Żyję po to, aby walczyć

Rok 2237, świat zaliczył trzecią wojnę światową, po której zasoby ludzkie zostały znacznie ograniczone, a wszelki rozwój zatrzymał się na dobre dziesiątki lat, by po tym czasie odebrać znów Ziemię Matce Naturze z jeszcze większym rozmachem, siłą i szybkością niż kiedykolwiek wcześniej. Prace nad rozwojem technologii dotychczas utrzymywane w najgłębszej tajemnicy wreszcie ujrzały światło dzienne, więc miasta w błyskawicznym tempie pokrywają się betonem, tworzywami sztucznymi, szkłem, powietrznymi tunelami i miliardem świateł i neonów. Wszystko jest zautomatyzowane, a każdy krok pilnie śledzony przez setki kamer.
Los każdego określany jest w momencie narodzin ze względu na pozycję i status, by zapewnić społeczeństwu optymalne zapotrzebowanie w każdej dziedzinie.
Y miał na tyle szczęścia, że przyszedł na świat w bogatej rodzinie, więc ścieżka jego kariery od początku jaśniała niczym słońce na nieboskłonie. Ukończył szkołę wojskową i trafił do wojska z prawdziwego zdarzenia.
Wojsko stało się instytucją ważniejszą od jakiegokolwiek rządu czy kościoła. Wszelkie środki idą na rozwój broni, szkoleń, żołnierzy. Każda jednostka poddawana jest szeregom badań i wyzwań.
Bardziej zasłużeni - kapitanowie, generałowie, w małej części przypominają ludzi. Niejednokrotnie odniesione rany stają się polem do popisu dla naukowców, którzy robią co mogą, by zwiększyć ich siłę, wytrzymałość i wydłużyć życie, nawet kosztem emocji i grzebania im w głowach. Zdarzają się sztuczne, w pełni zautomatyzowane części ciała czy drobne elementy, ale coś kosztem czegoś - tacy ludzie skupieni są jedynie na celu. Są nieprzewidywalni i niebezpieczni, niezwykle brutalni w swoich działaniach, niezdolni do ludzkich reakcji czy uczuć.
Pod skrzydła jednego z takich kapitanów (X), o którym krążą w jednostce przerażające legendy (zastrzelił rekruta podczas apelu, odciął palce żołnierzowi, który źle trzymał broń, przez trzy noce z rzędu kazał biegać w pełnym umundurowaniu i z pełnym ekwipunkiem nowemu, który trzeciej nocy zmarł z wycieńczenia) którego immunitet, umiejętności i zasługi dla kraju pozostawiają absolutnie bezkarnym trafia młody Y, który według X w ogóle nie nadaje się na żołnierza. Jest za ładny i za delikatny i niestety przeleciał go na przepustce, a teraz okazało się na dodatek, że jest synem generała, jedynej osoby na świecie, której X musi być choć w pewnej mierze posłuszny.
Na dodatek chwilowe sukcesy ludzkości uśpiły wspomnienia poprzednich wojen i widmo kolejnej majaczy na horyzoncie nakładając na wojsko i nowych rekrutów jeszcze większą presję.


7. - bezlitosny kapitan.
Demyan - syn generała, rekrut.

• Rodzina w wojsku od dziada pradziada.
• Stopień kapitana.
• Perfekcyjnie wyszkolony żołnierz, którego trudno pokonać podczas starcia jeden na jeden.
• Wyborowy strzelec.
• Jako jeden z nielicznych nie akceptuje ulepszeń ciała, żadnej blachy nie pozwoli sobie wszczepić, dlatego zamiast sprawnej maszynki zamiast straconego oka ma paskudną bliznę.
• Jedyną formę "wspomagania" jaką akceptuje, to pigułki przyspieszające regenerację organizmu.
• Towarzyski, ale tylko i wyłącznie poza jednostką wojskową, podczas przepustki i w wolnym czasie.
• Jeśli czegoś chce, to po prostu po to sięga, nie szczypie się i nie zastanawia.
• Kurewsko wymagający dowódca. Nie znosi sprzeciwu, pizd i niesubordynacji.
• Niby nikt nie wie dlaczego wszystko uchodzi mu na sucho i robi co chce nie na swoim podwórku, ale tak naprawdę to wszyscy doskonale sobie zdają sprawę, że pomimo złej renomy jest w chuj zasłużonym żołnierzem na rzecz kraju, który nie zdobył swojej sławy na plecach innych, ale sam ją sobie wywalczył.
• Honorowy. Poniekąd.
• Wbrew pozorom nie jest takim skurwielem, żeby zostawić kamratów na polu walki. Chodzą słuchy, że podczas wojny uratował wiele osób, które nie miały najmniejszych szans.
