Tag Game

∞ w szczęśliwym związku od jedenastu miesięcy.
∞ straszny zapominalski, przez co często obrywa od swojego partnera, bo mimo dobrych chęci nigdy nie pamięta o urodzinach, świętach i innych pierdołach.
∞ policjant z powołania, od zawsze zależało mu na bezpieczeństwie i sprawiedliwości.
∞ trochę gbur, trochę bardzo. Nie ma najprzyjemniejszego charakteru na świecie, ale mimo to jest szanowany za swoją pracę i lubiany przez kolegów.
∞ spędził trzy lata w wojsku w oddziale specjalnym Marines, ale ze względu na pogarszający się stan zdrowia rodziców zdecydował się zrezygnować.
∞ świetny strzelec, co sobotę chodzi z kumplami z pracy na strzelnicę w ramach rozrywki.
∞ uwielbia sport i wysiłek fizyczny, codziennie rano przed pracą biega, a w każdy środowy wieczór odwiedza policyjny basen.
∞ Potrafi być dobroduszny i okazywać sympatię, choć nie robi tego z taką łatwością jak większość ludzi.
∞ Zazdrosny i zaborczy. Czy wspominałem, że jest gburem?
∞ Był kilka razy postrzelony, zalety wykonywanego zawodu, ale jeszcze nigdy nie był to poważny postrzał.
∞ całkiem nieźle idzie mu zachowywanie zimnej krwi, nie jest to dla niego takie proste jak mogłoby się wydawać, ponieważ przeważnie wewnętrznie przechodzi istne tornado siejące spustoszenie.
∞ nie znosi nic nie robić. Opierdalanie się męczy go jeszcze bardziej niż godzina spędzona na siłowni.
∞ Nienawidzi chodzić na prywatki, gdzie się siedzi i pierdoli o pierdołach, plotkuje i obżera do nieprzytomności. Zasadniczo nie jest zbyt towarzyskim człowiekiem.
∞ jak na prawdziwego mężczyznę przystało lubi whisky, ale nie jest wielkim smakoszem, nie pogardzi też rumem, ale zdecydowanie bardziej woli lane piwo, ciemne i mocne.
∞ kiedyś długo palił, ale udało mu się pozbyć tego nieprzyjemnego nałogu i teraz niechętnie toleruje palące osoby w swoim towarzystwie ze względu na odrzucający dla niego zapach papierosów.
∞ przeciwieństwo materialisty, zasadniczo uznaję zasadę - im mniej, tym lepiej - stąd jego mieszkanie jest ubogie zarówno w meble, jak i jakiekolwiek personalne duperele, których zwyczajnie nie posiada.
∞ nie nosi jaskrawych kolorów ani eleganckich, dopasowanych garniturów. Przeważnie ubiera się w ponure barwy, które doskonale pasują do jego bucowatego charakteru, tak jak jego nieodłączny atrybut, czyli proste jeansy i wygodna skórzana kurtka.

❃ Ma obsesję na punkcie zdrowego odżywiania. Jego kuchnia jest zawsze po brzegi wypchana nie tylko warzywami i owocami, ale najróżniejszymi płatkami, otrębami, nasionami i specyfikami do picia, aby być zdrowym i pełnym energii!

❃ Jest cierpliwy. Potrafi spędzić godzinę w kolejce i nawet nie mrugnąć, przestać popołudnie w korku bez uszczerbku na dobrym humorze i po raz trzeci w ciągu tygodnia, przypomnieć swojemu partnerowi o umówionym wyjściu do kina, nie podnosząc przy tym głosu. Przeważnie.

❃ Nie lubi rozmów o niczym, przez co uchodzi za mało towarzyskiego typa. Jeśli rozmowa go nie interesuje, ani nie dotyczy czegoś istotnego, raczej nie będzie aktywnie w niej uczestniczył.

❃ Nie umie śpiewać. Ani trochę.

❃ Potrafi być naprawdę okrutny i bezlitosny wobec osób, które zranią jego bliskich i w takim wypadku, na nic tłumaczenia i błagania.

❃ Lubi zwierzęta, a zwłaszcza psy. Jest wobec nich absolutnie bezsilny, dokarmia je przy stole, pozwala spać w łóżku i kupuje coraz to nowe zabawki.

❃ Przed poranną kawą potrafi być naprawdę marudny.

❃ Jego ojciec umarł, kiedy Adrian miał czternaście lat, matka z kolei dożywa swoich lat w niewielkim mieszkanku, bardziej przywiązana do przyjaciółek, z którymi grywa namiętnie w karty, niż do własnego syna.

❃ Wręcz pożera książki. Głównie różnego rodzaju pozycje popularnonaukowe, rzadziej fabularne, a jeśli już po nie sięga, zwykle nie jest to trzymająca w napięciu, targająca nerwy lektura.

❃ Na co dzień nosi proste, czarne spodnie i koszule, lub cienkie swetry kiedy jest chłodniej. Nie lubi jednak nosić marynarek, posiada tylko dwie i zakłada je tylko kiedy zachodzi taka potrzeba.

❃ Posiada na całym ciele kilka blizn i utrzymuje, że nabawił się ich za młodu, podczas paru głupich wyskoków z przyjaciółmi.

