Obudzony

First topic message reminder :






Last Dragon - Angelo
James B - Michael Brandson

Postaci Poboczne:




Budowa kompleksu:
Budynek w 50% znajduje się pod ziemią, w skale. Został zbudowany tak by można było dostać się do Jaskini znajdującej się pod wyspą. Z niej korytarzami dojść można w przeróżne jej zakątki.


3 Piętro:
2 Piętro:
1 Piętro:Pokój Michaela
0 Parter ( przyziemie): Pokój z kominkiem; Jadalnia ; Jakuzzi; Kuchnia;
-1 Piętro:Spiżarnia
-2 Piętro:
-3 Piętro: JASKINIA

Wampir!
Oczy Michaela rozszerzyły się i dopiero pojął, skąd to wszystko. Ta dziwna atmosfera, cudowny zamek i jego własna uległość wobec nieznajomego mężczyzny. Zimny dreszcz przebiegł wzdłuż jego pleców, ale jednocześnie i podniecenie...
Wampir. Nikt by mu w to nie uwierzył!
- Nie zabij mnie – szepnął, niepewnie drżącą dłonią sięgając długich włosów, aby odgarnąć je ze swojej szyi. Bał się, to oczywiste. I jednocześnie czuł niesamowite podniecenie. Odchylił głowę w tył, odsłaniając jasną szyję, zapraszając go do tego ugryzienia. - Proszę, nie zabij mnie... I nie przemień... – powtórzył zaraz, zupełnie nie wiedząc, jak taki proces wygląda.
Mógłby z nim walczyć. Ale po co? Z wampirem nie byłby w stanie wygrać, był tego świadom. Pozostawało dobrowolnie poddać się z nadzieją, że mężczyzna uszanuje jego prośbę.
Niewinna, dziewicza krew zapraszała nieznajomego, kusząc aromatycznym zapachem, zachęcając. Rozpustna słodycz...

Michael bardzo dobrze zrobił ofiarując się wprost. Angelo zwykł być brutalny wobec tych, którzy nie słuchali jego próśb. Jeśli książę wampirów prosił o coś to należało to traktować jak rozkaz. Liczyć się z karą za jego niewykonanie.
- Nie martw się. Na przemianę trzeba zasłużyć.
Nie dodał też, że gdyby go zabił to mógłby go smakować tylko raz.
- Nie zrobię tego teraz. Jesteś zmęczony i osłabiony. W dodatku poczułeś się dziwnie gdy polizałem twoją ranę. Pełne ugryzienie to bardzo intymne przeżycie. Będziesz po nim czuł się jeszcze słabszy i bardziej senny. Zrobię to przed snem byś mógł spokojnie przespać noc w tym miejscu. Ugryzienie jest jak ukłucie podczas pobierania krwi. Tylko przy pobieraniu ból jest cały czas i nawet później. Nasze ugryzienie sprawia tak wielką przyjemność, że ludzie się od niego uzależniają.
Wszystkie wypowiadane przez niego zdania miały to mistyczne zabarwienie i chociaż niektóre były czystymi faktami to ton głosu nadawał im uwodzący wyraz. Angelo jako człowiek był dobrym manipulatorem. Po przemianie stał się jeszcze skuteczniejszy.
-Jesteś prawiczkiem prawda? Nigdy nie korciło cię zasmakowanie kobiecego ciała?
Zapytał chcąc znać przyczyny jego czystości. Ponieważ sam Michael nie określił się seksualnie to i on nie mógł tego z niego wyczytać.

Sądził, że nastąpi to teraz. Odwleczenie ugryzienia w czasie dodatkowo potęgowało jego obawy – nie mogąc określić, kiedy to nastąpi, poczuł się jeszcze mniej pewnie.
Obserwował mężczyznę, słuchając jego słów, czując rosnące napięcie i jednocześnie strach.
- Skąd wiesz, że nigdy...? – zapytał, wyraźnie zaskoczony jego pytaniem. - Ale... To prawda. Nigdy mnie nie interesowały – przyznał po chwili, uciekając od niego spojrzeniem, przenosząc wzrok na obszar przed sobą. - Preferuję kontakty z mężczyznami. Ale żaden odpowiedni się nie znalazł do tej pory – wyjaśnił.
Nieśpiesznie podniósł się z miejsca, żeby następnie opuścić jacuzzi, od razu sięgając po przygotowany przez wampira ręcznik. Otarł się nim i naciągnął na ramiona szlafrok, przysłaniając swą nagość.

