Dotknąć i czuć tak samo

X mimo tego, że próbował ze wszystkich sił nie mógł poradzić sobie w życiu. Jego matka i ojciec dokładali wszelkich starań, aby ich jedyny potomek miał wszystko co tylko najlepsze, prywatne nauczanie w domu, opiekunki i opiekunowie tylko z najlepszymi referencjami… bez pudła można stwierdzić, że od urodzenia chowany był przed światem w bańce. Od kiedy w wieku kilku lat pojął ten fakt próbował odciąć się od tego buntem. W wieku nastoletnim dosłownie wariował już zamknięty w swojej złotej klatce. Aż pewnego dnia pojawił się ON. Opiekun, który wydawał się go rozumieć. Wszystko sprawiało pozory ideału. Do momentu  który starł życie X w proch. Budząc się w szpitalu doskonale wiedział gdzie się znajduje. To cholerne pikanie maszyny monitorującej pracę serca o mało nie rozsadziło mu czaszki. Całe jego ciało paliło ogniem, nie mógł się ruszyć ani na milimetr, bo przy każdej próbie jego mięśnie wrzeszczały boleśnie.

Pamiętał jedno, lepkie łapy na swoim ciele.

Mężczyzna, który miał mu pomagać, dbać o niego okazał się być zwyrodnialcem. Pobił, zgwałcił, zostawił na pastwę losu. Strzaskał zaufanie.
X od kilkudziesięciu dni nie odzywa się do nikogo.  Zamknął się w sobie, paniką reaguje na każdy dotyk. Po kilku dniach ustawicznego odmawiania jedzenia lekarz prowadzący podjął decyzję -  wezwał psychologa. Y.
Ten w pośpiechu udając się na wizytę u “trudnego przypadku", jak mianowano X, wypytał tylko co się stało, nie tracąc czasu na własnoręcznie przeglądanie karty.
Na miejscu? Cóż... odkrył pewien fakt, o którym nikt nie raczył mu wspomnieć.
X jest niewidomy od urodzenia...

X - Kowadło
Y - Młociszcze ♡

☑ ma kolczyk w prawym płatku nosa,

☑ z racji swojego wieku sporo starszych od niego pacjentów rezygnuje z leczenia, ponieważ zarzuca mu za małe doświadczenie. Dodatkowo sprawy nie polepsza jego bardzo młody wygląd,

☑ nie ma czasu na stałe związki, więc sypia niezobowiązująco z kolegą po fachu, z którym utrzymuje kontakt od wspólnych studiów,

☑ ma przybranego starszego brata - Evana. Kiedy Samuel miał trzynaście lat jego matka wyszła ponownie za mąż i zdecydowała się zrobić rodzeństwo z dwójki zupełnie inaczej wychowanych dzieci. Z początku nijak nie wchodziło, Evan był wyrachowany i zawsze potrafił kłamstwami wykręcić się z odpowiedzialności za przewinienia.
Pewnego razu Ev z czystej złośliwości okłamał Samuela, że sypia z jego dziewczyną i to w łóżku swojego młodszego brata, a nawet wmówił mu, że tamta jeszcze tam jest - naga i zadowolona. W gorącej wodzie kąpany Sam natychmiast udał się do wskazanego miejsca, żeby wyrównać rachunki i wyrzucić dziewczynę ze swojego prywatnego terenu, ale łóżko okazało się być puste - co więcej pościel była idealnie zaścielona i nie nosiła znamion uprawiania w niej seksu. Nim jednak młodszy Richmond zdał sobie sprawę, że padł po prostu ofiarą okrutnego i niesmacznego żartu, Evan pchnął go na jego własne łóżko i jak zwykle zaczęli się bić i szarpać. Tym razem było jednak nieco inaczej, starszy w końcu nigdy nie próbował zdzierać z blondyna ubrań... Kiedy sytuacja zaczęła robić się beznadziejna, a Evan coraz bardziej brutalny, Samuel niewiele myśląc nad konsekwencjami swojej decyzji, chwycił ostatkiem sił po sporą, ciężką, porcelanową karuzelę - ostatni prezent, który dostał od zmarłego ojca - i z rozmachem zdzielił nią brata w głowę.
Nie podejrzewał wtedy, że będą musieli go odwozić do szpitala z wstrząśnieniem mózgu. Poskutkowało jednak. Od tamtego czasu Evan ani razu nie próbował się z nim bić. Poza tym starszemu pozostała przykra pamiątka w postaci blizny na skroni, a konik na karuzeli do dzisiaj nie ma głowy.

