Za zamkniętymi drzwiami

Pierwszym, co wyczuł po obudzeniu, był znajomy, intensywny zapach perfum. Tych perfum, które tak bardzo urzekły go poprzedniego wieczoru, kiedy to spotkał mężczyznę, tego samego, który teraz leżał obok niego, przy barowym kontuarze. Przez hotelowe zasłony, wpadało jasne, pomarańczowe światło, poświatą padając na twarz Charlesa i zmuszając go do wtulenia twarzy w kark swojego towarzysza.
Przymknął jeszcze na moment powieki, ciasno przylegając do leżącego bokiem bezimiennego mężczyzny, któremu jeszcze kilka godzin temu dedykował swoje pełne pożądania krzyki. Dłonie szukały ciepła, błądząc po miękkiej skórze, badając leniwie każdy zakamarek, każde nawet najmniejsze wgłębienie czy nierówność. Dał sobie jeszcze chwilę, dosłownie odrobinkę czasu na wchłonienie cudownej bliskości, której tak usilnie i desperacko oboje szukali. I którą znaleźli, niewątpliwie, pieprząc się niezliczoną ilośc razy z rzędu,jak pospolite króliki.
Wślizgnął się w okolice pachwin, dokładnie w miejsce, z którego biło największe ciepło. Opuszkami czuł szorstkość włosków, miłe drapanie. Chciał go znowu. Chciał go poczuć znowu, głęboko w sobie, nie zawracając sobie głowy niczym innym.
I może doszłoby do tego, zdołałby wybudzić swojego towarzysza ze snu, gdyby nie natarczywe, ciche pikanie zegarka, oznajmiające o godzinie dziewiątej.
Zamarł więc i westchnął ciężko, niechętnie wracając do szarej, dość ciążącej rzeczywistości, w której zabiera swoje dupsko z hotelowego pokoju. I zapomina o jednej z lepszych nocy, jakie udało mu się przeżyć w swoim trzydziestopięcioletnim życiu.
Odsunął się i opadł na plecy, dla pewności spoglądając na zegarek. Miał kilka godzin na przygotowanie dokumentów i wyjście na konferencję, która była jego głównym powodem przyjazdu do miasta. Doba hotelowa i tak kończyła się o dziesiątej, więc mozolnie wstał, rozglądając się nietrzeźwo po pokoju.
Ubrania walały się po całej podłodze, nawet puste butelki po trunkach leżały niedbale na ziemi, zupełnie jakby ktoś chaotycznie i szybko starał się zrobić miejsce na stoliku.
Ach tak.
Uśmiechnął się pod nosem, pozwalając sobie na urywki wspomnień z ich przybycia do pokoju.
Charles nigdy nie był w związku. Był cholernym pracoholikiem, wywyższając pracę ponad życie rodzinne czy bliskie kontakty z mężczyznami. Nie miał na to czasu, nie był gotowy na poświęcenie się dla jakiegoś uczucia, które bywało przelotne jak jesienne deszcze. Lubił jednak seks i te wszystkie, niezobowiązujące spotkania, jednonocne przygody, które dawały mu bliskość, za jaką momentami po prostu tęsknił. Nigdy nie potrzebował imion i nazwisk, nigdy nie zabierał numerów telefonów, nigdy nie zdradzał szczegółów ze swojego życia prywatnego. Noce rządziły się swoimi prawami, które zamierzał z nabożną świętością szanować.
Dlatego właśnie nie spytał wczoraj mężczyzny o imię, tylko dał się ponieść jego stanowczemu spojrzeniu i silnym dłoniom. Ustom, które zdumiewająco dobrze całowały i oczom, które śledziły każdy jego ruch i gest. Tamten też o nic nie pytał, wyraźnie potrzebując tego samego. Ten samej, gorącej, jednorazowej nocy.
W głowie mu szumiało, a skronie pulsowały nieprzyjemnym bólem, efektem zbyt dużej ilości alkoholu.
Pomaszerował do łazienki, biorąc prysznic, dokładnie obmywając ciało. Przy wyjściu, w lustrzanym odbiciu dojrzał kilka czerwonych punktów, zaraz przy obojczyku. Przesunął po nich palcami, skrycie ciesząc się, że te impulsywne oznaczenia nie zostały zrobione wyżej. Wtedy trudniej byłoby mu to ukryć pod materiałem garnituru.
Umył zęby i przepasał biodra ręcznikiem, w drodze do pokoju zgarniając wszystkie swoje ubrania. Ostatnią rzecz znalazł przy łóżku po stronie swojego kochanka, zrulowaną w kulkę skarpetkę.
Usiadł na brzegu łózka i przyjrzał się twarzy mężczyzny, pochylając się zaraz nad nią.
- Za pół godziny kończy się doba hotelowa - mruknął tuż przy jego wargach, omiatając je ciepłym oddechem. Nawet musnął je przelotnie, ledwo wyczuwalnie, w ostatniej chwili jednak prostując się i po prostu uśmiechając. Co za dużo, to nie zdrowo. I tak powinien zniknąć stąd zaraz po prysznicu. Dłoń jednak zatrzymał na nagiej klatce piersiowej drugiego, z uśmiechem satysfakcji stwierdzając, że skórę pokrywają ślady po jego paznokciach.
- Zostawię połowę gotówki za pokój - rozejrzał się, chcąc ocenić koszt wynajęcia tego miejsca. Nie był to standard w jakim zazwyczaj się zatrzymywał, ale powiedzmy sobie szczerze - szukali czegoś szybko i blisko. Po prawdzie było mu to też obojętne. Ważne, że było łózko. I stolik.

Dla Ezry Silvertona przesypianie nocy zawsze stanowiło problem. Przez ciągłe podróże i intensywne prowadzenie firmy jego zegar biologiczny nie działał wcale tak, jak powinien. Nadmiar stresu i stosunkowo częste kłótnie z żoną zaburzały do końca jego funkcjonowanie, nieczęsto doprowadzając do kilku dni pozbawionych możliwości zamknięcia powiek i zrelaksowania się. Przy życiu, jakie prowadził prezes firmy, łykanie tabletek nasennych nie wchodziło w ogóle w grę, a medytacja co najwyżej wywoływała w nim irytację. Jedyne, co zbijało go z nóg i wrzucało do krainy Morfeusza, było zwiększonym wysiłkiem fizycznym w towarzystwie specjalnie do tego wybranym.
Seksem z nieznajomymi mężczyznami.
Ezra nie mógł powiedzieć, by był dumny z tego, iż w ciągu ostatnich kilku lat coraz częściej zdradzał swoją żonę. Niezależnie od tego, jak wiodło im się w domu, nie zasługiwała na takie traktowanie. Wypełniała swoje obowiązki znacznie lepiej, niż mógłby tego od niej wymagać, ale… ich uczucie w pewnym momencie samo zgasło i nie pozostały po nim nawet ciepłe wspomnienia. Być może, gdyby mieli dziecko, wszystko wyglądałoby inaczej. Może Ezra nie zapragnąłby w swoim życiu zmian, nie dał się uwieść jednemu ze stażystów i nie spróbował czegoś, o czym nigdy wcześniej nie myślał i co okazało się być wyjątkowo uzależniającą i mającą zbawienny wpływ na zszargane nerwy, zabawą.
Alkohol, numerek i papieros. Wielka trójca, która nawiedzała po nocach Silvertona, kusząc obietnicą rozkoszy i przespanej spokojnie nocy. Namiastką innego życia, innego świata, innych doświadczeń. Prezes Silverton Electronics, po niemal czterdziestu latach całkowicie heteroseksualnego życia odkrył, iż twarde, męskie ciała, duże usta i niskie okrzyki pociągają go znacznie bardziej, niż własna, jakkolwiek śliczna i rozbudzona seksualnie, żona. Marzył o ciasnych tyłkach i tryskających penisach, czy to pieprząc Vivien, czy to siedząc na obradach rady. Sprawował bezapelacyjnie władzę w życiu publicznym, a w życiu prywatnym krył się po kątach i stosował najbardziej wymyślne uniki, by nie spotkać się z ujawnieniem i szantażem. Stawał na palcach, by pogodzić obowiązki z własnymi, egoistycznymi potrzebami.
A gdy ktoś przyciągał jego uwagę, polował na niego, zdobywał i brał jak swoją własność – ta noc nie była wyjątkiem, ale upragniony sen nie przyszedł natychmiast. Zamiast niego pojawiły się wyrzuty sumienia, a targający Ezrą głód wcale nie ucichł, pomimo kilkunastu namiętnych chwil związanych z każdą, dostępną w niewielkim pokoju hotelowym, powierzchnią. Czterdziestoczteroletni prezes nie potrafiłby zmusić swojego penisa do kolejnego wzwodu nawet, gdyby od tego zależało jego życie, ale mimo to spędził zdecydowanie zbyt dużo czasu ze wzrokiem wbitym w leżącego przy nim kochanka, tak różnego od jego partnerki. Nawet gdy zasnął, wciąż gdzieś na granicy świadomości czuł jego bliskość i miał ochotę poczuć to ciepło na sobie.
Stawał się coraz bardziej spragniony mężczyzn, coraz bardziej ryzykował z jednonocnymi eskapadami, coraz częściej chciał czegoś więcej, niż tylko kilku muśnięć i włożeń.
Wiedział, że będzie musiał znaleźć na to rozwiązanie, dlatego nie mógł zasnąć.
Był ciekaw imienia swojego najnowszego łupu. Tylko tyle, imienia, niczego więcej, niczego mniej. Gdy jednak zdecydował się o nie zapytać, rozpętało się piekło. Dziennikarze wtargnęli do ich wynajętego pokoju, robiąc zdjęcia i wykrzykując kolejne pytania, zapłakana Vivien udzielała wywiadu w telewizji, akcje jego firmy spadły na łeb na szyję, limuzyna czekała pod oknem, by zawieźć go do głównej siedziby i na dywanik do rady, a do tego…
Przyjemne ciepło rozlało się po ciele Silvertona, uciszając koszmar, który wtargnął do jego śpiącego umysłu. Napięte mięśnie pleców i ramion rozluźniły się, a za to uda, brzuch i okolice krocza zacisnęły od przyjemnego napięcia. Całe ciało czekało na kontakt, na dotyk, na inwazję, która przywróci Ezrę do świata żywych i znów ukoi jego nerwy.
To jednak nigdy nie nadeszło. Ciepło znów zniknęło, a na jego miejsce wtargnęły macki lepkiego, ciężkiego snu, pozbawionego tym razem wyraźnych obrazów i dźwięków, ale zapewniającego nieprzyjemny dyskomfort i ciężar na piersi.
Niczym Śpiąca Królewna, Ezra wybudził się ze snu dopiero wtedy, gdy do jego warg docisnęły się cudze, wąskie i duże, kusząco wilgotne. Otworzył oczy i z wysiłkiem zogniskował wzrok na siedzącym nad nim mężczyźnie, w pierwszej chwili czując uderzenie strachu na wspomnienie wydarzeń, które… nigdy nie miały miejsca.
Serce, które gwałtownie przyspieszyło bieg, znów zwolniło, a blondyn uniósł dłoń do twarz i przetarł ją z czymś, co śmiało mogłoby zostać uznane za zmęczenie po niewyspanej nocy – a nie wewnętrzne załamanie nad własną głupotą.
- Wspaniale - mruknął pod nosem, chcąc nie chcąc czując, jak jego ciało znów oplata ciepło, wynikające z kontaktu z drugim mężczyzną, nawet tak prozaicznego, jak dłoń na mostku.
Odsunął dłoń i usiadł, jednym płynnym ruchem wsuwając palce w ciemne włosy towarzysza i przyciągając go ku sobie, by jeszcze raz poczuć te apetyczne usta na swoich własnych. Zbadał ich strukturę bez pośpiechu, dopiero po kilku sekundach wysuwając język i napierając na nie, pragnąc posmakować wszystkiego, co jego kochanek miał do zaoferowania, a nie zadowolić się kolejnym muśnięciem.
Gdy Ezra odsunął się od swojego bezimiennego seksualnego łupu, miał już odrobinę przyspieszony oddech, a na ustach błąkał mu się figlarny uśmiech.
- Pół godziny to dużo czasu… - mruknął, nadal nie odsuwając dłoni od głowy towarzysza, ale przesunął spojrzeniem po wnętrzu pokoju, któremu poprzedniego wieczoru nie miał okazji się zbyt dokładnie przyjrzeć. Odruchowo się skrzywił, w duchu stwierdzając, że naprawdę powinien skończyć z tymi jednonocnymi romansami, bo kończył w coraz bardziej parszywych miejscach, zatracając zdolność racjonalnego rozumowania i ryzykując odkrycie. Dziękował Bogu za to, iż wychodząc na „jednego drinka” zdecydował się zostawić w swoim – prawdziwym – hotelu wszystkie dokumenty tożsamości, obrączkę i karty kredytowe, ponieważ nie planując seksualnego zbliżenia, a kończąc na takim, stawał się poważnie zagrożony przez własne zaślepienie pożądaniem.
- Możemy dopłacić za lekkie przedłużenie wynajęcia pokoju… - dodał, unosząc delikatnie jedną brew, niemo pytając „co ci szkodzi?”. Jego oczy zalśniły wesołością, na którą nie powinien sobie pozwalać, a która odjęła mu dziesięć lat i nadała jego rysom zaskakującej miękkości.
Nigdy nie przedłużał swoich romansów do poranków. Nigdy…
Aż do teraz.
Pragnął czegoś więcej. Czegokolwiek.

