Dreamcatcher

Komisariat żył o tej godzinie swoim własnym życiem. Określenie zło nigdy nie śpi było nader prawidłowe, ale Hyacinthe akurat dziś nie miał służby, więc to nie na jego barkach leżało poskramianie jednostek łamiących prawo i porządek. W gruncie rzeczy, jeśli miał być precyzyjny, to przez najbliższy okres (wynoszący zapewne minimum miesiąc) oficjalnie nie będzie pracował. Nie czuł się zbyt dobrze z tą świadomością.
Przymusowy urlop zdrowotny. Teoretycznie umotywowany niebezpiecznie wysokim poziomem stresu, aczkolwiek przy jednocześnie zachowanej stabilności, ale był przewodnikiem-instruktorem, w dodatku w sposób szczególny związanym ze sprawą ostatnich morderstw, jeśli wziąć pod uwagę fakt, że najnowsza ofiara była jego podopieczną. Pracował z nią od sześciu miesięcy, klasyczny okres szkoleniowy. Młoda, ale bystra, z pewnością z potencjałem. Bardzo dobrze działała zarówno w świecie snu, jak i realnym terenie, w dodatku cechowała ją spora sprężystość psychiczna.
Sam znalazł ciało, ponieważ z rana mieli wspólnie udać się na kontrolę kończącą szkolenie. Nie wątpił, że przeszłaby ją bez problemu i otrzymała możliwość oficjalnej pracy na stanowisku policyjnego łowcy snów w stopniu posterunkowej w wydziale kryminalnym. Zostałby jej przydzielony stały przewodnik i choć zaczynaliby od drobnych spraw, to z pewnością miała szansę przebicia się wyżej.
Miała. Czas przeszły.
Zacisnął mocno usta, zęby zgrzytnęły o siebie w wyrazie frustracji. Chciał dostać oficjalny przydział do sprawy, ale wydział nie mógł przymknąć oczu na jego ostatnie źle układające się wyniki. Kilka dni temu podczas „pogoni za króliczkiem” nadwyrężył się jego wszczep, do tego buchnął mu krwotok z nosa spowodowany gwałtownym skokiem ciśnienia tętniczego. Poza tym przez kolejne trzy dni chodził jak naćpany, bo jego układ nerwowy z powodu tak brzydkiego traktowania pokazał mu środkowy palec. Głębokie wskakiwanie w świat snów i poszukiwanie zagubionego łowcy przez okres dłuższy niż kilka sekund zawsze było złym pomysłem, ale przecież nie mógł go tam tak po prostu zostawić. A gdy ledwo jako tako doszedł do siebie, znalazł zwłoki swojej podopiecznej. Logicznym było, że musiał trafić na kozetkę.
Miły pan psycholog popatrzył się na jego twarz, sprawdził raporty z ilości urazów doznanych w pracy, odnotował obniżenie wyników z testów sprawdzających kondycję fizyczną (które choć mieściły się w normie, to jednak nie stanowiły jego uśrednionych statystycznie możliwości), a także zarejestrował niewielki, ale z pewnością istotny spadek stabilności. Z tego względu kategorycznie zabroniono mu przeciążania się przez okres najbliższego miesiąca, a że pracoholizm miał we krwi i pewnie wtykałby wszędzie nos, a biuro kontroli zdrowia węszyłoby za nim, to wywalono go na oficjalny urlop zdrowotny. Jednak nieoficjalnie komendant nie zablokował mu dostępu do bazy danych, a także nie wygasił jego legitymacji w Łapiduchach. Jego szef był racjonalistą, dlatego niemalże na piśmie dawał mu znać, że przymknie na pewne rzeczy oko, ale tylko do jakiegoś czasu.
Problem leżał w tym, że bez dobrego łowcy snów policjant nawet nie miał co myśleć o zabraniu się za sprawę. To jednak dało się naprawić przy odpowiedniej dawce starań.
Dlatego też Hiacynt po wyjściu z komisariatu wsiadł do swojego wysłużonego, acz w dalszym ciągu sprawnego BEV’a III generacji*, któremu hologram nadawał wygląd klasycznego auta rodzinnego. Przycisnął dłoń do ekranu aktywacyjnego, odpalając tym samym automatyczny system rozpoznawania linii papilarnych.
– Bonsoir, monsieur Levittoux. Dokąd się udajemy? – Sztuczna inteligencja, której ton wypowiadanych słów był wzorowany na damskich głosie,  uruchomiła się zaraz po pomyślnym procesie rozpoznawania właściciela.
– Bonsoir, Eta. Sweet Water 12. Przejmij kierowanie, muszę przejrzeć otrzymane dokumenty. Bez muzyki, informuj mnie, jeśli ktoś będzie chciał się ze mną połączyć – rzucił w pustą przestrzeń, zapinając jednocześnie pasy.
– Oczywiście, monsieur. Przy aktualnym ruchu drogowym na miejscu będziemy za trzydzieści minut, plus/minus pięć – poinformowała go Eta, zaraz po tym odpalając samochód.
