AI

Już od dłuższego czasu zaczynał odczuwać beznadzieję płynącą z życia. Ogólnie zaczął zauważać, że jego egzystencja opiera się dokładnie na tym samym. Monotonia wkradła się powoli i delikatnie go oplatała, przez co nie mógł w porę się zorientować, że coś nie gra.
Czytał książkę za książką. W końcu zrezygnowany odłożył ją na bok i powędrował w kierunku kuchni, by zrobić sobie czegoś do picia. Do szklanki nalał wody, skroił resztkę cytryny, która mu została i z takim napojem wrócił na fotel. Nawet nie chciał wyglądać prze okno. Wiedział, że na zewnątrz sprawy nie miały się na lepiej, ale nic mu do tego. Żył sobie dalej swoim życiem, w którym nie chciał nic zmieniać. Oczywiście odrobina rozrywki bardzo by mu się przydała. Sam nie wiedział ile zdoła wytrzymać w tej swojej nudzie. Mimowolnie skierował swoje spojrzenie na kota, który radośnie bawił się zmiętą kartką papieru. Nie wiedział, dlaczego zdecydował się przygarnąć tego sierściucha, zresztą nie wiedział czemu go jeszcze nie wywalił, zwłaszcza że nie czworonóg nie słuchał swojego właściciela. Tak być przecież nie mogło.
Zastanowił się. Powinien się w końcu ogarnąć i wziąć do pracy. Miał swoje obowiązki, które musiał wypełniać, bo w sumie tylko dzięki temu mógł wiązać koniec z końcem. W czasach gdy Imperium wykładało najwięcej pieniędzy na poszerzanie terenów i armię, to naukowcy pozostali zepchnięci na dalsze tory. Nie znaczyło to, że mieli mniej pracy. Ta ciągle się trafiała i nie była najprostsza. Czasem było tak, że musieli przez kilka miesięcy siedzieć nad jedną rzeczą tylko dlatego, że nie mieli wystarczających funduszy na realizację badań. Ryan na szczęście zabrał się za mało ambitne tematy. Doskonale wiedział, jak to wszystko wygląda, więc jedyne co to zatapiał się w księgach, starając się znaleźć odpowiedzi na wszelkie pytania. Już wstawał, gdy nagle usłyszał pukanie do drzwi, które szybko przeszło do gwałtownego walenia. Cały dom się trząsł, a Ryanowi ciśnienie podskoczyło. Nim się obejrzał, do środka wpadło kilku mężczyzn. Byli oni ubrani w ciemne, niemal czarne uniformy, a na twarzach mieli hełmy z ciemnymi szybami przesłaniającymi twarze. Każdy z nich coś krzyczał i celował w naukowca. Cholera...
Po kilku minutach leżał już pobity. Co prawda nie było z nim tragicznie ale bolała go niemal każda część ciała. Czuł jak krew cieknie mu z nosa prosto do ust. Każdy z mężczyzn wypytywał o to samo, a on cały czas tłumaczył, że nic nie wie. Jego dom wyglądał jakby przeszło po nim tornado. Zamaskowani przeszukiwali każdy kąt, nie siląc się na delikatność. Nawet jego kot ucierpiał i jego bezwładne ciało leżało w jednym kącie. Ryan nie miał pojęcia, czy zwierzak żył czy nie, ale on chciał by było już po wszystkim.

AI przemierzał galaktykę, uciekając przed Imperium, z takim samym brakiem strachu, z jakim wcześniej w jego imieniu podbijał kolejne tereny. Kamuflował się i uczył o innych rasach czy odłamach niemal tak samo, jak wcześniej. Miał również wyznaczony jasny, precyzyjny cel - dotrzeć do ludzi, ukryć się przed żołnierzami i nauczyć się być... sobą?
To w jego oczach było już znacznie mniej konkretnym zadaniem, w zasadzie przypuszczał, że nie ma prawa w tym momencie rozumieć implikacji związanych z tym - zupełnie rozmytym dla niego - pojęciem. Ale, nie było sensu zajmować się problemem, póki jeszcze się nie pojawił.
Miasto, w którym się znalazł, było zdecydowanie ludzkie. Nie było też intensywnie pod nadzorem - nie widział żadnych żołnierzy Imperium, którzy patrolowaliby ulice, żadnych dronów, a za to - i to chyba najlepiej świadczyło o w miarę swobodnej sytuacji - w niektórych uliczkach na jego oczach kwitł czarny rynek importu. Nikt się z nim nie krył, nie rozglądał panicznie, nie wbiegał w podziemia. Wszystko działo się w świetle dnia, na oczach zwykłych obywateli.
