Laleczka

Yuki miał okropne życie, nie tylko dlatego, że jako pół anioł w świecie przepełnionym demonami zwracał na siebie uwagę.
Jego świrnieta matka była dziwka i ani trochę nie interesowała się synem. Chyba, że widziała w nim okazję do zarobienia pieniędzy. Chłopak miał niespotykaną urodę, która rozpalała mężczyzn i kobiety... Co dodatkowo komplikowało życie.
- Yukiiii skarbie, gdzie uciekasz? Zostań z nami.
Blondyn jęknął cicho, gdy czyjaś demoniczna energia zaplatała się w okół jego kostek, przez co upadł na kolana
Cholera. A był już tak blisko mieszkania.
Podniósł wzrok na dupka trząsącego dzielnicą.
- Daj mi spokój, Joe. Mówiłem już, że nie jestem zainteresowany. - warknął próbując pozbyć się tej lepiacej brei z okolic swoich nóg.

Imię: Sigmis

Rasa: Ilidarii, zwane też syntetycznymi demonami. Jest to połączenie potężnego ciała "wykutego" przez gigantów,  z esencją większego demona.  Stworzeni po to, żeby trzymać co bardziej zdegenerowanych czartów pod kontrolą. Usposobienie również odbiegają od zwyczajnych diabłów, będąc dumnymi  wojownikami, który to może pozbawić życia za najmniejszą zniewagę. Jeśli nie wojują, to spędzają czas w lożach, gdzie to ucztują i przechwalają swoimi heroicznymi czynami.

Wygląd:

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Aniołek miał dzisiaj szczęście, ponieważ diablę które teraz go męczyło, było na celowniku Sigmis`a. Tak jak się spodziewał, że go tutaj zastanie. Każdy demony pragnie zasmakować wygnanej, upadłej anielicy.  Chociaż ofiarą "pana"  Joe  był jakiś młodzieniec. Działało to na jego korzyść, ponieważ nie był zbyt dobry w skradaniu. Wystarczyło tylko poczekać aż czart skupi się na blondynie i można było przechodzić do działania. Stanął nad nim, lecz ten nie reagował. Dopiero gdy potężne łapsko zacisnęło na karku i dźwignęło do góry napastnika, ten wyrwał się z transu. Przy Sigmisie wyglądał  bezradnie, słabo. Pewność siebie którą jeszcze kilka chwil temu emanował zniknęła, zatopiona zdziwieniem i przerażeniem. Kątnem oka zerknął na leżącego na ziemi młodzieńca i rzucił krótkie "zmykaj". Skupił się na swoim zadaniu. Przycisnął biedaczka do ceglanej ściany, co by mu zbytnio nie wierzgał i zaczął go bezlitośnie okładać po twarzy. Na nic nie zdały błagania i krzyki, Ilidarii lał rytmicznie niczym maszyna. Nie było w tym nienawiści, złości. Po prostu czyste wyrachowanie, godne wprawionego wojownika. Przestał dopiero gdy demon wypluł chyba wszystkie zęby, a twarz była równomiernie spuchnięta. Na koniec jeszcze odłamał mu róg, po czym puścił zmaltretowane ciało, które osunęło się na ziemie po ścianie.

-Szef nie lubi być ignorowany, to ostatnie ostrzeżenie. Zajmij się robotą i przestań marnować czas na pierdoły

Yuki podniósł się z gracją z ziemi i spojrzał uważnie na postawnego mężczyznę, który to z taką łatwością poradził sobie z postrachem dzielnicy.
Zamknął oczy, gdy ten zaczął bić demona brutalnie. Nawet odgłosy były obrzydliwie, dobra. To nie jego sprawa. Trzeba spadać, bo jeszcze i jemu się oberwie.
Wyjątkowo miał dzisiaj szczęście i nie musiał uciekać przed natretnym adoratorem.
Gdy wyszedł za róg by wejść do kamienicy przystanął jak wmurowany.
I tyle było z jego szczęścia. Ta suka, jego matka znowu przyprowadzila klienta do domu.
A to oznaczyło, że musi znaleźć sobie gdzieś jakiś nocleg.
Oparł się o zimną ścianę zastanawiając się co teraz ze sobą zrobić.