Był słodko niewinny. W ułamku sekundy znalazł się przy nim by pomóc mu z włosami. Nie chciał żeby utknęły pod szlafrokiem. Wziął go na ręce niczym księżniczkę. Bez pytania o zgodę.
- Ubrudzisz stopy. Zaniosę cię przynajmniej do progu i wrócę po twoje ubranie.
Gdy już i chłopak i ubranie znajdowały się w zamku znów nałożył na niego zaklęcie zamykające. Nie chciał aby ktokolwiek tu wszedł bądź aby Michael wyszedł stąd. Zaczął mu pokazywać kolejne pokoje aż chłopak nie wybrał sobie jednego z nich. Puścił go przodem, a później wszedł i zamknął za sobą drzwi. Odsłonił pościel tak by była gotowa aby tylko wsunąć się pod nią i iść spać. Usiadł na prześcieradle i wyciągnął rękę do chłopaka.
- Michael.
Padło miękkim głosem. Jednocześnie rozkaz i pełne pragnienia wołanie. Chciał by do niego podszedł. Usiadł mu na kolanach i odsłonił znów tą jasną szyję. Nie powiedział tego na głos. Był niemal przekonany, że chłopak nie uwolni się z pod jego uroku i mocy, za bardzo go to wszystko interesowało. Ciekawość i przeznaczenie musiały go wepchnąć w to miejsce i czas.

Działał jak w amoku. Normalnie, gdyby ktokolwiek inny podniósł go w ten sposób, stawiałby czynny opór, aby tylko wyszarpać się z niewygodnego, uwłaczającego uścisku. Z Angelo tak nie było. Poddał mu się i pozwolił przenieść.
Pozwoliłby mu na wiele.
Nie umiał wyjaśnić tego, co się działo. Czuł strach i opór, ale jednocześnie pod wpływem jego głosu lgnął w kierunku wampira, znów przypominając ćmę zmierzającą w stronę świecy.
Wiedział, czego Angelo chciał.
Wiedział, że powinien mu to dać. Należało mu się to. Miał do tego pełne prawo.
Michael czuł jednak, że nogi się pod nim uginają, a on sam musiał się zmusić do pokonania dzielącej ich odległości z wyraźnym trudem. Walczył ze sobą, powstrzymując się od ostatecznej ucieczki. W końcu jednak znalazł się przy wampirze i podświadomie spełnił polecenie, które nawet nie padło.
Wsunął się na jego kolana, siadając na nich okrakiem, przylegając do ciała wampira całym sobą. Gdzieś w ostatnim jedynie przebłysku świadomości przyciągnął materiał szlafroka bardziej do przodu, aby zasłonić swoje intymności przed wzrokiem nieznajomego. Zupełnie jakby cienki ciuch miał go uchronić przed czymkolwiek... Dobrze wiedział, że przez ten materiał wampir mógł czuć wszystko, również ciepło jego ciała. Gorąc intymności.
Patrząc Angelo w oczy, sięgnął włosów i ponownie odsłonił lewy bok swojej szyi, dając mu dostęp do siebie.
- Nie zabijaj mnie... – szepnął jedynie, powtarzając to jak mantrę. Jedynym, czego się bał, była śmierć. On potrzebował życia. Zamknął oczy, czekając, nie panując przy tym nad niespokojnym oddechem.
Był tak żywy! Słodko pachnący, gorący, a jego ciało drżało niespokojnie pod wpływem emocji, których nie rozumiał.

Objął go lekko jedną ręką a drugą zaczął zsuwać z niego szlafrok.
- Nie potrzebujesz tego. Przed chwilą widziałem cię całego w jacuzzi.
Uspokajał głosem, a dłońmi zsunął materiał. Objął chłopaka delikatnie i najpierw przyłożył usta do szyi w miejscu gdzie puls był tak intensywny i kuszący. Polizał miejsce by ślina je znieczuliła. Jedną dłoń ułożył na jego plecach zaraz nad pośladkami, drugą wplótł we włosy. Gdy go ugryzł pozwolił zapachowi unosić się odurzająco w powietrzu. Źrenice oczu Angelo rozszerzyły się gdy smakował kolejnych kropel. Niewinność była jak narkotyk. Słodka. Upajająca. Docisnął chłopaka do siebie mocniej. Nie pił wiele. Bardziej pozwolił by ugryzienie dawało mu ogromną przyjemność. Walczenie z sobą samym by nie odebrać mu tej niewinności było ogromne.
Demonic był bardzo spaczonym mężczyzną. Złym. Chciał jednocześnie delektować się smakiem niewinności chłopaka i mu ją odebrać.

