Mój wymarzony niegrzeczny chłopiec

Koniec września był bardzo ciepły. Londyn tonął w promieniach jesiennego słońca, które rozgrzewało powietrze do ponad dwudziestu stopni. Ash właśnie z racji ciepłej pogody założył dzisiaj czarną bokserkę. Lubił ten typ koszulek, więc była jedną z wielu jakie posiadał. Jednak przez taki wybór garderoby jego odsłonięte ramiona krzyczały monochromatycznymi tatuażami. Chińskie smoki (wytatuowane na początku zeszłego roku) wiły się na jego skórze w fantazyjnych splotach i choć niewątpliwie będące małym dziełem sztuki, były powodem wielu sprzeczek z władzami szkoły. Ash o mało przez nie, nie wyleciał. Wiedział więc, że nie powinien ich odsłaniać i nawet miał bluzę zawiązaną na biodrach żeby zakryć je gdy tylko przekroczy próg szkoły, ale kompletnie o niej zapomniał. Jej rękawy dyndały się nad dziurami w ciemnych, jeansowych spodniach.
Z zarzuconym na jedno ramię plecakiem i słuchawkami w uszach, powoli przemierzał pusty, szkolny korytarz. Pogrążony w myślach, nie śpieszył się. Nie miał do czego. Jego rówieśnicy skończyli szkołę w zeszłym roku, więc nie miał już kumpli. Nie żeby miał ich wielu, ale dzięki znajomym twarzom zawsze trochę lżej znosiło się kolejne godziny. A skoro spóźnił się na matmę, to i tak będzie musiał powtarzać materiał od początku, więc nie robiło mu różnicy.
Powłócząc nogami obutymi w rozwiązane trampki, dotarł do swojej szafki i otworzył ją, by wyciągnąć potrzebne książki. Przelotnie spojrzał w lusterko zawieszone po wewnętrznej stronie drzwiczek i skrzywił się do swojego oblicza. Był blady jak ściana, a pod oczami w kolorze jasnej zieleni, (którą to barwę lubiły komplementować dziewczyny), miał cienie tak wielkie, jakby nie spał od tygodnia. Zawsze był blady, to akurat nic nadzwyczajnego, ale dzisiaj wyglądał na naprawdę zmęczonego, szarego wręcz. Wzdychając ciężko, odsunął z oczu przydługą grzywkę i zamknął szafkę. Próbował przygotować się psychicznie na wszelkie pełne współczucia spojrzenia personelu i ciekawskie lub szydercze, należące do dzieciaków. Rzygał tym wszystkim. Nie potrzebował ani współczucia, ani niechęci. Potrzebował spokoju.
Od ponad roku jego życie było koszmarem, pasmem przykrości, napięcia i bezsensownego użalania się nad jego losem. Po rozwodzie, matka zaczęła chlać na umór, robiąc Ashowi ciągłe awantury. To jeszcze mógł znieść, bo jej słabe ciosy wcale nie bolały tak mocno, a jej nienawiść wynikała ze smutku, nie zaś prawdziwych uczuć. Ale gdy któregoś wieczoru znalazł ją w kuchni, nieprzytomną z pudełkiem po proszkach nasennych w jednej ręce, a butelką wódki w drugiej, zaczął się prawdziwy koszmar. Szpitale, psychologowie, psychiatrzy i odwyki... Jego matka próbowała się zabić, a on płacił za jej szaleństwo swoimi nerwami. Mimo to opiekował się nią gdy wyzywała go, i w żalu po stracie męża zrzucała na niego winę za nieudane małżeństwo. Opiekował się nią też wtedy, gdy będąc na silnych lekach, czekała na przyjęcie do szpitala psychiatrycznego. Ale nie była tam wystarczająco długo, by Ash mógł spokojnie odetchnąć, a gdy wróciła nie była wystarczająco zdrowa. Wciąż wymagała opieki, więc odpuścił sobie rozpoczęcie kolejnego roku szkolnego i kilkanaście pierwszych dni, wierząc, że jakoś to nadrobi. Mógł wprawdzie rzucić szkołę już wtedy, kiedy ojciec ich zostawił, ale zależało mu żeby pójść na uniwersytet, więc w porozumieniu ze szkołą, odpuścił jeden rok. Obecnego nie mógł odpuścić, tym bardziej, że przez wybryki w poprzednich latach, szkoła (nawet znając jego sytuację) z łaską i niechęcią w ogóle szła mu na rękę.
Pchnął drzwi do sali, drugą ręką szarpiąc za kabel słuchawek, które dzięki temu wypadły mu z uszu.
- Przepraszam za spóźnienie - mruknął tak cicho, że ledwie było go słychać. Nie chciał zwracać na siebie uwagi choć było to niemożliwe, po pierwsze przez wzgląd na spóźnienie, po drugie przez to, że pół szkoły wiedziało o jego problemach, a po trzecie, że nie wyglądał na kogoś, kto niknąłby w tłumie. Był wysoki i barczysty, po ojcu. Już teraz mierzył ponad sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu. Chodził prosto, emanował pewnością siebie, patrzył ludziom prosto w oczy i miał aurę, mówiącą "mam wyjebane na to, co o mnie myślisz", dodatkowo ubierał się jak anarchista, w uszach miał kolczyki, a na ramionach tatuaże. Był chodzącym znakiem, krzyczącym "delikwent!". Ciężko było go przeoczyć.
Zamknął drzwi i odwrócił się obrzucając zmęczonym spojrzeniem salę pełną nieznajomych. Widział kilka zaskoczonych twarzy, kilka głupkowatych uśmiechów i kilka obojętnych spojrzeń. Nic, czego by się nie spodziewał. Jednak to nie ludzie go interesowali. Szukał miejsca, które mógłby zająć. I oczywiście najwygodniejsze i najspokojniejsze, usytuowane na samym końcu sali były już zajęte. Jedno wolne ostało się na przeciw biurka nauczyciela. Jakżeby inaczej! A skoro już o nauczycielu mowa, Ash zerknął w stronę białej, zapisanej jakimiś równaniami, tablicy. Tuż przed nią stał mężczyzna, który zamilkł, kiedy tylko Ash wszedł do sali. To na nim chłopak na dłużej zatrzymał spojrzenie. Nieznajomy musiał być nauczycielem, choć Ash kompletnie go nie kojarzył. Prawdopodobnie był więc nowym nabytkiem szkoły. Nowym i na tyle młodym oraz przystojnym, że uczennicom zapewne robiło się mokro od samego spoglądania w jego stronę.
Ash ruszył do wolnego miejsca, po drodze odpowiadając na pytanie o nazwisko, choć podejrzewał, że było jedynie formalnością. Jakoś nie chciało mu się wierzyć, że jakikolwiek nauczyciel w szkole nie słyszał o biednym dzieciaku i jego matce-wariatce.
- Moon. Ashley Moon.
Sala zaszumiała od przyciszonych rozmów. Ash, chcąc-nie chcąc wyłapał urywki: "To ten, którego matka się zaćpała?", "To on zrujnował bal absolwentów dwa lata temu?", "Mówią, że jest pedałem", "Pewnie sam ćpa". "Idzie w ślady matki"
O tak, po szkole krążyło dużo plotek na jego temat. Kilka faktycznie zasłużenie. Ash jednak nie przejmował się swoją niezbyt dobrą renomą. Za czasów, kiedy matka była jeszcze zdrowa, przodował w wygłupach i miał paczkę dobrych kumpli, z którymi świrował w szkole i poza nią. Był lubiany, bo pomimo kilku wpadek i buntowniczego zachowania, był inteligentny i całkiem nieźle się uczył.  Ale to było kiedyś. Teraz był sam, do tego kiblował i czuł się jak śmieć, ochłap bez perspektyw i z łatką ofiary. Mimo to wysoko niósł głowę, a docinki i złośliwe szepty doskonale ignorował, sprawiając wrażenie dumnego kaczora, po którym wszystko spływa. Tak przynajmniej wyglądał z zewnątrz, to co się kłębiło w środku Ashleya Moona nie miało za wiele wspólnego z dumą i siłą, którą emanował na co dzień.

Gdyby Ash dowiedział się, że szkoła chce mu pomóc używając do tego jakiegoś flegmatycznego matematyka-geja, roześmiałby się dyrekcji w twarz. Jedyne czego potrzebował, to możliwość zaliczenia przedmiotów w nieco późniejszym terminie, tak, by mógł nadrobić materiał. To było wszystko, czego chciał od szkoły. Nie miał bowiem problemu ze swoją tożsamością, orientacją czy bóg wie czym jeszcze. Po prostu lubił czarny kolor, ciężką muzykę, piercing, tatuaże i dziewczyny. Facetów też, nie ograniczał się. Nie był bardzo skrzywiony. Jedynym problemem w jego życiu była matka-wariatka, a tego problemu nikt za niego nie rozwiąże, nawet najbardziej oddany nauczyciel w historii szkolnictwa.
Być może ku zdziwieniu klasy i samego nauczyciela, Moon wyciągnął z plecaka książki oraz notatnik. Kliknął długopisem, używając do tego blatu biurka, a choć siedział przy nim w niedbałej, zdecydowanie nonszalanckiej pozie, to strona wyjętego notatnika zaczęła pokrywać się równym pismem. Chłopak utkwił spojrzenie w tablicy, wykazując (może niezbyt żywe), ale jednak zainteresowanie tym, co się na niej działo. Dodatkowo natomiast, skutecznie ignorował szepty, a także matematyka, który strofował dziewczyny z tylnej ławki. To nie była jego sprawa. Dawno przestał być klasowym śmieszkiem i gwiazdą szkolnych korytarzy, która komentowała radośnie wszelkie potknięcia znajomych i nieznajomych.
Kiedy matematyk z telefonami w ręku, ruszył do biurka, Ash wyczuł na sobie jego spojrzenie, więc skierował na niego swoje. Odruch. Popatrzył wprost w oczy mężczyzny i dostrzegł w zmęczonych tęczówkach, błysk zainteresowania. Zieleń oczu Asha była jednak obojętna i przeszywająco zimna. Zupełnie jakby chłopak rzucał nieme wyzwanie, prowokował do zwrócenia mu uwagi, przytemperowania temperamentu. Prezentował drapieżne, nieustępliwe spojrzenie buntownika.
Przez sekundę patrzyli na siebie i to nauczyciel pierwszy odwrócił wzrok. Moon nie poczuł żadnej satysfakcji, bo też nie chodziło mu o walkę spojrzeń. Jakkolwiek spoglądał na nauczyciela, nie robił tego ze świadomością wywołania... czegokolwiek.
Podążając za przykładem mężczyzny, spojrzał na plączącego się w zadaniu, Marka. Kompletnie nie miał pojęcia o czym tamten mówi, ale wlepiał w niego beznamiętne spojrzenie. Cóż innego mu pozostawało? Mógł wprawdzie poprzyglądać się całkiem kształtnemu tyłkowi nauczyciela, ale jakoś nie był w nastroju na jaranie się takimi głupotami.
Nie próbował się odzywać, kiedy matematyk zapytał grupę o sposoby rozwiązywania zadania. Po pierwsze dlatego, że nie ogarniał materiału, a po drugie dlatego, że nie chciał się wybijać bardziej niż to konieczne. Siedział więc w niezmienionej pozie, klikając długopisem w odruchowym, zapewne nerwowym geście. Z powoli rosnącym znudzeniem obserwował jak dłoń nauczyciela wypisywała na tablicy kolejne liczby. Nie mógł skupić się na nich, więc jego myśli popłynęły leniwą falą bezmyślności, a spojrzenie (z braku lepszego zajęcia) zaczęło badać sylwetkę nowego nabytku szkoły. Równo ułożone włosy, wyprasowana na listek koszula, dopasowana marynarka i spodnie, i to nieobecne spojrzenie, jakby mężczyzna odruchowo rozwiązywał matematyczny problem, naprawdę myśląc o czymś zupełnie innym. Przynajmniej takie wrażenie zrobił na Ashu - wrażenie człowieka, któremu tak naprawdę nic się nie chce.
Jak tobie się nie chce, to jak nam ma się chcieć? - pomyślał z przekąsem, ale mimo to, złapał się na tym, że szarość mężczyzny zaczęła go zastanawiać... dlaczego tak mu się nie chciało? Co sprawiło, że te jego łagodne oczy były takie zmęczone?
Rozmyślania przerwał mu dzwonek obwieszczający koniec lekcji. Z ociąganiem poprawił się więc na krześle i nawet nie spieszył podczas zbierania swoich rzeczy. Spodziewał się, że zostanie zatrzymany w klasie. Właściwie jedynie na to czekał. Nie było przecież mowy, że wymiga się od pogadanki po tym, jak odpuścił sobie ponad dwa pierwsze tygodnie szkoły. Konspiracyjnie cichy głos mężczyzny dodatkowo utwierdził go w przekonaniu, że tamten ma zamiar poruszyć jeszcze prywatne tematy Moonów. Westchnął w duchu, ale kiwną głową i gdy wrzucił ostatnią rzecz do plecaka, stanął przed matematykiem, spoglądając na niego z kiepsko ukrywanym znudzeniem. Poczekał cierpliwie aż dziewczyny odbiorą swoje rzeczy i zamkną za sobą drzwi, a w sali zrobi się zupełnie cicho, idealnie, żeby posłuchać słów, które słyszał już niezliczoną ilość razy.
Nie chciało mu się odpowiadać na pytania, które zaraz miały paść. Nie chciało mu się tłumaczyć i zapewniać, że sobie poradzi. A już najbardziej nie chciało mu się oglądać starannie odmierzonej dozy współczucia i troski, która zapewne zaraz zabarwi beznamiętne spojrzenie kolejnego nauczyciela. Bo nauczyciele nigdy nie współczuli szczerze. Współczuli z obowiązku. Ash nie lubił współczucia, a już najbardziej, kiedy było nieszczere. Może właśnie dlatego, zmitygował się zanim mężczyzna zdążył się odezwać. Nie chciał grać ofiary. Zmusił się do krzywego uśmiechu i odrobiny nonszalancji, wprawdzie właściwej bardziej staremu, niż nowemu Ashowi, ale wciąż równie ujmującej, co kiedyś.
- Co mogę dla pana zrobić? - zapytał tonem rezolutnego sprzedawcy. Przeniósł ciężar ciała na jedną nogę i przechylił lekko głowę. Ciemna blond grzywka zsunęła się na bok i przesłoniła jedno z wściekle zielonych oczu, które (pomimo wygiętych w uśmiechu, pełnych warg), wciąż były zimne i pełne dystansu.