• Wychodzi z założenia, że jeżeli ktoś przeżyje trening pod jego dowództwem, to dopiero wtedy można nazwać go prawdziwym żołnierzem, gdy przetrwa prawdziwe piekło.
• Coś tam niby czytuje, jakieś książki i niby czymś się interesuje, ale nikt tak naprawdę nie wie czym. Wszakże wszyscy są przekonani, że jedynym zajęciem tego sukinsyna jest obmyślanie coraz to wymyślniejszych tortur dla rekrutów.

Anthony liczył na to, że ostatnią noc poza jednostką spędzi w miłym i ciekawym towarzystwie jakichś kulturalnych i wykształconych mężczyzn. Rzeczywistość jednak postanowiła lekko zrewidować jego plany, bo oto okazało się, że jego wieloletni przyjaciel, Andrew Williams, ostatnim rzutem na taśmę i przy pomocy ogromnej ilości szczęścia, dostał się do tej samej elitarnej jednostki co i on.
Tony nie wiedział, w którym momencie lekki rausz zmienił się w skrajne upojenie alkoholowe. Andrew zakończył wieczór w objęciach jakiegoś faceta, ale młody Sitwell nie miał zamiaru tak wcześnie kończyć dobrej zabawy. Ciężkie treningi oraz ogromna ilość nauki w ostatnim czasie sprawiły, że odrobinę się w tym wszystkim zapomniał.
Nie zamierzał wdawać się w żadne awantury i bójki, ale kiedy zignorował grupkę drących się za nim, również średnio trzeźwych facetów, ci nagle znaleźli się bliżej odcinając mu drogę ucieczki.
Kilka szarpnięć i wulgarnych tekstów. Ktoś go popchnął, potem ktoś objął chuchając mu w twarz zgniło-denaturatowym oddechem. Zaczął kopać i bić rękoma, ale wtedy unieruchomili mu ręce z tyłu. Wiedział, że w tej sytuacji nikt nie przejmie się jego nazwiskiem i statusem społecznym, wręcz przeciwnie, gdyby się dowiedzieli kim jest, mogłoby to wzbudzić w nich jeszcze większą niż dotychczas agresję. Zabrali mu prostu nadajnik, a ktoś próbował go rozmagnetyzować i rozbroić, by dostać się do wirtualnej waluty.
— No, mały, nie spinaj się tak. Obiecujemy, że będziesz się dobrze bawił i... — Tony nie usłyszał co jeszcze, ba, nie dane mu było nawet doczekać spełnienia obietnicy, bo nagle grupa powiększyła się o jeszcze jedną osobę. Niewiele zrozumiał, nawet jeśli przekrzykiwali się nad jego uchem, bo ktoś mocno trzymał go za włosy i potrząsał jego głową.
Ale nagle wszystko ucichło, a Tony ze zdumieniem stwierdził, że jego napastnicy mają poważniejsze problemy niż zastanawianie się, który pierwszy zrobi sobie użytek z jego ust. Zatoczył się lekko, gdy został popchnięty przez jednego z mężczyzn, który wciąż miał wystarczająco duży siły, by podnieść się i zacząć uciekać... Z nadajnikiem Tony'ego. Chłopak niewiele myśląc wyciągnął przed siebie nogę i podciął mężczyznę, który z głośnym przekleństwem pocałował ziemię samym czubkiem nosa. Sitwell wyciągnął mu z ręki swoje rzeczy i dopiero wtedy spojrzał na swojego wybawcę, który wyglądał jak skumulowane zło całego świata i, szczerze mówiąc, wyglądał tak, że Anthony momentalnie pożałował, że nie został w rękach tamtych.
— Ech? Tak, żyję... Dzięki — powiedział ostrożnie gapiąc się na opaskę na oku mężczyzny odrobinę zbyt długo, aby mogło to być uznane za grzeczne. Oderwał wreszcie od niego wzrok i rozglądnął się niepewnie. Odrobinę wytrzeźwiał przez ostatnie kilka minut, ale ciągle pamiętał cel swojej misji- pożegnać się z wolnością zanim jego świat ograniczy się to musztry, treningów, strzelania i wstawania o wschodzie słońca. — Znasz tu jakiś dobry bar w okolicy? Nigdy tu nie byłem...
Jego wygląd, drogie ubranie, delikatne dłonie i akcent świadczyły o tym, że zdecydowanie nie bywał na dole zbyt często, a już na pewno – nigdy sam. Ale żadnej ochrony w pobliżu nie było, a młodzieniec wydawał się być zdecydowany w swym postanowieniu, mimo nieprzyjemnej sytuacji sprzed chwili. Niestety nie zdawał sobie sprawy z tego, że w każdym barze w tej okolicy będzie jedynie łatwym kąskiem.
