Reign of Winter

* Dziękuje Sigmie za znalezienie arta idealnego.

Prawdopodobnie najbardziej nienawistny temu tytułowi spadkobierca Klanu Popiołu, jaki się narodził. Syn pojmanej i więzionej w pałacu nimfy wodnej, która umarła, zmuszona do roli królewskiej nałożnicy. Nienawidzi ojca i nienawidził obu braci – ale nie on ich zabił, ponieważ tylko rodzeństwo oddzielało go od lodowego tronu i obowiązków monarchy, którym Ceol być nie chce. Ma predyspozycje, ale nie chce. Lodowy Pałac uważa za swoje więzienie, a wszystkich jego mieszkańców za potwory śmiejące się z jego sytuacji.
Jest więźniem Pałacu Lodu. Przekonał się o tym, gdy w wieku siedmiu lat, późnym latem próbował uciec. Przez większość roku górzysty kraj pokryty jest wielką warstwą śniegu, a samotna podróż nawet dla zimnolubnej półnimfy grozi śmiercią. Latem zaś śnieg topnieje i spływa z gór, zostawiając łysą ziemię. Ceol miał szczęście, że ojciec wysłał w pościg służbę pałacową. Nie może długo przebywać z dal od wody.
Nade wszystko zaś nienawidzi tego przybłędy, prymitywa z Południa, który wpadł ze swoimi zabłoconymi buciorami i ogorzałą mordą w białe ściany Pałacu Lodu. Ojciec ustanowił go jego osobistym ochroniarzem, ale Ceol dobrze wie, że jego prawdziwą funkcją jest pilnowanie, by młody książę nie zwiał i sam się nie zabił.

Jak zawsze obudzili go, wyciągając z basenu. Choć zrobili to delikatnie, nagły kontakt skóry z suchym powietrzem odebrał jak cios otwartą ręką. Warknął i strząsnął ręce służących, sam wygrzebał się na emaliowane, biało-niebieski kafle, wykręcił mokre włosy. Pozwolił, by go ubrano wprost na nagie, wilgotne ciało. Ceol nie wycierał się. Nigdy.
- Zaraz podamy posiłek, Wasza Książęca Miłość – szepnęła służąca, chyląc się w pokłonie. Włosy księcia były dziś atramentowoczarne, gdzieniegdzie przecinane pasmem tak głębokiego granatu, jaki przybiera tylko nocne niebo wysoko w górach. Oczy miał niebieskoczarne, ciemne jak chmury gradowe.
Kolejny dzień rozpoczął wściekły jak osa.
- Życzycie sobie surowe mięso, czy…?
- Gdzie on jest? – przerwał jej obcesowo, chociaż wiedział. Druga służąca bez słowa wskazała drzwi komnaty.
Strażnik najpewniej już tam stał. Oczy księcia przyciemniły się jeszcze bardziej. Przez chwilę pozwalał bez ruchu, by kobiety czesały go. Dlaczego był taki wściekły? Czy coś miało się dziś…?
Ach, tak.
- Przyjęcie – wycedził. – Czy mój ojciec nadal nie wyleczył się z tego śmiesznego pomysłu?
Służąca zbladła.
- Wasza Książęca Mość, ucztę zaplanowano na dziś, na trzecią godzinę wieczoru.
Coel zgrzytnął zębami i wstał.
- W takim razie idę przemówić mu do rozsądku.
Dziś mijała trzynasta rocznica śmierci jego matki. Ojciec, jak co roku, wystawiał potężną ucztę na jej cześć. Kiedyś Ceola nawet bawiło obserwowanie, jak jego dwaj przyrodni bracia siedzą z kwaśnymi minami, a blada macocha dławi się żółcią, podczas gdy przy stole wznoszone były toasty na cześć zwykłej nałożnicy. Teraz, przy obecnej sytuacji politycznej, głupota tego przedsięwzięcia była tak oczywista, że Ceo był pewien, iż ojciec zaniecha narodowej tradycji uczczenia zmarłej w dniu jej śmierci.
Jak widać, niesłusznie.
Z rozmachem otworzył drzwi, z lubością zauważając, że uderzyły strażnika. Ten nawet nie drgnął. Cholerne, spieczone słońcem Południe płodziło ludzi krzepkich, żylastych i twardych jak stal.
Nie powitał go. Nie było potrzeby. To tylko śmieć z Południa, barbarzyńca, który przyplątał się do Dworu Lodu. Wszyscy spośród Klanu Popiołu byli wąscy, smukli, jasnowłosi i bardzo bladzi. Zawsze odziany na czarno, smagły, ciemnowłosy Jarden wyglądał wśród nich jak nieelegancki, wtrącony niepotrzebnie przecinek.
Poza tym – to sługa powinien powitać pana pierwszy, jak nakazywała etykieta.

