Dogs of War

38 lat – lekarz polowy jednostka specjalna: Kundle – porucznik  rasa: mieszaniec; człowiek w 3/4; 1/4 syreniej krwi (po rodzinie matki) X Jest członkiem starej gwardii Trzynastej Północnej Drużyny, służy w tym oddziale od ośmiu lat, przeżył czterech dowódców i kilkanaście osób pełniących inne funkcje. X Domieszce syreniej krwi zawdzięcza miły tembr głosu, atrakcyjność wizualną (odbieraną na poziomie podświadomym; chodzi bardziej o aurę, jego faktyczny wygląd ma mniejsze znaczenie, aczkolwiek pod jednym i drugim względem do pełnokrwistych syren w ogóle się nie umywa), lekkie spowolnienie procesów starzenia się, w pewnym stopniu przyspieszoną regenerację, jeśli znajduje się w wodzie. Regeneracja odbiega od normy w w stosunkowo nieznaczny sposób, ułatwia pozostanie w formie, sprawia, że znacznie ciężej mu zachorować, a także wspomaga leczenie rehabilitacyjne, jednak o spektakularne rezultaty ciężko. Niemniej uchroniła go od kalectwa rąk, które zamknęłoby mu drogę do wykonywania zawodu. Wedle obiegowej opinii zdolność regeneracji wzrasta w krytycznie stresujących momentach (traumatycznych). X Lewe oko zostało uszkodzone na tyle, by doszło do niemal całkowitego zmętnienia rogówki. Nie nadaje się praktycznie do niczego, ale teoretycznie istnieje jakiś minimalny procent szansy, by wspomagana syrenią krwią regeneracja doprowadziła je do jako takiego użytku. O ile dożyje do tego czasu.

Riley Cunningham opanowany - mediator - tolerancyjny perfekcjonista - typ skrywający emocje lojalny - a dalej to tajemnica

Część istotnych NPC:

Vincent Winter

NPC:

