Among the Stars

Stan - fabrycznie nowy.
Rok produkcji - 3028 r.
Rozwój - osiągnięcie pełnej świadomości, jak i stanie się "dorosłym" szacuje się na sześć miesięcy do roku czasu od uruchomienia.


Model CX-825 został stworzony w celach towarzyskich, miał pełnić rolę towarzysza podczas odległych podróży międzygalaktycznych, pomagać w domach czy opiekować się samotnymi osobami. Jest to jedna z najwyższych półek, jeśli idzie o androidy, jego powłoka została wyposażona w nanosensory, dzięki którym zdolny jest do podobnego odczuwania co człowiek. Będzie czuł zmiany temperatur, ból, a nawet przyjemność. Niemniej jednak odczuwanie dotyczy jedynie powłoki, co znaczy, że pozbawienie go której z kończyn nie spowoduje bólu, poza tym odczuwanym względem naciętej czy rozerwanej powłoki z nanosensorami.

Wiek - wizualnie 27 lat.
Wzrost - 173 cm.
Waga - 79 kg.
Kolor tęczówek - Szaroniebieski.
Kolor włosów - Biały.

Wizualnie do złudzenia przypomina człowieka, ale podczas początkowego stadium rozwoju może zdradzać się swoim nienaturalnym, nieco dziecinnym zachowaniem. Piekielnie inteligentny, ale tym samym nie potrafi rozróżnić dobra od zła i jest niezwykle podatnym gruntem, doskonałym dla kogoś kto pragnie stworzyć robota z konkretnymi cechami charakteru.

Tego dnia na planecie Centauri-B panował wyjątkowy skwar, zaserwowany przez dwie bliźniacze słońca tego układu. Był on na tyle nieznośny, że mieszkańcy z wyższych sfer w końcu podjęli decyzję o wzniesieniu kopuły, mającej chronić ich przed docierającymi promieniami. Dla innych taka pogoda nie robiła praktycznie różnicy. Mowa tu była o pospólstwie, wałęsających się po najniższych poziomach miasta, którzy prowadzili kompletnie inne życie wśród oparów ściekowego smrodu oraz stęchlizny.
To właśnie tam kwitł w najlepsze czarny rynek, który swoimi towarami sprowadzał osobników z przestępczego świata na te poziomy. Stąd nie powinna dziwić obecność Jagera Xe’vira, przechadzającego się po tutejszych ulicach. W końcu załoga statku „Czarne Słońce” specjalizowała się w wykonywaniu różnych zleceń w zamian za sowitą zapłatę. Przez te lata ich zła sława zdążyła obiec nawet najdalsze systemy, a mimo to ciągle pozostawali nieuchwytni przez ręce prawa.
Tym razem ich wizyta na Centauri-B nie sprowadzała się do żadnego zadania, a jedynie zwykłego uzupełnienia zapasów oraz poszukaniu parę części do statku. Jager przeciskał się przez ludzi z wymalowaną obojętnością na twarzy. W krok za nim szła znacznie niższa kobieta, posępnym wzrokiem obserwując mijanych przechodni oraz handlarzy. Vex była z najdłuższym stażem, jeśli chodziło o przynależność do załogi mężczyzny. Jager pamiętał dobrze, gdy ją do siebie rekrutował: omal nie stracił przy tym ręki.
― Po jaką cholerę... ― odezwała się jego towarzyszka z wyraźną irytacją w głosie. Jager spojrzał na nią kątem oka. ― Powinnam była zostać na statku. Kto niby teraz przypilnuje tamtą dwójkę nierobów?
― To duzi chłopcy, Vex, poradzą sobie. ― Mężczyzna niespodziewanie skręcił, podchodząc bliżej do kramu jednego z handlarzy. Szybko jednak odszedł, widząc, że interesująca go część była niczym innym jak zwykłym, tanim rupieciem. ― Takie coś to mogę sobie jedynie wsadzić. Idziemy dalej. Przestań tak patrzyć Vex, tylko zrób użytek ze swoich ślicznych nóżek.
Kobieta prychnęła głośno, ale ostatecznie ruszyła za kapitanem. Jager mógł zrozumieć frustrację towarzyszki. Dotąd jak już miał po co ruszać w takie miejsca, brał ich wielkoluda, Aleksiego. Niestety z powodu ostatniej ich rozmowy, wolał z dwojga złego wziąć ze sobą marudzącą Vex, niż być narażonym na ponowne podjęcie tamtego tematu.
A jaki to był temat? O nim. O tym, jak to Jager Xe'vir, ten nieustraszony najemnik, zaczynał się starzeć. A raczej o kryzysie, który przez to przechodził. Coraz częściej łapał się na niepotrzebnych myślach o posiadaniu partnera, o prawdziwym związku... o rodzinie. Czyli trzy rzeczy wręcz niemożliwe do spełnienia. Starszy od niego Aleksi twierdził, że to w końcu minie. Kapitan myślał, że rozmowa z kimś takim mu pomoże. Niestety stało się odwrotnie.
Potrzebował rozwiązania. Takie, które pozwoli mu przeżyć ten okres i da skupić się na robocie.
Mężczyzna wodził wzrokiem, szukając potrzebnych rzeczy. Jednocześnie nie tracił czujności. Spędzenie większość życia w zakamarkach podziemi nauczyło go, że wyluzowany najemnik to martwy najemnik. Będąc przy końcu ulicy, kapitan niespodziewanie przystanął, marszcząc brwi.
― Co jest? ― zapytała Vex, instynktownie zbliżając dłoń do kabury.
― Wejdźmy tam na chwilę.