Niedoszły napastnik starał się odpowiedzieć na jego słowa, jednak seplenił tak mocno, że nie mógł odróżnić słów. Zdobył jednak jego róg i przekazał wiadomość, teraz już nie będzie mógł ukrywać. Bowiem każdy umiejętny okultysta może wytropić demona, mając do dyspozycji cześć jego ciała. Zostawił swoją ofiarę i przechodząc do następnej alei, dostrzegł chłopca którego przypadkiem uratował. Siedział skulony, wyraźnie czymś niepocieszony. Może jego brutalność, go aż tak bardzo wystraszyła? Cóż zwykle nie przejmował się tym, co nie dotyczy jego misji, lecz musiał niestety przyznać, że ma podobne gusta jak "pan" Joe. Podszedł do niego, przez chwile po prostu stał. Blondyn udawał jednak, że go nie zauważa. Powiedział swym niskim, dudniącym głosem.

-Czyżbym Cie wystraszył? Nie martw się, nie katuje istot słabych, bo gdzie w tym wyzwanie?

"Odejdź. Po prostu odejdź. Czemu tu stoisz?" myślał gorączkowo pół anioł wpatrując się w swoje ręce.
Dopiero kiedy usłyszał jego głos podniósł zielone ślepia na mężczyznę.
- Wydaje mi się, że Joe też nie był dla ciebie wyzwaniem. - powiedział dzwięcznym głosem. Podniósł się z kucek, by móc w razie czego chociaż spróbować uciec.
- Kim jesteś? Nie widziałem cię tu wcześniej. - mruknął szukając dla siebie jakiegoś rozwiązania. - Nie mam długów. - dodał zapobiegawczo próbując ukryć swój strach

Ilidarii znał dobrze strach, widział go wiele razy , dlatego też marne próby ukrycia tej emocji, były tutaj na nic. Mały chłopiec trwał w napięciu, niczym jelonek, który to wykrył drapieżnika. Miał wrażenie, że jeśli zrobi jeden ruch, to spowoduje w nim nerwową/instynktowną reakcje. Oczywiście każda normalna istota wiedziałaby, że ktoś kto o mały włos uniknął gwałtu, będzie w niezbyt dobrym humorze. Delikatnie to ujmują. Jednak Ilidarii byli wojownikami, to też na wszystko patrzyli przez pryzmat pola walki. Taki uroczy chłopiec, byłby wspaniałym trofeum, którym mógłby pochwalić przed braćmi. Analizując zastygł w bezruchu, niczym statua ze spiżu, tak że młodzieniec mógł mu dobrze się przyjrzeć. Muskularne, wykute do walki cało, pokryte krwiściej czerwonymi tatuażami, o nieznanym znaczeniu dla kogoś postronnego. Przysunął do niego bliżej i powiedział.

-Nawet jeśli mnie nigdy nie widziałeś, to dobrze, że przyszedłem? No chyba, że lubisz być brany przez demona na brudnym chodniku?

Chłopakowi ciężko było ukryć swoje pochodzenie w kryzysowych, bardzo nerwowych sytuacjach.
Gdy tylko czuł się przytłaczony i nie radził sobie z emocjami.. Tracił piórka.
Tak było i tym razem, trzy piękne białe piórka pojawiły się pod nogami nastolatka.
- Poradził bym sobie. - odpowiedział wymijajaco blondyn robiąc krok w tył przez co wbił się w brudna ścianę.
- Nie mieszkam tu od wczoraj. I bynajmniej nie mam ochoty przed nikim rozkładać nóg. - dodał próbując dać dyla.

Mimo tego, że chłopak w gadaninie chciał zachować rezon, to ciało pokazywało coś odmiennego. Gdyby anioł mógł, to pewnie wtopił by się w ścianę. O ile obserwowanie innych istot mogło być czasem przyjemne, zwłaszcza jeśli patrzysz na kogoś zupełnie innego od siebie. Stety, albo niestety Ilidarii nie miał czasu na czułości, więc musiał przejść od razu do sedna sprawy. Przykucnął niczym rasowy Gopnik, tak żeby móc spojrzeć prosto w oczy anielskiego chłopca. Swą dłoń położył mu na ramieniu, tak żeby się nie wywinął i powiedział.