Z pracy wyszedł chwilę wcześniej, od rana starając się załatwić wszystkie naglące sprawy, z których część potencjalnie mogła się wiązać z naprawdę satysfakcjonującym przypływem gotówki, co poprawiło mu humor jeszcze bardziej, chociaż już od rana nie mógł na niego narzekać. Daniel w pracy spędzał lwią część czasu i takie dni jak ten, kiedy miał wyjść z niej o czasie, po to, aby chociaż raz na jakiś czas mogli zjeść razem obiad, był niemal jak nieco naciągana randka. Po drodze do domu kupił nawet ciemne piwo, jako że obaj woleli właśnie ten trunek od wina.
Mama kiedyś mu wspominała o tym, że do pewnych smaków, takich jak gorzka czekolada, kawa i właśnie wytrawne wino, trzeba dorosnąć. Cóż, miał w tym momencie trzydzieści pięć lat i uważał się za całkiem dorosłego, a jednak chociaż kawę pokochał, a gorzką czekoladę przestał nienawidzić, wino wciąż nie było czymś, co gładko przechodziłoby mu przez gardło.
Wizyta w sklepie na szczęście nie przeciągnęła się zanadto. Kupił wszystko, co znalazło się na liście, czyli dokładnie to, czego brakowało w domu, a czym okazał się naprawdę imponujący kawałek łopatki wołowej, którego miał zamiar usmażyć do pieczonych warzyw. Dzięki takiemu zabiegowi miał nadzieję uszczęśliwić swojego faceta bardzo męskim posiłkiem, przy okazji niepostrzeżenie karmiąc go czymś zdrowszym niż poprzerastane tłuszczem, zwierzęce białko, nad którym właśnie pracował, przerzucając je na patelni, żeby zdążyło jeszcze odpocząć po usmażeniu.
W czasie, kiedy steki się smażyły, przygotował stół i wstawił piwo do lodówki, aby było gotowe na wieczór i zerknął na zegar, mrużąc lekko oczy, kiedy zobaczył godzinę.
Nie, żeby się nie spodziewał.
W ciągu tych dziewięćdziesięciu minut czekania zdążył wypić jedno piwo, schować warzywa do naczynia, w którym podobno miały być dłużej ciepłe, zadzwonić do swojego partnera cztery razy i położyć na talerzach mięso, przyrzekając sobie w duchu, że będzie patrzył, jak Daniel je zimny, krwisty stek. Uśmiechając się przy tym i zapewniając, że nie jadł w życiu lepszego i tak właściwie, to na zimno nawet lepiej mu smakuje.
Te słodkie rozmyślania przerwał mu w końcu dźwięk otwieranego zamka, a chwilę później skrobanie butów na wycieraczce. Podniósł się z fotela i powoli przeszedł do korytarzyka prowadzącego do drzwi wejściowych.
Najpierw w oczy zdecydowanie rzuciła mu się kałuża wody zbierająca się wokół nóg mężczyzny i pożerająca kolejne milimetry ciemnych paneli, w jego głowie już samą swoją obecnością tworząc obraz rozłażącej się od wilgoci podłogi i zbierającej się pod nią wody. Dopiero sekundę później jego spojrzenie przesunęło się po przemoczonych spodniach i skórzanej kurtce, która, chociaż wyglądała zazwyczaj obłędnie na jego szerokich barkach, obecnie udowodniła swój brak użyteczności w starciu z oberwaniem chmury. Na sam koniec zostawił sobie jego szczękę i przyklejone do czoła włosy, mokre do tego stopnia, że zamiast kręcić się delikatnie, zwyczajnie leżały plackiem w takiej pozycji, w jakiej zażyczyły sobie tego krople deszczu. Mimochodem łapiąc jego spojrzenie, nie utrzymał go, zamiast tego odwracając się i zwyczajnie wychodząc z przedpokoju i mogłoby się wydawać, że w tym dokładnie momencie postanowił olać tę sprawę, jednak dosłownie chwilę później wrócił, w dłoni trzymając białą miskę na pranie i z dosyć głośnym stuknięciem stawiając ją tuż przed nim.
- Rozbierz się, zanim dostaniesz zapalenia płuc. – powiedział tonem, po którym ciężko byłoby wyczuć, czy jest faktycznie zły tym, że musiał czekać tyle czasu, a obiad, który przygotował, jest już zupełnie zimny, czy może zmartwiony stanem, w jakim zastał swojego partnera. - A potem wyjmij telefon i powiedz mi, ile razy nie odebrałeś. - dodał już z cieniem pretensji, a widząc absolutny brak współpracy, schylił się, aby ściągnąć ze stóp skarpetki, woląc już pomoczyć gołe stopy i dopiero wtedy podszedł bliżej niego, chcąc zacząć od tej przeklętej kurtki, z której wszystko tak idealnie spływało na podłogę.
- Co to? - spytał najpierw odruchowo, widząc niewielką, trzęsącą się w jego ramionach jak galareta kulkę futra i w dokładnie tej chwili, wyraz jego twarzy zmienił się diametralnie – A co to za zmarznięte biedactwo? Przywiozłeś nam psa? - spytał, uśmiechając się i wychylając do jego policzka, cmokając go krótko i w tym samym czasie przechwytując szczeniaka – Chodź, trzeba cię wytrzeć i porządnie rozgrzać. - zamruczał do pieska, przytulając go do piersi, kierując się w stronę łazienki, żeby znaleźć jakieś ręczniki.