Nagość. To budziło w nim automatycznie wstyd i chciał się ukryć przed spojrzeniem wampira, ale jednocześnie absolutnie nie sprzeciwiłby się mu. Pozwolił, żeby materiał opadł na podłogę, zaraz samemu przysuwając się bliżej, żeby w ten sposób ukryć siebie przed jego spojrzeniem.
Liźnięcie przywitał z cichym westchnieniem, opierając dłonie na ramionach mężczyzny, a gdy zęby zagłębiły się w jego szyi, Michael jęknął niemal rozpustnie. To było tak niesamowitym uczuciem... Bardziej przyjemnym niż bolesnym. Czuł swoją krew. Pierwszy raz w życiu... Jej zapach, puls.
- Angelo... - szepnął niespokojnie, gdy dotarło do niego jak podniecającym jest to doświadczenie. Zacisnął dłonie na jego koszuli, łapiąc oddech. Podniecił się. Niewinne ciało zdradzało jego doznania bardzo otwarcie, a on nie był w stanie nad tym zapanować. Mocniej przylgnął do Angelo, żeby ukryć dowód swojego podniecenia w tym silnym uścisku. Pierwszy raz czuł tak ogromny wstyd.

Pił niewiele. Głównie pozwalał swojej mocy otoczyć chłopaka i wprawić go w stan jak największej przyjemności. Ręce trzymał ciągle grzecznie na jego ciele chociaż czuł jak z każdą minutą Michael bardziej wierci się na jego kolanach jakby wręcz jego ciało domagało się dotyku i pieszczoty. Widział już wiele ciał wijących się pod ugryzieniem i dotykiem wampira. Nigdy jednak nie miał do czynienia z istotą, która podczas tego ani przez chwilę nie myślała by o seksie.

Zaprzestał posiłku dopiero kiedy otumaniony Michael wręcz opadł w jego dłoniach. Ubranie wampira znów było mokre. Tym razem od wydzielin ciała chłopaka, które przeżyło to pierwsze ugryzienie bardzo intensywnie. Pierwszy raz czuł się w ten sposób po ugryzieniu. Jakby sam został w jakiś sposób otumaniony, oczarowany. Oczyścił chłopaka i ułożył go do snu okrywając szczelnie. Zabezpieczył zamek i udał się na łowy do miasteczka. Parę krótkich ugryzieni wystarczyło by całkiem uspokoił głód i zapoznał się z stanem technologii i rzeczywistości. W kocu ominęło go 200 lat. Na szczęście waluta się nie zmieniła więc nie było problemu z płatnościami. Spał już dość długo więc usiadł w saloniku z kominkiem i próbował chłonąć ten nowy świat i technologię oraz skontaktować się z swoimi "poddanymi". Musieli wiedzieć, że ich książę się obudził. Wampiry odczuwały gdy budziły się potężne z nich. Było to jak dreszcz przechodzący całe ciało.

Zanim Michael się obudził przygotował mu śniadanie i zostawił na tacy w pokoju.

Kiedy się zbudził, sądził, że to co miało miejsce jeszcze niedawno było tylko snem. Dopiero gdy znów ujrzał tę piękną komnatę, dotarło do niego, że to wszystko było prawdą. Nie wiedział, czy się bać, czy dalej poddawać tej niepohamowanej ekscytacji.
Był jednak pewien jednego – czuł głód. Niemal od razu i bez większego zastanowienia zasiadł do śniadania.
Gdy skończył posiłek, ponownie naciągnął na siebie szlafrok – nie znalazł swoich rzeczy, a grzebanie po szafach nie należało do jego hobby.
- Angelo? - zaczął nawoływać, chcąc znaleźć wampira. Świt. Czyżby spał?