Chyba że właśnie o to mu chodziło.

Papieros smakował jak zakazany owoc. Anthony, przyzwyczajony do smakowych, łagodnych fajek zakaszlał krztusząc się gryzącym dymem. Jego ojciec palił podobne, nie znosił ich zapachu, ale nie wypadało odmówić swojemu wybawcy. Zresztą i tak był już niebezpiecznie blisko stanu, w którym było mu wszystko jedno. Rzucił ostatnie spojrzenie na leżących napastników, upewnił się, że odebrał wszystkie swoje rzeczy... miałby problemy, gdyby jego karta albo nadajnik znalazły się w niepowołanych rękach... ktoś ogarnięty mógłby zrobić z nich użytek w sposób, który mógłby narobić sporo zamieszania.
Ruszył za mężczyzną bez większego zastanowienia. Ton jego głosu był taki, że chłopakowi nawet nie przeszło przez myśl, by mu się sprzeciwić, zresztą i tak nie miał lepszych opcji. Nie chciał tu zostawać sam, a nieznajomy gwarantował względne bezpieczeństwo, przynajmniej w założeniu, że nie sprowadzi go do jakiejś taniej speluny i sam nie wykorzysta. Ale w tym momencie beztroska Tony'ego sięgała wyżyn. Ostatnia noc poza jednostką; miał zamiar wykorzystać ją maksymalnie.
Maksymalnie, powtórzył w myślach obrzucając rosłą sylwetkę mężczyzny pełnym podziwu spojrzeniem.
Wypalił papierosa zanim doszli do lokalu. Sitwell na widok tego miejsca zatrzymał się oniemiały. Widywał antyki, oczywiście, ojciec urządził letni dom w starym tylu, ale wydał na to ogromną fortunę. Stare rzeczy były praktycznie niedostępne, a tu... Na dole, w lichej okolicy znajdowało się wnętrze, za które ktoś z góry byłby w stanie oddać cały majątek.
— Ech, dzięki? — wśliznął się na miejsce obok mężczyzny i złapał podanego mu drinka. Był zarazem słodki jak i cierpki w smaku i całkowicie niepodobny do syntetycznych mieszanek podawanych w drogich knajpach na wyższych poziomach. Anthony przełknął i skrzywił się. Przyjemne ciepło rozlało się po jego ciele, więc pociągnął kolejnego łyka i kolejnego. Nie pijał takich rzeczy, a to było coś nowego, wywołującego nieznane reakcje i podobało mu się.
— Nie podziękowałem za pomoc — zaczął odwracając się do milczącego wciąż mężczyzny, który praktycznie nie zwracał na niego żadnej uwagi. Anthony zdecydowanie do tego nie przywykł - wzbudzał zainteresowanie w każdych możliwych kręgach. Nieważne czy chodziło o mężczyzn czy kobiety. Wszyscy zabiegali o jego uwagę i ta nowa sytuacja sprawiała, że chłopak nie potrafił się w niej odnaleźć. Z drugiej strony fascynowało go to - możliwość bycia incognito, udawania kogoś innego, pójścia na całość bez obaw, że kolejnego dnia przywalą go konsekwencje. — Więc dziękuję, za drinka także — Trochę naruszył przestrzeń osobistą nieznajomego swoją osobą, ale nie sądził, by mogło mieć to jakiekolwiek konsekwencje. Z hukiem postawił na blacie pustą szklankę, najwyraźniej rozbawiony i zdecydowanie wstawiony.
— Jak masz na imię? — spytał siląc się na swój firmowy uśmiech, który zwykle potrafił otworzyć mu każde drzwi załatwić nieskończoną ilość drinków za darmo — Mogę jeszcze raz to samo? — spytał staruszka, ale kiedy chciał zapłacić, okazało się, że mężczyzna nie ma możliwości odebrania płatności poprzez najnowszy system płatności. Samo to sugerowało, że Anthony jest kimś z wyższych sfer, bowiem dostęp do tej technologii mieli jedynie członkowie rządu oraz wojskowi.