Zabrał psiaka do łazienki, wciąż trzymając go na rękach i już powoli czując, jak jego koszula chętnie czerpie wilgoć mokrego futerka, a na wysokości jego żeber powstaje coraz większa, mokra plama, na której dostrzec można było ślady łapek zostawione, kiedy szczeniak zestresowany tym, że zabierano go od jego wybawcy, lekko się opierał. Szybko jednak skapitulował, obecnie leżąc tak samo bezwładnie w jego ramionach, jak wcześniej w ramionach Daniela, pozwalając się dokładnie wytrzeć i zawinąć z polarowy kocyk.
Adrian odłożył zawiniątko na razie na podłogę, upewniając się jeszcze, że wokół nie ma nic, czym maluch mógł zrobić sobie krzywdę, gdyby zdecydował się jednak opuścić prowizoryczny becik.
Wtedy wrócił do łazienki, bo drugi, zdecydowanie większy ręcznik, z którym przeszedł do przedpokoju, zatrzymując się naprzeciwko mężczyzny i chwilę tylko na niego patrząc, z delikatnym uśmiechem czającym się w kąciku ust, kiedy ten rozbierał się, w końcu wrzucając do przyniesionej wcześniej miski ostatnią część garderoby, zostając tylko w bieliźnie.
- Gdyby każda ulewa wiązała się z takimi atrakcjami, chyba polubiłbym deszcz. - powiedział, całkiem ostentacyjnie go sobie oglądając, kiedy podchodził z ręcznikiem, ostatecznie zarzucając mu go na mokre włosy – Jak można być takim gnojem. - zaburczał, zerkając krótko na psiaka i zaraz uśmiechając się lekko – Chodź, mój bohaterze. - parsknął, wycierając mu głowę i po dłuższej chwili ściągając ręcznik z jego oczu, żeby owinąć go wokół ramion blondyna, jednocześnie zastanawiając się nad sprawą nieco poważniejszą, niż zapominalstwo jego partnera, czy szczeniak, który nie ruszył się wciąż z miejsca, którym go zostawił.
Weekend. Już zdążył się przyzwyczaić, że w soboty jest sam, że traktował je jako... Dzień pracujący. Szeroko pojęty dzień pracujący. I chociaż nie wiązało się to z każdą kolejną, bo zdarzały się i takie, kiedy zaraz po tym, jak wstał, upewniając się, że Daniel zjadł przed wyjściem do pracy pełnowartościowe śniadanie, zwyczajnie wracał do łóżka, ta konkretna sobota była zajęta. A raczej była do niedawna.
- Nic, czego nie mógłbym przełożyć. - uśmiechnął się, w tym samym momencie usilnie myśląc nad tym, jak rozwiązać to rozwiązać w odpowiedni sposób.
Jeśli nie w sobotę, to w piątek musiał załatwić sprawę. Ach, nie lubił takich sytuacji. Planował wszystko, z naprawdę dużym wyprzedzeniem, dopracowywał każdy drobiazg, co do najmniejszego szczegółu i nie znosił, kiedy coś psuło mu plany, a w tym wypadku, chociaż mógł odmówić, nie chciał znów wymyślać jakiejś idiotycznej wymówki. Co takiego ważnego mógłby mieć do załatwienia w sobotę? Niewiele. Na szczęście, jego paranoja wiązała się z tym, że miał nie tylko plan A i B, ale również C i D, tak na wszelki wypadek. Na przykład taki, jak dręczony wyrzutami sumienia facet, który postanowił wypocząć, wspólnie spędzając cały weekend.
W takich sytuacjach Adrian całkiem wyraźnie przypominał sobie, dlaczego tak uwielbia tego mężczyznę. Był po prostu uroczy.
- W piątek wrócę w takim razie później, ale potem całe dwa dni nasze, tak? - upewnił się, zostawiając mu puszysty ręcznik na ramionach i robiąc krok w tył, żeby zabrać miskę z mokrymi ubraniami – W takim razie też się przebiorę i pójdę odgrzać. - kiwnął głową na zgodę, odstawił miskę do łazienki i założył jeszcze coś suchego, nie chcąc już wyciągać świeżej koszuli i kończąc w zwykłym, czarnym T-shircie.
Już ubrany, idąc do kuchni, podniósł z podłogi szczeniaka, przenosząc go do jadalni i układając na przyniesionej z kanapy poduszce, przy której postawił miseczkę z wodą i zabrał się za obiad.
- Sądzisz, że można mu pokroić trochę tego mięsa, jak obkroję, żeby nie jadł smażonego? Nie mamy nic chyba, co mógłby zjeść...- wydął lekko wargi, patrząc na dosmażające się steki.
Cóż, na pewno nie będą tak smaczne, jak mogłyby być godzinę temu, ale miał nadzieję, że chociaż już nie krwiste, będą się nadawały do jedzenia.

- Nie chcę pracować, kiedy ty specjalnie wziąłeś wolne. - odparł całkiem szczerze, posyłając mu wyzywające, choć wciąż wyraźnie rozbawione spojrzenie – Chyba że masz ochotę zostać sam w domu. - uniósł brew, chwilę jeszcze go podpuszczając, zanim zebrał się do kuchni, postanawiając posprzątać w czasie, kiedy będzie podgrzewał posiłek
Nie zdążył jednak nawet sięgnąć po ścierkę, bo cały bałagan został bardzo sprawnie zlikwidowany przez jego sprawcę, co Adrian przyjął z nieskrywaną ulgą. Owszem, bywał w domu częściej i miał więcej czasu na ogarnianie takich rzeczy, co robił bez większych obiekcji, czy wymówek, jednak nigdy nie twierdził, że było to jego ulubione zajęcie. I skoro ktoś zgłaszał się na ochotnika do wycierania podłogi, był ostatnią osobą, która mogła zaprotestować.
Widząc, że Daniel jest już gotowy, przerzucił mięso na drugą stronę, ze swojej porcji odkrawając niewielki kawałek, zanim zdążył się do końca przegrzać. Zgodnie z dokładnymi wskazówkami, obkroił go i posiekał, na razie nie przygotowując nic więcej do jedzenia dla niego, w obawie, że faktycznie mógł przez dłuższy czas głodować i teraz porządna porcja wyrządziłaby więcej szkody, niż pożytku.
- Tylko kawałeczek, żeby zjadł cokolwiek. - przytaknął, podchodząc do psiaka z drobno pokrojonym kawałkiem mięsa, nie mogąc się powstrzymać i po prostu karmiąc go z ręki, a kiedy po chwili wyraźnej niepewności i zawahania, maluch zaczął pałaszować, niemalże się rozpłynął – Daniel, to jest najsłodsza istota na tym nędznym padole. - powiedział poważnie, jakby nie było to jego opinią, ale potwierdzonym doświadczalnie faktem i podniósł się z podłogi, żeby pójść po ich porcje, które już powinny nadawać się do jedzenia.
Podał więc steki, posypane tylko solą a do tego postawił na środku duży półmisek z pieczonymi warzywami i miseczkę z sosem jogurtowym do nich, nakładając sobie od razu brokuły i paprykę, żeby bardzo płynnie przejść do nakładania ich na drugi talerz, w razie, gdyby jego partner nie był skłonny sam sięgnąć po zieleninę.
Okej, mógł faktycznie być odrobinę nadopiekuńczy i trochę tylko uparty, ale związek przecież wiąże się z kompromisami, prawda? On na przykład, poszedł na jeden, przygotowując potężny, bardzo męski i kipiący testosteronem kawał wołowiny, chociaż był on pełen morderczych tłuszczów nasyconych!
- Świetnie. - uśmiechnął się, siadając już wygodnie przy stole - W takim razie, ja załatwię wszystko w piątek, żebyśmy mieli wolny weekend, a ty w tym czasie pójdziesz z dzieckiem do lekarza. - parsknął, odwracając się jeszcze w stronę wspomnianego dziecka, które właśnie wyczołgiwało się z kocyka, nieśmiało sięgając do miseczki z wodą. - Co ciekawego w takim razie wydarzyło się dzisiaj? - spytał już bez cienia pretensji, ostatecznie udobruchany niespodziewanym prezentem, zwyczajnie zainteresowany tym, co zajmowało tak dużą część życia jego faceta.
Jeśli nie największą.

