mein herz brennt

Nawet nie był skrępowany. Johenn w żaden sposób nie ograniczał wolności Arthura, ba, wydawało się wręcz, że po prostu czeka aż chłopak po prostu zrobi coś... Cokolwiek, co da mu wolną rękę w spełnieniu swoich gróźb. Szczerze powiedziawszy Wilde nie był tak przerażony od dawna – nawet kiedy plątał się po ulicach w szemranym towarzystwie, kiedy nie wiedział, gdzie będzie spał i czy rano się zdoła obudzić... Nie, to nie mogło się równać ze skrajnym przerażeniem, którego doświadczał wpatrując się, już nie tak pewnie, w chłodne spojrzenie mężczyzny, który zrobił sobie z niego atrakcję wieczoru. I to był naprawdę kiepski moment, aby teraz przypominać sobie te wszystkie opowieści urastające do miana legend, które o nim słyszał.
Zacisnął mocniej szczęki, by nie widać jak drgają, ale nie chciał też prowokować mężczyzny swoim przedłużającym się milczeniem. W zasadzie każdy ruch mógłby kosztować utratę oka i to w najlepszym przypadku. Jakiekolwiek działanie nie miało szans się powieść, nie, kiedy czuł ostrze na swojej twarzy.
Daleki był jednak od tego, by zacząć się płaszczyć i skomleć. Żeby błagać o życie, nie, to nie było w stylu Arthura. Prędzej dałby sobie podziurawić twarz niż upokorzyłby się przed wrogiem. W tej chwili doskonale rozumiał Marco. I z całych sil go nienawidził za to, że potraktował go jak towar i odszedł jak gdyby nigdy nic. Pewnie teraz siedział w wygodnym fotelu w swojej willi, w tym samym, w którym wczoraj zapewniał Arthura, że zapewni mu ochronę i bezpieczeństwo, że nigdy na nic go nie narazi. Kłamliwy, egoistyczny tchórz. Wilde czuł się wystarczająco upokorzony przez fakt, że ufał komuś, kto w tej chwili pewnie rechotał ze swoimi ludźmi ciesząc się, że po raz kolejny cało wyszli ze spotkania z Johennem, że go wykołują, że znikną z miasta w ciągu tygodnia.
Ale dlaczego miał za to zapłacić akurat Arthur?
Zamknął oczy odruchowo i poruszył głową zaraz tego żałując, bo nóż w nieruchomej dłoni Johenna cały czas znajdował się w tym samym miejscu. Piekący, ostry bol upewnił go, że mężczyzna nie cofnął ostrza nawet na ułamek sekundy pozwalając, żeby to przecięło skórę między brwiami, przez kawałek nosa i pod okiem. Syknął i złapał się za twarz.
— Po co w takim razie cały ten cyrk? Skoro uważasz, że nie odda ci pieniędzy, równie dobrze możesz od razu się mnie pozbyć. — powiedział nieco podniesionym, i odrobinę drżącym głosem, który pokazał prawdziwe pęknięcia w chłodnym murze opanowania, które próbował udawać przez cały ten czas.

