Zakochany uczeń

Zakochany uczeń - Klasyczna historia zakazanej miłości młodego chłopaka i jego profesora

Profesorek: Smok
Uczeń: jojo

Marian nie chciał być nauczycielem. Pragnął bardzo długo zostać księdzem, a później przeniósł swoje zainteresowanie na fizykę. Niestety jako Punk, buntownik i rozrabiaka nie zagrzał miejsca na doktoracie dłużej jak rok. W ten oto sposób trafia do tej oto placówki. Za namową dyrekcji zrezygnował z brody, ale długie włosy i kolczyki zostały na swoim miejscu.

Marian wszedł do klasy i po odbębnieniu obecności wyciągnął z swojej teczki stos sprawdzianów.
- Godzina prawdy.
Powiedział głośno i zaczął wyczytywać osoby i ich oceny.
-Wieczorek, to już trzeci gol w tym semestrze. Zostań po lekcji.
Krzyżak nazywał golami sprawdziany na których było "0" punktów. Po chłopaku było jeszcze dwóch, ale żaden z nich nie wypadł tak marnie. Zanim zaczął lekcję omówił największe problemy ze sprawdzianu. Oczywiście na poprowadzenie pełnej lekcji czasu już mu nie starczyło. Po dzwonku posłał młodzież ruchem ręki i słowem "SIO" na przerwę. Usiadł za biurkiem i prawie zapomniał o Wieczorku. Gdyby nie wielkie czerwone zero które wręcz kuło w oczy na środku jego biurka.
- Alan, alan... co ja mam z tobą zrobić co?

Otoczenie za oknem jakoś zawsze bywało ciekawsze od lekcji, gdy dochodziło do fizyki. Nie to, że pałał do tego przedmiotu nienawiścią, ale abstrakcyjne tematy, zadania, teorie i piętrzące się jedynki skutecznie zniechęcały go do zaglądania w książkę. Czasem, w istocie, spoglądał na tablicę lub interesował się pokazywanymi eksperymentami, choć była to raczej kwestia nauczyciela niż faktycznej chęci zrozumienia fizyki. Nie musiał więc być wróżką, by wiedzieć, co dostał z ostatniego sprawdzianu. Jakiś mały płomyczek nadziei tlił się jednak gdzieś w tle, zwłaszcza, że tym razem naprawdę się starał. Zasypiał z książką od fizyki i ratował się ściągami - może sądził, że tym razem szkolna ruletka wskaże zbawienną trójkę, no nawet dwójką by się zachwycił, ale nie miał na co liczyć. Kolejny "gol" z ust psora nie brzmiał nawet obco, ale zostanie po lekcjach już tak. Wciągnął szybko powietrze dławiąc się śliną, ale nie chciał wpadać w atak kaszlu, co poskutkowało bordową miną. Odwrócił twarz od całej klasy, która w tamtym momencie wwiercała mu się w plecy, a Filip siedzący za nim stuknął butem spód jego krzesła. Wieczorek obejrzał się w jego stronę z pogardliwym spojrzeniem tylko po to, by usłyszeć parę kąśliwych komentarzy i szmer chichotów. Poczuł też jak telefon zawibrował mu w kieszeni, co znaczyło, że klasowy czat na facebooku zawrzał właśnie od komentarzy i niezwykle nieprzyzwoitych żartów. Super.

Dzwonek brzmiał niemal jak zbawienie i Alan z czystego przyzwyczajenia wstałby i uciekł z klasy pierwszy, gdyby nie Filip, który przechodząc obok niego, klepnął go w plecy. Szatyn zawiesił spojrzenie na drzwiach wyjściowych, które były dla niego teraz nieosiągalne, a ich trzask brzmiał niemal jak zamykana cela. Przeniósł wzrok na Mariana, w ciszy czekając na to co ten ma mu do powiedzenia, ale jego głos wytrącił chłopaka z równowagi bardziej niż się spodziewał. Skurczył usta w wąską kreskę i pełen skruchy wbił wzrok w swoje buty. Przez krótki ułamek sekundy uchylił usta jakby chciał coś odpowiedzieć, bo by wypadało, ale nie miał nic do powiedzenia. Co miał powiedzieć? Wymówka "jestem humanistą" odpaliłaby istną bombę i nie działała na żadnego nauczyciela. "Nie wchodzi mi to", "nie rozumiem tego", "to dla mnie za trudne" też brzmiały jak fikcja, choć były najprawdziwszą prawdą. Westchnął więc tylko wymownie, bardzo umiejętnie unikając kontaktu wzrokowego. Przyjął tym samym pozycję obronną do przyjmowania opieprzu.

