The Less I Know the Better

◊ Prezes firmy Thorn Computer Inc., od dziewięciu lat energicznie rozrastającego się przedsiębiorstwa produkującego sprzęt elektroniczny. Jest zarazem jej założycielem.
◊ Nie posiada ani dzieci, ani zwierząt - za to ma narzeczoną, Isabelle Rice, gorącą, rockową piosenkarkę o pseudonimie Wolf. Ich związek jest oparty wyłącznie na korzyściach, żadne z nich nie planuje zbyt szybko założyć obrączek. Co jakiś czas w gazetach pojawiają się jej zdjęcia z nowym "przyjacielem" - zazwyczaj jest to jakiś przypadkowy fan, który niedługo potem zostaje wymieniony na nowszy model.
◊ Całe swoje życie spędził w pracy, zbierając pieniądze i doświadczenie, inwestując na giełdzie oraz w rozwój swoich umiejętności - tylko i wyłącznie dzięki uporowi i zdecydowaniu znalazł się w tej pozycji, w jakiej jest, bogaty, spokojny o swoją przyszłość, uznawany za człowieka sukcesu.
◊ Zawsze twardo stąpał po ziemi, obojętne były mu rozrywki duchowe i materialne. Nigdy nikogo nie pokochał, nigdy na nikim nie zależało mu w wystarczającym stopniu, by uznał swoją firmę i swój plan za coś drugorzędnego. Uchodzi niemal za bezdusznego - muzy sztuki nigdy nie wywoływały w nim żadnych emocji.
◊ Jest raczej chłodny w obyciu, obojętny i zdystansowany, obca jest mu inna bliskość niż cielesna, czy poczucie zrozumienia i więzi z drugą osobą. Rzadko się rozluźnia na tyle, by faktycznie się zrelaksować, poddać jakiejś rozrywce i ucieszyć.
◊ Niemal nie ma kontaktu z rodziną - kilka razy do roku wysyła im zapomogę finansową i sprawdza, czy jego brat (Michael) wciąż żyje. Nigdy nie potrafił uszanować ludzi, którzy nie przepracowali w swoim życiu uczciwie ani jednego dnia. Z młodszym bratem nie potrafił się porozumieć, ponieważ ten zawsze był od niego silniejszy - a gdy tylko mógł, poszedł do wojska i tam spędza swoje życie od ponad dziesięciu lat. Wciąż żyje.
◊ Dopiero w swoje czterdzieste piąte urodziny uświadomił sobie, że czegoś w jego egzystencji brakuje - innego motywatora, niż pracy, innego źródła radości, niż sukcesy firmy. Zaczął się rozglądać, poszukując kogoś, kto będzie mógł pokazać mu inny świat - a jego spojrzenie przykuł młody, energiczny i świeży aktor, jeszcze niezepsuty przez swoje środowisko.
◊ Pomimo posiadanego bogactwa, nie lubi wyrzucać pieniędzy w błoto. Uważa, że każdy ma dokładnie tyle, na ile zasługuje i że ciężka praca jest jedynym kluczem do sukcesu. Mimo to, wspiera finansowo swoją narzeczoną - raczej jednak po to, by trzymała się od niego z daleka.
◊ Nie cierpi hipokryzji, kłamstwa i pretensjonalności.
◊ Dobrze się czuje w minimalistycznych, ale dużych i otwartych przestrzeniach. Ma klaustrofobię, chociaż starannie to ukrywa.

Leżał na plecach w zmiętej pościeli, nie próbując nawet ukrywać swojej nagości. Obudził się już jakiś czas temu, teraz tylko leżał i słuchał dobiegających go dźwięków. Po drugiej stronie otwartego okna wschodziło powoli słońce, świt był wyjątkowo szary i chłodny. Na jego ramionach pojawiła się gęsia skórka, gdy mocniejszy powiew wdarł się do środka. U sąsiadów grało radio i to dosyć głośno, skoro mógł je usłyszeć tak wyraźnie, pomimo wzmagającego się ruchu drogowego. Drzwi do pokoju otworzyły się. Nie musiał się odwracać żeby wiedzieć, kto w  nich stanął. - Cześć – powitał go leniwie. W tym momencie jego spokój był tylko grą pozorów, czuł się spięty jak nigdy. Złamał niepisaną zasadę, która między nimi obowiązywała- nikomu o sobie nie mówić. Głównie dlatego, bo nie było o czym mówić. To nie była miłość, ani nic poważnego. Zwykłe rozładowanie napięcia, które coraz obficiej się w nim zbierało. Przekręcił się na bok, żeby móc na niego spojrzeć. Uśmiechnął się przy tym nieco prowokująco. Obserwował każdy jego ruch, jak kot obserwujący mysz. Chociaż wielu mogłoby się kłócić, kto w tym układzie jest prawdziwym drapieżcą. - Zamknij okno – w końcu odezwał się ponownie. Było zdecydowanie za chłodno, jak na jego gust. Nadal wodził za nim wzrokiem, usilnie się zastanawiając jaka będzie jego reakcja. Wybuch gniewu? Jakoś sobie z nim poradzi. Zawsze sobie z nim jakoś radził. Chociaż w sumie rzadko doprowadzał go do gniewu. Nie żaby znali się jakoś specjalnie długo. Może zachowa zimną krew? Tacy potrafią być jeszcze straszniejsi od tych, którzy dają się ponieść uczuciom. Może dlatego, bo sam Louis należał do tych, którzy częściej dawali się ponieść i szczególnie nie umiał się obchodzić z tym innym typem ludzkości. Jeśli jesteś zły, okaż to, a nie bawisz się w podchody. Chociaż w jego przypadku zakrawało to o hipokryzję, patrząc na to jak często udawał w kontekście innym, niż zawodowy. Na przykład teraz. Był mocno zaniepokojony, żeby nie powiedzieć wprost przestraszony tym, co go czeka. Zdążył polubić ich układ i nie chciał go kończyć. W takim razie może w ogóle nie powinien mu mówić o swoim małym nagięciu regóły?

Richard wszedł do sypialni kochanka bez pośpiechu, ubrany tylko w spodnie dresowe, z dłońmi schowanymi w kieszeniach. Powiódł spojrzeniem po młodym, wystawionym na jego widok, ciele i uśmiechnął się wąsko, kierując swoje kroki w jego stronę. Skinął lekko głową, nie wysilając się do werbalnego powitania, a skupiając na smacznych wargach, które dopiero co poruszyły się, przypominając o ich nocnych zabawach. Wciąż były lekko opuchnięte i zaczerwienione, a przynajmniej tak podpowiadała wyobraźnia wyższego mężczyzny, który wprawdzie dopiero co wrócił spod prysznica, ale już zaczął się zastanawiać, jak szybko będzie mógł je nakłonić do nowych zabaw.
Uniósł brew wysoko, gdy usłyszał polecenie, ale posłusznie podszedł do okna. Nie zamknął go jednak - jak na jego oko wciąż pomieszczenie się wystarczająco nie przewietrzyło, a poza tym... Było niewielkie. Stosunkowo. W pewnym sensie.
- Zamknę, jeśli wstaniesz i zrobisz mi śniadanie. - Postawił warunek, spoglądając na młodego aktora wyzywająco, zakładając dłonie na piersi i opierając się bokiem o ścianę, tak by częściowo owiewało go chłodne powietrze, ale zarazem mógł spoglądać na drugiego mężczyznę. - Teraz - uściślił jeszcze, uśmiechając się odrobinę szerzej, jakby tylko czekając na prowokację, by podejść i wytarmosić kochanka za uszy. Ich rozrywki były całkiem przyjemne, nie mógł powiedzieć, by narzekał na jędrne i chętne ciało, które ulegało jego życzeniom, ale... Ale z każdym kolejnym kąskiem nabierał ochoty na więcej. Miał wrażenie, jakby całe swoje życie zmarnował - nie, może nie zmarnował ale na pewno zaprzepaścił parę dobrych okazji - i chciał teraz spróbować wszystkiego. Był ciekaw, jak daleko może się posunąć, jak wiele rzeczy ominął, mimo że sprawiają nieziemską rozkosz. Chciał wszystko wypróbować na Marshallu. Wszystko.
Nie dostrzegł zdenerwowania kochanka - może to była kwestia zdolności chłopaka, może faktu, że nie znali się jeszcze tak dobrze, a może... Może po prostu Thorn nie znał się tak dobrze na mowie ciała i relacjach międzyludzkich - przynajmniej, jeśli chodziło o tego typu kontakty. Ciężko stwierdzić.
- Wstawaj, niedługo będę musiał jechać do pracy - mruknął, wskazując lekko głową drzwi. Nie tłumaczył się, dlaczego akurat w sobotę, niedługo po świcie, będzie musiał znów zawitać do swojego gabinetu - wydawało mu się to zupełnie nie na miejscu. Nie było interesem nikogo wiedzieć co robił, kiedy i dlaczego.