Nie oponował, kiedy mężczyzna przyciągnął go do siebie, łącząc ich wargi w pocałunku. Wręcz przeciwnie, chętnie odwzajemnił pieszczotę, powolnie i z lubością smakując ponownie jego warg, pozwalając by giętki język wślizgnął się do jego wnętrza, zapraszając jego do wspólnego tańca. Przymknął powieki, dając sobie jeszcze chwilę, drobny moment, póki bezpowrotnie nie zniknie za hotelowymi drzwiami.
Skubał jego wargi, zasysał się na nich z westchnieniem zadowolenia, z dziwnie znajomym ciepłem, jakie ogarnęło jego ciało.
To tylko jednorazowy mężczyzna. Nic dla Ciebie nie znaczy, nie spotkasz go już nigdy w życiu. Skończ z sentymentami.
I chociaż rozum podpowiadał mu, by jak najszybciej się odsunąć, to ciało zostało, przywierając jeszcze bardziej do tego drugiego, łaknąc dalszej bliskości. Żałował więc, kiedy tamten oderwał się od niego, zostawiając to drażniące uczucie niedosytu.
Na słowa kochanka, uśmiechnął się tylko, delikatnie popychając go z powrotem na miękki materac. Nie zważając na zsuwający się z bioder ręcznik, usiadł na nim okrakiem, pochylając się kusząco nad jego twarzą, ciemnymi, ciepłymi tęczówkami obserwując jeszcze zaspaną, przystojna twarz, jakby pragnął zakodować ją sobie w pamięci. Podobał mu się. W całej swojej fizyczności, z tym łobuzerskim uśmiechem i wesołością w oczach, które w nocy wpatrywały się w niego z tak ogromnym pożądaniem.
Właściwie, będąc całkowicie szczerym, ten nieznajomy mężczyzna był bardzo w typie Charlesa. Już wtedy, przy barowym kontuarze, doskonale wiedział jak ich znajomość się skończy. I nie żałował żadnej sekundy. Delikatny ból mięśni, szum w głowie i przyśpieszone bicie serca wyraźnie mówiło, jak dobra była ta noc.
Ujął jego podbródek pomiędzy palce, muskając ponownie jego wargi. Raz, pojedynczo, świadomie kusząc go ewentualną wizją spędzenia z nim jeszcze krótkiego momentu.
- Pół godziny to za mało, gdybym chciał się Tobą nacieszyć - wyszeptał, kołysząc biodrami, pobudzając zarówno swoje przyrodzenie, jak i intymne miejsca mężczyzny. Łasił się jak kot, mruczał i unosił ogon, ale ostatecznie doskonale wiedział, że wybierze własną ścieżkę. Bez niego.
Część Blackwooda chciała zostawić mu numer telefonu. Sprawić, by zadzwonił, by spotkali się ponownie, może w lepszych warunkach. Intrygował go, o ile mógł tak powiedzieć po zaledwie jednej, bardzo przyjemnej nocy. Lubił jego silne dłonie na swoich biodrach, wargi na szyi i wyraz twarzy nieznajomego, gdy dochodził na jego twarz. Z drugiej strony piętno pracy, estetyka życia, tryb wymieniania kochanków był w nim tak silnie zakorzeniony, że niechętnie musiał odrzucić od siebie te chęci. A szkoda.
Naprawdę szkoda.
- Nie mogę - powiedział prosto w zgłębienie jego szyi, omiatając je gorącym oddechem, zostawiając wilgotny ślad ust na skórze. Dłoń przesunęła się po jego torsie, paznokciami poprawiając czerwone znaki. Zsunął się, by pocałunkami rozbudzić resztę ciała, językiem trącając sutek, by potem ześlizgnąć się na klatkę piersiową. Dopiero gdy dotarł do podbrzusza, ucałował to miejsce i zassał się na nim mocno, nim uniósł głowę, by spojrzeć na twarz kochanka.
- Wiesz jak to działa - mruknął jedynie, karcąc się w myślach za oschłość, jaka otuliła ton jego głosu. Przecież wcale nie chciał być palantem. Nie chciał wyjść na tego złego, pozbawionego jakichkolwiek emocji. Przecież chciał znowu poczuć go w sobie, znowu błagać go o więcej. Poznać jego imię, które mógłby wykrzykiwać.
Nie zmieniało to faktu, że właśnie tak to działało. Te jednonocne spotkania, masa przypadkowych twarzy, gwałtowne i szybkie rżnięcie, nie prowadzące do jakichkolwiek uczuć. Tylko do zwierzęcych instynktów, tak mocno zagłębionych w ich duszy. Nie mieli prawa żądać swoich imion, poznawać historii czy po prostu rozmawiać. Tak to działało. Był tylko seks, tylko on się liczył, zapełniał braki w sercach i duszy. A potem, gdy wszystko się kończyło, znowu przychodziła nicość, znowu trzeba było ruszać na polowanie. Każde pozwolenie sobie na słabość było oznaką niedopasowania i braku dyskrecji.
Nie mógł i nie chciał sobie na to pozwolić. Nie chciał pozwolić, by ktokolwiek przekroczył jego prywatność, by sprawił, że stanie się słaby.
- Wybacz - westchnął, całując jeszcze jego pachwiny, nim wrócił na wysokość jego twarzy, pieszczotliwie muskając jego policzek ustami.
- Muszę iść. Noc z Tobą była jedyna w swoim rodzaju. Na pewno długo jej nie zapomnę - przyznał, dość niechętnie i jakby z wahaniem, schodząc z łóżka. Zagryzł wargę, znowu zgarniając swoje rzeczy, powoli narzucając na siebie kolejne warstwy materiału.

Upragniona bliskość nadeszła, otulając Ezrę, pozbawiając go na moment stresu i niepotrzebnych, prowadzących donikąd rozważań. Mógł znów skupić się na mokrych pocałunkach, zwinnych palcach, wreszcie – rozkosznym ciężarze. Miał na sobie mężczyznę, prawdziwego faceta z krwi i kości, chętnego, pociągającego i oferującego sobą tak dużo, iż niejeden zapragnąłby usidlić go na dłużej, niż kilka godzin. Silverton nie wiedział o nim niczego, nie poznał zapewne nawet większości jego upodobań ani wrażliwych miejsc na ciele, ale był absolutnie pewien, że chciałby więcej. Niekoniecznie od razu randek w ukryciu, ślubu i dwójki dzieci, ale… czegoś więcej.
Mogło to być imię.
Mogło to być jeszcze pół godziny pieszczot.
Mogło to być nawet tylko kilka pocałunków.
Prezes bez protestu dał się położyć, odwzajemnił muśnięcie warg i ułożył dłonie tuż nad ręcznikiem, chłonąc ciepło i taniec mięśni pod skórą, odpowiadając na każdy ruch podobnym, dodając im pikanterii i upodabniając ich subtelną pieszczotę do faktycznego zbliżenia. W jakiś niepojęty sposób, ta zabawa, chwila pełna obietnic i kuszenia, była o tysiąckroć bardziej podniecająca, niż cała ich wspólna noc, wypełniona jękami, ugryzieniami, spermą i otarciami. Tak jak te kilka godzin wcześniej rzucili się na siebie niczym wygłodniałe zwierzęta, niemal nie bacząc na otoczenie, popychani ku sobie chorym, nieludzkim pragnieniem spółkowania, tak teraz flirtowali, przypominając bardziej romantycznych kochanków, niż dwóch nieznajomych, których połączyła jedna, prymarna potrzeba.
- A trzy kwadranse? - spytał z ewidentnym flirtem w głosie, kusząc słowami równie sprawnie, co przystojny brunet samymi pocałunkami. Przez głowę Ezry przeszła myśl, że zachowywał się w tym momencie jak desperat, zakochany idiota, który jest gotów zrobić wszystko, byleby spędzić jeszcze kilka chwil w towarzystwie wybranki swojego serca. Zwykle to on narzucał tempo, oczekiwał absolutnego posłuszeństwa i spełniania jego woli oraz zachcianek. Znał się na ludziach i wiedział kiedy i w jaki sposób nacisnąć, by wywołać odpowiednią reakcję.
Tym razem tak nie było. Tym razem to on był zdany na łaskę i niełaskę drugiej osoby, co czyniło go nieznośnie bezbronnym, ale zarazem sprawiało, iż sytuacja, w jakiej się znalazł, była tak podniecająca i wyjątkowa. Silverton zdążył już zapomnieć, jak to jest nie być pewnym intencji swojego rozmówcy, flirtować bez pewności, że spotka się z pozytywną reakcją, chcieć czegoś i nie znać gotowego przepisu.
Chciał więcej.
Gdy spotkał się z odmową, chociaż była ona w pewnym stopniu spodziewana, coś nieprzyjemnie zakuło go w piersi. Wygiął się jednak, przyzwalając ciału zareagować na pieszczotę, nie puszczając kochanka z uścisku, jeszcze rozpaczliwiej niż kilka chwil wcześniej chłonąc bliskość i zapamiętując ciepło, dotyk skóry, częściowo oświetloną przez krzywą zasłonę, przystojną twarz. Uniósł dłonie, przesuwając nimi po bokach mężczyzny, docierając do jego włosów. Chwycił za nie delikatnie, obracając głowę, doprowadzając muśnięcie policzka do przelotnego, ale całkiem jednoznacznego pocałunku.
Chciał więcej, nie mniej.
Pozwolił nieznajomemu mężczyźnie wysunąć się z jego uścisku, a potem opuścił dłonie na pościel, przez krótką chwilę jeszcze pozwalając ciału udawać, że jest dotykane. Z resztek przyjemnego przytępienia wyciągnęło go brutalnie zapewnienie przystojnego kochanka. „Jedyna w swoim rodzaju”. Wyświechtane frazesy, żałośnie puste i standardowe, od dziesiątek lat nie niosące ze sobą żadnego, dosłownie żadnego znaczenia. Jedyne, co przekazały, to nieprzyjemną pewność, iż Ezra nie tylko dał się wykorzystać, ale jeszcze wywarł wrażenie kogoś, kto potrzebuje usłyszeć zapewnienie o wyjątkowości jednej nocy, by złagodzić słowa odrzucenia.
Jakby był słabą, delikatną kobietką, nie zaś prezesem wielkiej firmy, która z roku na rok podbijała kolejne rynki i zgniatała konkurencję jak słoń nadeptujący na mrówkę.
W kilku dokładnie wymierzonych ruchach podniósł się z łóżka, wyminął ubierającego się mężczyznę, by wreszcie zatrzymać się w drzwiach łazienki i – tak jak stał, nagi, brudny, klejących się, z częściowo uniesionym członkiem, prychnął.
- Jasne, ja też - powiedział, nie szczędząc drwiny, która zabarwiła jego głos. Spojrzenie błękitnych oczu, wcześniej przypominających głębiny oceanu, wciągające i fascynujące każdego, kto śmiał w nie spojrzeć, zmieniło się w chłodny lód, emanujący zdystansowaniem i owiewający mrozem każdego, kto odważył się zbytnio zbliżyć.
- Pieniądze zostaw na stoliku - rzucił, wskazując głową na pusty blat, na którym poprzedniego wieczoru robili takie rzeczy, iż Ezra nie zdecydowałby się na nim zjeść nawet, gdyby to był jego ostatni posiłek.
Odsunął się od framugi, chwycił za klamkę i zamknął za sobą drzwi, nie tracąc czasu na ewentualne kolejne pożegnania.
Był głupcem, pozwalając sobie na chwilę nadziei, iż otrzyma coś więcej. Nie mógł sobie nawet na to „więcej” pozwolić – jak wobec tego mógł czegokolwiek od kogokolwiek oczekiwać?
Przekręcił gałkę od gorącej wody i stanął pod natryskiem, nie chcąc czekać na moment, aż temperatura stanie się idealna. Chciał jak najszybciej wyjść z tego hotelu, zapłacić za noc i zniknąć, sdpychając do niepamięci zarówno wspaniałe ciało, namiętność, bezwstydne okrzyki, jak i delikatne pocałunki, nieśmiały flirt i nadzieję na zaspokojenie całkowicie zakazanych i niewłaściwych pragnień.
Najwyższa pora, by skończył z tymi skokami w bok i wrócił do prawdziwego życia, pełnego obowiązków, ukochanej żony i biznesowych konferencji.