☑ mimo, iż powinien oddzielać problemy swoich pacjentów od swoich własnych, to czasem denerwuje się jasną niesprawiedliwością, która dopadła niektórych z nich. Zawsze w obecności pacjentów zachowuje się profesjonalnie, ale nierzadko zdarza mu się po skoczeniu spotkania dzwonić do swojego mentora - Noah Fletchera - u którego pobierał nauki jeszcze w czasie studiów i niedługi czas po nich. Mężczyzna jest prywatnym głosem sumienia i logiki wszechświata. Zawsze cierpliwy i opanowany, a nierzadko też boleśnie szczerze przypominający swojemu niedawnemu uczniowi, że nie zbawi całego świata.

☑ wprost uwielbia wycieczki rowerowe, kocha zmęczyć się w towarzystwie natury, spocząć na kilka godzin na świeżym powietrzu i ruszyć w drogę powrotną. Ogólnie z racji tego, iż ma raczej pasywny tryb pracy, to preferuje aktywne spędzanie czasu wolnego,

◼ Jest niewidomy od urodzenia. Diagnoza przedstawiona jego rodzicom w piątym tygodniu jego życia brzmiała - zaćma wrodzona.
◼ Rzeczy w jego otoczeniu zawsze mają stałe miejsce. Rutyna i porządek to podwaliny jego świata. Każda zmiana musi być z nim skonsultowana.
◼ Bardzo dużo liczy - nawet każdy krok w jego uporządkowanej bańce ma swoją cyfrę. Szafę i łóżko dzieli trzy i pół kroku - biurko i półkę na książki sześć…
◼ Jego działające zmysły są niebywale wyostrzone. Jest w stanie poznać człowieka po krokach, czy też samym zapachu.
◼ Od momentu kiedy zaczął rozumieć otaczające go uniwersum powtarzano mu, że z pewnymi rzeczami sobie nie poradzi, ponieważ nie widzi - z racji tego tym bardziej buntował się chcąc okazać niezależność. Wprowadziło to w jego domu rodzinnym swego rodzaju błędne koło - tłumaczenie że nie da rady, ponieważ jest niewidomy, poganiane jego wybuchem histerii tłumaczonym tym, że złości się, bo jest ślepy.
◼ Nie potrafi powiedzieć “przepraszam". Nigdy nie musiał tego robić zawsze tłumaczony "jego stanem".
◼ Od momentu postawienia diagnozy był trzymany przez rodziców pod kloszem - rzadko mając okazję do kontaktu ze światem zewnętrznym szuka go w opowieściach które może zasłyszeć od widzących.
◼ Na wejściu w dorosłość bardzo potrzebował zrozumienia i wsparcia - swoje zaufanie ulokował w Jacobie, mężczyźnie którego jego rodzice przyjęli pod ich dach jako nauczyciela. Starszy, charyzmatyczny, doskonały mówca... wszystko to zaćmiło jego prawdziwy obraz. Obraz, który teraz kojarzy się Maxwellowi z obmierzłym dotykiem lepkich dłoni.
◼ Uwielbia czytać książki - jego biblioteczka składa się z ogromnej ilości opasłych tomów spisanych Braillem. Kiedy w ciągu nocy nie może spać najczęściej sięga po książkę.
◼ Przez większość czasu jego okryte bielmem ślepia są półprzymknięte - robi to praktycznie bez zastanowienia starając się nie rozpraszać ludzi swoim kalectwem.
◼ Ma tendencję do zwracania twarzy bezbłędnie w kierunku głosu rozmówcy. Niektórych tym straszy.
◼ Potrafi korzystać ze swojego komputera dostosowanego do jego potrzeb i ze starego telefonu komórkowego.

The end.