Carpe Noctem

Biegł. Przedzierał się przez ciemny las. Co chwila potykał się o własne nogi. Zaraz upadnie...
Wiedział, że jeśli się zatrzyma, albo chociaż zwolni, przypłaci to życiem.
Płuca paliły tak, jakby, zamiast powietrza, był w nich ogień. Gardło mu się ściskało, z oczu ciekły łzy.
Czuł, że po brzuchu ścieka mu gorąca krew, a pulsujący ból zaczyna obejmować całe ciało.
Błagam... modlił się w głowie, żeby dał radę uciec. Schować się w jakiejś jaskini, albo za drzewem.
Jednak słyszał za sobą rżenie koni, czuł jak ziemia drży pod ich kopytami.
Chciał krzyczeć, wrzeszczeć o pomoc, ale kto mogłyby go usłyszeć w środku lasu?

Biegł do ostatniego tchu. Nawet nie wiedział dokąd dobiegł, ale las już dawno przestał być zielony. Znalazł się gdzieś, gdzie ziemia była ciemna, martwa. Był gdzieś, gdzie na niebie nie było widać słońca.
Upadł na ziemię, czując jak serce w jego piersi wali jak szalone. Był pewien, że zaraz pęknie.
Umierał. To było pewne. Robiło mu się coraz zimniej. Rozpadał się na miliony kawałeczków i spadał. Leciał w dół.
Przed oczami przemykały mu straszne obrazy- jego matka z poderżniętym gardłem, jego ojciec z rozdartą piersią, krew wypływająca na ziemię z powozu. Wszystko wokół było czerwone.



Obudził się nagle i zerwał się do siadu. Był kilkanaście lat starszy, niż chłopiec, którego widział przed chwilą, ale tak samo jak on oddychał- jakby dopiero co przebiegł maraton. Znowu ten sen... Kiedy to przestanie go dręczyć?
Jego gardło było strasznie suche, każde przełknięcie śliny kuło i drapało. Ręce trzęsły się tak, że nie był w stanie unieść ich i przetrzeć oczu.
-To tylko sen.- powiedział do siebie. Jego głos brzmiał nienaturalnie, aż się wzdrygnął. W jego komnacie było ciemno i cicho, a za oknem nie widział nawet księżyca.
Udało mu się wstać z łóżka, odszukać zapałki i zapalić świecę. Wziął ją w rękę i wyszedł z pokoju, zmierzając do kuchni, żeby napić się trochę wody.
Zamczysko nocą przyprawiało go o dreszcze. Zimne, ciemne, puste. Wydawało się zupełnie martwe.
Każdy korytarz sprawiał wrażenie coraz dłuższego, a z pogrążonych w mroku ścian spoglądały na niego srogie portrety.
Kiedy doszedł do kuchni, odetchnął w ulgą. Musi wziąć się w garść, przecież mieszka tu już tak długo, powinien się przyzwyczaić.

Nekromanta jednak nie spał. Dzisiaj postanowił zająć się czytaniem księgi ze swojej biblioteki. Nekromanta bowiem rzadko sypiał. Mógł, robił to dla przyjemności tak samo jak jedzenie, ale dzisiaj postanowił odpuścić. Usłyszał więc jak jego jedyny żywy sługa wstał i wyszedł ze swojej komnaty. Bicie jego serca słyszał niemal w całym swoim zamczysku. Niegdyś był to piękny pałac. Teraz był mroczny, martwy, cichy i do tego klimatycznie zapuszczony.
Angra podniósł się ze swojego skórzanego fotela i udał się na spotkanie z Jonathanem. Był ciekaw co go nakłoniło do wyjścia z jego komnat skoro rzadko to robił, szczególnie tak późną porą. Co prawda nie było widać słońca więc upływ czasu był tylko widoczny na zegarach.
Dość szybko dostał sie do kuchni, a poruszał się niemal bezszelestnie. To był jego pałac i jego królestwo. Wszystko tutaj należało do niego. Wszystkie te błąkające się po tych ziemiach trupy i zombie. Dawni mieszkańcy - teraz martwi i spętani wieczną służbą swemu Panu.
- Co się stało Jonathanie? - spytał go gdy pojawił się w drzwiach pomieszczenia.