Bzdurą było, że wampiry nie mogły wychodzić na słońce albo, że je one paliło. Zwyczajnie jak prawdziwe drapieżniki miały nocny tryb życia bo nocą polowało się łatwiej. Przez to miały jasną skórę i... szybko ulegały poparzeniom słonecznym. Nic jednak czego nie byłby w stanie dać odpowiedni krem z filtrem.
Wyczuł doskonale kiedy wstał. Zawołał go do siebie za pomocą swoich mocy. Wiedział, że ich więź będzie szczególna już po tamtym ugryzieniu. Podpisali pakt kiedy Michael wraz z swoją ekipą obudził go, a później dobrowolnie dał się pożywić na sobie.
Jestem w saloniku z kominkiem. Zejdź...
Poprowadził go na drodze przesyłanych myśli wprost do siebie.
- Jak się czujesz?- zapytał gdy stanął w drzwiach

Kiedy w myślach usłyszał jego głos, rozejrzał się od razu, chcąc zweryfikować, skąd ten dźwięk pochodził. Dziwnie się poczuł, mając świadomość, że komunikacja tkwiła w jego głowie...
Podążył zgodnie ze wskazówkami i udał się do wspomnianego pomieszczenia.
- Jakbym... Wypił zbyt wiele wina – przyznał szczerze, czując się dalej nieco otumanionym po tym, co miało miejsce poprzedniego wieczora. Ugryzienie! Dopiero widząc Angelo, przypomniał sobie o tym. Niemal od razu sięgnął dłonią szyi, marszcząc lekko czoło. Niepokojąco przyjemne było tamto doznanie.
- Angelo. Pora na mnie – postanowił. - Muszę wrócić do domu.

- Nie musisz. Chcesz. Czujesz potrzebę oddalenia się ode mnie bo nie wiesz co się stało wczoraj i cię to przeraża. Jednocześnie nadal czujesz przyciąganie do mnie i nie wiesz skąd ono się bierze co jeszcze bardziej cię konfunduje. Nie jesteś w stanie opuścić tego miejsca bez mojej pomocy. Tak samo jak nie będziesz w stanie trafić na ścieżkę do miasta bez mojej pomocy. Usiądź więc.
Wrócił do czytania wiadomości z tych wszystkich lat. Miał sporo do nadrobienia. Za pomocą swoich mocy sprawił, że ubranie Michaela wleciało na wieszaku. Uprasowane, wyprane, pachnące. Tak jakby nie szedł przez las poprzedniego wieczoru i nie ubrudził się ziemią i krwią.
- Zgodnie z wampirzym prawem które zostało wcielone w prawo ludzkie... i z tego co sprawdziłem o dziwo jest aktualne, ten kto obudzi wampira zobowiązany jest nasycić jego głód krwi. Ty i twoi towarzysze obudziliście mnie wczoraj. Nasyciłem się na nich. Niestety nie chcieli tak jak ty oddać się dobrowolnie.
W ułamku sekundy znalazł się przy chłopaku i wplatał dłoń w jego włosy by odsłonić kark. Nie wgryzł się w niego. Przylgnął tylko ustami do słodkiego pulsu.
Nie powiedział mu wprost, że zabił jego przyjaciół. Sprawa jednak była oczywista.
- Należysz do mnie.- Wyszeptał mu do ucha. Opuścił go tak by opadł na kanapę i wrócił do czytania wiadomości jakby ta scena w ogóle nie miała miejsca.

Angelo tym, co mówił, idealnie trafiał w punkt. Chciał przy nim zostać, mężczyzna miał w sobie coś niezwykłego elektryzującego. To faktycznie przyciągało, uzależniało i jednocześnie budziło w nim skrajne emocje.
Już miał przytaknął... Zgodzić się... Kiedy.
- Co zrobiłeś moim przyjaciołom?! - w tym momencie delikatny i spokojny Michael zniknął. Poderwał się z miejsca, brzmiąc naprawdę poważnie. Był rozwścieczony.
- Co. Im. Uczyniłeś?! - zagrzmiał.

