Emperors die, magic is eternal

Imię: Finn Moonridge
Rasa: człowiek
Wiek: Dwadzieścia lat, urodzony zimą

• Finn urodził się w szanowanej rodzinie jako drugi i ostatni syn. Gdy był dzieckiem, zbyt małym, by pamiętać cokolwiek z tego okresu, jego ojciec został wysłany na wojnę i nie wrócił. Wkrótce po tym, jak przestały przychodzić wiadomości, zniknęła także matka chłopaka, dotąd parająca się zielarstwem i medycyną. Finn został sam ze starszym bratem Elisem, który wziął na swoje barki obowiązek wychowania chłopaka.

• W okresie dojrzewania zaczął przejawiać niepokojące zdolności; ot, czasem w jego obecności zapłonęło okoliczne drzewo, innym razem przypadkowe obiekty zaczynały lewitować lub zmieniać miejsce. Czujny Elis, w ówczesnym czasie poświęcony studiowaniu alchemii, przerwał naukę i skupił się na bracie, robiąc co w jego mocy, by osobliwe talenty Finna nie wyszły na jaw. Jednakże wybuchowy charakter młodzieńca coraz częściej wymykał się spod kontroli, aż pewnego razu wzburzony chłopak nieuważnym ruchem ręki wysadził w powietrze ich stodołę. Od czasu tamtego wydarzenia obaj stali się ofiarami jawnej niechęci i ostracyzmu.

• Jeśli wierzyć plotkom, mógł odziedziczyć swoje zdolności po matce, która rzekomo była wiedźmą lub, jak twierdzą co odważniejsze wersje, sukkubem czy innym diabelskim pomiotem. Chłopak, choć świadomy, że większość pogłosek to tylko wytwór dzikiej wyobraźni wieśniaków, wielokrotnie pytał o nie brata, ten zaś uparcie milczy.

• Finn ma na brzuchu oraz lewym boku rozległe, blade blizny, pamiątkę po tym, kiedy jako dziecko pogryzły go dzikie psy. Powrót do zdrowia pochłonął masę czasu i niemal wszystkie oszczędności, jakie zostawili rodzice, zaś po samym wydarzeniu zostały mu nie tylko blizny, lecz także paniczny lęk przed wszystkim, co ma cztery nogi i kły. Jedyny pies, jakiego Finn toleruje, to Cole, ogar jego brata.

• Chłopak od zawsze stronił od towarzystwa innych ludzi. Wolał obserwować niż być w centrum uwagi, w wyniku czego wiedział wiele o innych, podczas gdy inni nie wiedzieli niemal nic o nim. Udawało mu się być niewidzialnym aż do czasu wypadku ze stodołą, po którym jego imię stało się powszechnie znane.

• Finn uwielbia czytać. Rodzice zostawili po sobie imponującą biblioteczkę: kroniki, zielniki, powieści, całe stosy woluminów oprawnych w skórę i takich, których okładki już dawno temu zdarły się lub rozpadły w proch, ksiąg z tłoczonymi tytułami i autorstwa ludzi, którzy odeszli w zapomnienie – Finn przebrnął przez nie wszystkie podczas tych długich miesięcy, kiedy Elis dla ich bezpieczeństwa zabraniał mu wystawiać nos poza drzwi domu.

• Elis, obecnie myśliwy, dołożył wszelkich starań, by Finn był w stanie sam o siebie zadbać. Dzięki jego wysiłkom chłopak jest świetnym strzelcem, opanował także podstawy walki mieczem, choć nie czuje się z nim tak dobrze jak z łukiem.

