Russian doll

Russian doll

Syn rosyjskiej prostytutki nie ma łatwo nawet w USA. A jeśli dodać do tego urodę porcelanowej laleczki to pojawiają się same problemy. 
Uke długo nie może naleźć dla siebie miejsca na ziemi... do czasu gdy z pomocą przychodzi mu seme. Seme  jest znacznie starszy od uke i bierze go pod swoje skrzydła. Pozwala mu nocować u siebie w mieszkaniu, gdy matka sprowadza do domu klientów i jest dla niego dobry. W zamian uke sprząta mu i gotuje. Uke uważa Seme za kogoś w rodzaju boga i wpatrzony jest w niego jak w obrazek. W końcu Seme nie wytrzymuje i całuje uke... czym wprawia go w osłupienie. 

Uke - A.
Seme - D.

Gdy tylko wszedł do mieszkania usłyszał męskie posapywanie i kobiece jęki. Zatrzymał się w pół kroku czując, że zbiera mu się na wymioty. Znowu to samo.
Obrócił  się na pięcie i wybiegł z domu. Usiadł na schodach klatki schodowej nie mając ochoty wychodzić na dwór.
Było już ciemno a na dodatek mokro i zimno. Nie wiedział co ze sobą zrobić..
- Proszę, proszę. Kogo my tu mamy. Czy to nie przypadkiem syneczek tej dziwki z pod 9?
Blondynowi zrobiło się gorąco słysząc ten znajomy głos.
Smith zawsze szlajał się z Dzikim, a Dziki... wpatrywał się w niego jak w wyjątkowo apetyczne ciastko.
Poderwał się na równe nogi by móc spojrzeć im w twarz.
- Cześć laleczko! - zaświergotał postawny mężczyzna z tlenionymi, postawionymi na jeża włosami. Dziki. Miał takie przezwisko, bo gdy wpadał w złość był nie do opanowania. Budził postrach w ich dzielnicy. Nastolatek też się go bał, bo nie był pewien jak długo uda mu się unikać jego zalotów bez konsekwencji.
Ruszył pospiesznie w kierunku wyjścia, ale zbiry szybko złapały go w żelazny uścisk.
Jęknął, bo grube, silne palce boleśnie ściskały go za chudy nadgarstek.
- Już uciekasz? Tak bez przywitania? Brzydko, skarbeńku.  
Dymitr przymknął oczy widząc męskie oblicze tak blisko swojej twarzy.
Szlag, szlag,szlag. Był w potrzasku. Nikt mu nie pomoże, musi coś wymyśleć, żeby ocalić swój zgrabny tyłek.
- Ja.. jestem już umówiony. - powiedział zagryzając lekko wargę w nerwowym odruchu.
- Ah tak? O tej godzinie? Mamusia pozwala szesnastolatkowi pałętać się po zmroku? Co za okropna matka. - drwił mężczyzna przyciągając go bliżej siebie.
- Pójdziesz z nami. - zdecydował rozbawiony Smith otwierając ciężki drzwi. - Idziemy się zabawić. - dodał złowieszczo, na co Dymitr mocniej zacisnął zęby na nieszczęsnej wardze.

Jak powiedzieli tak zrobili. Zaciągnęli go do pubu i postawili przed nim kufel piwa.
- Twoje zdrowie, złotko. - zamruczał dziki dotykając go leniwie po szyi. - No dalej pij! Nikomu nie powiemy, że nie masz dwudziestu jeden lat.
Kiedy zielonooki odsuwał się, Dziki zmniejszał odległość między nimi, napierając na drobnego nastolatka swoim cielskiem.
Chłopak nie miał pojęcia co robić, żeby uciec. Potrzebował pomocy... tylko kto mu pomoże? Każdy bał się Dzikiego...

