Young Panic

I znowu to zrobił. Tak było zawsze, przez co byłem jednym wielkim kłębkiem nerwów. Błąkałem się do pokoju nie umiejąc się skupić na tym co pisać. Martwiłem się o niego gdy nie wracał, mimo, że był już pełnoletni. Czułem jak łzy napływają mi do oczu, gdy mózg podrzucał jak zawsze najczarniejsze scenariusze, a on zapewne siedział ze znajomymi. Padłem na kanapę i spojrzałem na kubek pełen kawy. Czemu nie mógł czekać na mnie w tym miejscu i witać mnie z ciepłym uśmiechem po ciężkim dniu w barze? Położyłem głowę na oparciu i przymknąłem oczy. Nigdy nie uważałem go za rozpieszczonego bachora, chociaż nie raz dalsza rodzina tak o nim mówiła. Był naprawdę dobrym chłopakiem, a przynajmniej w moim odczuciu. Odłożyłem napój i sięgnąłem po telefon by po raz piąty spróbować się dodzwonić, ale tym razem już nawet nie liczyłem na to, że odbierze. Jęknąłem cicho i odstawiłem telefon na stolik by wziąć się za książkę, ale i to było awykonalne, gdyż cały dygotałem z nerwów. Czemu nawet nie umie mnie poinformować, że zamierza zniknąć na noc? Do 4 krzątałem się po domu, próbowałem się dodzwonić do Oliviera. Nie zjadłem nic, a pod oczami miałem jeszcze większe sińce niż zazwyczaj. Wtedy usłyszałem, że dobija się do drzwi. Co prawda pewnie większość rodziców w ramach kary nie otworzyłaby, ale nie miałbym serca zostawić go tam. Podbiegłem do drzwi by mu otworzyć i zaraz przytuliłem
- Gdzieś ty był? Dzwoniłem z 17 razy! - poskarżyłem się drżącym głosem, ale coś mi nie pasowało. Zbliżyłem nos do jego szyi i powąchałem. - Piłeś?