Elis pochylił się nad Finnem i zacisnął palce na jego ramieniu, po czym potrząsnął.
     - Finn! Finn, wstawaj!
     Chłopak zmarszczył brwi, zwlekając z otwarciem oczu, dopóki uścisk na jego ramieniu nie zaczął sprawiać mu bólu. Powoli uchylił powieki i popatrzył na brata. Na twarzy miał kilkudniowy, niechlujny zarost, włosy rozwiane. Pachniał dymem i lasem, jakby dopiero wrócił z polowania.
     Oprzytomniawszy, zorientował się, że boli go nie tylko ramię. Wyprostował się i potarł zdrętwiały kark. Siedział oparty o ścianę i regał, wokół niego stosy ksiąg, jedna na jego kolanach, otwarta na rysunku nieznanej rośliny. Musiał zasnąć, studiując zielnik, co nie było wcale dziwne. Oglądanie przez godzinę rycin dziesiątek roślin, różniących się od siebie tylko grubością łodygi bądź kształtem liścia, w poszukiwaniu tej jednej, którą ostatnio znalazł, uśpiłoby każdego.
     - Co się stało? - mruknął Finn, wstając i podążając wzrokiem za bratem, który stanął w progu i teraz wyglądał za okno, próbując dojrzeć coś w oddali.
     -  Pali się – odpowiedział Elis, nie odrywając wzroku od okna. - Idę, zostań tu.
     - Poczekaj! - Ale Elisa już nie było, porwał kurtkę z wieszaka i wybiegł na zewnątrz.
     Finn nie byłby sobą, gdyby bez oporów posłuchał polecenia brata. Wstał i skrzywił się, rozprostowując odrętwiałe kończyny, po czym podszedł do okna. Zapadł już zmierzch, lecz w oddali, tam, gdzie przed murami miasta zaczynały się pierwsze domostwa, niebo rozświetlały płomienie.
     To była jedna z tych chwil, kiedy powinien zamknąć się w domu i nie wchodzić nikomu pod nogi, ale wiedziony nagłym impulsem poszedł w ślady brata i wybiegł w noc. Przebiegł obok ich małej stajni i wypadł prosto na drogę prowadzącą do miasta. Nie brał konia – chaos i płomienie od razu spłoszyłyby tchórzliwe stworzenie – więc biegł, a kiedy dotarł na miejsce, przez chwilę nie mógł złapać oddechu.
     Ogień był wszędzie. Płomienie trawiły spichlerz, pełen po ostatnich żniwach, a stamtąd przenosiły się na otaczające go budynki. Ludzie krzyczeli, podbiegali do biegnących budynków i podejmowali rozpaczliwe próby ugaszenia pożaru kubłami wypełnionymi wodą, ale to nie wystarczało, by powstrzymać pożogę. Niektórzy usiłowali wbiec do domów; sądząc po krzykach jednej z kobiet, klęczącej przed niemal całkowicie strawioną chatą, na któregoś z nieszczęśników zawalił się dach.
     -  Marge! Widziałeś Marge? - Siwa staruszka chwyciła Finna za ramię i z zaskakującą siłą odwróciła go ku sobie. - Leo, Marge gdzieś... - Popatrzyła na jego twarz, przez chwilę zdezorientowana, że to jednak nie Leo, a kiedy go rozpoznała, wykrzywiła się w grymasie bezbrzeżnej nienawiści. -  Ty...
     Finn nie pozwolił jej dokończyć, wyrwał się z jej uścisku i pobiegł w głąb miasta, przepychając się między ogłupiałymi wieśniakami i unikając miotających się wkoło strażników.