Ashley był uparty i dumny, dlatego nawet gdy zobaczył, że sprawdzone zabiegi nie działają na nowego nauczyciela, nie dał się onieśmielić. Intensywnie wpatrywał się w jego twarz, chcąc nie chcąc, dostrzegając w pozornie przeciętnej urodzie Huntera, pewien urok, a w nikłym uśmiechu zdecydowanie więcej pewności siebie i śmiałości, niż zakładał, że mężczyzna posiada.
Stojąc tak blisko, dostrzegał plamki w tęczówkach jego oczu, wyraźny kształt ust i powoli formujące się zmarszczki na czole. Czuł też zapach wody po goleniu.
Gdy Gabriel odkładał kalendarz do torby, kilka razy otarł się ramieniem o pierś ucznia, co znaczyło że Ash przegrał to starcie i to z kretesem.
Cholera.
Przełknął ślinę i gdy dłoń powtórnie spoczęła mu na ramieniu, spojrzał na nią wymownie, ale nie z niechęcią czy złością jak przedtem, raczej ze zdziwieniem. Potem założył ręce na piersi i uśmiechnął się, może nawet trochę się burmusząc.
- Świetnie - mruknął z przekąsem, ewidentnie nie będąc zadowolonym z takiego obrotu spraw. Wyminął nauczyciela w drzwiach, ale odwrócił się, zatrzymany jego słowami. To, że w końcu padły, wcale go nie zaskoczyło, zaskoczył go raczej bardzo nieprofesjonalny gest. Jaki nauczyciel puszcza oko do szkolnego chuligana?
Hunter tym drobiazgiem sprawił, że serce Ashleya podskoczyło. Dosłownie zabiło mocniej w niewątpliwym przejawie zaskoczenia i ekscytacji. To z kolei spowodowało, że chłopak, przyjemnie zaskoczony, przez chwilę patrzył w twarz nauczyciela jakby chciał wyczytać z niej coś więcej niż mężczyzna chciał mu pokazać. Oczywiście nie dostrzegł niczego nadzwyczajnego, ale Gabriel Hunter, nowy nauczyciel matematyki w jego starej budzie, stał się nagle bardziej interesujący niż początkowo mu się wydawało.
- Już je mam - odparł, salutując mu niedbale, i nim zupełnie się odwrócił, Gabriel mógł dostrzec jak na usta chłopaka wypływa krzywy, ale pozbawiony ironii, uśmiech.
Przemierzając korytarz, zarzucił na siebie bluzę i wciąż uśmiechając się do siebie, z lekkim niedowierzaniem przyjął nieoczekiwaną ekscytację nietypowym nauczycielem.
Dalsza część dnia minęła mu głównie na próbach ogarnięcia materiału lekcji. Raczej nie integrował się z ludźmi z grup, choć nie stronił od luźnej wymiany zdań. Po prostu sam ich nie zaczynał, a że przez słuchawki w uszach większości zaczepek, czy prób rozmów, nie słyszał, to już inna kwestia.
Powrót do szkoły okazał się mniej paskudny niż zakładał. Wszystko było całkiem swojskie pomimo nowych twarzy na lekcjach. Udało mu się nawet wymigać od spotkania z psychologiem szkolnym, choć zgodził się na pogadankę w przyszły poniedziałek. Było spokojnie, co przyjął z prawdziwą ulgą, bo w domu wciąż czuł presję.
Wprawdzie odkąd zamieszkała z nimi ciotka Lucy, dalsza kuzynka jego matki, o której istnieniu nawet nie pamiętał, było trochę spokojniej, ale to i tak nie zmieniło poczucia obowiązku, które trzymało Asha twardą ręką i nie pozwalało mu zrzucać opieki nad matką, na (właściwie obcą) kobietę. W domu mógł zrelaksować się jedynie w swoim łóżku i to też nie zawsze, jeśli matka miała ataki histerii. Tego wieczoru było na szczęście spokojnie. Mógł w końcu odpocząć i zastanowić się nad nowościami minionego dnia. Oczywiście jego myśli szybko powędrowały w stronę nowego nauczyciela. Chociaż początkowo sądził, że Hunter będzie irytujący, to brak reakcji, które zwykle wywoływał w nauczycielach, naprawdę go zaintrygował i nieco zmienił jego sposób postrzegania matematyka. To jednak sprawiło, że w chłopaku odezwała się złośliwa potrzeba onieśmielenia mężczyzny, pokazania mu, że wcale nie jest taki wyjątkowy, a jego poświęcenie na nic się nie zda w przypadku kogoś, kto tego poświęcenia od niego nie chciał.
Właśnie dlatego następnego dnia, podczas lekcji matematyki, całkiem świadomie usiadł w pierwszej ławce. Gdy Hunter pojawił się w sali, rozparty na krześle Ashley, nonszalancko bawiąc się długopisem, uśmiechnął się do niego, rzucając mu zdecydowanie zbyt długie, znaczące spojrzenie. Zupełnie jakby dzielili ze sobą jakąś pikantną tajemnicę, albo jakby Moon wcale nie krył się z tym, że nauczyciel mu się podoba. Wyraźnie nie dbał o to, że inni również mogliby dostrzec jego sugestywne zachowanie. I tak mieli go za pedała. W swoim odczuciu, niczego więc nie tracił. Gabriel mógł więc przez całą lekcję wyczuwać na sobie palące spojrzenie zielonych oczu. Co więcej, nie bardzo mógł się do chłopaka w jakiś sposób przyczepić, bo Ash notował i uważał, a przynajmniej starał się to robić, podczas tych niewielu chwil, kiedy nie wlepiał spojrzenia w nauczyciela. Lecz pomimo tej całej szopki, po wybrzmieniu dzwonka, chłopak zebrał swoje rzeczy i wyszedł, nawet nie zwlekając. Nie miał przecież zamiaru naprawdę uwodzić nauczyciela. Nie był aż takim skurwielem, by próbować zrujnować komuś życie swoim szczeniackim wybrykiem.
Stawił się o dziesiątej przed drzwiami z numerem piętnaście. Zrobił to ze względu na swoją złośliwą grę, nie zaś prawdziwą chęć uczenia się.
Podkasał rękawy bluzy i zapukał, a potem wszedł, nie czekając na zaproszenie. Przywitało go stosunkowo niewielkie pomieszczenie, które wystrojem bardziej przypominało gabinet psychologa, niż salę lekcyjną. A więc to tak... skrzywił się lekko i rozejrzał, na koniec zatrzymując spojrzenie na mężczyźnie. Wtedy uśmiechnął się do niego sugestywnie, dokładnie tak samo jak uśmiechał się dzisiaj na lekcji.
- Nie powiedział pan, że jest psychologiem - zauważył zalotnym tonem, jakby to, że mężczyzna zatrzymał tę informację dla siebie, było jakąś nieprzyzwoitością, która go uwiodła. Potem zamknął za sobą drzwi i rzucił plecak na ziemię obok jednego z foteli, na którym zaraz usiadł. Rozparł się wygodnie, opierając kostkę jednej nogi o kolano drugiej.
Wprost emanował pewnością siebie i bezczelnością, co właściwie jako jedyne sugerowało jego młody wiek. Bowiem jego rozłożona w wytartym fotelu sylwetka, prezentowała się zupełnie dojrzale, podobnie jak spojrzenie. Patrzył tak, jakby był doskonale świadom gry w jaką grał.

- Nie jest pan psychologiem, a dostał własny gabinet? To czym się pan właściwie zajmuje, poza matematyką? - zapytał, rozpoczynając niezobowiązującą rozmowę, którą wciąż prowadził w formie całkiem śmiałego flirtu, wyraźnie nie zrażając się brakiem zainteresowania ze strony mężczyzny. Sądził, że każdy miał swoje limity i Hunter też w końcu pęknie. Musiało minąć tylko odpowiednio dużo czasu. Wbijał więc w niego nieustępliwe, śmiałe spojrzenie, otwartą pozycją i niezwykle świadomą mową ciała, wyraźnie uwodząc. Wyglądało na to, ze albo miał w tym całkiem duże doświadczenie, albo świetnie grał doświadczonego i świadomego.
Kiedy nauczyciel wstał i zaczął ze spokojem opowiadać o zadaniach, nie zdradzając choćby cienia zażenowania, Ash zaczął się powoli irytować. Koleś miał nerwy ze stali, czy jak? Brak empatii, a może był aseksualny?  Coś musiało być z nim nie tak, ale co? Odsuwając na bok niepotrzebne w tej chwili rozważania, uśmiechnął się kącikiem ust, starając się nadal grać w grę, w której, jak sądził, zawsze prowadził. Przyjął notes i kartki, ale nie specjalnie w ogóle na nie spojrzał, bo zdziwiło go polecenie Huntera.
- Poważnie? Miałbym ściągać na teście, który nie ma wpływu na ocenę, do tego będąc jedynym uczniem w sali? - parsknął z niedowierzaniem i mimo słów, sięgnął po telefon, właściwie oddając go bez sprzeciwu. Nie miał zamiaru stawać okoniem w tej sytuacji, bo to czy będzie miał telefon na biurku czy w kieszeni, nie robiło mu żadnej różnicy. Ale nim zdążył oddać go Hunterowi, rozległo się pukanie do drzwi. Ash skierował więc spojrzenie na wchodzącego chłopaka. Kojarzył go z widzenia, ale był pewien, że nigdy nie zamienili choćby jednego słowa. Nie wiedział więc, dlaczego Hunter kazał mu tu przyleźć podczas ich małego rendez-vous. Wszystko stało się jasne już po chwili, wywołując na twarzy Moona niedowierzający, kpiący uśmiech. Nie mógł uwierzyć w to, jak matematyk się starał. To było żenujące.  
Przyparty do muru Andy, przeprosił go, a Ash parsknął śmiechem, przyciskając wierzch dłoni do ust, wcale nie rezygnując ze swojej nonszalanckiej pozycji czy zachowania.
- Nie ma problemu, stary. - Wszedł w słowo nauczycielowi, świadomie mu przerywając. - Powinieneś wiesz, wyjść z ciemnogrodu, nie? Wtedy nasz przystojny pan Hunter nie musiałby karać cię esejami.
Andy, prawdopodobnie przez wzgląd na matematyka nie pyszczył, ale Ash podejrzewał, że jeszcze się nasłucha, jak tylko spotkają się gdzieś na terenie szkoły. I oby skończyło się jedynie na docinkach. Ash nie przepadał za obijaniem kolegom twarzy, ale potrafił się bić i nie wycofywał się, kiedy ktoś go zaczepiał. Zdecydowanie nie potrafił nadstawiać drugiego policzka.
Wysłuchał kolejnych przeprosić z tą samą kpiną, co poprzednio, jasno pokazując i nauczycielowi i chłopakom, że śmieszy go ta sytuacja. Zastanawiał się tylko nad motywami Huntera. On naprawdę chciał nawracać młodzież? W jego łagodnych oczach, cierpliwym podejściu i ciepłym głosie mógł doszukiwać się prawdziwości takich intencji, ale... nie potrafił w to uwierzyć tak po prostu. Nauczyciele nie starali się tak przesadnie. To się im nie opłacało. No i często było szkodliwe dla samych uczniów, jak na przykład w obecnym przypadku. Ash był niemal pewien, że cała ta sytuacja odbije mu się czkawką.
Kiedy pokój znów stał się cichy, a Hunter zwrócił na niego pełnię uwagi, Moon uśmiechnął się krzywo, wyraźnie na chwilę rezygnując z flirciarskiej postawy.
- Ależ nie ma za co - odparł wspaniałomyślnie. - Świetnie się bawię - zadrwił.
Oddał telefon, ale zanim nauczyciel zdążył cofnąć rękę, Ash mocno chwycił go za nadgarstek, nagle prostując się w fotelu. Nieoczekiwanie twarde spojrzenie jadowicie zielonych oczu było jednocześnie niepokojące, przyciągające i wymuszające posłuch. Chłopak zniżył głos, a rozbawiony wcześniej ton stał się poważniejszy i dojrzalszy.
- Wiesz, że to poskutkuje czymś zupełnie odwrotnym, nie? Zrobiłeś mi tylko większy kłopot. Więc może więcej mi nie pomagaj, co? - Zrobił krótką pauzę, jakby czekał na potwierdzenie, a potem powoli rozluźnił uścisk palców. Spojrzenie jednak wciąż miał zimne i ostre. - Potrafię sobie radzić, tym bardziej, że mam gdzieś, co tacy goście jak tamci trzej, o mnie myślą. Nie potrzebuję żeby ktoś bronił mojej pedalskiej dupy. - Dopiero po tych słowach odwrócił wzrok i z kamienną twarzą sięgnął po kartki z zadaniami. Miał dość. Hunter może i miał w sobie coś intrygującego, tę śmieszną naiwność młodego nauczyciela, ale po tej sytuacji Ashley bardziej postrzegał go jako zagrożenie niż jako wymierający okaz nauczycielskiej postawy.