Spojrzał na niego i wybuchnął śmiechem.
- Jak wiele detali chcesz znać? A może mam ci pokazać? Oh prawda.
Ruch ręki wystarczył by słoik z sercem Joshuy znalazł się na stoliku.
- Twój kolega prosił żeby ci to dać... chociaż chyba bardziej próbował zawołać ostatnią osobę, która mogła mu pomóc. Nie było cię obok. Zbyt mocno pragnąłeś być tutaj. Tak zajęty własnym chcę zobaczyć, że zostawił swoich przyjaciół w ciemnym, niebezpiecznym lesie. Tak bardzo nastawiony na własny cel, że nawet nie zauważył ich błagania o pomoc. Ich wołania.
Zaczął sączyć więcej słów wywołujących poczucie winy. Wmawiał mu, że gdyby tam był nie zabił by nikogo bo chciał tylko jego krwi. Krwi którą uwolnił rozcinając rękę i której zapach go obudził.
- Twoja krew mnie obudziła Michael.
Częściowo było to kłamstwo bo sam nie wiedział co go obudziło. Sączył jednak to wszystko słowem i wprost do głowy chłopaka.

Kiedy zobaczył serce, automatycznie postąpił krok w tył, marszcząc czoło. Przeniósł pełne odrazy i przerażenia spojrzenie w stronę Angelo, a chwilę później odwrócił się i biegiem ruszył przed siebie.
Chciał uciec, opuścić zamek. Kiedy jednak dopadł drzwi, okazało się, że te są zamknięte.
- Wypuścił mnie! Wypuszczaj! - zawołał. Nawet nie zauważył, że po jego policzkach spływają wielkie łzy. Nie mogąc poradzić sobie z drzwiami, padł na kolana, łapiąc się dłońmi za głowę.
- To moja wina... Moja... Rany... Byłem taki głupi... - to nie Angelo byl winny. Był drapieżnikiem, miał prawo walczyć o pożywienie...

Angelo gdy osiągnął efekt, o który mu chodziło klęknął na jednym kolanie obok chłopaka.
- Kto obudzi śpiącego wampira winien go nakarmić do pełnej sytości by nie sprowadzić nieszczęścia na swych braci. Jeśli odmówi nakarmienia przebudzonemu, może on siłą odebrać należny mu posiłek i nie odpowiada za zbrodnie w tym czasie poczynione aż nie otrzyma litra krwi na każdy miesiąc snu.- Zacytował -Kodeks z zasadami współżycia wampirów i ludzi spisany został za księcia Ludwika Szalonego. Sprawdziłem. Wciąż jest aktualny z tym, że stary miesiąc księżycowy zamieniono na 250 ml w każdym tygodniu uśpienia. Unowocześniono zapisy i dostosowano do czasów obecnych. Mój sen trwał długo. By wyrównać potrzebny mi bilans powinienem spożyć 2,5 tys. litrów krwi czyli osuszyć z krwi większą wieś. Uzupełniłem podstawową ilość potrzebnej mi krwi korzystając ze zwierząt i osuszając twoich przyjaciół, dzięki temu udało mi się opanować głód. Niestety do czasu aż twój dług krwi nie zostanie spłacony twoje życie należy do mnie. Twoja krew należy do mnie.
Nie wspomniał o tym, że gdy spał pożywił się na mieszkańcach, nikogo więcej nie zabił gdyż nie musiał. Po zapełnieniu organizmu krwią jedynie powinien regularnie uzupełniać braki. Zapis w kodeksie miał sens dla wampirów zapadających w sen na pół roku do 4 lat. Przy większej ilości zwyczajnie ciało się zasuszało i nawet po 200 latach snu jego potrzeba wynosiła tyle co w przypadku 5 lat. Znaczyło to, że spożywając 25-50 litrów krwi po przebudzeniu wracał do normy w 100%. Trójka ludzi zapewniła mu około 18 litrów. Do tego leśne zwierzęta które wezwał jako pierwsze, krótki posiłek na Michaelu i polowanie w miasteczku. Obecnie był w pełni sprawny i w pełni sił.
- Wypuszczę cię jeśli tego chcesz. Jeśli nie wrócisz tutaj przed zmrokiem w mocy prawa cię tutaj sprowadzę i wszyscy dowiedzą się o tym co uczyniłeś.
Zaproponował.