Nie patrzył na niego, a tak przynajmniej mogło się wydawać niewprawnemu obserwatorowi, komuś kto zdecydowanie za dużo wypił. Mogło mu się zdawać, że Aristow go ignoruje, specjalnie wręcz i ostentacyjnie nie zwraca na niego uwagi, jakby za karę ignorował nieposłuszne dziecko odesłane do kąta. Prawda była jednak zupełnie inna. Siergiej widział i wiedział absolutnie wszystko. Po pierwsze wiele w swoim życiu już przeszedł i potrafił rozpoznać różne sylwetki charakterologiczne. Po drugie chłopak był przewidywalny, łatwy do przejrzenia, niemal jak otwarta księga. Oni wszyscy tacy byli. Młodzi, którzy wyrwali się spod jarzma luksusów z wyższych sfer. Wszysy myśleli, ze są niepowtarzalni, jedyni w swoim rodzaju, że mogą co im się żywnie podoba, że są panami swojego losu. I wszyscy z tą samą miną brutalnie byli z tego ogałacani, gdy tylko znaleźli się tutaj, gdy komuś nie spodobały się ich wypolerowane buty, sztuczne ubrania wytworzone z wysokiej klasy sztucznych tworzyw czy lekceważący sposób bycia. Po trzecie i chyba najważniejsze, był żołnierzem, kurewsko dobrym żołnierzem, doskonałym komandosem, więc niemal obelgą dla niego było, gdy ktoś uważał, że czegoś nie zauważył lub coś mu umknęło. Aristow widział i wiedział wszystko, o czym wielu jego podwładnych boleśnie się przekonywało na własnej skórze.
On czekał, jak drapieżnik wpatrujący się w wybraną zwierzynę, oczekując na odpowiedni moment. Cierpliwie delektował się towarzystwem swojej szczebioczącej ofiary, która z kurtuazją godną pięcioletniego dziecka zachwycał się otaczającą go rzeczywistością, czymś tak nowym i niespotykanym na wyższych poziomach. Nie przeszkadzało mu to. Tak jak znudzonym mężom nie przeszkadza wielogodzinne przesiadywanie w centrach handlowych, gdy ich żony z zadowoleniem lawirują między sklepami w poszukiwaniu wypatrzonych łaszków, bo wiedzą, że wieczorem zostają sowicie wynagrodzeni. On też wiedział. I tylko uprzejmie kiwał głową.
- Dimitry. – z łatwością skłamał, przyglądając się obsługującemu ich staruszkowi. Siwiejący mężczyzna doskonale wiedział, że Aristow lubił dyskrecję i lepiej dla niego, by i tym razem nie dał po sobie nic poznać. Te jakby dla potwierdzenia lodowatego spojrzenia polerował umyte szkło spoglądając gdzieś w nieokreślonym kierunku, zupełnie nie przejmując się tym jaką tożsamość tym razem sobie wymyślił kapitan. Jedyne czego musiał się trzymać to rosyjskie korzenie, bo nijak nie dało się wyprzeć nutki ostrego, charakterystycznego rosyjskiego akcentu w jego głosie.
- Nic tutaj nie wskórasz swoimi zabawkami, księżniczko. – wreszcie zdecydował się na szerszą prezentację niskiego, dźwięcznego i głębokiego głosu, którego tak przeraźliwie obawiali się jego podwładni. Tutaj jednak, bez wydawania wyraźnych rozkazów, bez placu treningowego i podporządkowywania się wojskowej musztrze, mógł nabrać nieco innego charakteru, bardziej zmysłowego czy wręcz erotycznego, gdy Aristow nachylił się nad młodzieńcem, otulając ciepłym oddechem prawe ucho, gdy podawał tutejszą walutę barmanowi. Zrobił to specjalnie, z reszta jak wszystko. Każdy jego ruch był od początku do końca zaplanowany. I z powrotem zajął swoje miejsce, udając, że nic się przed chwilą nie stało, że przypadkiem nie dotknął jego uda dłonią, że nie musnął niemal ustami jego skroni, że ciężkie i większe ciało nie zbliżyło się tak niebezpiecznie blisko tego znacznie mniejszego i drobniejszego. Wcale.
Chwilę później młodzieniec otrzymał upragnionego drinka. Powinien wiedzieć, że ani nie był on z dobroci serca, ani za jego ładny uśmiech, ani nawet z politowania. W tym świecie nie było nic za darmo i młodzik zapewne niedługo bardzo szybko się o tym przekona. Ale jeszcze nie teraz, bo choć Aristow był sadystycznym gnojem, dzisiaj nie miał nastroju na szarpanie się ze swoją zwierzyną.

