Smocze jajo

W ręce X trafia gigantyczne "smocze" jajo. Co się stanie gdy po wykluciu zamiast ziejącej ogniem bestii pojawi się dorosły mężczyzna?


Delusion - X
Smok - Facet z Jajka

Niech żyje król! Od zawarcia pokoju z sąsiednią krainą, a potem przypieczętowania unią w postaci królewskiego małżeństwa, w kraju w końcu zapanował pokój. Przeobrażony długoletnią zarazą nienawiści krajobraz powoli podnosił się z klęczek, a poddani powracali z opustoszałych frontów by od nowa uporządkować własne życie. Wszystkie wsie i miasta od Czarnych Gór aż po wybrzeża Apostelonu zaludniały się od nowa, odnawiając siedziby, siedliszcza i zniszczone, kupieckie szlaki. Na długoletnich nieużytkach ponownie witano noworodki żyta i pszenicy, na przydomowych rabatach pęczniały warzywa i pachnące zioła, w zagrodach rodziły się prosięta i nielotne ptactwo. Wszystko powracało do stanu sprzed lat dziesięciu, kiedy to Aegom u schyłku swego życia pochylił się chciwie nad pięknymi ziemiami Parnasum i rzucił ówcześnie rządzącym siostrom ekspansyjne wyzwanie. Wojna pochłonęła wszystko: ludzi, jedzenie, pieniądze i ich ekwiwalent. Zabiła wcześniejsze dążenia do rozwoju, zagłębiając się w gwałt, rozbój i bestialstwo. W mord i krew rozlaną na szlakach. W osierocone dzieci i płaczące za utraconym potomstwem matki. We wszystko, o czym teraz ludzie chcieli zapomnieć, spychając w kąt i cień wszelakie pozostałości po ciemnych latach.
Wszystko, nie wyłączając z rachunku prochu, wielkich noży i cudów natury w postaci dziwnych, niezrozumiałych mutantów.
Trzeba jednak zacząć od tego, że Parnasum do ludzi nie należało od zawsze. Gdy dotarli tu pierwsi osadnicy, zielona kraina poddana była dziwom, które teraz już przeplatają się w leniwie snutych przy wieczornych ogniskach baśniach. Wszystko to na pożytek ludzki i przez wrodzoną bojaźliwość wytrzebiono, budując królestwo i oddając je we władanie lokalnym przywódcom. Tak wyklarowała się rodzina królewska. Tak wyklarował się świat, w którym teraz żył Yaneth.
Był on praktycznie nikim. Synem nauczyciela rachunków i krawcowej. Trzecim dzieckiem, które nie zmarło wskutek zarazy febrą, jaka nawiedziła miasta przyleśnego pogranicza, teraz zaś dorosłą już sierotą. Wyedukowany, jednak zgryźliwy i mówiący to co mu ślina na język przyniesie nie zagrzewał na długo miejsca we wszystkich sercach, jednak nie dało się go nienawidzić. Dzięki ojcu lubił kolekcjonować rzeczy dziwne i wyjątkowe, być może dlatego w momencie gdy wędrując po lesie natrafił na jajo w rozmiarze dorodnego cielaka, nie mógł sobie odmówić dodania go do swojej kunstkamery, podobnie jak szkieletu dwugłowego węża, który powiesił tuż nad wyściełanym wiosenną trawą gniazdem. Natargał się z tym, trzeba powiedzieć, jak chłop pańszczyźniany przy zbiorach, jednak ciekawość zabiła kota – zamierzał pochwalić się swoim znaleziskiem wszystkim, którzy zdecydują się poświęcić mu chwilę uwagi. Jedynie zamierzał, bowiem jajo te wskutek być może ciepła, być może czasu, a być może bogowie jakiej przyczyny pewnej nocy najzwyczajniej w świecie postanowiło pęknąć.
Oto, co stało się potem...