Miał już cholernie dosyć tej ciągnącej się sprawy w sądzie, która męczył go już od dobrych dwóch lat. Tak to się właśnie kończy, gdy popełnia się pochopne decyzje i to jeszcze pod presją rodziny. Jednak ani on, ani jego eks narzeczona nie chcieli odpuścić, więc sprawa zdawała się nie mieć końca. Dodatkowo goniły go jeszcze terminy w których musiał dokończyć zlecenia, a to też nie szło mu w ostatnich czasach najlepiej. No i jeszcze mamusia oczywiście domaga się spotkania ze swoim synkiem. Keith jakoś niespecjalnie miał ochotę odwiedzić matkę, która chyba zapomniała, że jej synalek nie jest już dzieckiem, tylko trzydziestoletnim mężczyzną, no i to właściwie przez nią zaczęła się cała ta akcja z Beth.
Zmęczony, znów po kilku godzinach w sądzie, telefonów od klientów pytających go kiedy skończy projekt, i Bóg wie czym jeszcze, jedyne o czym teraz marzył to chwila spokoju. Niewiele myśląc wziął swoją skórzaną kurtkę i chwycił kluczyki z półki, z zamiarem odwiedzenia pubu, gdzieś na obrzeżach miasta. Wybrał przejażdżkę motorem, zamiast samochodem, by przysłowiowo, wyszaleć się na autostradzie. Dał się nieco ponieść i dojechał aż na przedmieścia, gdzie zatrzymał się przy jednym z pubów.
Podszedł do lady, by zamówić piwo i rozejrzał się po lokalu. Gdzieś przy drugim końcu baru siedział młodzieniec, na którego Keith od razu zwrócił uwagę. Zdecydowanie wyglądał na zbyt młodego na legalne przebywanie w takim barze. No i jego niezwykła uroda nie pozwalała oderwać od niego wzroku. Być może dzięki temu Keith zauważył sytuację, w które przystawiał się do niegoj znacznie postawniejszy mężczyzna, mimo widocznej niechęci młodzieńca. Niby nie była to jego sprawa, ale jakoś nie chciał mieć tego na sumieniu. Jakby nie miał wystarczająco swoich problemów…
-Hej. kochanieńki. - Stanął za plecami ślicznego chłopca, tak, by ten natarczywy mógł go zobaczyć. - kolega chyba nie życzy sobie takiego spoufalania.
Chłopak w tlenionych włosach wyglądał w pierwszej chwili na zdezorientowanego, ale po chwili wybuchnął śmiechem.
-Gościu, nie powinieneś zająć się swoimi sprawami, my się tylko tak bawimy. - Przygarnął ślicznego chłopca ramieniem, ale Keith, widząc jego wystraszoną minę, miał jakieś wrażenie, że to nie wygląda na zabawę. Widząc w oczach zielonookiego chłopaka niemą prośbę, szepnął do niego szybkie “ wybacz”, zanim przyciągnął go do siebie, wyciągając go z objęcia natarczywego kolesia i ciągnąc go w stronę wyjścia. Miał tylko nadzieję, że nie władował się w jakieś tarapaty. Gdy byli już na zewnątrz i chłopak zdecydowanie odsapnął, Keith zobaczył, że zaraz za nimi wyszedł dręczyciel wraz z obstawą.
-Dziki, musisz mu teraz najebać. - powiedział ktoś z jego gromadki. Cholera, Keith przeklnął siebie, być może pogorszył jeszcze sytuację swoją i chłopaka. Dziki, jak podobno nazywał się tamten, był podobnego wzrostu co Keith, ale raczej potężniejszej postury. Stanęli naprzeciwko siebie i było już wiadome, że to się dobrze nie skończy. Jednak to obrońca ślicznego chłopca wyprowadził pierwszy, celny cios, prosto w nos Dzikiego, który od razu trysnął krwią. Jeśli jeszcze nie był pewien, czy narobił sobie kłopotów, to teraz miał już potwierdzenie.
-I nie zbliżaj się już do niego - dodał, próbując zabrzmieć jak badass, a widząc wzrok Dzikiego i jego kolegów, prawdopodobnie wzięli to do siebie.
No ale została jeszcze sprawa ślicznego chłopca. Wyglądał na nieźle przestraszonego całym zajściem.
-Chyba nie powinno cię być w takim miejscu, co? I staraj się może trzymać z daleka od takich ciekawych osobowości. - Zaczął łagodnie wpatrując się w jego twarz, która kojarzyła mu się z porcelanową lalką. Młodzieniec jednak wciąż stał w miejscu.
-Potrzebujesz podwózki, czy coś? - westchnął, jednak wciąż starał się wyglądać na miłego. - Mnie nie musisz się bać.