Zaśmiał się głośno i perliście na polecenie starszego mężczyzny. Spojrzał na niego szeroko otwartymi oczami, jakby próbując się upewnić, że ten mówi poważnie. - I czego jeszcze Pan sobie życzy? – zapytał w końcu, podnosząc się z pozycji leżącej tak, by stanąć na klęczkach obok Richarda. Łóżko wyrównywało nieco powstałą różnicę wzrostu i mógł swobodnie spojrzeć mu w twarz. - Potrafię wiele, naprawdę sporo rzeczy, ale robienie śniadania nie należy do jednej z nich – znów się zaśmiał, tym razem o wiele krócej. Czuł na twarzy oddech mężczyzny, co dodatkowo budowało powstałe między nimi napięcie, całkiem przyjemne musiał dodać. - Chyba że uznasz za śniadanie coś innego - jego uśmiech ponownie nabrał drapieżnego wyrazu, a zwinne palce powędrowały po ciele biznesmena, by spocząć na jego miednicy. Przez moment bawił się krawędzią jego spodni, nie przerywając kontaktu wzrokowego. I co teraz zrobisz, co? W jego głowie pojawiło się mnóstwo scenariuszy z ponownym wylądowaniem w łóżku na czele. Zanim jednak Richard miał okazję cokolwiek zrobić, Louis odsunął się, obrócił napięcie i w kilka kroków dotarł do swoich porzuconych na środku pokoju bokserek. - Muszę wziąć prysznic. – oznajmił i ruszył do drzwi.
Gdy się wydawało, że już przekroczy próg i zniknie w łazience, zawahał się. Stał tak w futrynie drzwi bijąc się z myślami. Czuł się trochę… odrealniony. To chyba to słowo. Niedospanie w połączeniu z bardzo wczesną godziną i wcześniejszym wysiłkiem fizycznym tworzyły w nim właśnie takie uczucie nierealności. Nawet powoli zapominał o wcześniej ogarniającym go strachu. No bo co mu może zrobić? Co najwyżej go wyrzuci i znajdzie sobie innego dzieciaka do zabawy. Nie, mnie akurat lubi. Ma do mnie słabość. Na jednej szali, a na drugiej: To nie tak, że jesteś jakiś niezwykły. Ile go znasz? Znów się zaśmiał. Tym razem całkiem do siebie, zupełnie zrezygnowany. -Wiesz, powiedziałem o tobie kumplowi. – słowa wyleciały z jego ust zanim zdążył się powstrzymać. Może mądrzej byłoby mu to obwieścić już po prysznicu? Cóż, teraz to i tak nie ważne. „O tobie” no bo przecież nie „o nas” to by było bardzo głupie, bo przecież nie było „nas”, to nie był związek. Musiał to kumplowi mocno podkreślić, ale zrozumiał dosyć szybko. Wiadomość o kolejnej znajomości Louisa nie była niczym dziwnym, raczej wiek nowego partnera, do tej pory sypiał raczej z młodszymi od siebie lub niedużo starszymi. To duży skok. Nie narzekał. Jak na razie bawił się znakomicie. Ciekawe, jak długo to jeszcze potrwa? A sam kumpel, a może raczej już „przyjaciel” nie należał do bardzo oceniających osób. Wiadomość przyjął ze spokojem, może z lekkim zmartwieniem. Louis aż zaczął się zastanawiać dlaczego nie przyciągają go tacy mili goście, gotowi zawsze podciągnąć go na duchu. Przypomniał sobie, gdy następnym razem spotkał się z Richardem. Gdy patrzył na kumpla czuł zupełne nic. Patrząc na Richarda czuł jakby wszystko.
Nie odwrócił się, po prostu ruszył przed siebie do łazienki. Dość przyspieszonym krokiem, trzeba dodać. Jakby się obawiał, że zostanie wyrzucony z mieszkania zanim zdąży się oporządzić. Zamknął za sobą drzwi, ale nie na klucz. O takie barbarzyństwo, jak wtargnięcie do łazienki kochanka nie podejrzewał.

Thorn słuchał odpowiedzi chłopaka w milczeniu, czekając aż ten przejdzie do bardziej interesujących ripost. Jak podejmie wreszcie decyzję, która będzie satysfakcjonująca dla obu stron, można by rzec. Ostatecznie przecież, mógł przeżyć bez tego śniadania - a taki smaczny kąsek, wpatrujący mu się w oczy i wodzący palcami... To była zupełnie inna sprawa.
Taka, która z każdą chwilą coraz intensywniej domagała się rozwiązania.
Mimo to, prezes ani drgnął. Był cierpliwy. Wiedział, kiedy zaatakować, kiedy sięgnąć po sukces, ale... W tym momencie nie odczuwał tej presji. Tylko się ze sobą bawili. Mógł na chwilę zrezygnować z walki i kontroli nad wszystkim, a poddać się woli i decyzjom kogoś innego. Chociaż na chwilę.
Uniósł brew wysoko, gdy młodzieniec nagle się odsunął. Richard niemal podjął decyzję, że pora go pocałować i popchnąć na łóżko, bo tak długo zwlekał z konkretnymi działaniami... A tu niespodzianka.
- Już niczego ta młodzież nie potrafi... - mruknął, kręcąc głową z pewnym niedowierzaniem, wywracając oczami i obracając się na pięcie, by wobec tego własnoręcznie przyrządzić coś do jedzenia - zarówno dla siebie, jak i dla niego. Tyle obietnic dwudziestolatek pozostawił wiszących w powietrzu, a ostatecznie się wycofał, przedłużając wyczekiwanie do kolejnego razu. Kolejnego dociśnięcia tego młodego, chętnego ciała, do materaca. Dając szansę na wymyślenie czegoś więcej, niż tylko szybkie, gwałtowne zbliżenie, zakończone cichym okrzykiem w jego szyję.
Z tych myśli, przyjemnie rozgrzewających podbrzusze i tylko zwiększających zainteresowanie momentem, w którym znów skupią się tylko na rozkoszy, a nie podstawowych potrzebach fizjologicznych, takich jak jedzenie czy czystość, wyrwał go głos aktora. Prawdę powiedziawszy, Richard w pierwszej chwili nie zrozumiał komunikatu, którym został obdarzony. Wpatrywał się w plecy, tyłek i łydki kochanka, wyłapując ślady swoich dłoni i ust, które pozostawiły na jasnej skórze wyraźne dowody na to, jak spędzili noc, zastanawiając się, czy zęby też prezentowałyby się tak dobrze, a potem - nagle i bez ostrzeżenia - przybyła do niego rzeczywistość.
Powiedziałem o tobie? Co to w ogóle miało znaczyć?
Mężczyzna zamrugał, a jego kochanek znikł za drzwiami. Poniżej godności bruneta byłoby pójście za nim i domaganie się wyjaśnień - wobec czego skierował jednak swoje kroki do kuchni, a tam przygotował kanapki. Nie poświęcił ani jednej sekundy na rozważania, co też Marshall miał na myśli. Było to kompletnie nieistotne i stanowiłoby dywagacje w kwestii, w której nie miał wszystkich informacji.
Oparł się o blat i zaczął konsumować jedną bułkę, czekając na powrót aktora. Gdy ten wreszcie się pojawił, powitało go natychmiastowe, konkretne pytanie:
- Co powiedziałeś o mnie swojemu kumplowi?

I miał rację. Żadnego pukania, żadnych pytań, tylko cisza przerywana krokami po drugiej stronie mieszkania. Nawet najbardziej niewinny dźwięk wydawał mu się podejrzany, ale już specjalnie go to nie dziwiło. Richard albo się nie wkurzył, albo jeszcze się nie wkurzył, albo wkurzył się, ale nie daje tego po sobie poznać. Ta ostatnia opcja podobała mu się zdecydowanie najmniej, bo jak już wcześniej ustalił, kompletnie nie miał pojęcia, jak sobie z nią poradzić.
Prysznic nieco go zrelaksował. Ciepła woda spływająca po całym jego ciele, czegóż chcieć więcej? Aż miał ochotę stąd nie wychodzić. Właściwie im dłużej przebywał w łazience, tym mniej miał ochotę z niej wychodzić. Za progiem będzie musiał sobie poradzić z życiem, z odpowiedzialnością za swoje słowa! Trochę go to przerastało, szczególnie o tej godzinie. Prysznic również go ożywił, czuł się bardziej rześki, bardziej „na miejscu”. Westchnął i spojrzał w lustro. - Może da spokój tej ślicznej buźce? – mruknął do siebie po czym wciągnął na siebie bieliznę. Zorientował się, że była to jedyna część garderoby, którą aktualnie posiadał, bo cała reszta została w pokoju. No cóż, nie żeby się czegoś wstydził. Tak więc w obcisłych bokserkach i z blefowaną pewnością siebie wyszedł z łazienki.
Do Richarda podszedł jak gdyby nigdy nic, wziął kanapkę, ugryzł. Nie patrzył mu jednak w oczy. Pytanie zawisło między nimi i trochę musiał się w sobie zbierać zanim na nie odpowiedział. Wpierw westchnął, przestał rzuć, połknął, przeniósł wzrok z kanapki na blat. - Nie wiem. Wszystko. – nastąpiła długa pauza, jakby zbierał myśli. Miał problem z wymienieniem konkretnych cech, które podał przyjacielowi. Wiedział, że rozmawiali o Richardzie, że rozmawiali o nim długo, bardzo długo. Ale co dokładnie mówił? - Ile masz lat, gdzie pracujesz, co najbardziej lubisz… – same interesujące fakty. Gdyby przyssał się do tego jakiś brukowiec pewnie mieliby o czym pisać. „Pewnie”, bo Louis nie czytał gazet i nie był pewien na sto procent jakie tematy ich interesują. A może partałoby się zorientować, tak na wszelki wypadek, gdyby Richard zaszedł mu mocno za skórę? Chociaż z drugiej strony jemu też to nie robiło najlepszej opinii. Szybko odrzucił ten pomysł. Jeszcze by to do niego przylgnęło i musiałby zmieniać nazwisko jednocześnie licząc, że z wiekiem zmienią mu się rysy twarzy. Nie, zdecydowanie lepiej poszukać innej drogi ewentualnej zemsty.