Syntetyki, czyli androidy nigdy specjalnie nie interesowały Jagera. Dotąd widział je jako spełnienie uciech dla osób, którym było obojętne czy mogli wyruchać robota, czy żywą istotę. Ważniejsze, by im się ładnie prezentowała i nie stawiała oporu. Stąd nie zdziwił się, gdy większość z mijanych przez niego nieuaktywnionych robotów przypomniała młodą osobę, niekiedy z wyraźnie podkreślonymi walorami. Stanął właśnie przy jednym z takich kobiecych androidów. Po chwili pochylił się w stronę swojej towarzyszki.
― Całkiem śliczniutka, nie? Z takimi balonami mielibyśmy niezłą osłonę. ― Vex zachichotała cicho, uderzając kapitana lekko w ramię. To zwróciło uwagę handlarzy, który zmrużył oczy, patrząc w ich stronę. Nie chcąc, by ich pogoniono, Jager wrócił do oglądania.
Chwilę później uwagę mężczyzny przyciągnął jeden z androidów, który jakby na siłę został wciśnięty w resztę syntetyków. A jednak się wyróżniał pośród reszty modeli. Przede wszystkim wyglądał normalnie, w znaczeniu, że nigdzie nie został przesadzony, jak to było z młodszymi modelami. No właśnie, młode modele. Ten tutaj zdecydowanie przypominał dorosłego mężczyznę. Jager, im dłużej mu się przyglądał, tym bardziej dostawał złudzenia, że stał przed zwykłym człowiekiem. Ślicznym człowiekiem.
Musiał przypatrywać mu się dłużej niż sądził, gdyż niespodziewanie obok niego zjawił się handlarz.
― Świetny egzemplarz, prawda? ― Starszy osobnik wskazał pobrudzoną od oleju ręką. ― Model CX-825. Całkowicie nowy. Z zaawansowaną funkcją nabierania pełnej świadomości.
― Co to niby znaczy?
― W przeciwieństwie do innych modeli nie wgrywa im się pierwotnej roli. Uczy się. Od właściciela.
Jager zwrócił wzrok ponownie na robota, wyciągając rękę. Przejechał nią po policzku nieaktywnego androida. Na każdy problem jest sposób. Oczy mężczyzny rozszerzyły się. Nagle naszła go pewna myśl. A gdyby tak...
― Ile?

Statkiem zatrzęsło mocno, gdy ruszył on z platformy, by wzbić się ponad chmury aż po samą orbitę planety. Jager przytrzymał się siedzenia w ich prowizorycznym salonie, które teraz zajmował ich nowy nabytek. Android nadal nie został uaktywniony. Jego decyzja dotąd spotkała się z wiązanką przekleństw od Vex, krótkim komentarzem na temat wydanych pieniędzy ze strony Aleksiego oraz... W zasadzie ich doktorek spojrzał jedynie spod łba na robota i wrócił do punktu medycznego.
Także mężczyzna został sam, zabierając się do uruchomienia syntetyka w sposób, jaki powiedział mu handlarz. Targowanie się z tym gościem było długie i męczące, ale w końcu opuścił cenę, gdy rękojeść pistoletu coraz częściej zaczynała być widoczna.
― No dobra, zobaczmy. ― Jager ze skupieniem zaczął wykonywać przekazane kroki. Za tyle kasy, mogłem kupić ulepszony pancerz, pomyślał, przechylając nieco głowę androida, Co ja wyprawiam? Bawię się w pieprzonego lalkarza.
― Słyszysz mnie? ― zapytał, ale nie otrzymał odpowiedzi. Cholera, może powinien jednak wezwać Vex albo Aleksiego? Oni znali się na takich rzeczach lepiej niż on.
― Byś odpowiedział co nowemu właścicielowi. ― W myślach już przeklinał się za taką popełnioną głupotę. ― Mówi do ciebie twój nowy właściciel. Powiedz coś. Swoją rolę, funkcje, cokolwiek!

Robot otworzył oczy w momencie, gdy Jager już zaczął rozważać poproszenie o pomoc któregoś ze swoich mechaników. W pierwszej chwili poczuł ulgę, wiedząc, że jednak nie spieprzył czego w swoim nowym nabytku. Przyglądał mu się zainteresowany, czekając aż te dwie, szaroniebieskie tęczówki skierują się w jego stronę. Teraz to dopiero wygląda śliczniutko, pomyślał, badając wzrokiem twarz nowego towarzysza. Jeśli miał być ze sobą szczery, nie wiedział, czego się spodziewać. Dlatego gdy na dzień dobry został zalany serią pytań, mężczyzna nie udawał zaskoczonego.
― Spokojnie! Dopiero żeś się uruchomił! ― Czyli bez problemu mówił. To dobrze. Jeszcze tego by brakowało, gdyby handlarzyna sprzedał mu niemowę. Inaczej kapitan musiałby by wrócić z gwarancją w postaci kilku strzałów z pistoletu.
Jager uśmiechnął się szeroko, machinalnie poprawiając swój płaszcz. Wyprostował się dumnie, chcąc sprawiać jak najlepsze wrażenie. I nieważnym było, że jego rozmówcą był syntetyk. ― Także czas trochę rozjaśnić ci sytuację! Miło mi ogłosić, że oto znajdujesz się na pokładzie mojego wspaniałego statku! ― Zbliżył się nieznacznie. ― Jestem Jager Xe'vir, kapitan statku oraz twoim nowy właściciel. Czyli od dziś należysz do mnie. Będziesz mi nieustannie towarzyszył ― zakończył, kładąc na ostatnie słowa wyraźny nacisk. Chciał, by android miał jak największą świadomość swojego obecnego położenia. Ale czy rzeczywiście poszło wszystko po jego myśli? To się miało okazać.
W tym momencie statkiem zadygotało lekko, a dźwięk z silników stał się głośniejszy. To znaczyło, że niedługo maszyna miała wskoczyć w prędkość nadświetlną. Tym bardziej powinien był sprawdzić, jak się rzeczy miewają w kokpicie.
― Słuchaj, muszę coś sprawdzić, dlatego pójdziesz ze mną. Przy okazji sobie obejrzysz statek... to jest twój nowy dom. ― To mówiąc posłał jeden ze swoich bardziej czarujących uśmiechów. ― No to chodź, CX- um... ― Jak brzmiała nazwa tego modelu? Za cholerę nie mógł sobie zapomnieć. W ogóle czemu sobie zawracał nim głowę? Przecież nie będzie go wołać po numerze modelu. Android należał do Jagera. Tym bardziej wypadałoby go jakoś samemu nazwać. I chyba nawet wiedział jak. ― Nemo ― rzekł, po krótkim milczeniu. Wyciągnął ku androidowi rękę. ― Tak, od dziś zwiesz się Nemo. A teraz ruszaj się. Przy okazji poznasz resztę załogi.

