Książę i Mag

Wiele stuleci temu pewien mężczyzna miał dość demonicznych najazdów i wyruszył by uzyskać moc, która pomoże mu odgonić bestie. Znalazł tą moc w niezwykłej broni. Po zwycięstwie zyskał przywództwo nad rejonem i okrzyknięty został królem.

Minęło ponad 100 lat, ilość demonicznych napaści znów wzrasta i książę z mieczem pędzi na ratunek atakowanym wioskom.

Podczas jednej z swoich wypraw spotyka maga.

Książę - Jera
Mag - Last

Bastian ma zaledwie dwadzieścia lat. Większość życia spędził na dworze, jako najstarszy syn od małego przygotowywany był do przejęcia władzy nad królestwem, gdy na jego ojca nadejdzie czas. Ma młodszego, siedmioletniego brata. Mierzy 180 centymetrów wzrostu, ważąc przy tym 75 kg. Jego atutatmi w walce są spryt i szybkość aniżeli siła, jako że Bastian jest posiadaczem raczej smukłej, szczupłej sylwetki i pomimo faktu, że katuje się treningami, a pod jego skórą widać elegancko zarysowane mięśnie, to właśnie na dwóch wspomnianych wcześniej cechach polega, gdy dochodzi do bezpośredniego starcia. Ma sięgające do ramion, kręcone włosy w odcieniu ciemnego brązu, które zazwyczaj spina wstążką na karku, oraz szmaragdowe oczy.
Dobrze zna historię swojego rodu. Wie, w jaki sposób jego dziadek zdobył moc, która niezbędna mu była do wyzwolenia krainy i ocalenia tysiąca duszyczek. Cholerny, zaklęty miecz stał się błogosławieństwem i przekleństwem rodu Vanderbiltów. Ojciec Bastiana nie musiał po niego sięgać, jednak czasy kruchego pokoju minęły, a zdeterminowany chłopak zdecydował się sprzedać swą duszę, aby ocalić swoj lud. I tak to się zaczęło...

O Lucienie wiadomo jedno. Gdzie się nie pojawi, tam są kłopoty. Uprowadzone dziewice. Demony. Panowie młodzi uciekający z ślubnego kobierca. Piraci. Jako mag przeżył już dość nudnych dni. Dlatego siedząc na pagórku i podgryzając jabłko marzył o tym by coś się stało. Zachodzące słońce muskało jego gładką twarz. Wiatr niósł związane długie włosy. Nie zdążył dobrze zanurzyć zębów po raz kolejny w soczystym owocu kiedy wielka hałda ziemi tuż przed wioską podniosła się. Wręcz wybuchła i niczym szarańcza zaczęła zalewać małą miejscowość. Delikatnie pociągnął za swoją pelerynę z kapturem.
- Jaj, Uf. Chyba zaczyna się zabawa do której możemy dołączyć.
Z kaptura ziewając wychylił się łepek czegoś co powinno być psem jednak było zdecydowanie za małe. Z ust zwierzątka wraz z ziewnięciem wydobyło się "jaaaaaaj". Na drugie ramię wspinała się kolejna kulka futra tym razem przypominająca małpkę.
- Uf uf?
- Chodźcie, będzie zabawa.
Zwierzątka wpełzły ponownie gdzieś pod pelerynę maga, a ten schodząc z górki zaczął rozgrzewać ręce z szablą. Później wymawiał nad nią zaklęcia.
- To kto ze mną zatańczy?
Zapytał przerywając demonom krwawą zabawę z rodziną.