- I nie przyszło ci do głowy, że powinieneś to wcześniej ustalić ze mną? - spytał brunet, odkładając talerz na blat i zakładając dłonie na piersi. Uniósł brew wysoko, ani myśląc odwrócić spojrzenia i pozwolić się młodemu mężczyźnie gdzieś zaszyć, albo przybrać bardziej pokerową twarz. Obserwował go z uwagą, wyłapując wszystkie drgnięcia, nerwowe gesty, mrugnięcia i wzrok podziewający się po całej kuchni, byle tylko nie napotkać Richarda.
Thorn niemal wywrócił oczami, obserwując te - jakże niedojrzałe - reakcje.
- Albo, ewentualnie - tak tylko strzelam - mógłbyś ograniczyć się do niezbyt osobistych faktów? - podsunął tonem, który sugerował tak ułudną sympatię i łagodność, że nawet dziecko by w nią nie uwierzyło. Odsunął talerz od aktora, nie pozwalając mu chwycić kolejnej kanapki i manewrując nim tak, że półnagi mężczyzna zderzył się z nim i wreszcie został zmuszony do spojrzenia prosto w twarz. Uniósł brew ponownie, chwytając go za podbródek mocno, pewną dłonią, nie pozwalając tak łatwo się wywinąć z uścisku.
Nie był zadowolony i to można był stwierdzić bez żadnego problemu. Z drugiej strony, nie wyglądał też tak, jakby planował swoim kochankiem rzucać, wyklinać go i szykować umowę o poufności.
- I co osiągnąłeś, opowiadając mu o mnie? - spytał po chwili, dmuchając ciepłym powietrzem w usta chłopaka, przesuwając palcami drugiej dłoni po jego boku, delikatnie go drażniąc, a jednocześnie wzmacniając poczucie... Zagrożenia? Bezradności?
Obserwował go uważnie, chłodnym i opanowanym spojrzeniem, nie wypuszczając ze swojego uścisku, nie dając się oderwać, nie podnosząc też głosu, a spokojnie wbijając kolejne werbalne szpile we - wcale nie tak niewinnego - aktora.

- Ustalić to z tobą? A co tu jest do ustalania? I tak długo mi zajęło zanim mu powiedziałem, wiesz? Starałem się! – roześmiał się ironicznie. Jasne, starał się. Nie, naprawdę się starał. Ale przyjaciel naciskał. Wiedział, że Louis ma kogoś nowego i się martwił, co takiego znowu wymyślił. Po ostatnim gitarzyście-narkomanie nie wiedział czego się spodziewać. I rzeczywiście prezes po czterdziestce zdecydowanie nie był tym, czego się spodziewał. Louis lubił zaskakiwać.
- Ale jak to, przecież te najpikantniejsze są najciekawsze! – był z niego jeden wielki plotkarz, co tu dużo mówić. A i przyjaciel trochę ciągnął go za język próbując ustalić czy zły pan biznesmen nie próbuje przypadkiem wciągnąć go w coś nieciekawego. Koniec końców uznał, że jednak nie i to prędzej Louis wciągnie w coś jego. Trudno stwierdzić na ile w tym prawdy, ile manipulacji Louisa i zniekształconych wyobrażeń kumpla.
-W zamian dostanę kilka miesięcy spokoju. Wiedział, że się z kimś spotykam i próbował to ze mnie za wszelką cenę wyciągnąć. Martwi się o mnie, wiesz? Przyjaciele tak robią. – nie, wcale nie sugerował, że Richard nie ma przyjaciół. On sam właściwie też nie miał. Miał dużo znajomych, ale przyjaciela właściwie tylko jednego. Teraz jak o tym pomyślał, było to nawet trochę smutne. - Wiesz, jesteśmy blisko, zazwyczaj mówię mu o wszystkim. – mówiąc to patrzył na niego wzrokiem, który chyba chciał dodać ”Jesteś zazdrosny?”, ale nie odważył się dodać tego na głos. Zazdrość była śmieszna, szczególnie ta bezpodstawna. A tutaj zdecydowanie nie widział żadnych podstaw.
- No i co mam teraz zrobić, hm? – bardzo leciutka prowokacja, na większą jakoś w tym momencie nie było go stać. Mógłby zasugerować ”Ukarzesz mnie?”, ale ten pomysł był tak banalny, że nasuwał się sam. Patrzył na niego już pewniejszym wzrokiem, uśmiechając się nieco ironicznie, szelmowsko. Mógłby łatwo rozładować napięcie między nimi, doprowadzić do tego, co wisiało w powietrzu od rana, ale nie o to chodziło. Może i zrobił źle, sprawa dyskusyjna, więc czas zagrać złamanego i uległego. Raz na jakiś czas może zrezygnować z udawania księcia i pobawić się w kogoś innego.

Ani wzmianka o przyjaciołach, ani spojrzenie sugerujące pytanie nie ruszyły Richarda. Nie był zazdrosny. Nie był nawet odrobinę zirytowany. Nie czuł się też samotny przez to, iż nie posiadał tak zaufanych przyjaciół. To wszystko były troski, które musiałyby najpierw znaleźć jakiś... Sens. Przyczynę. Konkretny powód, dla którego miałby przejąć się drugim człowiekiem i tym, co ten o nim myśli.
Nie podobało mu się natomiast to, że świat nagle mógł dowiedzieć się o nim więcej. To nie było mile widziane. Był prezesem firmy, która świetnie prezentowała się na rynku i nie chciał tego zmieniać tylko dlatego, że jeden szczeniak uznał, że opowie nie tej osobie co trzeba, trochę pikantnych szczegółów. Nieistotne było to, że Richard Thorn lubił taki kolor i taką pozycję w łóżku - istotne było to, że prezes olbrzymiego przedsiębiorstwa miał takie a takie fetysze, które można było odpowiednio podkoloryzować - i nagle imperium budowane przez lata byłoby zagrożone.
- Myślę, że zrobiłeś już dosyć - powiedział chłodniej, odsuwając wreszcie usta od kochanka. Budowane napięcie nagle trochę umarło, gdy mężczyzna całkiem odsunął od siebie młodzieńca i przystąpił do konsumpcji kanapek, ignorując roznegliżowane ciało, o którym jeszcze nie tak dawno temu fantazjował. 
- Nie są dla mnie istotne twoje pobudki, ani komu co powiedziałeś. Nie zamierzam jednak w środku nocy odebrać telefonu z informacją, że mamy kryzys, ponieważ ktoś nie potrafił trzymać języka za zębami - powiedział po chwili grobowej ciszy, nie wyduszając z siebie nadal żadnych emocji, oprócz tego - nagle narzuconego - dystansu w głosie. - Tak jak ja ustalam kiedy i gdzie się z tobą spotkam, tak samo mogliśmy ustalić, co konkretnie możesz powiedzieć, a co lepiej, byś zachował dla siebie. Tak zachowują się dorośli.
Bum. Różnica wieku pomiędzy nimi znów stała się wyczuwalna. Tak, jakby czterdziestopięcioletni mężczyzna zmienił się z kochanka w ojca - co, powiedzmy sobie szczerze, teoretycznie nie było tak bardzo niemożliwe - który aż za bardzo był zawiedziony dziecinną postawą aktora. Oczywiście, lubił w nim ten zapał i chęć zabawy. Młodzieńczy entuzjazm, można by rzec. Spontaniczność.
Niestety, najwidoczniej miała też pewne wady.

- Serio? Tylko na tyle cię stać? – wycedził. Różnica wieku, jakby to mu kiedykolwiek przeszkadzało i cokolwiek zmieniało. W istocie przybrał jedną ze swoich masek. Bardzo bladą i twardą, zupełnie niewzruszoną słowami biznesmena. Tak naprawdę coś jednak się w nim ruszyło. Był zły, że mężczyzna wyciąga na wierzch kartę, której nie mógł zaprzeczyć. Przecież nie zmieni swojego wieku. Zmrużył oczy i powoli zaczął rzuć kanapkę. To by było na tyle, jeśli chodzi o dzisiejszy dzień. Został bardzo łatwo zepsuty. Cóż, następnym razem po prostu nie będzie z nim szczery, to wszystko. Trudno powiedzieć czy przez tę różnicę miał jakiś kompleks, czuł się gorszy, mniej wartościowy przez braki w doświadczeniu życiowym. Nie, on nie miewał kompleksów. A może to zwykłe wyparcie?
Skończył jeść w milczeniu. W pokoju panowała lodowata atmosfera, która jak na razie mu odpowiadała. Dość dosadnie prezentowała to, co myśli o jego słowach. Ruszył się w stronę sypialni. Niespiesznie pozbierał swoje ubrania i zaczął je zakładać. Postanowił nie przejmować się niczym. Ani jego wzrokiem, ani ewentualnymi komentarzami. Stanął przed nim w pełni ubrany, z kurtką w ręce. - Mogę już iść, czy masz mi jeszcze coś do powiedzenia? Może jakieś specjalne życzenia na kolejne, ewentualne spotkanie? – mówił bardzo spokojnie, chociaż w środku wcale taki nie był. Ktoś, kto znał go trochę dłużej bardzo łatwo mógłby powiedzieć, jak ta sytuacja go ubodła. Spodziewał się wszystkiego łącznie z „Nie będzie kolejnego spotkania” i już przygotowywał jeden ze swoich najironiczniejszych uśmiechów. Zdecydowanie wolał wcześniejszą atmosferę. Czuł się w niej pewny siebie, pływał w niej, jak delfin. A teraz? Wszystko było takie zimne i kwaśne, takie typowe. I to przez kilka słów, do których się przecież przyznał. Zdobył się na chwilę szczerości i dostał po dupie. Nie żeby to w jakimkolwiek stopniu umniejszało jego winie. Po prostu tego nie widział. Lub nie chciał widzieć. Postanowił chować urazę i iść w zaparte. Próbować wyższością zamazać tę ogromną różnicę, która ich dzieliła. Bo przecież co może być trudnego w wymazaniu go z życia? Ludzie przychodzą i odchodzą. To nie tak, że robi mu to jakąś różnicę.

