I’ll just keep on lying to you

Reszta mniej lub bardziej ważna:
-Pierwszą, najmocniej wyróżniającą go z tłumu cechą fizyczną jest twarz wiecznie bez wyrazu. Wita się kamiennym licem, żegna kamiennym, prowadzi kłótnie podobnie, odpowiada na lekcji. Jest mistrzem w czystej postaci. Lata praktyki, nie matka natura. Fabien za młodu wyrobił sobie opinię na temat ludzi, uznając, że najlepiej będzie trzymać na dystans jednostki żyjące. Jego zdaniem tylko Ci którzy przebija się maskę są warci uwagi. O dziwo znalazło się kilku takich śmiałków. Dla nich jest odwrotnością siebie samego. Potrafi się uśmiechać, żartować, wyrażać więcej emocji; potrafi pokazać, że jest prawdziwym człowiekiem.

-Lubi trzymać się na uboczu. Wychodzenie na środek, gdzie znajduje się całe centrum uwagi - nie jest dla niego. Świadomie nigdy nie wychodzi przed tłum. Natomiast zdarza mu się to nieświadomie, zważając na jego dużą inteligencję oraz bezczelność. Czyli: zwykłą szczerość, prawdomówność ale co głupsi spłycili jego zachowanie. Skoro nie radzą sobie z prawdą.. ich problem.
-Wychowany w dobrej rodzinie. Wielu zrzucało nietaktowne zachowanie Fabiena na rodzinę. Z czasem dowiedzieli się prawdy. Chłopak sam z siebie stał się taki a nie inny. To nie przez rodzinę. Ona go kochała, dawała mu wszystko a jednocześnie uczyła. Wbrew pozorom nabył wszystko co zasugerowali mu rodzice. Wolał trzymać się swojej wersji siebie, raz na jakiś czas udając kogoś kim nie jest aby uszczęśliwić rodziców. Kochał ich. A, no i rodzina: mama, tata: Coline, Ernest, plus niespodzianka: dwie młodsze siostry, bliźniaczki; Ines, Irene.
-Ma słabość do nauki nieprzymusowej. Lubi się uczyć, byleby ktoś z góry nie kazał mu tego robić na chama. Oprócz ładnej buźki ma sporą wiedzę na różnorodne tematy. A planów na studia brak. Znaczy są ale jeszcze rozbiegane.
-Utalentowany plastycznie, co nazywa swymi bazgrołami. Zajmują mu wolny, nędzny czas. Oprócz gnębienie najlepszego przyjaciela ma również inne hobby.
-Przepada za ruchem. Tak jakby. Lubi biegać. Oprócz lenistwa ma w sobie pokłady energii o które nikt by go nie podejrzewał.
-W przeciwieństwie do przyjaciela stara się nie myśleć co będzie po ukończeniu szkoły. Owszem, ucieka planami do przyszłości ale póki co stawia sobie za cel bycie. Egzystowanie na lekcjach. Raz na jakiś czas pokazanie swojej osoby.

Jules przemierzał korytarz szkolny. Zdecydowanie zbyt zatłoczony, jak na jego skromny gust. Ludzie obijali się o niego, co tylko potęgowało hormonalną irytację. Na uszach miał tradycyjnie słuchawki z muzyką puszczoną tak głośno, żeby nie słyszeć rozmów otaczających go ludzi. Było to zadanie prawie niewykonalne, więc mimo dużej dawki decybeli, do jego uszu wciąż przedostawał się szkolny szum. W końcu dotarł do swojej szafki. Otworzył ją z niemałym problemem i wrzucił do środka trzymane książki. Odetchnął. Również z wysiłkiem wygrzebał swój szkicownik i zdecydowanie zbyt wypchany piórnik z pisakami. Uzbrojony w te przedmioty plus paczkę papierosów ruszył urwać się z lekcji. Bo jak starać się o przyjęcie na dobre studia jeśli nie tworząc porządne portfolio? Co z tego, że opuszczanie godzin zmniejsza jego szanse, portfolio przede wszystkim. Zamknął z rozpędem szafkę i odwrócił się energicznie by ruszyć swoją drogą i… wszedł prosto na człowieka z kawą w ręce. Gorący napój wylał się miedzy nich lądując między innymi na przerośniętym szkicowniku Julesa. – Chapman, debilu jak łazisz! – odezwał się zdegustowany człowiek, jak się okazało niezbyt lubiany, delikatnie mówiąc, przez niego chłopak, z którym chodził na historię. – Pojebało cię? Kto nosi otwartą kawę? Słyszałeś o przykrywkach?! – od razu mu odpowiedział, w tym samym czasie próbując ocenić poziom strat.
- Moje portfolio, idioto… – mruknął bardziej do siebie, niż do niego.
- Tylko się nie rozpłacz! Powiesz im, że to sztuka nowoczesna. I wisisz mi kawę, cieciu! – śmiejąc się z własnego żartu oddalił się korytarzem. Zadzwonił dzwonek. Po chwili Jules został sam na korytarzu. Sam z po części zalanym notatnikiem i bluzą ochlapaną kawą. No cóż, to zdecydowanie nie był jego dzień.