W momencie, gdy znalazł się w objęciach nieznajomego mężczyzny poczuł niewyobrażalną ulgę. Kiedy tamten kretyn napierał tak na niego i go obmacywał, miał wrażenie że się dusi.
Całe szczęście zdarzył się cud. Bogowie go wysłuchali, znalazł się ktoś kto mu pomógł. Jego.. bohater?
Spojrzał na minę Dzikiego i aż się skulił, coś czuł że to wszystko nie skończy się dla niego dobrze.
- Oh. - wyrwało się mu, gdy lokalne bandziory zawinęły się po tym, gdy jego natrętny adorator zaczął dławić się krwią. Tego się nie spodziewał. Spojrzał na swojego wybawcę dużymi, zielonymi ślepiami. Kim był? Skąd się tu wziął?
- Jesteś z opieki społecznej? - odezwał się w końcu ładnym, melodyjnym głosem. Idealnie pasował do jego oszałamiającej urody. Kiedy usłyszał rozbawione zaprzeczenie zawahał się i odwrócił wzrok zakłopotany.
- Mm.. ja nie bardzo mogę wrócić dziś na noc do domu. - wyznał rumieniąc się zażenowany. - I.. ja tu mieszkam niedaleko. - dodał zerkając na niego spod długich rzęs.
- Dziękuję za pomoc... Pójdę już. - powiedział nerwowym ruchem odgarniając pasmo blond włosów za ucho.
Znowu podniósł wzrok na przystojnego mężczyznę i przez chwilę po prostu mu się przyglądał. Trochę jak szczeniak proszący o odrobinę czułości. Kiedy zorientował się co robi, mocniej się zarumienił i opuścił spojrzenie na brudne, znoszone trampki.
Gdzie powinien teraz pójść, żeby nie wpaść znowu w kłopotny? Widocznie miał problem z tym żeby się ruszyć w jakimkolwiek kierunku.
Zdawał się być bardzo zagubiony i bezradny. Dzieciaki w jego wieku nie powinny mieć takich problemów.

W pewien sposób było mu szkoda tego ładnego chłopca. Skrycie miał nadzieję, że tylko wpakował się w tarapaty, ale zaraz z wdzięcznością wróci do domu. Jednak to, co powiedział, trochę zmieniło sytuację. Nie miał pojęcia co mogło znaczyć, że nie bardzo może wrócić do domu, chociaż jedno spojrzenie na jego nieco styrane buty rozwiało nieco  wątpliwości Keitha. Cholera, gdyby tylko nie ta buźka, byłoby mu zdecydowanie łatwiej odpuścić. Młodzieniec też mimo, że chciał już iść, wciąż stał tu i wpatrywał się w niego tym bolesnym wzrokiem.
-Poczekaj, masz jakieś kłopoty, uciekłeś z domu? - Zapytał chłopaka, który wciąż wyglądał na nieco wystraszonego. Chciał mu w jakiś sposób pomóc, ale przecież nie mógł mu zaproponować, że zabierze go w jakieś inne miejsce, skoro nie może wrócić do domu. Już teraz karcił się, że zbyt długo i intensywnie wpatruje się w sylwetkę młodzieńca. W takim miejscu jak to, mogą być źle odebrani.

- Nie uciekłem... - Mruknął niewyraźnie nie wiedząc co powiedzieć temu obecemu mężczyźnie. Ze jego matka to prostytutka i sprowadziła do domu klienta? Że nie chce słuchać ich jęków i krzyków?
Zagryzł wargę wstydząc się za swoją rodzicielkę
- Rano będę mógł wrócić. Teraz tylko.. hmmm.. jest remont a ja hymm jestem uczulony na farbę i mmm.. rano już będzie dobrze. - wyjąkał bez ładu i składu. Nawet dla niego zabrzmiało to żałośnie. Cholera, tylko się ośmiesza.
- Ja.. jeszcze raz dziękuję. - rzucił i zażenowany odwrócił się na pięcie. Może uda mu się schować w piwnicy... byle już nie robił z siebie błazna. Ten mężczyzna.. wydawał się być taki fajny.