Richard obserwując zachowanie młodszego mężczyzny zaczął się zastanawiać nad tym, dlaczego w ogóle zaczęli tę relację. Jak do niej doszło? Co go podkusiło, by zaangażować się w - czysto seksualną wprawdzie - relację z kimś, kto mógłby być jego synem? Z kimś, kogo nie uznałby za wartego przyjęcia do firmy, bo jest zbyt młody i nadawałby się tylko na tymczasowego stażystę? Miał pretensje do dzieciaka, gdy to on powinien był wcześniej wyznaczyć zasady, dzięki którym obaj wiedzieliby, na czym stoją.
Z drugiej strony - czy chciał, by ten aspekt jego życia był tak dobrze zorganizowany i "od linijki"? Czy nie próbował od tego uciec, chociaż na chwilę, spotykając się potajemnie z młodym aktorem, chłonąc jego entuzjazm, naiwność i emocjonalność? 
Westchnął ciężko, zmęczony walką racjonalności z impulsywnością. Potarł palcami czoło, na chwilę zamykając oczy - a dokładnie tę chwilę wybrał jego kochanek, by oddalić się z urazą do drugiego pomieszczenia. Biznesmen ani myślał za nim biegać i próbować wyjaśniać swój punkt widzenia. Od lat nie był w takiej pozycji i ani myślał nagle się w niej znaleźć. Jednym był młodzieńczy entuzjazm i rozwiązłość, a drugim dopraszanie się o uwagę.
Gdy jego oczom ukazał się ubrany (i wysoce zirytowany) Louis, Thorn zdał sobie sprawę, że jednak będzie musiał spróbować się z nim porozumieć, bo cała ta sytuacja została źle zrozumiana przez naburmuszonego chłopaka. 
- Myślę, że źle odebrałeś moje słowa - oznajmił, nadal nie ruszając się ze swojego miejsca. - Mówiąc "ustalam" miałem na myśli nie wydawanie rozkazów, a zwykłą czynność pomiędzy dwoma osobami, które chcą dojść do pewnego porozumienia. - W ostatniej chwili powstrzymał się przed wytknięciem wieku kochanka po raz drugi. Nie dlatego, że nie chciał go zranić, a z czysto praktycznych pobudek - z zatrzaśniętymi przed nosem drzwiami raczej niczego nie ustali.
- Założyłem, że jesteś świadom mojej pozycji i tego, jakie konsekwencje mogą dla mnie i mojej firmy mieć jakieś gorące ploteczki, które dosłyszał ktoś, kto nie powinien. Twoje "parę miesięcy spokoju" może mnie kosztować wiele miesięcy koszmaru i grube pieniądze. I nawet - w tym miejscu podniósł palec - jeśli twój przyjaciel nie pobiegł ani nie pobiegnie do żadnej gazety z gorącymi nowinkami, to może wygadać się komuś, komu nie powinien, albo ktoś może waszą rozmowę dosłyszeć. Chcesz wejść do świata show biznesu, chyba masz jakieś wyobrażenie, jak on działa, czyż nie? - Uniósł brew, wreszcie przerywając monolog.
Nie odpowiedział na pytanie - chciał najpierw coś ustalić, nim podejmie kolejne decyzje. 
Poza tym, Louis mógł go szantażować. Żądać pieniędzy. Wybić się na gorących ploteczkach i spaniu z odpowiednią osobą. Może Thorn Computer Inc. nie było jeszcze żadnym Applem, ale odpowiednio sprzedana historyjka mogła poruszyć opinią publiczną - szczególnie, jeśli wziąć pod uwagę Isabelle i jej uwielbienie dla mediów.
Mogło się rozpętać piekło, które zniszczyłoby jego firmę, dla której poświęcił całe swoje życie - tylko dlatego, że zapragnął nadrobić trochę zaległości z młodości i zaszaleć. 
No i kto tu był bardziej głupi, on czy Marshall?

Louisa trudno było nazwać intelektualistą. Był aktorem, co wymagało od niego zaangażowania umysłowego. Inna sprawa, że nie był w swojej robocie najlepszy („jeszcze” jak twierdził), a i wymagała od niego bardziej inteligencji emocjonalnej. Więc czy Marshall był głupi? W pewnym stopniu na pewno. Był przede wszystkim młody, pływał na emocjach i nie za bardzo myślał o konsekwencjach (często żeby później żałować). Trudno było znaleźć drugą tak nieracjonalną osobę.
Po pierwszych słowach mężczyzny, twarz aktora zaczęła idealnie oddawać to, co czuł. Czyli wysokie niezadowolenie. Złamało się ono wprawdzie po rozwinięciu myśli. Nie wiedział za bardzo co zrobić. Nie chciał się zbyt szybko przyznawać do błędu, brać całą winę na siebie, to byłoby do niego zupełnie niepodobne. Czekał więc na dalsze słowa i chyba słusznie, bo im dłużej Richard ciągnął swój monolog, tym bardziej ściągały się brwi na jako tako spokojnej twarzy Louisa. - W ogóle mi nie ufasz – stwierdził w końcu – Nie pobiegłem do pierwszego lepszego brukowca z gorącymi nowinkami tylko rozmawiałem z osobą, która wie o mnie wszystko. I to też, zauważ, nie od razu. – mówił spokojnie. Na początku z pewną typową dla siebie manierą, ale im dłużej ciągną, tym naturalniejszy stawał się ten spokój, co nawet trochę go zaskoczyło. Zbliżył się o krok i położył rękę w miejscu, gdzie szyja kochanka łączyła się z ramieniem, dłoń powoli zjechała na jego pierś. –Nie pomyślałem, że tak się o to boisz. To wiele zmienia. – „przepraszam” siliło mu się na usta, ale tu znów dała o sobie znać jego zaciekła strona. Tyle wystarczy. Nie będzie się za bardzo roztkliwiał przed osobą, z którą nie łączy go znów tak wiele. To tylko układ, który im obu pasował. Kiedyś bardziej, teraz trochę mniej, ale jakoś się ciągnął. –To naprawdę wiele zmienia.
Nigdy nie myślał o tym, co będzie dalej. No bo co miałoby być? Biznesmen mógłby być jego ojcem. Kiedyś po prostu wkurzy się na niego za bardzo, być może za błahe nieporozumienie, żeby nigdy więcej już nie wrócić. Zerwanie tego, co mieli było takie proste, że aż się lekko uśmiechnął. Spojrzał mu w oczy. Na twarzy aktora malowała się powaga, delikatnie przeszyta tym, czego z siebie nie wyrzucił. Wyglądał prawie że niewinnie. Otworzył usta by coś powiedzieć, ale w pierwszym momencie się zawahał. Nastąpiła długa pauza, którą przerwał niepewnie i z trudem. –Naprawdę musisz już iść? – jego głos był cichy, zupełnie pozbawiony niedawnego gniewu. Czuł się źle. Tak po prostu. Nie potrafił dokładnie tego sformułować, ale chyba potrzebował się upewnić, że między nimi wszystko w porządku. A wszystko przez tą cholerną myśl, jak łatwo byłoby to zakończyć. Nie chciał się do tego przyznawać nawet przed samym sobą, ale szkoda by mu było tak po prostu odwrócić się, wyjść i nigdy nie wrócić.

