Beata Maria, you know I am a righteous man

Damien nie wypytywał więcej. Wkrótce zmienił temat, zagadując księdza o literaturę i teatr. Okazało się wówczas, że rozmowa, mimo różnicy wieku i stanu, przychodzi im lekko i naturalnie. Damien był mądrym chłopcem, całkiem oczytanym, a w dodatku bardzo uległym. Zupełnie innym niż wulgarni chuligani z okolicy, którzy nieraz biegali za Simonem i usiłowali obrzucać go błotem z dachów budynków.
Był aniołem. Jego problemy, niezdrowe uwielbienie, jakim darzył mężczyzn, musiały wynikać jedynie z tej ogromnej wrażliwości, jaką został przez Boga obdarzony.
Rozmawiali tak długo, że zrobiło się bardzo późno. Mimo to pogoda wcale się nie uspokoiła. Ojciec Turner prawdopodobnie będzie zmuszony przechować chłopca przez noc i liczyć na to, że do rana zrobi się trochę lepiej.
  – Mam nadzieję, że mama nie umrze ze zmartwienia – westchnął Damien z nosem przyklejonym do okna kilka godzin po tym, jak wszedł na plebanię. Stał przy szybie w samej bieliźnie i w cienkiej koszulce, chyba nie widząc w tym nic nieprzyzwoitego, a koc zostawił skotłowany u stóp kanapy. – Ale pewnie się domyśli, że nie mogłem wrócić w taką pogodę.
Nawinął na palce złoty pukiel włosów i przez chwilę zagryzał różane wargi, z niepokojem patrząc, jak wichura gnie nawet najgrubsze gałęzie ogołoconych z liści drzew.
  – Będę spał tutaj? – wskazał kanapę i posłał księdzu anielski uśmiech.
Jak mógłby go teraz wyrzucić, prawda?
Dla ojca Turnera może w tej sytuacji nie było nic nieprzyzwoitego, natomiast w głowie Damiena ta sytuacja urosła do nadzwyczajnej rangi. Zaprosił go tu. Doskonale im się rozmawiało. Wypili po trzy herbaty, a teraz dostał zaproszenie na noc. Kilka godzin temu nawet by nie pomyślał, że sprawy mogą się tak potoczyć.
Ksiądz Turner bardzo go polubił.
Bardzo, bardzo.
Nie brzydził się niczym, co Damien mu wyznał…
Kto wie, jak daleko mogła się posunąć ta sympatia.

Literatura czy teatr były tematami, na których Simon Turner o dziwo znał się co najmniej całkiem nieźle. Kiedy tylko mógł, poświęcał się zgłębianiu wiedzy, lubił też myśleć o sobie jako o człowieku niezwykle inteligentnym i wykształconym nawet, jeśli w teorii nie miał studiów. Bardzo wiele jednak nauczył się w seminarium, nigdy nie próżnował, a zatem teraz nikt nie miał powodów, aby wątpić, że ksiądz ten jest człowiekiem bardzo światłym. Tym bardziej zaskoczyło go, jak przyjemnie mu się rozmawiało z chłopcem, który był od niego młodszy, miał mniej doświadczenia, mniej wiedzy… A jednak był bardzo inteligentny. To sprawiło, że duchowny polubił go tylko bardziej. Czuł związane z nim zadowolenie, jak gdyby chłopak spełniał jego oczekiwania i był z niego bardzo dumny. A przy tym… ciekawy i coraz bardziej mu bliski. Sprawiał, że ksiądz przestawał czuć się tak samotny, na chwilę zdejmował swą ponurą maskę i cieszył się towarzystwem drugiego człowieka nawet, jeśli wciąż bardzo ostrożnie.
Przez to wszystko on również stracił poczucie czasu. Godzina mijająca jedna za drugą były dosłownie chwilami. W końcu jednak przeprosił go i wyszedł, aby przygotować mały pokoik gościnny, w którym dotąd przyjmował jedynie swoich zwierzchników, kiedy przyjeżdżali z wizytacją.
– Niestety nie mamy jak jej poinformować. Jutro jej wszystko wytłumaczysz. Mogę za ciebie ręczyć, że nie miałeś złych intencji, jeśli tylko zajdzie taka potrzeba. – Powiedział, zobaczywszy chłopaka przed oknem w tak… cóż, skąpym stroju. Jakże był blady, jakże delikatny.
– Nie. Nie powinienem gości przyjmować na kanapie, na której ledwo da się spać. Szczególnie, gdy nie masz własnej piżamy. Tutaj byś złapał zapalenie płuc. – Odparł spokojnie i oszczędnie odwzajemnił uśmiech. – Chodź. Pokażę ci twoje miejsce do spania.
Zaraz potem ruszył znów w kierunku drzwi, z których właśnie wrócił. Pokój był naprawdę skromny, choć elegancki. Nie do pomyślenia w końcu było, aby gościowi kazać spać w warunkach niemalże ascetycznych. Wystrojem przypominał resztę pomieszczeń. Ładne, ciemne meble były bardzo solidne, a jednocześnie skromne. Nad szafą wisiało lustro, łóżko zasłane zostało przez Simona białą pościelą. Gdzieś na ścianie widać było święty obrazek.
– Przygotowałem dla ciebie pokój tutaj. Rzadko zdarzają się tu goście, ale nie nigdy. – Powiedział spokojnie i sam rozejrzał się jeszcze po pokoju czy wszystko jest tak, jak powinno. Po chwili ponownie skierował spojrzenie błękitnych oczu na blondyna. – Mój pokój jest zaraz obok. Nie zamierzam jeszcze spać, więc jeśli będziesz miał jakąś potrzebę, na przykład będziesz głodny, nie wahaj się mnie o tym poinformować. – Dodał.