Czy ktoś tu mówił o niemowie? Android ciągle nadawał, a nim Jager zdążył na cokolwiek odpowiedzieć, ten już zmieniał temat. Pewnie innych ludzi by to zirytowało, ale mężczyzna musiał przyznać, że całkiem interesowało go zachowanie Nemo. Nemo. Sądząc po tym ślicznym uśmiechu, podobało mu się. Docenił kreatywność kapitana. Żeby jeszcze mógł to samo powiedzieć o reszcie załogi.
Później sytuacja zrobiła się z lekka niezręczna. Jager zmarszczył brwi, przez moment nie wiedząc, czy android pytał go na poważnie.
― Chwycić? By ci pomóc wstać? ― podpowiedział kapitan, czując, że już mu ręka cierpła. Ale trzymał ją, dopóki nie ścisnął syntetycznej dłoni i jednym pociągnięciem postawił Nemo na nogi. Nawet wagę miały dostosowane do ludzkiej. Tylko czy każdy był równie niekumaty? Nie, to było złe słowo. Jager powiedziałby, że android przypominał bardziej  zagubione dziecko, który zwyczajnie chciał się zorientować w sytuacji. ― Idziemy. Trzymaj się mnie, Nemo.
"Czarne Słońce" był najwspanialszym statkiem pod każdą gwiazdą w całej galaktyce. A tak przynajmniej będzie wmawiał każdemu kapitan. Sprawne oko zauważyłoby, że sama maszyna już trochę przeszła, ale dzięki licznym modyfikacjom, ciągle się trzymała.
― Tak jak wspominałem, Nemo ― mruknął kapitan, gdy prowadził androida w stronę kokpitu. ― Jesteś androidem, który za zadanie będzie głównie dotrzymywał mi towarzystwa. Rozumiem, że wszystko jest dla ciebie nowe, ale nie martw się twoje trybiki to ogarną! ― Uśmiechnął się, poklepując Nemo po ramieniu. ― Ten gest ma sygnalizować wsparcie ― szybko wyjaśnił Jager, pamiętając o sytuacji w salonie.
W kokpicie była jedynie Vex, zasiadająca na fotelu drugiego pilota. Była skupiona właśnie na nawigacji, ale znajomy syk odsuwając się drzwi sprawił, że zwróciła wzrok ku nim. Mina kobiety szybko zrzedła, gdy ta zobaczyła, że kapitan nie przybył sam.
― Nie rób takiej miny, słońce. Sobie tylko marszczek przez to narobić ― Dziewczyna prychnęła, schodząc gwałtownie z miejsca. ― Nemo to jest Vex, mój drugi pilot.
― Nie mogłeś zostawić tej zabawki? ― Kobieta zignorowała szybko androida, rzucając kapitanowi pełne wyrzutu spojrzenie. Ten jedynie uśmiechnął się łobuzersko. Patrzyła tak równie wtedy, gdy kończył transakcję o Nemo. ― W ogóle co to za imię, Nemo? Miałeś kryzys twórczy?
― Ja tam myślę, że mu pasuje, Vexiś ― Kobieta drgnęła, słysząc zdrobnienie, na co kapitan parsknął krótkim śmiechem. ― Podejdź tutaj, Nemo ― zwrócił się do chłopaka, zasiadając na miejscu pilota. Miejsce, na którym od razu Jager czuł się pewniej, jakby było stworzone właśnie dla niego. Mężczyzna znacznie się ożywił, chwytając sprawnie za stery. Vex zasiadła przy nawigacji, kompletnie ignorując ich dwójkę. ― I patrz.
Spojrzał na wyskakujące współrzędne, później na widniejące obliczenia. Gdy uznał, że były one prawidłowe, zaczął zwalniać, a widok przed nimi, dotąd przedstawiający jedynie wielobarwne smugi świateł, przekształcał się w pojedyncze ogniki gwiazd.

