With your furry ass at my side...

Kiedyś to musiało nastąpić. Wszystkie nadnaturalne istoty, których istnienie opisywały (i zaskakująco dobrze ukrywały) mity i legendy, przez postępujący rozwój technologii i odkrycia na niwie metafizycznej musiały wyjść z ukrycia i żyć wśród ludzi. Jakimś niezgłębionym cudem obyło się bez wojen, powstań, demonstracji religijnych... ale napięcia były i nadal są. Tutaj atak, tam zamach, gdzie indziej próba linczu w jakimś zaścianku, niszczenie mienia... ludzie znaleźli nowy cel dla naturalnej dla nich nienawiści, inny niż oni sami, i nie wahali się jej wyładowywać. Policja robi co może, oczywiście, aktywiści praw istot rozumnych też działają prężnie w akcjach uświadamiających, lecz wystarczy jeden punkt zapalny, by na dłuższy czas gdzieś zapanował chaos.

Oczywiście, wewnętrzne konflikty między wrogimi sobie gatunkami też nie pomagają, lecz widoczny jest trend zniżkowy. Teraz coraz częściej można spotkać rusałki pracujące w przedszkolach, uczące dzieci i młodzież o roślinach; najady pomagające ratownikom wodnym przy jeziorach i na wybrzeżach mórz i oceanów; syreny i trytonów będących specjalnymi oddziałami poszukiwawczymi przy katastrofach na morzu; i przykłady można mnożyć. Gatunki starają się wspierać ludzi i siebie nawzajem, pracując ciężko dla wspólnego przetrwania.

Przykład? Wpływowy wampir, biznesmen i właściciel korporacji wytwarzającej krew żywieniową z niezdatnych już do spożycia zasobów banków krwi na świecie, posiadający jako najbliższego ochroniarza i długoletniego przyjaciela... wilkołaka. Para wymyślona w piekle? Wręcz przeciwnie. Ale to już inna historia - oddajmy więc głos bohaterom...

Wampir - biznesmen - Varyesha
Wilkołak - ochroniarz - Lama~

Zaczynając od jego przeszłości. Już jako szczeniak wychowywał się wśród wampirów. Szkolony był od zawsze jako ''pies'' obronny. Mimo iż rasy niby żyły razem to jednak wampiry zawsze miały tą mentalność, że są lepsze, szlachetniejsze od byle futrzaka. Dlatego też jako szczeniak już przechodził ciężkie treningi, nie raz kończył poobijany czy ze złamaną łapą, ale był uparty. Skoro oczekiwano od niego siły to postanowił im ją pokazać. Długoletnie treningi i uparcie w dążeniu do wyznaczonego celu sprawiły, że obecnie no nie ma raczej kto mu zagrozić...może nie jemu, a raczej pewnemu wampirowi, którego ma za zadanie chronić. Sam nawet nie pamięta jak go poznał i jak to wszystko się potoczyło, że skończyli w takim, a nie innym miejscu.

Lucien jest uparty...jak już coś sobie wymyśli no to nie ma siły by zmienił zdanie i zwyczajnie się poddał. Patrząc na niego ma się wrażenie, że jest poważnym młodzieńcem biorącym wszystko na poważnie i tak jest...po części. W pracy zachowuje pełen profesjonalizm i nie daje się nawet sprowokować swojemu przyjacielowi. Poza pracą nieco luzuje poślady i pozwala sobie na więcej. Zawsze jednak trzyma gardę i wie kiedy przestać lecieć w kulki. Wyrozumiały, ambitny, uparty i oddany, tak w skrócie można go opisać.