Cofnął rękę z nożem dopiero, kiedy Arthur postanowił oszczędzić mu wysiłku i sam postanowił się ciachnąć. Johenn uniósł brew i złapał go za rękę, żeby przyjrzeć się krwi, która wypłynęła z rany. Musiał stłumić w sobie chęć zrobienia czegoś dziwnego, nie przy swoich ludziach. Do takich rzeczy przejdą, kiedy już zostaną całkiem sami. Na co czekał niesamowicie, ale miał tyle pomysłów, że aż musiał się poważnie zastanowić, od czego zacząć.
Teraz puścił jego rękę, żeby znowu złapać go za twarz i uśmiechnął się, patrząc na Arthura z góry.
- Oj, Liebling. Nie myślisz chyba, że chciałem cię dla siebie tylko po to, żeby zrobić trochę na złość Marco i się ciebie pozbyć? Przecież dopiero zaczynamy się bawić. - Ścisnął jego policzek w ten sam sposób, jak robią to te wszystkie ciotki, które widzi się na spotkaniu rodzinnym pierwszy raz w życiu, ale one znają cię od dzieciaka. - Jestem na przykład bardzo ciekaw twoich umiejętności, które Marco tak zachwalał. Kiedyś mi je zaprezentujesz. A teraz...
Puścił jego policzek i na odchodne mocno go klepnął. Wprawnym ruchem podrzucił w ręku nóż, złapał go wtedy, kiedy rękojeść znajdowała się w górze i wbił ostrze w ekran telefonu, wciąż leżącego na blacie stolika. Przyjrzał się chwilę swojemu dziełu i popchnął urządzenie w stronę chłopaka.
- Proszę, możesz go sobie wziąć. Sugeruję też, żebyś poważnie się zastanowił, czy nie lepiej będzie być ze mną szczerym i nie kazać czekać mi dwa tygodnie, aż Marco ulotni się do innego kraju. Kiedy wspominałem o odzyskaniu długu w postaci sprzedaży organów jego i jego ludzi, mówiłem poważnie. Nie musisz kończyć tak, jak oni.
Cóż, zapewne teraz Arthur miał jeszcze większy mętlik w głowie, niż wcześniej tego wieczoru. Ale miał całą noc na przemyślenia - chyba, że potrafi spać w niewygodnej pozycji, przytwierdzony do krzesła. Bo tak właśnie załatwił go jeden z mężczyzn, przyklejając jego nogi szarą taśmą do nóg krzesła, a ręce krępując za oparciem. Johenn wrzucił nóż do zlewu i zajął się swoją szklanką alkoholu. Skończył na dziś.

Patrzył za Johennem oniemiały tylko trochę walcząc z człowiekiem, który unieruchomił go na krześle. Próbował go kopnąć za każdym razem, gdy ten niebezpiecznie się nachylał, ale ani razu nie trafił, więc musiał zacisnąć zęby słysząc rechot mężczyzny. Na pytanie o wodę odpowiedział mu jeszcze głośniejszy śmiech, więc z jedzeniem nawet nie próbował, choć przez cały dzień nie miał w ustach dosłownie niczego.
Dopiero kiedy został sam, mógł ulec przerażeniu, które dotychczas starał się powstrzymywać, a które zajmowało skrupulatnie komórkę po komórce i paraliżowało jego wnętrze.
Nie wiedział o co chodziło Johennowi, przecież niczego przed nim nie ukrywał, oczywiście, gdyby coś wiedział, nie sypnąłby szefa, ale... ale Marco traktował go jak ładny, zdolny dodatek, tak samo jak złotą spluwę, z której się nie strzela, tylko pokazuje. Nie mówił mu o niczym, Arthur wątpił czy był ktokolwiek, komu Marco się zwierzał. Był tchórzem i bał się, że ktoś go sypnie.
Szef uspokajał go, że wszystko będzie dobrze, ale nie wtajemniczał go w swoje plany.
Chłopak spojrzał na przebity telefon i zaklął.
Kurwa, dupek.
Co miał na myśli, mówiąc, że Arthur nie musi kończyć jak reszta? Co miałby zrobić?
Nawet gdyby cokolwiek wiedział i wrócił do Marco w całości, szef uznałby, że sypnął i go zdradził, bo od Johenna nikt nie wracał w całości. Ta nagła myśl sprawiła, że Arthur nieomal zwymiotował z nerwów. Tak naprawdę znajdował się w sytuacji bez wyjścia, a każda decyzja mogła mieć feralne skutki. Czym sobie na to zasłużył, cholera...
Nie miał pojęcia, która jest godzina, ale musiała być późna. Wykręcone w tył ręce już dawno zdrętwiały, chciało mu się pić i był strasznie głodny. Za plecami co jakiś czas słyszał kroki, ale w pomieszczeniu, w którym go zostawiono nie było nikogo. Gdyby dostał się do noża zostawionego przez mężczyznę mógłby się może jakoś uwolnić... zahaczyć więzy na rękach o coś ostrego...
Krew zakrzepła na twarzy i wywoływała nieprzyjemne szarpanie, gdy marszczył brwi.
By zbyt zmęczony i obolały, próba przemieszczenia się z krzesłem skończyła się jego wywróceniem, więc skończył na ziemi wciąż nie mogąc zasnąć. Jeśli to możliwe, nienawiść względem Johenna sięgnęła zenitu, porzucenie go tutaj było gorsze niż jakiekolwiek tortury, bo wyobraźnia Arthura była naprawdę bujna.