― Gwiazdy ― wyjaśnił kapitan, jakby było to coś oczywistego. Jednak sądząc po minie robota, samo to słowo tutaj nie wystarczało. Mężczyzna lekko pociągnął do siebie ster, kręcąc z niedowierzaniem głową. ― Czyli zakładam, że raczej nic nie wiesz o kosmosie? O ile wiesz, czym on jest... ―Jager zerknął szybko na Nemo, co było niepotrzebne. Znał przecież odpowiedź, nie musiał się nawet pytać. ― Kosmos to wolność. Nieograniczona przestrzeń. Kiedyś panowała w nim kompletna pustka, ale później narodziły się gwiazdy. Teraz wyglądają jak punkciki, ale w rzeczywistości to ogromne i cholernie gorące ciała niebieskie. Dają ciepło, a ciepło daje życie. Wokół nich krążą planety, a na niektórych właśnie jest życie. To jest nasz świat, Nemo. I lepiej się przyzwyczaj, bo to będzie dosyć częsty widok. A najlepiej go pokochać. ― Tłumaczył jak dziecku, a jednak kapitanowi to zbytnio nie przeszkadzało. Czyżby to również był skutek stanu, w którym obecnie się znajdował? Ale nie kłamał. Kosmos był ich domem Należeli do niego. A on należał do nich. I póki maszynka śmiga, a zlecenia będą, to oni również zamierzają pokonywać dalej jego przestrzeń. I przy okazji na tym zarobić.
Statek zatoczył spory łuk, a Jager spojrzał na wyświetlające się współrzędne. Obecnie znajdowali się w pobliżu systemu Delta. Sam system nie był ich celem, ale po prostu jednym z punktów ich dosyć skomplikowanego kursu.
― Vex, powiedz, gdy obliczenia będą gotowe.
Kobieta skinęła głową, by w pewnym momencie dać znać, że proces się zakończył. Kapitan sięgnął po przełączniki, powoli przygotowując maszynę do kolejnego skoku w nadświetlną. Reszta pozostawała w rękach komputera pokładowego "Czarnego Słońca". Silniki znów zwiększyły swoją moc, choć hałas nie był tak słyszalny, jak wtedy w salonie. Oto właśnie ruszali w prawie dwunastogodzinną podróż do wybranej planety. Kapitan i Vex przez ten czas nie powinni musieć zaglądać do kokpitu. Pilotka wyłapała okazję, ruszając się z miejsca. Nawet nie spojrzała na androida, wychodząc z kokpitu, czym prędzej opuszczając kokpit. Jager również odsunął stery, ale zamiast zejść z fotelu, tylko jeszcze wygodniej się na nim rozsiadł.
― Powiedz, Nemo ― zwrócił się do towarzysza, przechylając głowę w jego stronę. ― Ile tak naprawdę wiesz o sobie? Naprawdę nie masz żadnych, wcześniejszych wspomnień?

Gdy tylko otrzymał satysfakcjonującą go odpowiedź ponownie wlepił wzrok przed siebie, by jeszcze raz spojrzeć na gwiazdy i kosmos. Niby wszystko to wiedział, ale były to tylko suche fakty bez kontekstu, automatycznie mu wgrane, żeby nie było problemów z komunikacją. Zabawne. Naprawdę uważali, że jeżeli będzie posiadał suchą wiedzę słownikową, to nie wywoła problemów komunikacyjnych? Gdy nie rozumiał pojęć abstrakcyjnych?
- Pojmuję czym jest kosmos. Mam wiedzę na temat astronomii, ale czy ta pustka, coś co nie ma kształtu może być nazwana naszą? Przynależeć do kogokolwiek? Jak można posiadać coś co jest niematerialne? Posiada się rzeczy stworzone z cząsteczek, które można dotknąć, powąchać, posmakować. - nie rozumiał. Zmarszczył ponownie nos w ten charakterystyczny dla siebie sposób, gdy coś mu nie odpowiadało i go nurtowało.
- Czym jest wolność? - postanowił się uczepić czegoś innego, bo również zwróciło to jego uwagę i chyba o wiele bardziej od samego kosmosu i jego przynależności. - Wolność jest brakiem przymusu i możliwością dokonywania wyborów. Nie rozumiem. Co to tak właściwie jest. Nie ma ani kształtu, ani konkretnego, jednego znaczenia. - było to coś o wiele trudniejszego do zdefiniowania od przedmiotów materialnych. Przeważnie oznaczało dla każdego coś innego. Tak było ze wszystkimi abstraktami, niematerialnymi i niesiniejącymi naprawdę rzeczami, których nie dało się zamknąć w żadne ramy. Ludzie definiowali je na swój sposób w zależności od wychowania, kultury czy światopoglądu. A Nemo jako android nie posiadał żadnej z tych rzeczy, nie umiał się odnieść do abstrakcji, nie rozumiał jej.
- Nie mam. Wiele wiem o sobie... - i tu zaczął opowiadać o wszystkich danych technicznych, z czego jest złożony, jakich materiałów, przewodów, procesorów itp. To tak jakby kapitan zaczął mu mówić o mitochondriach i połączeniach nerwowych.

Czyli to tak działały androidy? Dawało się im informacje, które dla nich były w rzeczywistości puste, a później wysyłano w świat? Zagubione dziecko. Jager patrzył przed siebie, gdzie widok już z powrotem zmienił się w smugi światła. W międzyczasie Nemo znów wziął go dosłownie, opowiadając o swojej budowie, o tym z czego go tam wytworzyli. Kapitan prawie nic z tego nie pojmował, ale nie przerywał mu. W miarę jak słuchał, zauważył, że głos androida nie był drażniący. W ciągu swojego życia spotkał wiele maszyn, które jako tako rozumowały. Ruszały się, wykonywały polecenia i mówiły. Tak sztucznie, tak irytująco. W przypadku Nemo nie mógł tak powiedzieć. Może to dlatego...
Dopiero po chwili Jager zorientował się, że w kokpicie nastąpiła cisza. Odwrócił głowę do androida, siląc się na uśmiech.
― I dzięki temu wszystkiemu mam teraz takiego ślicznego Nemo ― kapitan zaśmiał, szczypiąc przy tym mężczyznę lekko w policzek. ― No dobra. ― Klasnął w dłonie. ― Nie ma co tu tak dłużej siedzieć.
Zszedł z fotelu i owijając androida ramieniem, wraz z nim skierowali się do drzwi. Ich celem miała być tym razem kajuta kapitana. Jedno z większych pomieszczeń, nie licząc salonu czy maszynowni. W odległych czasach, kiedy to cacko dopiero zaczęło fruwać, owa kajuta była przeznaczana dla ważniejszych osobistości jak chociażby polityka. "Czarne Słońce" oryginalnie był transportowcem wysokiej klasy. Dlatego gdy tylko drzwi się rozsunęły, Nemo mógł uświadczyć całkiem przestronnego miejsca z podstawowym umeblowaniem, w tym także dwuosobowym łóżkiem. Jager cenił sobie wygodę. Reszta rzeczy, w tym jego osobisty arsenał oraz ubrania były schowane w wysuwanych szafkach, pozwalając na zachowanie w pomieszczeniu niejakiej czystości. Na widoku pozostawały  parę dekoracji z różnych planet, mniejsza kanapa, stoliczek z holofonem i książką (miał słabość do takich staroci)
Lekko ponaglił androida, by ten wszedł do środka. Sam zdjął z siebie płaszcz i rzucił go niedbale na łóżko. Po nim poleciał pas z przypiętą kaburą. Szybko jednak z powrotem go chwycił i schował do najbliższej szafki. Wolał, żeby broń nie była w zasięgu wzroku androida.
― Nie mamy wolnych kajut, a reszta zabiłaby mnie, gdybym kazał im ciebie do nich wziąć. Stąd od dziś będziesz mieszkać w mojej kajucie. ― Jego twarz nabrała poważniejszego wyrazu. ― Na czas podróży nie masz z niej wychodzić bez mojego wyraźnego rozkazu. Jasne? ― Pałętający się sam android po jego statku był ostatnią rzeczą, jaką chciał. Zamyślił się na chwilę, po czym założył ręce na piersi i spojrzał na Nemo. ― Powiedz... czy ty sypiasz? No wiesz, jak człowiek. Potrzebujesz snu?