     - Elis! - wołał. Pobiegł do studni, pewien, że mężczyzna pomaga ludziom napełniać kubły wodą lub robi coś równie bezsensownego. Przeklęty altruista, zawsze pchał się tam, gdzie go nie chcieli, zamiast choć raz pomyśleć o własnym  bezpieczeństwie. - Elis, gdzie ty się, do ku... - Ktoś złapał go od tyłu za ramiona. Finn spiął się, oswobodził i mało brakowało, a przyczyniłby się do spalenia kilku kolejnych domów.
     -  To ja, to tylko ja. - Elis uniósł w górę ręce w obronnym geście. Oddychał ciężko, robił długie przerwy pomiędzy słowami. -  Musimy... iść. Teraz.
     - Co się... - I znów, pchnął Finna do przodu, nie pozwalając mu dokończyć, po czym puścił się biegiem. Finn, zdyszany i spocony od panującego żaru, usiłował dotrzymać mu kroku, lecz i tak dotarł do domu długo po bracie.
     Ani po powrocie do domu, ani później, Elis nie chciał zdradzić, co wyprowadziło go z równowagi tamtej nocy. Zamiast tego zabrał ze sobą Finna na polowanie. Chłopak wiedział, że nie musieli iść i że Elis zwyczajnie chciał zniknąć z miasta na jakiś czas, dlatego nie protestował, choć nie znosił wielogodzinnego przedzierania się przez las i tropienia zwierzyny.
     Gdy wracali kilka dni później, strażnicy czekali już przed ich domem. Jeden z nich trzymał w dłoni zwinięty dokument i kiedy tylko ujrzał zbliżających się braci, wraz z kompanami ruszył w ich kierunku. Finn i Elis spojrzeli na siebie; wystarczyło to jedno spojrzenie, by obaj zrozumieli, co drugi chciał powiedzieć. Elis ledwie zauważalnie skinął głową, a wtedy Finn zawrócił konia i pognał z powrotem w las.
     Jednak klacz była wymęczona kilkudniowym polowaniem, a konie strażników silne i wypoczęte, nie zdołał więc uciec daleko. Dogonili go na skraju pól, a wtedy jeden ze strażników, świadomy mocy drzemiącej w chłopaku, powiedział krótko:
     -  Jeśli spróbujesz czegokolwiek, wrócimy po twojego brata.
     Finn nie potrzebował więcej, by porzucić plany rozniesienia strażników w proch, które już zaczynał układać w myślach. Sparaliżowany strachem, nie wiedząc, co robić, zszedł z konia i pozwolił się skuć. Teraz, gdy ręce miał unieruchomione za plecami, jakiekolwiek szanse na wydostanie się przepadły.
     Nie usłyszał ani jednego słowa z nakazu aresztowania pod zarzutem podpalenia, który strażnik przeczytał, nie pamiętał też drogi do miasta i lochu. Odzyskał świadomość dopiero, gdy kraty cuchnącej, wilgotnej celi się za nim zamknęły. Był w celi sam, na szczęście – nie chciałby znaleźć się w zamknięciu sam na sam z tym typem z celi naprzeciwko, który nie odrywał od niego wzroku, w dodatku ze związanymi rękoma.
     Z poczuciem całkowitej beznadziei usiadł na zawilgoconej nieznanymi płynami ławce. Tamtej nocy zginęło wielu ludzi. Nie mogli oskarżyć go o uprawianie magii, ale jeżeli postanowili, że to on podłożył ogień, równie dobrze mógł już się położyć i umrzeć, bo jeżeli stąd wyjdzie, to tylko po to, by pożegnać się z głową.