Reakcja młodzieńca nie zaskoczyła specjalnie biznesmena. Gdy wreszcie zaczął brać pod uwagę nie tylko zalety swojego kochanka, wynikające z jego wieku i naiwności, wszystko nabrało większego sensu. Z ich dwójki to właśnie on, starszy i bardziej doświadczony, powinien być świadom wszystkich konsekwencji swojego zachowania i podejmowanych decyzji, nie Louis. Oczywiście, byłoby to bardzo miłym zaskoczeniem, gdyby aktor potrafił spojrzeć trochę dalej niż czubek własnego nosa, ale - niby dlaczego? Thorn wcale nie szukał rozsądnego i zorganizowanego partnera. Wręcz przeciwnie, celował w jak największe przeciwieństwo własnej osoby i tego, co reprezentowali ludzie w jego otoczeniu. Nie powinien był obwiniać o konsekwencje swoich decyzji Marshalla.
- Tu zaufanie nie ma zupełnie nic do rzeczy - mruknął pod nosem Richard, nie odsuwając się, gdy poczuł dotyk na ramieniu - a później piersi. Bliskość młodego mężczyzny była mu przecież przyjemna - nawet w takiej, nie całkiem komfortowej, sytuacji. Nadal był bardzo przystojny, nadal czarował spojrzeniem, nadal miał apetyczne usta i zgrabną figurę. Czyż nie dlatego Thorn go wybrał? Nie ze względu na inteligencję, ale... Ciało.
Westchnął cicho, wsuwając dłonie we włosy kochanka i lekko go przyciągając do siebie. Złożył pocałunek na jego czole, lekko masując skórę głowy i powoli wdychając jego zapach. Czy powinien? Czy miał jeszcze chwilę czasu? Przymknął oczy, przez krótką chwilę bijąc się z myślami. Nie był świadom rozterek kochanka, ale jednak wiedział, że od jego decyzji bardzo wiele zależy. Od tego, co powie młodemu aktorowi.
- Jeszcze chwilę mogę zostać. - Zamruczał uspokajająco, nie przerywając delikatnego pieszczenia jego głowy i miękkich pocałunków, wciąż z dala od ust, ale powoli - przez policzki i nos - zmierzając w tamtą stronę. Uśmiechnął się wąsko, gdy wreszcie dotarł do tych apetycznych warg i naparł na nie językiem, wsuwając się do ciepłego, chętnego wnętrza. 
Znów czuł, jak ożywa. Cały chłód i dystans nagle stopniały, zniknęły, jakby nigdy ich nie było, a on znów nabrał wrażenia, że jest młodszy i wypełniony energią - tą, która wypełniała go na samym początku jego kariery. A może i mocniejszą, cieplejszą, bardziej uzależniającą? 
Mruknął, chwytając chłopaka za policzki, zachłanniej i gwałtowniej wpijając się w jego usta, obracając go ze sobą i dociskając do blatu, a potem wręcz wpychając na niego - usadawiając się między jego nogami, wygłodzony, jakby wcale nie spędzili razem większości nocy, zaplątani w prześcieradła i własne ciała.

-Dobrze- zdążył wyrzucić z siebie na półduchu zanim znów zatopił się w znajomej atmosferze i tak pożądanym dotyku. Nareszcie Richard odgonił chłód i kwaśność, zastępując je ciepłem i silnym zapachem swojego ciała. Zamknął oczy, czuł każdy pocałunek, każdy palec delikatnie masujący jego głowę. Powoli rozpłynął się pod tym uczuciem, zupełnie poddając się starszemu mężczyźnie. Czuł się jak to delikatne dzieło sztuki. Kruche, ale jakże docenione. A potem pocałunki się wzmogły, ciało przycisnęło go do kuchennego blatu. Sam już nie był pewien czego potrzebuje, czułości czy tej narastającej namiętności. Wybór został podjęty za niego już chwilę temu. Nic nie powiedział, bo przecież to nic nie znaczy. Nie jest ważną częścią jego życia i vice versa, nie potrzebował od niego delikatności. Oddał zachłannie pocałunek, w jednej chwili zapominając o całej kruchości, którą jeszcze przed chwilą sobą reprezentował. Jego dłoń, która jeszcze przed chwilą bezwiednie zacisnęła się w pięść, teraz wodziła ciekawie po torsie Richarda. Znów zaczęli ten taniec, taki znajomy, pewny. Poddawał się każdemu jego ruchowi, chyba nagle zbyt leniwy żeby na nie odpowiedzieć. W przerwie między pocałunkami uśmiechnął się do niego równiutkim szeregiem idealnie białych zębów, patrząc na niego spod wpółprzymkniętych oczu. Przez chwilę bardzo niezdecydowany czego chce. Jedno było pewne, nie poprosi o ciepłą bliskość, bo nie pozwoli mu na to jego duma. Nie potrzebował takich rzeczy, przecież nie był wrażliwcem. Pozostawał wybór między udawaniem wyniosłego księcia, które tak bardzo lubił, a… Zbliżył się do niego jeszcze bardziej, prawie opierając brodę o jego ramię po czym wyszeptał do jego ucha dwa prawie niedosłyszalne słowa ”Ukarz mnie”. Znów spojrzał mu w oczy, tym razem zupełnie bezwstydnie, uśmiechając się bezzębnie. Czekał.
Cokolwiek miało się stać, był na to przygotowany. Tak naprawdę listę wszystkich rzeczy, które może powiedzieć jednocześnie wcale nie mając tego na myśli, miał przygotowaną od momentu, gdy po raz pierwszy w ten sposób zażartował. Żart przerodził się w fantazję, która z kolei bardzo szybko miała przejść do rzeczywistości. Louis nigdy się nie bał wprowadzać fantazji w życie, nawet tych najdziwniejszych. Ta może do takowych nie należała, ale wszystko w swoim czasie.

Gorąco, które opanowało mężczyzn, zmniejszało oczywiste różnice do stopnia, w którym wydawały się kompletnie nieistotne. Zupełnie tak, jakby nagle wszystko, co ich dzieliło, zniknęło - wtedy, gdy Richard dawał się porwać pożądaniu i przestawali skupiać się na kwestiach, w których ważne było doświadczenie. To nie ono było istotne. Nie chodziło o ich życie, ani o to, jakie mieli stanowiska w tym prawdziwym życiu. W sypialni mogli pozostawić - niekoniecznie przyjemną - rzeczywistość za drzwiami, a skupić się na tym jednym, co ich połączyło. Na pasji. Bliskości. Żarze ciał, które idealnie ze sobą współgrały, chociaż wciąż się poznawały.
Thorn wreszcie czuł, że żyje. Że jakaś część jego osoby, dawno zakopana i zapomniana, wybudza się, otrzepuje, a potem ryczy i radośnie chwyta swoją ofiarę. Już nie była istotna racjonalność, przeczucia i lata doświadczenia w branży. Nie musiał odczytywać tego, czego ludzie nie chcieli mu pokazać. Nie musiał skupiać się na ich słowach. W tym momencie młody aktor był całkowicie szczery, piękny i pochłonięty odczuwaniem oraz pragnieniem poczucia czegoś więcej. 
Bardziej.
Mocniej.
Louis był całkowicie szczery, a Richard był za nim podążyć. Mógł w końcu być sobą.
- Miałbym przestać? - spytał z przekorą, słysząc prośbę (polecenie?) kochanka. Uśmiechnął się drapieżnie, wsuwając palce pod materiał jego koszuli i lekko drapiąc paznokciami jego gładką, jasną skórę. Wiedział oczywiście, o co tak naprawdę chodziło Marshallowi - bóg mu świadkiem, że sam też myślał o takiej, znacznie bardziej dojrzałej zabawie, ale... 
Czy byli gotowi do tego?
Bestia w Richardzie zaryczała potwierdzająco. Och, jak bardzo chciał stracić kolejne bariery, które narzucił sobie przez te wszystkie lata. Chciał gryźć, pieprzyć, miotać i zdobywać, dokładnie tak, jak wszystko inne - gwałtownie, z pasją, bez wahania. Jego strategia biznesowa była odbiciem jego żądzy - żądzy, których nigdy wcześniej nie mógł całkiem zaspokoić.
W ogóle zaspokoić.
Chwycił kochanka za biodra, mocno dociskając do siebie i wgryzając się w jego szyję, bez dalszego zawahania, z czystym, nieskrępowanym głodem. Aż zawarczał z zadowolenia, zaciskając mocno zęby, pozostawiając na Lousie ślad - a gdy ten zaprotestował z bólu (odruchowo?), chwycił go za włosy, szarpnięciem zmuszając do wygięcia szyi w bardziej uległym geście. Takim, który zaprezentuje tą jasną skórę, tylko czekającą na kolejne ślady.
Przejechał swoim zarostem po nagiej skórze, drapiąc, wdychając zapach kochanka i wręcz spijając delikatne, odruchowe reakcje jego ciała. Poczuł zmianę, gdy tylko ich zabawa weszła na inne, dotychczas niesprawdzone, rejony. Zamruczał. Wgryzł się po drugiej stronie szyi, równie bezlitośnie. Znów zawarczał. Chwycił palcami krocze kochanka, uciskając je boleśnie, może nie całkiem przyjemnie, ale szybko zmieniając to w intensywne pocieranie dłonią o materiał. 
Czuł, jak przez jego własne ciało przebiegło kilka dreszczy niecierpliwości zmieszanej z pożądaniem.
- A może zrobić z tobą wszystko, na co tylko miałbym ochotę... - wyszeptał niskim głosem, wprost do ucha młodzieńca.
Bestia w nim aż zamruczała z zadowolenia na tą myśl.

