How to train your guardian demon

- Szefie, będą za godzinę- usłyszał za plecami drżący głos nowego rekruta. Młody chłopak ledwo skończył zdanie, a już został przybity za ramię do ściany. Został trafiony trzema nożami kalibru 22, wykorzystywanymi do rzucania w tarczę treningową. Podszedł do niego właściciel owego sprzętu. Kirill zmierzył młokosa wzrokiem, a z jego wyrazu twarzy trudno było cokolwiek wyczytać. Po chwili przesunął ostrzem po skórze na szyi dzieciaka.
-Naucz się pukać, Kostia. Kilka centymetrów i trafiłbym w tętnicę - odpowiedział głębokim, zachrypniętym głosem. Nie był to ton karcący, ani rozbawiony ton psychola, który właśnie znalazł nową ofiarę do zarzynania. Nie było czuć nic. Żadnej emocji.
-Idź po Grigorija. Niech przyniesie raporty z załadunku - rozkazał, wyciągając w tym czasie noże z ręki chłopaka. Zaraz po tym sięgnął do kieszeni po czarną chustkę i zaczął je dokładnie wycierać, aż srebrna stal wróciła do nieskazitelnej postaci. W tym czasie Konstantin pobiegł co sił w nogach po prawą rękę Szefa. Czarnowłosy, ogolony mężczyzna uśmiechnął się jedynie na informację, poklepał biednego, przerażonego rekruta po plecach i poszedł do pieczary, zabierając ze sobą teczkę pod pachą oraz wiadro z rybami w jednej z rąk.
Zapukał trzykrotnie, stojąc już pod drzwiami.
-Wejść - po tych słowach nacisnął klamkę i pewnym krokiem wtargnął na terytorium Kirilla. Zaczął od podania wiadra, z prostej przyczyny - nadeszła pora karmienia. Nie Szefa, a jego pupila, czyli ponad dwu i pół metrowego niedźwiedzia brunatnego. Siwy mężczyzna złapał w dłoń pierwszą rybę i podszedł do zwierzęcia. Wbrew pozorom nie była to dzika, nierozumna bestia. Wielkie bydlę przywitało się z Panem przybiciem piątki, za co dostało pierwszą zdobycz. Później grzecznie usiadło na swoim posłaniu i czekało przy wielkiej misce, aż zostanie napełniona. Oczywiście marzenie się spełniło, pokaźna ilość wylądowała przed nosem niedźwiedzia, a ten szczęśliwy zaczął zajadać.
-Mów - zwrócił się ku kompanowi po załatwieniu najważniejszej sprawy. - Co mamy i w jakiej ilości tym razem? - dopytał zniecierpliwiony. Ciekawił go każdy kolejny transport, nowe gatunki, specjalne okazy. Interesował się wszystkim, co było związane z zyskiem oraz jakością.
-Mamy dwa fauny ze Szwecji, podobno młode i energiczne, poza tym kilka nimf z północnych jezior, niezłe sztuki dla fanów chłodnych stosunków, tuzin chochlików, tych niebieskich, lepszych...- mówił Grigorij, odczytując kolejne miejsca z listy. Zatrzymał się przy ostatnim punkcie i zamrugał zdziwiony. - Ostatniej paczki nie opisali, psia krew. Jest tylko napis "prezent" - nie bardzo wiedząc co więcej mógłby dodać, spojrzał na Szefa. Ten, znudzonym wzrokiem wpatrywał się w okno. Machnął ręką, aby jego prawa ręka wyszła, zostawiła go samego. Czuł, że coś jest nie tak. To jedno słowo było bardzo niepokojące. Dlaczego jego mafiozi coś przed nim ukrywali? Czym jest ów prezent? Za dużo pytań, za mało odpowiedzi.
Minęła godzina, będąca dla Kirilla niesamowitą męczarnią. W dokach zaczęło się wypakowywanie towarów. Nie obchodziły go te, które mieli przywieźć, miał gdzieś wszystko oznaczone i pokazane, poza tajemniczą paczką. I wtem, pojawiła się. Wielka, metalowa klatka, która posiadała tylko jeden, mały otwór z przodu.