Dla osoby pokroju Hiacynta oddawanie kontroli nad samochodem w ręce sztucznej inteligencji było… niewygodne. Chociaż wiedział, że w zdecydowanej większości przypadków AI radzi sobie znacznie lepiej od niego, to i tak czuł się nieswojo, gdy nogi trzymał z dala od pedałów, a ręce zajmowały się dokumentacją zamiast kierownicą. Aczkolwiek nie mógł zaprzeczyć, że w ten sposób zaoszczędzał sporo czasu, a biorąc pod uwagę fakt, że jeszcze do niedawna męczyły go zawroty głowy, taka opcja była też zapewne bezpieczniejsza.
Podczas gdy Eta prowadziła go do miejsca docelowego, policjant wertował nieoficjalne akta Vernego Hawkinsa. Niemal biło z tego „zdolny, ale leniwy” oraz „problematyczny, niechętny do współpracy”. Hiacynt zaklikał językiem i postukał paznokciami o kierownicę. Może być ciężko. Nie mieli dotychczasowo okazji się poznać, a na pytanie "dlaczego akurat ja?" mógł co najwyżej odpowiedzieć "bo akurat tylko ty jesteś wolny z bardziej zaawansowanych łowców i tylko ty wyglądasz na dostatecznie... ekstrawaganckiego, by się na to zgodzić". Nie ma co, zachęcające.
Tymczasem morderstwa, brutalne i okrutne, spędzały sen z powiek zarówno mieszkańcom, jak i policji. Wydzielono odrębny oddział, który miał rozwiązać sprawę, ale zabójca zdawał się grać w grę, w której nie istniało pojęcie jakichkolwiek zasad. Co nim kierowało? Jak dobierał ofiary? W jaki sposób udawało mu się dręczyć ofiarę najpierw w snach, a zaraz potem torturować? Wspólnik? Organizacja?
– Jesteśmy na miejscu – Głos Ety wyrwał go z zamyślenia. – Żeby dojść do mieszkania, musi przejść pan 150 metrów. Życzę miłego wieczoru.
Ciche westchnienie było jedyną odpowiedzią. Wygasił panel, a następnie wysiadł z auta i trzasnął drzwiami. Świat uprzejmie postanowił uderzyć go w twarz całą gamą wrażeń słuchowych i wzrokowych. Mężczyzna skrzywił się wyraźnie, oczywiście zapomniał, że AI automatycznie wyciszała odgłosy zewnętrzne i teraz muzyka, a także natłok reklam, całkowicie zdominowały jego zmysły. Wściekły róż działał na niego trochę jak płachta na byka, a przecież dopiero co kilka godzin temu otrzymał przemowę, że nie powinien się denerwować.
Nie patrz. Ignoruj. Po prostu nie patrz.
– Dobry Wieczór, panie oficerze – Mruczący głos sprawił, że włosy stanęły mu dęba i to bynajmniej nie z powodu przyjemności. Następne słowa z kolei sprawiły, że zaczął żałować, iż nie ogłuchł z powodu ostatniej pogoni za króliczkiem. – Może mnie pan skuć kajdankami. A może bardziej chciałby pan wsadzić mi gdzieś lufę?
Za jakie grzechy. Miał na sobie prawdziwy mundur, równie dobrze mógł teraz pełnić obowiązki służbowe. Dlaczego nie ma na to żadnego artykułu? Był niemalże przekonany, że tego typu reklamy akurat jemu szkodziły na psychikę. Pomijając fakt, że owszem, oficjalnie urlop zaczynał od jutra, ale teoretycznie powinien przebrać się przed wyjściem z pracy, ale miał na tyle dużo na głowie, że całkowicie wyparowało mu to z głowy. Najwyżej powie, że zabrał to prania, co w sumie i tak znajdowało się w jego planach.
Za to nie unikało wątpliwościom, że reklamy dodały mu skrzydeł i przyspieszyły jego poszukiwania właściwego budynku. A potem mieszkania.
Ciche łup, łup, łup wypełniło przestrzeń.
– Pan Verne Hawkins? Aspirant sztabowy Hyacinthe Levittoux, przewodnik – Wolał na głos nie mówić, że jest z wydziału kryminalnego, bo jeszcze ktoś mógłby uznać, że planuje tutaj kogoś aresztować, a nie namawiać do współpracy.
Zapukał po raz kolejny. To była późna godzina, jak na odwiedziny, ale spora część łowców o tej godzinie dopiero budziła się do bardziej aktywnego życia. Niemniej... chyba jednak popełnił drobne faux pas.

* Battery Electric Vehicle, III generacja wymaga ładowania raz na tysiąc przejechanych kilometrów, posiada samochodową AI wersji siódmej i system holograficzny umożliwiający dowolną wizualną modyfikację (oszukuje tylko zmysł wzroku). Obecnie jeden z najpopularniejszych samochodów w DFZ w średniej klasie społecznej.

Pomimo faktu, że dzień ostro dał mu w kość, Hyacinthe za wszelką cenę starał się utrzymać na twarzy sympatyczny, łagodny uśmiech. Co prawda fałszywy, czy też raczej ładniej to nazywając – społeczny, ale nie powinno to wyglądać jakoś tragicznie… z założenia źle byłoby zacząć od pochmurnej lub grobowej miny. Na blizny niewiele mógł poradzić, a wzrost i rozbudowana sylwetka również nie pomagały w budowaniu wizerunku osoby łagodnej podczas pierwszego spotkania, ale starał się jak mógł. Efekty jego pracy nie były jakoś specjalnie zadowalające, acz nie można było mu zarzucić braku chęci. Za to jeśli podczas przesłuchań trzeba było odgrywać rolę złego i dobrego gliny, to raczej nie trzeba zgadywać, za co brał się Hiacynt.