Widząc zaskoczenie mężczyzny, Ash poczuł satysfakcję. W końcu. W końcu udało mu się wywołać w tym kawale betonu jakąś reakcję. Ale nim zdążył upoić się swoim małym zwycięstwem, Hunter zaatakował. Niemal dosłownie.
Moon sam się o to prosił, ale nie sądził, że coś takiego nastąpi. Hunter nie wyglądał na kogoś aż tak twardego. A jednak zrobił coś, czego nie zrobiłby byle nauczyciel. Bezceremonialnie chwycił ucznia za podbródek i cedził słowa, z niepokojącą pewnością patrząc w zielone oczy, których siłę spojrzenia, niewielu potrafiło znieść.
Ashley był zaskoczony, bez wątpienia, ale to nie zaskoczenie spowodowało falę ekscytacji, która zmusiła go do wzięcia głębszego oddechu. To nie przez zaskoczenie pozostał na miejscu, nawet nie próbując wyrwać się z uścisku palców.
Zsunął spojrzenie z jego oczu na wypowiadające słowa wargi, a choć był to gest jednoznaczny, to tym razem nie było w nim ani grama teatralności. Był zawstydzająco szczery. Dopiero kiedy nauczyciel cofnął rękę, chłopak pośpiesznie odwrócił głowę i zacisnął dłonie w pięści. Dał się złapać we własną pułapkę.
Poderwał się z miejsca i uderzając dłońmi o blat biurka Huntera, pochylił się nad nim. Zielone oczy ciskały gromy.
- To na drugi raz jak będziesz chciał dawać komuś nauczkę, zapytaj czy ktoś chce być jej narzędziem. - Warknął mu w twarz. Potem równie gwałtownie odwrócił się, chwycił telefon ze stołu, a plecak z ziemi i ruszył do drzwi.

***

Gabriel nie przypuszczał, że jego uczeń zareaguje taką złością. Spojrzenie, które mogłoby ujść za wypełnione pożądaniem i ciekawością było całkowicie spodziewane, nagły wściekły protest - ani trochę. Mężczyzna oderwał palce od nosa i uniósł wzrok na wzburzonego chłopaka, a zaraz potem do góry podążyły jego brwi. Zareagował zupełnie odruchowo, nie jak nauczyciel, ale... mężczyzna przyzwyczajony do wybuchów problematycznych kochanków. Jednym płynnym ruchem podniósł się do góry, okrążył biurko z drugiej strony i wyprzedził chłopaka, przykładając but do drzwi, by nie dało się ich tak po prostu otworzyć, a jednocześnie unosząc rękę pomiędzy Moonem a drzwiami.
- Nie należy do moich obowiązków konsultowanie z uczniami moich decyzji, a uczenie ich, Ashley. - Wycedzi dobitnie.

***

Ash zatrzymał się, w złości zaciskając zęby. Nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Hunter naprawdę chciał go zatrzymać w pokoju wbrew jego woli? Przecież to nie przeszłoby w żadnej szkole. W obecnych czasach, jakkolwiek duże prawa miał nauczyciel, uczeń zawsze miał większe. Matematyk mógł mieć problem w związku ze swoim zachowaniem i to zdecydowanie większe niż Ashley ze swoim.
Blondyn parsknął pogardliwie i w niedowierzaniu pokręcił głową, a gdy w końcu spojrzał wprost na nauczyciela, uśmiechał się szyderczo.
- Mam to gdzieś - syknął. Wcale nie bał się stanowczego tonu. Bardziej niż strach, wywoływał w nim znajomą już ekscytację. Podszedł bliżej, znów bezczelnie patrząc Gabrielowi w twarz. Był tak blisko niego, że nawzajem mogli wyczuć ciepło swoich ciał i niemal namacalne napięcie pomiędzy nimi. - Wypuść mnie i daj mi spokój - wycedził wprost w jego usta, nie odwracając spojrzenia od oczu. Chłopak nie posunął się do tego, żeby szantażować mężczyznę. Jeszcze. Ale Hunter był na dobrej drodze żeby zrobić sobie w Moonie wroga.  

***

Hunter cofnął się o krok, gdy dotarła do niego niestosowność ich bliskości, jednocześnie jednak zmrużył oczy z irytacją, przez co jego ruch nie mógł ujść za unik. Założył ręce na piersi, dodając więcej dystansu i prychnął - tak, prychnął! - wprost pokazując, że cała ta agresja skierowana w jego stronę nie zrobiła na nim żadnego wrażenia.
- Przez tyle lat nikt ci się nie postawił, Ashley? Nikt nie powiedział, że powinieneś przestać robić uniki i dorosnąć? Zamiast wykorzystywać swoją matkę i seksualność za wymówki, z którymi nikt nie może dyskutować, posadziłbyś tyłek na tym cholernym krześle, zrobił test, a potem zabrał się do nauki, żeby nadać swojemu życiu większy sens, niż tylko szczekanie i buntowanie się wobec ludzi, którzy chcą ci pomóc. - Wywrócił oczami i cofnął się o kolejny krok, całkowicie odsuwając się od drzwi, ale jednocześnie pstryknięciem wskazał na opuszczony chwilę wcześniej fotel. - Nie jest ich znowu tak dużo, żebyś musiał ich odganiać kijem i rozpaczliwie udowadniać swoją niezależność, wszyscy ci wierzymy.

***

Po pierwszych słowach nauczyciela, od razu odwarknął: "Nie muszę ci się tłumaczyć!", ale kolejne spowodowały, że kpiące do tej pory spojrzenie, stało się ciemne od ledwo powstrzymywanej furii.
Kim on, do cholery był, że śmiał sugerować, że wykorzystuje chorobę matki czy własną seksualność, żeby się od czegokolwiek wymigać? Jakie miał prawo go osądzać, skoro w ogóle go nie znał? Jak śmiał wyciągać takie wnioski, skoro nie znał powodów?
- Myślisz, że jak przeczytałeś moje akta, to cokolwiek o mnie wiesz? - syknął, zastępując mu drogę. Napięty jak struna i gniewny, sprawiał wrażenie niepokojąco silnego i zdeterminowanego. Może i miał jedynie dziewiętnaście lat, ale w jego spojrzeniu nie było ani grama szczeniackiej dzikości. Był za to bardzo szczery i dojrzały gniew.
Teraz to on uniemożliwiał Hunterowi odsunięcie się od drzwi, całym sobą zmuszając go, żeby pozostał w miejscu, lub siłą utorował sobie drogę.
- Dobrze ci radzę, nigdy więcej nie sugeruj, że to, co robię nie ma sensu, bo jak boga kocham, przemodeluję ci ryj - wycedził lodowatym tonem. - Gówno o mnie wiesz, więc nie zgrywaj stanowczego i po prostu się odpierdol. Możesz próbować swoich... - Pstryknął wymownie palcami. - Na kimś, na kim zrobi to wrażenie. Nie jestem psem.

***

Hunter w zasadzie oczekiwał tego typu wybuchu. Jego uczeń nie sprawiał wrażenia takiego, który byłby skłonny podkulić ogon i się wycofać, szczególnie nie po tym, jak usłyszał tak twarde i brutalne słowa, które sprowokowałyby pewnie niejednego introwertyka, a co tu dopiero mówić o szkolnym buntowniku z problemami.
Matematyk nie cofnął się. Nie spróbował uciec, odepchnąć chłopaka, ani nawet zasugerować mu zwiększenia dystansu. Uniósł jedynie brew do góry i założył ręce na piersi, wysłuchując całej przemowy Ashleya – i owszem, w pewnym momencie dotarło do niego, że nie ma do czynienia z nastolatkiem, ale kimś, kto mimo zabawowej, prowokacyjnej postawy, gdzieś tam dojrzał. Może nie do końca, może nie we wszystkich aspektach, ale gdzieś tam był mężczyzna, który niejedno już widział.
Nawet nie mrugnął na groźbę, która niewątpliwie powinna doprowadzić do wyrzucenia Moona za próg szkoły z wilczą kartą.
- Ach tak, więc czego o tobie nie wiem, Ashley? Jaki to masz cel w życiu, który wymaga unikania nauczycieli i ignorowania ich poleceń? Dobre stopnie? Przyjęcie na dobry uniwersytet? Czy udowodnienie światu, że potrafisz zmarnować szansę, jaką sobie sam wywalczyłeś? - Zmrużył oczy.

***

Moon również mrużył oczy, gniewnie i z pogardą dla słów nauczyciela.
- Nie muszę ci się tłumaczyć - powtórzył dobitnie. Ta rozmowa kończyła się tutaj. Ash pociągnął za klamkę, nie bacząc na to, że szarpnięciem otwierając drzwi, uderzył nimi Huntera. Wypadł na korytarz zły jak szerszeń i nie wrócił już na resztę lekcji.
Nie miał zamiaru rezygnować ze szkoły przez nowego, wkurwiającego psora. Koleś mógł chcieć go udupić za pyskówkę, ale Ashley był zbyt inteligentny na to, by dać się udupić. Co więcej, miał zamiar pokazać matematykowi, że doskonale radzi sobie bez jego czujnego, oceniającego oka. Dlatego właśnie zaczął nadrabiać materiał i dlatego na spotkaniu z psycholog nie pisnął nawet słowa o incydencie. Natomiast słysząc jej sugestię żeby się do Huntera zwrócił, pokiwał jedynie głową, przyznając, że jeśli będzie potrzebował jego rady, na pewno się zgłosi. Zadowolona z takiej odpowiedzi kobieta, wypytała go jeszcze o sytuację w domu, a gdy i na tym polu Ash ją uspokoił, puściła go, życząc mu wszystkiego dobrego i zapewniając, że zawsze może się do niej zwrócić.
Ashley nie zamierzał. W końcu wychodził na prostą więc nie potrzebował wiszącej nad głową pedagog. Radził sobie lepiej odkąd zamieszkała z nimi ciotka. I cały świat z Hunterem na czele mógł pocałować go w dupę. Nikt nie był mu potrzebny, a już na pewno nadęci ludzie, którzy usilnie chcieli pomagać człowiekowi, który tej pomocy nie potrzebował.
Ash święcie wierzył w to, że kiedy już skończy psychologię, w życiu nie będzie tak kiepski jak ludzie, których spotkał na swojej drodze.
Od feralnego dnia w gabinecie Huntera, Ash nie opuścił już żadnej lekcji, a na wszystkich, które prowadził matematyk, niemal bezczelnie zgłaszał się, otwarcie mówił, że czegoś nie potrafi i wyraźnie skupiał się, by zrozumieć. Przestał rzucać nauczycielowi zalotne spojrzenia, traktując go z obojętnością jaka nauczycielowi (w jego mniemaniu) się należała.
Wciąż jednak wyróżniał się z tłumu i skupiał na sobie wzrok wielu uczniów. Przez swoją buńczuczną postawę i niechęć do zawierania nowych znajomości, zrobił sobie kilku wrogów, a kilku miał już dzięki zabiegom nauczyciela. Ale radził sobie. Docinki spływały po nim jak po kaczce i wszystko byłoby dobrze, gdyby któregoś popołudnia po zajęciach, werbalne groźby nie stały się realne.
Ash oddawał spóźniony esej, więc wychodził ze szkoły już po kolejnym dzwonku. Korytarze świeciły pustkami, ale ten spokój mu odpowiadał. Nie spieszył się jakoś szczególnie, a że miał w uszach słuchawki, nie usłyszał Marka i jego świty, którzy zaszli go od tyłu. Dopiero kiedy poczuł pchnięcie, które niemal zwaliło go z nóg, zorientował się, że coś jest nie tak. Odmachnął się odruchowo, ale nie trafił w napastnika. Adrenalina momentalnie rozpędziła mu krew i nawet pomimo tego, że żaden z chłopaków nie próbował go uderzyć, a jedynie rzucali w niego obelgami, Ash się nie wahał. Chwycił pierwszego za koszulkę i wymierzył (tym razem celny) cios w jego twarz. Z nosa chłopaka chlusnęła krew. Posypały się wiązanki przekleństw, reszta rzuciła się na Moona w furii, byle tylko uratować honor kolegi. Po tym rozgorzała prawdziwa walka, której Ash nie mógł wygrać. Jak bardzo dobry by nie był w praniu ludzi po twarzach, trzech na jednego to zawsze było za dużo.
Po kilku chwilach wypełnionych szamotaniną, zduszonymi okrzykami bólu i kolejną porcją obelg, Ashley został sam, siedząc na ziemi, opierając się o szkolne szafki. Z nosa obficie kapała mu krew, wsiąkając w materiał koszulki. Bolały go żebra, w które dostał porządnego kopa, a lewy policzek na bank za chwilę pokryje się siną opuchlizną. Mimo to, chłopak nie pomstował i nawet się nie krzywił. Odpoczywał, chowają głowę pomiędzy ramionami. Łokcie oparł na zgiętych kolanach i przymknął oczy. Wiedział, że powinien zebrać się możliwie szybko żeby nie wyczaił go żaden z nauczycieli, ale na tamtą chwilę... miał wyjebane. Musiał złapać oddech.