Anthony nie przywykł do braku szacunku, ignorancji i spychania go na dalszy plan, Jeśli tańczył, to w pełnym braku reflektorów w samym centrum sceny, gdy oczy wszystkich skierowane były tylko i wyłącznie na niego. Przywykł do tego i wszelkie odstępstwa traktował, jak ujmę na honorze. Zabawne jak na kogoś, kto identyczne pokłady energii, co w bycie zauważonym, wkładał w ukrycie swojej prawdziwej tożsamości. Nie znał życia tu, na dole, przywykł do innych zachowań i nie był w stanie się przestawić, a alkohol szumiący mu w głowie skutecznie blokował trzeźwe myślenie i rozsądną ocenę sytuacji.  
— Uch... ja... — rozchylił usta kompletnie zbity z tropu nagłym naruszeniem strefy komfortu. W normalnym życiu w takich chwilach natychmiast znajdowało się przy nim kilku ochroniarzy znikąd, którzy takiego delikwenta odsyłali tam, skąd ten przyszedł, niekoniecznie za pomocą słów. Ale tutaj Anthony był całkowicie sam, zdany na łaskę mężczyzny przedstawiającego się jako Dimitri. Poczuł jego oddech na swoim uchu i niewiele brakowało, a spadłby z wysokiego barowego stołka. Ale to nie trwało długo - wystarczająco, by w młodym umyśle wywołać zamęt, niedostatecznie, by wzmóc jego czujność. — Dziękuję? — oblizał wyschłe nagle wargi i zamrugał próbując zgrywać doświadczonego i zaprawionego w bojach młodzieńca, zupełnie różnego od wypacykowanego gogusia z wyższych sfer, niedostępnego dla całego świata.  
Ten mężczyzna był interesujący. Intrygujący. Anthony nie mógł momentami odwrócić wzroku od opaski zakrywającej jego oko i od brązowej tęczówki, która wpatrywała się w niego i w otoczenie w taki sposób, że miał dreszcze od tego spojrzenia. Wymamrotał coś pod nosem zapominając o kurtuazji oraz o fakcie, że sam nie podał żadnego imienia, ale Dimitri najwyraźniej nie potrzebował tej informacji do szczęścia, przynajmniej na razie.  
Przez dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu – Anthony zastanawiał się czy rzeczywiście czuł mocny uścisk dłoni na swoim udzie czy to był jedynie wymysł zerwanej ze smyczy wyobraźni. Nie wiedział czego chce, nie wiedział, jak się zachować. Był jednak zafascynowany reakcjami własnego ciała - oddech przyspieszył, tętno także. Poczuł ciepło rozlewające się leniwie w okolicach podbrzusza i dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Miewał oczywiście kochanków. Wynajmowanych za grube pieniądze chłopców w swoim wieku, którzy spełniali jego zachcianki, ale żaden nigdy nie wzbudzał w nim takich emocji.  
Żaden nie był mężczyzną. Takim mężczyzną.  
— Jesteś w ogóle pełnoletni? — zagaił mężczyzna za barem, mimo tego, że wciąż prosperujący interes zawdzięczał trzymaniu języka za zębami. Anthony jednak nie pasował do tego miejsca ani do tego mężczyzny. Nie wyglądał na zakładnika ani na kurwę. Kim więc był? Stary nie mógł się powstrzymać od pytań, a Dimitri był milczący jak zawsze, Nie ingerował, jeśli nie miał w tym żadnego interesu, nie mieszał się. Stary nie pamiętał, by kiedykolwiek przyprowadzał z sobą kogoś, a młody wcale nie wyglądał na jego syna. Kim więc był? — Mogę zobaczyć twoje dokumenty? — spytał sporo tym ryzykując, ale chłopak roześmiał się tylko. Był pijany. Coraz bardziej.  
Odstawił swojego drinka i przechylił się w stronę baru, zupełnie przypadkiem przekładając ciało przez ladę, wypinając się w stronę mężczyzny, ocierając się o niego i maksymalnie wchodząc w zasięg jego rąk. Pokazał mężczyźnie swój terminal i z satysfakcją patrzył jak uśmiech z jego twarzy znika stopniowo. Położył palec na ustach i odwrócił się w stronę Dimitriego wślizgując się niemalże między niego a bar. Spojrzał na niego z góry w taki sposób... Mógłby mieć każdego, a tracił czas na kogoś takiego.  
— Jestem Tony — powiedział miękko i cicho oblizując wargi błyszczące od alkoholu.

Tony doskonale wiedział jak powinien się zachowywać, by wzbudzić jak najwięcej zainteresowania. Ale mężczyzna nie wyglądał na kogoś, kogo uwagę, by zaprzątał, więc starał się bardziej, wystawiając się wręcz na srebrnej tacy. Każdy jego ruch był obliczony na kokieterię i flirt. W połączeniu z alkoholem wyglądało to nieco… Tony lekko się zataczał. Miał nieskoordynowane ruchy. Planował każdy gest, a w rezultacie wszystko robił na odwrót, zupełnie przypadkiem prezentując wiele swych atutów. A to odsłonił szyję, a to kawałek biodra, a to smukła noga zabłądziła nie tam, gdzie powinna, sprawiając wrażenie sięgającej nieba.
