These boots are made for walking

Patrzył na wszystkich tych przejętych chłopaków, którzy robili naprawdę wszystko, aby zabłysnąć. Rywalizacja była bardzo zacięta, najchętniej jeden drugiemu podłożyłby świnię, każdy kolejny w coraz to perfidniejszy sposób. Wrogie uwagi, jeszcze bardziej wrogie spojrzenia; nieszczere uśmiechy, modele niekiedy przesadnie przekonani o swojej wartości. Oczywiście nie wszyscy byli tacy. Wystarczyło spojrzeć na Alexandra.
Chłopak czuł, że nie wygra, ale bynajmniej go to nie załamywało. Bycie modelem nigdy nie należało do jego życiowych celów, raczej wychodziło samo z siebie. Nadawał się, lubił to, więc to robił, ale… w zasadzie nic więcej. Byli inni, którym zależało bardziej i to oni powinni dostać swoje pięć minut.
Przynajmniej z takiego założenia wychodził przez cały czas trwania konkursu. Stosunkowo cichy, raz po raz rzucający bardziej lub mniej głupimi żartami. Z perspektywy osób postronnych musiał wydawać się bardzo skromny, choć nie niewinny. Wyglądał na naprawdę niepozornego. Jak wszystkie te osoby, które na pierwszy rzut oka są aniołkami, jednak w ich oczach widać diabła. Miał w sobie „coś”. Niełatwo było powiedzieć co, ale niemożliwym było też przejść obok niego obojętnie. Jeśli tylko poświęciło mu się trochę więcej uwagi, widziało się, że chłopak ma charakter.
Nawet, jeśli nie pokazywał po sobie, że ta rywalizacja jakkolwiek go denerwuje, że mu zależy. A w jakimś stopniu zależało na pewno. Skoro już tu przyszedł, wolałby nie wyjść z fiaskiem, choć przecież mówił sobie, że jest na to gotowy.
Westchnął cicho i odgarnął za ucho kosmyk czarnych włosów, który wysunął się z bardzo niedbale związanej kitki. Sięgnął szpilkę, aby przypiąć skrawek materiału w dość skomplikowanej, aczkolwiek niewątpliwie ciekawej, przygotowanej przez niego kreacji w ostatnim zadaniu. Kiedy przez przypadek wbił się we własny palec, syknął cicho i strzepnął dłonią krótko. W końcu wbił igłę w odpowiednie miejsce.
Wtedy też rozległo się ogłoszenie.
Uniósł wzrok i rozejrzał się po ludziach wokół niego. Wszyscy wydawali się tak samo zdezorientowani, a jednocześnie zaciekawieni. Rozległy się szepty, uczestnicy zmarszczyli delikatnie brwi.
Alexander również był zaciekawiony, by rzec – zaintrygowany. Wciąż rozglądając się raz po raz, wysłuchiwał uważnie każdego padającego z głośników słowa. Jednak przez prawie cały czas, kiedy konferansjer ogłaszał wspaniałą nowinę, zdawało się to go zupełnie nie obchodzić, podobnie jak cały ten konkurs. Przyjął to, owszem, zapewne ktoś dostanie niezłą szansę na zapoznanie się bliżej z jakimś jurorem, pewnie tą kobietą w czerwonym żakiecie i różami Gucciego…
Kiedy nagle grunt usunął mu się spod nóg, całkowicie burząc ten stoicki spokój. Serce podskoczyło mu do gardła, poderwało się do szaleńczego galopu wraz z niezwykłym poczuciem leżącej na wyciągnięcie ręki szansy. Bo przecież chodziło o Briana. Tego Briana, którego zdjęcia miał porozwieszane w swoim pokoju. Tego samego, którego wywiady niejednokrotnie czytał, którego podziwiał bardziej niż kogokolwiek w całym tym budynku. I któryś z uczestników miałby być jego „uczniem”? Musiał zwilżyć wargi językiem. Na chwilę jakby zabrakło mu oddechu, choć klaskał razem z wszystkimi, nawet za kulisami.
Spokój, choć dość ponury, przyniosła mu dopiero myśl, że przez to, że praktycznie się nie starał przez cały ten konkurs, zmarnował swoją szansę i niczym nie zainteresował swojego idola. Jego wybór będzie dotyczył kogoś innego i na tym się skończy olewactwo, jakim zazwyczaj raczył wszystko i wszystkich Alex.
Nie miał na co liczyć.
Entuzjazm opadł. Wokół wszystkich panowało ogromne poruszenie. Każdy chciał być podopiecznym wielkiej gwiazdy modelingu i Lange bynajmniej nie należał do wyjątków. W jego rozumowaniu – tym bardziej go to skreślało. Było tyle osób, które się starały. Stanął gdzieś z boku, po prostu szykując się znów do wyjścia na wybieg.