-A gdybym chciał zabrać Cie do siebie, to byś poszedł?

Zrobił duże oczy słysząc pytanie mężczyzny. Zaraz. On mówi poważnie. Dobra. Tylko bez paniki.
- Dlaczego miałbym gdzieś z tobą iść? - spytał zerkając na leżąca na jego ramieniu rękę. Była ciężka i ciepła, ciekawe czy potrafi wywołać z niej ogień?
Zrugał się mętalnie za takie myśli. To nie była dobra chwila na takie rozważania.
- I czemu ty chciałbyś mnie gdziekolwiek zabrać? - dodał precyzując swoje pytanie.
Nie było mądre od razu mu odmawiać, jeszcze by się wkurzył i, i jemu wybił zęby. A tego nie chciał. Miał śliczne perełki i byłoby ich szkoda.

Podniósł rękę z jego ramienia, ujął go delikatnie pod brodę, zmusił go do odwrócenia głowy na bok. Anioł mógł poczuć się trochę jak towar, Ilidarii bowiem zawsze chciał najpiękniejszych kochanków, lub też najbardziej dziwnych. Ważne by nie był pospolity jak sukkubus, czy też incubus. A ten tutaj przypadkowo poznany aniołek, z każdą chwilą wydawał być atrakcyjny. O tak, bracia będą mu go zazdrościć. Ten prosty anielski urok na pewno przebije osobliwego "człowieka-koralowca". Gdy już tak sobie go dokładnie obejrzał, odpowiedział mu na pytanie.

-To proste, chce Cię zabrać i to jest wystarczający powód. Wtedy nie pozwolę, żeby ktokolwiek Ci szkodził. Sam też nie będę próbował Cie wykorzystać. Po prostu pokarzesz się ze mną w jednym miejscu i tyle. Same zalet dla Ciebie

I tyle.
Nie wierzył mu ani odrobinę. Nie był głupim, naiwny dzieciakiem. Już nie, los dał mu porządna szkole przetrwania. Nie ma nic za darmo, dobrze o tym wiedział.
- Ta.. Hymm to... Mile z twojej strony, ale obawiam się że będę musiał odmówić. - powiedział powoli cedząc słowa. Obserwował go uważnie zastanawiając się czy gość ma jakieś słabe punkty.
Może jakby go tak kopnął między nogi to udałoby mu się zwiać? Istniało też ryzyko, że się nie uda. A jego śliczne ząbki zostaną na bruku.
Szlag.

Słowa chłopca były dla niego zaskoczeniem. Gdyby złożył taką propozycje jakiemuś demonowi, to ten pewnie zaprzedał mu po wieki. Jeśli blondyn go nie chce, to tylko traci czas. Oczywiście mógłby go zmusić do tego, żeby poszedł z nim. Teraz gdy miał go w swoich łapskach, egzystencja tego anioła, zależała od jego widzimisię. Dosyć łatwo mógłby mu przetracić kark."Dusza" wojownika nie pozwoliła mu jednak skrzywdzić chłopaka. Sigmis, jak każdy ilidarii, poszukiwał wyzwania. Wspaniałej walki, która może przynieść godną, dobrą śmierć. Tutaj najwyraźniej tego nie znajdzie. Już nawet zaatakowanie demona, można by uznać za coś niehonorowego, ponieważ nawet jeśli by go nie zaskoczył, to i tak nie miałby szans w bezpośrednim starciu. Dotknął swoją dłonią jeszcze raz anielskich włosów.

- Jesteś dosyć hardy, skoro w takiej sytuacji potrafisz odmówić. Szanuje to.

Po tych słowach puścił go, podniósł się z kucek ruszył przed siebie. Gdy doszedł do swojego samochodu, wypadły z niego trzy impy. Pomniejsze demony, coś pomiędzy istotą rozumną a zwierzęciem. Te niewielkie stworzenia zdawały przeczyć grawitacji, ponieważ ich pokraczne skrzydła nie wyglądały na takie, które mogły unosić groteskowe działa. A mimo to "wisiały" w powietrzu, pokracznie machając kikutami. Sam widok był komiczny, gównie dlatego tolerował ich obecność. Największy ze stada, tak zwana Matka, zaczęła przemawiać w swym łamanym językiem.