- Tak, jasne, że tak. - potwierdził z przekonaniem, chociaż doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nie był to ostatni raz, kiedy ta kruszyna dostawała od niego jedzenie z ręki.
Dla dobra swojego faceta wolał jednak od razu potwierdzić, nie chcąc, żeby ten denerwował się bardziej, niż było to konieczne w związku z jego i tak już wyjątkowo stresującą pracą.
- Och. Też zostanę tylko i wyłącznie, jeśli będę posłuszny? - spojrzał na niego z uniesioną w rozbawieniu brwią, doskonale zdając sobie sprawę, o co chodziło Danielowi.
Obaj wiedzieli, jak będzie wyglądała ich wspólna opieka nad psem. Jego partner będzie tresował go, uczył przychodzić na komendę i siadać, będzie go strofował, kiedy sięgnie cokolwiek ze stołu, albo dorwie się do miski, nie czekając na pozwolenie. Adrian w tym czasie będzie faszerował go smakołykami przemyconymi z lodówki, dawał się lizać po twarzy, przytulał go, tarmosił i bawił się z nim, w pełni korzystając z dobrodziejstw sumiennej tresury, przeprowadzonej przez poważnego, mającego zasady mężczyznę.
Aż uśmiechnął się pod nosem na tę myśl, siadając już przy stole, kiedy wszystko było podane i obaj już byli gotowi do jedzenia.
- Nie wolisz spędzić czasu w domu? Możemy pójść na jakiś dłuższy spacer na przykład, jeśli masz ochotę gdzieś wyjść. - zaproponował, zgodnie z podejrzeniami blondyna, nawet nie rozważając możliwości opuszczenia domu, podczas gdy w nim czekałby ten szkrab.
I nawet nie chodziło o jego zamiłowanie do zwierząt. Zwyczajnie chciał się nacieszyć prezentem, zwłaszcza że jeśli chodziło o posiadanie psa, to truł na ten temat Danielowi całkiem regularnie, niemal za każdym razem, kiedy jakiegoś widział na ulicy, a ten kategorycznie odmawiał za każdym razem, nie chcąc nawet słyszeć o kolejnym domowniku.
- Nie krzyw się tak. Musisz jeść warzywa, żeby być duży i silny. - parsknął, nadziewając na widelec pieczonego brokuła i wkładając go do ust, nie mając nawet minimalnych wyrzutów sumienia z powodu sterty zieleniny, jaką zaserwował partnerowi.
Był dorosłym człowiekiem, a nie ośmiolatkiem, co oznaczało, że doskonale zdawał sobie sprawę ze wszystkich istotnych wartości odżywczych i minerałów, jakie znajdowały się w tym warzywie. Zresztą, nie tylko w tym, ale we wszystkich, o które Adrian uzupełniał jego dietę.
Uśmiechnął się sam, widząc, że trafił w jego gusta, rozpływającą się w ustach wołowiną i nawet sam musiał przyznać, że bardzo mu ona smakowała, mimo że raczej nie przepadał za tego typu posiłkami.
- Mam dokładnie tyle adrenaliny, ile potrzebuję. - zapewnił go, uśmiechając się, rozbawiony bardziej niż by wypadało – I dzięki temu, że ja siedzę w tych cyferkach, możesz ścigać złodziei, nie martwiąc się o żadne zalegające rachunki. - parsknął, kończąc już posiłek i odsuwając odrobinę talerz.
Lubił być uporządkowany, wszystkie dokumenty miał bardzo dokładnie posegregowane i zajmował się wszystkimi finansowymi aspektami prowadzenia domu, nie mając zamiaru polegać na pamięci Daniela, jeśli chodziło płacenie na czas wszystkich rachunków. I chyba nawet w pewien sposób lubił to robić. A przynajmniej nie było to dla niego w żaden sposób przykre.
- Jeśli się najadłeś, kupiłem piwo i już od kilku godzin się chłodzi, więc możemy wziąć sobie w ramach deseru i pójść do salonu?

Z cieniem rozbawienia zerkał znad swojego własnego talerza, na Daniela, dzielnie walczącego ze wszystkimi zielonymi, bezlitosnymi bestiami na swoim talerzu. Walka wyraźnie była nierówna i przez chwilę nawet miał wrażenie, że mężczyzna poniesie sromotną porażkę, jednak na szczęście udało mu się dobrnąć do końca tej bitwy z tarczą, a nie na niej i teraz mógł zabrać się za coś, co Adrian wiedział, że dużo celniej trafiało w jego gusta.
Nie komentował tego jednak, uśmiechając się szerzej, dopiero kiedy usłyszał pochwałę i ze względu na pieska, którego dzisiaj dostał, oraz na samo to, że Daniel wyglądał... Nieprzyzwoicie dobrze, postanowił darować sobie złośliwości dotyczące tego, że gdyby przyjechał na czas, mięso byłoby jeszcze lepsze.
Spojrzał na niego czujniej, kiedy usłyszał niepokojący dźwięk, przez który w jego głowie pojawiły się obrazy przedstawiające duszącego się kawałkiem brokuła kochanka, co na szczęście okazał się mocno przesadzoną nadinterpretacją sytuacji, o czym przekonał się, kiedy zobaczył wyjątkowo jednoznaczny uśmiech na jego ustach.
Jeśli miałby być jeszcze częściej adresatem tego uśmiechu, chyba naprawdę mógłby zaryzykować i spróbować być posłusznym.
- Czyli jednak nie muszę być grzeczny? - spytał, unosząc brew w górę, wciąż z lekkim uśmiechem na ustach i kiedy obaj skończyli jeść, pomógł wszystko posprzątać i zrobił krok w jego stronę.
Uśmiechnął się przekornie i chwycił jego nadgarstki, odsuwając je na boki i przytrzymując przy chłodnych krawędziach blatu, kiedy sam przechylił się do przodu na tyle, że czuł, jak ich ubrania ocierają się o siebie delikatnie, wydając ten cichy, lekko szeleszczący dźwięk, wciąż jednak niewystarczająco, by poczuć na skórze gorący dotyk drugiego ciała.
Schylił się nieco niżej, do jego szyi, noszącej jeszcze cień zapachu perfum użytych rano, przed wyjściem do pracy, łączących się przez cały dzień noszenia z jego własnym, nieco cięższym. Odetchnął ciepłym powietrzem w jego skórę, nie dotykając jej jednak, zanim uniósł się i wciąż przytrzymując jego ręce z dala od siebie, pocałował go bardzo głęboko, bardzo krótko i wyjątkowo niewystarczająco.
- Czuję się dzisiaj... Uczynny. - powiedział, zastanawiając się chwilę – Na tyle, że mogę rozważyć spełnienie jednego twojego życzenia. - dodał poważnie.
Nie, żeby do tej pory spełniał ich przeważającą większość, jeśli nie wszystkie.