Z początku poddawał się jego ruchom, szarpnięciom, ugryzieniom. Nie żeby wcześniej o tym nie myślał, nie wyobrażał sobie. A teraz miał okazję to wszystko spełnić. - Myślę, że coś wymyślisz – zamruczał na jego przekorną odpowiedź, znów się uśmiechnął, ale i ten uśmiech szybko spełzł z jego twarzy pod naporem pocałunków. Jedno z ugryzień zabolało bardziej, niż powinno i w tym momencie zaprotestował. Richard jednak nie przestał, zasypując już drugą stronę jego szyi, praktycznie naznaczając ją. Cóż, wygląda na to, że na następną próbę będzie musiał przyjść w golfie… Albo bezwstydnie pokazywać dowody ich wspólnie spędzonego czasu. Louis normalnie nie miałby nic przeciwko, ale skoro miał być od dzisiaj bardziej dyskretny, to będzie bardziej dyskretny i przynajmniej postara się pamiętać o golfie.
Nie miał jednak dużo czasu na myślenie o doborze garderoby, miał o wiele przyjemniejsze rzeczy do roboty. Z jego ust wyrwały się coraz częstsze westchnienia, które przerodziły się w głośny jęk, gdy biznesmen ucisnął jego krocze. Mógł poczuć, jak jego przyrodzenie twardnieje jeszcze bardziej pod jego dotykiem, bezlitośnie napierając na materiał spodni. Marshall nie zamierzał być mu długo dłużny, ale dziś jego celem nie było po prostu działać, dziś bardziej czerpał przyjemność z prowokowania, ze zmuszania Richarda do przekraczania kolejnych granic. O tak, było to o wiele przyjemniejsze, o wiele bardziej satysfakcjonujące, patrzeć, jak w głowie mężczyzny rodzi się myśl, szybko wyrasta, a on decyduje się wprowadzić ją w życie. Tak było ciekawiej. Poza tym już się chyba umówili, że dzisiaj Louis jest uległą ofiarą (należącej mu się) kary. Ignorując kolejne poczynania kochanka, powoli osunął się w dół, wodząc przy tym dłońmi po jego ciele. Opadł przed nim na kolana i spojrzał w górę, prosto w jego oczy. Uśmiechnął się niby to niewinnie po czym chwycił zębami krawędź jego spodni. Odciągnął ją nieco i puścił. –Absolutnie wszystko – zgodził się z nim, chociaż jego działania dość jednoznacznie sugerowały na co on teraz ma ochotę. Cóż, już od Richarda zależało, jak to się potoczy, bo Louis nie miał zamiaru robić nic ponad to. No może delikatnie, niby przypadkiem oblizał nieco napuchnięte od pocałunków usta. Spojrzał na niego robiąc najbardziej niewinną minę, na jaką było go teraz stać, co równie dobrze mogło być odczytane jako ”I co mi teraz zrobisz?” Nie ukrywał, był bardzo ciekawy.

Wraz z nagłą zmianą pozycji nagle wybór stał się trudniejszy. Znacznie, znacznie trudniejszy. 
Marshall wyglądał bardzo ładnie i kusząco na kolankach. Prezentował się jak całkiem apetyczny, zadbany i energiczny młodzieniec, fantazja niejednego mężczyzny, gotowa spełnić każde, nawet najbardziej wyuzdane życzenie prezesa Thorn Computer Inc. Bestia znajdująca się w jego wnętrzu, reprezentująca wszystkie niespełnione przez 45 lat życia żądze, zaryczała jeszcze głośniej, a dłonie należące do Richarda samoistnie wylądowały w jasnych włosach, na zmianę tarmosząc je i przygładzając.
W tej pozycji, w jakiej się znaleźli, nie mógł wziąć w posiadanie tych słodkich usteczek. Nie mógł też całkiem poczuć młodego, giętkiego ciała, które odpowiadało chętnie na każdy dotyk. Nie słyszał też pomruków i westchnień przyjemności - a ten właśnie brak najbardziej mu przeszkadzał. Już zdążył poczuć żądzę, pragnienie zwiększenia intensywności ich zabawy, wbijania zębów i ugniatania jędrnej skóry, a tu nagle Louis wszystko mu odebrał...
- Nie sądzisz, że jesteś zbyt bezczelny wobec tego? - spytał z przekąsem, nadal udając złość, chociaż czuć było w jego głosie raczej pragnienie i zniecierpliwienie, niż faktyczną irytację. Pociągnął trochę mocniej za kłaki kochanka, zmuszając go ponownie do odgięcia głowy i ukazania śladów na jasnej, łabędziej szyi. - Gdzie ta uległość, gdzie ta kara? - Zaśmiał się chrapliwie, odsuwając niechętnie jedną dłoń i sięgając palcami do swojego rozporka - który rozpiął zaraz po pasku, a później wyjął swoją, już trochę powiększoną i stwardniałą, męskość. Brakowało mu jeszcze trochę do pełnego wzwodu, ale niewątpliwie był zainteresowany swoim towarzyszem i tym, czym razem mogliby się zająć.
Lekko potarł główką o napuchnięte wargi partnera, obserwując go z góry i znów czując, jak przez jego ciało przebiega dreszcz pożądania. Och, młody aktor wyglądał jak ucieleśnienie grzechu i każde kolejne wymięcie jego osoby dodawało mu więcej uroku. Tylko martwy by nie zareagował na niego w tej sytuacji - a Richardowi w tym momencie bardzo wiele brakowało do takiego stanu.
- Postaraj się ładnie przełykać, śliczny - mruknął, lekko naciskając na usta kochanka i wsuwając powoli do ich wnętrza. - Wtedy może ograniczymy karę... - Zaśmiał się ponownie, z pewnym niedowierzaniem dla tego, co właśnie robili. 
Wzmocnił uścisk na włosach mężczyzny, czekając aż ten ładnie go nawilży swoim zwinnym języczkiem.
- Zabierz ręce do tyłu. - Zacmokał karcąco, poprawiając się jeszcze, by ustabilizować ich pozycję, a potem poruszył biodrami - wypełniając wnętrze ust Marshalla, zmierzając pewnie do jego ciepłego i ciasnego gardła.
Zajęczał cicho, przez zaciśnięte zęby. 
Dobrze.

Bezczelny? On? Skąd ten pomysł? Uśmiechnął się ponownie, szeroko i bezzębnie, lekko przymykając powieki. Może i nawet powiedziałby mu, że przecież właśnie tę bezczelność tak w nim lubiano, że i on padł jej urokowi i po prostu jeszcze nie zdążył odpowiednio wejść w rolę, ale właściwie po co? Przecież Richard już sięgał najpierw do swojego paska, potem do rozporka, nie było czasu na tłumaczenia.
Uśmiech spełzł z jego twarzy, a na jego miejscu wykwitła nieco bardziej zmysłowa mina. Lekko rozchylił wargi czekając na to, co zrobił kochanek. Miał nie być bezczelny, więc nie wyrywał się już do przodu z inicjatywą. Otworzył usta szerzej, by dać Richardowi większy dostęp, powoli oblizał główkę jego męskości. Westchnął cicho po czym wziął go do ust. Najpierw niewiele, stopniowo coraz więcej. Robił to powoli, jakby z namaszczeniem i w pełnym skupieniu. Spojrzał w górę, ku oczom mężczyzny. Nie był zawstydzony, nawet w najmniejszym stopniu, zupełnie otwarty w tym, co właśnie robił. Duże, jasne oczy zdawały się prosić o jakiś rodzaj aprobaty, potwierdzenie, że tak, teraz zachowuje się lepiej. Wypuścił go z ust. Przytrzymując go dłonią przejechał językiem po całej jego długości. Dłoń zjechała z podstawy ku jądrom by zacząć je delikatnie pieścić. Cały proces zaczął się od nowa. Tym razem nie był już jednak tak powolny, brał go pewniej i intensywniej, pracując przy tym językiem, zataczając kręgi na jego główce. Z pewnością kontynuowałby swoje poczynania gdyby nie przerwał mu stanowczy głos. Oh, szkoda, zaczynał się rozkręcać. Mimo to posłusznie zabrał ręce i założył je za plecami. Przez głowę przeleciała mu myśl, że wcale, a wcale nie obraziłby się gdyby zostały mu teraz związane, być może byłoby nawet nieco łatwiej. Wziął głęboki oddech i bardziej przytulił głowę do czochrającej jego włosy dłoni. Ale nagle ta dłoń chwyciła go mocniej. Zabolało. Skrzywił się. Nie miał czasu zaprotestować, bo Richard ponownie znalazł się w jego ustach. Dobrze, i tym razem przemilczy. Mruknął, gdy męskość wsunęła się głębiej w jego gardło. Znów podniósł oczy na twarz mężczyzny. Tym razem nie spuścił ich tak szybko, chciał obserwować jego twarz, zmiany, których był przyczyną. Było to niezwykle satysfakcjonujące, potęgowało jeszcze podniecenie, które teraz odczuwał.