Najpierw była wojna. Potężna wojna. Ludzie zaczęli przychodzić zewsząd i żądać ich zielonych lasów i łąk. Pamiętał jak matka w popłochu chowała jego i jego braci w lesie.
- Przeczekajcie. Przeżyjcie. Wyklujcie się w czasach spokoju.
Słyszał las i zwierzynę. Parę razy jakieś zwierzę próbowało otworzyć jego skorupkę, ale była twarda z zewnątrz. Bardzo twarda. Spał. Słuchał. Czekał. Nagrzewało go słońce i ziemia. Otulały mchy i krzewy. Było mu miło. Ciepło. Miał ciszę. Błogosławioną ciszę. Po wojnie radował go każdy najdrobniejszy przejaw pokoju. Wierzył, że w końcu nadejdzie ten moment. Ten czas by wyjść na świat.
Słyszał głosy i fascynację. Czuł jak nim telepało. Później znów leżał na czymś miękkim. Nikt nie próbował go rozbić... może to był ten czas? Nie słyszał wojny. Słyszał ludzi. Ich spokój. Codzienne przejęcie i obowiązki. Był ciekaw. Chciał zobaczyć. Zaczął napierać dłońmi od wewnątrz na skorupę. Udało mu się. Powoli odpadały kolejne fragmenty dając mu dostęp do prawdziwego światła i ciepła. Gdy poczuł słabość skorupy wyprostował się i niepewnie stanął na nogach. Woda która go chroniła rozprysła się zostawiając go mokrego, nagiego. Stal na dziwnym gnieździe. Nad jego głową wisiał szkielet jednego z pomniejszych braci.
- Kim jesteś? - Zapytał ledwo wydając dźwięk ze swojego gardła.

Nie od razu zauważył zmiany. Pęknięcia i pnące się do góry rany na jasnej skorupie. To, co miało być prostą, tajemną uciechą dla oczu, okazało się być jeszcze zmyślniejszą sztuczką, dziką fatamorganą, kwitnącą świadkującemu Yanethowi tuż przed twarzą. Kielich rozstąpił się, opadając błoną i skorupą dookoła gniazda. Mokra, przykra w dotyku i wrażeniu maź rozlała się po podłodze, sięgając nagich stóp zdziwionego człowieka i obmywając jego brudne od piachu palce. Zaniemówił. Wszystko działo się tak abstrakcyjnie szybko, że chyba pierwszy raz w jego wciąż krótkim życiu kot odgryzł mu język. Ledwie słyszalny pomruk doleciał do uszu, rozgrzał zastygłą z wrażenia krew i wzniecił reakcję.
Tam. Był. Człowiek.
W jajku. W wielkim jak zgarbiony cielak, zapomnianym przez świat owalu ze skorupy uprzednio tak twardej, iż nawet wyściełany listowiem drewniany wózek nie dał jej rady. Odbijając się na wyzierających spod ziemi korzeniach toczył się mozolnie ku cywilizacji, napędzany siłą mięśni i uporem kolekcjonera, jednak nie uczynił jaju szkody, a tu krótka chwila wystarczyła, by z środka niby Filip z Konopii wyskoczył mężczyzna. Nagi. Golutki jak wszelkie bóstwa doradziły, mokry i wyprostowany. Patrzący tylko na niego.
- Nikim – obiecał szybko, cofając się o krok. Szybka fala myśli zmyła struchlały kamień zaskoczenia. Mógł się ruszać, mógł uciekać. Gdyby coś nagle poszło nie tak, a wszelkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na to, że cholera, coś mogło, był w stanie puścić się w długą. - Za to rodzi się pytanie, kim TY jesteś? – Co robił w jego jaju? Jak się tam dostał i po co wylazł? Dlaczego, do wszystkich diabelnych nasion nie posiadał odzienia?
- To sen, tak? Najadłem się jakiegoś zielska. Albo jagody były wilcze.

Kolejne słowa zamieniły się w kaszel. W końcu wypluł całą wydzielinę, która napełniała mu drogi oddechowe.
- Jestem. Jestem Bländverk. Pierwotny mieszkaniec tych ziem. Mówili mi też Ver. Nie jesteś nikim. Jesteś człowiekiem. Kim jesteś?
Ver powoli zaczął ruszać kończynami. Rozruszał stawy ręki i szyi. Później biodra. Na końcu próbował iść. Widział ruch człowieka i starał się go naśladować. Niestety nie przewidział pokrycia podłoża. Gdy tylko postawił na nim stopę odjechała ona w bok, a Ver siłą swojej masy łupnął o podłogę. Później niczym zwierzę na lodzie starał się podnieść jednak każda z jego kończyn ślizgała się w innym kierunku na śluzie z jego własnego jaja.