Jonathan zupełnie tu nie pasował, nie ze swoimi błyszczącymi oczami i włosami w kolorze jasnego miodu. Był zbyt żywy jak na to miejsce. Szczególnie teraz wyglądał bardzo żywo. W słabym świetle można było dostrzec zaczerwienione plamy na jego policzkach i lekko zaróżowiony nos, zapewne od zimna.
Otulił się mocniej pledem, który zabrał ze sobą z łóżka i przetarł oczy.
-...Panie.- powiedział prostując się -Nie chciałem pana budzić. Strasznie zaschło mi w ustach.- chyba nie było potrzeby, żeby żalił się swojemu Panu na to, że miał zły sen. Przecież był już dorosły... Angra by go wyśmiał.
Blondyn wlał do zdobnej czarki trochę wody i napił się. Najpierw poczuł ból, a potem przyjemną ulgę, kiedy woda zwilżyła zasuszony przełyk.
Dopiero teraz zobaczył, że Angra nie był w szatach do snu. Więc jeszcze się nie położył?
-Przemęczysz się, panie.- powiedział z troską w głosie.

Władca przyglądał się mu uważnie. Dobrze znał swojego sługę, by dostatecznie wiedzieć, że to nie było coś banalnego. Nadal opierał sie o futrynę, ale tak. Był ubrany nadal w swą lekką skórzaną zbroję. Rzadko nosił jakiekolwiek inne szaty. Poza tym poruszał się w nich tak lekko jakby nie były dla niego żadnym ciężarem.
- Nie wyśpisz się, a rano miałeś posprzątać salon... - mruknął cicho do niego, ale nie żeby zależało mu na tym, zaznaczył mu, że takie nocne wycieczki po zamku odbywał jego sługa dość rzadko.
Po chwili jednak ruszy się i podejdzie do niego by pogłaskać po głowie i tych złotych włosach. Przeczesał je lekko palcami. Gdy był mały często mu tak robił. Może i był jego sługą, ale wiedział jak go uspokoić.
- Wiesz, że jeśli coś cię trapi możesz mi powiedzieć. - odparł spokojnie zabierając rękę i choć jego głos był pozbawiony emocji nie można było powiedzieć, że był zimny.

Bezwiednie przymknął oczy na krótką pieszczotę. Bliskość Pana doprowadzała go do szału, szczególnie, kiedy dotykał go z taką czułością.
Minęło tyle lat, a on nadal nie wiedział kim jest dla Angra.
-Nic mi nie jest. Po prostu znów miałem ten...sen.- przetarł twarz -[b]Zaraz zabiorę się za porządki. Raczej już nie zasnę.[b]- wzdrygnął się, kiedy wiatr zajęczał w szparze między oknem a drewnianą okiennicą. -[b]A ty...dlaczego jeszcze się nie położyłeś, Panie?- wlepił w niego wzrok. Ledwo go widział w tych ciemnościach. Migoczący płomyk świecy na niewiele się zdawał.

Władca przyglądał się mu uważnie, ale zastanowi sie chwilę.
- Znowu te koszmary? Mogę dać ci jakiś środek na nie jak chcesz. - odparł spokojnie, bo jednak nie był mu tak do końca sługa obojętny. Nie chciał, by ten się nie wysypiał bądź co gorsza, zachorował.
- Miałem sporo pracy Jonathanie.- mruknął cicho ale poprowadził sługę ze sobą do jego komnat. Napalił tam w kominku i polecił mu się położyć do łóżka. Sam po chwili usiadł obok niego.
- Połóż się i idź spać. Jest środek nocy. Nie będziesz sprzątał o tej godzinie. - powiedział spokojnie acz władczo Angra mając nadzieję, ze chłopak go posłucha. Gdy był mały tez przy nim siedział by nie miał koszmarów.