Ta sztuka ma trzy akty. Akt pierwszy, akt drugi. I akt rozpaczy.

Co zrobisz?

Co zrobisz, gdy jesteś przechodzonym już, przeżutym i wyplutym aktorem, którego duma wciąż zębami trzyma się desek Capitolu? Jesteś samotnym żeglarzem, którego statek z wolna zaczął zawijać do portu "Trzydziestolatek". Wielkie, śmiałe aktorstwo zastąpiły ci może nie aż tak wielkie, ale równie śmiałe rachunki i podatki. Zostawiła cię żona. Uciekł ci pies.
Spójrz, jesteś nikim.
Co zrobisz, gdy dzień w dzień musisz widzieć JEGO paskudnie piękną mordę? JEGO głos wgryza ci się w mózg. JEGO drżące na scenie dłonie sprawiają, że pamiętasz, dlaczego się urodziłeś. Nienawidzisz GO całym sobą, JEGO głosu, JEGO pasji, JEGO młodości. I ogromnego talentu.
Zazdrościsz, bo potrafi grać tak, jak ty nigdy nie będziesz mógł.

Co zrobisz, gdy jedyną szansą na odbicie się od dna jest spektakl, w którym będziesz musiał zagrać JEGO kochanka?
Dobrze wiesz, że ON nie "odgrywa sztuki". ON wyrywa sobie fragmenty serca i przekuwa je w rolę.
Dobrze wiesz, że jeżeli zechcesz MU dorównać, musisz zrobić to samo.


Co zrobisz?