Część mężczyzn została w domu, część wyszła. Johenn na górze jeszcze posiedział z Christophem, dopijając whisky i wypalając po papierosie, ale on też w końcu opuścił dom, po drodze do wyjścia jeszcze rzucając okiem na Arthura. Ludzie, którzy zostali, kręcili się do późna, ale nad ranem dom całkowicie ucichł.
Johenn w łóżku spał ze swoimi dwoma psami. Dzisiejszej nocy jeden leżał koło niego z łbem na poduszce, drugi zwinął się gdzieś w nogach i nie byłoby by w tym niczego złego, gdyby nie to, że nie mógł zasnąć, a nie chciał też wstawać i budzić psów. Przynajmniej miał pod ręką telefon i mógł zabić trochę czasu, oglądając jakieś pierdoły w internecie. Zasnął nad ranem, a i tak długo nie pospał, bo o ósmej zadzwonił jego budzik.
Na sam dźwięk psy zerwały się z łóżka, z radością polizały swojego właściciela po twarzy i zeskoczyły z łóżka, żeby w kuchni czekać na jedzenie. Obwąchały leżącego na podłodze Arthura, ale bardziej zainteresowane były pustymi jak na razie miskami, przy których grzecznie usiadły. Po chwili w kuchni pojawił się też Johenn, zasłaniając usta ręką, jak ziewał. Przystanął, kiedy zobaczył przewrócone krzesło - właściwie to prawie zapomniał, że chłopak tu jest. No, dobrze przynajmniej, że założył dresy, zanim wyszedł z sypialni.
- Guten Morgen, Liebling - przywitał się uprzejmie, przestępując leżącego na podłodze chłopaka, żeby dostać się do blatu. Najpierw włączył ekspres do kawy, potem zajął się przygotowywaniem psom jedzenia. - Wie hast du geschlafen? Bist du hungrig? - nawet zagadał, uśmiechając się krzywo. Kiedy psie miski zostały napełnione, Johenn postawił krzesło i sprawdził, czy Arthur wciąż był dobrze skrępowany. Wziął nóż, jabłko i przesunął krzesło sobie, żeby usiąść bliżej chłopaka. Uniósł brwi, jakby czegoś od niego oczekiwał.

Noc była koszmarna. Jedna z najgorszych, jakie Arthur pamiętał. Początkowa nadzieja, że zdoła się uwolnić w pozycji leżącej, gdy krzesło nie będzie opierało się o podłogę, szybko zbladła, bo ludzie Johenna przytomnie skrępowali mu nogi tuż pod kolanami i zsunięcie więzów nie wchodziło w grę. Po krótkiej szamotaninie, która odebrała mu resztę sił Arthur się poddał, chociaż przedramię wbijało mu się w bok, a ręce zdrętwiały.
Nad ranem był nieprzytomny z niewyspania i zdołowany własnymi myślami, które krążyły nieustępliwie wokół nieuniknionej śmierci, bo nie wierzył, że Johenn pozwoli mu po prostu... Odejść, kiedy Marcus spłaci długi. Był też cholernie głodny, chciało mu się pić, nawet jeśli od kilku godzin odzywał się pęcherz. Bolało go całe ciało, zwłaszcza brzuch, w który wczoraj zarobił.
Chcieli go złamać? Nie był nawet ważnym członkiem gangu, był ważny jedynie dla Marcusa, a i tak nawet nie na tyle, by się postawić Johennowi.
Powitał widok mężczyzny niemal z ulgą, która za moment zmieniła się w skamieniałe przerażenie. Nie rozumiał nic ze słów mężczyzny, nie znał niemieckiego. Usilnie starał się przypomnieć cokolwiek, jakieś zasłyszane słówko, ale na próżno.
— Nie... Nie rozumiem — jęknął, kiedy Johenn postawił krzesło. Musiał zacisnąć zęby, by nie wydać z siebie więcej uwłaczających dźwięków, ale spojrzał mężczyźnie prosto w oczy, by udowodnić mu, że nikt, absolutnie nikt nie jest w stanie go złamać. I że się go nie boi, choć rzeczywistość wyglądała zgoła inaczej. Ale Arthur taki był - sztywny, nauczony przyjmowania wymaganych od niego póz. Zawsze grał w obawie, że jeśli pozwoli dojść do głosu prawdziwej naturze, całe opanowanie trafi szlag.
— Potrzebuję do łazienki — powiedział cicho ruszając palcami posiniałych rąk.

