Syn Szatana

Jego wizyta na ziemi zaczęła się równo sześć temu, spędził na niej zaledwie dwa lata. Tyle wystarczyło by poznać i pokochać jednego ze śmiertelników, wyróżniał się, był mądry, spostrzegawczy i przede wszystkim bardzo stanowczy. Coś sprawiło, że w tym czarnym i zimnym sercu rozpaliło się uczucie bardzo rzadkie wśród takich jak on, miłość. Dusił to w sobie, bo on był synem samego stwórcy piekieł, a mężczyzna... nie był zły. W sumie to nie poruszali tematu religii, więc nie znał jego poglądów. W końcu postanowił się przegiąć i wyznać mu wszystko. Spotkali się w ich ulubionym miejscu, w ruinach zamku umieszczonych w lesie, gdzie było cicho i spokojnie, bez żadnego innego człowieka poza nimi. Reakcja... zawiodła go. Tak boleśnie i straszliwie, złamała mu serce. Potem przez kilka dni próbował go znaleźć, nawet odważyłby się błagać by byli razem, ale... nie znalazł go już. Znienawidził ludzkość, którą chciał tak bardzo poznać. Chciał ich wszystkich zniszczyć, mimo że właśnie dziś miał być zawarty rozejm między dołem a górą. Warunki były proste, demony karzą za złe, a anioły nagradzają. Nie ma wojen o dusze, nie ma intryg. Oczywiście obie strony wiedziały, że ta wizja jest utopijna, ale dla nich jeden wiek bez wojen to nic, a dla ludzkości to kilka pokoleń bezpieczeństwa ze strony mistycznej.
Jako, że był ojcem, został też wyznaczony do spotkania się z górą wraz z ojcem. Miał stać, słuchać i ładnie wyglądać, gdy ojciec prowadził bardzo nudny dialog z Archaniołem. On sam w końcu oddalił się by zwiedzić górę i... trochę pobroić, jeśli mu się uda. Lubił wzbudzać chaos. Nagle gdy chciał opuścić budynek, który był w swoim rodzaju holu między światem podziemnym i naziemnym, wpadł na jakiegoś mężczyznę. Cholera, zaraz zaczną się niezręczne pytania. Spojrzał na niego i... oniemiał. Czy... czy on dobrze widział? Czy to.. to on? Umarł? Ale nie znalazłby się tu po śmierci to co on tu robi?

Zaraf nie miał wyjścia. Jego czas na ziemi się skończył, a że błagał o więcej to inna sprawa. Był serafinem. Niebo nie chciało pozwolić by ktoś tak ważny żył sobie jak człowiek i wiódł normalne życie podczas gdy był potrzebny tutaj. Akurat gdy podpisywano traktat. Nie wierzył w to. Może i był aniołem i pragnął pokoju to jednak była dla niego wizja tego rozejmy nierealna. Zawsze jakiś demon się znajdzie co złamie zasady...
Szedł sobie jednym z korytarzy zamyślony. Nie musiał być obecny na obradach. Nie był dyplomatą, a księciem i to wcale nie jedynym. Zarafa nudziły takie dyplomatyczne gadaniny więc postanowił się ulotnić i sprawdzić czy żaden demon niczego nie kombinuje. Dobra wymówka... Akurat po chwili wpadł na kogoś i syknął tylko. Nie zauważył w sumie tego białowłosego... demona? Pierwsze bowiem co zauważył to rogi i już miał coś powiedzieć jednak zamarł widząc jego twarz. Wpatrywał się w niego intensywnie nieco cofając do tyłu o krok i poprawiając swoje skrzydła.
- Co ty tu robisz? - odparł do niego poważnie nie wiedząc co zrobić. Nie miał mu się kiedy wytłumaczyć, poza tym demon? Ciekawe jakby inni o tym powiedzieli, ze serafin kocha się w demonie.

Co to za pytanie! To on powinien się tłumaczyć, a nie prosić o wyjaśnienia!
- A niby ty co robisz?! - warknął wkurzony - Jakoś nie kojarzę by anioły były tak naprawdę ludźmi. A napewno nie został by aniołem taki chuj jak ty. - zawarczał wkurzony jak diabli. On mu da popalić. - Ja jak już mówiłem jestem demonem. Samym synem Lucyfera i uwierz mi uczynię z twego życia koszmar - warknął wkurzony. Był msciwy? No... Cholernie. - I zniszczę całą ziemię, a apokalipsa w porównaniu z tym co ja zrobię będzie miodem dla ludzi - zamachał wkurzony swym ostro zakończonym ogonem, który przy uderzeniu z ziemią nagrzewał się do czerwoności i wytwarzał iskry.