Zmarszczył nieco brwi na tę wymówkę. Nie brzmiała dla niego wiarygodnie, a nawet jeśli chłopak miał uczulenie na farbę nie mógłby tam wrócić jeszcze przez dobry tydzień.
-Może przenocujesz u dziadków, hm? Mieszkają tu gdzieś niedaleko? Propozycja podwiezienia wciąż aktualna - zaśmiał się. Nie chciał zostawiać chłopca na pastwę losu, nawet jeśli tamten chciał się już ulotnić. Bo skąd niby miał wiedzieć, czy nie zaczepi go ktoś, kto ma wobec niego niecne zamiary. Młodzieniec wydawał się taki zagubiony, że Keith wypalił właściwie mimowolnie:
-Bo jak nie to ja mam wolną kanapę. - Miał tylko nadzieję, że nie robi sobie kolejnych kłopotów. Czy ten chłopak w ogóle był pełnoletni? Co jak rodzice będą się martwić, wezwą policję i… Ech, nawet nie chciał o tym myśleć.

- Ja nie mam tu żadnej... - zaczął, ale słysząc dalsze słowa mężczyzny zamilkł zaskoczony.
- poważnie? - spytał robiąc duże oczy. W pierwszej chwili chciał powiedzieć, że tak! Że bardzo chętnie.. ale potem naszły go wątpliwości.
Czy na pewno dobrze robi? Zagryzł lekko wargę i zabujał się na piętach.
- Okey. - wypalił w koncu po dłuższej chwili. - Chętnie. - dodał z duszą na ramieniu i spojrzał na nieznajomego tym szczerym, niepewnym spojrzeniem.
- Jest trochę za zimno żeby spać na dworze.

Było już za późno, by jednak się wycofać, poza tym, czy młodzieniec naprawdę chciał przenocować na dworze, bo miał w domu remont? Ładny chłopiec, jak zwykł nazywać go Keith, zdecydowanie coś ukrywał. Machnął dłonią pokazując blondynowi, by podszedł za nim do jego motoru i wyjął zapasowy kask, który podał młodemu.
-Jechałeś kiedyś na czymś takim? - Zapytał ze śmiechem. - Wystarczy tylko, że będziesz się mocno trzymał. - Dodał widząc nieco wystraszoną minę chłopca. Cóż, gdyby przewidział, że nie będzie wracał sam, być może wybrałby samochód, ale skąd mógł wiedzieć.

- Jestem Dymitr. - Mruknął przytulając się do jego pleców. Trzymał się go mocno jak miś koala, bo bał się że spadnie.
W pierwszej chwili zamknął oczy, bo nie był przygotowany na tą prędkość.
- Wow. - wyrwało mu się, gdy w końcu otworzył te swoje zielone ślepia i rozejrzał się dookoła. Światła miasta tak szybko migały tworząc wręcz magiczny obrazek.
Chłopak miał wrażenie, że lata. Poczuł się wolny. Pierwszy raz odkąd pamiętał.
Czyżby w końcu uśmiechnęło się do niego szczęście?

Imię ślicznego chłopca brzmiało jakoś tak obco, może rosyjsko? Keith nie miał co do tego pewności, ale podobało mu się. Było wyjątkowe, zupełnie jak ten chłopak.
Choć starał się nie jechać zbyt prędko, jednak rozmyte dookoła światła mogły sprawiać wrażenie, że jadą znacznie szybciej niż się wydaje. Po niecałej pół godzinie drogi dotarli w pobliże centrum miasta, gdzie znajdowało się małe mieszkanie Keitha. Mężczyzna wprowadził pojazd do podziemnego garażu i poprowadził młodzieńca do niewielkiej kawalerki. Oprócz salonu, do którego wchodzi się bezpośrednio, była tu też niewielka kuchnia i łazienka z wanną. No i osobny pokój-biuro Keitha.
Gdy weszli, wskazał Dymitrowi kanapę w roku salonu.
-Dosyć wygodna, powinieneś się wyspać. Możesz pooglądać telewizję, jeśli będzie Ci się nudzić. A, no i tam jest łazienka - wskazał chłopakowi drzwi - Weź sobie jakiś ręcznik z szafki. - Zawiesił swoją skórzaną kurtkę na haczyku koło drzwi i to samo zrobił z wierzchnim odzieniem chłopaka.
-I gdybyś coś potrzebował, od razu mnie wołaj. I jestem Keith, byle nie żaden “pan”, dobra? - Potem zabrał się za rozłożenie kanapy. Chłopiec taki jak ona zasłużył zdecydowanie na posłanie jak dla królewicza, ale cóż, Keith mógł mu zaoferować jedynie to, co miał.