Jakaś część Charliego, ta mała i całkowicie ukryta, cholernie pragnęła by tamten go zatrzymał. By siłą zmusił go do pozostania jeszcze dwa, trzy, może cztery kwadranse, ciesząc się jego bliskością, tymi wspaniałymi dłońmi i niebieskim jak ocean spojrzeniem. Nie był pewien, ale wystarczyłoby mu po prostu leżenie obok, tym dziwniejsza była to chęć, bo nigdy takiej nie odczuwał. Nie w stosunku do przypadkowych nocy i bezimiennych twarzy. Więc gdy tylko mężczyzna wstał, coś w nim pękło, kazało zrobić jak najszybszy odwrót, obrócić zawstydzoną swoją słabością twarz i pozwolić im grać w ten cały, śmieszny teatrzyk na scenie zbudowanej z hotelowego, brudnego pokoju.
Mówił prawdę. Noc, jaką z nim spędził, była wyjątkowa na wiele, pokracznych sposobów. Niby jedna z setek, o scenariuszu zbliżonym do poprzednich spotkań z kochankami. Drink czy dwa, jawny flirt, dyskretne ocieranie się w barze. Zaakceptowana propozycja i finalnie pokój, w którym rzucali się na siebie, pozbywali ubrań energicznie i z pasją, łaknęli swoich ciał, ze świadomością, że to tylko ta chwila, ta godzina i ta noc. Nie mieli drugiej szansy, jeśli chcieli się zaprezentować, musieli zrobić to właśnie teraz.
Teraz było inaczej. O poranku, przed porannym prysznicem, oblepiony nasieniem, śliną i potem, uśmiechał się jak szczyl, jak gówniarz po pierwszym razie, pozwalając sobie na drobne fantazje na temat śpiącego kochanka. Nie czuł do niego tylko tego zwierzęcego pociągu. Chciał jego, jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało. Był go ciekawy, był ciekawy co ma jeszcze do zaoferowania i dlaczego jego własne ciało, reagowało na jego dotyk po tysiąckroć mocniej, niż na dotyk innych mężczyzn. Samo wspomnienie niskiego, zachrypniętego głosu, rozkazującego mu, szepczącego do ucha o całej przyjemności, powodował na jego plecach dreszcz.
Oblizał bezwiednie wargi, odprowadzając spojrzeniem mężczyznę do łazienki, lustrując nagie i mocne ciało. W wyczuwalnym chłodzie kochanka było coś, co strąciło z niego resztki subtelności i miłych fantazji, a gdy tylko spojrzał na niego tak lodowato, mógł zdobyć się jedynie na odwrócenie spojrzenia.
Stał tak, z ociąganiem dopinając guziki pomiętej koszuli. Przeczesał włosy i obszukał kieszenie spodni w poszukiwaniu portfela. Wyciągnął kilka banknotów, kładąc je na stolik, przez chwilę opuszkami palców trzymając jeszcze swoją wizytówkę. Zawahał się i jedynie wsunął ją ponownie do portfela, kręcąc przy tym lekko głową na własną głupotę.
Ogarniając jeszcze wzrokiem pokój, wyszedł po chwili, cicho zamykając za sobą drzwi.


Aston Industries była technologicznym kolosem. Założona przez Bradleya Astona, cieszyła się dużym uznaniem zarówno na rynku krajowym jak i zagranicznym. Konkurencja była spora, jednak nie wszystkie firmy próbowały z nimi rywalizować, a te, które się na to zdecydowały, były poważnymi przeciwnikami na rynku. Charles był głównym księgowym firmy, przez wielu nieoficjalnie nazywany prawą ręką szefa. Chociaż zdecydowanie lepiej czuł się w liczbach, chętnie udzielał rad na życzenie szefa, prywatnie jego dobrego przyjaciela. Dobrze rozeznany i błyskotliwy, potrafił wyciągnąć firmę z poważnych finansowych problemów. Był inteligentny i skrupulatny, niemal pedantycznie podchodząc do swoich obowiązków. Często przesiadywał w biurze do nocy, a po powrocie do domu dalej ślęczał nad tabelkami i wykresami zysków i strat.  Praca korporacyjna była jego pracą, jego życiem i całym światem, trudno mu było pomyśleć, że nagle miałby całkowicie z tego zrezygnować.

- O 18:00 zaczyna się prelekcja. O 19:00 jest ogłoszenie nowych produktów na kolejny rok. Później krótka analiza dotychczasowych sprzedaży, zobaczymy jak wypadliśmy. Trzy prelekcje wykreśliłem. O 21:00 zaczyna się bankiet. Jutro na 15:00 umówiłem kolację z dyrektorami firm, to dobrze wpłynie na nasz PR, jutro też jest czas dla dziennikarzy - Vincent, młody asystent Bradleya, czytał trzymany przed sobą plan, przystępując z nogi na nogę. Weszli właśnie do budynku, w którym odbywała się konferencja. Blackwoodowi mignęło kilka znanych twarzy, skinieniem głowy witając się z częścią.

- Świetnie. Charles? - Aston spojrzał na księgowego, posyłając mu lekki uśmiech. Był mężczyzną starszym, ale niewątpliwie nadal pełnym przystojnego uroku. Jak dla Charliego, był tez bardzo sympatyczny, chociaż twardą ręką zarządzał swoimi akcjami.
Poprawił okulary na nosie i spojrzał w przygotowane dokumenty. Idealnie dopasowany garnitur dobrze podkreślał jego smukłą sylwetkę, nienaganna fryzura w niczym nie przypominała zmierzwionych, roztrzepanych włosów z rana.

- Musimy przeanalizować propozycje pozostałych firm. Jeśli technologicznie będą zbliżone do naszych planów, konieczne będzie wykupienie wyłączności w większych centrach. Tak czy inaczej, nie jest to coś, czym musielibyśmy się teraz martwić - przerzucił kilka kartek, zerkając na zestawienia. 

- Dobrze. Informuj mnie na bieżąco. W razie czego, skontaktuj się z naszymi prawnikami. Niech bedą w gotowości, jeśli uznamy, że trzeba załatwić odpowiednie pisma - Bradley rozejrzał się, w końcu jednak skupiając spojrzenie na przeciwległy koniec sali.

- Silverton? Nie wiedziałem, że pojawi się na konferencji - powiedział ciszej, z wyraźnym wyrzutem spoglądając na młodego asystenta. Ten nerwowo zaczął przebierać kartki.

- Nie dotarła do mnie taka informacja. Przepraszam najmocniej. Nie wiem jak to się stało- wymamrotał. Charles uniósł głowę, pragnąć odszukać przyczynę całej nerwowości. 
I dopiero po długiej chwili natrafił na znajomą twarz, której widok sprawił, że niemal upuścił dokumenty z dłoni. Ta sama twarz, którą rano obcałowywał, te same, ładnie wykrojone wargi i pewne siebie spojrzenie. Poczuł jak traci grunt pod stopami.

- Ezra Silveron? - upewnił się wolno, powolnie spoglądając na wyraźnie niezadowolonego prezesa. Zaparło mu dech w piersi, musiał lekko odchrząknąć, starają się doprowadzić ciało do normalności. I przede wszystkim pozbyć się ogarniającego ciepła.

- Tak. Ten sam - Charles po raz pierwszy widział Bradleya tak niezadowolonego. Niemal czuł płynące z niego poirytowanie.

- Łącza was jakieś relacje? - Blackwood ponownie zerknął w kierunku Ezry. 

- Tak. Niechęć. Idziemy - prezes machnął dłonią, ruszając przed siebie. Asystent podreptał za nim. Charles został jeszcze sekundę na miejscu, mocniej zaciskając dłonie na trzymanych teczkach.
Masz co chciałeś. Teraz przynajmniej znasz jego imię. I wiesz jak wielki błąd popełniłeś.