Marian odpalił komputer i spojrzał na plan lekcji klasy Alana.
- Wtorek i środa. Kończysz tak, że możesz przyjść tutaj. - odwrócił się do chłopaka - Orła z ciebie nie zrobię, ale spróbuję wyciągnąć z tych goli. To nie korki Wieczorek. To akcja ratunkowa. Odpływasz mi na lekcjach i nie wiem gdzie. Mam 30 innych idiotów do ogarnięcia w tym czasie. Tak będziemy sami i skupimy się na zadaniach. Będziesz je męczył tak długo aż przez sen będziesz wiedział jak to liczyć. Wtedy dam ci do poprawy sprawdziany, jeden za drugim. Czekają nas jeszcze dwa w tym semestrze. Jak poprawisz te na 3 to będę mógł cię puścić. Sprzeciwy? Zażalenia?
Patrzył uważnie na Alana i starał się wyczytać cokolwiek sensownego z jego spuszczonej głowy. Sięgnął ręką i podniósł jego podbródek tak by spojrzał mu w oczy.
- Możesz powiedzieć kolegom, że cię Krzyżak tyra albo milczeć. Twoja wola. Możesz spieprzyć, ale więcej szansy nie będzie. Jak olejesz moją propozycję to na następnych sprawdzianach musisz mieć co najmniej 4 żeby wyjść z dwóją na koniec.
Miał wrażenie, że chłopak jest kupką nieszczęścia. Westchnął ciężko i cofnął rękę. Pokazał mu, że może iść. Przerwy zostało mu nie dużo.

Alan zamknął na sekundę oczy, gdy tylko rudowłosy zarządził dodatkowe zajęcia, pozbawiając go tym samym solidnego kawału wolnego czasu. Miał co do tego jednak mieszane uczucia. Złą stroną całej sytuacji był ogólny fakt dodatkowej nauki i siedzenia w szkole dłużej niż by tego chciał, oraz gwarancja tajemniczych plotek i śmieszków ze strony części klasy, gdy tylko się dowiedzą, że Alan po lekcjach nie pędzi prosto do wyjścia. Oczywiście pomijając jeszcze dość oczywisty ból związany z tym, że czas spędzi nad fizyką, brzmiącą dla niego niemal jak czarna magia. Nawet z matematyką sobie lepiej radził, rozumiał ją. Tu czuł się jakby był na lekcjach obrony przed czarną magią… albo nauką o czarnej magii, zależy jaki dzień i humor. Drugą stroną medalu było jednak… cóż, kłamstwem byłoby powiedzieć, że Alan uparcie dąży do wyznaczonych sobie marzeń i godnego życia. Już dawno się poddał i zaakceptował fakt zostania tu rok lub dwa dłużej i nie przystąpienie do matury. Nie czuł się na siłach, a tu proszę, ktoś mu daje skrawek nadziei, rozwiązanie na talerzu, choć on wcale o nie nie prosił. Głupotą byłoby to teraz odrzucić, bo podobno darowanemu koniowi nie patrzy się w zęby. Plus było coś jeszcze, coś o czym Alan wiedział, ale skrzętnie ukrywał to gdzieś daleko w swoich myślach, bo wydawało mu się wtedy, że mniej grzeszył, albo że nie było to do końca prawdą. Długowłosy nauczyciel czasem chodził mu po głowie i wizja prywatnych zajęć odkopała te myśli. Sam Wieczorek uważał jednak pewne tlące się uczucia za szczeniackie i je ignorował, ale nie zawsze mu się to udawało.
- Nie, proszę pana - wybełkotał mało entuzjastycznie na pytanie o zażalenia. Przyjął narzucone mu warunki z dopasowaną do sytuacji pokorą, nie siląc się na żadne sprzeciwy czy przesadną ekscytację. Wciąż jednak wbijał wzrok w trampki, oczywiście do czasu aż nie zmuszono go do kontaktu wzrokowego. Nagłość tej sytuacji sprawiła, że w brązowych oczach mignęła dezorientacja zmieszana z potężną skruchą i nawet małym strachem. Cały spięty, z dziwną falą gęsiej skórki, przytakiwał póki mężczyzna go nie puścił. Opadł wtedy na oparcie krzesła i zacisnął dłoń na torbie.
- Tak jest - odpowiedział szybko i widząc zbawienny ruch dłonią, poderwał się szybko z miejsca i ruszył dziwnie spiesznym krokiem w stronę drzwi.
- Do widzenia - rzucił jeszcze niezwykle cicho, bo w całym tym dziwnym zdarzeniu zapomniał o tym, że w ogóle powinien się pożegnać. Wyszło mu to więc bardzo niechlujnie, ale w pół sekundy po tym Alan już był po drugiej stronie drzwi, gdzie dopiero mógł opuścić spięte ramiona. Odwrócił się za siebie, czując jak ktoś wpatruje się w jego stronę i w istocie miał rację - klasowe śmieszki czekały po drugiej stronie korytarza na Wieczorka, by z pewnością dowiedzieć się po co musiał zostać po lekcji. Ten jednak pokazał im tylko środkowy palec i skręcił w stronę schodów, wybierając dwa razy dłuższą drogę do klasy.
No i teraz się zacznie cyrk.