Hunter jednak nie potrafił podejść do swojego (bardzo niechętnego) podopiecznego tak, by do niego dotrzeć. Przegrał z kretesem, nawet jeśli zajęło mu to trochę więcej czasu, niż innym nauczycielom. Jedyne, co mu pozostało, to czekać na moment, kiedy zostanie zwolniony – albo ze względu na czyjąś skargę, albo dlatego, że nie wywiązał się ze swoich obowiązków. Ashley był jednak nastolatkiem i zdobycie jego uwagi i sympatii nie było tak proste, jak przyciągnięcie spojrzenia pierwszego lepszego bad boya w klubie.
Gabriel nie nadawał się ani na nauczyciela ani na partnera. To była dosyć depresyjna konkluzja, ale całkiem logiczna w jego sytuacji. Nie prowadziła rzecz jasna do niczego, ponieważ nie wchodziła w grę rezygnacja ani z posady, ani ze związku z Davidem. Matematyk mógł jedynie zaciskać zęby i przeć do przodu, licząc że problemy w końcu same się rozwiążą – albo na jego korzyść, albo przeciwnie, niszcząc wszystko, o co się starał przez ostatnie kilka miesięcy.
Dlatego uczył kolejne roczniki, zadawał następne zadania, sprawdzał testy, przesiadywał na dyżurach i udawał, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Nie miał prawa swoich wątpliwości i porażek życiowych mieszać z problemami uczniów. On był tylko narzędziem, które miało za zadanie sprawić się możliwie najlepiej, a nie podmiotem.
Zrezygnował z prób podejścia do Moona w jakikolwiek sposób, dając mu cały dystans świata, jakiego potrzebował. Sprawdzał obecność, odpowiadał na zadane pytania, tłumaczył wszystkie wątpliwości i może raz lub dwa wziął go do tablicy, tak jak robił z każdym innym uczniem. Nic więcej, nic mniej. Było niemal tak, jakby nigdy nie wyciągnął ku niemu ręki, nie przeprowadził tej niemiłej rozmowy w gabinecie, nie łapał się czasami na tym, że wpatrywał się w jego grzywkę, wystający spod koszuli tatuaż lub wygięte drwiąco wargi.
Na szczęście, chłopak radził sobie na tyle dobrze, że nie skończył z żadną negatywną oceną – chociaż Gabriel był niemal pewien, iż gdyby przyjął jego pomoc, szybko mógłby skończyć z najlepszymi stopniami na roku. Zmusić go jednak najwyraźniej nie mógł, ani dobrocią ani groźbami nie odnosząc żadnych skutków, dlatego zrezygnował, odpychając poczucie winy daleko od siebie.

Po raz pierwszy został po lekcjach po to, by porozmawiać z uczennicą o jej problemach. Nie zwróciła się bezpośrednio do niego, a odesłała ją pedagog – rzecz jasna dlatego, iż należała do mniejszości seksualnej. W opinii Huntera dziewczyna potrzebowała pomocy psychiatry, a nie rozmowy z nauczycielem-gejem, ale poświęcił swój czas bez mrugnięcia okiem, możliwie najdelikatniej wyciągając z niej problemy, przez które nie tylko przestała sobie radzić w nauce, ale zamknęła się też całkiem na bliskich. Nie miał dla niej żadnego magicznego rozwiązania, ale poszło mu przynajmniej lepiej, niż z Moonem – ponieważ jego pomoc została zaakceptowana. Megan Forest była śliczną nastolatką, która za bardzo angażowała się emocjonalnie. To był jej jedyny problem, który w tym momencie oscylował w okolicy granicy depresji. Och, no i tęczowe włosy. Pomyślałby kto, że w dwudziestym pierwszym wieku nie powinno to być kłopotem – a jednak dzieciaki przyczepiły się tego jednego szczegółu, czyniąc życie dziewczyny horrorem. Gabriel jednocześnie bardzo jej współczuł i cieszył się z tego, że lata własnej młodości miał już za sobą. Jego jedynymi zmartwieniami były przynajmniej rzeczy, na które miał jakikolwiek wpływ – a nie opinia kolegów i koleżanek ze szkoły, którzy nie potrafili zachowywać się racjonalnie nawet w najmniejszym stopniu. Jeden źle ułożony włosek wystarczał do tego, by podjąć decyzję o zniszczeniu czyjegoś życia i samooceny.
Ach, no i Megan kochała się w koleżance z koła naukowego. Właśnie z tej przyczyny została odesłana do Gabriela, który nie miał żadnego doświadczenia z dziewczynami i nie mógł obdarzyć uczennicy żadną, nawet najmniejszą, sensowną poradą w kwestii jej problemów miłosnych. Dobra robota, pani pedagog.
Hunter wyszedł razem z uczennicą ze swojego gabinetu, niespiesznie ubierając po drodze kurtkę i zawiązując na szyi szalik. Po drodze do wyjścia prowadził z nią niezobowiązującą rozmowę o książkach, wyławiając z głowy wszystkie możliwe tytuły, które mogłyby w jakiś sposób pomóc jej w znalezieniu sposobu na porozmawianie z koleżanką-miłością-jej-życia w taki sposób, by nie doszło do wielkiej katastrofy. Literatura stricte kobieca nie była jego konikiem, ale robił co mógł, by dziewczynie pomóc, a w ciągu ostatnich dwóch godzin na żadne inne rozwiązanie nie wpadł. Nie było późno, ale niewielu uczniów i nauczycieli zostało jeszcze w szkole, przez co Gabriel odniósł wrażenie, że się zasiedział. Sięgnął po telefon, chcąc sprawdzić, czy David przypadkiem do niego dzwonił – bo ostatnimi czasy jego luby zaczął być chorobliwie zazdrosny o każdą chwilę, której matematyk nie spędzał w domu, czekając na niego, najlepiej już przygotowany na kolanach na łóżku, gotowy do ostrej zabawy.
Z jednej strony było to poprawą ich sytuacji – w końcu mężczyzna przestał zdradzać i wrócił być zaspokajanym do niego – ale z drugiej, było to dwa razy bardziej męczące niż przejmowanie się, z kim też przystojny kochanek spędza kolejne chwile. Gabriel czuł się niemal tak, jak mogłaby czuć się seks lalka i nie podobało mu się to wrażenie. Co rano spędzał zdecydowanie za dużo czasu pod prysznicem, próbując zmyć z siebie wszystkie dowody namiętnej nocy. Sperma nigdy wcześniej nie była tak wkurwiająca, a ciało – obolałe.
Znów był wykorzystywany, ale w innym celu.
Zaskoczone piśnięcie dziewczyny oderwało mężczyznę zarówno od gorzkich myśli, jak i ekranu telefonu (na którym wściekle migotały trzy nieodebrane połączenia i dwie wiadomości). Podniósł wzrok, rozglądając się po korytarzu, szukając powodu, dla którego panna Forest zmieniła się na moment w zaskoczoną syrenę – a potem dostrzegł skulonego chłopaka.
Ashleya Moona. To w ogóle nie ulegało wątpliwościom, nie sposób było go przeoczyć, czy pomylić. Sam fakt, iż siedział na ziemi, nie był przesadnie szokujący – ale kilka ewidentnych plam po krwi obok niego zdecydowanie bardziej przykuwało spojrzenie.
Hunter w duchu jęknął.
Przyspieszył kroku, chowając do kieszeni telefon, ignorując póki co zaborczego i niewyżytego Davida.
- Ashley? Coś się stało? - rzucił po drodze, zaraz docierając do chłopaka. Przykucnął przed nim, na moment ignorując uczennicę. Nie dotknął chłopaka, czekając przez moment na reakcję, zachowując bezpieczny dystans. Gdy ten wreszcie na niego spojrzał, jego oczom ukazał się… ewidentny obraz pobicia.
Wspaniale.
- Czy masz coś złamanego? Potrzebujesz pomocy? - spytał, zmuszając głos do łagodniejszego brzmienia, w którym nie odzwierciedlałoby się jego zaniepokojenie. O ile Hunter miał doświadczenie z osobami pobitymi, o tyle nie miał pojęcia, jak w zasadzie podejść do ucznia, który wcale nie tak dawno temu wyszedł z jego gabinetu trzaskając drzwiami i jasno oświadczając, że nie chciał od niego nawet minimalnego wsparcia.
Wyprostował się odrobinę i skierował spojrzenie na Megan.
- Mogłabyś proszę wezwać woźnego? - rzucił, posyłając dziewczynie zachęcający uśmiech. Gdy ta oddaliła się pospiesznym krokiem, zwrócił wzrok z powrotem na Moona. - Dasz radę wstać? Powinieneś z tym udać się do pielęgniarki… albo chociaż do łazienki? - spytał, przekrzywiając głowę w pytającym geście.
Jak bardzo polityka szkoły jest przeciwna pobiciom? Czy powinienem to gdzieś zgłosić? - próbował sobie w tym czasie przypomnieć któreś z licznych szkoleń, którym został poddany przed rozpoczęciem pracy w szkole.
Cholera jasna.