Ciekawostki:
-jako psowaty ma swoje słabe punkty, trzeba jednak wiedzieć gdzie połechtać by całkiem zmiękł,
-na ciele posiada wiele blizn po stoczonych walkach,
-ma słabość na punkcie słodyczy choć się do tego nie przyzna,
-reszta wyjdzie w praniu~

???? (wiecznie wygląda na 32 lata) | Wampir czystej krwi | Lord kręgu Bloodhaven | Biznesmen, członek wampirzego Konklawe | 193 cm, 98 kg

Corvus, jak przystało na przedstawiciela rasy krwiopijców, jest... dla większości zagadką. Nikt (z może jednym wyjątkiem) nie widział wszystkich jego twarzy. Dla partnerów biznesowych jest uprzejmy, chłodny, zdystansowany; dla przedstawicieli innych ras jest beznamiętny, nawet wyniosły, pewny siebie; dla swoich wampirzych podwładnych jest rygorystyczny, wymagający, surowy, ale sprawiedliwy; a prywatnie, dla kudłatego przyjaciela? Cóż... Lucien mógłby godzinami opowiadać o tym, jaki jego 'podopieczny' jest dziecinny, jaki potrafi być złośliwy i perfidny, jaki uparty i rozkapryszony. Ludzie ponoć takie coś diagnozują jako bipolarność, czy jakoś tak.
Nie zmienia to jednak faktu, że jest starym, bardzo starym wampirem, który wiele widział i wiele przeszedł, który posiadł wiele mocy i tajemnic - posiadanie go za wroga jest bardzo... nierozsądne. Mimo że nie jest porywczy, jego pamiętliwość stała się już legendarna. Ale z kolei swoim sojusznikom i przyjaciołom będzie wierny do końca, wykorzysta każdy trik w swoim bogatym arsenale, każdy kontakt, każdą metodę szantażu i zastraszenia, żeby im pomóc.

Trivia:
- może swobodnie chodzić w świetle słonecznym, ale bardzo nie lubi tego robić; ściąganie go z łóżka na spotkania z ludzkimi kontrahentami możecie sobie wyobrazić...
- ma bardzo dobry głos i lubi śpiewać.
- ma niesamowitą słabość do dzieci, nieważne jakiej rasy. Zaskakująco często to, jak ktoś traktuje dzieci, wpływa na to czy Corvus nawiąże z nim kontakty biznesowe czy też nie.
- najlepiej relaksuje się w wannie, albo przy kominku z dobrą książką i dobrym alkoholem.
- od momentu wejścia na rynek krwi żywieniowej, ani razu nie zapolował i nie pozwolił na polowanie jego klanowi.

Budzik. Najgorszy (zaraz po monotonnym marudzeniu niektórych z jego 'doradców') dźwięk, jaki mógł istnieć. Bo oznaczał on, że odpoczynek się kończył, że trzeba było wstać, że był dzień, że zaraz Lucien się pojawi i będzie chciał z niego ściągnąć przykrycie... czarnowłosy zignorował natrętne pikanie i odwrócił się na drugi bok, zakopując głębiej pod kołdrę. Nie zamierzał wstawać, było zdecydowanie za wcześnie dla niego. Wampiry w końcu były stworzeniami nocy, nieprawdaż? Kto to słyszał, by musiały się zrywać ciut świt, bo trzeba lecieć na negocjacje patentu do nowego preparatu przeciwko krzepliwości krwi, do wykorzystania przy produkcji krwi żywieniowej. No jakby do niego nie mogli się pofatygować wieczorem, kiedy będzie przyjemnie ciemno, chłodno, cicho, kiedy dawne legendy i podania o jego rasie podpowiedzą najbardziej stosowne urywki dotyczące mocy wampirów...
Pikanie ustało. Budzik się wyłączył wreszcie. Doskonale, mógł wracać do spania, nic mu już nie przeszkadzało. A Lucien... eh. Przekona go, że jeszcze godzina czy dwie snu wcale nie zaszkodzą. W końcu nie musiał tam lecieć, mógł po prostu wykorzystać swoje moce i się przenieść przez cienie! Doskonałe rozwiązanie. A że nie wszyscy ludzie byli przyzwyczajeni do takich pokazów? Trudno. Jeśli jeszcze po tylu latach coś ich dziwi, to znaczy że żyją pod jakimś kamieniem albo coś...