Po tej krótkiej wymianie zdań prezesów konkurencyjnych firm, Charles nie miał wątpliwości, że pod poważną opanowaną maską Bradleya, kłębi się okrutne zdenerwowanie. Znał go zbyt długo, by podobnie jak jego młody asystent, puścić rozmowę z Silvertonem w niepamięć. Sam starał się zachować naturalną twarz, ignorując wspomnienia nocy i próbując otrzeźwieć na tyle, by nic po sobie nie pokazać.
Też był zły. W dziwny, absurdalny sposób, poczuł irytację na widok błyszczącej obrączki na palcu Ezry, kiedy witał się z jego szefem. Poczuł się źle, bo i złe zdanie miewał o osobach szukających nocnych igraszek z nieznajomymi, podczas gdy w domu czekała na nich żona lub życiowy partner. Sam był wolny, jego wyskoki za nic w świecie nie mogły nikogo zranić ani zrujnować jego życia prywatnego. Natomiast taki mąż, głowa rodziny? Kto wie, czy nie ojciec dzieci? Chociaż znali zasady, poczuł się wykorzystany. Oszukany, a przecież żadne z nich nie chciało poznać sekretów drugiego. Po nadejściu poranka, wracali do swoich obowiązków jak gdyby nigdy nic.
Bydlak.
Nie powinien mieć mu tego za złe, nie miał takiego prawa, ale przez złotą błyskotkę, resztka tej iskrzącej się fascynacji, po prostu uleciała, zastąpiona delikatnym przygnębieniem.
Czego miał się spodziewać? Doprawdy, z wiekiem robił się chyba coraz bardziej sentymentalny.
- Jesteś nieobecny - Charles napotkał uważne spojrzenie Bradleya.- O czym myślisz?
- O konkurencji - odpowiedział całkiem szczerze, poprawiając okulary na nosie. - Prezentacja ich nowego produktu, może pokrzyżować nam szyki. Szczególnie, jeśli zjawił się sam prezes.
Silverton Electronics był ich największym i najbardziej potężnym rywalem. Na rynku nie było dwóch takich samych rekinów, tyranów sprzedaży i nowych technologii. Wyprzedzali się jedynie o głowę, z nierównym wynikiem dla każdego. Tak jak inne, mniejsze firmy w żaden sposób nie mogły im zaszkodzić, tak firma Ezry Silvertona, jednym ruchem mogła zmiażdżyć ich plany i zmniejszyć sprzedaż. Konkurencja była wyczuwalna nie tylko na sklepowych półkach, ale także w relacjach z pracownikami obu firm. Charles widział analizy sprzedaży drugiej firmy i porównywając je z własnymi, musiał szczerze przyznać, że wypadały równie dobrze. Jak nie lepiej.
W swoich przypuszczeniach również się nie pomylił. Prezentacja ich nowego, innowacyjnego produktu sprawiła, że chociaż ich własna otrzymała wiele przychylnych komentarzy, to nadal zostawała daleko w tyle, co jedynie bardziej zaburzyło samopoczucie Bradleya. Asystent nawet nie starał się rozładować napięcia, zerkając to na Astona, to na Charlesa, czując, że odezwanie się mogłoby skutkować nagłym atakiem złości i kto wie, może wyrzuceniem z pracy.
- Najchętniej odpuściłbym ten cały bankiet - mruknął Bradley, poprawiając mankiety koszuli.
- To raczej niemożliwe. Wiesz, że będzie to dobrze wyglądało. Jako prezes Aston Industries, powinieneś wyjść do ludzi. Doprawdy, że też muszę Ci o tym przypominać. Masz swoich ludzi od PR - Blackwood, oddając teczki z dokumentami asystentowi, machnął na niego tylko dłonią w niemym, wiadomym geście.
- Mam też Ciebie. Czasami myśle, że inni pracownicy są mi zbędni - mężczyzna uśmiechnął się. - Chyba będę musiał wysłać Cię na jakiś urlop.
- Nawet o tym nie myśl - Charles zmarszczył brwi i pokręcił głową, absolutnie odrzucając przyjacielska ofertę prezesa. Urlop, chociaż niewątpliwie należał się każdemu, wcale nie był po drodze Blackwoodowi.
- Od jutra zajmę się nowym planem produktów i sprzedaży. Zorientuje się na rynku i zadzwonię do prawników, by wystosowali pismo z prośba o wyłączność. Może...
- Dość - Bradley machnął dłonią, przerywając mu. Rozejrzał się po sali bankietowej, do której weszli. Ludzie stali przy stolikach, krążyli w koło siebie, uśmiechnięci i rozmowni. W tle grała muzyka grana na żywo, kelnerki raz po raz podawały lampki szampana i szklaneczki szkockiej.
- Porozmawiamy o tym jutro rano. Teraz po prostu się uśmiechaj, masz przecież ten ładny uśmiech, pod którym kobietom miękną kolana - zażartował prezes. Charles, chcąc nie chcąc wykrzywił wargi w lekkim uśmiechu.
- No już, przynieś nam...- Bradley rozejrzał się. - A gdzie Vincent?
- Kazałem mu odnieść dokumenty. Sam pójdę po alkohol - Blackwood z rozbawieniem pokręcił głową, lokalizując spojrzeniem ustawione przez kelnerki butelki z innym alkoholem. Wygładził garnitur, ruszając w tamtym kierunku, po drodze witając się z masą znanych mu osobistości, z kilkoma zamieniając nawet kilka zdań. Chociaż usilnie wmawiał sobie, że dyskretne rozglądanie się służy celom zawodowym, doskonale wiedział, kogo chciał znaleźć. Był to odruch tak silny, że kiedy się na tym złapał, zaklął w duchu, w końcu dopadając alkohol i od razu wypijając jedną lampkę szampana.

Prezentacja nowego produktu przez Silverton Electrics całkowicie ich zmiażdżyła. Może nie było tego widać po ich twarzach, kiedy obserwowali wszystko z pierwszego rzędu, jednak Charles niemal mógł odczytać myśli swojego szefa. Tego się po prostu nie spodziewali. Zaprezentowana technologia przekraczała ich najśmielsze oczekiwania, zostawiając ich techników - najzdolniejszych ludzi jakich znał - daleko w tyle.
Blackwood nie był głupi. Był na bierząco z informacjami o konkurencji, przestudiował uważnie ich dotychczasową taktykę sprzedaży i powstawania produktów. Znał swojego wroga lepiej niż przyjaciół, a dodatkowo, jak na ironię, z wrogiem przystało mu spać.
Tak czy inaczej, technologia, którą w perfekcyjny sposób zaprezentował Ezra była czymś, czego oni nie byli w stanie stworzyć. Nie na tyle szybko, by móc wypuścić produkt w podobnym terminie.
Wiedział to on, wiedział to też Bradley, który pod osłoną neutralności, krążył poirytowany i zmęczony wśród gości, z uśmiechem na ustach odpowiadając na dość niewygodne pytania.
Charlie upił kolejna lampkę szampana, oblizując wargi. Wrócił pamięcią do prezentacji, do pewnej siebie, wyprostowanej sylwetki Ezry, który zdawał się być w swoim żywiole, doskonale odnajdując się na scenie, łapiąc kontakt z potencjalnymi wspólnikami siedzącymi na sali. W sposobie prezentacji było coś naturalnego, zmuszającego do skupienia na nim całej uwagi i brunet mógłby przysiąc, że podobne odczucie miał poprzedniego wieczoru. Był odpowiednim człowiekiem, na odpowiednim miejscu, nie ulegało to wątpliwości. Tak samo, jak w to, że widząc go na scenie, Charles odruchowo poczuł sunące po jego ciele ciepło.
Boże, co ja najlepszego wyprawiam.
Podczas gdy jego firma najwyraźniej miała poważny problem, on był w stanie skoncentrować się tylko na scenicznym uśmiechu Ezry.
Nie miał pojęcia jak doszło do tego, że go nie poznał. Przecież wielokrotnie widywał go na konferencjach, w telewizji, na zdjęciach w internecie. Czytał artykuły na temat jego osiągnięć, podobnie jak Bradley, starał się przewidzieć jego kolejny krok.
Ciemne spojrzenie przesunęło się po zgromadzonych. Szklaneczka szkockiej da Bradleya obróciła się w jego dłoni i zatrzymała dokładnie wtedy, gdy jego wzrok padł na stojącego po drugiej stronie sali Ezrę. Czy tam bardzo mógłby się pomylić, gdyby chodziło tylko o sam zarost? Teraz, patrząc tak na niego, jedynie tą różnicę dostrzegał pomiędzy stojącym tam, a widniejącym na zdjęciach Silvertonem. I świadomość kim tak naprawdę był.
Nie był uważny. Nic dziwnego, usprawiedliwiał się, kto spodziewałby się flirtowania z szefem konkurencji?
Z rozmyślań wyrwał go widok Bradleya w towarzystwie Vincenta i kilku prezesów mniejszych firm, podchodzących do Ezry. Gdyby mógł, Charles jęknąłby histerycznie, odwracając się na pięcie, jednak stanowisko skutecznie mu to utrudniało.
- Ezra...Gratuluję prezentacji. Jak nic, jesteś dzisiaj na ustach wszystkich - prezes Smith uśmiechnął się, klepiąc Silvertona w ramię. Kilka głów, w tym kulturalnie Bradley, pokiwało głowami.
- W rzeczy samej. Bardzo dobre wystąpienie. I produkt. Będziesz pierwszym na rynku, który opatentuje coś takiego! Jak Ci się to udało? - pulchny mężczyzna wyprostował się, bacznie obserwując Silvertona.
- Jest zdolny. Gdyby nie to, nie uznawałbym go za rywala - Bradley zmusił się do delikatnego uśmiechu, kątem oka dostrzegając zbliżającego się Blackwooda.
- Nawet Charles pomylił się w swoich analizach, a to nie zdarza się nigdy. Prawda? - rzucił, unosząc znacząco brew. Charlie podał mu szklaneczkę whisky, po czym zdawkowym skinieniem głowy przywitał się z pozostałymi mężczyznami.
- Zgadza się. Nienawidzę pomyłek - odpowiedział dobitnie, unosząc kącik ust w drobnym uśmiechu. Zielone oczy obserwowały twarz Ezry przez szkła okularów, prawdopodobnie w swoich słowa wplatając drugie dno.
- Nie przedstawiłem. Charles Blackwood. Mój główny księgowy. A to Vincent Moore, asystent - powiedział Bradley. Charles ponownie skinął głową, nie wyciągając jednak dłoni. Właściwie, zdawać by się mogło, że niespecjalnie ma ochotę wywlekać mały sekret przespania się z Ezrą. Bo i po co? Trzymał się silnie swojej zasady, że to co działo się w hotelowych pokojach, w nich tez zostawało. On, prócz głupoty, nie miał nic na sumieniu, w przeciwieństwie do Silvertona. Dlatego też posłał mu lekki uśmiech, znaczący nie mniej nie więcej, niż grzecznościowy gest.
- Ach, Blackwood. Słyszałem, że mało kto ma równie zdolnego pracownika - krępy mężczyzna pokiwał z uznaniem głową.
- To już przesada. Po prostu lubię tabelki - Charles zaśmiał się. Miło i całkiem szczerze, z wyraźną odrobiną zakłopotania. Nie lubił być w centrum uwagi, dlatego tak bardzo szanował sobie pracę za biurkiem.
- Każdy z nas tak kiedyś mówił - prezes Smith roześmiał się gromko, najwyraźniej po wypiciu o kilka drinków za dużo. Bradley natomiast wdał się w błahą pogadankę o ewentualnych technologiach na rynku Azjatyckim, wyraźając swoje niezadowolenie z coraz bardziej rozwijającej się formy podróbek.
- Charles...- Vincent nachylił się do niego odrobinę. Księgowy przeniósł na niego uważne spojrzenie, starając się nie być przy tym specjalnie niegrzeczny będąc w towarzystwie.
- Gdy zanosiłem dokumenty, dzwonili z działu prawnego. Mieli problem z systemem i prosili o podesłanie dokumentów. Najlepiej najszybciej jak to możliwe - wyjaśnił. Pracował niecały rok i nadal, ku irytacji Charliego, był spłoszony i mało pewny siebie. Też taki był, na samym początku, kiedy jeszcze system pracy go tak bardzo nie zniszczył.
- I mówisz mi o tym dopiero teraz? - Blackwood skarcił go cicho, wzdychając jedynie. - Zajmę się tym - dodał, prostując się i spoglądając na stojących obok mężczyzn.
- Panowie wybaczą. Obowiązki wzywają - skłonił się lekko, rzucając jeszcze znaczące spojrzenie Bradleyowi. - Miłego wieczoru - dodał, poprawiając okulary i ruszając w kierunku wyjścia z sali, by jak najszybciej znaleść się na piętrze mieszczącym jego pokój. Nigdy nie przepadał za tłumami, wiec Vincent, chociaż skarcony, zrobił mu wielką przysługę. Zresztą, każda kolejna chwila z Ezrą sprawiała, że czuł się jeszcze bardziej niezręcznie, podejrzewał też, że i z drugiej strony nie było łatwo.
Winda była przepełniona. Odczekał więc i nacisnął guzik przywoływania kolejnej, lekko rozluźniając krawat pod szyją. Zsunął okulary, zahaczając je o materiał koszuli, wyczekując upragnionego dźwięku nadjeżdżającego dźwigu. Gdy drzwi się otworzyły, wszedł do środka naciskając guzik ostatniego piętra. Oparł się o oszkloną ściankę, wyciągając telefon i sprawnie sprawdzając wiadomości przychodzące.