Jager powoli kiwnął głową, jakby analizował otrzymaną odpowiedź. Spojrzał na swoją kanapę, ale ta przecież była za mała. Szybko wybił ten pomysł z głowy. Czemu w ogóle rozważał inne opcje? Czy spanie obok syntetyka go napawało obrzydzeniem? A czemu by miało? To tylko robot. Właśnie. Nemo może wyglądał jak człowiek, chodził, mówił, a nawet czuł, czego dowiodło szczypnięcie go wtedy w kokpicie.
Kapitan stał tak przez chwilę, by wreszcie wysilić się na krótki gest w stronę łóżka.
― Śpisz ze mną. W sensie obok. Będziesz spał po lewej stronie ― zadecydował. Myślał, że na tym na razie koniec. Jednak spojrzenie, którym przewiercał go Nemo mówiło, że ten nadal oczekiwał czegoś. Jager potrzebował chwili, by sobie przypomnieć wcześniejsze pytanie, bo dziś usłyszał ich co najmniej setki.
― Dobra, Nemo, słuchaj. Nie możesz brać wszystkiego dosłownie. Czasem ludzie używają innych słów, by podkreślić bardziej sytuację. Wiesz tak przesadzić lub po prostu użyć tego słowa, a mieć na myśli, co innego. Rozumiesz? ― Miał nadzieję, bo wyjaśnianie takich rzeczy, nie, raczej, on nie był w tym dobry. Kapitan machinalnie przejechał po kruczoczarnych włosach. Ale chyba jakoś wyjaśnił. Do androidów powinno się dodawać instrukcję obsługi. Albo nie kupować je z nagłego widzimisię, pomyślał z lekką goryczą. Teraz już za późno. A ponoć to mądrość powinna iść w parze z wiekiem. W każdy razie ciągle musiał rozjaśnić jeszcze jedną kwestię.― Kontynuując. Jak wcześniej mówiłem, nie możesz stąd wychodzić, dopóki ci nie pozwolę. Dlaczego, pytałeś. Znasz zaledwie skrawek statku, to po pierwsze. Po drugie, coś ci się może stać, a jednak tani nie byłeś. Na tej maszynie nie brakuje niebezpiecznych rzeczy. ― Oraz ludzi , pomyślał kapitan, mając przed oczami postać Vex. ― Taki jest rozkaz twojego kapitana. I masz się go trzymać. ― Jager nie wiedział nawet, kiedy pokonał dzielący ich dystans i stał tuż przed Nemo, przed tą jego śliczniutką twarzą.
Mężczyzna zamilkł na chwilę, a w tle słychać było jedyne ciche buczenie pracującego statku. Światło na sekundę zamigotało, a wzrok kapitana niespodziewanie spadł na ubrania Nemo. Delikatnie chwycił za materiał rozlazłej koszuli i z niezadowoleniem pokręcił głową.
― Trzeba co wreszcie zrobić z tymi łachmanami ― rzekł wreszcie, zwalniając uścisk. Marne opakowanie z cennym towarem, jak to wtedy powiedział handlarz. Jager tym razem skupił się na sylwetce. Jego ubrania z miejsca odpadały. A nawet gdyby, to dziwnie byłoby zobaczyć w nich synta. Mógłby mu skombinować parę, jak już dotrą na miejsce, ale to było jeszcze dobre dziesięć godzin podróży.
A co z jego załogą? Raczej nie poprosi Vex o jej bluzeczki z dekoltem, a rzeczy Aleksiego nawet na kapitanie by zwisały. W takim razie został tylko Erwin. Jeszcze raz spojrzał na Nemo, drapiąc się po krótkim zaroście. ― Chyba podobny wzrost, sylwetka... Dobra! Idę na chwilę w odwiedziny! Ty zostajesz ― Zwrócił się do androida, będąc przy drzwiach. ― Masz być grzeczny, Nemo. Wrócę w mgnieniu oka.
A przy okazji sprawdzę, czy reszta dobrze się sprawuje. I wraz z tą myślą wyszedł z kajuty.

― I znów przegrana, Vex. Aż zaczynam żałować, że nie gramy w rozbieranego ― stwierdził z rozbawieniem Aleksi, na co kobieta prychnęła oburzona, gwałtownie rzucając pieniądze przez holograficzną planszą. Wielkolud z uśmiechem zebrał swoją nagrodę. ― Niech zgadnę, dalej sobie zawracasz głowę robotem, jak mu tam… Nemo?
― Ten android to nic, tylko niepotrzebny balast na statku ― burknęła dziewczyna. Przez chwilę zamilkła, skupiając się na zresetowaniu planszy. ― Myślisz, że przez ten kryzys mu odbiło?
― Jego statek, jego zasady. Jeśli chce się zabawiać z robotami, to nic nam do tego.
Na twarzy kobiety błyskawicznie pojawił się grymas obrzydzenia.
― Przestań, dobra? Moja kajuta jest najbliżej jego!
― Czekają cię cudowne dźwięki-
― Zamknij się!
― Cieszę się, że wam humor dopisuje. ― Dwójka załogantów podskoczyła, szybko koncentrując się na stojącego w drzwiach kapitana. Ten tylko uśmiechnął się . ― I nie martwcie się, nie zwariowałem na tyle, by podniecać się robotem. Vex, lepiej skup się na grze, inaczej znów dasz ogołocić się Aleksiemu.