           Jeszcze nie znał granic. Były wyraźnie zarysowane, ale z każdym łykiem tych kolorowych drinków opartych na prawdziwym spirytusie zamiast na syntetykach, te granice zamazywały się i przestawały być czytelne.
Tatuś byłby dumny.
Tatuś rozjebałby kolesia, który śmiałby dotknąć jego cholernego jedynaka, którego zadaniem było utrzymać sławę nazwiska i spłodzić potomka z godną go kobietą z wyższych sfer.
Gdyby tatuś tylko wiedział…
Tony uśmiechnął się uroczo zupełnie nie podejrzewając, co planuje Dimitri. Facet był szarmancki i dżentelmeński. Może nie wykazywał Tony’m zbytniego zainteresowania, ale tym ufniej młodzieniec ruszył we wskazanym przez niego kierunku i pozwolił z własnej woli oblepić się pajęczą siecią traktując pająka, który mógłby pożreć go na raz, jako najlepszą rozrywkę świata.
Księżniczka zazgrzytała niesympatycznie na samym dnie umysłu.
Szczęk klucza w zamku zagłuszyło mentalne wooooow na widok zjawiskowego wnętrza. Tony miał podobne w letniskowym domku, na które jego ojciec wydał fortunę, a faceta prowadzącego ów przybytek zwyczajnie nie było stać na dostosowanie do panujących standardów.
           Tony miał na sobie wąskie, czarne spodnie, białą bokserkę i brązową kurtkę z prawdziwej skóry, za którą mógłby wykupić pół kolonii na południu. Z pewnością niełatwo byłoby mu to wymienić na zwykły żołnierski mundur, identyczny jak u tysięcy nowych kadetów.
       — Po co? Podać ci coś? — spytał z roztargnieniem zupełnie nie zdając sobie sprawy z sytuacji, w której się znalazł. Jasne oczy o źrenicach, które niemal całkowicie zakrywały tęczówki skierowały się na mężczyznę. — Masz jeszcze papierosy? Bo chyba zgubiłem swoje… Ech… wybacz, u mnie chodzi się w butach… — spojrzał niepewnie.
Ściągnął buty i drogą kurtkę, którą rzucił niedbale tam, gdzie zsunęła się z jego ramion, które wcale nie były tak kruche i smukłe, o jakie można byłoby go podejrzewać. Młodzieniec miał wyjątkowo zachęcające ciało, wyćwiczone i zadbane. Lekko zarysowane mięśnie świadczyły o ostatnich miesiącach spędzonych na siłowni albo na intensywnych treningach.
W najzwyczajniej bezczelny sposób zignorował polecenie.
Może nie dosłyszał, może nie zamierzał dostosowywać się do poleceń, do których nie przywykł. Ale w tym pokoju czuł się tak… Ludzko. Pocił się, było gorąco i duszno. Oddychał z trudem, może powietrze było skażone?
       — Dlaczego tu jest tak… gorąco? — spytał zbolałym tonem wachlując się cienką koszulką, raz po raz ukazując Dimitriemu kuszący zarys bioder i przyjemnie ukształtowany brzuch. — Dziwnie się czuję — westchnął. Kropelka potu spłynęła z jego skroni i rozbiła się na obojczyku. Jakikolwiek dyskomfort fizyczny był dla Tony’ego absolutnie niedostępny. Jeśli się pocił, specjalne urządzenie wprowadzało do jego krwioobiegu substancję, która obniżała temperaturę jego ciała. Jeśli puls przyspieszał ponad normę, wystarczyło lekkie ukłucie, by w ciągu sekundy wszystko wróciło do normy. Teraz tego nie było, Tony był skołowany. A jednocześnie to go… kręciło?
Czuł jak coś gromadzi się gdzieś w dole jego brzucha i powodowało dyskomfort.
       — Położę się, mogę? — spytał niepewnie. Nie uciekał. Ściągnął koszulkę zostając w samych spodniach, wślizgując się do łóżka tuż obok Dimitriego, całkiem [i]nieświadomie i przypadkiem[i] będąc cały czas blisko, każdym ruchem szukając kontaktu fizycznego.