Chyba tylko cudem powstrzymał się przed krótkim sapnięciem, wyrażającym to osobliwe uczucie, dryfujące gdzieś między rozczarowaniem a irytacją, które poczuł dokładnie w momencie, kiedy zamiast został przyciągnięty za włosy do pocałunku i przyparty do blatu, dostał krótkiego, rozkosznie uroczego buziaka w powietrzu.
Czasem naprawdę nie znosił tego, jak ten mężczyzna na niego działał. I nie wiedział, czy bardziej nie znosi samego faktu, że tak właśnie było, czy tego, że ów mężczyzna aż za dobrze o tym wiedział. I niejednokrotnie bardzo dobitnie pokazał, że nie ma żadnych skrupułów, by tę wiedzę wykorzystać w dogodny dla siebie sposób.
Tym razem jednak nie dał po sobie nic poznać, odsuwając się na tyle, by Daniel mógł się wyswobodzić z klatki jego ramion i podejść do lodówki, by wyciągnąć z niej wspomniane wcześniej piwo, z których zaraz przedefilował aż do salonu.
Sam został jeszcze chwilę w kuchni, doprowadzając wszystko do porządku i jeszcze chwilę wahając się, przy niewielkim zawiniątku stworzonym z miękkiego materiału i na szczęście już tylko lekko wilgotnego futra. W końcu jednak schylił się i delikatnie podniósł pieska, razem z nim wkraczając do salonu i ponieważ chciał spędzić wieczór miło, bez dyskusji i nerwowej wymiany zdań, zamiast brać psa na kanapę, położył go na puchatym dywanie tuż pod nią, otulając przy okazji kocykiem.
- Jakieś indie? - zaproponował, poprawiając wszystko tak, by psiak nie marzł, co najwyraźniej mu się udało, bo ich mały gość zdawał się coraz bardziej senny, leniwie tylko przesuwając mokrymi ślepiami to za jednym, do za drugim z nich. - Mam ochotę na coś spokojniejszego. - dodał, siadając na kanapie i rozkładając się na całej jej długości, przekonany, że jeśli jego partner postanowi do niego dołączyć, zwyczajnie zrobi sobie miejsce, gdzie uzna za słuszne.

Z początku tylko słuchał muzyki, przymykając powieki, kiedy tylko pierwsze dźwięki spokojnie płynącej muzyki dotarły do jego uszu, Daniel zaś leniwie podnosił się z podłogi. Udał, że nie widzi, jak ten idzie w jego kierunku, stawiając krok za krokiem niczym kocur, absolutnie przekonany, że spieszyć się nie musi, bo ofiara ani myśli uciec.
Cholera.
Ledwie powstrzymał się od podirytowanego cmoknięcia, obdarzając go zaledwie jednym, pociągłym i pozornie obojętnym spojrzeniem, nawet jeśli najchętniej pożarłby go całego spojrzeniem. Ten facet był zdecydowanie zbyt pewny siebie. I Adrian przekonywał się o tym na nowo każdego dnia i każdego dnia na nowo doprowadzało go to do szału i sprawiało, że miał ochotę przed nim klęknąć.
Uniósł jedną brew ani myśląc się przesunąć, kiedy mężczyzna w końcu dotarł do kanapy, a jedynie znów zawieszając na nim wzrok i tylko zdejmując okulary, które odłożył na stoli, zaraz obok piwa, które mieli wypić do muzyki, odpoczywając po kolacji... A które najpewniej wypiją, odpoczywając po czymś zupełnie innym.
Wypuścił powietrze nosem, znów hamując się przed jakąkolwiek żywszą reakcją na to, jak Daniel bez cienia zawahania, czy niepewności rozsunął mu nogi, moszcząc się między nimi i chwilę później opierając po części ciężar swojego ciała na jego piersi. Uchylił na to usta niemal mimowolnie... Jedynie na chwilę, bo gdy tylko drugie wargi dotknęły jego własnych, wsunął palce jednej dłoni w jego włosy, zaciskając je na nich z wyczuciem i odciągając na nieznośnie niewielki dystans.
Na tyle mały, by niemal czuć, jak się o siebie ocierają podczas mówienia, jednak wciąż na tyle duży, by nie móc go pocałować, nie mówiąc już o żadnym pogłębieniu owego pocałunku.
- Skąd pomysł, że ja również mam ochotę na deser? - spytał zupełnie spokojnie, nawet lekko przeciągając samogłoski, ewidentnie się z nim drażniąc i ewidentnie prowokując do niego bardziej zdecydowanego działania.

Wprost nie znosił tego, jak łatwo było oddać mu wodze i po prostu wykonywać polecenia wydawane przyjemnie stanowczym głosem. Ani tego, jak pewny siebie był mężczyzna, kiedy je wypowiadał, nie mając cienia złudzeń co do tego, że jego dzisiejszy podejrzany, z absolutną rozkoszą zrobi wszystko, co zostanie mu polecone.
Znaczy, zrobiłby. Gdyby nie był absolutnie uparty i dumny do tego stopnia, że nawet przyznanie na głos tego, że Daniel miał rację, mówiąc o tym, że dobrze wiedział, kiedy jego partner ma ochotę na drobną zabawę, było prawdą. Ten demon zdecydowanie zbyt dobrze wiedział, jak na niego działał. Jak musiał powstrzymywać się z całych sił, żeby nie rozsunąć nóg szerzej i nie otrzeć się o niego, powoli budzącą się męskością. Cóż, ta część jego ciała miała zdecydowanie mniejsze opory przed przyznaniem tego, jak Adrian szalał za takim traktowaniem. I za tym mężczyzna, zaczynając od czubka jego blondwłosej głowy, przez absolutnie niedorzecznie doskonale wyrzeźbiony brzuch i tyłek, od którego nie mógł oderwać spojrzenia i rąk, kiedy tylko dane mu było je tam położyć, aż po długie, silne nogi.
Uśmiechnął się pod nosem z lekką kpiną na słowa dotyczące szacunku. Można było tak powiedzieć. Z ręką na sercu mógł przyznać, że kiedy naprawdę nie chciał, jego chłopak do niczego go nie zmuszał. Co nie zmieniało tego, że miał wyjątkowy talent do tego, żeby udowadniać Adrianowi, że zwyczajnie wydaje mu się, że ochoty na nic więcej nie ma.
- Pan policjant chyba za bardzo przyzwyczaił się do bezproblemowych przesłuchań... - mruknął i zacisnął nieco mocniej palce na jego włosach, ciągnąc je bardziej, kiedy poczuł na swojej szyi jego usta i to, jak zasysają się, niewątpliwie pozostawiając ślad.
Co za skurczybyk.
I nie umiał jednoznacznie określić, czy właśnie był absolutnie wściekły na to, że przez kolejny tydzień nie będzie mógł wyjść z domu bez pieprzonego golfu, czy raczej nieprzyzwoicie podniecony myślą o tym, jak bardzo posiadany będzie się czuł, kiedy tego wieczoru przed kąpielą spojrzy w lustro.
Wciąż trzymając jego włosy, pozwolił mu powoli zsunąć się ustami coraz niżej, znacząc śladami również jego klatkę piersiową i brzuch, w końcu z pewną niecierpliwością, kiedy czuł coraz bardziej dokuczliwą ciasnotę w kroku, pchnął jego głowę bliżej swojej męskości, uśmiechając się pod nosem.
- To zależy od tego, jak bardzo się Pan policjant przyłoży do pracy... - Ostatnią sylabę przeciągnął niemal jękliwie, kiedy Daniel bez ociągania wziął go w usta, a jego udo samo uniosło się wyżej, ocierając wnętrzem o ramię mężczyzny, który brał go coraz głębiej. - Daniel, cholera jasna... Tak! - sapnął, drugą dłonią sięgając jego karku.