Pisk dziewczyny wyrwał go z otępienia. Uniósł głowę i rzucił jej karcące spojrzenie. Nie musiał się odzywać, samymi oczami jasno potrafił powiedzieć "zamknij mordę". Ale pisk dziewczyny nie miał znaczenia, bo ramię w ramię z nią, szedł jeden z nauczycieli - Gabriel Hunter, "ulubiony", homosiowy matematyk. Ash skrzywił się jeszcze bardziej. On jako ostatni powinien widzieć go w takim stanie. Życie to jednak złośliwa kurwa.
Wyprostował kolana, siadając na ziemi w całkiem otwartej pozycji i westchnął ciężko, lekko kręcąc głową w odpowiedzi na pytanie. Wydawał się zmęczony, ale nie zły albo niechętny wobec pomocy nauczyciela. Był obojętny jak przez wszystkie ostatnie tygodnie.
- Nic się nie stało, nic mi nie jest. Dostałem wpierdol, zdarza się. - Uśmiechnął się gorzko, ignorując ból policzka, a potem spojrzał na dziewczynę, ale nim zdecydował się do niej odezwać, Hunter ją odprawił. Ashley więc powoli dźwignął się z ziemi. Nie chciał by woźny go tu widział. I tak na pewno jutro w szkole będzie o tym głośno, bo gówniara wyraźnie przejęła się widokiem zalanego krwią Moona.
Dodatkowa plota, świetnie.
- Nie chcę żadnego cyrku, ok? Zaraz się zbiorę - wymamrotał, ocierając nos wierzchem dłoni. Ciemna smuga krwi wrzeszczała czerwienią na tle bladej skóry. Zaklął cicho i ruszył w kierunku drzwi łazienki. Nie zamierzał tłumaczyć się Hunterowi. Właściwie nieważne na kogo by wpadł i tak zareagowałby podobnie - milczały na temat incydentu. Sam radził sobie ze swoimi kłopotami, a jak Hunter pewnie już zauważył, nie był konfidentem. Wszystkie sprawy załatwiał sam i obecna niczym się nie różniła.
Pchnął drzwi, które zaskrzypiały cicho w odpowiedzi. Gdy znalazł się w chłodnym wnętrzu łazienki, stanął na przeciw jednej z umywalek i odkręcił wodę. Musiał zmyć z siebie krew żeby nie straszyć ciotki, kiedy wróci do domu.
***
Gabriel nie był zaskoczony zamkniętą postawą ucznia. Celowo nie zaczął go wypytywać o to, co też się wydarzyło, z kim się pobił i z jakiej przyczyny. Był gotów oddać prawą rękę za zakład, że i tak niczego by się od niego nie dowiedział. Po co marnować czas i energię oraz negatywnie nastawiać do siebie Ashleya?
Podążył za nim do łazienki, wszedł do jednej z kabin i wyjął rolkę papieru. Obracając ją w dłoniach, zbliżył się do nastolatka, a potem podsunął przed chłopaka. Początkowo zamierzał nie uczestniczyć w całym procesie doprowadzania się do ładu, a jedynie upewnić, że z Moonem jest wszystko mniej-więcej w porządku, ale widząc cieknącą wciąż krew, mruknął coś pod nosem, odwinął część papieru i lekko przycisnął, pozwalając cieczy wsiąknąć.
- Na pewno nic ci nie połamali? Żadnych wybitych zębów? - rzucił pytająco, popychając lekko chłopaka, by oparł się tyłkiem o umywalkę i zwrócił przodem w jego stronę. - Wpierdol czy nie, szkoła jest odpowiedzialna za tego typu szkody.
***
Kiedy Hunter wszedł do kabiny po papier, Ashley obmywał twarz. Krew faktycznie nie chciała przestać lecieć. Wciąż wyciekała z powoli puchnącego nosa. Nie była to jednak pierwszyzna dla młodego pana Moona. Zdarzyło mu się dostać w twarz niekiedy nawet dużo mocniej niż teraz. Pomimo bólu pomacał się więc żeby sprawdzić czy niczego mu nie złamali i wszystko wydawało się być w porządku. Krew zapewne przestanie lecieć po chwili.
- Nie musiał pan tu za mną leźć - powiedział, widząc w lustrze jak mężczyzna zbliża się do niego z rolką papieru toaletowego. - Mówiłem, że nic mi nie jest. - Ale Hunter był głuchy na protesty, co właściwie wcale Moona nie dziwiło. Ostatnim razem, kiedy się skonfrontowali, również był uparty. Ash nie oponował więc, kiedy nauczyciel obrócił go ku sobie i przycisnął mu papier do nosa. Syknął tylko i rzucił oburzone spojrzenie spod ściągniętych mocno brwi, no bo przecież zabolało. Ale poza tym, był całkiem spokojny.
Przekleństwo w ustach nauczyciela wcale go nie zaskoczyło, co zauważył dopiero po chwili, kiedy uznał, że... powinno. Który nauczyciel odzywałby się w ten sposób?
- Sam mogę to zrobić - wymamrotał, próbując samemu przytrzymać papier. Gdy mu się udało, lekko pokręcił głową. - Wszystko na miejscu. A szkoła nie ma nic do tego. To moja sprawa i sam się nią zajmę.
***
Gabriel wywrócił oczami. Tym razem nie próbował z chłopakiem dyskutować, ani zapewniać go, że tak, oczywiście, że sam sobie poradzi. Nie było sensu marnować czasu na rozmowy, które i tak w przypadku Moona prowadziły donikąd. Zamiast memłać jęzorem, matematyk przeszedł do czynów – a gdy Ashley odepchnął jego dłoń spod nosa, nawinął na dłoń czysty papier i nieśpiesznie zaczął suszyć twarz nastolatka, zaczynając od tej nieopuchniętej strony, zdejmując z niego zarówno wodę, jak i resztki krwi.
- To nie jest twoja sprawa, bo wydarzyła się na terenie szkoły. Nie zachowuj się jak przedszkolak, wiesz jak to działa – wycedził z czymś, co brzmiało na jednoczesną rezygnację i irytację. Wyrzucił zwitek papieru do kosza na śmieci, lekko odepchnął dłoń chłopaka i wyrzucił też i ten przesiąknięty krwią, a potem podał mu nową garść do przyłożenia i zatamowania krwotoku.
Potem obrócił się, przepłukał swoje dłonie, nawinął znowu trochę papieru i – tym razem znacznie delikatniej – zaczął czyścić szybko puchnący policzek. Będąc obróconym do chłopaka bokiem, zademonstrował delikatne, czerwone i fioletowe ślady na szyi, odbijające się ślicznie w bocznym lustrze.
- Powinieneś przyłożyć do tego coś zimnego, zanim będziesz wyglądał jak wiewiórka – mruknął pod nosem, wyrzucając kolejną partię zakrwawionego materiału, a później sięgnął do torby i wyjął z niej przenośny, ceramiczny kubek. Nalał do niego lodowatej wody, a później wsadził w dłoń chłopaka, lekko popychając ją do góry, jednoznacznie sugerując, co też powinien z nim zrobić.
To, jak wiele razy miał do czynienia z pobitymi, wytatuowanymi facetami i jak często wymyślał naprędce, jak im pomóc, było śmieszne.
Strzepnął dłoń chłopaka z nosa po raz kolejny, wyrzucił kolejny zwitek poplamionego papieru, a później na jego miejsce wsadził dwa, zwinięte w średniej wielkości rulony, kawałki. Te znacznie lepiej przyległy do nozdrzy i wyciągnęły z nich nadmiar krwi. Matematyk delikatnie ścisnął palcami nos Moona, upewniając się, że faktycznie jest w jednym kawałku i że nie pozostanie w nim posoka.
***
Kiedy mężczyzna zaczął obmywać mu twarz, początkowo cofnął głowę, patrząc na niego ostrzegawczo, ale gdy to nie podziałało... zrezygnował. Nie chciał szarpać się z upartym psorem. Zamiast tego przyglądał się jego ściągniętej irytacją twarzy.
Skoro tak cię to wkurza, to czemu to robisz? Po co się tak starasz?
Nie wypowiedział swoich myśli, ale pewnie część z nich odbiła się w jego spojrzeniu.
Kiedy nauczyciel zrugał go za błędne myślenie, Ash jedynie westchnął ciężko. Wiedział jak to działa. Oczywiście, że wiedział, ale sądził, że da się to załatwić bez specjalnego rozdmuchiwania problemu. Bo to, że takie rzeczy zdarzały się w każdej szkole, było wiadomo nie od dziś. Zdarzały się i będą się zdarzać. A im bardziej wnikało się w kłopoty uczniów z problemami, tym bardziej (według Moona) pieprzyło się im życia. On miał życie wystarczająco spieprzone.
- Poważnie nie chcę zrobić z tego problemu. Nie pierwszy i nie ostatni raz dostałem wpierdol. Jak się znów wtrącisz, nie będzie lepiej. Naprawdę. - Na chwilę przytrzymał jego nadgarstek żeby podkreślić swoje słowa, ale i tym razem został zignorowany. Westchnął po raz wtóry. Czy do tego faceta cokolwiek docierało, czy był tak zaślepiony swoim powołaniem, że nie dostrzegał prawdziwych potrzeb swoich uczniów?
W metodycznych ruchach Huntera była jakaś pewność, zupełnie jakby robił podobne rzeczy wiele razy. Ashley zastanawiał się czy czasem nie robił jakiegoś rozszerzonego kursu pierwszej pomocy...
Poddał się jego zabiegom bez dalszych sprzeciwów, po prostu czekając aż nauczyciel zaspokoi swoją potrzebę spełnienia się na polu opiekuna. Ash po prostu przyglądał mu się z nieco naburmuszoną miną, rezygnując z ostrzejszych prób uwolnienia się od zabiegów mężczyzny... no przynajmniej do chwili, kiedy za kołnierzykiem koszuli matematyka nie dostrzegł wyraźnych śladów po namiętnych pocałunkach. Wtedy uśmiechnął się sugestywnie i lekko dotknął jego szyi palcami.
- Widzę, że psor w nocy nie próżnował - parsknął, przyjmując kubek i przykładając go sobie do policzka. - I dzięki tym dowodom żaden uczeń nie powie "jest taki wkurwiony, bo mu nie dała" Eee... nie dał - poprawił się i parsknął po raz drugi. Wiedział, że jego zaczepka była strasznie szczeniacka, ale jakoś... nie mógł się powstrzymać. Liczył też, że zobaczy piękny obraz konsternacji na twarzy Huntera.
***
- Nie będzie lepiej tobie, czy nie będzie lepiej komuś, kto jest słabszy i nie da rady się obronić? - spytał, mrużąc oczy ze zirytowaniem. To, jak krótkowzroczny był Moon, nie mieściło mu się w głowie. Oczywiście, nie mógł być zaskoczony – koniec końców, miał do czynienia ze zbuntowanym nastolatkiem, skupionym zapewne w stu procentach na własnych problemach. Oni zawsze byli tacy sami.
Nawet wtedy, gdy wychodzili ze szkoły, ze studiów i wciągali do swojego życia innych ludzi. Tacy sami, egocentryczni buce.
Westchnął, nie kontynuował jednak i tej dyskusji. Jeśli Moon nie będzie chciał, nie powie, kto go zaatakował – a jeśli nie powie, nic nie będzie można z tym zrobić. Nie było świadków, nie było innych pobitych. Co najwyżej mógłby dostać kolejną naganę.
Matematyk zamierzał jednak nie dopuścić do takich konsekwencji. Byłoby to skrajnie niewłaściwe, gdy nie wiadomo było kto i o co się pobił. Czy Ashley się bronił, czy atakował? Ilu było napastników? Pełno niewiadomych.
Drgnął, wracając do rzeczywistości. Dotyk na szyi zbił go z tropu, ale jeszcze bardziej zaskoczyły go słowa chłopaka. Czy to możliwe…?
Obrócił głowę, spoglądając w lustro.
Tak, to możliwe.
Przez jego twarz przemknął cień irytacji. Prychnął pod nosem, odłożył resztkę rolki papieru na brzeg umywalki i poprawił kołnierzyk, zakrywając znaczną część śladów namiętnej nocy. Podkład w końcu musiał się zetrzeć, pewnie miał cały brzeg koszuli w kremowych śladach.
- Moje życie seksualne może jawić się jako fascynujące, ale zapewniam, że jak tylko skończysz szkołę, lekcje matematyki będą dla ciebie ciekawsze niż parę malinek – mruknął, krzywiąc się lekko, gdy materiał musnął opuchniętą skórę.
Ugryzienia. Malinki. Kiedyś uważał je za seksowne oświadczenia przynależności. Teraz były dla niego wyłącznie potwierdzeniem upadku.
***
Zostawili temat pobicia i bardzo dobrze, bo Moon faktycznie nie miał zamiaru o tym mówić. Zamiast tego chętnie podjął nowy temat, choć raczej z wrodzonej chęci uszczypliwości niż faktycznego zaciekawienia życiem seksualnym nauczyciela.
- Niech się pan tak nie złości. - Moon nonszalancko oparł się o umywalkę i zaśmiał się cicho, wyraźnie usatysfakcjonowany burkliwością nauczyciela. - Nie wnikam, pana sprawa... - Spojrzał Hunterowi w twarz, i pomimo puchnącej twarzy i wystających z nosa ruloników papieru, uśmiechnął się całkiem sugestywnie. - ...Sądzę jednak, że jakkolwiek kochałbym matematykę, to seks zawsze będzie lepszy. - Mrugnął do nauczyciela porozumiewawczo, sugerując, że kompletnie inaczej zrozumiał jego słowa.
***
- Nie, nie będzie – powiedział ostro, wręcz nieprzyjemnie, na moment tracąc maskę nauczyciela i stając się zwykłym, zmęczonym i zawiedzionym życiem człowiekiem. Irytacja aż od niego emanowała, a wykrzywione usta wyrażały niewątpliwą złość.
Potem obrócił głowę w przeciwną stronę, uciekając od spojrzenia chłopaka, które musiało być wypełnione zaskoczeniem. Dał się ponieść, jak idiota, znowu. Nigdy nie potrafił przy tych cholernych flirciarzach zachować pełni spokoju i reagował na prowokacje aż miło.
Dlatego niegrzeczni chłopcy na niego lecieli. Lubili patrzeć, jak traci maskę spokoju.
Odetchnął ciężko, zmuszając się do uspokojenia. Obrócił głowę z powrotem i zabrał się za czynności, które nie wymagały rozmowy i nie przypominały mu o męczącej nocy.
Był sekszabawką z funkcją gotowania i sprzątania.
Wymienił ruloniki na nowe.
- Już prawie nie krwawisz, to dobrze – mruknął.
***
Istotnie, Ashley był zaskoczony. I nie zdążył się z tym ukryć, choć właściwie wcale nie chciał. Bo i po co? Zachowanie Huntera było... ciekawe. Moon przestał zwracać uwagę na matematyka sądząc, że jakakolwiek relacja z nim będzie kłopotliwa, ale nie mógł zupełnie wyprzeć się tego, że na lekcjach oglądał go z przyjemnością. Nic dziwnego, bo zapewne robiła tak połowa (jak nie większa część) dziewczyn w klasie i pewnie wszyscy geje w liczbie (na cały rocznik) trzech, przynajmniej trzech o których Moon wiedział. Hunter był po prostu czymś nowym w szkole, młodym i przystojnym w porównaniu do reszty podstarzałej kadry. Przyciągał uwagę. I od tej naturalnej ciekawości Ashley wcale za bardzo nie odstawał. Tylko dobrze się krył, dla własnego spokoju. Teraz jednak, mając obraz nagłej irytacji i niechęci wobec... seksu, nie mógł przejść obok Huntera obojętnie. Znaczy, mógł, ale nie chciał. Poza tym, korciło go, by zobaczyć jak pan matematyk zachowa się, kiedy to ktoś kompletnie obcy zaproponuje mu wielkodusznie swoje ucho do wysłuchania problemów.
Ash milczał przez chwilę, wyraźnie poważniejąc. Spojrzał w niewielkie okno z dymionego szkła i wyglądało na to, że nie podejmie tematu, ale gdy mężczyzna wymienił mu prowizoryczny opatrunek, chłopak spojrzał na niego całkiem... neutralnie, bez burmuszenia się, złośliwości czy uśmiechu.
- Panie Hunter, ma pan kłopoty? Ktoś pana do czegoś... - zawahał się wyraźnie - zmusza? - Zmarszczył brwi i zdziwił się jak w żołądku ścisnęło go nieprzyjemnie, kiedy wypowiedział ostatnie słowo. A co jeśli przyzna się, że tak jest? Co wtedy? Jeśli naprawdę miał takie problemy? Własna bezmyślność chlusnęła w Moona wiadrem zimnej wody. Mimo to, czy mógł się teraz wycofać? To byłoby okrutne, gdyby to wyśmiał. Nawet on nie był taką kanalią, by zrobić coś takiego. Zachował więc spokój, a przynajmniej próbował i brnął dalej. - Chce pan pogadać? - Przyjrzał się mu z powagą, której Gabriel jeszcze u niego nie widział.
***
Zawiódł jako nauczyciel. Nie tylko nie potrafił pomóc uczniowi, ale jeszcze pokazał, że sam ma problemy. Pozwolił sobie na moment stracić opanowanie, dystans, a świadkiem tego był uczeń. Do tego ten konkretny uczeń. Co miał mu powiedzieć? Skłamać prosto w twarz? Powiedzieć prawdę? Przyznać się przed sobą i przed dzieciakiem, że jest cholernie słabym człowiekiem, który sam potrzebuje pomocy?
Jego spojrzenie delikatnie zalśniło. Zamrugał, odwracając znów głowę.
- Nie, Ashley. To nic, czym powinieneś się przejmować. - Zmusił usta do uśmiechu i oderwał dłonie od chłopaka. Przeczesał nerwowym gestem swoje włosy, odchrząknął i wyprostował się odrobinę, zbierając w sobie. Spojrzał na chłopaka, który czasami zachowywał się jak dzieciak, którym należało potrząsnąć, a czasami analizował sytuację niczym prawdziwy, dojrzały człowiek. W tym momencie patrzył na niego z powagą, oferując spokój i zrozumienie. Wysłuchanie problemów, którymi z nikim Gabriel nie mógł się podzielić.
Ale z nim też nie mógł.
- Nikomu na ciebie nie naskarżę. Nie spraw, że będę tego żałować. - Poklepał go lekko po ramieniu. - A jeśli będziesz potrzebował pomocy, z matematyką… czy z czymkolwiek innym, to wiesz, gdzie mnie znaleźć. Naprawdę od tego jestem. - Zapewnił chłopaka, a potem skinął na niego głową. - Już nie krwawisz. Idziesz do domu na piechotę, czy na przystanek? Odprowadziłbym cię kawałek, żeby się upewnić, że nie padniesz na ulicy na ziemię.
Do niczego nie doszło. Wszystko było dokładnie tak, jak być powinno. Normalne relacje między uczniem a nauczycielem.
Nie, wcale nie. Hunter od początku nie potrafił utrzymać tego neutralnego podejścia i teraz nie było inaczej. Jak mogli wrócić do relacji, która nigdy nie istniała?
***
Słysząc słowa nauczyciela, widząc jego konsternację, Ash uśmiechnął się gorzko i to nie tylko dlatego, że faktycznie wyglądało na to, że Hunter ma problemy, ale też dlatego, że nie chciał się nimi dzielić. To właściwie było zrozumiałe, on był nauczycielem, Ash był uczniem. Dzieliła ich ogromna teoretyczna przepaść.
- Gdybyśmy nie spotkali się w szkole, nie musiałby się pan martwić tym, że nie wypada panu mówić o swoich kłopotach - zauważył całkiem łagodnie i wyciągnął z nosa ruloniki. Wrzucił je do śmietnika i wrócił spojrzeniem do Huntera, uważnie studiując jego zmęczone oblicze. - I naprawdę nie chcę być teraz bucem, ale nie może pan wymagać ode mnie, że będę się zwierzał, kiedy pan milczy. - Lekko wzruszył ramionami. - Dla mnie wymiana jest równa. Jeśli miałbym na panu polegać, to pan musi polegać na mnie. - Te słowa wypłynęły z jego ust niezwykle gładko i sprawiły, że kiedy wybrzmiały, poczuł się odrobinę głupio. Właśnie oferował psorowi jakiś dziwny rodzaj komitywy, nie do końca wiedząc dlaczego właściwie to robi... Może była to kwestia zagubienia, które zobaczył w oczach mężczyzny? Coś, co podpowiedziało mu, że ten człowiek, nauczyciel, nie był... bezduszny? A może tak naprawdę leciał na niego od początku, ale nie potrafił wcześniej tego okazać? Cóż, nie był pewien, ale nie pożałował swoich słów.
- Jasne, dzięki - odparł, słysząc, że matematyk zostawi sprawę pobicia. - Jestem wbrew pozorom mało problematyczny. - Uśmiechnął się krzywo i zapiął bluzę żeby zasłonić plamy krwi na koszulce, a potem odepchnął się od umywalki. Wychodziło na to, że rozmowa jest skończona, ale kiedy Hunter zasugerował raz jeszcze, że w razie problemów Ash może się do niego zwrócić, ten popatrzył na niego tym samym poważnym spojrzeniem, co poprzednio i wcisnął dłonie w kieszenie spodni. - Jak powiedziałem, równa wymiana. - Jego usta wygięły się w subtelnym, choć odrobinę zadziornym uśmiechu.
Podniósł plecak z ziemi i zarzucił go sobie na ramię. Sugestia, że zostanie odprowadzony jakoś go nie urządzała, choć z drugiej strony...
- Mam niedaleko. Idę pieszo. Ale nie musi się pan przejmować, nic mi nie jest.
***
Hunter rozumiał postawę chłopaka. Sam fakt, iż uznał, że w pewnych warunkach mógłby się z nim podzielić swoimi problemami, musiał być dla niego dużym krokiem. Dla matematyka było to wyróżnienie… lub, być może, Ashley chciał po prostu mieć na niego haka? Gabriel nie sądził, by takie motywy kierowały działaniami chłopaka, ale z drugiej strony, nie znał go aż tak dobrze. Wiedział, że opanował on manipulację i wiedział, że ma problemy, którymi nie chce się dzielić, ale czy potrafił stwierdzić, kiedy jest wobec niego szczery?
Czy w ogóle potrafił stwierdzić coś takiego u innych ludzi? Może był ślepy na sugestie, niewerbalne znaki ostrzegawcze i zawsze wplątywał się w coś, w co nie powinien. Relacja na równych zasadach z uczniem brzmiała dokładnie tak, jakby życie było mu niemiłe. Po czymś takim już nie miałby jak się pozbierać, spadłby na samo dno.
Westchnął i uśmiechnął się przepraszająco do chłopaka.
- Wiem. Takie zasady byłyby w porządku właśnie w sytuacji, gdybyśmy spotkali się poza szkołą. - Wzruszył lekko ramionami. - Ponieważ jednak jesteś moim uczniem, do niczego takiego nie dojdzie. Ale dziękuję za propozycję. - Poprawił płaszcz i dokończył zapinanie go. - Naprawdę ją doceniam. Nie oczekuję, że będziesz mi się zwierzał jak przyjacielowi, po prostu… ja mogę ci zaoferować pomoc. Takie są zasady. - Wzruszył po raz kolejny ramionami, kierując się do wyjścia z łazienki, wymijając chłopaka. - Ale one nie powodują wypaczenia mojej propozycji. Jeśli byłoby coś, w czym mógłbym ci pomóc, chętnie to zrobię. - Otworzył drzwi, wyszedł na zewnątrz i przytrzymał je przed nastolatkiem. - W takim razie odprowadzę cię tylko kawałek, żeby upewnić się, że nie masz wstrząśnienia. Mam nadzieję, że to będzie w porządku?
***
- Jak pan chce - rzucił Moon wychodząc z łazienki. Nie zamierzał naciskać dalej, poza tym nie sądził, by Hunter się złamał. Ashleyowi nie zależało też aż tak bardzo, w końcu życie seksualne matematyka naprawdę nie było jego sprawą, nawet pomimo tego, że podczas lekcji lubił zawiesić na nim wzrok.
Nie odpowiedział już na kolejne zapewnienie, że może przyjść do niego po pomoc. Skwitował to tylko kwaśnym uśmiechem i kiwnięciem głową. Mógł się zgodzić, choć nie zamierzał skorzystać. To tak jak z psycholog, mówił jej to co chciała usłyszeć i miał spokój.
Wyszli ze szkoły właściwie nie rozmawiając, obaj najwyraźniej pogrążeni we własnych myślach. Pożegnanie również było bezosobowe i maksymalnie neutralne, ale takie powinno być. Wszystko tak, jakby słowa, które wcześniej padły nie miały żadnej mocy, by coś zmienić. Ale w głowie Asha pojawiła się już nie tylko ciekawość, ale i nieśmiałe zainteresowanie, któremu jednak nie miał zamiaru pozwalać wykiełkować w pełni. Jeszcze by mu brakowało tego, żeby bujać się w psorze.