Na wisielczy nastrój części osób z drużyny Kundli z pewnością wpływała mgła unosząca się nad pasem startowym, a także ostry, porywisty wiatr brutalnie szarpiący za ubrania, ale uwaga Riley'a skupiła się w tym momencie tylko na dowódcy, który stanął sobie z boku hangaru, czekając, aż reszta ekipy zbierze się na miejscu. Mierzący prawie dwa metry napakowany wilkołak, krzywiąc się nieznacznie, wlepiał ponure spojrzenie na chowające się za horyzontem słońce. Wyglądał, jakby uważał, że to ono było winne niesprzyjającym warunkom pogodowym, acz co prawda te nie były aż tak bardzo niedogodne, niemniej Charles ostatnimi czasy generalnie był średnio zachwycony tym, jak się toczyły sprawy.
Riley westchnął cicho, poprawiając przewieszony przez ramię plecak (swoją drogą, przy tym ciężarze z pewnością było to niezdrowe dla kręgosłupa, ale zdarzało mu się wypierać część posiadanej wiedzy medycznej, gdy chodziło o jego zdrowie prywatne) i zdecydował się stanąć obok dowódcy, jednocześnie wyjmując z kieszeni pogniecioną paczkę cukierków miętowych. Wsunął jednego do ust, po czym podsunął opakowanie towarzyszowi.
Dowódca zamrugał i łypnął z pewną dozą wahania na podarek, po czym z głębokim (cierpiętniczym) westchnieniem zgarnął od razu kilka.
– Obydwaj dobrze wiemy, że wolałbym, gdybyś podrzucił mi paczkę papierosów – mruknął gardłowo, gdy schrupał swoją porcję. – Do czego to doszło, by przed misją przegryzać sobie miętówki.
–Obydwaj wiemy, że jesteś w trakcie rzucania nałogu. Po prostu szczerze wspieram cię w tym postanowieniu – odrzekł lekarz, wzruszając przy tym ramionami. – Martwi cię świeżynka?
Dowódca nawet nie zdążył otworzyć ust (gdyby to zrobił, zapewne zaprzeczyłby krótko i machnął lekceważąco ręką), bo obok nich właśnie pojawiło się Fuyuko ze złośliwym uśmiechem na twarzy.
– Jednorazowy przydziaaaaał – rzuciła, zaciskając pazurzastą dłoń na ramieniu Riley’a. – Przecież wiemy, że nie ma tutaj takich. Prędzej zakładają, że umrze na pierwszym zleceniu. Tudzież chcą, by zmarł podczas pierwszej misji. Z Javierem przecież było podobnie, tak musiał zaleźć Centrali za skórę, że zrobili nam rajd stulecia. Tyle że szczeniak przeżył i za to chyba oberwało nam się jeszcze bardziej. Nieoficjalnie, rzecz jasna.
– Nie przesadzajmy, moja droga, ostatnimi czasy nie mamy aż tak wysokiej śmiertelności, dawniej zdarzało się, że nowi umierali tego samego dnia, którego przychodzili, a teraz statystycznie wytrzymują jakieś pół roku, Centrala raczej nie może liczyć na szybkie pozbycie się kogoś – odparł lekarz zobojętniałym tonem, klepiąc ją jednocześnie lekko po dłoni. – Proszę, nie gnęb go od razu podczas pierwszego dnia. Dostał zesłanie do najbardziej pomiatanej grupy, obejmuje fotel, który jest jeszcze ciepły, w dodatku ze świadomością, że poprzednik zginął śmiercią tragiczną. Warunki pogodowe są dzisiaj mierne, a chociaż dla niektórych z was katastrofa lotnicza niekoniecznie jest aż tak szkodliwa, to ja jednak cenię sobie swój obecny wygląd.
Osiem lat służby sprawiło, że Riley mówił o śmierci w sposób zdecydowanie zbyt beznamiętny, ale to był jedyny sposób, by uporać się z całym tym emocjonalnym bagnem, które towarzyszyło Psom i ich misjom. Wyparcie może i nie było najzdrowszą metodą, podobnie jak tłumienie wszystkiego w środku, ale Cunnigham potrzebował zdrowych zmysłów, by dobrze wykonywać swoją pracę. Musiał posiadać zdolność uśmiechania się na zawołanie, a także przywoływania obojętnej maski, bo w tej robocie samokontrola była priorytetem. Czas na żałobę nastanie później, podczas jednej z przerw, gdzie połowa oddziału się upije, by nie pamiętać i odkładać radzenie sobie z trudnościami na kiedy indziej. Może inne jednostki Psów posiadały psychologów (niektóre z pewnością), ale kto by się przejmował zdrowiem psychicznym Kundli, które od dawna były spisane na straty? Jeśli ktoś tutaj straci kontrolę, to po prostu ich odstrzelą.
– Przecież jestem wzorem cnót wszelakich – Lisica wyszczerzyła zęby, eksponując tym samym smukłe, wąskie kły, po czym wbiła mocniej pazury w jego ramię. – Daj spokój, złotko, chcę korzystać garściami z tego nędznego życia.
– Zero gnębienia nowych, rozmawialiśmy o tym, Fuyuko – Wtrącił się lider, który dotychczasowo jedynie przesłuchiwał się następującej wymianie zdań, po czym rozejrzał się po reszcie ekipy. – Piloci zaraz powinni do nas dołączyć, tymczasem nigdzie nie widzę Javiera, znajdź go, pani podporucznik.
Kitsune posłała dowódcy nieprzychylny spojrzenie, ale obróciła się na pięcie bez żadnych werbalnych sprzeciwów i pomknęła przed siebie, jawiąc się Riley'owi jako rozmazany kształt.
Tymczasem nozdrza Charlesa zadrgały, a jego wzrok przesunął się gdzieś w lewo. Cunnigham odruchowo zerknął w tą samą stronę, domyślając się, że nadchodzą piloci, ale możliwość korzystania tylko z jednego oka z lekka utrudniało mu percepcję, ale równie dobrze mogli po prostu znajdować się jeszcze spory kawałek stąd.
Nie był pewien, jak Rayan zareagował na świeżą krew, ale zapewne zaraz miał się tego dowiedzieć.