― Łatwiej byłoby zaprosić mnie do kajuty niż bawić się z androidem w przebieranki. ― Odkąd Jager tylko wszedł, Erwin nawet na niego spojrzał, zajęty… czymkolwiek tam się zajmował, we wręcz dusznym obszarze, jakim był tutejszy punkt medyczny. Były laborant, teraz uciekinier, członek jego statku.  
― Daruj sobie. Chcę je tylko pożyczyć, dopóki nie kupię Nemo własnych ciuchów.
― Nemo? Ładnie. ― Blondyn wreszcie raczył się odwrócić do kapitana. ― Niech będzie. Tylko mają wrócić w stanie, jak je dam.
― Jasne. I w zasadzie miałbym później jeszcze jedną sprawę do ciebie…

Dobrze, Jager zdawał sobie sprawę, że jego doświadczenie z androidami było po prostu mierne. Mógł się spodziewać wielu rzeczy. Ale na pewno nie zaliczał do nich znalezienie robota śpiącego nago w łóżku. Widok na tyle był zaskakujący, że omal nie upuścił przyniesionych ciuchów. Stał tak w progu przez dobrą chwilę i gdyby nie daj na to, Vex tędy przechodziła, kapitan był więcej niż pewien, że ta od razu przyczepiłaby mu łatkę starego zboka.
Gdy się wreszcie otrząsł, podszedł do leżącego androida, omijając leżące na podłodze stare ubrania Nemo. Mężczyzna potarł z tyłu kark, klękając ostrożnie przed robotem. Oto skutki nieprzemyślanego zakupu. Powinien go obudzić, wyjaśnić lub chociaż spróbować. Ale zamiast to zrobić, wzrok kapitana przez chwilę zsunął się na ciało Nemo. Było ono dokładne, szybko spojrzał przed siebie, nawet bardzo dokładne. Sam widok nie powinien go szokować. Przecież takim go po raz pierwszy zobaczył. Ale wtedy nie myślał zbytnio nad tym. W ogóle nie myślał, jak to stwierdziła dobitnie jego towarzyszka.
Wreszcie pokręcił głową, rezygnując z dotychczasowego pomysłu. Pożyczone ubrania trafiły na stolik, a sam robot został okryty płaszczem kapitana. Ten zaś ulokował się po swojej stronie łóżka. Przez moment patrzył tępym wzrokiem na sufit, by wreszcie spojrzeć na śpiącego androida. Sięgnął dłonią do włosów Nemo, delikatnie przecierając malutki ich kosmyk kciukiem.
W takiej pozycji Jagera wreszcie ogarnęła fala zmęczenia. Zamknął oczy, by po raz pierwszy od dłuższego czasu mógł się nacieszyć spokojnym snem.

– Obudź się, Nemo. ― Kapitan potrząsnął energicznie androidem. Sam wstał dobrą godzinę wcześniej. Wypoczęty, gotowy do działania. Ich podróż w prędkości nadświetlnej za niedługo miała dobiec końca. Kapitan przeszedł przez środek pomieszczenia do jednej z szafek. Po łachmanach androida nie było już śladu. ― Nowe ubrania masz na stole. Razem z jedzeniem. Znaczy… ― Zapinając pas z kaburą, rzucił niepewne spojrzenie Nemo. ― Jeśli nie musisz jeść, to zostaw. Och, i gdy już się przebierzesz, mógłbyś… ― tutaj wskazał na płaszcz. ― Podać mi go?
Jager przeniósł wzrok na wysuniętą szufladę, z której jednym pewnym ruchem wyciągnął pistolet laserowy, szybko ją chowając do kabury. Wiedział, że robił to w obecności androida i w duchu zdążył się przygotowywać do serii pytań, jaka zaraz mogła wyjść z ust Nemo.
― Za niedługo zobaczysz swoją pierwszą planetę-miasto. Eris. ― oznajmił kapitan, stojąc tyłem do androida. Nawet robotowi wypadało dać chwilę prywatności.