Na nieszczęście dla Wieczorka, ale chyba bardziej dla jego klasowych błaznów Krzyżak wyszedł z sali zaraz za nim.
- Co wam tak wesoło? - Warknął zapamiętując twarze do odpytki na następnej lekcji. - Sprawdzimy jakie z ws orły następnym razem.
Nie był tak stary żeby nie pamiętać czasów szkoły. Zazwyczaj nie było go na lekcjach, a gdy był to nawet tyrany przez nauczycieli nie dał się i pokazywał, że umie i szkoła mu o kant dupy rozbić. Jakże przewrotne było życie, że urodzony buntownik wylądował jako nauczyciel. Ruszył do gabinetu nauczycieli. Zdążył złapać łyk kawy która stała już drugą przerwę nietknięta i zjeść cukierka. Sprawdził z kim ma następną lekcję i ruszył.

We wtorek po ostatniej lekcji zamknął klasę i odniósł dziennik. Wziął też swoje rzeczy z pokoju nauczycielskiego żeby tam nie wracać. Wrócił do klasy jak szkoła się już prawie oczyściła z głośnej młodzieży. Zaczął rozglądać się za Wieczorkiem. Jeśli dzieciak zrezygnował mógł równie dobrze iść do domu i odpalić serial.

Oczywiście nikomu nie powiedział o dodatkowych zajęciach, a wścibskim kolegom z klasy wcisnął najzwyczajniejszy kit, że Krzyżak, jak sam zresztą zaproponował, po prostu go opierdolił z góry do dołu i mówił, że porozmawia sobie z jego wychowawczynią. Większość połknęła dzikie brednie, choć było kilka niedowiarków, którzy kiwali głową, ale wyglądali niezwykle sceptycznie co do wątpliwej historii Alana. Ten jednak ze swoją niebywałą umiejętnością zmiany tematu szybko sprzątnął wszystko pod dywan. Oby nikomu nie zachciało się tam zaglądać...