Ze swoimi przyjaciółmi znał się od dziecka. Jak miałby spojrzeć w twarz ich rodzicom, gdyby dowiedzieli się, że doprowadził do śmierci ich dzieci?
Przysłonił twarz dłońmi, starając się zapanować nad niespokojnym oddechem. Kiedyś miewał ataki paniki, ale sądził, że się z nich wyleczył. W tym momencie natomiast znów zaczynało brakować mu tchu, a cały świat wariował. Wszystko kręciło się w kółko, nic nie miało ładu...
- Nie – szepnął między kolejnymi z trudem złapanymi haustami powietrza, wciąż nie umiejąc podnieść się z miejsca. - Nie chcę stąd odejść... – wydusił z siebie w końcu.

Drapieżny uśmiech pojawił się na ustach Angelo. "Nie chcę stąd odejść". Miód na jego uszy.
- Spójrz na mnie. - Przybrał naturalny wyraz twarzy i odwrócił za brodę jego twarz tak by spojrzał mu wprost w oczy. -Teraz poczujesz się senny. Zaśniesz w swoim pokoju. Sen sprawi, że twoje emocje opadną. Obudzisz się dopiero na moje wezwanie. A teraz zamknij oczy. - Ton głosu wampira zaczął mieć hipnotyczne brzmienie, a jego ciemne oczy wciągały wręcz w swoją ciemność.
- Powoli przeniosę cię do twojego łóżka.
Wziął go znów na ręce. Tym razem nie rozbierał go przed położeniem spać. Nawet nie okrywał. Ułożył go tylko na pościeli i kładąc rękę na czole upewnił się by zasnął.

Angelo miał do zrobienia wiele rzeczy związanych z powrotem. O dziwo bez problemu znalazł gosposię która zgodziła się służyć wampirowi i kucharza. Trudniej poszło z personelem do ogrodu i pokojówkami. Ostatecznie przekonywała ich klauzura o żywieniu się na nich tylko za zgodą i nie więcej jak raz na pół roku. Gdy upewnił się, że dom stanie się znów dla niego samowystarczalny zaczął kontaktować się z kolejnymi ze swoich "poddanych". Wielu zmarło, jednak ich dzieci krwi zobowiązane były mu służyć.

Usiadł przy łóżku Michaela po zmroku. Zapalił światło by chłopak się nie przestraszył i zaczął go budzić.
Otwórz swoje oczy Michaelu. Spójrz na swojego pana.
Nawoływał go myślami.

Nawet nie zapamiętał momentu, w którym zasnął… Gdzieś w tyle głowy tkwił sam głos wampira, ale może były tu już dźwięki pobudki?
Słuchając, przewrócił się na bok, a następnie przysunął do niego, wciąż z zamkniętymi oczami. Skulił się przy jego boku, otwierając oczy.
- Czuję się okropnie z tym, co się stało… – wyszeptał, szukając w nim czegoś, co złagodziłoby ten stan. Gdyby wiedział, nie doprowadziłby do ich śmierci… Ale myśl, że nie żyli przez niego, przygniatała go.
Angelo stał się jedynym powiernikiem wszystkich jego trosk.

Angelo był też przyczyną jego trosk. Umysł chłopaka nie patrzył jednak na niego jak na demona czy mordercę ale w inny sposób który nawet dla samego wampira był zagadką.
- Potrzebujesz czasu by zaakceptować ten stan rzeczy. Ludzie to bardzo dostosowawcze istoty. Gdyby nie to nigdy nie powstały by wampiry. Pokażę ci jak dojść do jadalni i kuchni. W ciągu paru dni powinna pojawić się służba jednak do tego czasu ja muszę zadbać o twoje prawidłowe odżywianie. Jeśli masz karmić mnie, to ja muszę karmić ciebie.
Pochylił się do skulonego ciała i pocałował go krótko. Nawet pocałunek w wykonaniu tego chłopaka smakował dla niego słodko. Wiedział, że noszenie go na rękach nie przejdzie za każdym razem. Michael musiał nauczyć się przemieszczać po zamku.

Oddał pocałunek, ale nie pokazał w nim większego zaangażowania – tak, jakby ta pieszczota okazała się dla niego dość dziwna i niezrozumiała. Podniósł się jednak z miejsca, poprawiając na sobie ciuchy, które ubrał nim znalazł się w tym dziwnym stanie głębokiego snu.
- Chodźmy – powiedział, sprawnie umykając mu, unikając bliskości. Był prawiczkiem, nigdy wcześniej nawet nie miał chłopaka, więc bliski fizyczny kontakt wprawiał go w poczucie drobnej konsternacji.
Angelo może i był atrakcyjny, ale w tym momencie myśli Michaela były skierowane w zupełnie inną stronę.