Bradley odprowadził Silvertona wzrokiem, czując na sercu dziwny, ogarniający ciężar. Może było to spowodowane nagłym przypływem niepokoju, a może tym krótkim, nic nie znaczącym wspomnieniem młodego Silvertona, który tak bardzo przysłużył się przy stworzeniu ogólnej prezentacji produktu.
Westchnął tylko bezgłośnie, mocząc wargi w trunku i rozglądając się po sali bankietowej. Rozglądając się z cichą nadzieją, że może wśród nieznajomych, sztucznych uśmiechów, dostrzeże niewidzianą od lat twarz, przez którą niechęć do Ezry pogłębił jedynie bardziej, nie ograniczając się jedynie do zwykłej, zawodowej rywalizacji.
Nic. Pomiędzy ciemnymi, eleganckimi garniturami, nie dostrzegł upragnionych kolorów, które mogłyby ożywić tą martwą, przepełniona teatralnymi gestami salę.
Otrząsnął się, jeszcze raz zerkając w stronę oddalającego się Ezry, by zaraz ze znanym sobie uśmiechem na ustach, wrócić do konwersacji o wszystkim i niczym, konwersacji, którą i tak zapomni, bo była równie istotna jak zeszłoroczny śnieg.
Istotna zapewne byłaby dla Charliego, który z każdego słowotoku potrafił wyciągnąć jakieś wnioski, ze swoją wrodzoną bystrością i zdolnością dedukcji. Teraz jednak, Blackwood uparcie wpatrywał się w wyświetlacz telefonu, kasując niepotrzebne wiadomości i modląc się o odrobinę spokoju, w hotelowym i wygodnym pokoju.
Pewnie gdyby nie zapach, jaki poczuł po dołączeniu do winy drugiej osoby, przypadkowe towarzystwo po prostu by zignorował. Zapach jednak, zapach perfum, był mu znany i nie zdołał jeszcze całkowicie ulecieć z jego myśli po poranku. Łechtał nozdrza, sprawiał, że chcąc nie chcąc wspomnienia wracały, jak irytujący, natarczywy bodziec. Uniósł więc spojrzenie znad ekranu, na przelotną sekundę zamierając, gdy mężczyzną obok okazał się nie kto inny jak prezes SE. W wymownym geście uniósł brwi, jednak nim zdołał wykonać chociażby ruch, winda ruszyła, a Ezra zadał pytanie, przez które stracił chwilowy wątek myślowy.
Spojrzenie zamieniło się na spojrzenie szczerze pytające, sunęło po opanowanej twarzy Silvertona, nawet ześlizgnęło się na jego luźna sylwetkę, jakby chciał doszukać się tam jakiejkolwiek odpowiedzi.
- Na co czekamy? - powtórzył, przechylając lekko głowę w bok, palce mocniej zaciskając na obudowie telefonu.
Zrozumiał. W całej jego pseudo luźnej postawie, w całej dociekliwości, zrozumiał o co mu chodziło.
O ich wspólną noc.
Ezra Silverton. Ten potężny mężczyzna, posiadający wszystko, mogący tak wiele...Bał się. Najzwyczajniej w świecie bał się, że Charles z tupetem ujawni ich jednonocny romans, wzbudzi sensację, rozbije jego ułożone życie. Bał się tak bardzo, że nie bacząc na ewentualnych świadków, wbił się do windy w której jechał jego konkurent, by w końcu otrzymać informację kiedy go zniszczą.
Delikatnie odepchnął się od lustrzanej ścianki i zbliżył się do mężczyzny. Blisko, niemal przylegając do jego ciała, pochylając głowę ku niemu w pełen dyskrecji sposób. Teraz jeszcze mocniej czuł perfumy, powstrzymując się przed odruchem pieszczenia jego szyi, przed pocałowaniem jej i drobnym ukąszeniem.
- Naprawdę uważasz, że zniżyłbym się do tak niskiego poziomu, żeby wywlekać jednonocne, nic nie znaczące pieprzenie tylko dlatego, że jesteśmy konkurencją? - powiedział niemal szeptem, opierając dłoń po jednej stronie jego ciała. Ciepły oddech muskał policzek Ezry, omiatał kącik jego warg, gdy wypowiadał z siebie delikatnie drżące, ale pewne słowa.
- Prezesie - niemal wymruczał, spoglądając mu w oczy, odnajdując znany sobie błękitny chłód. - Ta informacja nie zniszczy jedynie Ciebie. Zniszczy też mnie. Nawet, jeśli nie posiadam żony, podobnie jak pan - powiedział to bardziej oschle niż zamierzał, z jakimś wyczuwalnym wyrzutem, pełen przekonania, że został oszukany. Nie sypiał z głowami rodzin, nie sypiał z ludźmi, którzy nosili na palcu obrączki, znak wierności. Nie sypiał z nimi, nie chcąc rozbijać rodzin.
Chociaż bardzo się starał, bliskość mężczyzny tylko potęgowała w nim rosnące podniecenie. Możliwe, że działo się to tak ponieważ było mu dobrze. Tej nocy, kiedy był w jego objęciach, kiedy pozwalał mu wejść w siebie, było mu dobrze. Wiedział, że dzieliły go milimetry, że jeden ruch wystarczył, by go pocałować, by poczuć jego miękkie, sprawne wargi na swoich. Atmosfera była gęsta, bardzo intymna, chociaż gdzieś z tyłu głowy był gotowy na zatrzymanie się windy, na dołączenie kolejnych ludzi przemierzających piętra.
Opanuj się.
- Nadal pamiętam to uczucie, kiedy dochodziłeś we mnie. I na mnie. Kiedy trzymałem w ustach Twojego kutasa. I nadal twierdzę, że to była udana noc.

Podobało mu się to spojrzenie. Błękitne, przeszywające oczy, pełne pożądania, skupienia, pełnej uwagi na jego własnej twarzy, znajdującej się tak blisko. Spojrzenie, od którego nie mógł uciec, a przede wszystkim nie chciał uciekać, najchętniej pozwalając sobie tonąc w nim dopóki nie zabraknie mu tchu. Miękł pod tym spojrzeniem, przestawał kontrolować swoje całe opanowanie, pragnąć, by ten sam wzrok prześlizgiwał się po jego nagim ciele, wijącym się w spazmach rozkoszy.
Miał wrażenie, że nie może oddychać. Winda nagle robiła się zbyt mała, zbyt ciasna, przesiąknięta zapachem jego perfum i skóry. Zadane pytanie, pewne i strącające resztki jego rozsądku, odbijało się od oszklonych ścian, sprawiając, że Charlie zadrżał, wzdychając tylko z bezsilności i tej emanującej z Erzy zuchwałości.Nagle sytuacja się zmieniła, nie on rozdawał karty, a stery przejął prezes, sprawnym ruchem dociskając go do ściany. Sapnął, wiedząc jak niewiele już zrobi, poddając się chwili, na którą obaj czekali, którą chcieli przedłużyć jeszcze tego poranka. Teraz jednak, sytuacja była inna - nagła, gwałtowna, pełna zniecierpliwienia i strachu, że już zaraz, za parę chwil, ktoś nieświadomie może im przerwać cudowną bliskość drugiego.
Doskonale wiedział jaka była odpowiedź.
Jedyna w swoim rodzaju. Niesamowita, wspaniała.
I może nawet wyartykułowałby cokolwiek spomiędzy swoich warg, gdyby nie zostały brutalnie zaatakowane przez te drugie, złaknione pocałunków i rozkosznie miękkie. Charlie Chwycił od razu garniturowy materiał Ezry, szarpiąc go i przyciągając jeszcze bardziej, pozbawiając pieszczotę czułości i delikatności. Nie mieli na to czasu, wzdychając w rozchylone wargi, siląc się z wiotkimi, wilgotnymi językami, zderzając się zębami, jak dwoje dzieciaków, niewiele jeszcze wiedzących o prawdziwych pocałunkach.
Smakował go chaotycznie, lubieżnie zlizując krople śliny, bezwstydnie jęcząc, gdy krocze tamtego naparło na jego własne, zmuszając go by tylko mocniej przywarł do zimnej, lustrzanej tafli.
Nie myślał. Nie musiał. Miał to, czego chciał od momentu, kiedy zobaczył go na tej pieprzonej konferencji. Wcześniejsze rozterki odsunął głęboko od siebie, biorąc tyle, ile tamten mu dawał, samemu dając mu równie wiele. Dłonie sunęły po ciele, nieprzyjemnie okrytym materiałem. Wyciągnęły koszulę ze spodni, wślizgnęły się pod nią, by mocno zacisnąć palce na ciepłej skórze, wbijając w nią paznokcie.
- Prezesie...- wysapał lubieżnie, podniecająco i drżąco, mieląc w ustach jego stanowisko jak najświętszy komplement. Podniecało go to, fakt wyższej funkcji, jakiejś dziwnej władzy Silvertona, jakiej miał świadomość. Chociaż nie był jego szefem, to był jego prezesem, tajemniczym kochankiem, zaspakajającym jego wygórowane potrzeby. Druga z dłoni powędrowała na idealnie ułożone, jasne kosmyki włosów. Palce chwyciły je, szarpnęły, odchylając głowę, by wargi mogły odnaleźć ukochaną szyję, a język zostawić na jej długości wilgotny ślad.
Nagle zgasły światła. Wszystkie, zostawiając ich w absolutnej ciemności. Winda zatrzymała się gwałtownie, kołysząc złowieszczo, zawieszona gdzieś pomiędzy piętrami. Charles zamarł na krótką chwilę, czując ciepły oddech Ezry, jego energicznie bijące serce, tak bardzo tempem pasujące do jego własnego. Wnętrze ciasnego pomieszczenia wypełniło się czerwienią, światłami awaryjnymi, ironicznie nadając im jeszcze bardziej intymny i erotyczny klimat.
- Ezra...- Blackwood spojrzał na niego z tym nieukrywanym pożądaniem, ściszając głos odrobinę bardziej. Obcałował jego wargi, pojedynczo każdą, wykorzystując sytuację, ten felerny brak prądu, który nieuchronnie przedłuży ich spotkanie.
- Weź mnie - wymamrotał szybko, wsuwając dłoń pomiędzy ich krocza, pocierając intensywnie członek tamtego, jeszcze ukryty za spodniami i bielizną.
- Weź mnie tutaj. Pieprz się ze mną. Chcę Cię znowu poczuć w sobie - druga dłoń dołączyła do tamten, odnajdując sprzączkę paska, by jak najszybciej go rozpiąć. Tylko Bóg jeden wiedział, jak bardzo go teraz pragnął, ponownie tą zwierzęcą rządzą. Różnicą było to, że teraz, mógł raz po raz wypowiadać jego imię, kiedy będzie go brał w tej małej windzie.