Oko (poniekąd oczy, skoro drugie nie zostało usunięte) lekarza skupiło się na zbliżających się pilotach. Rayan wyglądał... jak zawsze, więc nie zostało mu poświęcone zbyt wiele uwagi, jednak nowy członek załogi z pewnością mógł poczuć, jak koncentruje się na nim obce spojrzenie. Zresztą zapewne nie tylko jego, ale efekt aury czasem sprawiał, że jego wzrok był nieco bardziej intensywny, niż powinien. Nieznacznie (w szczególności w porównaniu do faktycznych syren), ale wystarczająco, by Riley nie nadawał się do wtapiania w tłum.
Widok notatek z lekka go zaskoczył, chociaż prawdę powiedziawszy, różne osobistości przewinęły się w Kundlach (nawiasem mówiąc, naprawdę niewielki odsetek dostawał łatkę zrehabilitowanego i był przerzucanej do innej jednostki specjalnej Psów), więc nie zamierzał tego w jakikolwiek sposób oceniać. Pierwsza misja w gruncie rzeczy i tak wszystko powie, aczkolwiek dzisiejsze zadania zapowiadało się zadziwiająco łatwo jak na standardy i Riley był w stanie sobie rękę uciąć, że to właśnie martwiło dowódcę. Cisza przed burzą.
Drgnął delikatnie, słowa świeżynki wyrwały go z chwilowego zamyślenia, a gdy dotarł do niego sens wypowiedzi, odruchowo uniósł jedną z brwi, bo rzadko kiedy ktoś obcy chętnie przejmował inicjatywę w pierwszym podejściu. Tego już dawno nie było, a Charles nagle jakoś dziwnie spojrzał się w stronę pilotów, najwyraźniej jak zawsze słysząc więcej, niż powinien. Powstrzymując westchnienie lekarz ruszył w stronę zbiegowiska, czując zaraz to dodatkowy ciężar na ramieniu, który zaraz to znikł. Prawdopodobnie Zoja krążyła gdzieś w pobliżu, skacząc po ludziach jak po drzewach.
– Vincent Winter, nieprawdaż? – Major zdecydował się zabrać głos; lekko gardłowy, głęboki ton popłynął w przestrzeń. – Witamy w Trzynastej Północnej Drużynie, jestem major Charles Blackwood, aktualnie piastuję stanowisko dowódcy. Nie wątpię, że Centrala poinformowała cię o szczegółach zadania tak samo, jak i nas, ale jeśli coś wzbudza twoje wątpliwości, Rayan z pewnością będzie służył wsparciem. Przypominam, że w powietrzu wszyscy zobowiązani są do słuchania pilotów, tak samo jak na lądzie każdy ma słuchać moich rozkazów. Panie Winter, w sprawie jakichkolwiek pytań dotyczących jednostki i jej funkcjonowania, zalecam skierować się do Riley'a.
Lekarz w myślach zaklaskał, bo najwyraźniej Blackwood poczynił spore postępy w zakresie komunikacji wstępnej, trzy lata temu jego przemówienia były znacznie krótsze. Stopień, imię, nazwisko, czy są jakieś pytania - do tego z miną, która do ich zadawania nie zachęcała, tak to pamiętał. Teraz w zwykłym zdaniu potrafił przemycić rozkaz jakiegoś określonego zachowania, ale akurat wprowadzanie nowych od jakiegoś czasu było zadaniem Cunninghama.
Na razie jednak Riley podarował sobie przedstawianie własnych personali, zamiast tego kiwając krótko, acz uprzejmie głową, po czym posłał w stronę nowego pilota zachęcający uśmiech. Miał coś do powiedzenia, to przecież wypadałoby...
Łup. Na hangar z hukiem władowała się Fuyuku wraz z mamroczącym coś po francusku Javierem. Rudowłosy chłopak poprawił przekrzywione okulary i zerknął na nagłe zbiorowisko, a lisica w tym czasie węszyła w powietrzu. Jej wzrok skoncentrował się na Vincencie, na widok przepaski biegnącej przez jego oko parsknęła śmiechem, wbijając jednocześnie pazury w ramię hakera, któremu ewidentnie tego typu zachowanie nie pasowało.
Cunnigham zmarszczył brwi i odkaszlnął gwałtownie.
– Jedna uwaga na temat ilości osób jednookich w drużynie i wątpliwej percepcji, a sama będziesz sobie zszywać porozrywane kimona – syknął cicho, wiedząc, że Fuyuko i tak to usłyszy, po czym jego ton stał się znacznie bardziej miękki. – Jeśli się nie mylę, to mamy właśnie dostać jakieś... dodatkowe informacje o locie od naszego nowego pilota.
... który jeszcze nie zdaje sobie sprawy z tego, że nie trafia się do Kundli na jednorazową misję, ale niekoniecznie dobrym pomysłem byłoby uświadamianie go teraz o tym. Tak więc Riley ponownie przywołał na twarz sympatyczny uśmiech, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że lisi demon zamilkł tylko na chwilę, pozostawiając wargi wykrzywione w złośliwym uśmieszku.
Masz ci los, a to dopiero początek.