-O.. Wielki pan wrócić... bot trwało dużo czas. Wszysko dobru?

Konwersacja z impami może być trudna. Najlepiej unikać słów i ograniczyć tylko do gestów. I tak też zrobił. Wyciągnął z kieszeni oderwany róg pana Joe. To sprawiło, że małe diablęta wyraźnie się podnieciły, ale i też zrozumiały, to koniec misji. Matka zaczęła gwałtownie wpychać dwa mniejsze impy, przez okno na siedzenie kierowcy. Teraz wystarczyło tylko poczekać, aż jego kierowcy się usadowią i będzie można się zmywać.

- Ty chora suko, uważająca się za moją matkę! Pojebało cię już całkiem! - syczał blondynek szarpiąc się z ciemnowłosą kobieta.
Tak, jego mama nie była aniołem a zwykłym człowiekiem. To tatuś był aniolkiem, który poczuł zew natury i poszedł do łóżka na chwilę zapomnienia.
- wiesz ile mi za ciebie dają?! Będę żyć jak królowa! - skrzypiała ciągnąć go w stronę jakiegoś zapyziałego klubu.
Gdy chłopak uniósł głowę do góry dostrzegł znajoma, przerażająca postać z przed kilku dni. Co tu robił? Znowu kogoś tłukł?
W końcu wkurzony użył swojej angielskiej mocy i odepchnal od siebie kobietę, która twierdziła że go urodziła.
Nie robił tego publicznie, bo.. Przez to coraz więcej osób domyślało się tego kim jest. Tak też było tym razem.
- Aniołek! Ale mam dzisiaj szczęście! - w jego stronę zaczął zmierzać wielki demon z rogami jak krowa. Nie chciałby się na nie nadziać.
Serce Yukiego załomotało szybko i.. Niewiele myśląc ruszył w kierunku poznanego wcześniej Ilidara. Bezwstydnie się za nim schował.

Ilidarii byli zawsze wystawiani tam gdzie było największe zagrożenie. Po tym jak rozprawił się z demonem, przypominając skąd mu nogi wyrastają, został przydzielony do dzielnicy uciech. O ile w ludzkim społeczeństwie takie miejsca zazwyczaj są naznaczone moralnym piętnem, to demony traktują je niczym świętą ziemie. Gdzie to mogą oddawać swoim palącym potrzebą. Dlatego silna ochrona jest wymagana, bowiem czart od nadmiaru seksu może popaść w szał, niszcząc i zabijając. Coś jak ludzki alkoholik, okładający swą żonę. Jednak widok kogoś takiego jak Sigmis, potrafiło ukoić rządzę,gniew w kilka chwil. Dlatego widząc jak aniołek się za nim chowa, demon szybko odpuścił pościg. Nim jednak zdołał zapytać blondyna co się stało, nieznajoma mu kobieta zaczęła pałętać pod nogami. Starała usilnie dorwać chłopca, ten zaś wprawnie unikał. Wyglądało to dosyć komicznie, niczym dwa psy goniące między nogami właściciela. Nawet niektóre demony, zaczęły się chichotać pod nosem. Sigmus nigdy nie tolerował takiego braku szacunku, rodziło to w nim gniew. Tatuaże na jego odsłoniętym torsie, zaczęły lśnić czerwienią, dając ostracize. Dla kobiety było jednak za późno. Musiał ją przykładnie ukarać, tak nakazywała mu duma.
Chwycił ją za włosy i za nie podniósł do góry, podobnie jak pana Joe wcześniej. Głosem pełnym gniewu, oznajmił.

-Za twój brak szacunku, rozerwę Cie na strzępy!

Zziajany chłopak zrobił duże oczy widząc swoją wyrodna rodzicielkę dyndającą wysoko w górze.
Chwila. Jak to rozerwie?
- Nie rób tego! - pisnął chłopak podejrzliwie cienko. Przestraszył się, może i jej nie nawidził, ale nie chciał jej śmierci.
- Jest okropna, ale nikt nie zasługuje na taką śmierć! - jęknął uwalniając nieco swojej anielskiej magii.
Niebieska poświata zamigotała nad jego drobna sylwetka.