Młody, śliczny aktor potrafił zagrać niejedną rzecz - był szczery, nawet wtedy, kiedy kłamał jak z nut. Oddawał się sprawie, misji, danej scenie, jakby świat poza nią nie istniał. To miało swój urok - właśnie to, to pełne skupienie i prawdziwość, nie sama bezczelność. Jasne, gdyby był całkiem prostolinijny i posłuszny, raczej Richard by na niego nie spojrzał - ale z drugiej strony, nie do końca to było najważniejszym elementem w przystojnym młodzieńcu.
Thorn uśmiechnął się pod nosem, widząc bezwstydne spojrzenie, wręcz prowokujące go do reakcji. Nie zamierzał dać się jednak podpuścić, wolał wykorzystać sytuację, w jakiej się znaleźli, użyć apetycznej buźki i zabawić w karanie niesfornego podopiecznego, a nie skupiać na walce o przewagę.
Obaj dobrze wiedzieli, że to "jego było na wierzchu", jak to się mówi.
Przez chwilę szukał idealnego kąta - takiego, który zaoferowałby mu maksimum przyjemności, przy jednocześnie jedynie niewielkiemu dyskomforcie kochanka. Mogli nazywać to karą, ale nie chodziło wcale o prawdziwy ból czy poczucie skruchy. Oczywiście, taka zabawa, w pana i jego... Jak to się mówiło... Uległego?... była kusząca, ale zarazem mało realna. Znali się zbyt krótko, złamanie pewnych granic było obarczone zbyt dużym ryzykiem, wiązało się z dużym zaufaniem - a nie o to chodziło.
Prezes przygryzł wargę z przyjemności, poruszając jednocześnie biodrami i trzymaną za włosy głową. Lekko, falująco, bez zbędnej chaotyczności i gwałtowności, skupiając się jedynie na rozkoszy. Wypuścił powietrze nosem z cichym sapnięciem, pozwalając sobie na zmianę miny - z pełnej skupienia, w pożądliwą. Jego oczy zaświeciły się, wypełniając wręcz namacalnym pożądaniem. Język sam zabłądził po ustach, rozsmarowując wilgoć i przyjemnie pieszcząc nagle pulsującą delikatnie skórę. Pragnął go, nie było co do tego wątpliwości.
Westchnął cicho, zmrużył oczy i przyspieszył ruchy dłoni, zaspokajając swój głód mokrym, znajomym wnętrzem. Aktor już niejednokrotnie pokazywał, że jego języczek nadaje się nie tylko do szczekania ciętych ripost, ale w tej sytuacji było coś innego. Ta uległość, zgoda, wręcz chęć zasłużenia się. Niby nie bawili się na serio, a jednak... A jednak już coś w tym było.
Jego członek powoli, ale sukcesywnie twardniał i unosił się, pulsując w pełnych, boskich ustach kochanka, a im dokładniej oplatały go usta, im głębiej znajdywał się w gardle, im bardziej utrudniał oddychanie Marshalla, tym lepiej było. Westchnięcia i pomruki czterdziestokilkuletniego biznesmena przekształcały się w rytmiczne jęki, policzki mu poczerwieniały, podobnie jak pogryzione i oblizane wielokrotnie wargi. A i tak wiedział, że nie wygląda nawet w połowie tak dobrze, jak Louis. Ten mężczyzna prezentował się jak objawienie, mokry sen każdego człowieka, który chociaż raz spojrzał bardziej pożądliwie na przedstawiciela tej samej płci. Obu płci. Bez różnicy.
W tym momencie, na kolanach, w dosyć niewygodnej pozycji, prezentował się wspaniale. Brunet całym sobą pragnął go porządnie wypieprzyć - i dokładnie to robił, dążąc nieprzerwanie do swojego spełnienia. To, że kochanek nie mógł się dotykać, nie był poddawany żadnym pieszczotom, nie było istotne. W tym momencie liczył się tylko Richard - i nie mógł powiedzieć, by mu się ten sposób karania ukochanego nie podobał. Lubił brać egoistycznie to, czego pragnął i co mu się należało.
Lubił być u władzy.

Oh, jak różny był teraz Richard od siebie samego! Tego codziennego, chłodnego i opanowanego pana prezesa, tak bardzo poprawnego. Gdyby mógł, Louis by się zaśmiał, co najmniej uśmiechnął szeroko ukazując rząd perłowych zębów. Ale nie mógł i to z tej samej przyczyny, która powodowała ową zmianę u jego kochanka. Prawie żałował, że zaproponował tę grę, bo i on go pożądał, chciał dotykać, poznawać, brać w posiadanie, naznaczać. Pewnie mógł powiedzieć „Cóż, nie tym razem”, bo przecież będzie następny raz, co do tego nie miał większych wątpliwości, ale w tym momencie racjonalne argumenty nie miały sensu. Liczyło się tylko to, co tu i teraz. Czyli na dobrą sprawę jedynie poruszająca się w jego ustach męskość prezesa Richarda Thorna, rytmicznie zabierająca mu dopływ tlenu. Czuł się jakby był pijany, jakby to co się działo wokół niego nie było do końca realne. Uwielbiał to. To i jego żądze. Nie ważne czy władzy, czy jego własnego ciała, czy może obu tych rzeczy na raz. Ważne, że istniała i buchała żywym ogniem.
Usłyszał, jak z jego własnego gardła wydobywa się przeciągły jęk. Powoli zbliżał się do krawędzi, pewnej granicy wytrzymałości. Widok wyrazu twarzy kochanka, jego głos odbijający się echem w głowie Marshalla, to wszystko sprawiało, że jego przyrodzenie coraz silniej napierało na materiał spodni, domagając się zaspokojenia. W tej chwili bardzo poważnie rozważał dotknięcie go, spotęgowanie odczuwanej teraz przyjemności, ale przecież nie mógł, nie byłby wtedy wierny swojej roli, a to dla młodego aktora było niewybaczalne. Rola była jego jedyną kochanką, jedyną rzeczą na ziemi, której był bezgranicznie wierny. Dziwne, a myślał, że wierność wcale nie leży w jego naturze.
Nie odrywał wzroku od jego twarzy. Tak przystojna, „dojrzewająca”, a nie „starzejąca się”. Jego serce zabiło szybciej na myśl o kontraście, którego był przyczyną. Naprawdę, niemal zaliczał to do rodzaju sztuki. Pomyślał, że powinien zaliczyć do niej również i własną cierpliwość i opanowanie, bo mimo tych pięknych okoliczności, wciąż trwał z rękoma założonymi za plecami. Coś w jego oczach się zmieniło. Nabrały głębszej prawdziwości, takiej, której nie sposób udawać. Marshall niemo prosił go o odrzucenie tego samolubnego skupienia na przyjemności, które jeszcze przed chwilą podziwiał, o chwilę uwagi dla reszty jego ciała, nie tylko dla lekko napuchłych ust.

Młody, ekspresyjny aktor zapierał dech w piersiach i powodował zawroty głowy. Z każdą kolejną chwilą w jego ustach pomieszczenie rozmazywało się coraz bardziej, a powietrza w nim było coraz mniej - zupełnie tak, jakby jego seksapil, jego wspaniałość, jego wszystko pozbawiało świata realności. Rzeczywistość zmieniała się w mieszaninę pożądania, jęków i gorąca, kusząc, zachęcając do zapomnienia się i grzechu. Mężczyźni mogli się nie dogadywać w pewnych sprawach, mogło ich dzielić niemal wszystko - ale nie seks. Seks był dla nich czymś naturalnym, odruchowym, w którym dopasowywali się idealnie, nawzajem nakręcali i znajdowali wspólne tempo bez większych poszukiwań.
W takich momentach Richard czuł się tak samo na miejscu jak wtedy, gdy zarządzał swoją firmą. Wszystko było właściwe, dokładnie takie, jak być powinno - a jednocześnie, co było najpiękniejsze, nie musiał niczego dogłębnie analizować. Mógł dać ponieść się chwili, pewien że i tak zostanie doprowadzony do punktu, który go zadowoli. Będąc przy młodym artyście mógł być pewien sukcesu, niezapomnianych chwil i dużej rozkoszy. Dokładnie tego pragnął.
Nie chciał, by ich relacja się skomplikowała - czy też ich niepisana umowa musiała dobiec końca.
Zamruczał nisko, lekko się przechylając, pogłębiając wsuwanie i wysuwanie się z ust partnera, a jednocześnie umożliwiając sobie sięgnięcie do jego karku i zaborcze zaciśnięcie na nim dłoni. Spoglądając z góry, błyszczącymi namiętnie oczami, wyglądał niemal nierealnie. Był w innym świecie, pochłonięty żądzami i seksapilem, spragniony wszystkiego. Chciał więcej, mocniej, bardziej - a ponieważ to od niego zależało wszystko, mógł sobie na to pozwolić.
- Piękny... - wyszeptał chrapliwie, pożerając kochanka wzrokiem. Wsunął palce w jego włosy i zmusił do zwiększenia ruchów - nie wystarczało już mu to, że wsuwał się w niego i wysuwał, chciał więcej.
Fakt, że młody mężczyzna pragnął odwzajemnienia pieszczot, wpatrywał się w niego z wyczekiwaniem i niemą prośbą, tylko zwiększał poczucie pełnego panowania nad sytuacją. W normalnych warunkach Thorn by przerwał zaspokajanie siebie, podniósł Louisa i zaprowadził go do łóżka, z którego nie tak dawno temu wyszli. A potem zajął się nim dokładnie tak, jak aktor tego pragnął. Ale - nie tym razem.
- Jeszcze nie - wyszeptał zakaz, czując jak przez jego ciało przebiega dreszcz pożądania na dźwięk własnego głosu. Był u władzy, z kochankiem płci męskiej - to było jak najlepszy afrodyzjak.
Palce jego dłoni zacisnęły się mocniej na karku kochanka, a oczy nagle zamknęły - przyspieszył jeszcze bardziej ruchy własnych bioder i głowy Marshalla, znajdując się na skraju wytrzymałości i... Wreszcie przeciągle jęcząc, tryskając nasieniem do ust i gardła towarzysza, z trudem utrzymując się w pozycji pionowej. Ciepłe i wilgotne wnętrze, podobnie jak poddańcza pozycja Louisa, doprowadziły go wreszcie do ekstazy, na chwilę całkowicie pozbawiając jakichkolwiek myśli.
Był w niebie.
Po nieznośnie długiej chwili rozluźnił uścisk i wysunął się wreszcie spomiędzy warg kochanka, dając mu szansę na odzyskanie oddechu. Otworzył oczy i spojrzał na swojego towarzysza, na pięknie zaczerwienioną twarz, napuchnięte usta, załzawione oczy i sączące się z ust nasienie i ślinę. Schował męskość do swoich spodni, zapiął zamek i przykucnął, kciukiem zgarniając wilgoć i podsuwając do wylizania partnerowi.
- Myślisz, że już zostałeś odpowiednio ukarany? - spytał cicho, prosto do ucha Marshalla, przesuwając po nim językiem, a wolną dłonią sunąc po jego piersi w dół, w stronę krocza.