-Na Trigława i Swaroga...coście przywieźli? - spytał, w końcu okazując jakieś emocje. Nie był to strach, a zaskoczenie. Nie spodziewał się takiego obrotu sytuacji. - Po co wam to? I dlaczego nie uzgodniliście tego ze mną? Borys, mów - rozkazał stojącemu najbliżej klatki mężczyźnie.
-A widzi Szef. To dla Szefa. Była okazja w Finlandii. Dobra cena, stary dziad mówił, że takiego towaru to nie znajdziemy nawet w Australii. I niech się Szef nie martwi! Nie braliśmy na krzywy ryj - stuknął palcami w metalowe drzwi klatki - Sprawdziliśmy jak to działa. I powiem Szefowi, będzie Szef zadowolony. Tylko Wania już z nami nie wrócił, trzeba było kogoś poświęcić, da?
-W dupie mam twoje wytłumaczenia, co to kurwa jest i po co mi to? -zwykle spokojny Rosjanin był rozdrażniony zaistniałą sytuacją, aż miał ochotę udusić wszystkich, którzy brali udział w przewożeniu tajemniczego ścierwa. Podszedł bliżej zapakowanego prezentu.
-Otwórzcie mi to - nakazał, krzyżując ręce na piersi.
-Haraszo, Szefie. Tylko bez nerwów - przynieśli cztery wielkie, stalowe klucze i zaczęli otwierać paczkę. Kłódka po kłódce spadała na ziemię, wydając przy tym charakterystyczny brzdęk.
Doczekał się. Otworzyli cudowny pakunek. W środku znajdował się przykuty łańcuchami, nieprzytomny chłopak. Klamry trzymające go na uwięzi znajdowały się na jego szyi, rękach, nogach oraz brzuchu.
-Chyba sobie żartujecie w tym momencie.
-Szefie, słucha Szef. To jest taki, no powiedzmy, ochroniarz. Bo Szef nie kryje się, kiedy nas napadają, a my chcemy dbać, żeby nikt nie postrzelił. No to mamy o, jego.
-Przecież to dzieciak. Mógłby być co najwyżej dziwką.
-Jak się obudzi, to zobaczymy co Szef powie. A, no i ważna rzecz - mężczyzna podał Kirillowi pudełko. - Jak już się ocknie, niech to Szef zniszczy na jego oczach. Wtedy będzie pod pełną kontrolą.
-A jak ja go mam niby okiełznać, jak nie będzie chciał współpracować? Niedźwiedzia wytresowałem, ale ta enigma?
-Szef da radę...wytrzymały, twardy i tak dominujący chłop jak Szef, to nikt nie jest. Będzie dobrze.

Z jednej strony ucieszył się, że jego nowa zabawka w końcu postanowiła wrócić do żywych, z drugiej zaczynała go boleć głowa od jego krzyków. Dodatkowo w języku fińskim, czyli jednym z niewielu, których nie rozumiał. Stojący obok towarzysz przetłumaczył mu, co niewyparzony język małej bestyjki miał do zaproponowania. Kiwnął tylko głową w zrozumieniu, wciąż stojąc w ciszy i obserwując jak chłopaki dokuczają skutemu okazowi. Jego to nie bawiło, wciąż zastanawiał się na tym, w co go jego kamraci wpakowali.
-I to jest ta łagodna wersja? - dopytał, podchodząc do pudła, na którym znajdowała się butelka wódki. Odkręcił ją i pociągnął z gwintu spory łyk, dla zwilżenia gardła. Wrócił przed oczy prezentu, podchodząc krok bliżej.
-Da, szefie! Uśpić go, żeby Szef zobaczył tę ostrzejszą stronę?- spytał Borys, chętny na dzielenie chłopaka w głowę czymś cięższym.
-Niet, Borys. Nie teraz  - ukucnął przed agresywną zdobyczą i złapał go mocno za szczękę, żeby nawet nie myślał pluć mu w twarz. Oglądał go z lewej, z prawej. Puścił go, podnosząc się.-Wyjmijcie go z tej klatki i skujcie. Chcę mieć to bydlę na smyczy, pod pełną kontrolą  - rozkazał, odchodząc na drugi koniec magazynu. Musiał sprawdzić co jeszcze przywieźli ci idioci.