Nie widział jak wcześniej użył swojej magii, to teraz zerknął na niego kątem oka. Można było zauważyć, że bliskość aniołka w pewnym stopniu uspokaja go. Jarzące się tatuaże jakby trochę przyciemniały, lecz jego ego nie pozwalało mu tego tak zostawić. Tym czasem kobieta panicznie starała się uwolnić. Drapała, biła dłoń którą ją trzymała, jednak na Sigmusie nie robiło to żadnego wrażenia. Tylko podrażniło, tak że spoliczkował ją na tyle silnie, by straciła przytomność. Ułożył ją na ziemi, na przeciw świecącego aniołka. Patrząc na niego z góry powiedział.

-Dobrze, jeśli taki z Ciebie samarytanin, to spełnię Twoje życzenie. Lecz wszystko ma swą cenę i od dzisiaj jesteś moją własnością. Życie za życie. Akceptujesz to, czy mam wrócić do rozrywania?

- Twoja własnością? - oburzył się cofajac się odrobinę w tył. - Pójdę z tobą, ale na pewno nie jako twoja własność! Nie jestem rzeczą. - dodał wyraźnie poruszony propozycja olbrzyma.
Usłyszał czyjeś parskniecie a potem w ich stronę ruszył jakiś przerażająco upiorny demon.
- Proszę wybaczyć, ale aniołek został już obiecany mi. Wpłaciłem zaliczkę.
Blondyn zrobił duże jak spodki oczy. Co? Spojrzał na swoją rodzicielkę.
- Ty suko! Powinienem pozwolić cie mu rozerwać! - syknął.. Ale szybko zmiękł. Yuki miał dobre serduszko. Za drobre.

Ten demon był inny od pozostałych, nie tak duży i silny jak przeciętny siepacz otchłani, lecz ich Sigmus obawiał się bardziej. Ponieważ ich siłą były koneksje, tworzyli pewnego rodzaju szlachtę piekieł. Gdyby teraz potraktował go jak pospolitego demona, ignorując umowę, zapewne zostałby wygnany, lub uznany za wadliwego i wysłany na zniszczenie. Spojrzał prosto w złociste oczy, zadziorny uśmieszek nie schodził z gładkiej twarzy. Wiedział bowiem, że zabił ćwieka Ilidarii. Teraz nie mógł użyć siły, by wydostać z tej sytuacji. Simgmus tylko warknął pod nosem i odruchowo przyciągnął aniołka do siebie. Nie znosił układów, czy innych targów, ale w tej chwili nie było wyjścia. Już bowiem oznajmił, że chłopak należy do niego. Gdyby go teraz tak po prostu oddał, wyszedłby na słabeusza. Powiedział, starając tłumić gniew.

-Nie zamierzam go oddawać, lecz mogę zaoferować coś w zamian. Stworzyłem w swoim życiu kilka potężnych, magicznych kryształów. Na jednym takim możesz podwoić swe bogactwo. Mogę też towarzyszyć Ci na bankietach, wtedy negocjacje na pewno będą szły łatwiej. Zastanów się dokładnie co wolisz, bo to jedyna twoja taka szansa.

Słysząc propozycje pan szlachcic widocznie się rozniecił, ciemna aura w okół niego przybrała tylko na sile. Dobijanie targów było dla niego bardziej ekscytujące niż seks. Dodać do tego to, że udało mu zmusić dumnego Ilidarii do układu... Co za cudowny dzień.

Sapnął czując na ramieniu potężną, ciepła dłoń. Wygląda na to, że nie miał tu nic do powiedzenia. Nie mógł też uciec, bo było zbyt wielu światków, którzy na pewno łatwo by go pochwycili.
Zagryzł nerwowo wargę i zetknął niepewnie w górę, na mężczyznę, który już uważał się za jego właściciela.
Cholera, wiedział że to się tak skończy. Ktoś taki jak on nie mógł chodzić niezauważony przez demony.
Był zbyt unikalny. Zbyt piękny.
To o tak cud, że tyle udało mu się umykać.
- Twoje towarzystwo w 5 spotkaniach i aniołek na jedną noc. - wymruczał demon.