- Człowiekiem – powtórzył za nieznajomym widocznie skonfundowany.
Artefakt przeszłości, jaki przewiózł do domu klnąc przy tym na wszystko, co obejmował wzrokiem, rozpadł się na kawałki i wypluł z wnętrza dorosłego, golutkiego jak noworodek mężczyznę. Mężczyzna ten, dziwak, indywiduum, pozwolił sobie stanąć naprzeciw skołowanego Yanetha, prezentując wszystko czym natura go obdarzyła, hojnie opluć podłogę wydzieliną i najzwyczajniej w świecie zapytać go o to, kim do cholery jest. Człowiekiem, przecież już sam zauważył.
Yanetha naszła krótka myśl, że zapytanie go o to co robi w jego domu byłoby jeszcze dziwniejsze. Przecież wyszedł z jajka.
Z jajka.
- Wiem! – Klasnął w dłonie, po bolesnej walce z domysłami wreszcie konstatując co tu zaszło. - Nie jesteś prawdziwy. Ja też nie. No, częściowo. To mi się śni, prawda?- Nie było innego, logicznego wyjaśnienia tej sytuacji. Nie zdarzały się przecież takie dni, że zupełnie przypadkowemu człowiekowi objawiał się, jak on to ujął, „pierwotny mieszkaniec tej ziemi”. Inaczej wszystkie baby już by o tym plotkowały.
Odruchowo cofnął się, gdy Ver poczynił swój pierwszy krok. Nie chciał znaleźć się w zasięgu jego rąk – zamiary dziwnego faceta wciąż były dla niego niewiadomą. Najpewniej sam zawinił najmocniej, nie mogąc powstrzymać się przed zabraniem tego pieprzonego jaja do siebie, ale jeszcze to do niego nie dochodziło. Był tym wszystkim na równy zafascynowany i przerażony, chociaż skala jego nastroju przechylała się ku terrorowi świadomości zbliżającego się momentum. Grzyby, jagody i sen. Pewnie leżał teraz sponiewierany gdzieś w krzakach i chrumkał w amoku, a leśna zwierzyna świadkowała jego upadkowi. Takich wizji nie łapie się bez przyczyny.

W końcu złapał za nogawkę spodni człowieka i zaczął się podnosić. Przenosił tym samym wilgoć na jego ubranie.

- Jestem prawdziwy.
Odparł i przyglądał się w zamyśleniu twarzy mężczyzny. Nie przeszkadzała mu wilgoć ani nagość. Człowiek zaś przypominał istoty które pamiętał z przed lat.
- Co to?
Zapytał patrząc na regał z książkami.

- To niedobrze. – Zimny dreszcz przeszedł go już w momencie, gdy złapany za nogawkę znieruchomiał, wpatrując się w mężczyznę z mieszaniną strachu i oczekiwania na najgorsze. Najgłupsze w świecie pytanie zbiło go z tropu, powodując chwilowy reset wszystkiego, co trzymał pod czupryną. - Li-teratura? – Dla pewności raz jeszcze podążył we wskazanym głową kierunku, upewniając się, że ten dla przykładu nie wskazuje na ścianę, albo jakieś naczynie. Zainteresowanie nieznajomego było dla niego tak samo zrozumiałe jak sama jego obecność. Przez głowę przegalopowała mu myśl, by uderzyć go, może znokautować i wykonać taktyczny odwrót. Mógł sprowadzić jakąś pomoc. Co im powie? Że w jego miejscu zalęgł się nagi facet? Że wylazł z jajka? Sam miał ochotę się wyśmiać, wstrząsnął nim suchy, urwany chichot. Niemy – nie wydał z siebie nawet dźwięku poza odpowiedziami na krótkie, irracjonalnie idiotycznie ukierunkowane pytania. Ze zgrozą i narastającą wewnętrznie paniką spoglądał na wciąż zaciskającą się rękę. Nawet nie kalkulował sobie możliwości wyrwania się z jej oków. Można było o nim powiedzieć, że jest wariatem i ryzykantem, ale nie dziś, nie teraz. Teraz chciało mu się płakać.