Poprowadził go najpierw do pełnej światła jadalni, która ewidentnie nie była częścią tych czasów. Jadalnia miała okna pokazujące prywatną plażę przed zamkiem. Z niej zaś przechodziło się do kuchni, która już okien nie miała. Ta część budynku znajdowała się bezpośrednio w skale.
- Rozejrzyj się i zastanów na co masz ochotę. Tamte drzwi prowadzą do spiżarni w podziemiu. To miejsce ma trzy kondygnacje w dół. Prosiłbym abyś nie schodził w głąb. Wyjątkiem jest ta spiżarnia. Przejdziesz nią pod ziemią do bocznego budynku dla służby. Oczywiście można tam również przejść dziedzińcem. Przy złej pogodzie jest to jednak dużo wygodniejsze.
Gdy Michael obejrzał już kuchnię zszedł z nim do spiżarni. We wnękach wykutych w skale umieszczono półki i kosze. Wiele miejsc było pustych ponieważ Angelo spał i nie zapełniał tego miejsca. Oczywiście nie zabrakło też miejsca z winem i innymi napitkami trzymanymi w beczkach i w wąskich przegródkach. Były to jedyne pełne półki w spiżarni. Pokazał Michaelowi jak przejść do bocznego budynku i pomieszczenia dla służby znajdujące się w nim. Później wrócili do kuchni.
- Więc co chciałbyś zjeść? - zapytał chociaż wiedział, że myśli chłopaka krążą zupełnie gdzie indziej.

Nie wydawał się szczególnie zainteresowany, ale pozostawał przy tym bardzo uprzejmy, emanując dobrym wychowaniem i kulturą. Przytakiwał, oglądając kolejne miejsca, zapamiętując drogę do nich. Nie zadawał jednak zbytecznych pytań, myślami wciąż będąc przy swoich przyjaciołach i ich śmierci. Zginęli przez niego... Ta perspektywa dobijała go niesamowicie.
- Nie jestem głodny - odparł stanowczo, zaraz oglądając się przez ramię. - Ale napiłbym się wina, Angelo. Wolno mi? - zapytał, automatycznie zwracając się w stronę spiżarni, aby powrócić po jedną z butelek.
- Zresztą... Nie zabronisz mi, najwyżej mnie zabijesz - westchnął, wzruszając ramionami.

To zachowanie go zaskoczyło. Nie zdążył nawet wydać zgody a chłopak już poszedł po wino. Nie zamierzał mu zabraniać. Dziwiło go jednak takie podejście. Bez lęku. Angelo ciągle łapał się na tym, że obecnie żyjący ludzie nie znają jego brutalności. Był dla nich legendą. Mitem.
- Nie zamierzałem ci zabraniać. Nie wina.
Dodał. Dziwiło go też "najwyżej mnie zabijesz". Czyżby utrata przyjaciół tak bardzo zmniejszyła wolę życia chłopaka?
Ponieważ nie dostał odpowiedzi na to co by zjadł zostawił go z butelką wina i zaczął przygotowywać posiłek. Jako wampir jadł bardziej dla przyjemności niż dla potrzeby napełnienia żołądka.

Kiedy Michael wrócił, niósł już w dłoni otworzoną i napoczętą butelkę wina, pijąc bezpośrednio z gwinta. Nie zamierzał kłopotać się szukaniem kieliszków, skoro nawet nie miał w planach dzielenia się z wampirem. Jego wino.
Przysiadł na blacie nieopodal mężczyzny, obserwując co robił.
- Gotujesz? - zapytał, unosząc przy tym wysoko brew. W ciągu ostatnich dni jego widzenie świata zostało mocno poprzestawiane, ale o ile wampiry kojarzył z różnych mitów i opowieści, to raczej wszędzie żywiły się tylko i wyłącznie krwią.
Pociągnął kilka głębszych łyków bezpośrednio z butelki.
- Jestem twoim więźniem, Angelo? - zapytał wprost. - Jeśli tak, to wiedz... Paskudnie kapryśna ze mnie bestia – dodał zaraz, unosząc wymownie brew. - Atencyjna.