Sens słów Dimitri’ego dochodził to Anthony’ego z wyraźnym opóźnieniem, ale tembr jego głosu był na tyle przyjemny (nawet jeśli zachrypnięty, rozkazujący i szorstki) że chłopak nie potrzebował niczego więcej. Nie zastanawiał się nad konsekwencjami, ba. Ten wieczór dedykował właśnie takim beztroskim chwilom. Nie tego chciał wychodząc dzisiejszego wieczora ze swojej bezpiecznej strefy?
— Lepiej po…? — Tony uniósł brwi i lekko się uśmiechnął. Być może sprawiał wrażenie bezwolnej ofiary i niewinnego chłopca, w rzeczywistości jednak… nie, doskonale wiedział, nawet jeśli chwilowo poddał się działaniu alkoholu, który w cudownie odrętwiający i beztroski sposób odzierał go ze wszelkich wahań i wątpliwości. Trunki pite na samych szczytach drapaczy chmur nie przyprawiały nigdy o zawroty głowy. Tony po raz pierwszy w życiu miał wrażenie, że ziemia ucieka mu spod stóp.
Przeciągnął się lekko i tak już maksymalnie rozwalony na pościeli i wyszczerzył do jednookiego mężczyzny, którego zamiary były aż nadto oczywiste.
Złapał go za nadgarstek w chwili, gdy jego poczynania sprawiły, że kolejny niepowstrzymany jęk uciekł mu wprost z trzewi. Gdy w rzeczywistości miał ochotę rozłożyć nogi i dać się wypieprzyć na sto i jeden sposobów przez faceta, którego nigdy wcześniej nie widział i prawdopodobnie nigdy więcej nie spotka, jego umysł na moment doszedł do głosu.
Tony podniósł się chwiejnie na przedramionach, a następnie dźwignął do siadu. Jego twarz znalazła się bardzo blisko twarzy Dimitry’ego. Czuł na policzkach jego oddech. Zapach alkoholu. Ciepło. Lekko rozchylił usta i przybliżył się bardziej nie pozwalając sobie jednak na kontakt.
— Zawsze tak działasz? Ratujesz bezbronnych chłopców — rozpalone, mokre, lekko nabrzmiałe wargi nie mogły go wreszcie nie dotknąć, zwłaszcza gdy plątały się tak niebezpiecznie blisko ucha. Tony zamruczał i otarł się o mężczyznę w pozycji na czworaka, którą w którymś momencie zajął. Jego rozkraczone nogi znajdowały się po obu stronach ud mężczyzny, ale młodzieniec nie wydawał się być tym ani trochę skrępowany. Może rzeczywiście po raz pierwszy w życiu był naprawdę pijany? — a potem zaciągasz ich do pokoju na piętrze… — westchnął przeciągle drażniąc bestię niezbyt świadom tego, że wcale nie miał kontroli nad sytuacją. Tutaj, w tej chwili jego nazwisko nie działało. Nie wiedział z kim miał do czynienia, a alkohol szumiący w jego żyłach nie pozwalał na odebranie sytuacji poważnie.
Zawsze mógł to przerwać. Odwrócić się i odejść. Wsadzić rękę do gardła bestii pewien, że ta nie zaciśnie na nim zębów. Ale tym razem nie było nikogo, kto by nad nim czuwał. Z premedytacją pozbył się ochrony i jakichkolwiek hamulców.
Dimitry był raczej oszczędny w gestach. Tony opadł na jego uda ocierając się swoją erekcją o jego krocze wyraźnie rozbawiony. A potem jak gdyby nic zszedł z niego szukając porzuconej koszulki, w pijackim widzie mamrocząc coś o konieczności powrotu do domu. Daleko mu było do zaliczenia zgonu, wręcz przeciwnie, okazał się nazbyt ruchliwy i uparty.
Bardzo łatwo tracił zainteresowanie.
Ale przecież miał do tego pełne prawo.
Był cholernym Sitwellem, do kurwy, mógł wszystko.
Nie było konsekwencji.

Co za głupi, impertynencki facet. Tony założył ręce na piersi i wbił niczym niespeszone spojrzenie w mężczyznę, który poczynał sobie tak śmiało. To prawda, że zawdzięczał mu nie tylko swoje dokumenty i pieniądze, ale godność, zdrowie i może życie, ale biorąc pod uwagę kim był, to był jego zasrany obowiązek. Tony nie musiał robić niczego, tym bardziej, że Dimitry nawet się nie starał. Zupełnie jakby sam czegoś od niego oczekiwał.
Chłopak zmierzył go spojrzeniem i fuknął udając, że nie zauważa opiętej ciasno koszulki na jego torsie, że nie widzi sprężystych ud okrytych materiałem spodni.