Teraz jednak, na dźwięk kroków, specjalnie starał się wyglądać na najłagodniejszą osobę na całej Ziemi. W domu, przed lustrem, trenował wyginanie ust w sympatyczne, przepełnione ciepłem uśmiechy, bo z tą szramą zbyt często sprawiał wrażenie, jakby celowo układał wargi w drapieżny grymas. Miał nadzieję, że choć trochę się w tym podszkolił. W uśmiechach, nie grymasach.
Wziął głęboki wdech, delikatnie cofnął się spod drzwi, aby nie przytłaczać przypadkiem swoją osobą nieszczęsnego łowcy i stuknął palcem w urządzenie na nadgarstku, żeby móc sprawnie wyświetlić przepustkę. Jakby tu zacząć… Verne, jako łowca snów, niewątpliwie był przyzwyczajony do policyjnego munduru, ale raczej mało kto składał mu niezapowiedziane wizyty. Jak tak teraz o tym pomyśleć, to zapewne znacznie lepszym wyborem byłoby zapowiedzenie się, ale wtedy musiałby tłumaczyć przez telefon, o co chodzi, a to rozmowa jednak powinna odbyć się twarzą w twarz. No nic. Teraz nie warto o tym myśleć.
– Dobry Wieczór, panie Hawkins – Zaczął, gdy tylko drzwi się otworzyły, od razu koncentrując swój wzrok na oczach łowcy, minimalnie zaintrygowany ich oryginalnym wyglądem. Gdyby nie czytał akt, zastanawiałby się, czy nieznajomy nie jest przypadkiem ślepy na jedno z nich, chociaż sam dobrze wiedział, że barwa bielma jest inna. – Wiem, że jest późno, dlatego...
ŁUP.
Kolejne słowa utknęły Hiacyntowi w gardle, gdy sylwetka łowcy snów zniknęła sprzed jego niebieskich ślepi. Owszem, ludzie różnie na niego reagowali, ale… ale nie pamiętał, kiedy ostatnio zatrzaśnięto mu drzwi przed nosem, jeszcze zanim dostał szansę wypowiedzenia choć dwóch zdań na krzyż. Nie zdążył nawet wyświetlić swojej legitymacji, żeby potwierdzić poprzednio wypowiedziane słowa. Lekkie skonsternowanie było idealnym słowem opisującym jego stan, a on sam przez chwilę zastanawiał się, jak dokładnie powinien zareagować.
W ostateczności jedynie westchnął ciężko, jakby zamiast płuc miał miech kowalski, i przetarł sobie dłońmi twarz w wyrazie zrezygnowania. Mężczyzna był albo głuchy, albo niestabilny, albo lękliwy. Żadna z tych opcji nie napawała go specjalną radością, ale z drugiej strony, nie powinien dokonywać pochopnej oceny sytuacji. Było się zapowiedzieć, po prostu było się zapowiedzieć.
– Panie Hawkins, z tej strony aspirant sztabowy Hyacinthe Levittoux, przewodnik – powiedział, tym razem mówiąc nieco wolniej i głośniej, utrzymując idealnie neutralny ton głosu. – Czy mógłby pan, proszę, otworzyć drzwi? Mogę od razu okazać legitymację służbową. Nie należę do Biura Kontroli… seryjnym mordercą również nie jestem.
Czyżby odrobina przekąsu wkradła mu się w ostatnie zdanie? Miał nadzieję, że nie. I cóż... gdyby Koi bał się wydziału kontrolnego, to Hiacynt byłby znacznie większym problemem jako członek jednostki specjalnej o kryptonimie "Łapiduchy". Jednak oni wkraczali w ostateczności, a nie w wypadku samego podejrzenia o niestabilność, czy z powodu ekscentrycznego zachowania.
Niemniej miał nadzieję, że Hawkins nie będzie próbował wyskoczyć przez okno.
Nie będzie próbował, prawda?
Skrzywił się delikatnie, zastanawiając się, czy może na wszelki wypadek nie sprawdzić, czy nie mówi przypadkiem do samego siebie, a tymczasem Verne leci już na policję. Jakby miał to potem wytłumaczyć? Raz, łowca zwiał mu przez okno (członkiem Łapiduchów jesteś za ładne oczy?), dwa, co tam pan policjant robił o tej godzinie (bez zapowiedzi!), skoro powinien już rozkoszować się urlopem zdrowotnym?
Niepewnie uniósł dłoń i zapukał ponownie.
– Panie Hawkins... zapobiegawczo informuję, że jeśli zadzwoni pan na policję i poda mój rysopis, to cała komenda będzie nam obu wypominać to przez co najmniej kilka tygodni – A z kolei jego samego komendant zapyta się, czy rozumie pojęcie "nie pchaj mi się przed oczy".
Nie ma co, zaczyna się obiecująco.