Zaraf zaraz przewrócił oczami na jego słowa. Nie wiedział kim anioł jest i dlaczego był na ziemi.
- Uspokój się, bo i tak podpisany jest traktat, i nie masz za wiele teraz do niszczenia chyba, że chcesz wojny. - odparł spokojnie i poruszył swoimi skrzydłami. Nie chciał teraz żadnych sprzeczek. Źle by się to odbiło na traktacie.
- Nic nie rozumiesz... Jestem Książę Zaraf. Siódmy anioł chóru Serafinów. Za wielkimi namowami jedynego Stwórcy i Metatrona dostałem zezwolenie by przeżyć jako człowiek siedem lat na ziemi. Gdy akurat sie poznaliśmy i wyznałeś mi uczucia mijał już mój czas i żadne prośby nie mogły ich ubłagać o więcej. Do tego podejrzewano mnie częściowo o zdradę przez znajomość z tobą. Nic przed Bogiem się nie ukryje więc dla własnego i twojego bezpieczeństwa nie kontaktowałem się z tobą Jessie... - odparł do niego z bólem ale nie wiedział czy to przemówi do jego demonicznego móżdżku. Kochał go nadal. Serafin nie przypuszczał, że pokocha demona, do tego akurat księcia piekła.
- Proszę, wybacz mi. Teraz jednak skoro jest traktat.. Nie będzie to traktowane jako zdrada.

- Nie obchodzi mnie żadna wojna! - zawarczał poirytowany. Jak śmiał mu się po tym wszystkim pokazywać na oczy.
- Jak na pieprzonego anioła jesteś niezłym oszustem - zauważył nieprzyjemnie. Był w stanie wyrzec się dla niego tronu, żyć wśród ludzi byle tylko być  z nim. A ten uciekł jak tchórz nie podając mu powodu, a teraz śmie coś insynuować.
- Jessie już nie istnieje. Jest tylko Belial. - oznajmił stanowczo - A Belial nienawidzi aniołów i kłamców. - dodał i ruszył w stronę wyjścia. No co... to, że go spotkał nie znaczy, że przestał chcieć cokolwiek tu zdemolować. Był małym... bożkiem nieszczęścia i niezgody~~.

No miał tego dosyć. Chciał mu ładnie wszystko wytłumaczyć i objaśnić sprawę, a ten mu tak pyszczy. Nie daje dojść do słowa. Zaraf bardzo tego nie lubił. Zaraz złapał go za ramię i nie aż tak delikatnie przyparł do ściany kładąc ręce po obu stronach jego głowy i zasłaniając świat swoimi sporymi skrzydłami.
- Wysłuchasz mnie Księciuniu czy będziesz dalej szczekać? - odparł poważnie ale pocałował go zaraz namiętnie i agresywnie, chcąc pokazać, że takim grzecznym aniołkiem to on nie jest by słuchać jego obelg. Złapał go zaraz za ramiona mocno by czasem nie wywinął się. Chciał móc z nim porozmawiać. Normalnie.
- Jessie... Proszę... - mruknął po chwili odrywając się i patrząc mu w oczy uważnie.

Już chciał wkurzony mu odpyskować, gdy jego usta nagle znalazły się za blisko. Uhm... tak... trochę mu tego brakowało. Cudowny pocałunek, któremu nie mógł się oprzeć. Kochał te usta... i tego mężczyznę. Wspomnienia znowu wróciły, to był jego Seth~. Nie! Nie może zachowywać się jak jakaś naiwna dziewczynka z anime, ten drań go zostawił i okłamał!
- Żadnego Jessiego nie ma, jest tylko Belial. - oznajmił butnie i przyjrzał mu się.
- A więc czego ode mnie oczekujesz białasie? - spytał przyglądając mu się wrogo, chociaż ten pocałunek... Kuźwa, zapomniał, że ten drań naprawdę zajebiście całuje.

Przyglądał sie uważnie mu i pokręcił głową na jego pyskowanie. Wiedział, że pocałunkiem jakoś go uspokoi. Wiedział bowiem, że mu go brakowało, bo i anioł cierpiał z braku ust demona.
- Dobrze... Belialu... - odparł z wrednym uśmiechem ale nie pozwolił mu nawet na chwilę uciec wzrokiem od jego osoby.
- Chodzi o rozmowę. Zrozumienie. Pozwól mi wyjaśnić, bo nie wiesz jak naprawdę było. Dobrze wiesz, że nie chciałem cię zostawić. - mruknął łapiąc kosmyk jego białych włosów i bawiąc się nim między palcami. Na ziemi też tak robił. Uwielbiał bawić się jego białymi kłakami.
- Jestem księciem nieba. Serafinem. Dostałem tylko siedem lat, by móc żyć na ziemi. Nieodwołalnie mnie z niej zabrano, bez mojego uprzedzenia, po tych siedmiu latach. Nie miałem jak się z tobą skontaktować. Nie jestem stróżem by móc jakkolwiek komunikować się ze światem ludzi. Do tego gdy dowiedziano się, że chcę się skontaktować z księciem piekła... Dobrze wiesz jaka była odpowiedź... Próbowałem. Naprawdę. Ale potem już na ziemi cię nie było... - mruknął ze smutkiem i pogładzi go delikatnie po policzku.