Zerknął na niego przelotnie, kiedy nalewał sobie kawę.
- Szkoda. Niemiecki to przydatny język - rzucił, odruchowo przecierając zaspane oczy. Nie wyspał się. Ale przynajmniej nie miał dzisiaj zbyt wiele do roboty i mógł całą uwagę poświęcić Arthurowi.
Tak jak teraz. Zignorował zupełnie jego słowa - przecież nie usiadł dopiero co tylko po to, żeby teraz znowu wstawać. W tej właśnie chwili przypomniało mu się, że przecież nie nalał sobie mleka do kawy i wstać jednak musiał. Westchnął ciężko i podszedł do lodówki, przeklinając w myślach swoje niewyspanie. Wlał do kubka mleko, sypnął cukru i wrócił na krzesło. Łyżeczki też zapomniał, ale nie szkodzi, zamieszał wszystko nożem. Napis na kubku głosił "world's best boss".
- A jakiś inny język umiesz? - zagadał konwersacyjnym tonem, zupełnie, jakby jeden z nich nie był skrępowany i przetrzymywany w tym miejscu wbrew swojej woli. Pokroił jabłko na kilka plasterków, jeden nadział na nóż i podstawił Arthurowi prosto pod nos. Teraz to on wpatrywał się chłopakowi w oczy.

Arthur skulił się odruchowo. Już nie był tak pewny siebie i buntowniczy jak zaledwie wczoraj. Wyglądał na obolałego i wymęczonego, od niewygodnego siedzenia bolały go plecy. Johenn ignorował jego prośbę, więc musiał zacisnąć zęby.
— Nie znoszę niemieckiego — wycedził nie myśląc nad swoimi słowami ani ich konsekwencjami. Nie zależało mu jakoś specjalnie, by zaleźć mężczyźnie za skórę, ale jak dotąd największą krzywdę zrobił sobie sam zbytnio nachylając się do ostrza noża. Na samo wspomnienie zapiekła go skóra. — Nie musiałem się go uczyć. I nie, nie znam języków, może włoski, ale to dlatego…
Bo Marcus był Włochem. Co prawda Arthur nie przypuszczał, by wulgarne, obsceniczne polecenia, przekleństwa, wyzwiska czy krążące wokół seksu tematy można było uznać za „znanie języka”, ale nie zamierzał tego prostować. Wcale nie chciał wychodzić na nieuka przed Johennem. — Znam też trochę francuski… — dodał po chwili z lekkim wahaniem. Uznał, że lepiej będzie nie odkrywać przed mężczyzną wszystkich kart. Był bardziej bezpieczny, gdy ten myślał, że ma do czynienia ze zwykłym, nic nie wartym pionkiem, którego jedyną rolą było klęczenie przed Marcusem i bycie na każde jego skinienie. Arthur szarpnął się po raz kolejny. Osuwał się z tego cholernego krzesła, czuł się naprawdę kiepsko. Przymknął oczy i odchylił głowę poważnie rozważając wkurwienie czymś Johenna, żeby ten po prostu go obił albo zastrzelił. Coś konkretnego, bo ta niepewność doprowadzała go do szaleństwa, na równi z głodem, bólem i ogólnym dyskomfortem.
Odwrócił wzrok. Teraz nie miał na to siły.