Och, wyczuł wilkołaka z daleka, jak zwykle zresztą. A to oznaczało że już niedługo jego odpoczynek się zakończy... on nie chciał... naprawdę, ósma rano to jakaś szatańska godzina, kto w ogóle wymyślił bycie przytomnym i produktywnym o tej porze?! Ale niektórzy oczywiście to potrafili... zawinął się jeszcze ciaśniej, blokując wszystkie szczeliny przez które światło mogłoby go dosięgnąć, i czekał. Był cierpliwy, jak zawsze, idealny drapieżnik...
Lucien wkroczył do sypialni z impetem, jak to on. To by wywarło o wiele lepsze wrażenie, gdyby wampir go od dawna nie wyczuwał... tylko leżał spokojnie, słuchając kroków w sypialni i głosu wilkołaka. Zamruczałby nisko, lubił słuchać tego głosu... ale nie. Teraz nie był odpowiedni moment. Teraz musiał czekać... czaić się...
Gdy kołdra została częściowo z niego ściągnięta, Corvus błyskawicznie złapał przyjaciela za nadgarstki, pociągnął za sobą z powrotem na łoże i czym prędzej docisnął wilkołaka do pościeli, na moment puszczając jedną jego rękę by naciągnąć kołdrę z powrotem. Na tyle mógł sobie pozwolić, Lucien pewnie się tego nawet spodziewał, po tylu razach... wtulił nos w srebrzyste włosy i tylko odetchnął głęboko.
- Ale czemu mam wstawać, Lu... do spotkania zostały trzy godziny, z których dwie mogę przespać smacznie, bo istnieje coś takiego jak podróż przez cienie... - zamruczał nieco chrapliwie. Jak zwykle, po głębszym śnie jego struny głosowe zawsze nie chciały współpracować tak od razu. - Nie marudź, możemy się jeszcze zdrzemnąć... - zakomenderował, chociaż wiedział że i tak skończy się tak, jak chce tego Lucien. Ale gdyby nie pozwolił sobie na chociaż trochę typowych dla siebie przekomarzań, to by oznaczało że albo się źle czuje, albo jest w bardzo podłym humorze.

Wampir przewrócił lekko oczami, czego jednak jego przyjaciel zobaczyć raczej nie mógł, i pozwolił mu się wydostać z jego uchwytu i spod przykrycia. Nie protestował też, kiedy owo przykrycie zostało z niego ściągnięte... usiadł, ziewając szeroko, po czym zwlókł się w końcu z łóżka. No dobra... jak trzeba, to trzeba... doprowadził się do bardziej niż porządku w dziesięć minut, przebrał w czekające ubrania i po rozczesaniu włosów (z małą pomocą paru sztuczek, bo czemu miałby nie oszukiwać jeśli może) pojawił się w kuchni po swoje śniadanie. Marynarkę garnituru póki co odwiesił na oparcie krzesła, skoro nie musiał być jeszcze w pełni elegancki, to wykorzysta każdą chwilę dla rozluźnienia.
- Pamiętasz wszystkie ostrzeżenia dotyczące przedstawicieli, z którymi mamy się spotkać? - rzucił lekkim tonem, sącząc spokojnie jeszcze ciepłą krew. Ach, cudowny wynalazek mikrofalówek... - Coś tam było, że niezbyt szanują czy nawet lubią takich jak my, i mogą się posunąć dość daleko w zawoalowanych obelgach... będziesz w razie czego mnie pilnował, hm? - posłał wilkołakowi mały uśmiech. Lucien zawsze potrafił dostrzec pierwsze oznaki irytacji wampira, ale od jego własnego stopnia zdenerwowania zależało, czy i kiedy zainterweniuje... parę razy to doprowadziło do bardzo interesujących sytuacji. Corvus nigdy nie zapomni tamtego balu dobroczynnego, na którym ktoś jakimś cudem zdołał prawie że wyprowadzić stoickiego i beznamiętnego przy pracy ochroniarza z równowagi... fajerwerki były przecudowne.
- Chociaż to w sumie dziwne, że pomimo takiego nastawienia zdecydowali się skontaktować właśnie z moimi handlowcami. Może próbują coś zatuszować? Albo chcą pokazać, że starają się zmienić sposób myślenia? - wybrał palcem do końca krew ze szklanki, oblizał go starannie i potem popukał się nim po wargach. - W każdym razie, może być... ciekawie.