Jager był zdziwiony tym nagłym nieposłuszeństwem ze strony androida. A może chodziło bardziej o fakt, że zabrzmiało to wyjątkowo... naturalnie? Jak człowiek. Zanim jednak zareagował, Nemo już zdążył zainteresować się czym innym. Radośnie, i nago, podbiegając do niego, oddając płaszcz. Kapitan chwycił go, szybko nakładając na siebie. Był przyjemnie ciepły. A cała sytuacja z lekka pogmatwana, ale i dosyć śmieszna.
― Tak się nazywa planety, których powierzchnia jest zajęta przez miasto. Jedno, wielkie miasto, a w nim dobry bilion mieszkańców ― wyjaśnił cierpliwie, znów się odwracając.  Dał czas robotowi, by ten w końcu przestał świecić nagim tyłkiem i się ubrał. ― Będziesz miał czym się ekscytować, bo zostaniemy tam z parę dni… ― Zakładając, że wszystko przebiegnie tak, jak chciał Jager. Bez niepotrzebnych komplikacji. Mocno wątpliwe, ale spotkanie z klientem było w tej chwili ich priorytetem. Tym razem liczył na lepszy zarobek, a to wymagało
― No i jak? Pasują? Czy raczej…No proszę. ― Pasowały i to całkiem dobrze. Kapitan podszedł bliżej, przyglądając się uważnie Nemo.  
Szczęśliwie Erwin zwykł stawiać na komfort i prostotę niż na sam styl. Dzięki temu android przedstawiał się teraz jak zwyczajny człowiek. Mężczyzna bezceremonialnie sięgnął po materiał, poprawiając go w kliku miejscach.
― Dobrze wyglądasz. ― przyznał Jager i z uśmiechem na ustach, znów się odsunął. ― Tylko pamiętaj, że one są…uch… ― zaczął, ale im dłużej patrzył na Nemo, tym bardziej słowa nie chciały mu przejść przez gardło.  Ostatecznie zrezygnował z mówienia mu prawdy, machając z rezygnacją ręką. Niech się android nacieszy tymi ubraniami. Niech pomyśli, że były to jego własne.
― Może teraz coś zjesz? ― zmienił nagle temat, wskazując na niewielki, zapakowany kawałek prowiantu. Nie wyglądało to zbyt apetycznie, ale mając na uwadze dalekie podróże, jakie zwykle prowadzili, jedzenie w takiej formie było bardziej oszczędne i poręczne. Musieli liczyć się z tym, że niekiedy mogli być odcięci kilka dni, przemierzając kosmos. ― Nie wygląda zbyt apetycznie, ale jest dobre, zaufaj mi! Oczywiście zakładając, że możesz jeść… ― Ta niewiedza o swoim androidzie była rzeczywiście irytująca, a z każdym pytaniem Jager czuł się jak taki dzieciak nieporadnie próbujący się zaopiekować zwierzątkiem. ― To… Jestem przekonany, że masz jakieś pytania, Nemo? Bo zapewne nigdy dotąd nie byłeś na planecie, a raczej sam tego nie pamiętasz?

- Całe miasto na jednej planecie? To musi być wyjątkowo mała planeta, by mogło to funkcjonować. I muszą mieć niezwykle skomplikowane przepisy dotyczące pracy, zwłaszcza gdy w każdej części miasta może być inna strefa czasowa. – zainteresował się zapętlając się w swoich rozważaniach odnośnie funkcjonowania takiego nietypowego bytu. Zupełnie inaczej to wyglądało, gdy na planecie były różne państwa, kolonie, plemiona i wtedy obejmowały mniejsze połacie, które o wiele sprawniej się kontrolowało.
- Nie upadnie jak ludzkie Cesarstwo Rzymskie? – bo to był jedyny przykład jaki komputer… a raczej on sam sobie podsunął podczas analizowania tego przypadku, a skoro wgrano mu całą wiedzę ludzi, to łącznie z zamierzchłą historią i starożytnych plemionach. W tym – o Rzymie.
- Spełniają swoją funkcję. Czy to znaczy, że dobrze leżą? – przyjrzał się mężczyźnie z zapytaniem wymalowanym na twarzy, bo nie rozumiał czym właściwie jest to, że w czymś dobrze wygląda. Chociaż nie. Rozumiał samo wyrażenie, ale skąd miał wiedzieć jak określić czy dobrze w czymś wygląda? Zmarszczył nos intensywnie się nad tym zastanawiając, ale wreszcie dał za wygraną. - Skąd wiesz, że to dobrze wygląda? Jak się… jak się tego dowiedzieć? – spojrzał jeszcze raz na swoje odbicie w małym lustrze. Nie, zdecydowanie nie potrafił tego stwierdzić. Po prostu… wyglądał. Ale czy dobrze? A jak było źle? I czy w ogóle było źle. Wyraźnie sprawiało mu to problem, a może zwyczajnie trapiło i choć dalej chciał się dopytywać kapitana, to zamiast tego posłusznie usiadł przy stole i zajął się posiłkiem. Nie narzekał. Nie znał też nic poza tym co otrzymał teraz. Nigdy wcześniej nie jadł, więc nie wiedział czy to co akurat dostał jest dobre czy złe, po prostu było i powinno być w porządku, jeżeli to Jager mu je dał.
- Nie byłem. I nie mam pytań. – a raczej nie miał ich teraz poza tym co go cały czas trapiło mimo pałaszowania prowiantu.