Charles wygiął się, wypychając mocniej biodra, gdy tylko Ezra ujął jego twardy członek, ewidentny sygnał tego, jak bardzo mężczyzna go podniecał. Mężczyzna i sytuacja, w jakiej się znaleźli, która rozpalała każdą jego cząstkę od środka.
Pozbawiony spodni, z okularami leżącymi gdzieś na podłodze, z rozchełstaną koszula i zaczerwienionymi policzkami, musiał sprawiać wrażenie całkowicie oddanego, w dziwny sposób uległego, co było tylko częściowa prawdą. Blackwood nigdy nie bywał grzecznym chłopcem. Chociaż zawodowo odznaczał się powagą i profesjonalnym podejściem, w sprawach łóżkowych był zupełnie inny. Miał duże wymagania, wielkie rządze, które ciężko było zaspokoić. Uwielbiał drobne fetysze, mocny seks na skraju z brutalnością, dotyk tak mocny, że aż zostawiał ślady na zadbanej skórze. Jego słowa z formalnych i poprawnych, zamieniały się w serię lubieżnych, perwersyjnych zdań, rozkazów i błagań, naprzemiennie wypadających z rozchylonych warg. Pozory myliły, czego księgowy był idealnym przykładem. Cicha woda, z tendencją do uwodzenia prezesów. Kto by pomyślał.
Jednego prezesa.
Tego konkretnego, tutaj, stojącego przed nim i energicznie wpijającego się w jego wargi. To dziwne. Pomimo wielu rzeczy, jakie ich dzielą, tylu elementów, które do siebie nie pasują, on miał w głowie tylko swojego konkurenta. Jego usta, niebieskie oczy i dotyk, od którego płonął.
Nieco kulawo odnalazł prezerwatywę, prawie po omacku wpychając ja w dłoń Ezry. Sapnął, obrócony i przyparty do zimnego lustra, niewątpliwie będącego ochłoda dla jego rozgrzanych policzków.Stanął w większym rozkroku, szukając stabilniejszej pozycji, opierając dłonie na szybie.
- Ezra...Przestań się bawić..- wyjęczał, kręcąc pośladkami, wypinając się tylko bardziej i domagając się w końcu twardego kutasa w swoim tyłku. Nie wątpił, że ich drobny występek zapamięta na długo. Bardzo długo, zważywszy na sytuację w jakiej się znaleźli. Ponad to,  nie wiedział, jak się zachowa, kiedy Silverton zerżnie go równie dobrze jak w nocy. Czy będzie w stanie ignorować ten fakt, odgrodzi się od niego całkowicie i ucieknie, czy może połasi się mocniej, szukając jakiegokolwiek kontaktu z tym człowiekiem. Zaczynając sekretny romans.
Jego słowa go zawstydzały, dłonie przyprawiały o drżenie i coraz głośniejsze jęki, własny oddech, odbijający się od szyby, łechtał go w twarz.
- Zerżnij mnie...Zerżnij mnie mocno. Nie pozwól mi zapomnieć - mruczał, skomlał gdy palce prezesa rozluźniały go, przygotowywały na to, co miało zaraz nastąpić. Charles był niecierpliwy, złakniony porządnego ruchania, ruchania konkretnie z nim. Dlatego też gdy mężczyzna w niego wszedł, wydał z siebie dźwięk pełen ulgi i rozkoszy, odruchowo zaciskając się na twardym członku kochanka, wypychając biodra jeszcze mocniej w tył, nie mogąc już dłużej wytrzymać.
- Mmm... - uśmiechnął się, oblizując zaczerwienione od pocałunków wargi. Spojrzał na ich odbicie, odszukując twarz Ezry, wpatrując się uważnie w błyszczące oczy, które w czerwonawej poświecie światła sprawiały wrażenie jeszcze bardziej drapieżnych. Podobało mu się to co widział.  
Odszukał jego dłoń, delikatnie naprowadzając ją ku swojej twarzy. Nie odrywając ciemnych tęczówek od odbicia twarzy partnera, przesunął językiem po dwóch palcach, wsuwając je sobie zaraz do ust w pełnym perwersji geście. Nie lubił czekać, dlatego biodra poruszyły się niespokojnie, pośladki mocniej nabijały się na członek. Czuł, jak go rozpychał, jak penetrował go głęboko, muskając najwrażliwsze punkty.
Palce, prócz miłego, pobudzającego dodatku, miały jeszcze jedna zaletę - skutecznie uciszały odważne jęki, bezwstydnie wydawane przez Charliego.

Charles nie wiedział, co nim kierowało. Jeszcze nigdy żadna jednorazowa noc nie ciągnęła za sobą tej uporczywej tęsknoty za bliskością i ciałem drugiego człowieka. Nawet jeśli, raz czy dwa, zdarzyło się, że gdzieś w oddali dostrzegał jakiegoś swojego kochanka, nie czuł, by zarówno serce i dusza wyrywały się do tej osoby, by jego ciało płonęło i niemal krzyczało o powtórkę. Teraz jednak, całym swoim jestestwem pragnął go, pragnął prezesa SE, nie myśląc o niczym więcej, niż wyraz jego podnieconej twarzy w lustrzanym odbiciu i uczucie twardego, pulsującego członka w ciasnym wnętrzu. Chciał jeszcze. Więcej i mocniej. Nie ważne, jak bardzo nieodpowiednie to było, jak bardzo nieprofesjonalne z jego strony, jak bardzo wlokło to za sobą ewentualną katastrofę.
Brakowało mu tego. Uczucia fascynacji, nierozważności, niechlujności w ruchach i pocałunkach. Momentu, kiedy jego serce biło jak szalone w klatce piersiowej, uświadamiając go, że żyje, a nie tylko wegetuje w czasie pomiędzy tabelkami i wyskokami do przypadkowych, hotelowych pokoi, z których nie wynosił nic, prócz lekkiej satysfakcji.
Uniósł kąciki ust w lekkim uśmiechu, uświadamiając sobie, że Ezra, podczas tych kilku chwil zbliżenia, dał mu więcej, niż sam mógłby oczekiwać. Nie dla nich był szalony, impulsywny seks w windzie, nie dla nich był ten drobny, zwierzęcy romans, na ich stanowiskach wszelkiego rodzaju odskocznia od normy była czymś niemile widzianym i obcym.
Prawda?
Pochłaniał jego palce z dziwną sprawnością, językiem muskając je zręcznie i zasysając się na nich lubieżnie. Zupełnie tak, jak zająłby się jego członkiem, gdyby tylko miał go przy ustach. Wzdychał, nie ukrywając zadowolenia, rozkoszy wynikającej z kolejnych ruchów bioder, kolejnej, głębokiem penetracji, szybkich i mocnych pchnięć do samego końca. Nie zostawał mu dłużny, nawet teraz, przyparty do lustra i mogłoby się zdawać bezbronny; wychodził naprzeciw jego ruchom, nabijając się na członek, kręcąc biodrami, jakby doszukiwał się nowych kątów i nowej przyjemności.
- Jeszcze...Pieprz mnie mocniej - wysapał gorączkowo, doskonale wiedząc, jak blisko są obaj, jak dreszcz strachu i wyczekiwania na nagły przypływ prądy, kumuluje w nich dziwne uczucie spełnienia. Wypiął się bardziej, czując jak drżą mu nogi, skrępowane resztkami spodni, leżącego gdzieś w nieładzie przy jego kostkach. Wypowiadał jego imię. Raz, drugi, trzeci, cały czas na zmianę z bezwstydnym proszeniem, błaganiem o więcej. Światło zamigotało, powodując, że serce Blackwooda na chwilę stanęło w przerażeniu i obawie, że to właśnie teraz, już, będą musieli skończyć. Jednak to tylko krótkie spięcie, drobne problemy w przewodach, nic czym musieliby się przejmować.
Oparł czoło o zimne lustro, z wprawą dziwni obciągając palce mężczyzny, odszukując w tym kolejną, perwersyjną przyjemność. Pochłaniał je, w tempie jaki nadał Ezra. Był idealnym kochankiem, idealnym zajęciem, poznaną przypadkowo szmatą, jego szmatą, bo tylko z nim byłby w stanie robić te wszystkie ocierające się o absurd rzeczy.
Wydał z siebie przeciągły, długi jęk, dochodząc chwile poźniej, przy pomocy dłoni kochanka, czując, jak wypełnia go, jak spina się i dochodzi prosto w jego wnętrzu, pulsując energicznie.
- Ezra...- wysapał, brudząc jego dłoń nasieniem, brudząc lustro spuszczając się potężnie. Zadrżał jeszcze mocniej, napierając na ściankę, jakby szukając stabilnego oparcia. Oddychał szybko, nierówno, obracając głowę od pokrytych własną śliną palców, by sięgnąć po drugą dłoń mężczyzny i przysunąć ja do swoich ust. Wystawił język, zlizując siebie, perliste nasienie znajdujące się na skórze dłoni. Mała wina pachniała całym ich grzechem. Potem, ciałem, perfumami, spermą, nie zostawiając cienia złudzeń.
Znowu to zrobili. Rżnęli się z premedytacją, posiadali własne ciała.
Silverton rozbudził w nim to, czego Charles nie czuł długo.
Chciał jeszcze.
Chciał jego.
Znowu.
Odetchnął drżąco, odsuwając twarz i oblizując wargi. Dał sobie chwilę, nim ponownie odszukał spojrzeniem twarz mężczyzny, zaczerwienioną od wysiłku i błogostanu. Żonaty prezes konkurencyjnej firmy był tym, czego Charles pożądał mocniej, niż mógłby się do tego przyznać na głos.
Przylgnął biodrami do lustra, uciekając od ciała mężczyzny, by moc obrócić się przodem. Ciemne włosy miał w nieładzie, rozchylone usta chłonęły łapczywie powietrze, rozluźniony krawat wisiał krzywo na pogniecionej, białej koszuli. Mocno złapał mężczyznę i przyciągnął go do siebie, wpijając się namiętnie w jego wargi, dając mu posmakować siebie. Długo nie przerywał pieszczoty, jakby w wynagrodzeniu za odrzucenie porannej propozycji. Jeszcze trochę, jeszcze chwilka bliskości, nim ubiorą się i zapomną o całym incydencie.
- Muszę się ubrać - powiedział cicho, kąsając jego dolna wargę. - Proponuję Ci to samo - dodał z uśmiechem.