Lewa brew mężczyzny drgnęła mimowolnie w wyrazie delikatnej irytacji, a przez jakieś trzy sekundy w oczach tliła się frustracja, jednak te delikatne ekspresje dość szybko wygasły, pozostawiając jego twarz idealnie neutralną.
– Ośmielę się stwierdzić, że wiem, przed czyimi drzwiami stoję, panie Hawkins. A cel swojej wizyty jednak wolałbym przedstawić stojąc z panem twarzą w twarz, myślę, że to mimo wszystko znacznie wygodniejsze – Niski głos był teraz łagodny, zabarwiony zachętą, jakby chciał przekonać łowcę, że naprawdę jest z nim bezpieczny. Bo przecież, cholera jasna, faktycznie jest.
Palce dłoni delikatnie wybiły jakiś tylko jemu znany takt na prawym udzie, gdy cierpliwie czekał na kontynuację tej z lekka absurdalnej dyskusji. Zut!*. Źle to rozegrał. Wręcz fatalnie, ale przecież teraz nie odejdzie, bo zrobiłoby się jeszcze gorzej. Na samą myśl o dalszym rozwinięciu sytuacji miał ochotę uderzyć głową o ścianę, ale to raczej nie sprzyjałoby mu w budowaniu wizerunku racjonalnej, normalnej i niegroźnej osoby. Zresztą, takie zachowanie ogólnie mu nie przystawało, a także nie stanowiło kanonu jego zachowań. Po prostu był odrobinę bardziej nerwowy, niż zazwyczaj, ale według psychologa miał do tego prawo, czyż nie? Przejdzie mu. Jak będzie miał okazję do chociażby lekkiego złapania oddechu.
W ponurych rozmyślaniach przerwał mu (nareszcie) głos łowcy snów. Mimowolnie brew policjanta ponownie delikatnie drgnęła, tym razem z zaskoczenia, a on sam jakoś tak intensywniej zaczął wpatrywać się w drzwi.
Tu te fous de moi?**
Naprawdę akurat w TEN sposób chciał sprawdzać jego wiarygodność? Oj, ewidentnie trzeba będzie zrobić łowcom szkolenie z bezpieczeństwa własnego (każdą sytuację trzeba postarać się przekuć w coś pozytywnego), ale z drugiej strony… większość raczej nie odbywa tego typu rozmów przez drzwi. Jakby nie było, wyszło trochę oryginalnie.
– Czy przypadkiem nie byłoby już łatwiej po prostu sprawdzić mnie w bazie licencjonowanych przewodników? Jako legalny łowca snów na pewno ma pan do niej dostęp – Wypowiedź została zakończona czymś w rodzaju cierpiętniczego westchnienia, ale Koi raczej nie mógł tego dobrze usłyszeć. – Niemniej w porządku. Jeśli dobrze pamiętam, to był miód i… pierzu? Ach, koordynacja lekko pewnie szwankowała tuż po przebudzeniu. W każdym razie, ten tor nie jest idiotyczny, po prostu stanowi poligon dla zaawansowanych.
Odczekał chwilę z czystej uprzejmości, niemalże czekając na jakąś szczekliwą ripostę. Z jakiegoś powodu ten drobny sprawdzian zawsze był wspominany przez łowców z bardzo dużą niechęcią… no dobrze, może aż tak im się nie dziwił.
– Czy teraz mógłby pan otworzyć drzwi i ze mną porozmawiać? Jeśli jednak czuje się pan aż tak niekomfortowo, to mogę wrócić jutro o jakiejś popołudniowej, ale nie wieczornej godzinie, gdy zdąży już mnie pan prześwietlić od góry do dołu – Dodał, bo przecież nie zamieszał Vernego do niczego zmuszać, nie taka była jego intencja, tym bardziej biorąc pod uwagę charakter prośby, z jaką przyszedł.

* psiakrew/cholera
** żartujesz sobie ze mnie?

Niebieskie oczy Hiacynta prześlizgnęły się po sylwetce łowcy snów, gdy w końcu miał okazję zobaczyć go na żywo przez okres trwający dłużej niż jedną sekundę, bo poprzednio po mniej więcej takim czasie Verne zamknął mu drzwi przed nosem. Wbrew pozorom mężczyzna nie był od niego dużo niższy, mniej więcej jakieś pół głowy, wcale nie taki zły wynik. Z sylwetek to już różnili się raczej dość konkretnie, ale… no cóż, zapewne Koi podobnie jak i sam policjant uwagę zwracał przede wszystkim swoją twarzą. Tyle że tak jak Levittoux mógł spokojnie uchodzić za członka gangu, tak Verne przedstawiał się jako osoba, której egzotyczny wygląd spokojnie mógłby zostać użyty w jakiejś reklamie. Może niekoniecznie płatków śniadaniowych, ale zapewne znalazłby swoje wierne grono fanów. Tym bardziej z aurą „pyskatego, złego chłopca”. No, był jednak łowcą snów, a to z lekka ograniczało rozwijanie się w innych zawodach. Może nawet bardziej, niż z lekka.