Kolejne dni mijały mu na rutynie. Opuchlizna zeszła szybko, a sprawa z Markiem i jego kumplami nie wypłynęła na światło dzienne. Ash starał się nie wchodzić chłopakom w drogę, a i oni też szczególnie mu nie dokuczali. Wszystko zaczynało wracać na dawne tory. Dom i szkoła jak przez cały poprzedni rok, zabierały mu cały czas i nawet gdy miał trochę wolnego, nigdzie specjalnie się nie ruszał. Pomimo szczerych namów swojej ciotki, lepiej czuł się w czterech ścianach. Ale pewnego piątkowego, jesiennego wieczoru odwiedził go stary znajomy, który rok wcześniej wyjechał na studia do innego miasta. Jemu Ash nie mógł odmówić, kiedy próbował wyciągnąć go na piwo. Tym sposobem znalazł się w dusznym, irlandzkim barze pachnącym stoutem i whisky. Czuł się dziko. Odkąd skończył osiemnastkę często bywał w barach, ale choroba matki ukróciła jego klubowe życie. Gdy wrócił do niego po przerwie, nie czuł się tak pewnie jak kiedyś. Ale niepokój szybko zapił piwem, a smutki uciekały w niebo razem z każdym kolejnym obłokiem papierosowego dymu. Z kumplami było przyjemnie, prawie tak jak kiedyś i Ash w końcu znów poczuł, że żyje. Bez widma rozwodu rodziców, chorej matki i kłopotów w szkole.
Akurat wracał z toalety, kiedy przeczucie kazało mu spojrzeć w stronę baru. Może przeczucie, a może po prostu znajomo wyglądające plecy, które miał okazję oglądać kilka razy w tygodniu na lekcjach matmy. Przystanął, bo początkowo był zdziwiony. Hunter tutaj? Ale z drugiej strony, dlaczego nie? Był młodym facetem, miał prawo wyjść w weekend do baru jak każdy inny.
Ashley niewiele myśląc, wspiął się na wolne krzesło po jego prawej i od razu skupił na sobie wzrok barmana. Podwinięte rękawy koszuli odsłoniły część misternego tatuażu wyrysowanego na jego przedramionach, kiedy uniósł w górę dłoń.
- Dla mnie i dla pana to samo, co ten pan już ma.
Barman obrzucił Moona oceniającym spojrzeniem, ale po chwili uśmiechnął się i zabrał do nalewania whisky. Ashley nie wyglądał aż tak młodo, by w barach proszono go o dowód. Do tego dzisiaj prezentował się nieco dojrzalej niż w szkole, głównie przez czarną, rozpiętą pod szyją koszulę, która dodawała jego sylwetce elegancji i powagi. Włosy również miał ułożone, a choć w uszach nadal błyskały srebrne kółeczka, to zdawały się być całkiem subtelną ozdobą, a nie oznaką buntu.
Chłopak oparł się łokciem o blat, obracając się w całości w stronę matematyka.
- Dobry wieczór, panie Hunter. - Uśmiechnął się, szalenie ujmująco jeśli wzięło się pod uwagę obraz wiecznie naburmuszonego, łypiącego spod byka nastolatka, którym karmił otoczenie. - Nie spodziewałem się, że tu na pana wpadnę. Jestem z kumplami, ale nie obrażą się jak wypiję jednego drinka w innym towarzystwie. - Mówiąc to, wskazał kciukiem gdzieś za siebie. - Jak mija wieczór?

Hunter się staczał. Nic w nim nie było już takie, jak powinno. Gdyby przypadkiem wpadł na niego ktoś z dawnych znajomych, których pozostawił za sobą w Ameryce, nie zostałby nawet poznany. Był żałosnym cieniem człowieka, który coraz to rozpaczliwiej próbował zatrzymać przy sobie mężczyznę, dla którego rzucił dawne życie. Nie tylko błędem był wyjazd do Anglii – błędem było tkwienie w tej relacji i pozwalanie na pomiatanie sobą i wykorzystywanie. Czuł się niemal tak, jak bita żona, która rozpaczliwie powtarza, że zasłużyła na takie traktowanie i tak naprawdę jej mąż to kochany człowiek, tylko ona jest niegodna.
Był świadom swojej beznadziei, ale nie potrafił przerwać łańcucha złych decyzji i niepowodzeń. Gdyby chociaż nie czuł się taki samotny… może znalazłby siłę na uwolnienie się z więzów Davida i ponowne chwycenie własnego życia za rogi.
Lekcje, testy, seks, posiłki. Z tych czterech elementów składało się jego życie. Dryfował od jednego do drugiego, wypełniając obowiązki: względem szkoły, względem Davida i względem własnego organizmu. Znalazł się w bańce egzystencji, zapewniającej mu na tyle obojętności, by był w stanie robić wszystko, czego od niego wymagano, a jednocześnie chroniącej go przed kompletnym załamaniem. Bywały momenty, kiedy miał dosyć tego poczucia zdystansowania od siebie i swojego życia, ale wzięcie się w garść i podjęcie istotnych decyzji przekraczało jego możliwości, wobec czego milczał i je przeczekiwał.
Wiedział, że i tak jego czas z brytyjskim partnerem był ograniczony. Wystarczyło być cierpliwym i… Wszystko samo się rozwiąże.
Na pewno.
Musiał tylko zaciskać usta i czekać.
Albo je otwierać. Szeroko i ulegle.
Miał ochotę zwymiotować. Po raz kolejny zresztą. Alkohol, chociaż mocny, wcale nie wypłukiwał słonego posmaku z ust. Nie przytępiał zmysłów, nie zajmował nosa. Gabriel wciąż czuł zapach potu, perfum, spermy i papierosów. Wciąż czuł ich smak. Wciąż widział przed sobą częściowo roznegliżowanego gitarzystę. Wciąż czuł jego palce w swoich włosach, szarpiące i wymuszające posłuszeństwo, przez które matematyk czuł się jak szmata.
Zmusił gardło do kolejnego łyku, zaciskając mocniej palce na szklance. Nie miał pojęcia, jak wyglądał w tym momencie – ale zakładał, że prezentował się jeszcze jak człowiek. Barman nie zagadnął do niego, nie spytał „ciężki wieczór, co?”, musiał więc wyglądać na tyle dobrze, by obcy nie okazywali mu współczucia.
To, jak się czuł, było czymś zgoła odmiennym.
Poluzował srebrny krawat, który zaciskał się na jego szyi niczym sznur szubieniczny i zsunął z siebie skórzaną kurtkę, ogrzewającą nieznośnie jego plecy. Przełożył ją przez swoje kolana, z niesmakiem dostrzegając na nich ślady po kurzu (piasku? Kamieniach? Wodzie? Alkoholu?), sugerujące aż nazbyt dobrze to, jakim też czynnościom oddawał się wcale nie tak dawno temu. Spojrzałby na telefon, żeby sprawdzić dokładny czas od swojego ostatniego upokorzenia, gdyby potrafił wykrzesać z siebie tyle energii. Za bardzo obawiał się kolejnych nieodebranych połączeń i wiadomości. Gróźb i obietnic. Przez chwilę nie chciał o Davidzie myśleć, zatopić swoje wszystkie myśli w alkoholu i…
Drgnął, słysząc obok siebie zaskakująco znajomy głos. W pierwszej chwili nie skojarzył go z twarzą (co było dobrym znakiem, jednak udało mu się trochę przytępić zmysły procentami), dlatego obrócił się odrobinę w stronę niespodziewanego kompana. Przekrzywił głowę, patrząc na siedzącego przy nim mężczyznę, pozwalając swojemu spojrzeniu spłynąć po jego włosach, oczach, ustach, szyi, ramionach… i w dół, dół, dół. Dopiero gdy dotarł do krocza, jego myśli wyklarowały się na tyle, by przywołał w myślach imię.
- Ashley? - mruknął z zaskoczeniem, które wyraźnie odmalowało się w rozszerzonych, chociaż odrobinę świecących, oczach. Przyciągały wzrok mocno, podkreślone czarną kredką, rozmazaną na tyle, by dodawać mu zadziornej nuty, podobnie zresztą jak roztrzepane, nażelowane włosy. Czerwone usta i lekko zaróżowione policzki opowiadały historię człowieka, który albo miał już za sobą bardzo długi dzień, albo więcej niż jedną szklankę whisky.
Zamrugał, prostując się i odkładając na blat niedopity alkohol. Miał na końcu języka pytanie, co właściwie Moon robił w takim miejscu jak to – ale, nim zdążył zmusić język do współpracy, jego uczeń sam na nie odpowiedział.
Obrócił się całkiem w stronę chłopaka, przyjmując lustrzaną względem jego pozycję, prezentując w całości obraz zgoła odmienny od tego, którym karmił uczniów na co dzień. W którym czuł się dobrze i swobodnie.
Skórzana kurtka, brudne i poszarpane ciemne spodnie, pomięta koszula, rozluźniony srebrny krawat – a pod nim kilka naszyjników różnej grubości, w jakiś sposób skompletowanych z czterema pierścieniami znajdującymi się na dłoniach mężczyzny. I wiązane, pseudo wojskowe buty, dopełniające image’u osoby, która prędzej wróciła z ostrego koncertu, niż zajmowała się w tygodniu – w tym dniu! - uczeniem nastolatków matematyki.
Zamrugał ponownie, a cisza pomiędzy nimi się przedłużyła. Wyglądał niemal tak, jakby czekał, aż Moon zniknie sprzed jego oczu. Z zaskoczenia wyrwał go dopiero delikatny trzask szklanki położonej na blacie. Przeniósł spojrzenie na barmana.
- Sam zapłacę za swojego - rzucił, a potem wrócił wzrokiem do Moona. - Chyba nie sądzisz, że mogę przyjąć drinka od swojego ucznia? - spytał, prychając. Uniósł dłoń do twarzy i potarł oczy, w myślach przeklinając się od wszystkich najgorszych idiotów.
Że też musiał poleźć akurat do tego baru i wpaść akurat na ucznia. Tego ucznia.
Kurwa.
Oderwał dłoń od oczu, przypominając sobie o makijażu, który przecież sam, osobiście, kilka godzin wcześniej (i na specjalne życzenie Davida) na siebie nałożył. Nie potrzebował dopełniać swojego obrazu beznadziei oczami pandy.
- Wspaniale, dziękuję - mruknął. Na moment zmieniło się światło w barze, podkreślając coś, czego wcześniej nie było po Hunterze widać – brokat na włosach i szyi oraz kilka niewielkich, białych plamek na policzkach, brodzie i kosmykach wpadających mu do oczu.
Westchnął ciężko, sięgając po alkohol – najpierw jednym łykiem kończąc swoją szklankę, a potem zabrał się za kolejną, wpatrzony w Ashleya, usilnie próbując wymyślić, co w zasadzie powinien zrobić. Co powiedzieć? W jakiej znalazł się tym razem sytuacji?
- Widzę zmianę image’u - mruknął, wskazując szklanką na chłopaka. - Cóż to się stało?