Zarejestrował mimowolny ruch ponętnego uda Adriana. Najpierw poczuł, potem zobaczył. Miał już nawet plany dla tej cudownie naprężonej części ciała kochanka. Jędrna i napięta skóra zachęcała coraz bardziej i Daniel wreszcie musiał wybrać, czy doprowadzić najpierw doprowadzić mężczyznę do orgazmu, czy jednak do szaleństwa, przerywając obecną czynność. Przejechał jeszcze drażniąco końcówką języka wzdłuż wyprężonego członka i przeniósł swoją uwagę na zaczepiającego go udo. Na szczęście nie musiał się szczególnie wysilać. Jedynie przekrzywił głowę w bok, a cudownie napięta skóra przywitała go z radością, gdy wgryzał się w wewnętrzną stronę uda Adriana. Nie omieszkał i tutaj zostawić kilka soczystych śladów, znacząc swoją własność sinymi pieczęciami.
Tych niepokornych lubię najbardziej… - ponownie objął ustami skórę na udzie zasysając się na niej zachłannie. - Z przyjemnością pana złamię, aż będzie pan błagalnie krzyczał, żebym przestał. - i niespodziewanie ugryzł go mocniej niż zamierzał. Poleciała krew. Cofnął się nieco zmieszany i długo spoglądał na spływające kropelki czerwonej cieczy. Przyglądał się swojemu dziełu jak zahipnotyzowany i przez te kilka krótkich chwil nie wiedział czy zaraz nie dostanie w łeb, czy jednak kochanek tylko krzyknie z rozkoszy bądź niezadowolenia, ale go przy tym nie zabije. Wreszcie podjął decyzję, że nie będzie się nad tym dłużej rozwodził, bo działanie jest o wiele lepsze od nic nie wnoszącego myślenia, zwłaszcza w takiej sytuacji. Zlizał dowody zbrodni, aż mała ranka przestała puszczać soki. Miejsce było równie zaczerwienione co otaczającego go malinki, ale widać było fragmenty, gdzie przerwana została skóra. Dopiero wtedy ośmielił się wychylić głowę ponad poziom brzucha kochanka i spojrzeć mu w oczy. W tak zwanym międzyczasie zdążył wsunąć dłoń między uda, by móc palcami rozpocząć zabawę z jądrami Adriana. I nawet jeżeli spodziewać się można było skruchy czy przepraszającego wzroku za uszkodzenie doskonałego eksponatu jakim był księgowy, Daniel uśmiechał się co najmniej zwycięsko, jakby tak naprawdę nie zrobił nic złego. Zasadniczo w jego mniemaniu wcale nic takiego się nie stało, przecież w tym krótkim międzyczasie zdążył rozpocząć eksplorację cudownie płaskiego, choć nie tak umięśnionego jak jego, brzucha. Tutaj również na zmianę ssał i przygryzał skórę, tylko czasami obsypując ją czułymi pocałunkami, które rzekomo miały łagodzić jego wcześniejsze, brutalne zagrania.

Wciąż zaciskał palce na jego włosach, co rusz nieco mocniej za nie pociągając, zdecydowanie nie delikatnie w odpowiedzi na zdecydowanie niedelikatne kąsania, po których miękkie pocałunki bardziej przypominały kpinę, niż przeprosiny.
Uśmiechnął się pod nosem na jego słowa, nie odpowiadając od razu, chociażby dlatego, aż za dobrze wiedział, że Daniel miał rację. Będzie krzyczał. I to nawet nie tylko z czystej przyjemności, czy ponieważ nie krępował się i zwyczajnie kręciło go bycie głośno. Wiedział, że jego mężczyzna to lubi. Lubił, kiedy Adrian krzyczał, jęczał, prosił i błagał o więcej. Lub kiedy dostawał zbyt wiele, by móc to znieść, błagał, by Daniel przestał.
Na razie odchylał jednak tylko głowę na podłokietniku kanapy i z zamkniętymi oczami mruczał z aprobatą lub syczał przy kolejnych ugryzieniach. Tak jak teraz, kiedy poczuł najpierw tępy ból mocnego ugryzienia, przesuwający się po napiętej skórze razem z zębami i chwilę później nieco bardziej szczypiący, kiedy skóra została przerwana. Odetchnął głośno, ciągnąc jego włosy mocno, by zaraz przycisnąć go znów do miejsca, gdzie czuł, że ma ranę.
- Zliżesz to teraz, jak zepsułeś. - poinformował go, nieco luzując uścisk palców, dopiero kiedy poczuł jego język, posłusznie przesuwający się wzdłuż zranienia. - Powinieneś przeprosić… - dodał mrukliwie, patrząc mu w oczy, kiedy w końcu Daniel wychylił się spomiędzy jego nóg, unosząc spojrzenie i niemal w tym samym momencie dłonią sięgając znów między jego nogi.
Odetchnął głośno, patrząc mu w oczy i za włosy ciągnąc go wyżej, do swoich ust.
Co za skurczybyk.
Zbyt pewny siebie, pieprzony skurczybyk.
Zacisnął nieco mocniej nogi na jego biodrach, przytrzymując go w miejscu i jednocześnie z przyjemnością czując jego twarde, napięte ciało na wrażliwej, dodatkowo podrażnionej skórze ud. Mocniej zacisnął palce, łapiąc jego wargi w pocałunku, by zaraz ugryźć go mocno w ramach odwetu.