Po pół godzinie wrócił, zastając ładnie przewieszonego metalem chłopaka. Dostał do ręki smycz w postaci stalowego łańcucha. Obejrzał dokładnie, czy aby ręce, szyja i nogi mają dobrze zapięte klamry.
-Horoszo. Przejdziemy do drugiego pomieszczenia  - skierował się do hali znajdującej się zaraz obok, ciągnąc za sobą jasnowłosego. Miejsce było prawie pusta. Znajdowały się w nim maksymalnie cztery skrzynie, a poza nimi jeszcze dwa stoły bilardowe, jakby chłopakom nudziło się bez dostaw. Popchnął "zabawkę" na sam środek i wyjął z kieszeni pudełko, w którym był ów kamień mający uchronić Kirilla przed rozszarpaniem. Nakazał chłopakom przysunąć skrzynie i przypiąć do nich łańcuchy odpowiadające za ręce oraz nogi. Ten od szyi nadal trzymał w ręce.
-Obudźcie go, a potem spierdalajcie i zamknijcie za sobą drzwi. Nie chcę tu rozlewu waszej krwi, towarzysze - zarządził. Do jeszcze-nie-demona podeszło dwóch mafiozów. Jeden trzymał plastikową rurę, a drugi asekurował. W jednym momencie facet pierdolnął młodego Fina w tył głowy z całej siły. Kiedy ten tracił przytomność, cała ruska kompania uciekła ile sił w nogach, zasuwając za sobą metalowe wejście.
- Это время для забавы* - na wszelki wypadek przygotował nóż, którym broniłby się przed atakiem bestii, jeśli sztuczka z kamieniem nie zadziała.


*Czas zacząć zabawę. 

Trzeba przyznać, był zły. Cholernie zły, że jego plan nie zadziałał. Obiecywany demon nie obudził się, nie pokazał na co go stać. Kirył w tym momencie nie wiedział, co myśleć o całej ochroniarskiej akcji. Środki odurzające? Pierdolenie o Szopenie, po prostu spieprzyli na całej linii i wydali pieniądze na niewypał.
A jeśli go wykiwali? Co jeśli w kalendarzu tak naprawdę widnieje pierwszy kwietnia, a jego chorzy towarzysze porwali niewinnego dzieciaka tylko po to, żeby się bezkarnie poznęcać nad słabszymi? Westchnął ciężko, nie odpowiadając na wywód Borysa. Zmierzył go jedynie wzrokiem i opuścił tę część magazynu. Miał o wiele ważniejsze sprawy na głowie od jakichś pseudo bestii, czy innych pierdół, którymi zawsze zawracano mu dupę. Zrezygnowany poszedł dalej przeglądać klatki z nowymi nabytkami, liczyć je i sprawdzać czy jest wszystko, co miał na liście, kiedy nagle...stało cię coś niepokojącego. Wszyscy zamarli w ciszy. Szef zdezorientowany patrzył po każdej zdobyczy, która z przerażeniem odwracała się w stronę hangaru nieudanego demona.
-Bozhe moy -rzucił teczki na ziemię i pobiegł do wielkich, metalowych drzwi, słysząc strzały i krzyki. To nie było normalne. Mężczyzna tracił kontrolę nad czymś, w co wątpił jeszcze parę minut temu. Za wrotami ginęli jego ludzie, to oczywiste. Opanował emocje jak najszybciej, biorąc głęboki wdech. Musiał dostać się do środka nie zważając na okoliczności, chłopaki nie mogli tak po prostu dać się rozszarpać! Mieli wszystko. Broń, umiejętności, nawet magiczne przedmioty, a jednak dźwięk łamanych kości utwierdzał Kiryła w przekonaniu, że to za mało. Kretyni obudzili niebezpieczny "prezent".
Szef wyjął z kieszeni pudełko z kamieniem i czekał. Przygotowywał się mentalnie do spotkania z bestią, która wydawała się być gorsza od jakiejkolwiek, jaką spotkał w całym życiu. Przez myśl przeszło mu pytanie "co jeżeli bibelot nie zadziała i zginie z powodu głupoty swoich ludzi?". Chciał pożyć jeszcze paręnaście lat, bo czuł, że bez niego historia rosyjskiej władzy na polu mafijnym zakończy się w trybie natychmiastowym.