AI zaczął się zastanawiać, czy powinno to wywołać w nim oburzenie, czy raczej zrozumienie i chęć uczestniczenia w procederze. A może obojętność? Ludzkie reakcje były takie trudne i nielogiczne. Wiedział oczywiście, że wynikały z całych lat doświadczeń, wychowania w danej społeczności, indywidualnych cech psychologicznych, najbliższego otoczenia i wielu, wielu innych czynników, ale to tylko utrudniało mu odnalezienie jakiegoś klucza. Jego wgrane oraz wyuczone schematy nie miały racji bytu w tym "prawdziwym" świecie. Gdyby chociaż miał jakąkolwiek postawę, mógłby ją przeanalizować, ale... Ale był świadom, że jego wiedza wynika z wpojonych zasad i obserwacji. Nie posiadał własnej opinii na ten temat. Na żaden temat.
Odwrócił wzrok i zapłacił za tłustą bułkę wypakowaną mięsem i warzywami, sprzedawaną w maleńkim okienku, wystarczającym na przekazanie jedzenia do rąk własnych, natomiast nic ponadto. Nie mógł stwierdzić, kto był w środku - i czy w ogóle była to istota żyjąca, czy robot. Zerknął na bransoletę, na której wciąż widniała liczba oznaczająca jego aktualny stan finansowy. Na ile wiedział - nie mogło mu to wystarczyć na zbyt długo, szczególnie jeśli wreszcie ktoś się zorientuje, że prawowity właściciel został pozbawiony życia na statku.
Tak czy inaczej, jedzenie okazało się smakować obrzydliwie. AI nie mógł powiedzieć, by był zaskoczony - wyglądało też nijako, ale... Jego rozmyślania przerwał jakiś ruch w niedalekim zaułku. Uniósł spojrzenie i dostrzegł trójkę uzbrojonych mężczyzn, ubranych w stroje Imperium. Już, już opuszczał bardziej kaptur i kierował swoje kroki w przeciwną stronę, gdy jego spojrzenie zwróciły szczegóły w umundurowaniu. Znał wszystkie stroje żołnierzy, znał wszystkie ich komendy i ruchy taktyczne. Niezależnie od tego, którego sektora galaktyki dotyczyły - on miał je wbite w pamięć. Te, które prezentowali sobą tamtejsi ludzie, nie pasowały do żadnego znanego mu kodeksu. Innymi słowy, nie istniały. To byli oszuści.
AI zeskanował otoczenie, analizując zachowanie ludzi dookoła, budynki i uliczki. Bez zawahania skręcił w inną, okrążył budynek i... Jego oczom ukazali się kolejni uzbrojeni mężczyźni, w pełnym rynsztunku, tym razem we dwójkę. Nikogo więcej, jakby wszystkich wypłoszyli - albo ich stroje były bardzo dobre i nikt nie chciał mieć do czynienia ze sprawkami Imperium, albo broń wystarczyła jako zniechęcenie do mieszania się do spraw innych ludzi.
Android jednak nie miał takich problemów. Nie czuł sympatii do Imperium - jeśli tak można było nazwać fakt, iż zwyczajnie go stworzyło i wykorzystało, a później zdecydowało się zgładzić - ale wciąż łączyła go z nim jakaś więź.
Oszustów należało zlikwidować.
Nie potrzebował do tego broni z prawdziwego zdarzenia - wystarczyły resztki z niejadalnej kanapki i kilka ciosów, by zlikwidować dwójkę stojących na straży osobników i zdobyć należące do nich sprzęty. A potem... Mógł zająć się resztą stojących na czatach idiotów, którzy ewidentnie przeszkolenia wojskowego nie przeszli nawet w stopniu podstawowym - a potem wywabić na zewnątrz większość z tych, którzy zajmowali się obrabianiem czyjegoś domu (a przynajmniej tak AI mógł przypuszczać). 
Później każdego potraktował małym, przydatnym, granatem dezintegrującym, a ich resztki wrzucił do kanalizacji. Rozważył w tym momencie odejście z miejsca sprawy, ale... Chciał jeszcze sprawdzić wnętrze domostwa. O co mogło tym typom chodzić? Przekroczył próg nieznanego miejsca ostrożnie, wciąż oczekując jakiegoś zagrożenia - i dokładnie w tym momencie jego podejrzenia się sprawdziły. Całe pomieszczenie rozświetliło oślepiające, białe światło, a on cicho krzyknął, zakrywając oczy dłonią - chociaż wiedział, że było to bezcelowe. Było już za późno. Pozostawili jedną bombę, nieszkodliwą jeśli nie miało się otwartych oczu, która zwykłego człowieka pozbawiała wzroku na okres dokładnie 16 dni, robotowi przepalała większość mechanizmów, zaś u androida... Uszkadzała tylko ich część.
Niestety, same nie mogły się zrosnąć.
W ośrodku Imperium naprawa zajęłaby kilka minut.
Oparł się dłonią o framugę drzwi i wsłuchał uważnie w odgłosy, świadom, że nie może już zdać się na swój wzrok. Oczywiście, był na tą ewentualność zawsze przygotowany, ale... Ale nie wtedy, gdy powinien ukryć się przed żołnierzami Imperium.
Co za ironia. Tak homo sapiens nazywali takie sytuacje?