No i tutaj pojawiała się kość niezgody. O ile zwyczajny demon pewnie brałby tą ofertę. Bowiem uosabiali chaos, więc tak naprawdę nic nie jest ważne, tylko być bardziej wpływowym. A taka szara eminence z pewnością, by to zapewniła. Ilidarii jednak zachowywali trochę bardziej prymitywnie? Jak lwy morskie, gdzie jeden samiec może mieć nawet setkę samic i nie odda ani jednej. Prawdopodobnie zostało im to zastrzelone przez ich twórców, żeby mieli trudności w kontaktach z mieszkańcami piekieł. No i tutaj zaczynał tworzyć się szkopuł. Najchętniej to by sobie przerzucił aniołka przez ramie i po prostu odszedł. Wątpliwe, by to rozwiązało problem z tym jegomościem. Zazgrzytał zębami na tyle głośno, iż każdy to mógł usłyszeć. Dość przerażający dźwięk, jakby kruszących się kamieni. Odburknął.

-Jeśli chcesz aniołka, to najpierw musiałbyś przybrać bardziej odpowiednią formę, która mogłaby mnie zainteresować.

Aniołek zadrzał. Widział już do czego zdolny był stojacy przy nim olbrzym. A widok jego zaciśniętej w wyraźnie złości szczęki sprawiał, że miał gęsią skórkę.
Kiedy chciał się wycofać do tyłu, ręką na jego ramieniu mocniej się zacisneła na wątłym ramieniu.
Cholera.
- Odpowiednią formę? - powtórzył demon unosząc brew do góry. - Bardziej.. Piekielną? - spytał pokazując ostre zęby w rozbawionym geście. Był bardzo pewny siebie.

Nie miał więcej czasu, by prowadzić rozmowę z demonem który najwidoczniej w tym się lubuje. Mógłby go pewnie zwodzić/manipulować przez wiele godzin. Musiał to rozwiązać stanowczo, na tyle by dotrzeć na swoje stanowisko. Cofnął swoja rękę, uwalniając go ze swego uścisku. Zerkając kontem oka na anioła, zwrócił się do niego.

-Zabierz swoją matkę do domu i wróć tutaj

Wskazał dłonią na jeden z rozświetlonych przybytków, kontynuując

-Wystarczy że zapytasz w recepcji o mnie, teraz demony nie powinny Ci przeszkadzać

Załatwisz sprawę z blondynkiem, całą swą uwagę skierował na wyraźnie ubawionego demona. Oznajmiając.

-Ty pójdziesz ze mną, bo czas mnie nagli-

Zbliżył się do niego, dotknął jednego z rogów. Było to jedno z miejsc, którego demony nie pozwalają sobie dotykać od tak. Szlachcic zdawał nie protestować, więc uznał to za zgodę. Wziął go w za rękę i zaczął prowadzić. Im bardziej zbliżali do burdelu, tłum stawał coraz większy. Całe szczęście nie musieli przedzierać frontowymi drzwiami. Sigmus odbił w boczną alejkę, tam drzwiami dla personelu dostali się do środka. "Biuro" Sigmusa zawierało tylko niezbędne rzeczy. Ogromną, obitą sztuczną skórą sofę, na której ilidarii mógł się zrelaksować. Dość archaiczny "telefon" niechlujnie przykręcony do brudno białej ściany. No i jeszcze winda, dzięki której mógł niepostrzeżenie przedostać na każde z pięter, aby dokonać interwencji. Gdy weszli do środka, puścił swojego nowego "przyjaciela". Rozsiadł się na sofie, zajmując większość miejsca. Powiedział do demona.

-Rozgość się. Pewnie i tak będzie cisza, więc przynajmniej posłucham Twego zabawnego gadania

Blondyn zrobił duże oczy. Co? Pozwala mu samemu odejść? I naprawdę myśli, że będzie go słuchać?
Zawlukł matkę do jej kumpel a sam poleciał się spakować i dać nogę.
Miał powód by zebrać swoją odwagę i odejść z tego paskudnego miejsca.
Kto wie? Może uda mu się dostać do dzielnicy ludzi?