Atak przyszedł nieoczekiwanie. Trwający od wielu lat pokój i dostatek sprawiły, że społeczeństwo podchodziło do ewentualnego zagrożenia w sposób raczej lekceważący. Przecież wrogowie zostali pokonani, konflikt zażegnany, w takim wypadku jedyną słuszną opcją wydawało się skupienie na przyjemnościach życia codziennego. Problemach również, ale ich kwestia, jak się można było spodziewać, nie była czymś, o czym przeciętny mieszkaniec chciałby rozmawiać przy herbatce, kiedy za kuchennym oknem pięknie świeciło słoneczko, a ćwierkające ptaszki wyśpiewywały urocze melodyjki.
Nie byli przygotowani. Oczywiście, że posiadali wojsko. Ale jego znaczna część została odesłana kilka dni wcześniej, w celach treningowych oraz zabezpieczenia terenu w okolicy odkrytych niedawno, antycznych ruin.
Kiedy młodszy książę wbiegł z krzykiem do komnaty wypoczywającego właśnie Bastiana, informując go, że pani matka kazała go znaleźć, że ojciec wzywa go do walki, pobiegł bez zastanowienia. Miał na sobie lekką zbroję, jako że jakiś czas wcześniej ćwiczył.
A potem obserwował, jak przed jego oczami rozgrywa się rzeź niewiniątek. Wróg miał znaczącą przewagę. A oni… oni nie mieli szans.
Dlatego też nie pytał o zgodę i nie brał pod uwagę oczywistych konsekwencji związanych z wyborem, który miał podjąć już za chwilę. Wszedł do skarbca i zdobył to, co pomogło mu ocalić dwór, a co miało pomóc ocalić okoliczne wioski.
Nie wyglądał jak ten delikatny, filigranowy książę, którego wszyscy uwielbiali. Coś się w nim zmieniło, coś, co niewątpliwie było zasługą miecza. Szaty miał zakrwawione, pod bladą skórą malowały mu jaśniejące, dzikie, błękitne wzory, a oczy przepełnione były ogniem.
– Nie wyjdziecie stąd żywi – wymruczał niemal pieszczotliwie, kiedy wszedł do niewielkiej chaty, z której dobiegały szlochy i krzyki. Jeden bardzo paskudny demon urwał właśnie głowę ojcu trójki dzieci, a krew z uszkodzonej tętnicy spryskała ściany. Bastian skrzywił się na ten widok i ruszył do ataku, ignorując jakoby fakt, że demonowi towarzyszyły jeszcze trzy inne i kłapały ozorami na widok przerażonych, chowających się w kącie dzieciaków.

Był zdziwiony gdy silnie magiczna i demoniczna aura dotarła do niego z sąsiedniego domostwa. Rozpłatał na pół jednego z demonów i wtedy ujrzał jego. Piękny młodzieniec pokryty był demoniczną krwią. Zapamiętale walczył z jednym z demonów nie zważając na pozostałe. Lucien był zachwycony. Ślizgając się po podłodze mokrej od krwi zablokował atakującego od tyłu demona.
- Witaj piękny. Mogę się przyłączyć? Starczy dla nas obu.
Zapytał uśmiechając się w jeden ze swoich najbardziej zniewalających sposobów.

Kiedy trzymał w dłoniach ten przeklęty miecz, czuł się jak w transie. Każdy atak był czystą perfekcją, a uniki płynne. Nim się obejrzał, dwójka demonów leżała u jego stóp. Dygotały w ostatnich konwulsjach, krew wypływała z ich groteskowych ciał, a w raz z nią życie...
- Czekaj... co?
Och, Bastian nie miałby nic przeciwko przyłączeniu się nieznajomego. Każda pomoc się przyda, tym bardziej, że na szali było życie jego poddanych. Tylko ten wstęp, a konkretnie przymiotnik ,piękny' wytrącił go mocno z równowagi. To nie tak, że obcy nie miał prawa nazywać go w ten sposób. Chodziło raczej o to, że Bastian w ogóle się tego nie spodziewał.
Zamknął oczy. Ostrze miecza przeszyło tors ostatniego demona, cielsko padło martwe, krew obryzgała blade lico młodego Vanderbilta po raz kolejny, a chłopak tylko się krzywo uśmiechnął i zlizał juchę z ust.
Dla innych byłaby trująca, ale jego chronił miecz.
- Kim jesteś? - rzucił, mierząc blondyna wzrokiem nieufnie. Potem zerknął na dzieciaki. - Zaczekajcie tutaj. Wyślę po was kogoś, gdy już będzie bezpiecznie.

/wybacz obsuwę, obiecuję poprawę. Ba, może uda mi się odpisywać nawet codziennie!

- Jaj, zostań z nimi. - Gdy mały stworek wynurzył się z kaptura wypowiedział parę słów i zaczął rosnąć do rozmiarów konia.
- On ich obroni. A ja... cóż. Mam nadzieję, że czas na bliższe poznanie się przyjdzie drogi książę. teraz wróćmy do demonów. - Wskazał księciu drogę w którą powinni wejść.
Jaj, tylko nie ubrudź futerka. Strasznie źle się później z niego zmywa krew.
Marudził pod nosem. Poleciał za księciem tylko częściowo obserwując otoczenie. Bardziej jego uwagę przyciągały jego pośladki i ruchy tak pełne chęci mordu. Był piękny. Lucien w swoim życiu oswoił nie jedną bestię. Dołączył się do niego. Cięli bez większego zastanowienia kolejne demony wchodząc do domów. Gdzieś w połowie walki Lucien wypuścił Uf Ufa by wyprowadził ludzi w bezpieczne miejsce. Dopiero gdy znaleźli się we dwóch naprzeciwko 50 demonów wypowiedział pierwsze zaklęcie ochronne. Złapał za drugą rękę Mężczyznę i ucałował jego dłoń.
- Poczekaj proszę.
Kolejne zaklęcie eksplodowało zostawiając z demonów na placu krwawą miazgę.
- Proponuję tędy. Wskazał uliczkę z której nadbiegały kolejne. Wychodzą z jemy pod miastem. Myślę, że tam powinniśmy się kierować.
Zaproponował nie wiedząc do końca czy książę jest już w totalnym szale walki czy jeszcze rozumuje logicznie.