Dla nastolatka to wszystko było przytłaczające i niesamowite, bo w końcu ktoś naprawdę zechciał mu pomóc. Tak po prostu. - Mogę.. pożyczyć też twoją.. koszulkę? - spytał niepewnie wyraźnie zażenowany. Nie miał przecież nic na przebranie.
Kiedy dostał biały t-shirt i czysty ręcznik zniknął w łazience na kilka minut.
Gdy wyszedł, wyglądał jak aniołek którego ktoś pozbawił skrzydeł.
- Naprawdę mogę zostać tu na noc? - upewnił się, bo chyba w łazience naszły go wątpliwości.
- Tak po prostu? Bez.. żadnego podstępu?

W nieco przydługiej koszulce śliczny chłopiec prezentował się jeszcze niewinnej niż w zniszczonych trampkach.
-Jasne - odpowiedział chłopakowi. Zrobił to chyba po prostu dlatego, że sam chciałby, aby w jego okresie młodzieńczego buntu ktoś zachował się podobnie wobec niego, nie jak ta stara prukwa Pani Katie.
-Nie będę nic od ciebie chciał, a jutro zawiozę cię do domu, tak? Skoro kończy się “remont” - mrugnął do niego i zostawił go w salonie, a sam poszedł do swojego pokoju.

Nie bał się go tu zostawiać? A jakby coś ukradł?
Ufał mu?
Usiadł na kanapie i rozejrzał się po pokoju. Ładne, nowoczesne mieszkanie. Było czysto, ciepło i cicho. Aż westchnął z przyjemności, gdy opadł miękko na pościel. Dzisiejsza noc zapowiadała się wspaniale.
Jeśli Keith zrobił sobie wędrówkę po szklankę wody zobaczył ślicznego jak lalka nastolatka śpiącego spokojnie z lekko uchylonymi usteczkami. Wyglądał jak anioł, któremu ktoś odciął skrzydła.
Rano, Dymitr zrobił dla swojego wybawcy niespodziankę. Przygotował pyszne śniadanie ze składników jakie znalazł w lodówce.
- Mam nadzieję, że nie jesteś zły... - przywitał się zakłopotany, bo bał się, że mężczyznie nie spodoba się fakt, iż grzebał mu w kuchni.

Oczywiście, że Keith brał pod uwagę możliwość, ze chłopak mucos zwinie już, gdy podejmował decyzję pod barem, jednak nie miał na wierzchu żadnej wartościowej rzeczy i nie trzymał zwitka pieniędzy w puszce po kawie, więc nie musiał się akurat obawiać tego aspektu.
W nocy, gdy obudził się niespodziewanie, bo raczej mu się to nie zdarzało, i najciszej jak potrafił udał się do kuchni, by ugasić pragnienie szklanką chłodnej wody, nie mógł się powstrzymać od spojrzenia na młodzieńca śpiącego w jego salonie. Rozrzucone dookoła głowy jego złote włosy wyglądały jak aureola, a sam chłopiec delikatnie niczym lalka, którą tylko mocniejszy dotyk mógłby zniszczyć.
Z samego rana, już z pokoju, poczuł zapach ciepłych tostów. Nie obudził się tak od czasów, gdy wyprowadził się od Beth. Założył w pośpiechu spodnie i w koszulce, w której spał poszedł do kuchni, w której zastał młodzieńca przygotowującego im śniadanie. Był zaskoczony tym widokiem, musiał przyznać, ale w żadnym wypadku zły.
-Nie, nie jestem, ale nie musiałeś tego robić. - Podszedł i zaczął robić kawę. Od jak dawna nie jadł już porządnego śniadania? - Zaniósł też to, co Dymitr przygotował,do niewielkiego stolika. Posłanie chłopaka w salonie było dokładnie zaścielone i Keith domyślił się, że w gruncie rzeczy młodzieniec jest bardzo porządny.