Stęknął niepocieszony, gdy został oderwany od swojego wyjątkowo ważnego zadania, jakim było znakowanie brzucha kochanka. Oparł się dłońmi po obu jego stronach dla zachowania równowagi i pozwolił się przyciągnąć tak blisko, jak tylko tego pragnął Adrian, szorując przy tym podbrzuszem po skórze kochanka.
Nie. - odparł stanowczo, niemal wprost do jego ust, smakując rozkosznej słodyczy przeplatające się z gorzkim posmakiem ciemnego piwa. Szczerze mówiąc nie spodziewał się takiej niespodzianki. Skrzywił się brzydko i odsunął od, prawdopodobnie zadowolonego z siebie kochanka. Wytarł ściekającą rachityczną strużkę krwi z wargi, po czym spojrzał wyjątkowo poważnie na swojego kochanka. Nie wyglądał na zadowolonego, choć Adrian jedynie odpłacił się pięknym za nadobne. Prawdopodobnie, w normalnych warunkach nie miałby nic przeciwko temu, ale zdążył wsiąknąć w ich małą gierkę, która nie zakładała miłego i pobłażliwego Daniela, wręcz przeciwnie.
To był pierwszy błąd, panie Ross. - naprężył swoje mięśnie, gdy uniósł się na rękach. - Miałem nadzieję, że się dogadamy, ale w takim wypadku… - praktycznie bez problemu oswobodził się z uścisku kochanka. Klęcząc chwycił nogi Adriana w jedną rękę, a drugą, dokonując cudów ekwilibrystyki na ciasnej kanapie, przerzucił mężczyznę na brzuch z taką łatwością jakby był nie za dużym workiem ziemniaków. Chwycił go za kark i przycisnął do poduszki, natomiast wolną ręką pociągnął go za biodro, wypinając go w swoim kierunku.
- Muszę Pana ukarać. - najpierw usłyszał dźwięk zderzenia czegoś wyjątkowo twardego i silnego z miękką skóra, dopiero po chwili mogło do niego dotrzeć, że jego kochanek wymierzył mu siarczystego klapsa. I to wcale nie takiego delikatnego, a już z pewnością nie jednego. Nie pozwolił kochankowi zbyt długo zastanawiać się nad zaistniałą sytuacją, bo nim Adrian zorientował się co tak właściwie się stało i dlaczego aż tak napierdala do tyłek, to Daniel wymierzył kolejnego klapsa, który wylądował na tym samym pośladku, a za nim kolejny. Równo trzy. Przyjrzał się swojemu dziełu z jakimś takim sadystycznym zadowoleniem, gdy rozpoczął wędrówkę spojrzeniem pod zaczerwienionego tyłka Adriana przez wygięty kręgosłup i wciąż przytrzymywany kark przez silną dłoń, aż po ciemną czuprynę i błyszczące oczy. Nie zamierzał dawać mu zbyt wiele czasu do myślenia, zwłaszcza, gdy miał wolną dłoń.
- Chciałby Pan coś powiedzieć, czy mam kontynuować? - pochylił się nad cudownie wypiętymi pośladkami, które obdarował czułymi pocałunkami, tak absurdalnie kontrastującymi z wcześniej wymierzoną brutalną karą. Rzecz jasna była to tylko zmyłka, bo w międzyczasie zdążył zwilżyć swoje dwa palce i gdy Adrian mógł skupiać się na niepasującej czułości, Daniel z pełną premedytacją wsunął w niego palce, kierując je w dobrze znane sobie rejony. Nie musiał długo szukać, doskonale znał ciało kochanka i wiedział, gdzie nacisnąć, by uzyskać oczekiwaną reakcję. Litościwie dał mu jednak odrobinę więcej czasu niż zamierzał, na przyzwyczajenie się do uczucia rozciągania. Bądźmy jednak realistami, nie było to zbyt wiele czasu, bo dołączył i trzeci palec, którym równie intensywnie uciskał tak zwany słodki punkt swojego partnera.

Uśmiechnął się pod nosem. Bardzo delikatnie co prawda, jednak kąciki jego ust wygięły się do góry, kiedy zobaczył grymas na twarzy swojego kochanka, zaraz ogniskując spojrzenie na jego nieco mocniej zaczerwienionych od tej małej zabawy wargach.
Nie dane mu było jednak dłużej nacieszyć oczu krótkotrwałym tryumfem, bo zaraz znów uniósł spojrzenie do jego jasnych oczu, kiedy usłyszał słowa wypowiedziane jego niskim, przyjemnie pieszczącym uszy głosem.
Pierwszym, co poczuł, był silny uścisk dużych dłoni na nogach i już czując tylko to, był niemal pewien, że tuż obok gęsto rozsianych malinek pojawiają się sine ślady po tym uchwycie. Chwilę później jego plecy oderwały się od kanapy, a siła uderzenia, kiedy znów na nią opadł, niemal wydusiła powietrze z jego płuc, kiedy jednocześnie starał się nie uderzyć brodą o podłokietnik, najpierw czując, jak ten nieco naciska jego grdykę przy każdej próbie przełknięcia śliny i niemal kaszlnął, zaraz jednak wybawiony od tego problemu. Szybko jednak zdał sobie sprawę, że może nie powinien być wdzięczny za ten ratunek, bo chociaż teraz opierał się policzkiem na kanapie, na karku czując mocny nacisk silnej, dużej dłoni, Daniel uniósł wysoko jego biodra.
Tuż pod pośladkami czuł krawędź paska od spodni, lekko wbijającego mu się w uda, kiedy spiął się mocno, czując pierwsze, piekące uderzenie, które wyrwało spomiędzy jego warg krótki, pełen zaskoczenia jęk… który jednak nie powtórzył się przy kolejnym uderzeniu. Adrian zacisnął zęby, starając się uspokoić i nie wydać z siebie żadnego dźwięku, kiedy trzeci klaps sięgnął jego zaczerwieniony, drgających delikatnie pośladków, niemal jakby został uderzony co najmniej płonącą pałką.
Daniel się nie patyczkował. Zresztą, rzadko kiedy się powstrzymywał w takich sytuacjach, dając upust chęci brutalnej dominacji.
Kochał tego faceta.
Jęknął po raz kolejny, dopiero kiedy poczuł kolejny dotyk na podrażnionych, czerwonych jak dojrzałe truskawki pośladkach i choć mógł domyślać się, że dotyk, jaki czuł, tak naprawdę był delikatnymi pocałunkami, obaj dobrze wiedzieli, że każde zbliżenie ciepłych warg do piekącego miejsca przynosiło kolejną porcję nieco szczypiącego bólu.
- Co chciałby Pan usłyszeć? - spytał spokojnym, nieporuszonym głosem, przynajmniej na tyle, na ile był w stanie, zwłaszcza kiedy dosłownie chwilę później zajęczał cicho, czując od razu dwa, zdecydowanie niefiligranowe palce, bez pardonu wsuwające się w jego wnętrze.
Krzyknął krótko, kiedy te, doskonale wiedząc, czego szukają, nacisnęły z bezlitosną precyzją najprzyjemniejsze miejsce w jego wnętrzu i szarpnął się, odruchowo próbując uciec i jednocześnie zaciskając uda mocniej, by zaraz znów jęknąć, kiedy uczucie rozciągania stała się bardziej dokuczliwe. Rozsunął wtedy nogi szerzej, wypinając się tak przed nim, w nadziei, że to choć trochę pomoże przyzwyczaić się do sukcesywnego rozpychania.