Drapanie było sygnałem, po którym bez wahania rzucił tajemniczym kryształkiem o ziemię, dodatkowo wieńcząc jego rozłam na kawałeczki, podeszwą ciężkiego buta. Po tym zabiegu szybko nakazał otworzyć drzwi, samemu stojąc przed nimi, zupełnie bezbronny, mając do dyspozycji gołe ręce. Stal unosiła się, a przed siwowłosym ukazała się postać. To nie był ten sam chłopaczek, którego kazał zakuć w kajdany. Jego wygląd diametralnie się zmienił. Mógłby analizować całą jego aparycję, ale uwaga Rosjanina przeniosła się na ledwo żyjącego Borysa. Zacisnął zęby, czując jak wzbiera w nim gniew. Nigdy, przenigdy nie odpuszczał tym, którzy ranili jego "rodzinę".
- Vy chertovski sobaka...-wycedził, bez namysłu kopiąc bestię w klatkę piersiową. Działał pod wpływem impulsu. Nawet, jeśli miał być to jego ochroniarz, musiał dać mu lekcję pokory i nauczyć co może, a czego nie, niekoniecznie w pacyfistycznym stylu.

I jak to mówił Borys: Szef da radę.

Wszedł głębiej do hangaru. Rozejrzał się. Ujrzał ciała zabitych kompanów. Porozrywane, wyniszczone, wyglądały jak szmaciane lalki. Kirył nieraz spotkał się z drastycznym widokiem śmierci, ale nigdy nie była to śmierć jego najbliższych, jego chłopaków. Spojrzał w stronę Borysa, który ledwo co wypowiadał kolejne słowa i w tym momencie go olśniło. Przez to wszystko zapomniał, do czego służyło rozkruszenie magicznego kamienia. Rozkazy. Zwrócił się w stronę demona, który w tej sekundzie zaczął szarżować na mężczyzn wyciągających Borysa z pobojowiska.
-Sidit, sobaka - nie krzyczał, ale powiedział to na tyle głośno, by echo rozniosło się po całym magazynie. Głos miał surowy, pewny, bez jakiegokolwiek zwątpienia w to, co mówił. Pamiętał o czym rozprawiali jego kompani. Ważna była dominacja. Gdyby był ciepłą kluchą, możliwe, że nawet moc kamienia nie zdołałaby powstrzymać bestii przed atakiem. Widząc, że nakaz zadziałał, a demon zatrzymał się i klapnął dupą na podłogę, odetchnął z ulgą. Borys i reszta soldatów była bezpieczna. 
-Gorsze to od ukraińskiej swołoczy. Tawarisze, wypad - mężczyźni zmyli się jak najszybciej mogli wraz z wymęczonym Borysem. Kirył zamknął drzwi hangaru za ostatnim, by nie narażać reszty załogi jak i zdobyczy na kolejne zgony. Podszedł powolnym krokiem, po drodze zabierając łom z jednej ze skrzyń. Zwykle służył do otwierania mniejszych przesyłek, teraz jednak miał inne zadanie.
-Skoro się obudziłeś, nauczymy cię kto tu jest szefem, сука - przesunął chłodnym narzędziem po szyi poczwary. Chwilę zastanawiał się od czego zacząć, miał przecież tyle możliwości. Pełna kontrola nad sytuacją prowadziła do bardzo oryginalnych pomysłów w głowie Rosjanina.
-Na plecy - rozkazał ostatecznie, czekając aż ten położy się na posadzce. Butem odsunął jego rękę od ciała, by była wyciągnięta.-Lekcja pierwsza. Nie podnosimy łapy na żadnego ze Smoków - uderzył metalem z całej siły w jego przedramię. Po chwili powtórzył cios na zgięciu łokcia i zakończył razem w okolicy barku. Wyraz twarzy miał ten sam, chłodny, bez żadnej emocji. W środku jednak gotowało się w nim jak w garze Lucyfera. Miał ochotę zaciukać demona w tej chwili, ale z drugiej strony był świadomy tego, że jeszcze mu się do czegoś przyda. Podszedł do jednej z mniejszych skrzynek i wyjął z niej młot. Nie zwykły młotek, który można znaleźć w pudełku z narzędziami, ale jakieś siedem razy większy okaz.