Lubował się w jego pocałunkach, z każdym kolejnym coraz bardziej zatracając się w smaku jego warg i tym obezwładniającym zapachu skóry i perfum, przypisanym tylko i wyłącznie osobie Silvertona. To ten rodzaj zapachu, który ciągnie się za człowiekiem, zjawiając się w najmniej oczekiwanym momencie, budząc całą lawinę wspomnień, mile łechtających duszę. Nawet teraz, kiedy pocałunek był mniej natarczywy, a bardziej subtelny i namiętny, odnajdywał w nim wszystko czego szukał, mogąc westchnąć w rozchylone wargi błogo z niemym uwielbieniem.
Początkowo, przez krótką chwilę sądził, że Ezra nie odpowie na pieszczotę, że wraz z  osiągnięciem orgazmu, uleci jego cień sympatii i zafascynowania jego osobą. Myśl tą przyjął z ukłuciem żalu, całe szczęście szybko odgoniona przez odwzajemniony pocałunek.
Zamknął więc oczy, jak zawsze gdy chciał możliwie jak najdłużej czerpać przyjemność, skupić się tylko na chwili obecnej, stojąc tak, roznegliżowany, spocony i oblepiony własnym nasieniem.
Doprawdy, w wieku trzydziestu pięciu lat, za kilka dni trzydziestu sześciu, zachowywał się jak nastolatek, nie mogący utrzymać na wodzy swojej żądzy. I ku własnemu zaskoczeniu, wcale nie było mu z tym źle.
Mruknął, lekko niezadowolony, gdy wszystko się skończyło. Chociaż czuł dalej bliskość Ezry jego usta odsunęły się, zostawiając niedosyt. Czuł w ustach jego smak, w nozdrzach zapach, w tyłku pozostałość po przygodnym seksie. Rozchylił powieki, wolno, uśmiechając się leniwie i zatrzymując spojrzenie na twarzy kochanka. Przystojnej, zmachanej wysiłkiem twarzy, której widok będzie się za nim ciągnął jeszcze bardzo długo. Bo dla tego widoku, jeszcze nie raz, nie dwa sprawiłby mu przyjemność.
Nie mówili już nic. Cisza, chociaż dusząca, nie wydawała się Charliemu kłopotliwa. W ciszy miał wrażenie, jakby słyszał dalej bicie jego serca, zakłócane tylko dźwiękiem zapinającego się paska spodni. Była miła, taka, jaka powinna być po zajebiście dobrym stosunku, na chwilę przed tym, jak wszystko diabli wezmą.
Odebrał chusteczki, sprawnie ocierając członek i dłoń. Pochylił się, ujmując materiał spodni oraz bielizny, by sprawnym ruchem naciągnąć je na siebie. Wygładził koszulę, dopinając kilka jej guzików, wciskając materiał pod spodnie. Była pognieciona tak bardzo, że nie ważne, co by z nią zrobił, prawdopodobnie i tak nie wróciłaby do stanu sprzed przekroczenia progu windy. To nic. Nie zamierzał się tym przejmować. Jego pokój nie znajdował się tak daleko, większość ludzi dalej uczestniczyła w bankiecie, więc jeśli szczęście odpowiednio mu sprzyjało, nikt nie wychwyci go wzrokiem w takim stanie. A nawet jeśli to wątpił, by ktokolwiek połączył stan jego koszuli z dzikim seksem w windzie.
Oparł się ciężko o lustro, poprawiając mankiety, zabierając się za niechlujnie zawiązany krawat. Czynność przerwał mu Silverton, w zaskakującym dla niego geście, milcząco pomagając mu z wiązaniem.
Patrzył na niego, a spojrzenie ponownie miało w sobie coś ciepłego i zachęcającego, wręcz hipnotyzującego swoją intensywnością. I on nie odrywał wzroku, opuszczając tylko dłonie, pozwalając mu na wszystko, na kolejną chwilę wkroczenia w jego prywatną przestrzeń. Nic się nie skończyło. Póki czerwone światła migały nad ich głowami, dalej trwali w intymnej atmosferze, niezdecydowani na to co dalej. Co za kilka chwil, gdy zderza się z okrutną rzeczywistością, w której nie było miejsca na romanse.
Wychylił się w jego stronę, widząc chęć pocałunku, zbliżające się wargi, błękitne, przeszywające spojrzenie. Chciał wyjść mu na przeciw, przyśpieszyć wszystko, znowu trwać w tej rozkosznej nicości, nie męczony zawodowym stresem. Tylko kawałek, milimetr i poczułby jego język, znowu jęknął by cicho, przeciągle, mięknąc pod wpływem doznań.
Wstrzymał oddech, gdy światło rozjaśniło windę, powodując, że niemal zmrużył oczy z wyraźnego dyskomfortu. Wbił się mocniej w ściankę, odwracając spojrzenie jak przyłapany na gorącym uczynku dzieciak. Zacisnął wargi, zacisnął serce, pozwolił rozumowi na więcej.
Koniec.
Wróć.
Pocałuj mnie.
Odebrał okulary, zakładając je na nos, poprawiając jednocześnie czarne kosmyki włosów. Spojrzał na mały ekranik, oznajmiający piętro, do którego się zbliżali. Niby od niechcenia zgarnął z ziemi telefon, ukradkiem rozglądając się za możliwymi śladami ich małego grzechu.
Winda zatrzymała się dokładnie w momencie, kiedy Blackwood zdołał opanować oddech. Drzwi otworzyły się przy charakterystycznym akompaniamencie dzwonka, zapraszając do wyjścia. Charles momentalnie zrobił dwie rzeczy. Najpierw wyciągnął z kieszeni wizytówkę, a następnie wsunął ją w klapę marynarki Ezry, znacząco ją klepiąc.
- Do zobaczenia, Prezesie - powiedział, zerkając na niego kątem oka, nie przeciągając już nieoczekiwanej schadzki.
Wyszedł, nie oglądając się za siebie, energicznym, szybkim krokiem kierując się do swojego pokoju. Przesunął palcami po estetycznym, fachowym wiązaniu krawata, nie powstrzymując się przed subtelnym uśmiechem.
Cholera. Było warto.

Gdy tylko drzwi pokoju Charlesa zamknęły się, Blackwood oparł się o nie ciężko i zaklął głośni i siarczyście, wyrzucając z siebie tłumioną obawę i jakąś dziwną irytację, która w nim tkwiła. Wpatrywał się w jakiś punkt przed sobą, chyba w tarasowe drzwi wychodzące z bogatego, luksusowego pokoju, tak różnego od pokoju, w którym obudził się dzisiejszego ranka.
Wiele rzeczy od wczorajszego wieczoru wydawało mu się nierealne. Spotkanie Ezry, upojna noc w jego ramionach, zaskoczenie wynikające z ujrzenia go po raz kolejny. I seks w windzie, którego dobrowolnie się dopuścili, zdając sobie sprawę z konsekwencji głupich czynów.
Kiedy tak o tym pomyślał, stwierdzał, że każdy jego gest, każdy ruch czy wypowiedziane słowo, pchało go na granice zguby, zmuszało do balansowania pomiędzy przyzwoitością i zdrowym rozsądkiem, budząc jakieś nieznane mu dotąd dawki adrenaliny, zamieniając przy tym przygodny seks w całą maskę skomplikowanych zdarzeń, które nigdy, przenigdy nie powinny mieć miejsca. Nie z prezesem SE, nie z kimkolwiek innym.
To nie był on, to nie był Charles Blackwood, który z premedytacją wychodził z łóżka kochanka, nie zaszczycając go ani jednym spojrzeniem, ba! Tamten Blackwood nie zostawiłby swojej wizytówki, licząc na...No właśnie. Na co liczył?
Przeczesał palcami włosy, drugą dłonią rozluźniając zawiązany wcześniej przez Silvertona krawat. Zostawił mu wizytówkę impulsywnie, nim zdołał przeanalizować sytuację. W głębi duszy chyba miał nadzieję, że Ezra zadzwoni, napiszę, da mu jakikolwiek znać na to, że nie żałuje, że chce to powtórzyć. Z nim, za zamkniętymi drzwiami. Ostatecznie jednak dziecinna głupotą było marzenie o tak frywolnych i błahych rzeczach.
Nie napisze. Nie jest głupi i tak sentymentalny jak Charles.
Odrzucając brudne, spocone ubrania, zniknął w obszernej łazience, od razu wchodząc pod prysznic, ciepłą wodę przyjmując na ciele jak błogosławieństwo, pokutę zmycia z niego potu, pocałunków i dotyku Ezry.
Ma żonę.
Ta myśl najbardziej mu ciążyła, powodowała, że czuł się jak śmieć, jak cholerny łajdak, wykorzystujący niewiedze innych dla własnych przyjemności. Nie rozbijał rodzin, nie ważne, czy były to rodziny średniej klasy społecznej, czy pieprzona rodzina Ezry Silvertona. Choć nie znał twarzy tej kobiety, z łatwością mógł wyobrazić sobie wyraz jej zawodu, jej smutek i piekący w piersiach ból. To nieme oskarżenie w jego kierunku.
Wszystko zniszczyłeś. Gdyby nie Ty, wszystko byłoby w porządku.
Nie chciał tego. Nie chciał być powodem smutku tej kobiety, powodem rozterek Silvertona, jego grzechem, który ciągnąłby za sobą. Nawet, jeśli miałby za to zapłacić jego uśmiechem, widokiem błękitnych, roziskrzonych oczy i smakiem jego warg, które do tej pory czuł na ustach.
Tego wieczoru, zdołał jedynie wysłać kilka maili do działu prawnego, nie mogąc za bardzo skupić myśli na czymkolwiek innym. Spalił dwa papierosy na tarasie, wypił lampkę wina, odruchowo zerkając na leżący obok telefon, którego szybkę ozdabiało pojedyncze pęknięcie, pamiątka po upadku na windową podłogę.
Nic. Żadnej wiadomości jaka mogłaby ponownie poruszyć w nim cokolwiek. Żadnego znaku, że nie popełnił błędu. I chociaż gdzieś w środku odczuł ukłucie zawodu i zwątpienia, przyjął tej niemy koniec jak ostateczne potwierdzenie.
Dość romansów.