Początkowo nie zwrócił uwagę na dziwne stworki towarzyszące czarodziejowi. Ich widok wywołał lekkie zaskoczenie, bo takich stworzeń raczej nie widywało się na co dzień, szczególnie na dworze, jednak Bastian miał inne priorytety w tym momencie.
Nie odpowiedział, jedynie skinął głową.
Pozwolił pochłonąć się walce do reszty. Jednakże widok kilkudziesięciu demonów nawet jemu zmroził krew w żyłach. Lecz wtedy odezwał się jego nowy towarzysz, mało tego, nawet ucałował jego dłoń! Bastian był do tego typu zachowania przyzwyczajony, ale na zamku. Nie w trakcie krwawej walki na śmierć i życie.
Potem plac eksplodował, a razem z nim horda przeciwników.
- Kim... ty jesteś? - wysapał, zauważając, że mówienie przychodzi mu z coraz to większym trudem. Dziwne. - Będę zaraz za... tobą - odparł, prawie warcząc, choć wcale tego nie chciał. Nadal trzymał miecz pewnie w dłoni, zauważył jednak, że zaczyna coraz bardziej dygotować, a błękitne wzory na ciele stały się jeszcze intensywniejsze. Coraz mniej przypominał siebie. Biegł we wskazanym kierunku, a gdy jego oczom ukazała się wspomniana wcześniej jama, całkowicie poddał się mocy miecza.
Nie było już Bastiana. Była tylko ta... istotna czy raczej maszyna stworzona do zabijania.

Już gdy dotknął jego dłoni czuł mrowienie magii. Intensywne i przeszywające. Nie jeden młody mag przeraziłby się tej dzikości zapisanej w wzorach na skórze księcia. Lucien był dość stary by wręcz zafascynować się zjawiskiem. Nie dość, że książę był piękny to w dodatku bez oporów dawał się przejąć dzikiej magicznej bestii zaklętej w mieczu. Z każdym jego oddechem wręcz pragnął go posiąść bardziej. Nie miecz. Dla niego magiczne oręże było durną zabawką, którą kiedyś królewski ród postanowił sobie przywłaszczyć zamiast go zostawić gdzie jego miejsce. W czeluści demonicznego świata. Widząc jego rajd jedynie dobijał tych którzy się wymknęli i upewniał się, że jego skarb nie dozna uszczerbku. Zatrzymał go przed wskoczeniem do jamy. Zaklęciem wysadził ją w powietrze. Otworzył tym wybuchem nie tyko jamę ale i miejsce gdzie stał magiczny portal przez który przechodziły. Wybuch zniszczył go odcinając kolejną przechodzącą kreaturę w pół. Spojrzał w demoniczne oczy księcia oczarowany do głębi.
- Oddychaj powoli mój książę. Okryj się proszę.
Narzucił na niego swój płaszcz z kapturem zakrywając poszarpany ubiór i demoniczne tatuaże.
- Gawiedź nie może cię zobaczyć w tym stanie. Zawołam Jaj i UfUfa. Musimy się stąd oddalić. Ludzie gotowi pomyśleć, że demony cię zanieczyściły. Schowaj miecz do pochwy panie. Pozwól mi się tobą zaopiekować aż dojdziesz do siebie. Jestem magiem. Mogę ci pomóc.
Wskazał mu jego odbicie w czystym kawałku miecza.