-Lekcja druga. Nie skaczemy na żadnego ze Smoków. Nie szarżujemy w ich stronę jak wygłodniała lwica - wrócił do chłopaka i zamachnął się, by zadać po pięć ciosów w jego kości piszczelowe oraz kolana. Odliczanie rozpoczęte, zdążył wcześniej policzyć ile trupów pozostawił po sobie potwór i w jakim stanie. Jeden soldat, jedna nauka. A Kirył miał w tym miejscu pokaźny arsenał różnorakiej broni białej i nie tylko.

Kolejne, coraz głośniejsze skrzeki zaczęły go irytować. Nie odsunęły go jednak od pomysłów na kolejne tortury, które chciał sprezentować nowemu ochroniarzowi, w ramach podziękowania za poturbowanie pokaźnej ilości jego towarzyszy. Rzucił młot na ziemię. Zdjął skórzaną kurtkę, którą położył na jednym z drewnianych pudeł, bo zaczęła mu ciążyć, o ograniczaniu ruchów nie wspominając.
-Leżeć - nakazał demonowi, po czym podszedł do wrót hangaru i otworzył je. Przejechał wzrokiem po żywych członkach załogi, którzy z jednej strony byli przerażeni odgłosami dochodzącymi z wewnątrz, a z drugiej byli najszczęśliwszymi osobami na świecie.
- Waterboarding - powiedział chłodno, rozsuwając mocniej metalowe drzwi. Nie trzeba było dodawać nic więcej. Dwóch chłopa od razu pognało do innego pomieszczenia, po chwili ciągnąc ze sobą ławę, przechyloną o dwadzieścia pięć stopni. Trzeci poszedł po wiadra, które napełnił wodą. Przyniósł trzy, bo nie wiedział jak długo szef będzie pastwił się nad niebezpiecznym osobnikiem. Wszystko w kilka minut znalazło się przy potworze.
- Przenieście i przywiążcie - rozkazał soldatom, samemu na moment opuszczając miejsce. Demon wciąż był pod wpływem poprzedniego polecenia, więc nie mógł nawet drgnąć. Zostało mu warczenie i skrzeczenie. Choć pewnie trudno byłoby mu jakkolwiek atakować ze złamanymi kończynami. Kirył wrócił, pchając przed sobą wielką skrzynię na kółkach. Na niej znajdowały się szczypce z kablem podłączanym do owego pudła. Na razie jednak postawił ją nieco dalej. Podszedł do związanego pasami ochroniarza i pochylił się nad nim, jednak nie za blisko, bo przybliżanie się na zaledwie kilka centymetrów byłoby błędem, który mógłby przyprawić mężczyznę o brak ucha lub kawałka policzka.
-Lekcja trzecia, sobaka - po tych słowach narzucił suchą, czarną szmatę na twarz istoty. Nie wiedział dokładnie, czy to wywoła ten sam efekt, co na zwykłych ludziach, ale chętnie to sprawdzał. Sięgnął po wiadro z wodą i zaczął lać ją na ów materiał. Miało to wywołać efekt podtopienia, które w rzeczywistości nie miało prawa bytu. Metoda wykorzystywana między innymi przez Amerykanów w dawnych latach, kiedy przesłuchiwali terrorystów.
Wykorzystał dwa pojemniki na podtapianie. Trzeci zostawił na wszelki wypadek. Podniósł ruchomą część ławy, by demon znalazł się w pozycji siedzącej. Jego kompani tylko patrzyli, nie wierząc własnym oczom. Szef nigdy wcześniej nie używał tak pokaźnego arsenału tortur na jednej osobie. Kirył nakazał podłączenie i przysunięcie skrzyni. Do niej przyczepił kable od szczypiec. Włączył sprzęt, który zaczął dosyć głośno buczeć. Założył grube rękawice, dla ochrony własnej i wziął w ręce dwie pary szczypiec, które zaraz przycisnął do czaszki jego "ofiary" na około dwie sekundy. Powtórzył czynność jeszcze kilkukrotnie, wyżywając się na bestii. jego twarz nie zdradzała jednak trzymanego wewnątrz gniewu.