Kiedy nadeszła godzina zero, Wieczorek schował się w toalecie, czekając na dzwonek ogłaszający koniec przerwy. Chciał żeby cała jego klasa, która skończyła zajęcia wyszła już na dobre z budynku, by nikt nie mógł go zaczepić na korytarzu, albo co gorsza go zobaczyć. Przez pewien czas przysłuchiwał się jeszcze chłopakom palącym w kabinie obok, by dowiedzieć się może jakiejś niegrzecznej informacji, ale ostatecznie bezszelestnie wyślizgnął się na korytarz.
Nie za często spacerował po pustej szkole, więc było to niezwykle dziwne i jednocześnie śmieszne uczucie. Świadomość tego, że jest tu również (prawie) dobrowolnie też była jakaś nieswoja, ale to wszystko nie powstrzymało go przed zapukaniem do sali Krzyżaka. Nie czekał na odpowiedź, od razu otworzył sobie drzwi.
- Dzień dobry - wymamrotał i podszedł bliżej, do swojej ławki. Postawił na niej torbę, ale nie usiadł, wpatrując się w nauczyciela. Gdyby był na tyle śmiały, mógłby zapytać czy ma tutaj usiąść, czy Krzyżak wybrał mu jakieś specjalne miejsce do indywidualnych zajęć dla matołów, ale zapomniał języka w gębie.

Wieczorek i tak siedział w pierwszej ławce więc nie było powodu nic innego wymyślać. A musiał siedzieć żeby notować.
- Siadaj, siadaj. Zaczniemy od początku bo widzę, że to czarna magia dla ciebie. Tak, ja też wolałbym uczyć w Hogwardzie ale niestety jesteśmy w szkole nr 3.
Na początku poleciał klasyką od podstaw i już po chwili zauważył, że chłopak mu odpływa. Pstryknął mu palcami pod nosem.
- W którym miejscu cię odcięło? Na siłach czy wektorach?

Nic nie mógł poradzić na to, że wszystkie polecenia do zadań brzmiały dla niego jak kołysanka. Oparł policzek na dłoni i lewą ręką zaczął kręcić fikołki długopisem. Wpatrywał się to w zadanie, to w Krzyżaka, choć częściej w Krzyżaka, co sprawiało, że jego koncentracja drastycznie malała. Do czasu aż ten nie pstryknął mu pod nosem. Rozbudzony Alan wzdrygnął się i zamrugał parokrotnie, próbując tym razem konkretnie i z pełnią motywacji skupić się na fizyce.
 - Uhh... na tym drugim - wyznał zgodnie z prawdą i znów zahuśtał długopisem. Próbował wyprostować też nogi, które trochę odrętwiały, ale nie spodziewał się, że natknie się tym samym na nogi kogoś innego, rudego. Zaskoczony trochę tym kontaktem szybko się wycofał, uderzając kolanami o biurko. Cóż, miłe to nie było, więc gdy tylko zawył z bólu, zasłonił dłonią wykrzywione w grymasie usta. Chyba powiedział też "przepraszam", ale słabo było go słychać.

Krzyżak westchnął ciężko ale kiedy młody po wyciągnięciu nóg o mało go nie podciął a później sam się walnął kolanami w ławkę nie mógł już powstrzymać śmiechu.
- Oj Wieczorek. Jak nie mi to sobie zrobisz krzywdę.
Powiedział po pierwszej salwie śmiechu.
- Wiesz co... opiszę ci może tą sytuację na zasadach fizyki co?
Szybko narysował na tablicy patyczkowatego Alana i ławkę. Kolorem dorysował sytuację styku kolan z biurkiem.
- W górę boli bo wektor siły od cofających kolan napotyka ławkę. Innymi słowy to ławka uderza w ciebie, po tym jak ty uderzasz w nią. Czułeś jak się uniosła i opadła prawda?

Śmiech mężczyzny sprawił, że na twarzy Alana wykwitł burak. Nie było nic gorszego od robienia z siebie głupka nie tylko pod względem swojej niewiedzy, ale też względem zwykłego nieogarnięcia życiowego. Zatopił nos w kołnierzu swetra i ze skrzywdzoną miną zaczął wpatrywać się w rysunki na tablicy. Choć sytuacja była śmieszna, ironicznie na coś się przydała.
- Niestety tak... - wyburczał w odpowiedzi na pytanie i spojrzał na groźnie na ławkę, zupełnie jakby ta miała go za coś przeprosić. - Ale jak to się ma do tego zadania, przecież tu nie ma ławek, które oddają z nawiązką.