– Ośmielę się wtrącić, że policyjni łowcy snów również noszą mundury, więc dbanie o wizerunek to raczej wspólna praca, panie Hawkins. Poza tym… personalnie raczej niespecjalnie muszę przejmować się akurat tego typu wizualnymi stereotypami – Krzywy uśmiech był zapewne sugestią co do innych problemów, z którymi zresztą właśnie zmierzył się przed kilkoma minutami. – Hmh, ma pan z pewnością ciekawe pojęcie gry wstępnej. Podziękuję za koper, moje gardło ma się świetnie.
Wstąpił w progi mieszkania mężczyzny, odruchowo łypiąc oczami w górę, by ocenić odległość między swoją głową, a sufitem. Z reguły intuicyjnie wyczuwał odległości, ale odrobina upewniania się jeszcze nikomu nie zaszkodziła.
– Ach, ponoszę za to większą część odpowiedzialności – odpowiedział machinalnie. – Powinienem zapowiedzieć się znacznie wcześniej, na swoje usprawiedliwienie mam tylko tyle, że ostatnie dni były stosunkowo… trudne. Nawiasem mówiąc, jestem z wydziału kryminalnego, ale nie chciałem tego mówić przed pańskimi drzwiami, żeby przypadkiem sąsiedzi czegoś opacznie nie zrozumieli. Och, i nie zamierzam panu wykradać zapasów herbaty, bez obaw.
W końcu mógł pełnoprawnie wyświetlić swoją legitymację, woląc całkowicie upewnić gospodarza domu o swojej prawdomówności.  Po mieszkaniu rozglądał się raczej niewiele, chociaż czystym odruchem zapamiętywał ważniejsze dla siebie elementy w stylu liczby okien, czy ogólnego rozkładu mebli. Spaczenie zawodowe, nawet niespecjalnie z tym walczył. Głównie jednak wzrok utrzymywał na wysokości twarzy mężczyzny, obserwując spokojnie jego krzątaninę.
– Tajne przez poufne – powtórzył mimowolnie, zajmując w tym czasie miejsce na krześle. – Podejrzewam, że można tak to ująć. Zapewne wpierw powinienem pana poinformować, że za kilkanaście minut oficjalnie znajdę się na urlopie zdrowotnym, który z założenia ma trwać minimum trzy tygodnie. Tak więc nie ma pan żadnego obowiązku, by w czymkolwiek mi pomagać. Nie wątpię jednak, że słyszał pan o ostatnich... dość głośnych w przestrzeni medialnej zabójstwach? Zanim przejdę do sedna sprawy, chciałbym wiedzieć, na ile dobrze pan się w nich orientuje, chociaż same tego rodzaju pytanie są już pewną wskazówką odnośnie... prośby, z którą przychodzę.
Siedział teraz sztywno wyprostowany, z rękami swobodnie złożonymi na prawym udzie, obserwując łowcę już znacznie uważniej. Nie wiedział, czego może się spodziewać po Hawkinsie, jak na razie zdawał się on być stosunkowo nieprzewidywalny, jednak ciężko oceniać człowieka po zaledwie kilkunastu minutach.

Przekrzywił lekko głowę na bok, wpatrując się w mężczyznę wzrokiem wypełnionym… niemą krytyką? Starannie ukrytą za pozorną obojętnością. Jakby nie było, mundur był istotny w ich zawodzie. Co prawda spora część łowców miała w stosunku co do służbowego ubioru bardzo luźne podejście, ale Hiacynt był służbistą. Może nie ekstremalnym, ale zasady sporo dla niego znaczyły i podejmowanie decyzji mogących doprowadzić do ich złamania było dla niego trudne
– Nader oryginalna wymówka. Jestem jednak pewien, że już ją gdzieś słyszałem. Gdzieś tak z ponad dwadzieścia lat temu, w liceum – rzucił, zachowując przy tym w pełni uprzejmy wyraz twarzy, a w głosie nie pojawiła się nawet nuta kpiny. Zupełnie, jakby rzucał ten komentarz całkowicie poważnie, bez żadnego kryjącego się za nim przytyku. – Mam jednak wrażenie, że mundur z założenia pasuje do każdego koloru oczu, acz to z pewnością kwestia wewnętrznej estetyki.
Nie miał najmniejszego pojęcia, dlaczego w ogóle podejmował ten temat. Być może neuronalne efekty pogoni za króliczkiem się go trzymały. Ewentualnie był to efekt ogólnego zmęczenia. Tak czy owak, średnio mu się to podobało, z reguły nie komentował jakoś specjalnie stylu bycia innych osób. Tym bardziej, jeśli sam przychodził z jakąś prośbą, aczkolwiek wątpił, by odrobina przytyku miała jakoś specjalnie zniechęcić Vernego. Na razie mógł się tylko domyślać, jaki typ wrażenia robił na Hawkinsie, bo niewątpliwie członkowie drużyn specjalnych przeznaczonych do neutralizowania zagrożenia związanego z niestabilnymi łowcami snów wzbudzali czasem ambiwalentne odczucia, a to na jego legitymacji musiało się rzucać w oczy. Nawet jeśli pracował głównie jako przewodnik.
Lekkim kiwnięciem głowy podziękował za wrzątek, a następnie obiegł spojrzeniem uporządkowane torebki z herbatą. No cóż… wybrał jedną na chybił trafił, bo generalnie nie roiło mu to specjalnej różnicy, chociaż ich wręcz pedantyczne rozłożenie zachęcało do eksperymentów.