Ceol zaklął szpetnie. Ale tylko w myślach – jakby nie było, odebrał staranne wykształcenie, a członek rodziny królewskiej nie klnie jak wojskowy trep, zwłaszcza, gdy jest w zasięgu uszu swoich sług.
- Ten starzec oszalał – wycedził. Wyprostował się, odgarniając z policzka pasmo mokrych włosów. Zadarł głowę, by spojrzeć strażnikowi w oczy, co tylko dodatkowo go rozsierdziło. Jakim prawem ten barbarzyńca z Południa był wyższy o głowę?!
- Nie wezmę dziś udziału w żadnych zajęciach – warknął. – A jeżeli usłyszę jeszcze jedną nieprzyjemną uwagę na temat moich postępów w lekcjach, każę cię wychłostać na śniegu, na pałacowym dziedzińcu.
Wcale nie żartował.
A jeździć konno nie lubił. Podświadomie czuł, że on – istota półwodna – i koń do siebie nie pasują. Nieważne, którego królewskiego wierzchowca dosiadał, zdawał się dostrzegać w głębi łagodnych czarnych oczu kpiące błyski. Konie próbowały skubać mu włosy i strzępić szaty.
Jarden, który wyglądał, jakby w siodle się urodził, wcale nie pomagał. Ceol nie rozumiał, dlaczego jego opiekunem i nauczycielem ma być ktoś… taki. Jarden był starszy zaledwie dziesięć wiosen. Książę czułby się znacznie lepiej, gdyby musiał pobierać nauki od kogoś statecznego i siwego – fakt, że Południowiec robi wszystko bez wyraźnego trudu, doprowadzał go do szału. Istniała chyba tylko jedna dziedzina, w której młody książę go przewyższał, a było to pływanie.
Ojciec mylił się, jeżeli zakładał, że dając mu strażnika niewiele starszego prezentuje mu tym samym przyjaciela. Ceol nie miał w Pałacu Lodu żadnych przyjaciół. I nie zamierzał ich mieć.
- Prowadź – rzucił sucho. – Do ojca.

Ceol zacisnął wargi w cienką kreskę. Jego włosy, o ile to w ogóle możliwe, stały się jeszcze czarniejsze, a oczy przybrały kolor nieba na chwilę przed burzą gradową. Jakim prawem ten południowy śmieć śmiał go pouczać?
Mimowolnie wyprostował się, siejąc wokół roziskrzonym, wciekłym spojrzeniem. Mógłby zaprzeczać swojemu królewskiemu pochodzeniu, ale nic z tego – posturę i krok miał iście monarszy.
Wparował do Sali tronowej, ignorując strażnika, który w regulaminowej odległości przyklęknął. Ceol nie zrobił tego, choć powinien. Ojciec nie zajmował tronu – stał kawałek dalej w otoczeniu dworzan i głównego architekta, spokojnie doglądając prac rzeźbiarz. Książę mimowolnie obrzucił salę tronową spojrzeniem i westchnął w podziwu. W tym roku miały być to cudowne papierowe kwiaty w odcieniu bieli i błękitu. Oraz lodowe rzeźby. Dłuto śmigało w rękach artysty, wydobywając z bryły zmrożonej wody smukłą postać.
Odwrócił wzrok, czując, że pieką go oczy. Artysta był utalentowany, a oblicze portretowanej dobrze znane.
- Ojcze – powiedział, zbliżywszy się do króla. Ten dał znak dworzanom, że dyskretne oddalenie się kilka kroków do tyłu nie jest potrzebne.
Dopiero tuż przed królem przystanął i, z wahaniem, przyklęknął, tylko po to, by zaraz wstać.
- Czym jest ten cyrk, mój ojcze? – spytał cicho. – Brak ci ognia w Pałacu Lodu?
Odwrócił się w stronę Jardena. Strażnik nadal klęczał, ale jego oczy – czujne i uważne – utkwione były w księciu. Jarden pilnował go. Zawsze.
- Powiedziałem, że nie chcę lekcji konnej jazdy – dodał, choć tego nie planował. – I powiedziałem, że nie chcę, by ten człowiek mnie prześladował. Mierzi mnie. Dlaczego mnie karzesz?