Skończył. Odłączył wszystko, na koniec wylewając pozostałe wiadro z wodą na całe ciało chłopaka.
-Dostałeś cztery lekcje, mam nadzieję, że wystarczyły. A jak jeszcze raz podniesiesz łapę... - nie dokończył. Zrzucił go z ławy na ziemię i splunął. Przeniósł wzrok na towarzyszy.
-Opatrzyć rannych, spalić zwłoki i posprzątać ten syf. TO zamknąć, potem przenieść do chałupy. Na dziś koniec wrażeń - zabrał kurtkę ze skrzyni, narzucił na ramiona i opuścił magazyn, udając się do willi.

Jeżeli Szef wracał do willi samotnie, oznaczało to szybki i udany transport, bez potrzeby jego nadzoru albo bardzo nieudany dzień, po którym on musiał odpocząć a chłopaki posprzątać. Mira, gospodyni domu, nigdy nie potrafiła strzelić, która wersja przytrafiła się tym razem. Słysząc drzwi zamykane w ciszy domyślała się, iż mogło być wspaniale lub koszmarnie. Niepewnie wychyliła się z kuchni, gotowa przywitać Kiryła szerokim uśmiechem i talerzem blinów, jednak odczytała aurę niesioną przez mężczyznę i już wiedziała, że to byłby najgorszy moment na poczęstunek. Podeszła do niego, od razu głaszcząc czule po srebrnej czuprynie.
-Moy prekrasnyy mal'chik, zaraz wszystko przygotuję. Idź zjedz trochę, jeszcze cieplutkie pielmieni są w garze.- odsunęła się, by Dragunov mógł zdjąć kurtkę, a zaraz potem buty. Nie wyglądał jej zdaniem najlepiej, jakiś taki zmizerniały. Emocje musiały z niego zejść w trakcie powrotu do domu, więc zapewne powoli dopadało go zmęczenie.
-Nie jestem głodny. - dostała w odpowiedzi poważnym, chłodnym tonem. Chłopaki nieźle musiały mu zajść za skórę, niecodziennie zachowywał się w taki sposób w stosunku do Miry. Przy towarzyszach co prawda utrzymywał rolę silnego, bezwzględnego Szefa żeby nie weszli mu na głowę, ale kobieta ogrzewała jego malutkie, wyniszczone serduszko, czego mu było trzeba gdy wracał z miejsca brudnej roboty. Była jak matka, która opiekowała się wszystkimi mafiozami i każdego traktowała jak młodego, uroczego i niewinnego chłopca. Zawsze mieli coś ciepłego do jedzenia, wyprasowane ubrania, wypolerowane noże, naładowane magazynki. Kobieta niczym dobra wróżka krzątała się po całej chałupie, byleby jej mal'chiki nie musieli zajmować się tak przyziemnymi sprawami.
Westchnęła ciężko, zostawiając Kiryła na jakiś czas. Mężczyzna poszedł do jednego z dwóch pokoi dziennych. Znajdował się tam barek, z którego wyjął butelkę wódki. Usiadł na miękkiej, szkarłatnej kanapie, wpatrując się w płomienie syczące w kominku naprzeciwko. 
Łyk za łykiem opróżnił naczynie z trunku, zamyślony. Cała sytuacja, która wydarzyła się w magazynie, skłoniła go do pewnych refleksji. Powinien zdecydowanie lepiej panować nad gniewem. Z drugiej strony, jeśli nie ukarałby odpowiednio demona, ten nie szanowałby go w kolejnych dniach, może miesiącach służby. Dragunov obwiniał się za śmierć paru kompanów. Kolejnych kompanów. Zginęli tylko dlatego, że zachciało im się załatwić ochroniarza. Przecież on sobie bardzo dobrze radził bez kolejnej kuli u nogi! Raz na ruski rok postrzelił go osobnik z innej grupy, ale taki nie pożył potem za długo. 
Po co to wszystko? Uważają, że jestem za stary żeby się bronić tak świetnie, jak kilka lat wcześniej? Przewrażliwione psy. I właściwie to...jak to jest z tym magicznym dupkiem, że w normalnej wersji nie rozumie ni chuj po mojemu, a bestia reaguje na rosyjski. Będę musiał to sprawdzić jak tylko go tu przywiozą.