Schował kubek w dłoniach, a następnie ponownie skupił się całkowicie na słowach swojego rozmówcy, nawet na chwilę nie rozluźniając wyprostowanych pleców. Nie był spięty, ale daleko mu było do przyjęcia luzackiej postawy. Miał wrażenie, że pomimo swojego swobodnego stylu bycia (pozory, czy fakt, oto jest pytanie) Verne potrafił być równie dobrym obserwatorem co dzikie zwierzę.
„I zastanawiam się co pchnęło mojego gościa do pracoholizmu tak wielkiego, że porzucił słodki odpoczynek na rzecz walki o lepsze i bezpieczniejsze jutro. Czyżby sprawa była bardziej osobista?”
Kąciki warg ponownie wygięły się w nieco krzywym uśmiechu, co raczej nie dodawało mu uroku. Cóż, z całą pewnością łowca snów nie był głupi. Nie, żeby wcześniej myślał inaczej, ale pomijając fakt poprawnej dedukcji, to naprawdę był dobrze poinformowany. Natomiast nieszczęsny wyciek danych sprzed dwóch lat do dziś był solą w oku wszystkich mundurowych, niemniej Levittoux zastanawiał się, czy wzmocnione zabezpieczenia faktycznie były aż taką przeszkodą dla łowcy.
– Pierwsze morderstwo popełnione przez… Kwiatowego Mordercę, jak to go nazywają media, było sześć miesięcy temu. A przynajmniej w  DFZ, bo ciężko jest zebrać jakiekolwiek dane z DDZ. Problem leży w tym, że od razu zaczął z wysokiego c, co oznacza, że albo bardzo długo to planował albo zaczął ćwiczyć już wcześniej, niemniej żadna sprawa zabójstw z DFZ nie pasuje do schematu, a wysłanie kogokolwiek do DDZ w celu zbierania informacji… cóż, wszyscy wiemy, jak wygląda. Zresztą, na ten moment wszystko wskazuje na to, że mamy do czynienia z parą morderców, jeden odpowiedzialny jest za dręczenie ofiary podczas snu, co powoduje wysoki wzrost aktywności części współczulnej AUN, a drugi za tortury i morderstwo fizyczne. Jedna osoba nie ma szans, by tego dokonać, chyba że podłącza się do świata snów blisko domu ofiary, a to… jest nader trudne logistycznie. Na ten moment opcja, że dokonuje tego jakaś grupa została wykluczona, siła nacisku ostrza, sposób zadawanie obrażeń i precyzja ruchów jest nieprzyjemnie identyczna. Proces wycinania gałki ocznej i wypełniania jej białą różą następuje jeszcze wtedy, gdy ofiara jest żywa, same tortury trwają zapewne około godziny, na koniec ciało zawsze zostaje całe zszyte i umyte. Nie muszę nawet mówić, jak wiele zabawy mają z tym profilerzy policyjni. To, co jest najbardziej problematyczne w tej sytuacji, to fakt, że tutaj ciężko mówić o konkretnym doborze ofiar. Mamy tu cały przekrój pod względem płci, koloru skóry, światopoglądu, orientacji seksualnej, czy podejmowanej pracy – Policjant przedstawiał fakty suchym, niemalże monotonnym głosem, chociaż miarodajne stukanie jednym palcem o kubek mogło świadczyć o pewnym dyskomforcie. – Pomijając już fakt kompletnego braku śladów.
Mówię to głównie dlatego, że chcę, żeby miał pan pełen obraz tej sytuacji, ponieważ poniekąd ma pan rację mówiąc, że kierują mną osobiste pobudki. Jestem przewodnikiem, który sporo pracuje w terenie, a do tego należę do jednego z zespołów, który określa się potocznie jako „Łapiduchy”. Przeszkoliłem sporo łowców i jak dotąd na ani jednego z nich nie musiałem polować. Niemniej traciłem już partnerów i partnerki z pracy, bo wszyscy wiemy, jak potrafi to wszystko wyglądać. To rzadkie, ale się zdarza. Przez cały okres swojej służby nigdy nie dostałem przymusowego urlopu, co jest stosunkowo rzadkie, niezależnie od tego, jak stabilny jest przewodnik. Cóż, w gruncie rzeczy słowo "nigdy" jest teraz hiperbolą, biorąc pod uwagę fakt, że moje najbliższe trzy tygodnie bez munduru nie do końca są moją własną decyzją.
Przerwał na chwilę, zastanawiając się, jak dalej kontynuować tą wypowiedź.
– Kilka dni temu goniłem za króliczkiem o parę chwil za długo, dlatego obniżyły się moje wyniki w testach neuronalnych, a także ogólna kondycja fizyczna – Wskazał palcem na wciąż zaczerwienione oko, które co prawda w praktyce było wszczepem. – Natomiast wczoraj wczesnym rankiem, gdy mój stan w końcu był w miarę przyzwoity, pojechałem po swoją podopieczną, żeby zawieść ją na testy kontrolne. Miała szansę zajść naprawdę wysoko jako łowca snów... ale jak wspomniałem na początku, Kwiatowy Morderca  ma naprawdę szeroki zakres ofiar. Poprosiłem o przydział do sprawy, ale nikt racjonalny nie wydałby mi jej. A przynajmniej nie w sposób oficjalny. I w ten oto sposób znajduję się tutaj. Bo bez potrafiącego myśleć w sposób niekonwencjonalny łowcy snów ani rusz. Rzecz jasna nie mogę panu niczego narzucić. Mogę równie dobrze wypić herbatę i wyjść, z całość da się zwalić na... wiele rzeczy, nie oszukujmy się.