Krzyżak zaśmiał się krótko i zaczął mu tłumaczyć analogię. Coś było ławką. Coś kolanem. Coś bólem, a coś upadkiem.
Zaczął opowiadać mu o życiowych sytuacjach.
- No i trampolina. Znasz ją prawda? Jak skoczysz czyli siła w dół to ona ci oddaje i cię wypycha przez co lecisz do góry.
Spojrzał na Wieczorka. Chłopak zdecydowanie miał dzisiaj już dość.
- No dobra. Koniec na dzisiaj. Masz jak wrócić czy cię odwieźć? Wyjaśnię opiekunkom, że przeze mnie jesteś tak późno.

Wieczorek wyglądał na wyraźnie zakłopotanego propozycją o podwiezienie do domu. Spojrzał taktycznie w bok, zupełnie jakby nie chciał aby nauczyciel dostrzegł zaawansowane procesy myślowe, które właśnie wierciły się po jego głowie.
Tak naprawdę miał zamiar przebimbać się na przystanku autobusowym do późnej nocy, a potem wrócić po cichu kiedy wszyscy będą już zajęci swoimi sprawami lub będą spać, by nikt nie zadał mu tego mrożącego krew w żyłach pytania “i jak, załatwiłeś sobie coś?”. Z drugiej strony wizja komfortowego, bezpiecznego i ciepłego powrotu brzmiała kusząco, ale nie był to zdecydowanie powrót do domu. Spojrzał z powrotem na nauczyciela.
-Ja… wracam autobusem, zwykle. Opiekunki się o mnie nie martwią - palnął, chcąc powiedzieć, że mężczyzna nie musi go usprawiedliwiać za to, że jest późno w domu, ale zabrzmiało to tak, jakby go tam co najmniej bili. Ułożył usta w wąską kreskę.

Wieczorek spojrzał na niego jak na kosmitę.
- Tak późno ciśniesz autobusem przez te dzielnice? Jesteś samobójcą? Czy może trenujesz jakieś sztuki walki? Odstawię cię i pogadam z opiekunkami.
Odparł tym razem ostro i kiwnął mu ręką żeby zbierał swoje rzeczy. Sam owinął się płaszczem w stylu "jestem dorosłym mężczyzną" i wpakował swoje rzeczy do nesesera. Samochód Krzyżaka stał na parkingu pod szkołą i poza woźnym i sprzątaczkami było już pusto.
- Wsiadaj z przodu tylko nie otwieraj okna bo się zacina.
Jeździł starym volkswagenem ale auto było czyste. Dbał o to co ma.

Alan uważał, że jest dojrzałym chłopakiem i może wziąć sprawy w swoje ręce, ale rozkaz od nauczyciela bardzo solidnie udowodnił mu, że wciąż jest bachorem, który musi słuchać się starszych. Skurczył się od razu, gdy tylko Krzyżak zarządził powrót.
- Tak jest. - Zabrał swoje rzeczy i potulnie włóczył się za mężczyzną tuż do jego auta. Bardzo dobrze, że nikogo nie było. Przeprowadziłby się do innego miasta, gdyby ktoś zobaczył, że jedzie z nauczycielem autem.
- Księżycowa 12 - podał Krzyżakowi adres tak cicho jak tylko się dało i zapiął pas.

Krzyżak nie interesował się uczniami tak bardzo by wiedzieć gdzie mieszkają, ale ci z domów dziecka od razu byli na świeczniku w pokoju nauczycielskim. Nie zdziwił go więc adres, chociaż spodziewał się raczej jakiegoś osiedla socjalnego.
- Jesteś pełnoletni, nie zdobyli jeszcze dla ciebie mieszkania socjalnego? Zawsze mi się wydawało, że starają się usamodzielnić swoich podopiecznych jak najszybciej.
Zapytał włączając się do ruchu. Nie wiedział przecież, że to jest bardzo drażliwy temat.