In the middle of the night

First topic message reminder :





Świat wampirów zawsze był zależny od rasy ludzkiej, ale czasy, gdy mroczne stwory zabijały te bezbronne istoty skończył się już w czasach średniowiecza, stąd została o nich wzmianka tylko w legendach. Przez wieki tylko nieliczni,  byli świadomi o istnieniu tych bestii, oddając im swoją krew i ciało  w zamian za opiekę. Wśród tych "nielicznych" znalazł się również Seth, który po oddaniu się w ręce Alessandro poczuł ogromną nienawiść do tych istot. Uciekając od swojego "Pana", natrafia na kolejną z istot cienia, która również oferuje mu pomoc na dużo lepszych warunkach niż ostatnim razem. Tajemniczy wampir o imieniu Magnus, który ma na pieńku z wampirzym Włochem postanawia się na nim zemścić odbierając mu pupilka oraz zyskując jednocześnie własnego dawce. Tak więc po raz kolejny Seth wpada w pułapkę zastawioną przez te diabelskie pokraki.

To polecenie było dziwne, ale wypowiedziane w taki sposób, że nie umiał zaprotestować i wziął głęboki wdech. Zaraz po tym wszystko zaczęło wirować, aż zakręciło mu się w głowie, a żołądek nagle ścisnęło tak mocno, że z ledwością wstrzymywał swój ostatni posiłek, do tego głowę przeszył piekielny ból. Gdy znaleźli się w jakimś zupełnie innym miejscu, zaczął rozglądać się zdezorientowany, nie bardzo wiedząc co się tu dzieje, jak się tu znalazł, przez co poczuł się niepewnie.
Zaraz poczuł chłodną dłoń na karku, jego ciało spięło się momentalnie, gdyż ten punkt był najczulszy. Klub? Nigdy nie słyszał o Olimpie, ale był mało światowy, więc zostało mu tylko zaufać wampirowi.
- Jak chcesz się nimi zająć? - spytał jak tylko opanował się w końcu po czym spojrzał na niego znowu przez chwilę wyglądając jak małe, spłoszone zwierze.
- I czemu akurat tutaj? Przecież w tak tłocznych miejscach mogą być też wampiry... czy to nie niebezpieczne? - spytał niepewnie, chociaż na nowo starając się przybrać te obojętną, pewną siebie minę. Nie udało mu się jednak w pełni ukryć tego, że jest dzieciakiem, który boi się śmierci i nie chcę znowu spotkać się z mężczyzną który złamał mu serce. Jego dłonie delikatnie dygotały, a wzrok co jakiś czas błądził po pomieszczeniu szukając zagrożenia.

- Musisz pokazać. - Brunet uśmiechnął się łagodnie, przesunął palcami w górę, wsuwając je we włosy śmiertelnika, lekko masując skórę głowy, by uspokoić zaniepokojone zwierzątko. Zaraz jednak zmarszczył brwi i spojrzał na chłopaka uważniej, z zaalarmowaniem w oczach.
- Alec chyba uleczał wcześniej twoje rany, prawda? - spytał, wręcz nie wierząc, ze musi zadać takie pytanie. Owszem, Włoch był bezlitosnym krwiopijcą i cholernie wywyższającym się, skostniałym kretynem, ale był też bardzo inteligentny. Jak inaczej mógłby przekonać kogokolwiek, by był jego dawcą?
- Czy jesteś masochistą? - dopytał się podejrzliwie, mrużąc oczy, zanim zdezorientowany człowiek zdążył odpowiedzieć na pierwsze pytanie. Uniósł brew wysoko, wzdychając cicho. Jakby mało miał problemów w życiu, to jeszcze to...
- Właśnie dlatego. Im więcej ludzi i wampirów, tym trudniej będzie nas wyłapać. Ciebie wyłapać. Zresztą, nie zamierzam tu zbyt długo siedzieć. Musimy tylko pozbyć się twojej krwi. - Pokręcił głową, nie wierząc znów - tym razem w to, że chłopak na to nie wpadł. Będzie musiał go potem wypytywać, co konkretnie Alessandro mu opowiedział o wampirach. Na pierwszy rzut oka wyglądało, jakby młody wiedział wszystko, ale... Najwidoczniej albo jego wiedza była niekompletna, albo Włoch się nim bawił, dorzucając do prawdziwych informacji te zupełnie wyssane z palca.
Magnus coraz bardziej nie wierzył w to, że zdecydował się mu pomóc. Pakował się w kłopoty, i chociaż coś się w nim wzburzało na myśl o kolejnej bezsensownej ofierze, nie chciał jednak się wychylać. Wolał poczekać na odpowiedni moment, absolutne osłabienie wampirów i dopiero wtedy się... Zemścić.
Ale... może to był dobry moment? Ciężko stwierdzić.