Zastanawiał się, czy Verne spodziewał się aż takiej bezpośredniości w postawionej sprawie. Rzecz jasna dochodziła jeszcze kwestia, co z tego mężczyzna będzie miał, ale jak na razie Hiacynt wolał dać mu czas na przetrawienie pierwszej części. Bo w sumie im dalej to pójdzie, tym prawdopodobniej gorzej.

Przekrzywił delikatnie głowę na bok, w milczeniu wpatrując się w łowcę snów neutralnym wzrokiem, pozwalając mu spokojnie przyswoić ten nagły tok natłok informacji. Prawdę powiedziawszy, nie lubił od razu wykładać większości swoich kart na stół, ale tutaj zasady gry były zbyt płynne, by ryzykować zatajanie pewnych kwestii. Nie mógł sobie pozwolić na to, by w ich ewentualnej współpracy pojawiła się rysa związana z niedopowiedzeniami. Zresztą, nie miał specjalnie z czym się kryć aż tak bardzo, biorąc pod uwagę, że komendant faktycznie postanowił przymknąć oko na jego nieautoryzowane działania. Poza tym nie lubił, gdy ktoś miał możliwość użycia karty pułapki pod tytułem: „aha, nie powiedziałeś mi, więc…”.
To nie miała być łatwa sprawa. Raczej niewdzięczna, niebezpieczna i z raczej niskimi profitami, chociaż to ostatnie mogło różnie się rozwinąć. Jego do tego typu nadprogramowej pracy przymuszało wewnętrzne poczucie sprawiedliwości, natomiast nie był pewien co do tego, jakie motywy mogą kierować Hawkinsem. Sprawiał wrażenie ekscentrycznego, ale wbrew pozorom to nie było czymś specjalnie rzadko widywanym wśród łowców snów. Częste kontakty z psychiką innych ludzi, nachodzenie się emocji, zjawisko przeniesienia… po przejrzeniu jego danych wydawał się być najbardziej odpowiedni do tego typu akcji, jednak co dokładnie działo się w głowie tego mężczyzny… cóż, Hiacynt jeszcze tego nie wiedział.
Potarł delikatnie prawą powiekę, próbując zniwelować swędzenie wszczepu. W dalszym ciągu był nieco naruszony, ale przynajmniej mógł z niego z powrotem korzystać. Zresztą, ogólnie miał sporo szczęścia, że pogoń za króliczkiem skończyła się tylko na tak w gruncie rzeczy drobnych problemach. Jakby nie było, mogło być znacznie gorzej. Niemniej rzecz jasna i tak nie żałował swojej decyzji. Tak samo jak nie zamierzał żałować faktu, że zabiera się za tą sprawę na swoim teoretycznym urlopie zdrowotnym. Ten morderca już zdecydowanie za długo panoszy się po mieście, a profilerzy śledczy rozkładają ręce, budując coraz to nowe hipotezy. Nie, żeby uważał, że nikt inny nie da rady rozwiązać tej sprawy, może w międzyczasie pojawią się nowe tropy… a on tymczasem postara się podążyć tymi, które nieco przekraczają granice prawa. Niespecjalnie go to cieszyło, tego typu elastyczność poglądów rzadko kiedy u niego się ujawniała, ale czasem trzeba odstawić swoje dobre samopoczucie na bok i zrobić to, co słuszne, nawet jeśli nieprzyjemne.
„A obiecuje Pan, że nie da im mnie pociąć tak jak siebie?”.
No proszę. Co za oryginalne poczucie humory.
Hiacynt poczuł, jak jego usta ponownie wyginają się w krzywym, nieco cierpkim uśmiechu, jednak bez wątpienia szczerym. Napięcie mięśni jarzmowym podciągnęło kąciki warg w górę, napinając biegnącą przez nie bliznę, co dodało jego uśmiechowi jeszcze większego wykrzywienia. Z kolei napięty mięsień okrężny oka sprawił, że w kącikach niebieskich ślepi pojawiły się drobne zmarszczki.
– Słowo skauta, panie Hawkins – powiedział, a nuta rozbawienia zawibrowała w jego głosie. – Zresztą zawsze staram się, by moi partnerzy wychodzili z akcji bez szwanku, stąd ich aż tyle, jeśli ich ilość pana nurtuje.
Hmh, bezpośredniości nie w sposób było mu odmówić, ale może to dobrze. Jest szansa, że będą się niezgorzej uzupełniali w takim razie.
– Czy to pytanie oznacza w takim razie pańską zgodę na zaangażowanie się w tą sprawę? – Przeszedł do sedna, ponownie wypowiadając się całkowicie neutralnym głosem. – Nie mogę zaoferować nic pewnego w zamian, ale chociaż akcja jest… nieautoryzowana, to nie oznacza, że w razie sukcesu nic się panu nie dostanie. Zresztą jeśli się nie mylę, to łowcy nagród również pracują już dość intensywnie, chociaż zarówno policja jak i wojsko patrzą się na nich raczej spode łba.