Oh. To zaczynało się… bardzo interesująco. Wargi Riley’a zadrgały delikatnie, jakby próbował powstrzymać pełen rozbawienia uśmiech.  Naprawdę wiele osób przewinęło się w Trzynastce, o najróżniejszych charakterach, ale przeważnie wśród pilotów królowały osoby o bardzo swobodnym podejściu do zasad i reguł. Kundle generalnie zawsze obrywały od Centrali – niezależnie od tego, czy wszystko poszło zgodnie z planem, czy poszło całkowicie po bandzie – to nie miało większego znaczenia. Po prostu dostawali najbrudniejszą robotę, z której nie sposób było wyjść z czystymi rękami, a skoro i tak najwygodniej byłoby, jakby umarli w miarę szybko po tym, jak coś załatwią, no to cóż… kwestiami bezpieczeństwa mało kto się przejmował.
Jednak Cunnigham naprawdę starał się z uwagą słuchać nowego członka drużyny. Większość informacji mających związek z samolotami pamiętał jak przez mgłę, coś, gdzieś, kiedyś, ale na tyle dawno temu, że już dawno temu inna wiedza wpłynęła na to miejsce. Wewnętrznie westchnął ciężko, bo zapowiadał się trudny początek, a racjonalna część jego osobowości podpowiadała mu, że ktoś naprawdę musiał uznać Vincenta za problematycznego. Co było raczej zastanawiające, biorąc pod uwagę jego styl… służbisty.
– Pasy? Mam zapiąć pasy? – w tonie lisiej demonicy pojawiła się jawna kpina. – W większości maszyn, jakie dostajemy, pasy zabiją cię prędzej, niż ich brak. A jeśli dostaliśmy jakąś nówkę… to tym bardziej nie chcę ich zapinać. Wolę wyskoczyć.
Riley szarpnął kitsune, jego spojrzenie ewidentnie mówiło: „no przecież prosiłem cię o coś”. Z drugiej strony… trochę ciężko było się z nią nie zgodzić. Bez spadochronu chyba żadne z nich nie wsiadłoby do samolotów oddawanych im przez Centralę. By pilotować większością tych cholernych maszyn naprawdę trzeba było być szalonym – dlatego normalny wygląd boeinga był tak podejrzany.
– Jeśli mogę się wtrącić… ze względu na dotychczasowe perspektywy lotów mało kto z nas rozumie stosowane skróty, panna Rookwood raczej nie jest tutaj specjalnym wyjątkiem – Urwał wypowiedź, licząc, że będzie dostatecznie jasna.
Z drugiej strony, jak tak dalej pójdzie, to Psy zaczną się niecierpliwić. Fuyuko wyglądała, jakby miała zamiar dla rozrywki zacząć polować na królikołaka. Tymczasem Javier szukał już miejsca do urządzenia sobie drzemki.
Major przez chwilę czytał dokumenty, po czym przekazał je dalej, a następnie zerknął wyczekująco na chirurga. Riley skrzywił się delikatnie, nie był pełnoprawną syreną, może i roztaczał większy urok osobisty niż przeciętny członek Trzynastej Północnej Drużyny (patrząc się na nich, to nie było aż tak trudne), ale do możliwości pełnokrwistych było mu cholernie daleko. Sprawdzanie kogoś przed pierwszą misją było w jego przypadku tak samo efektywne, jak i u innych. Jednak Charles uparł się, że jako lekarz generalnie wzbudza największe zaufanie, a tradycja bywała tradycją.
Odetchnął nieco głębiej i pozwolił, by na twarz wpłynął mu nieco sympatyczniejszy uśmiech. Szorstkość blizn zdawała się dodawać mu dziwnego uroku, z kolei jasnobrązowe oczy wydawały się iskrzyć swego rodzaju... intensywnym zainteresowaniem.
– Panie Vinter, podczas gdy my będziemy czytać materiały, może opowie pan coś o sobie? To swego rodzaju tradycja, by dodawać, za co trafiło się do Trzynastej Północnej Drużyny, jednak to nieobowiązkowy dodatek – Ktoś parsknął cicho, ale Cunningham całkowicie to zignorował, zamiast tego wpatrując się uważnie w twarz pilota, starając się nawiązać kontakt wzrokowy - im głębszy, tym lepszy.
A potem, jeśli nowa osoba przeżywała pierwsze misje, zgadywała, kto za co jest w Kundlach, o ile rzecz jasna nie jest to jakaś ujawniona informacja. Niemniej pewne kwestie były niechętnie wywlekane przez Centralę na światło dzienne. Acz Javier przeważnie wiedział wszystko. Czasem po prostu bez szczegółów.