- Gdzie Vincent? Zawsze znika, kiedy jest najbardziej potrzebny - mruknął Bradley, krocząc żwawo korytarzem w towarzystwie Blackwooda. Zerknął na niego pytająco, jakby oczekując, że jego księgowy w magiczny sposób wyczaruje asystenta przy jego boku.
- Prawdopodobnie zaraz przyjdzie - Charlie posłał szefowi lekki uśmiech, spoglądając na zegarek. Mieli dziesięć minut do spotkania z prasą, w którym uczestniczyli najbardziej wpływowi prezesi. Prasa nigdy nie interesowała się płotkami. To firmy takie jak Aston Industries czy Silverton Electronics były ich głównym łupem, gorącym tematem, o który walczyli dziennikarze. Oprócz nich, chociaż niewątpliwie mniejsi, wiodły swój prym pomniejsze firmy, często dla bezpieczeństwa zajmujące się zupełnie inna technologią. Nikt nie był na tyle głupi,bykonkurować z gigantami.
- Myhym. Zastanawiam się, dlaczego jeszcze go trzymam - Aston poprawił mankiety koszuli i westchnął tylko ciężko. Jego przystojna twarz była teraz lekko spięta, a kształtne, wąskie wargi zacisnęły się w pojedynczą linię.
- Masz za miękkie serce - zażartował Charles, otwierając drzwi prowadzące do sali konferencyjnej. Bradley spiorunował go jedynie wzrokiem, zaraz skinieniem głowy witając się ze zgromadzonymi.
Przy kilku stolikach ustawionych w rzędzie, zebrali się reprezentanci firm. Przed nimi, na ustawionych krzesłach, siedzieli już dziennikarze z aparatami, mikrofonami i masa notatek, prawdopodobnie pieczołowicie przygotowywanych przez kilka dni. Konferencja miała być krotka, zaledwie po kilka pytań, ponownie zaprezentowanie najnowszej technologii, by serwisy informacyjne miały co rzucić ludziom na pożarcie. Blackwood nienawidził dziennikarzy. Nienawidził fleszy, masy pytań, jego zdjęć widniejących w gazetach i internecie. Cenił swoją prywatność, chętniej zaszywając się w biurze, niż na organizowanych, hucznych bankietach czy konferencjach. Niestety, Bradley bywał okropnie denerwujący w tym temacie i uparty jak osioł, ciągając go we wszystkie, możliwe miejsca.
Aston usilnie chciał go awansować. Oficjalnie na swoja prawą rękę, na swojego zastępcę. Jednakże dostrzegał niechęć Blackwooda do tego pomysłu, chowającego się za tymi przeklętymi tabelkami, z nosem w wyliczeniach i papierach. Szanował jego decyzję, nie mniej, dalej licząc na to, że któregoś dnia zmądrzeje.
Charles rozejrzał się. Na krótką chwilę zawiesił spojrzenie na bladej twarzy Silvertona. Spojrzenie było krótkie, przelotne i nie trwało więcej, niż powinno w tej sytuacji. Większość uwagi skupiał jednak młody mężczyzna obok niego, wystrojony w rzucający się w oczy, czerwony garnitur. Nie znał go, nie przypominał sobie też, by kiedykolwiek widział go na jakiejś konferencji. Bradley natomiast znał go bardzo dobrze.
Zatrzymał się trochę zbyt nagle, unosząc delikatnie brwi. Zignorował nagłe wyjście swojego konkurenta, zignorowałby zapewne nawet uderzenie meteorytu, gdyby miało miejsce tuż obok nich. Jedyne, co mógł zrobić, to drobne machnięcie dłonią na Charliego, dając mu znak, by oddał mu trzymane dokumenty.
- Znajdź mi Vincenta. Już - rzucił, ignorując lekkie zdezorientowanie swojego księgowego, który wolno oddał mu teczki, kiwając głową.
- W porządku. Zaraz przyjdę - powiedział. Zrobiło się zamieszanie, gdy dziennikarze, jeden przez drugiego starali się zadawać pytania. Na pierwszy strzał padło SE, mieli więc dobre dwadzieścia minut, nim dziennikarze przedrą się przez pozostałe firmy, dochodząc do nich.
Odwrócił się, przeciskając przez drobny tłum, wyciągając telefon, by w międzyczasie spróbować dodzwonić się do Vincenta. Bezskutecznie.
Na korytarzu rozejrzał się z wyraźna irytacją, w końcu zaczepiając jednego z pracowników hotelu.
- Toalety? - spytał, przypominając sobie, że młody asystent miał solidny problem ze stresem. Dobrym pomysłem było poszukanie go najpierw tam, zanim pójdzie na kolejne piętra. I go zabije.
- Prosto i na lewo - młoda kobieta uśmiechnęła się, pokazując mu drogę. Podziękował jej skinieniem głowy, energicznym krokiem kierując się we wskazanym kierunku.
Pchnął mocno drzwi, zastając w środku ciszę. Trwała konferencja, większość osób znajdowała się już w sali, raczej nikt nie wybrałby tego momentu na wyjście do kibla na szybkie oddanie moczu.
- Vincent? - rzucił, rozglądając się i nasłuchując. Pierwszym, co rzuciło mu się w oczy, był telefon zostawiony na łazienkowej umywalce. Dopiero potem dobiegł go stłumiony, gardłowy bełkot, dźwięk wyrzucania z siebie resztek posiłku. Toaleta była pojedyncza, rozdzielona na strefę z umywalką i zamkniętą strefę z ubikacją. Charles zawahał się, jeszcze raz spoglądając na telefon, odrobine wściekając się na swoje zbyt dobre serce. Telefon nie należał do Vincenta, właściwie, nie miał pojęcia do kogo mógłby należeć, jednak wyraźnie, ktoś potrzebował pomocy.
Zrobił więc dwa kroki, chwytając za klamkę i naciskają ją pewnie.
- Wszystko w porządku? - spytał, pukając jeszcze pojedynczo, jakby miało mu to pomóc w odgonieniu lekkiego zażenowania. - Potrzebuje Pan pomo...- urwał, gdy drzwi rozchyliły się, a jego oczom ukazał się nie kto inny, jak Silverton. Skulony, spocony, z twarzą pochyloną nad toaletą i w nieprzyjemnych, wymiotnych spazmach.
W natłoku sali, nawet nie zauważył, kiedy tamten wyszedł, więc zdziwienie Charlesa, było teraz spotęgowane.
- Ezra!
Doskoczył do niego, szybko kucając i łapiąc go za ramię. Odsunął go, by moc spojrzeć na jego twarz, druga z dłoni opierając na spoconym czole. Szybko zlustrował jego twarz ze zmartwieniem, czując jak nagle coś zaciska mu się w żołądku.
- Masz gorączkę. Wezwę pomoc - powiedział, przeszukując kieszeń w poszukiwaniu telefonu.
W takim stanie zjawił się na konferencji. Co on sobie myśli, idiota?!

Bradley nie mógł określić emocji, jakie nim targnęły, kiedy zobaczył Jeremyego. Było w tym jednak coś dziwnego i dość nieprzyjemnego, jak moment przed straceniem świadomości, kiedy wszystko w koło ciemnieje, zaciera się i przestaje mieć znaczenie.
W jednym momencie, Bradley Aston, prezes jednej z czołowych firm technologicznych, stał się po prostu zwykłym, szarym człowiekiem, człowiekiem z wieloma wadami i ukrytą historią, którą sprawnie taił przed całym światem.
Dziesięć lat.
Dziesięć lat minęło, odkąd widział młodego Silvertona po raz ostatni. Wtedy, w ten deszczowy, chłodny dzień, kiedy jego własne mieszkanie zamieniło się w absurdalne pole walki. Jeremy rozbił wtedy cały komplet kieliszków, tłukąc je o ścianę, chyba tylko przypadkowo nie trafiając w Bradleya. Krzyczał. Długo, histerycznie, przełykając łzy, wyzywając go od najgorszych, nie pozwalając się dotknąć. Aston też krzyczał. Dobitnie i twardo, próbując go uspokoić, wyjaśnić, w pewnym momencie nawet udobruchać, co skończyło się tylko i wyłącznie trzaśnięciem drzwi i końcem ich znajomości. Zamknął burzliwy, namiętny i pełen czułości rozdział, trwający zaledwie kilka tygodni. I dopiero wtedy, gdy nie słyszał jego głosu, gdy nie widział osiemnastoletniej, blond czupryny przy swoim boku, zrozumiał, że nie była to zwykła fascynacja, przelotny romans czy chęć zaznania czegoś nowego.
Kochał go. Tego młodego, o dwadzieścia lat młodszego chłopaka, który jak grom z jasnego nieba zjawił się w jego życiu.
Bradley wrócił do rzeczywistości, siadając na swoim miejscu. Podczas gdy dziennikarze tak licznie obskoczyli młodego Silvertona, on mógł spokojnie przyjrzeć się jego twarzy, ruchom, drobnym gestom, starając się dojrzeć to co kiedyś. Ku własnemu, lekkiemu zawiedzeniu, stwierdził, że po tamtym chłopaku nie było już śladu. Zamiast niego stał dojrzały, przystojny mężczyzna, pewny swoich działań i absolutnie nie pamiętający o jego istnieniu. Tylko oczy, niesamowicie zielone, zdawały się być takie same jak dziesięć lat temu.
On też się zmienił. W jego wieku, dziesięć lat było słabo widoczne, ale jednak dostrzegalne po dłuższej analizie. Chociaż czarne włosy nadal nie utraciły swojego koloru, oczy utraciły dawny blask na rzecz chłodnej kalkulacji i dystansu. Wraz z rozrostem firmy, stracił łobuzerski uśmiech i błysk w tęczówkach, przestał reagować impulsywnie i nie dawał się już prowadzić sercu i jego zachciankom. Stał się tym, przed czym zawsze straszył go Jeremy. Przed tym cholernym, biznesowym zdziadzieniem, przed wtopieniem się w tłum tych samych, szarych twarzy i garniturów. Nie pozwalał sobie na plamy farb na drogim materiale, tak samo jak nie pozwalał sobie na miłość.
Przede wszystkim, nie pozwalał sobie na wspomnienie młodego Silvertona.
- Przepraszam za spóźnienie - podenerwowany głos Vincenta sprowadził go na ziemię. Szare oczy prezesa spoczęły na swoim asystencie, który teraz nerwowo rozgrzebywał przyniesione dokumenty.
- Nic się nie stało. Jesteś w samą porę - powiedział, rozglądając się. - Gdzie Charles?
Vincent uniósł brwi i wzruszył tylko ramionami.
- Nie wiem. Nie widziałem go - odpowiedział. - Mam go poszukać?
- Nie trzeba. Sam się znajdzie - mruknął jedynie, opierając podbródek na zaciśniętej pięści.
- Och, fajny garnitur. To brat prezesa Silverton? Podobno jest znanym artystą - asystent mówił, mówił zbyt wiele i Bradley pragnął w tym momencie, by po prostu ucichł. Ponownie zerknął na energicznego Silvertona, na jego uśmiech, styl wypowiadanych żartów, po których kilku dziennikarzy serdecznie się zaśmiało. Potrafił ich porwać tak, jak potrafił porwać jego.
Dziesięć lat.
Zdumiewające, że po takim czasie, doskonale pamiętał jak się poznali. Co więcej, pamiętał nawet w co był wtedy ubrany. Pamiętał rozwiane, jasne włosy i pewny siebie uśmiech, w tej kawiarni na przeciwko jego firmy, zawsze pustej, pomimo dobrej lokalizacji. Kupował tam codziennie kawę, a pewnego dnia, los sprezentował mu też Jeremyego. Malował wtedy, jakieś abstrakcyjne, niezrozumiałe wtedy dla Bradleya rzeczy. Więc zagadał, bo wewnętrzna ciekawość zwyciężyła. A później, w kolejnych dniach, chłopak znowu tam był i znowu rozmawiali. Czasami tak długo, że Bradley na złamanie karku biegł do firmy, przypominając sobie o spotkaniu.
- Chyba jest dużo młodszy od brata. O jakieś dwadzieścia lat? - Vincent pomimo marzeń Bradleya, nadal mówił. Kiwnął więc tylko głową, dość niechętnie.
Dwadzieścia lat. Różnica wieku, która była wtedy dla niego nie do przeskoczenia.
A teraz? Czy teraz byłoby inaczej?
Ich spojrzenia się minęły. Bradley odwrócił wzrok, nie wychwytując spojrzenia Jeremyego, skupiając się na dziennikarzach.
- Panie Aston, jak pan odniesie się do rewelacji, jakimi uraczył nas prezes Silverton Electronics?
Odciął się. Przestał o nim myśleć, z wieloletnia wprawą, z delikatnym uśmiechem odpowiadając na każde skierowane do niego pytanie. Był profesjonalistą, gdyby taki nie był, nie zaszedłby tak daleko. Vincent podawał mu potrzebne materiały, od czasu do czasu spoglądając na szefa z pełnym dumy spojrzeniem. Trzeba było przyznać, że Bradley także prezentował się dobrze. W drogim garniturze, dobrze ułożoną fryzurą, nadal gładką twarzą bez zmarszczek. Był przystojny i życzliwy, posiadał tej dojrzały urok, do którego lgnęły kobiety.
Na lekkie rozluźnienie pozwolił sobie dopiero, gdy dziennikarze skończyli wywiady, pakując aparaty i mikrofony do toreb. Wtedy też zrobiło się kolejne zamieszanie, kiedy członkowie konferencji ruszyli ze swoich miejsc, szurając krzesłami.
- Vince, zabierz wszystkie dokumenty i zanieś je do mojego pokoju. Znajdź też Charlesa. Za dwie godziny mamy oficjalny obiad z pozostałymi prezesami - poinstruował Aston, wręczając asystentowi wspomniane dokumenty. Poprawił krawat i odczekał tyle, by jego pracownik zniknął mu z pola widzenia.
Zdecydował. Pomiędzy kolejnymi,nużącymi pytaniami reporterów, zdecydował, że nie pozwoli przejść młodemu Silvertonowi tak obojętnie. Nawet, jeśli miałby znowu usłyszeć masę wyzwisk.
Odnalazł spojrzeniem czerwony garnitur, po czym ruszył w kierunku Silvertona, ostatecznie zatrzymując się przed nim.
W myślach, było to proste. Podejdzie, przywita się, może wymieni z nim kilka zdań. W praktyce jednak, otworzył usta, nie bardzo wiedząc co ma powiedzieć, wpatrując się w pytające, zielone oczy i czując się jak kompletny idiota.
- Minęło trochę czasu. Dobrze Cię widzieć.