- Chciałem się odwdzięczyć chociaż w ten sposób. - odpowiedział stawiając przed nim dzbanek kawy. Odgarnął nieco nerwowym ruchem włosy za ucho i spojrzał na mężczyznę uważnie.
Za dnia wyglądał zupełnie inaczej niż przy barze, w środku nocy.
Uśmiechnął się do niego nieśmiało.
- Gdyby nie ty.. Może musiałbym spać u Dzikiego.
Aż wzdrygnął się z obrzydzenia. Nie chcial nawet myśleć co ten zwyrol by mu zrobił.
- Dziękuję, Keith. Pierwszy raz spotykam kogoś takiego jak ty. - dodał wpatrując się w niego z iskierkami w oczach. Podziwiał tego mężczyznę.

Choć Keith nie mógł zaoferować chłopakowi nic więcej niż miejsce do spania, na jedna noc, jego wdzięczność wydawała się ogromna. Nie chciał sobie nawet wyobrażać jak mogłoby się skończyć nocowanie u Dzikiego. Chociaż Keith i tak ostatnio był dosyć łagodny. Jak nie on. Zdawał sobie tez sprawę, że zaraz po śniadaniu będzie musiał odwieźć nastolatka do szkoły czy coś w tym stylu, by inny, odpowiedzialni za niego ludzie, się nie martwili, matka czy ktoś.
Zasiadł do stołu i zabrał się za apetycznie pachnące śniadanie przygotowane przez chłopca, który też zaraz się dosiadł. Wydawał się szczęśliwy i to, że śliczny chłopiec jest uradowany było dla niego wystarczająca nagrodą.
-Więc, Dymitr, - zaczął, by nie siedzieć przy stole cicho - do jakiej szkoły chodzisz? Jesteś bardziej humanistą czy ścisłowcem?

- Lubię książki. - odpowiedział wkładając do ust kawałek tosta. - Matematyka nie idzie mi zbyt dobrze... - wyznał niechętnie. Nigdy nie miał warunków żeby się uczyć, nikt nigdy nie pomagał mu z nauką.
Matka rzadko poświęcała mu uwagę, miała ważniejsze sprawy na głowie. Facetów na przykład.
- Chodzę do liceum w south side. - dodał opuszczając wzrok. Jak na kogoś z jego dzielnicy była to bardzo dobra szkoła. Mało kiedy przyjmowali takich wyrzutów jak on.
- A co ty robisz? Na pewno już pracujesz, prawda? Bardzo podobała mi się jazda na twoim motorze. To było prawie jak latanie! - Uśmiechnął się pokazując swoje białe równe ząbki.

Pamiętał czasy, kiedy sam był takim dobrym, ambitnym uczniem, w końcu nawet skończył studia, ale potem dopadła go dorosłość i wszelkie ambicje gdzieś się rozwiały.
-Znam tę szkołę, moja dobra znajoma tam chodziła. Pracuję , owszem, ale jako wolny strzelec. Jestem architektem. - Wyjaśnił chłopakowi, jednak nie miał jakieś ochoty mówić o sobie.
-Też uwielbiam to uczucie, dlatego wczoraj wybrałem się na przejażdżkę. - Uśmiechnął się do chłopaka, widząc jego uroczą, uśmiechniętą buźkę. Niedługo potem, przy rozmowie o innych pierdołach, skończyli śniadanie, i choć Keith nie miałby nic przeciwko spędzenia z młodzieńcem większej ilości czasu, młody musiał zapewne wracać do nauki, a on sam miał jeszcze parę projektów do dokończenia.
-Zbieramy się - wstał od stołu i długo zastanawiał się który środek transportu wybrać, w końcu zdecydował się na bezpieczny samochód, w którym kiedyś dla picu zamontował nawet nieco przyciemnione szyby, więc nikt nie będzie widział kto przywiózł młodego.

Chłopak wydawał się być zawiedziony, że nie wróci motorem, ale nie komentował tego. Nie zamierzał narzekać i to krótko po tym jak ten uratował mu tyłek. I to dosłownie.
Było mu przykro, że to koniec jego "luksusow", że znowu czeka go szara rzeczywistość. Niechętnie otworzył drzwi od auta, gdy dojechali na miejsce.
- Czy... jeszcze kiedyś cię zobaczę? ,- spyta cicho patrząc na niego smutno. - Dziękuję jeszcze raz za twoją pomoc.
Kiedy dostał jego wizytówkę zrobił duże oczy.
- i.. na prawdę będę mogł zadzwonić? Serio? Tak.. po prostu?