Ash zdziwił się, kiedy matematyk obmacał go spojrzeniem jakby w ogóle się nie znali. Hunter musiał wypić odrobinę za dużo, skoro nie rozpoznał jednego ze swoich kłopotliwych uczniów. Moon wykorzystał te chwilę, by samemu przyjrzeć się mężczyźnie dokładniej. Gdyby nie znajoma postawa i rysy twarzy, Ash też miałby problem z rozpoznaniem rozmówcy. Hunter wyglądał jakby miał za sobą bardzo dobry wieczór w jakimś rockowym klubie. Zmierzwione włosy, rozchełstana koszula, poluźniony (srebrny!) krawat i podkreślone konturówką oczy... do tego krzykliwe ozdoby i ciężkie buty. Hunter wyglądał o parę lat młodziej i zdecydowanie drapieżniej niż w szkole. Ash musiał przyznać, że pomimo oczywistego zmęczenia, które poszarzało mu oblicze, i tak prezentował się... seksownie. Ta strona pana Huntera zdecydowanie go zaintrygowała. Przy nim Moon wyglądał dzisiaj jak cnotka.
Chwila milczenia, w której taksowali się wzrokiem, przedłużała się, sprawiając, że Ash zastanowił się dwa razy czy dobrym pomysłem było zaczepianie podpitego nauczyciela. Nie wyglądał jakby życzył sobie towarzystwa, ale barman postawił przed nimi kolejne drinki, więc Moon nie chciał być bucem i oddalać się zaraz po tym jak postawił mu alkohol.
Cóż, on nie był bucem, Hunter nim był.
Ash uśmiechnął się krzywo, słysząc jego oburzenie i niechęć do przyjęcia drinka.
- Sorry, ale nie jesteśmy w szkole. I wyglądasz jakby przydała ci się kolejna porcja whisky. Ale jak tam sobie chcesz, nie będę naciskał. - Podniósł swoją szklankę i upił z niej łyk. Ostry smak alkoholu zabił zupełnie gorycz niedawno wypalonego papierosa. Chłopak nawet się nie skrzywił. Odstawił naczynie i podparł brodę o kciuk i palec wskazujący, nonszalancko rozpierając się na stołku i części baru, sugerując, że nie ma zamiaru opuszczać zajętego miejsca. Jego jadowicie zielone oczy, odrobinę szkliste od wypitego wcześniej alkoholu świdrowały oblicze matematyka z nieukrywaną ciekawością. Uniósł brwi, wyraźnie powątpiewając w zapewnienie Huntera, że wieczór mija mu wspaniale. Już miał mu coś odpowiedzieć, ale błysk brokatu we włosach i jasne plamy na policzku i brodzie, skutecznie zamknęły mu usta na kilka chwil. Czy to naprawdę...?
Nieświadomie przygryzł dolną wargę, powstrzymując uśmiech. Podniósł swojego drinka i upił kolejny łyk, starając się nie zwracać uwagi na to, co zdążył już zauważyć, choć było to cholernie trudne, nawet gdy oświetlenie znó się zmieniło i plamki stały się właściwie niewidoczne. Co się zobaczyło, to się nie od zobaczy...
Roześmiał się widząc jak mężczyzna pochłania kolejną porcję alkoholu, kompletnie przecząc swoim poprzednim słowom.
- Tak nie pije się we wspaniałe wieczory - zauważył, rozbawiony, a potem roześmiał się raz jeszcze, słysząc pytanie.
- To ja powinienem być zdziwiony. Mój nie jest wcale tak odbiegający od zwyczajowego, ale twój... - Ashley zagwizdał z uznaniem i ukrył sugestywny uśmiech za szklaneczką whisky, z której pociągnął niewielki łyk. Nie dokończył, ale po chwili spoważniał odrobinę, odstawił szklankę i sięgnął do tylnej kieszeni spodni, wyjmując paczkę chusteczek. Świadomość ubrudzonej spermą twarzy nauczyciela za bardzo go drażniła. Wyciągnął chusteczkę, a jej róg zamoczył w whisky. Potem zerknął na towarzysza.
- Zaufaj mi - powiedział, wyciągając ku niemu dłoń z nasączonym papierkiem. Nachylił się ku niemu bardziej niż wypadało i dodał cichszym głosem. - Odpłacam się. Masz tu coś. - Przetarł chusteczką jego policzek i brodę. - Jest jeszcze na grzywce. - Spojrzał na jego włosy z figlarnym uśmiechem, jasno sugerującym, że wie czym jest ów "coś", a potem oddał mu chusteczkę, by zajął się resztą.
Kiedy się prostował w płucach miał zapach tak różny od tego, który poznał, gdy miał okazję stanąć nieco zbyt blisko matematyka. Tym razem przez znajomą woń jego perfum przebijała się ostra woń seksu, alkoholu i papierosowego dymu. Wyglądało więc na to, że Hunter naprawdę nie był na co dzień taki grzeczny za jakiego uchodził w szkole. Chcąc nie chcąc, wyobraźnia Ashleya podsunęła mu bardzo jednoznaczne obrazy, wywołując nieznaczny dyskomfort. Przynajmniej w pierwszej chwili, no bo przecież na bank połowa dziewczyn ze szkoły, o nim fantazjowała, więc jedna czy dwie sceny w ashowej wyobraźni nie mogły być czymś dziwnym. Poza tym, był zdrowym, młodym facetem, który gustował w obu płciach, mógł sobie fantazjować o kim chciał!
- Wygląda na to, że nie jesteś tak drętwy jak myślałem. Zaskakujące jak ludzie potrafią zmieniać swoje oblicza w zależności od sytuacji, prawda? - zauważył, kolejny raz tego wieczora taksując sylwetkę mężczyzny, ale tym razem robiąc to tak, jak zdarzało mu się na lekcjach, kiedy bezczelnie go uwodził. Cóż, teraz również to robił, choć nie tak napastliwie i po złośliwości. Był po prostu ciekaw czy podpity matematyk długo będzie bronił się przed flirtem z uczniem. Nie miał na myśli żadnego uwodzenia na poważnie, tym bardziej, że ślady na ciele mężczyzny widziane kilka tygodni wcześniej, no i oczywiście te teraz, mogły sugerować, że był zajęty. Ash nie zniżał się do poziomu rozwalania związków, tym bardziej swoich nauczycieli. Ale może Hunter wcale nie był w swoim szczęśliwy? Ashowi przypomniało się felerne popołudnie, kiedy został pobity. Wtedy matematyk naprawdę wydawał się zagubiony. Czy dzisiaj zapijał smutki dotyczące tego samego problemu, który zburzył jego spokój tamtego popołudnia?

Gabriel z zasadniczym opóźnieniem dostrzegł, że jego uczeń opuścił formę grzecznościową i przeszedł bezpośrednio na „ty”. Z jednej strony, była to ewidentna oznaka zejścia z formalnego i bezpiecznego gruntu, popychająca ich spotkanie w zupełnie niezbadane tereny, ale z drugiej… w jakiś sposób spowodowało to, że matematyk odrobinę się rozluźnił. Nie czuł się na siłach, by zachować powagę i stanowczość nauczyciela. Nie po tym wieczorze, nie po dwóch szklaneczkach alkoholu. Był zbyt zmęczony, zużyty i zniechęcony, by poradzić sobie z kimś, kto oczekiwałby od niego postawy emanującej szacunkiem i godnością.
Czuł się raczej parszywie, a z jego godności David zrobił sobie dywanik.
Ashley zapewne miał rację. Z ich dwójki to raczej matematyk nie przypominał swojego „codziennego” siebie. Z drugiej jednak strony, on w bardziej imprezowych ciuchach czuł się niekomfortowo i nie trzeba było bardzo uważnego spojrzenia by dostrzec, że wcale dobrze się tego wieczora nie bawi. Z drugiej strony Moon… on wyglądał jak człowiek, który przeżywa najlepsze chwile swojego życia. Jego oczy błyszczały intensywnie, odbijając światła klubu, przyciągając spojrzenie i śmiało wyzywając do bliżej nieokreślonej walki. Pozbawiony plecaka i dresu, z ułożonymi włosami, w całkiem wyprasowanej koszuli, prezentował się znacznie dojrzalej niż jego koledzy z roku… z drugiej jednak strony, był przecież od nich starszy, a doświadczenia chcąc nie chcąc musiały odbić na nim swoje piętno. Gdy przestawał grać zbuntowanego szczeniaka, ciężko było całkowicie zignorować jego urok.
Albo przez Huntera przemawiały procenty. To też było możliwe, jeśli wziąć pod uwagę fakt, jak trudno było mu powstrzymać się przed kolejnym, długim spojrzeniem, zahaczającym zarówno o tatuaże, jak i krocze. Miał ochotę przyjrzeć się chłopakowi z bliska, zupełnie nieskrępowanie, przesunąć palcami po kolorowych dziełach sztuki, poczuć jego ciało przy swoim, sprawdzić czy tak ładnie wyeksponowana sylwetka była efektem dobrze dobranej koszuli, czy też faktycznych mięśni…
Zamrugał, zmuszając się do powrotu do rzeczywistości.
Zdecydowanie za dużo wypił.
Wzdrygnął się nagle, czując chłodną ciecz na policzku. Nie spodziewał się dotyku, a już zdecydowanie nie takiego dotyku, ale nie potrafił wykrzesać z siebie choćby grama oburzenia. Alkohol w końcu przytępił jego zmysły i zdolności poznawcze, a niedawne upokorzenie zniszczyło większość jego zapędów utrzymania kontroli. Poddał się poczynaniom chłopaka bez protestów, wpatrując w jego intensywnie zielone oczy i pozwalając swoim myślom znów podążyć w te, znacznie bardziej niebezpieczne, rejony. Gdyby wychylił się jeszcze kawałek, mógłby poczuć jego usta, wąskie, ale zapraszające, pozbawione tego złośliwego, niegrzecznego uśmieszku, na który Gabriel zawsze leciał, a który ostatnimi czasy zaczął go irytować.
W pierwszej chwili nie zrozumiał znaczenia słów nastolatka. Przyjął chusteczkę, nieruchomiejąc i wbijając w niego pytające, zdumione spojrzenie.
W drugiej gwałtownie zbladł, a zaraz potem jeszcze intensywniej poczerwieniał.
Kurwa.
Upokorzenie sprzed paru chwil wydawało się niczym w kontekście świadomości, że jego uczeń nakrył go poplamionego spermą. Na twarzy. Nie tylko chciał się zapaść pod ziemię, chciał umrzeć, wymazać swoją egzystencję ze wszystkich ksiąg, mediów społecznościowych i w ogóle dowodów rzeczowych.
- Och kurwa - wycedził, cmokając z niezadowoleniem. Uniósł dłoń z chusteczką i owinął nią kosmyki, całkiem niechlujnie i z ewidentną odrazą pozbywając się dowodów swoich niedawnych zajęć. Potem rzucił na blat chusteczkę, chwycił drugą dłonią szklankę z alkoholem i popił sobie zdrowo, tamując zaciskający się w nieprzyjemny sposób żołądek.
Znowu miał ochotę zwymiotować.
- Zapewniam, że jestem całkiem normalnym człowiekiem. Ani drętwym, ani… - Wzruszył ramionami, a potem wskazał wolną dłonią, trzymaną w sposób, który sugerował obrzydzenie, siebie. - Ani tym. Też zdarza mi się popełniać błędy, pomimo że już dawno skończyłem szkołę. - Wywrócił oczami i ciężko westchnął, pociągając kolejny łyk.
Znowu miał wrażenie, że czuje zapach spermy i papierosów. Słonawy posmak. Szarpnięcia głową. Ucisk na tylnej ścianie gardła.
Przyłożył brzeg szklanki do ust, hamując odruch wymiotny i pozwalając mocnej woni alkoholu zatamować powracające jak bumerang wspomnienia. Zamknął na moment oczy, biorąc ciężki, duży wdech, a później, równie powoli, wypuścił powietrze z płuc. Gdy skupił z powrotem wzrok na swoim uczniu, zdał sobie sprawę – znowu, z opóźnieniem – że, być może, Moon próbował z nim flirtować. Myśl o podchodach i ewentualnym obściskiwaniu się w łazience była w tym momencie maksymalnie niechcianą i wywoływała w Gabrielu wyłącznie niechęć. Miał już dosyć podrywów.
- Tak wyglądają wspaniałe wieczory, gdy umawia się z facetami twojego pokroju. Im więcej tatuaży i kolczyków, tym więcej problemów – a nie daj bóg, gdy ma swoją kapelę. - Zacmokał, kręcąc głową. Zaraz potem odłożył dopitego do połowy drinka, stwierdzając że zdecydowanie za dużo wypił.
- Okej Ash, mimo wszystko raczej nie powinienem ci opowiadać o swoich upadkach i braku sukcesów, a szczególnie nie w takim stanie - stwierdził, prostując się. Odgarnął wilgotną od whisky grzywkę i skrzywił się, czując lepkość. Przeklął pod nosem i zsunął się z krzesła, w ostatniej chwili łapiąc zsuwającą się mu z kolan kurtkę – a w efekcie, niemal tracąc równowagę. Drugą dłonią chwycił się siedzącego chłopaka, utrzymując pozycję pionową z większym trudem, niż początkowo zakładał.
Wyprostował się ostrożnie, po raz pierwszy patrząc na swojego ucznia z dołu. Ta pozycja, pomimo iż całkiem daleka od klęczenia na kolanach, wywołała w nim dyskomfort. Co gorsza, nie potrafił stwierdzić, czy raczej negatywny, czy też pozytywny.
Chrząknął, puszczając rękę Moona i odsunął się wolniej, ostrożnie.
- W każdym razie, dzięki - rzucił niezgrabnie.
W ostatniej chwili przypomniał sobie o fakcie, iż miał zamiar zapłacić za swojego drinka – nawet, jeśli to nie on go zamówił i bynajmniej nie dopił. Sięgnął do kieszeni spodni i wyciągnął portfel, a razem z nim telefon. Odłożył komórkę na blat, a potem wyciągnął odpowiednią kwotę, ułożył na stole, schował z powrotem resztę, obrócił się na pięcie i…
Oddalił się w kierunku łazienki, znajdującej się na szczęście niedaleko. Jego głównym celem w tym momencie było wsadzenie głowy do umywalki i nie pozwolił żadnym innym myślom się zająć. Nawet takim dotyczącym wściekle zielonych oczu.