Gdyby mógł, gdyby był w stanie, doceniłby fakt, że znajomy zwracał się do niego w tak uprzejmy sposób, ba, że wręcz zachowywał się w stosunku do niego przesadnie milutko. Oddychaj. Okryj się. Mój książę. Prawdopodobnie nawet dość miałby tej całej słodyczy, machnął na to wszystko ręką i poszedł w długą.
Gdy zniknęli przeciwnicy, w Bastianie, a raczej siedzącej w nim bestii, zniknęło też poczucie celu. Nie rozumiał, co mówi do niego blondwłosy mag, choć rzeczywiście, zerknął na swoje oblicze i niemal się wzdrygnął. Całkiem jakby miał jakiś przebłysk świadomości; niestety, ulotny.
Spojrzał na Lucienia. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, zaraz jednak wykrzywił je w okrutnym grymasie, a spomiędzy jego pełnych warg wydobył się tylko nieludzki, zwierzęcy warkot.
W następnej sekundzie rzucił się na maga z pazurami – jako że miecz wyleciał mu z dłoni chwilę wcześniej – chcąc dorwać się do jego szyi, a najlepiej ją rozerwać.

Tego Lucien się nie spodziewał. Odskoczył i po trosze dziękował opatrzności, że wypuścił miecz. Przeturlał się i sięgnął po niego jednak tylko po to by przytroczyć go do pasa. Wiedział, że to potężny i magiczny artefakt. Wiedział też, że nie powinien dostać się w niepowołane ręce. Kolejny unik przed atakiem bestii był trudniejszy. Nie mógł przecież nabić go na miecz. Spojrzał na linę do której prawdopodobnie wcześniej przyczepiony był koń i unikając ciosów bestii zbliżył się do niej. Bestia nie myślała jak człowiek. Dało to więc przewagę myślącemu magowi na tyle, że był w stanie związać księcia. Gdy ten nie zaprzestał wciąż walki i ataków uśpił go zaklęciem. Chwilę mu to zajęło więc oba jego zwierzątka zdążyły się pojawić i przyglądały się temu z rozbawieniem.
- Czego się patrzycie. Potrzebuję konia. Ludzie zaczynają wychodzić z domów.
Uff uff sprowadził mu dwa konie które zerwały się przed atakiem. Mag zapakował zwierzątka znów w swój płaszcz. Przełożył księcia-bestię przez grzbiet drugiego konia i okrył go kocem znalezionym w jednym z zniszczonych domów. Zdążyli oddalić się w las gdy usłyszeli nadjeżdżające wsparcie z królewstwa.
- Spóźnienie co najmniej parę godzin. Typowe.- Fuknął pod nosem i konno ruszył w głąb lasu. Zatrzymał się dopiero w jaskini która wcześniej robiła mu za miejsce noclegowe i ponownie rozpalił ognisko. Czekał aż książę się obudzi. A może bestia?

Gdy Bastian wreszcie otworzył oczy, zdążyło minąć ładnych kilka godzin. Uśpienie go było dobrym rozwiązaniem. Umysł młodego księcia zdołał się wyciszyć, zniknęło też to nieludzkie oblicze i migoczące, bladoniebieskie wzory.
Pamiętał tylko początek walki. Wszystko urywało się w momencie, kiedy blondwłosy nieznajomy poprosił go o przejrzenie się w odbiciu miecza. Potem… pustka. Nic więcej.
Zerwał się gwałtownie, zerknął na ognisko, a potem na  towarzyszącego mu mężczyznę. Odsunął się odruchowo do tyłu, spojrzał po sobie i zaklął pod nosem. Poszukał też wzrokiem miecza. A więc to tak wyglądała związana z nim klątwa? Niesamowicie potężna noc i przemiana w żądną krwi bestię?
– Gdzie jestem? Kim jesteś? – zapytał, spoglądając na maga z pewną rezerwą. Własne ubrania miał we krwi, w niektórych miejscach poszarpane i skrzywił się na ten widok, ale nie to było w tym momencie najistotniejsze. – Pamiętam, że pomogłeś we wczorajszej walce. Jestem ci za to wdzięczny, ale muszę wracać – dodał szybko, podnosząc się i mrugając kilka razy, jako że zrobiło mu się ciemno przed oczami. Szlag by to wszystko.

Lucien z fascynacją oglądał jak jego twarz ulega przemianie. Gdy się obudził zaserwował mu jeden ze swoich najbardziej uwodzicielskich uśmiechów.
- Lucien Ferrero drogi książę. Jesteśmy w jednej z jaskiń leśnych. Musiałem zabrać cię. Zamieniłeś się w bestię. Mnie zauroczyłeś również w tej formie niestety wieśniacy mogli by chcieć nabić cię na widły.
Wyjaśnił pokrótce gdzie się znajdują i dlaczego. Odsłonił materiał by pokazać mu miecz.
- Jest bezpieczny ale nie pozwolę ci go dzierżyć. Ostatnim razem próbowałeś mnie zabić. Rozumiesz więc. Względy bezpieczeństwa.
Zakrył ponownie miecz.
- Demony zaatakują znów. Ty znów chwycisz za miecz w swoim młodzieńczym porywie. Znów zamienisz się w bestię. Jeśli zabraknie mnie zaczniesz zabijać tłum. Twoje bohaterstwo będzie za nic. Sam wyrżniesz wioskę. Nie panujesz nad swoimi pierwotnymi instynktami książę. Jeśli chcesz dalej walczyć z tą plagą potrzebujesz mnie, wasza wysokość.