Generalnie… nawet on sam nie był pewien, jak to wszystko może się kończyć. Rząd zaczynał się robić nerwowy, chociaż to było raczej mało powiedziane. Biorąc pod uwagę, że media coraz bardziej rozdmuchiwały sprawę, to nastroje tłumu zaczynały być… hm, kłopotliwe, jeśli tak to można ująć.
– Nie będę też zaprzeczał, że chciałbym, żeby przyjrzał się pan śladom w Astralu tak szybko, jak to możliwe… biorąc pod uwagę fakt, jak szybko potrafią znikać – powiedział, ponownie skupiając wzrok na twarzy łowcy. – Acz najpierw... pewnie powinienem wpierw zapytać o wszelkie pytania, które pewnie teraz krążą panu po głowie.
Kolejny delikatnie krzywy uśmiech. Dzień dobroci dla zwierząt, chociaż Verne jeszcze nie wiedział, że mimika twarzy Hiacynta z reguły jest ograniczona do uprzejmego, acz zdystansowanego zainteresowania słowami drugiej osoby.

Spięte mięśnie policjanta w końcu rozluźniły się nieco. Chociaż tak naprawdę wjazd pod górkę dopiero się zaczynał, to przynajmniej miał już pewność, że nie siedzi w tym porypanym bałaganie sam. Zdawał sobie sprawę, że w gruncie rzeczy prosił o naprawdę wiele kompletnie nieznaną sobie osobę, z którą jedyną nicią porozumienia była służba mundurowa (choć na zupełnie różnych zasadach), ale nie robiłby tego, gdyby nie naprawdę nie zachodziła taka konieczność. Przynajmniej jego lekkiego zakłopotania nie było widać dzięki twarzy nawykłej do wyrażania uprzejmego, acz neutralnego zainteresowania rozmówcą (ze starannym pominięciem własnych odczuć).
– Dziękuję – Jakkolwiek podszyta ironicznym żartem wypowiedź Vernego nie byłaby, to jednak zgodził się na niewątpliwe szaleństwo, a Hiacynt to doceniał. – I zapewniam, że wierzę w pańskie wysokie zdolności intelektualne, niski instynkt samozachowawczy i skłonności autodestrukcyjne wbrew pozorom często idą z nimi w parze.
Ponownie zdanie, niby zawierające starannie zawoalowany przytyk, zostało wypowiedziane idealnie neutralnym tonem, bez najmniejszego śladu kpiny. Początkowo ciężko było przejrzeć, kiedy mężczyzna faktycznie wypowiadał jakieś drobne złośliwości, a kiedy był równie ponuro poważny co grabarz.
– Hmh, o której jada pan śniadanie? O czternastej? Piętnastej? Chyba że należy pan do rannych ptaszków, ale z doświadczenia wiem, że to raczej rzadkość wśród łowców snów, jeśli nie pracują codziennie na komendzie – Spotykał i takich łowców, którzy kładli się o dziesiątej rano i wstawali o dwudziestej, a nie był pewien, jaki był normalny rytm dobowy Vernego.
Odpukać, posiadał odpowiedni sprzęt do wchodzenia w świat snów u siebie. Jako autoryzowany przewodnik z doświadczeniem, a także członek „Łapiduchów” miał odpowiednie pozwolenia, chociaż raczej nie wspominał o tym na prawo i lewo, ponieważ akurat tutaj znajomości trochę się przydały. A po co mu to było? Czas przebywania w astralu był ściśle określony przez "kryteria służbowe", ale niekiedy dla pewnych spraw trzeba było naginać te zasady, a nie tylko on w swojej robocie cierpiał na pracoholizm.
– Faktycznie, chyba można porzucić już tytulaturę – Uścisnął dłoń Vernego z charakterystyczną dla siebie siłą, chociaż definitywnie starał się nie przesadzić. – Posiadam potrzebny sprzęt u siebie w mieszkaniu. Legalny, z odpowiednimi certyfikatami, więc nie ma potrzeby martwienia się o skradanie się między pokojami na komendzie, co i tak pewnie niewiele by dało. Więc, pa... Verne, czy w takim razie pasuje ci wczesny wieczór, przykładowo o siedemnastej? Wolałbym, żebyś miał czas odpocząć, a także jeszcze  przemyśleć sprawę, bo gdy już zaczniemy, to może się okazać, że wycofanie się będzie trudne.
Herbata ostygła, jednak Hiacynt nie wyglądał, jakby specjalnie się tym przejmował. Upił zaledwie kilka łyków, zresztą przez większość rozmowy siedział prawie że nieruchomo, nie licząc drobnych gestów. Ogółem zarówno jego ekspresja mimiczna jak i gestykulacja były przez całą rozmowę dość oszczędne, ale nie tyle wynikało to z dyskomfortu, co raczej jego przyzwyczajeń, o ile tak to można nazwać.
I chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, że tekst o sprzęcie w mieszkaniu brzmiał trochę jak zdanie z gatunku "hej, mam małe kotki w piwnicy". Do pewnych rzeczy czasem podchodził nieco zbyt praktycznie.