Ekscytacja, którą teraz odczuwał mogła być porównana tylko do jednego- występu na scenie. W gorsze dni tylko tam czuł się w pełni prawdziwy, na deskach teatru, oddając całego siebie roli. No i może jeszcze w seksie, bo i tam oddawał się cały, tyle że komuś. Oddawanie się było dla niego tak naturalne, jak pływanie dla ryby. Był tylko jeden problem- szybko się nudził. Bez względu na to, czy chodziło o rolę, czy o kochanka. Prędzej czy później zawsze przychodziła nuda i znów nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Na jego osobistej liście jakości, Richard plasował się dość wysoko. Nie zgadzał się z nim, nie biegał za nim, potrafił dać dokładnie tyle, ile potrzeba było by zainteresować młodego artystę. Gdyby miał ich do czegoś przyrównać byłoby to pewnie tango. Tak, niezbyt oryginalnie, ale co lepiej oddaje namiętność niż dobrze zatańczone tango? Namiętność, przez którą wszystko inne blednie. Taniec ich ciał trwał w najlepsze, a on nie chciał by prędko się zakończył.
”Piękny…” Tak, ten taniec był piękny. Obaj w nim byli piękni. Nie był pewien czy ktoś inny znalazłby tę samą dozę estetyki w ich bezwstydności i pewnej kapce brutalności, która delikatnie wkradała się pomiędzy nich, ale to nie miało znaczenia. Dla Louisa to było piękne. Być może nawet doskonalsze od jakiegokolwiek przedstawienia, które zagrał czy widział. Bo przecież nie grali pod scenariusz, ale i tak potrafili znaleźć wspólny rytm, zgrać się w nim i zrozumieć. Bez kartek, bez prób i reżyserów. Przemawiała przez nich pasja innego rodzaju, powiedzmy czystszego.
Gdy usłyszał zakaz spuścił wzrok i przymknął powieki, co wypchnęło pojedyncze łzy z załzawionych oczu. Więc nie tylko on zbliżał się do krawędzi. Odezwał się nieznaczny ból w karku, brak pełnego dostępu do powietrza też nie był przyjemny, ale czym był teraz ten dyskomfort w porównaniu do ekscytacji, którą odbierał. Skupił się na słuchaniu. Dźwięki, które wydawał z siebie Richard były doprawdy wszystkim, co chciał teraz usłyszeć. Nie potrafił znaleźć odpowiedniego słowa by je określić, zresztą nie było to ważne, grunt, że istniały i mógł ich słuchać. Był nieco ciekaw ile osób przed nim było świadkiem takiego koncertu. Nie lubił się dzielić, za to uwielbiał być pierwszy. Szczerze wątpił by tak było w tym przypadku, ale na dobrą sprawę, co to zmieniało? Przecież nie zawsze można mieć to, czego się chce. Sam nie wie kiedy jego dłonie rozplotły się i ponownie przeniosły na uda mężczyzny, zacisnęły się na materiale spodni. Wsłuchiwał się w ich przeplatające się nawzajem głosy, jeden stłumiony, drugi nieskrępowanie rozchodzący się po mieszkaniu, niemal słyszał jak Richard przekracza swoją granicę.
Gdy jego kochanek powędrował prosto pod niebiosa, on czuł się jakby zawiesił się gdzieś pomiędzy. Wszystko było rozmyte przez brak tlenu. Kręciło mu się w głowie. Latał.
Kiedy odzyskał swoje usta, jego głowa automatycznie poleciała w dół. Przełknął, a potem zakaszlał łapczywie gryząc powietrze. Podniósł głowę i spojrzał na niego. Uśmiechnął się w swój charakterystyczny, nieco krzywy sposób, jakby chciał tym dać znać, że wszystko jest w porządku. Jednak półprzymknięte oczy wciąż były załzawione, a oddech ciężki. Posłusznie wziął jego palec do ust i go oblizał, ssąc delikatnie. Gdy Thorn oblizał jego ucho, z wpółotwartych ust wydobyło się drżące westchnienie. Niewielu rzeczy był teraz pewien. Pragnienie dotyku zaliczało się jednak to tego wąskiego grona. Wziął jego twarz w dłonie i odsunął nieco. Przez moment patrzył się na niego zadziwiająco poważnym, nieco zmęczonym wzrokiem. Pocałował go. Najpierw bardzo leniwie, niemal zahaczając o czułość, zwiększając intensywność wraz z powracającą do niego świadomością.

Thorn czuł się... Nie, do momentu gdy ich wzrok się spotkał, wszystko było normalne. Przyjemne, pulsujące, gorące, niesamowicie intensywne i upajające swoją siłą. Ale gdy poczuł dłonie na swoich policzkach, dostrzegł tę powagę, moc w spojrzeniu kochanka...
Czuł się...
Nagle wszystko stało się inne. Realniejsze. Bardziej dogłębne. Jakby te kilka chwil mocniejszej zabawy, zachęcającej Richarda do pozbycia się kolejnych ograniczeń, które sam dawno temu na siebie narzucił, zbliżyło ich do siebie w sposób, którego nie planowali. Jeszcze kilka minut wcześniej kłócili się, w sprawie niesamowicie ważnej dla prezesa, otarli się o zerwanie relacji, która od początku była skazana na niepowodzenie, a zaraz potem... Ich znajomość weszła na nowy poziom.
Thorn czując powolny, stanowczy i czuły pocałunek, zdał sobie sprawę ze swojego błędu. Nigdy nie chciał, by zbliżyli się do siebie za bardzo. Mieli się dobrze bawić, zaspokajać potrzeby, które musieli ukryć przed resztą świata, które były pragnieniami zbyt intymnymi, by dzielić się nimi z kimkolwiek - a jednocześnie, by pokazać je najbliższym. To nigdy nie miało być tak... Prawdziwe i realne, jak nagle się stało.
Intensywność bliskości kochanka odebrała mu dech w piersi i przyspieszyła bicie serca. Na kilka krótkich chwil opanowało go przerażenie - zupełnie tak, jakby niespodziewanie stracił kontrolę nad sytuacją - do czego nie był przyzwyczajony. Jakby nie wiedział, co powinien zrobić, czy poddać się fali, która go porwała, czy próbować za wszelką cenę wrócić na brzeg. Obie opcje wydawały się równie kuszące i zarazem równie odstraszające. Nie potrafił zmusić się nawet do uniesienia dłoni, a co dopiero przerwania tego połączenia, które nagle zaistniało, wbrew jego woli i pragnieniom.
A potem, zupełnie nagle, Louis przerwał pocałunek, wytrącając ponownie Richarda z równowagi - ale jednocześnie przerywając czar, w jaki na chwilę go pochwycił.
Wszystko znów było... normalne.
Brunet uśmiechnął się kątem warg, znów wracając do kontroli nad sytuacją.
- Dobrze się spisałeś - pochwalił kochanka odrobinę zachrypniętym głosem, pewnie i spokojnie zapewniając go - i siebie - że wszystko jest na swoim miejscu, dokładnie tak, jak powinno być. Pan był zadowolony z kary, jaką wymierzył swojemu... uległemu. I z tego, jak młodszy mężczyzna się podporządkował. Dokładnie tak miało być. Żadnych niechcianych, nowych uczuć. Żadnej utraty kontroli. Liczyła się tylko przyjemność i zabawa.
Dłoń czterdziestopięciolatka wsunęła się w zdecydowanie przyciasne spodnie jasnowłosego aktora. Odnalazła bez problemu twardą, dotychczas pozbawioną należytego jej zainteresowania, męskość - a potem odnalazła się na nagiej skórze, owijając palcami.
- Będziesz jeszcze chwilę grzeczny, aż wrócimy do łóżka i cię rozbierzemy? - spytał niskim, przyjemnie stanowczym głosem, zupełnie tak, jak pytanie było retoryczne i oczywistym było, że wyłącznie potwierdzająca odpowiedź go zadowoli. - Chciałbym cię jeszcze wypieprzyć... Palcami... Aż będziesz krzyczał z rozkoszy - wyszeptał, posyłając mężczyźnie intensywne, seksowne spojrzenie.
Zamierzał wypełnić swoją obietnicę - ale nie przeszkadzało mu w torturach kochanka, polegających na powolnych ruchach opuszkami palców dookoła główki Marshalla. Powoli. Drażniąco. Nieznośnie.