Ceol zasyczał wściekle, choć w jego przypadku nawet takie dźwięki brzmiały jak śpiewny świergot nadmorskich ptaków. Jego oczy – granatowe, przymrużone, straszne – miotały gromy.
- Tradycja wymaga, głupcze – wycedził bardzo cicho, by nikt go nie słyszał prócz ojca – by nie podburzać tłumu żądnego twojej głowy.
Przesadzał.
Król był szanowanym i sprawiedliwym władcą, a nigdy póki co nie zdawał się dybać na jego głowę. Niemniej nagła destabilizacja sukcesji tronu mogła urodzić w niejednej głowie zbyt śmiałe pomysły, a Ceol dobrze zdawał sobie sprawę z tego, jaką opinię miał w Pałacu Lodu.
Bękart wodnej dziwki.
Obibok, rozkapryszony paniczyk.
Półzwierzę, ryba usychająca bez wody. Kto to widział, by król górskiego państwa był rybą?
Książę sam uważał to za absurd. Aczkolwiek bardziej absurdalna zdała mu się propozycja jego „opiekuna”.
- Czyś ty oszalał? – parsknął, jeżąc się jak kot. – Nie zamierzam z nikim tańczyć, nie zamieram nawet pojawić się na tej idiotycznej szopce, podczas której znów zszarga się imię mojej matki.
Książę był blady z gniewu, a na policzkach wykwitały mu szkarłatne plamy tak niepasujące do jego zwykłych kolorów: bieli, czerni i błękitów. Zacisnął ręce na rękawach szaty, by Jarden nie dostrzegł, jak drżą. O dziwo nawet nie pomyślał o ojcu – bał się, że to przybłęda z Południa dostrzeże jego słabość.
- Jak śmiecie – wykrztusił tylko.
Odwrócił się na pięcie, nie zaszczycając króla nawet spojrzeniem, nie mówiąc o regulaminowym ukłonie. Ktoś o niższym statusie mógłby trafić za to do aresztu. Ceol ruszył ku wyjściu, sztywno wyprostowany, przekonany o tym, że wydrapie strażnikowi oczy, jeśli ten za nim pójdzie.
Jak mógł mu proponować taniec, skoro znał jego sytuację? Wiedział, jak żyła i jak umarła jego matka, po stokroć przeklinając własną bezsilność. Wiedział, że książę był tu zamknięty. Niczym ptak w klatce z lodu.
Tuell’lac Foallach.
- Nienawidzę was – wyszeptał. – Nienawidzę.

Jarden chciał od razu ruszyć za nim, co było tutaj bardziej kwestią przyzwyczajenia, jednak tym razem król nakazał mu pozostać. Mężczyzna zawahał się na chwilę, patrząc na znikającą za drzwiami sylwetkę księcia, by wreszcie podejść bliżej władcy. Ich wspólna rozmowa nie trwała długo, za to poruszała istotne kwestie dotyczące przyjęcia. Nie dało się ukryć, że tutejsza arystokracja niezbyt przychylnie patrzyła na młodego następcę tronu. Starali się trzymać to pod maską szacunku oraz dworskich uprzejmości, ale wystarczyło, że zostawali sami, z dala od króla, by nie szczędzić słów na temat obecnej sytuacji.
Jarden wiedział, do czego to zmierzało. Przyjęcie byłoby idealną okazją do upokorzenia, a nawet usunięcia księcia. Nie musiał spędzić całego życia na dworze, wiedząc jacy byli ludzie. Przewidywalni. Chciwi.
I gdy rozmowa wydawała się być skończona i Jarden chciał już odejść, król niespodziewanie powiedział:
― Cokolwiek się nie stanie, bądź przy nim.
Południowiec zmarszczył brwi, zastanawiając się, czy w tym dosyć oczywistym stwierdzeniu kryło się drugie dno. Nie miał jednak czasu, by się nad tym zagłębiać. Odprawiony przez króla, Jarden ruszył szukać księcia. Nie pierwszy raz musiał się za nim uganiać po pałacu i zapewne nie ostatni. Ale gdziekolwiek by nie poszedł, mężczyzna w końcu go odnajdywał.
Tak też było i tym razem. Nie podszedł od razu, jakby chcąc się psychicznie przygotować na falę gniewu, którą zapewne miał mu zaraz dostarczyć książę. Dobrze pamiętał jak król sugerował, by próbował on nawiązać jakąś nić porozumienia z Ceolem. Niestety nie było to takie proste, gdy osoba była nastawiona do ciebie niemal od początku. Jarden starał się pokazać, że mimo wszystko rozumiał sytuację, w jakiej był chłopak. Mógł go spotkać znacznie gorszy los. Tym bardziej chciał sprawić, żeby książę spojrzał na to inaczej, zrozumiał poczucie obowiązku, by pozwolił Jardenowi dobrze przygotować go do przyszłej roli.
A może po prostu pomylił kolejność?
― Ksią- Ceol. ― Imię młodzieńca brzmiało obco w jego ustach. Dotąd wzbraniał się, by go używać. ― Posłuchaj. Bunt ci nie pomoże, a jedynie pogorszy sprawę. Chcesz tego, czy nie, jesteś następcą tronu... ― Nie, takie pouczanie na nic się nie zda, pomyślał. Musiał objąć inną taktykę. ― Pomyśl, że idziesz tam dla niej. By oddać jej cześć, a nie zabawiać starych elegantów. Idź tam jako jej syn, a nie przyszły władca.