— Nie jestem niedoświadczony. A ty nie potrafisz zajmować się księżniczkami, które lubią być adorowane — odparował mało po męsku, ale było w jego słowach, gestach, stylu mówienia i spojrzeniu coś takiego, że… nie żartował. Nienormalnie jasne tęczówki błyszczały w sztucznym świetle, ale wyraz twarzy chłopaka trudny był do przeniknięcia. — I znam wielu bohaterów. Tobie daleko do bycia dla nich chociażby podnóżkiem — mruknął zaczepnie i prowokująco i odwrócił się w stronę mężczyzny.
Nie usiadł na łóżku obok niego, za to całkiem zgrabnym, jak na alkohol wciąż mocno szumiący mu w głowie, ruchem wśliznął mu się na kolana siadając na nich okrakiem. Podciągnął się trochę do góry i podparł na rękach zawisając nad Dimitrim. Gdyby któryś z żołnierzy, albo ojciec zastali go w takiej pozycji, strzelaliby bez ostrzeżenia.
Już samo to było wystarczającym powodem, by zainteresować się mężczyzną. Tony sięgnął ręką do jego opaski i przejechał po niej palcem, obrysował jej kształt i kilka razy uczynił gest jakby chciał pod nią zajrzeć. Kusiło go to, ale nie był aż takim samobójcą.
— Ratujesz mi tyłek, stawiasz alkohol i zgrywasz pieprzonego dżentelmena. Odprowadzisz mnie do domu, jeśli cię o to poproszę? Opowiesz bajkę na dobranoc? — Tony poruszył się ocierając się o newralgiczne miejsce. Wyraźnie sobie z niego drwił, prowokował, zachęcał? Wiedział co robi, czy też nie, ktoś powinien był nauczyć smarkacza, że nie powinno drażnić się bestii, jeśli ta była głodna.

Tony z lekkim przestrachem wpatrywał się w tę groźną twarz. Mężczyzna rzeczywiście nie wyglądał jak ktoś, kto trudnił się ratowaniem dam z opresji i odprowadzaniem grzecznych chłopców do domu. Mimo to nie zamierzał dać mu się sprowokować, nawet jeśli takie zachowanie wywoływało w nim niejaki dyskomfort. Miał dość tych wszystkich wymuskanych paniczyków, którzy go otaczali. Wychowany pod kloszem po prostu nie miał tej umiejętności rozróżniania ciekawości od wściubiania nosa w nie swoje sprawy.
— Co ci się stało? — chciał zapytać nie mając zielonego pojęcia o granicach i jakiejkolwiek przyzwoitości w kwestii zachowania taktu. Chęć przesunięcia palcami wzdłuż głębokiej, szpetnej blizny zagłuszyły słowa mężczyzny.
Tony spojrzał na niego nierozumiejącym wzrokiem i zanim zdążył w jakikolwiek sposób zareagować, wylądował na łóżku pod nim, wijąc się pod jego dotykiem. To nie była czysta przyjemność, chłopak nie mógł pozbyć się wrażenia, że robił coś bardzo, bardzo złego, ale w tym momencie ani trochę mu to nie przeszkadzało. Dodatkowo cholernie bawiła go myśl o reakcji ojca, który gdyby się dowiedział, że jego śliczny, wymuskany jedynak dał się pieprzyć byle śmieciowi z niskich sfer…
— Och, kurwa… — westchnął w mało elegancki sposób odchylając głowę jeszcze bardziej.
Tym samym rozchylił nogi, z początku nieśmiało, po chwili jednak objął mężczyznę w biodrach przyciągając go do siebie w ten sposób. Objął go za kark i zmusił, by ten pochylił się nad nim i zajął czymś ciekawszym niż przygryzanie ucha…
— Na przykład w jakie? — spytał przewrotnie, w taki sposób…
Naprawdę sprawiał takie wrażenie… Nieczęsto ktoś taki bywał w tego typu miejscach. Dimitry pewnie nigdy wcześniej nie miał do czynienia z tak pięknymi i zadbanymi chłopcami. Z tak… chętnymi.
Alkohol szumiał w głowie Tony’ego, blokując zdrowy rozsądek i jakąkolwiek moralność w dojściu do głosu. Nigdy wcześniej nie był w takim stanie, nie… nie kontrolował się.
I naprawdę, naprawdę nie wiedział co robił ocierając się w tak wyuzdanym, wulgarny sposób o krocze mężczyzny.
— I co z tą twoją nagrodą? — spytał cicho będąc tak blisko, że przy każdym słowie muskał swoimi ciepłymi, wilgotnymi i nabrzmiałymi wargami te chłodniejsze, szorstkie… wywołujące dreszcze. Doprowadziłyby go do szału samymi słowami, Tony był tego pewien.