Po jednym piwie i ledwie zaczętym drinku, Ash był całkiem świadomy, dlatego bez trudu dostrzegł śmiałe zainteresowanie w oczach Huntera. Zainteresowanie i uznanie. Ale nie mógł przypisać sobie tego, że wywołał w swoim nauczycielu takie uczucia - wszystkiemu winny był alkohol. Gabriel był dobrze wcięty. Ashley nie przywiązywał więc wagi do powłóczystego spojrzenia, choć miał ochotę podroczyć się trochę. Zrezygnował jednak, kiedy Hunter naprawdę przejął się chusteczką i tym, co usuwała z jego twarzy. Zwyczajnie nie miał wtedy serca bardziej mu dokuczać, bo ten i tak był już wystarczająco zażenowany. Zachichotał tylko, słysząc przekleństwo. Musiał przyznać, że ostre słowa w ustach Huntera wywoływały w nim jakiś rodzaj przyjemności. Odbijały się gdzieś w lędźwiach, rezonowały w ciele. Zupełnie jakby zobaczenie tej strony matematyka erotycznie na niego oddziaływało. Nieświadomie oblizał wargi, nie komentując słów o błędach. Był pewien, że nawet gdyby zapytał co takiego nauczyciel uważa za błąd, ten nie odpowiedziałby mu wprost, albo zwyczajnie by go zbył. Siedział więc, w milczeniu popijając drinka i przyglądając się jak towarzysz bardzo szybko pochłania swojego. Współczuł mu jutrzejszego poranka.
Słysząc nieoczekiwany wywód, uniósł brwi w zdumieniu. Odstawił szklaneczkę na blat baru i parsknął. Boże, Hunter naprawdę był pijany.
- Mojego pokroju? A to coś nowego. Nie miałem pojęcia, że masz o mnie takie paskudne zdanie - zażartował, poprawiając się na stołku, jakby słowa mężczyzny wywołały w nim pewien dyskomfort. W sumie, trochę tak było, bo powoli zaczynał sądzić, że Hunter jednak nie jest typowym nauczycielem, który sądzi po pozorach, a oferując uczniom pomoc robi to z faktycznej chęci, a nie obowiązku. Nie powinien dziwić się swojej pomyłce, bo przecież wszyscy nauczyciele byli tacy sami, a jednak pomyłka trochę go ubodła. Czy raczej ubodła go własna naiwność- Stereotypy i uprzedzenia. I brnie w nie psor, który powinien być od nich najdalej. - Ashley parsknął złośliwie, a potem westchnął ciężko i pokręcił głową. - Nie ma sprawy, każdemu zdarza się gorszy czas, a ja nie jestem konfidentem, więc twoje sekrety są u mnie bezpieczne. - W jego głosie dało się słyszeć kąśliwość, ale Hunter i tak pewnie jej nie wyczuł, tym bardziej nawet, ze właśnie tracił równowagę. Ash zareagował instynktownie, zeskakując ze stołka i chwytając go, asekurując, by nie upadł. Mocno złapał go za przedramię, pozwalając, by się na nim wsparł. Pomógł mu złapać równowagę.
Moment, jedna chwila, w której spotkali się wzrokiem. Hunter wyglądał jakby był zły, albo rozżalony... Ash bez trudu dostrzegał odbijające się w szklistym spojrzeniu, emocje. Zupełnie jakby mężczyzna przypomniał sobie coś nieprzyjemnego... a może faktycznie chodziło o Asha i to, że nie miał chęci z nim rozmawiać? Chłopak nie miał pojęcia, ale poczuł się nieswojo.
- Nie ma sprawy - powtórzył, obserwując jak matematyk płaci za swojego drinka, a potem odchodzi lekko chwiejnym krokiem w kierunku toalety.
Przedziwne spotkanie...
W pierwszej chwili nawet nie zauważył, że Gabriel zapomniał telefonu. Dopiero kiedy zeskoczył ze stołka i zamierzał ruszyć do swoich kumpli, uznając rozmowę z psorem za zakończoną, barman do niego zawołał.
- Ej, twój kumpel zostawił telefon!
Ash obejrzał się i faktycznie. Na blacie leżała komórka matematyka. Chłopak westchnął w duchu i uśmiechając się krzywo, zgarnął ją z baru.
- Dzięki - rzucił do barmana i oddalił się w kierunku łazienki.
Widząc pochylonego nad umywalką Huntera, zatrzymał się i oparł plecami o ścianę po prawej od drzwi. Miał całkiem fajny widok na jego wypięte pośladki i przewrotnie, choć współczuł mu teraz, to nie mógł odmówić sobie chwili żeby nie podziwiać całkiem seksownej pozycji jaką tamten przyjął. Dopiero po kilku chwilach, odepchnął się od ściany i podszedł do Huntera.
- Zapomniałeś komórki - powiedział, lekko klepiąc mężczyznę trzymanym w dłoni telefonem. Potem nachylił się, żeby spojrzeć w w twarz, na tyle na ile pozwalała pozycja mężczyzny. - Na pewno wszystko w porządku? Może zadzwonię po taksówkę? - I ledwie to powiedział, a telefon w jego dłoni zaczął wibrować, zwiastując połączenie. Ash zerknął na wyświetlacz. - David - obwieścił i uśmiechnął się szeroko, a jego oczy zabłysły złośliwie. - Mam odebrać?

Hunter zdecydowanie wypił za dużo. Nie potrafił już nie tylko panować nad swoimi myślami, ale też słowami i własnym ciałem. Skupienie się na jednoczesnym zachowywaniu „przyzwoicie” oraz kontrolowanie kolejnych rozżalonych zdań, wyciekających spomiędzy wcale nie tak mocno zaciśniętych ust było niemożliwym zadaniem – a do tego dochodziło upokorzenie, wynikające ze świadomości zeszmacenia się i pokazania tego uczniowi.
Był cieniem człowieka, żałosną podróbą mężczyzny, którym był kiedyś. Zamiast z upływem czasu uświadamiać sobie własny upadek i zdobywać siłę na podniesienie wysoko głowy, upadał na kolana, gotów czołgać się przed swoim partnerem, byleby ten tylko go nie zostawiał.
Gardził sobą. Gardził i ta pogarda rezonowała w jego ciele, w jego spojrzeniu, w jego ruchach. Nie miał żadnego problemu z Ashleyem, ale chłopak przypałętał się w złe miejsce o złym czasie i w efekcie, zamiast spotkać uprzejmego i chętnego do pomocy nauczyciela, trafił na rozżalonego mężczyznę, który topił smutki w kolejnych porcjach whisky. A może po prostu Gabriel został zraniony i wykorzystany o jeden raz za dużo i miał tego dosyć? Ciężko było jednoznacznie stwierdzić prawdziwą przyczynę jego zachowania, ponieważ jego umysł był otoczony już grubą warstwą otępiających procentów.
Dlatego najlepsza była ucieczka. Podkulenie ogona i doprowadzenie się do porządku. Każda kolejna chwila w towarzystwie Moona mogła wiązać się z problemami, a dodatkowo z minuty na minutę matematyk czuł się coraz gorzej i dziwniej w stroju, który nijak nie pasował do jego codziennych zwyczajów i preferencji.
Wszedł do łazienki, zdjął z szyi srebrny krawat i wrzucił go do kosza na śmieci, oparł o jego brzeg skórzaną kurtkę (którą, prawdę mówiąc, po prostu było mu żal wyrzucać), a następnie nachylił się i wsadził głowę pod kran. Lodowata woda otrzeźwiła go niemal natychmiast, co przyjął z pewnym niesmakiem, ponieważ od razu mocniej świat zawirował mu przed oczami, a żołądek skręcił się nieprzyjemnie. Nie powrót do żywych był jednak jego zamiarem, a zmycie ze swoich włosów i twarzy spermy oraz alkoholu – dlatego przekręcił kurek z ciepłą wodą i zamknął oczy, dokładniej układając się pod natryskiem.
Przez chwilę było niemal idealnie. Ciepło, rozluźniająco, bez niczyich głosów i poczucia zeszmacenia. Wypięta pozycja w tym momencie była ostatnim zmartwieniem Gabriela – zresztą nie zakładał, by w tym konkretnym klubie ktoś wprost do niego podbił, sugerując akt seksualny. Nie tutaj, nie tego wieczora.
Drgnął, słysząc niewyraźny głos i czując klepnięcie. Zakręcił wodę i przekrzywił głowę, spoglądając ostrożnie na człowieka, który zdecydował się go zaczepić. Było to Ashley. Z jednej strony to dobrze, ale z drugiej… był jego uczniem.
Westchnął ciężko, sięgnął po papierowe ręczniki i wyjął kilkanaście, zaraz rozpoczynając żmudny proces suszenia włosów i twarzy. Jakkolwiek nie był zdesperowany, nie miał ochoty na wyjście na jesienne powietrze z kapiącą głową.
- Wszystko w porządku. Dzięki. Poradzę sobie - mruknął w ręczniki, wzruszył lekko ramionami i… jak za dotknięciem magicznej różdżki, cały się spiął. Powoli, niemal jak robot, odzyskał z powrotem pozycję pionową, pozbawiony jakichkolwiek kolorów na twarzy. Zaraz potem zzieleniał.
Wszystkie wspomnienia wróciły do niego jednocześnie, sprawiając że znów przez moment czuł się jak sekszabawka, wykorzystywana fizycznie tylko do tego, by zaspokoić kochanka, poddana jego ruchom, dusząca się od perfum, alkoholu i ucisku w tylnej ścianie gardła.
Pozwolił ręcznikom opaść na podłogę, chwycił się porcelanowego brzegu oboma dłońmi i zamknął oczy, gwałtownie nabierając powietrza do płuc przez nos, a potem bardzo powoli je z nich wypuszczając.
Był kompletnie w rozsypce.
- Zostaw - wydusił w końcu, po nieznośnie długiej chwili, otwierając powieki i wpatrując się w swojego przypadkowego towarzysza w odbiciu lustra. Odetchnął jeszcze raz i obrócił się ku niemu przodem, przeczesując rozczochrane, ciemne włosy. Ułożył je wyuczonym gestem, bez konieczności upewniania się naocznie, czy wygląda dobrze.
Mruknął pod nosem przekleństwo, odsunął dłonie od siebie, patrząc ze zniesmaczeniem na obecną na nich biżuterię, a potem zaczął z ewidentną irytacją zdejmować kolejne pierścionki i bransoletki, wrzucając je do umywalki za siebie.
- Kretynizm - mamrotał do siebie ze złością.
Nie było w nim ani jednego, znajomego, nauczycielskiego elementu – pomimo iż sukcesywnie pozbywał się kolejnych elementów zmieniających go z szarej myszki na przystojnego fana rocka. Alkohol krążący we krwi rozświetlał oczy, podkreślając zirytowane spojrzenie i wykrzywione w niesmaku oblicze. W tym momencie Hunter nie był przyjaznym, ciepłym mężczyzną, zajmującym się zagubionym owieczkami – czy to z jego woli, czy z cudzego nakazu. Był pociągającym, zirytowanym mężczyzną z mokrymi włosami i zaczerwienionymi od alkoholu (i być może wstydu?) policzkami. Niewątpliwie to nie był matematyk, którego na co dzień widział Moon w szkole ze swojej ławki.