Johenn, na te jakże dobitne słowa, zareagował tylko zwracając na niego spojrzenie właściwie bez urazu. Nie chciał z nim dyskutować. Nie będzie się kłócić z gówniarzem, który jak widać ma problemy ze słuchem i w ogóle brak mu poczucia rytmu.
- Niemiecki to piękny język - nie wytrzymał w końcu, kiedy Arthur skończył chwalić się swoimi umiejętnościami językowymi. - I łatwy do nauki, bo wszystko jest uporządkowane. Ale przede wszystkim pięknie brzmi. Słyszałeś ty w ogóle... - sam sobie przerwał, stwierdzając, że nie ma sensu dyskutować na tematy językowe z kimś takim. Pokręcił tylko głową, jakby był po prostu zniesmaczony tym, jakiego głupiego miał zakładnika. Czuł się, jakby Arthur swoją osobą zaniżał inteligencję wszystkich obecnych w tej chwili w jego domu.
Z zamyśleniem zjadł pasterek jabłka z noża, po czym wziął spory łyk kawy i wstał. Zręcznie obrócił nóż w ręku, podchodząc do krzesła i stanął za plecami Arthura.
- Achtung - odezwał się do psów, które zaraz podniosły się do siadu. - Teraz ja przetnę taśmę, a ty się nie ruszasz. Jeden fałszywy ruch i mój pies odgryzie ci rękę. Potem będziesz lał w spodnie, a do jedzenia dostaniesz resztki z całego dnia, wieczorem. - Przytknął czubek noża do jego pleców, między łopatkami. Grożenie śmiercią byłoby zbyt łagodne. - Zrozumiano?
Nie czekał na odpowiedź. Najpierw przeciął taśmę na jego rękach, ale i tak kazał mu je trzymać wciąż
w tym samym miejscu. Następnie uwolnił jego nogi i sam się wyprostował.
- Możesz wstać.

Arthur wyprostował się z trudem i posłusznie poddawał się poleceniom Johenna, choć całe jego ciało (umysł zresztą także) protestowało. Ścierpnięte ręce niemal bezwolnie opadły wzdłuż jego ciała i chłopak mógł jedynie modlić się, by psy nie uznały tego za nieposłuszeństwo i nie rzuciły mu się do gardła. Mógł znieść wszystko, ale jak nic przerażało go wyobrażenie kłów przebijających mu tętnicę.
— Zrozumiano — powiedział cicho spoglądając na Johenna. Po ułamku sekundy spuścił wzrok niewiele mając wspólnego z pełnym buntu chłopcem z wczoraj. Najwyraźniej noc w niewygodnej pozycji odrobinę przytępiła mu język i charakter. Pytanie tylko na jak długo. — Czyli jeśli będę posłuszny zachowam ręce, możliwość korzystania z łazienki i dostanę coś do jedzenia? — naprawdę bardzo starał się, aby nie brzmiało to bezczelnie czy wyzywająco. Ale ostatnie lata spędził u boku charyzmatycznego Włocha chłonąc zachowania jak gąbka wodę. Bywał pretensjonalny, wymagający i roszczeniowy. Denerwujący.
Aż dziw, że wciąż jego ładnej buźki nikt trwale nie okaleczył.
Arthur przestąpił z nogi na nogę, a obserwujący go z uwagą pies warknął ostrzegawczo, co sprawiło, że chłopak natychmiast pożałował swojego ruchu. Ale wiedział, że niezależnie od gróźb długo tak nie wytrzyma. Plecy koszmarnie go bolały, och, zresztą wszystko mu dokuczało. Miał wrażenie, że kolana same się pod nim uginają, choć odkąd tu był minęła ledwie doba.
— Marcus obedrze cię za mnie ze skóry — westchnął i poddał się pozwalając ciału osunąć się na ziemię. I naprawdę nie obchodziło go, że jeden z psów Johenna potraktował jego ruch jako polecenie do ataku.




Kontynuowane w innym miejscu.