-Wszystko gotowe, możesz iść odpocząć, słoneczko. - z przemyśleń wyrwał go głos Miry. dokończył butelkę, odstawiając ją na hebanowy stolik. Skinął kobiecie głową, udając się do pokoju połączonego jednoskrzydłowymi drzwiami z jego sypialnią. Tam znajdował się już nowy manekin, zbudowany z drewna, obity grubą warstwą miękkiego materiału. Na metalowej podstawie leżało otwarte, skórzane opakowanie, w którym znajdowały się noże o głowniach różnego rodzaju. Od Kukri, przez Warncliff, aż do Tanto. Przesunął dłonią po odkrytej części każdego z nich, ostatecznie wybierając typ Clip Point. Ćwiczenie miało na celu odprężenie i wyrzucenie z Kiryła resztek gniewu, jakie pozostały mu po nieprzyjemnym spotkaniu. O ile zwykle pomagały cięcia w brzuch i głowę lalki ćwiczebnej, tym razem w połowie "treningu" mężczyzna rzucił ją na ziemię i pochylony nad nią zaczął wbijać z całej siły nóż w materiał, dochodząc nieraz aż do drewnianej podstawy. Dźgał, dysząc przez zaciśnięte zęby. Cała złość ulatywała z każdą minutą z każdym kolejnym ciosem. To mógłby zrobić z demonem, gdyby nie lata praktyki nad kontrolą emocjonalną. Wrzasnął dziko na całe pomieszczenie, kończąc "zabawę" po dobrej godzinie. Wbił narzędzie w sam środek głowy manekina i podniósł się z kolan. 
Udał się do najbliższej pokojowi łazienki, w której przygotowana była kąpiel z kostek lodu. Mira zadbała o wszystko. Rozebrał się i nagi wszedł do wielkiej wanny, zanurzając się w przyjemnym chłodzie. Leżał tak ponad godzinę, na moment zasypiając w przyjemnej, otaczającej go ciszy. Żadnych śmiechów, wrzasków, tylko spokój i samotność. Czasami zadawano mu pytanie, dlaczego nie ma żony ani potomka. Te dwa czynniki zniszczyłyby jego rytuał, a w furii mógłby zrobić im krzywdę. 
Wyszedł z łazienkowego sanktuarium czysty, pachnący i co najważniejsze ukojony. Narzucił na siebie jasny, cętkowany szlafrok i udał się do sypialni, w której miał zamiar oddać się objęciom Morfeusza. 
Był to pokój, w którym królował przepych. Tylko on, jeden jedyny ukazywał prawdziwe bogactwo, jakiego dorobił się Kirył. Ściany pomalowane zostały na kolor miedziany. Na dwóch równoległych znajdowały się pozłacane świeczniki w kształcie pnącza róży, przy kwiatach której miejsce miały żarówki. W owej komnacie były dwa, małe okna, gdyż Szef nie przepadał za ogromem ilości światła, szczególnie jeśli przeszkadzałoby w fazie snu, ale z racji chęci utrzymania perfekcji oraz świeżości powietrza, okna występowały w parze. Na samym środku stał najważniejszy element - duże, dębowe łoże ozdobione jedwabnym, brązowym baldachimem. Pościel wykonano z prawdopodobnie z satyny, której kolor podchodził pod palisander ozdabiany złotymi wzorami. Zaraz obok miejsca do spania Rosjanina można było dostrzec pokaźnych rozmiarów posłanie w podobnych barwach. Miejsce to wyznaczono dla pupila mężczyzny, wspominanego wcześniej niedźwiedzia, który w tej chwili wpatrywał się w obiekt leżący na drewnianej podłodze, po drugiej stronie pokoju. Kirył sięgnął z biurka, stojącego naprzeciwko łóżka, paczkę papierosów i podszedł do skutego chłopaka, widząc że wrócił do ludzkiej formy. Jaka szkoda.
-Nie wierć się, suko. Jeszcze wykitujesz od nadmiernego ruszania odwłokiem. - zapalił fajkę, obserwując kolejne poczynania wciąż zamroczonego "prezentu". Gestem ręki uspokoił misia, by zdezorientowany przypadkiem nie podbiegł i nie zaatakował tej kupki nieszczęścia.