Ledwie na chwilę wytrąciło go to wszystko z równowagi. Aż srogo zastanowił się nad tym co właśnie zrobił i co zamierzał zrobić. Intensywnie przyglądał się zaczerwienionym pośladkom kochanka. Patrzył i sam nie wiedział czy bardziej go to podnieca, czy czuje do siebie odrazę, że takie rzeczy go podniecają. Czasami nachodziły go takie i podobne myśli. Zasadniczo nie uznawał przemocy. Nie wobec swoich najbliższych, a jednak mimo to nie raz oddawali się takim brutalnym zbliżeniom. I nie zawsze wychodziły one z inicjatywy Daniela. Nie raz kumple się z niego nabijali, że chyba powinien zmienić swoją kobietę (wtedy jeszcze nie wiedzieli o istnieniu Adriana), skoro go tak tłucze. On jednak nie miał nic przeciwko słodkim śladom pozostawionym po ich upojnych nocach. Nawet jeśli były wyjątkowo ostre czy wręcz niebezpieczne.
Niemal utonął we wspomnieniach, gdy tak intensywnie wpatrywał się w ponętnie wypiętego kochanka. Aż westchnął z zadowolenia, gdy ponownie naparł palacami, a otaczające je pierścienie zaczęły oddziaływać. Był tak cudownie ciasny. Pochylił się nad nim, by sięgnąć ustami kręgosłupa. Przesunął wargami wzdłuż pleców, raz na jakiś czas kąsając skórę, aż zatrzymał się blisko jego głowy.
- Wszystko. - wzmocnił ruchy dłonią, poruszając palcami wewnątrz z o wiele większą intensywnością niż do tej pory. - Nie puszczę Pana póki się Pan nie przyzna. - zamruczał mu do ucha, gdy uszczypnął wargami małżowinę i za chwilę wyprostował się.
Adrian był... zdecydowanie zbyt seksowny. Miał pięknie zbudowane ciało, przystojną twarz i zniewalajacy głos, zwłaszcza gdy Daniel wyciskał z niego te wszystkie słodkie jęki. Zamruczał gardłowo, gdy wyjął palce. Zsunął spodnie kochanka, a później sam się uwolnił. Zdecydowanie zbyt długo czekał na tę chwilę. Syknął, gdy rozpinął rozporek i zsuwał bokserki. Chciał już się w niego wsunąć, szybko i brutalnie.
- Ostatnie życzenie, Panie Ross? - zapytał jedynie grzecznościowo, gdy na niego naparł. Marzył o jednym mocnym pchnięciu, ale gdzieś tam z tyłu głowy pamiętał, że to jego najdroższy Adrian, którego wcale nie zamierza tak realnie skrzywdzić. Ostatkiem sił powstrzymał się przed zwierzęcym pragnieniem. Wszedł w niego zaskakująco leniwie i delikatnie. Sapnął głośno czując ciasnotę. Wziął kilka głębszych oddechów nim pchnął go zdecydownie mocniej niż zamierzał. Nadał szybki i energiczny rytm.

Otworzył usta, wypuszczając powoli powietrze, najciszej jak tylko potrafił, pozbywając się go z płuc, jednocześnie walcząc z pragnącym się wyrwać spomiędzy jego warg jękiem. Dziękował jednocześnie w duchu, że Daniel odwrócił go tyłem do siebie, bo dzięki temu był w stanie, chociaż częściowo dać sobie upust i w tym samym czasie nie zdradzić się w tak oczywisty sposób, że podobało mu się to wszystko. Nie da mu tej satysfakcji, a przynajmniej nie tak od razu.
- Sądziłem, że jest Pan na tyle porządny… - urwał, zamierając na moment z rozchylonymi wargami, kiedy poczuł mocniejsze, bezlitosne tarcie w najwrażliwszym miejscu. - ...by nie wymuszać fałszywych… zeznań. - ostatnie słowo dodał ciszej i nieco urywanie, ściągając palce u stóp i cudem powstrzymując się przed zsunięciem ud z powrotem i ucieczką.
Zanim jednak zdążył zapomnieć o pielęgnowanym przez ostatnie minuty postanowieniu, poczuł, jak palce mężczyzny wysuwają się z niego powoli, a chwilę później wydał z siebie dźwięk na pograniczu gardłowego westchnięcia i jęku. Już na sam odgłos rozpinanego rozporka jego spodni spiął się delikatnie i rozsunął nogi niego mocniej, kiedy tylko poczuł czubek męskości Daniela na swoim wejściu, starając się zrobić wszystko, żeby bolało jak najmniej. Mocno spiął mięśnie, co odznaczyło się mocno zwłaszcza na jego barkach i ramionach, gdy przykładając czoło do już całkiem ciepłej skóry, którą obita była kanapa, czekał na kolejny ruch mężczyzny… I odetchnął głośno, kiedy poczuł powolne, leniwe rozpychanie.
- Dobrze… - prawie zamiauczał, rozluźniając się, kiedy poczuł na pośladkach podbrzusze Daniela, by po chwili zagryźć mocno zęby na wardze, kiedy kolejne pchnięcie przesunęło go po meblu do przodu, niemal wduszając w niego, kiedy krótko krzyknął.