Przez całą drogę zastanawiał się czy mógłby utrzymywac kontakt z chłopcem, czy młodzieniec zbytnio by się go nie wystraszył. Gdy jednak sam zapytał o możliwość ponownego spotkania, Keith bez wahania wyciągnął swoją wizytówkę, które zawsze miał gdzieś w przegródce swojego samochodu.
-Gdybyś miał problemy, lub ktoś by ci się naprzykrzał - zaczął podając mu kartkę, którą młodzieniec szybko mu wyrwał, jakby w obawie, że architekt mógłby ją zaraz zabrać z powrotem.
-I serio, możesz zadzwonić, tak po prostu. - Zmierzwił jeszcze jego włosy, które w dotyku były jeszcze przyjemniejsze niż wyglądały i odjechał.
W mieszkaniu po powrocie usiadł do projektu i nie do końca mógł się na nim skupić, ciągle coś mu nie wychodziło. Przecież nie spodziewał się, że chłopak zadzwoni w ciągu kilku najbliższych dni, a może nawet wcale.

- Keith? Tu Dymitr. - odezwał się po długiej walce z samym sobą. Nie był pewien czy może tak się narzucać mężczyźnie.. niby mówił, że może dzwonić.. no ale..
Zawahał się. Może jednak się rozłączy?
Całe szczęście jego bohater i tym razem wiedział co powiedzieć żeby nastolatek się otworzył.
- Bo widzisz moja mama wyjechała i... nie zostawiła kasy. Ale nie o to chodzi, bo ja zarobiłem, ale... nie zapłacili mi. Powiedzieli że jestem za młody, żeby dawać mi kasę. - wyznał jąkając się. Był głody. Co miał zrobić?

-Hej, Dymitr, wszystko w porządku? - Zapytał Keith, gdy tylko odebrał telefon od chłopaka.
-Cholera, serio? Co za dupki - Westchnął mężczyzna. Chyba nie mógł zrobić zbyt wiele, żeby odzyskać pieniądze dla chłopaka, nie był adwokatem i nie znał się na prawie, a skoro młody pracował bez umowy, nie było też żadnego dowodu.
-W sumie i tak miałem ochotę na chińskie. - rzucił i szedł już po skórzaną kurtkę na motor. - Czekaj na mnie tam, gdzie cię ostatnio wysadziłem.
Keith pojawił się tam po 20 minutach, a chłopak już na niego czekał. Podał mu drugi kask i poczekał aż chłopak usiądzie za nim.
-Minąłem taką fajną knajpę, wyglądała na porządną. - powiedział i ruszył w tamtą stronę, aby już po kilku minutach zatrzymać się na miejscu.

- Keith.- przywitał się uśmiechając się do niego nieśmiało. Cieszył się, że go widzi mimo, że było mu strasznie głupio. Gdy zakładał kask piekły go policzki z zażenowania.
Od progu powitał ich wspaniały zapach, aż zaburczało mu w brzuchu.
- Hmmm.. Keith, ale ja nie mam czym zapłacić. - powiedział jakby to nie było oczywiste. Widząc spojrzenie swojego bohatera znowu się zarumienił. Mało który nastolatek w dzisiejszych czasach byl taki spłoszony i stłamszony.
Potrzebował usłyszeć, że jest coś wart. A nie tylko, ze jest wpadką tej dziwki z Rosji.

Spojrzał na niego z uniesioną brwią.
-Na prawdę myślisz,że pozwoliłbym Ci płacić? Właściwie ja cię tu zaprosiłem. - Podeszli do lady, gdzie wisiało duże menu z wieloma propozycjami dań.
-No już, wybieraj coś, tylko nie patrz na cenę. - Powiedział i sam odwrócił się już w stronę sprzedawcy, by wziąć dla siebie curry i coś do picia. Poczekał aż młody też wybierze sobie potrawę i napój i poprowadził go do stolika, gdzie usiedli naprzeciwko siebie.
Keith uśmiechnął się łagodnie do chłopca, który wyglądał na nieco spiętego.
-Hej, nie martw się, i tak chciałem wyskoczyć na żarcie, a tak to przynajmniej nie siedzę sam, dziękuję.