Czas wlecze się niesłychanie, kiedy jedynym wyznacznikiem jego upływania są strażnicy zmieniający się co kilka godzin. Koniec jednej warty i początek następnej; nowe twarze, obojętne i wypoczęte, zastępujące te zmęczone i znudzone, które zdążył już dokładnie przestudiować, dawały mu mętne pojęcie, jaka była pora dnia czy nocy. Stracił jednak i to, kiedy ze znużenia głowa zaczęła opadać mu na ramię. Poddał się senności, oparty o zimną ścianę.
   Parę godzin później zawleczono go, na wpół obudzonego, przed oblicze kapitana straży, który po krótkim przesłuchaniu zaprezentował mu gotowy do podpisania dokument. Przyznanie się do winy, powiedział. „Ja, Finn Moonridge, przyznaję się do nielegalnego praktykowania magii i spowodowania pożaru, w wyniku którego...” Chłopak oderwał wzrok od schludnego pisma jakiejś biednej asystentki i popatrzył na kapitana, jakby ten postawił przed nim smocze jajo ze słowami „zaraz się wykluje”. A co potem – cisnęło mu się na usta – zaprowadzicie mnie prosto na stos? Milczał jednak, niezdolny do wydobycia z siebie choćby słowa. Elis coś wymyśli. Na pewno już biega po mieście, najmując najlepszych śledczych, by udowodnili, że Finn nie ma z tym nic wspólnego.
   - Nie – rzucił twardo, odzyskując kontrolę nad własnym głosem. Kapitan patrzył na niego chwilę bez słowa, po czym westchnął ciężko, z rezygnacją, i machnął ręką do jednego ze strażników, jakby robił to przedtem już setki razy. Dwóch drabów ochoczo i z entuzjazmem zabrało go do innego pomieszczenia, gdzie przesłuchanie powtórzono, tym razem z użyciem pięści jako środka mającego zachęcić młodego maga do mówienia.
   Gdy odprowadzili go do celi, był wyczerpany, obolały i przepełniony ulgą tak wielką, że miał ochotę się rozpłakać. O samozwańczych łowcach czarownic krążyły legendy; nie bez powodu Elis nie wypuszczał go z domu. Parę siniaków i obite kości to jak zadrapane kolano w porównaniu z tym, co ponoć potrafili zrobić z wyjątkowo opornymi jednostkami. Ułożywszy się ostrożnie na boku na twardej pryczy, naiwnie pokładając nadzieje w bracie, zapadł w niespokojny sen.
   Budził się i zasypiał. Kiedy nie spał, rozmyślał o bracie, lecz z każdą minutą spędzoną w wilgotnym, cuchnącym lochu jego optymizm przygasał. Po raz pierwszy przyznał przed samym sobą, że się boi, że naprawdę może już nie wyjść z celi, nigdy więcej nie zobaczyć Elisa ani domu, a to wszystko przez to, że otrzymał dar, o który wcale nie prosił. Przerażony i samotny, chwytał powietrze urywanymi haustami, szarpiąc kajdanami, dopóki nie opadł z sił i nie osunął na powrót w mroczną, pozbawioną snów pustkę.
   Po przesłuchaniu, gdy był zbyt wyczerpany, by się poruszyć, związali mu ręce z przodu; na tyle ciasno, by nie był w stanie zrobić z nich użytku, lecz w takiej pozycji, że mógł w końcu skorzystać z wyszczerbionego wiadra wciśniętego w kąt celi. Udało mu się także wziąć kilka łyków brązowej, półpłynnej mazi, którą im podano, lecz gdy pił zachłannie, miska wysunęła mu się z odrętwiałych palców i potoczyła po podłodze, rozchlapując zawartość. Leżał zatem głodny i spragniony, przebudzony, lecz zbyt otępiały, by otworzyć oczy, oczekując na moment, kiedy strażnicy wrócą, by znów go zabrać i tym razem wykorzystać metody, z których byli tak znani...
   Wzdrygnął się. Krata zagrzechotała, a on otworzył oczy, kuląc się na pryczy. Nie od razu dotarł do niego sens słów żołnierza; dopiero kiedy usiadł i dojrzał dwie obce sylwetki u jego boku, zrozumiał. Wstał gwałtownie, aż zakręciło mu się w głowie.
   Od razu rozpoznał burmistrza; w swoim ostentacyjnie drogim odzieniu wyglądał wręcz komicznie na tle surowego, wrogiego wnętrza lochów. Przeniósł wzrok na jego towarzysza, ubranego o wiele skromniej, lecz schludnie, wpatrującego się w Finna bez skrępowania. Nie miał pojęcia, czego ci ludzie od niego chcieli, dlaczego sam burmistrz się do niego pofatygował, ale usłyszał, że przyszli porozmawiać, a to rozbudziło w nim zarówno nadzieję, jak i podejrzliwość. Zbliżył się do przybyszów, zmuszając się, by zachować spokój. Był niepewny i zdenerwowany, ale ponad wszystko pragnął udowodnić, że nie jest tym szaleńcem, za którego go mają.
   - Ja... – Zachrypiał, zamilkł i z wysiłkiem przełknął ślinę, zwilżając wyschnięte gardło. Miał problem z powściągnięciem emocji i zebraniem myśli, posługiwał się zatem krótkimi, zwięzłymi zdaniami. - Zaszła pomyłka. – Przeniósł wzrok z burmistrza na nieznajomego jegomościa. - Ten pożar... nie mam z nim nic wspólnego. Powiedziałem wszystko, co wiem. Ja naprawdę tego nie zrobiłem.