Grigorij był jedyną osobą, której dawał wchodzić do sypialni, ale teraz nawet jego obecność przyprawiała Kiryła o ból głowy. Jedyne o czym marzył to położyć się i nie wstawać, póki nie będzie musiał. Harpagan spowodował tyle szkód, że w głowie się nie mieściło. Rosjanin miał dosyć magicznych amuletów, kryształów, artefaktów i tajemniczych prezentów na długo. Postanowił już, że zarządzi by informować o każdym nieprzewidzianym wcześniej elemencie dostawy, jeśli ktoś nie chce stracić głowy.
Mimo niechęci wiedział, że będzie musiał przeczytać wszystko, co chłopcy znaleźli o bestii w ciele słabego, młodziutkiego Fina. Przeniósł pogardliwy wzrok na leżącego na podłodze osobnika, kiedy otrzymał papiery. Zachowanie jego kompana obudziło ciekawość. Czyżby to była odpowiedź na nurtujące go pytanie, o rozumienie przez demona innego języka poza fińskim? 
Jak się okazało - tak. Bez wysiłku dowiedział się, dlaczego bydlak wykonywał polecenia zadane po rosyjsku. Kirył westchnął ciężko, masując skroń. Po chwili wyjął z ust papierosa, strzepując popiół na nieszczęśliwca przed sobą. Nie wiedział co o nim myśleć. Po co mu taka żałosna istota? Świetnie radził sobie bez ochroniarza, który jak na razie tworzył tylko problemy.
- Zabierz go stąd zanim wezmę coś cięższego i zabiję gnidę. - odpowiedział chłodno. Rzucił kartki z informacjami niedbale na biurko. Nie miał sił by w danym momencie przyswajać tego, co zawierały. W środku znów cały wrzał ze złości. Dzieciak wszystko utrudniał, nawet jeśli nie ruszył choćby jednym palcem.
- Zaraz przyślę po niego chłopaków, Szefie. - mężczyzna podrapał się po brodzie, nie chcąc wywołać erupcji wulkanu niewłaściwym słowem. Odsunął się od wywłoki, następnie sięgając po wiadro by wyręczyć przywódcę w karmieniu niedźwiedzia. Ryby wylądowały w pięknie zdobionej misce, a Grigorij wycofał się z pustym pojemnikiem do drzwi.
- Dajcie tę sukę Starej na oporządzenie. Przynajmniej nie będzie mi zawracała dupy przez najbliższe parę godzin. A jak już go ogarnie, niech szmaciarz leży przed drzwiami. Wystarczająco mi krwi napsuł i nie chcę widzieć jego mordy w sypialni. - nakazał po namyśle siwowłosy, przenosząc się na łóżko. Zgasił wykończona fajkę w popielniczce stojącej na komodzie przy łóżku. Wyjął następną i podpalił, wtłaczając w płuca przyjemny dym. 
- Tak jest, Szefie. Śpij spokojnie. - Grigorij kiwnął głową na pożegnanie i zniknął za drzwiami. Nie minęło więcej niż pięć minut, a do pokoju weszło dwóch rosłych mafiozów, którzy wynieśli bestyjkę w trybie natychmiastowym i zanieśli go nikomu innemu jak Mirze. Nie odezwali się ani słowem do Dragunova, bo wiedzieli, że mogą stać się żywymi tarczami dla noży Szefa. Katyusha natomiast nie bała się swojego pana nawet wtedy, kiedy był chodzącą bombą zegarową. Po zjedzeniu kolacji w postaci tłustych ryb podeszła do łóżka i wsunęła łeb pod wolną rękę Kiryła, piszcząc cicho z prośbą o pogłaskanie. Nie odmówił. Była jego oczkiem w głowie. Załamałby się nerwowo gdyby coś jej się stało, dlatego starał się rozpieszczać ją najlepiej jak potrafił. Jego "mały" skarb zawsze mógł czuć się dopieszczony. Prawdziwą tragedią byłoby, gdyby w nowym ochroniarzu niekontrolowanie obudził się demon i zranił ukochane zwierzę Szefa. A jeśli by zabił? Najpewniej rozbroiłby tym Pana na tyle, że Rosjanin pierwszy raz w życiu poczułby się słaby i bezsilny.