Bastian tak bardzo skupiony był na fragmencie o bestii, że nie zwrócił uwagi na wzmiankę o rzekomym zauroczeniu. Czyli... nic z tego, co pamiętał, nie było snem. Wszystko zdarzyło się naprawdę.
- To się nie dzieje - wyszeptał słabym głosem, bardziej do siebie niż do Lucienia. Był cholernym następcą tronu, powinien wrócić na dwór najszybciej jak to możliwe, nie mógł tak zniknąć bez wieści. Po prostu nie mógł.
Przygryzł dolną wargę. Trochę za mocno, bo aż do krwi; nie kontrolował tej czynności, nawet nie zwracał na nią uwagi. Podniósł wzrok na Luciena, przelotne spojrzenie poświęcając przeklętej broni.
- Co w takim razie proponujesz? Jak to ,,bez ciebie''? - zapytał spokojnym tonem, patrząc mężczyźnie prosto w oczy. - Potrzebuję tego miecza. Ale muszę wiedzieć, jak kontrolować jego moc. Jak zdjąć klątwę. Poza tym... Lucienie, jak zakończyła się wczorajsza walka. Czy... czy udało się uratować wioskę?

Kiwnął twierdząco głową. Był trochę zawiedziony, że uroczy książę pozostaje niewzruszony na jego zalotne uśmiechy. Musiał więc zająć się tłumaczeniem mu tego zamiast uwodzeniem albo... połączyć oba.
- Eh... zacznę więc od końca. Gdy wysadziłem portal by więcej demonów nie mogło się przedostać rzuciłeś się na mnie ponieważ byłem najbliżej a zabrakło innego przeciwnika. Najpierw cię spętałem a gdy to nie pomogło ci się uspokoić i nadal próbowałeś walczyć, uśpiłem. Nie zdążyłeś więc wpaść do wioski i dokończyć dzieła demonów. W wiosce wielu zginęło i jest sporo zniszczeń. Udało się jednak uratować parę rodzin i domów. Gdy odjeżdżałem nadjechało wsparcie z królestwa. Gdyby nie my nie mieli by co zbierać. Ale to typowe dla twojej gwardii panie. Myślę, że do zimy odbudują to co się da. Ludzie szybko się podnoszą.
Mówił to patrząc mu wprost w oczy by. Chciał aby był pewien jego słów. Później zaczął dokładać do ognia kontynuując.
- Ten miecz to zaklęta potężna magiczna istota. Rodzaj bestii, ale nie demona, bardziej zwierzęcia jak uff uff czy jaj. - Wyciągnął rękę i miniaturki zbiegły po niej pod nogi księcia i zaczęły się do niego łasić. - Miecz zwiększa twoją siłę, szybkość, sprawność i przyspiesza leczenie odniesionych ran. Są to atrybuty bestii... zwierzęcia. Im dłużej się nim posługujesz tym bardziej stajesz się nim i tracisz siebie. Kontrola jest bardzo prosta. Musisz go... wytresować. I tutaj książę pojawia się odpowiedź na twoje ostatnie pytanie. No bo jak to beze mnie.
Wyciągnął ponownie dłoń i zwierzątka wbiegły po niej znikając w połach płaszcza. Wziął dłoń księcia w swoją i delikatnie podniósł do ust. Złożył na niej lekki pocałunek. Potarł kłykcie kciukiem.
- Mój panie, nie wytresujesz zwierzęcia którym sam się stajesz. Uwierz mi też gdy mówię, że z taką potęgą niewielu magów będzie w stanie się mierzyć. Ilu z twoich nadwornych byłoby w stanie stanąć ci ramię w ramię w bitewnym szale nie używając magii? Żaden mam rację? A ilu z nich jest w stanie obezwładnić dzikią bestię nie wyrządzając jej krzywdy? Może dwóch. O ile zanim nie wypowiedzą zaklęcia sam jako bestia ich nie zabijesz. Widzisz panie, jestem dużo potężniejszy od twoich magów. Dodatkowo znam się na magicznych bestiach. Nie znajdziesz nikogo lepszego ode mnie do pomocy w twoim problemie.
Spojrzał mu w oczy z szerokim uśmiechem i puścił oczko.