Nemo miał sporą wiedzę i umiał nawet użyć jej odpowiednią część, by tworzyć chociażby takie sformułowania. Kapitan mógł być pod wrażeniem. Android nie należał do jednego ze swojego pobratymców, którego stworzono jedynie do wybranej, wręcz niewolniczej pracy czy do spełniania seksualnych pragnień swojego pana. Z drugiej strony jednak było to też trochę niepokojące. Zastanawiał się, gdzie taka wiedza sięgała...
― Zaufaj mi Nemo. Jeśli mówię, że wygląda dobrze, to tak jest.
Na tym był koniec ich rozmowy. Jager przyglądał się ze spokojem na jedzącego androida. I tutaj pojawiały się kolejne pytania. Jak to działało u robota, czy wprowadzono modyfikacje tak, by wyglądało to podobnie jak u człowieka, czy zrobiono coś znacznie bardziej skomplikowanego. Czas spędzany z Nemo pozwalał mu, co prawda, dowiedzieć się o androidzie, jego funkcjonowaniu, dzięki czemu wiedział, jak stosownie z nim postępować. Szczerze powiedziawszy, był on w podobnym położeniu, co Nemo, tylko on nie miał osoby, która odpowiedziałaby na dręczące go pytania. Stąd miał nadzieję, że jeśli Erwin załatwi, co trzeba, będzie miał kogoś, kto odpowie choć na garstkę z nich.
Pozwolił androidowi na dokończenie małej uczty, by móc go potem poprowadzić do kokpitu. Ten tym razem był okupowany przez całą załogę. Gdy drzwi się odsunęły, trafili prosto na Aleksiego. Mężczyzna doprawdy mógł straszyć ludzi swoją muskulaturą oraz wzrostem. W niektórych miejscach na statku, Aleksi nie miał wyjścia i musiał chodzić ciągle pochylony. Jager odruchowo odsunął Nemo na bok, nie chcąc, by ten został staranowany przez wychodzącego mężczyznę.
― Wreszcie jesteś! Vex już kazała cię tu za kłaki przynieść! ― Aleksi zaniósł się gromkim śmiechem, robiąc im miejsce. Jego uwagę szybko przykuł android, dokładnie badając go wzrokiem. ― Czyli to ty jesteś Nemo! Ostatnio, gdy cię widziałem, byłeś coś taki... sztywny.
― Och, proszę, to żarty na poziomie dzieciaka, Aleksi ― zauważył gorzko Erwin, który wychylił się ze swojego fotela. Wielkolud spojrzał na niego spod łba. ― Przestań go straszyć i siadaj.
― Jak zwykle potraficie być wprost uroczy, chłopcy. ― Jager czule objął androida ramieniem. ― Nemo poznaj proszę resztę załogi. Ten gigant to Aleksi, a tamten to Erwin, nasz medyk. Od niego masz właśnie ciuchy.
― I widzę, że pasują idealnie. I tak lepiej w nich wyglądam... ― Kapitan przewrócił oczami, gestem nakazując się medykowi odwrócić. W międzyczasie Vex stukała po klawiszach komputera statku, próbując z całych sił ignorować wszystko. Kiedyś jej przejdzie, pomyślał Jager. Trudniej było ocenić, kiedy to nastąpi.
― Dobra, koniec tego. Na miejsca. Zaraz wyjdziemy z nadprzestrzeni. ― Kapitan klasnął dłonie, a Aleksi wrócił na swój fotel. Jager również zasiadł we własnym. Niestety nie było nic wolnego dla Nemo, dlatego mężczyzna kazał mu podejść i trzymać się mocno jego miejsca. Posłał krótki uśmiech robotowi, by zaraz skupić się w pełni na pracy pilota. Tak jak wcześniej, najpierw komputer musiał podać mu wcześniejsze obliczenia oraz najnowsze, by kapitan mógł ustalić, kiedy zwolnić. Co jakiś czas sięgał po odpowiednie przyciski, by na koniec pociągnął mocno za jedną z dźwigni. Obraz przed nimi zaczął się zmieniać, linie znikały, by wreszcie znów stać się jasnymi punkcikami w tle.
Tym razem widok został przysłonięty przez planetę, na której powierzchni, niemal w każdym miejscu, znajdował się szereg jasnych plam, przypominając ogromną, lśniącą sferę. Wokół jej orbity oznaczały się inne, niezbyt wyraźnie punkty, będące w rzeczywistości statkami.
Eris. Planeta kompletnie zurbanizowana przez ludzki gatunek.
― Vex, skontaktuj się z kontrolą lotów, sektor czwarty ― polecił Jager, na co kobieta skinęła głową, biorąc się do pracy. Kapitan pociągnął ster do przodu, przyspieszając. Za kilka minut powinni dolecieć do atmosfery planety.
Kapitan zerknął na Nemo, chcąc dokładnie zobaczyć, jak zareagował android.
― To jeszcze nie koniec, Nemo. Prawdziwy widok czeka na jej powierzchni.

Niewinny, jakby się zdawało, komplement spowodował chwilowe rozkojarzenie u Jagera za sterami, który zerknął nieco zmieszanym wzrokiem na androida. Nie wiedział, co bardziej go zaskakiwało, słowa Nemo czy fakt, że ten musiał się skupić na jego postaci aniżeli na samej planecie. Kapitan wbrew pozorom, był człowiekiem wręcz łasym na takie aprobacje, jednakże pochodziły one od robota, a do tego każdy w kokpicie je słyszał. Gdy on próbował ukryć nagłe emocje pod uśmiechem i delikatnym klepnięciem po ramieniu Nemo, załoga oczywiście nie mogła pozostać obojętna, dorzucając swoje trzy grosze.
― To było nawet słodkie ― stwierdził Aleksi, porozumiewawczo poruszając brwiami.
― Do porzygu ― dodał ze smętną miną Erwin.
O tak, za dobrze ich znał. Jedynie nadąsana Vex postanowiła to przemilczeć, choć nie omieszkała rzucić pogardliwe spojrzenie w ich stronę.
― Och, czyżby zazdrość przez was przemawiała? Nemo zna się na rzeczy! ― mówił jak zwykle pewnie kapitan, co wystarczyło, by mężczyźni przestali się z nim droczyć.
I tak mieli teraz ważniejsze rzeczy do roboty. Nie trzeba było długo czekać na sygnał od Eris, gdzie podano im lokalizację oraz numer platformy. Jager zaczął przedzierać się przez atmosferę planety, by wreszcie zza chmur zaczęły się wyłaniać oświetlone wieżowce. Im byli coraz bliżej, tym mogli zauważyć chociażby nieskończone szeregi pojazdów, wijące się niemal co drugi budynek. Widoczni stali się i mieszkańcy. Eris była prawdziwą mieszanką ras z różnych części galaktyki, choć to ludzie wychodzili na prowadzeniu, gdy chodziło o liczebność na planecie. Raj i piekło w jednej postaci, a wszystko zależało od tego, co się chwytało.
W końcu pojawiła się wspomniana przez kontrolę platforma, kapitan zaczął manewrować sterami tak, by statek idealnie wylądował na jej powierzchni. Krótki wstrząs i oto mogli opuścić rampę, wychodząc na zewnątrz. Jedyną osobą, która została w środku, była Vex. Kobieta wcześniej poinformowała, że wpierw chciałaby poświęcić czas na wykonaniu choćby wymiany paru części. Jager wyszedł pierwszy, każąc Nemo, by ten szedł za nim.
― Nie zostawiamy go na statku? ― zapytał Aleksi, wskazując androida.
― Razem z Vex? Wolałbym nie zastać go potem w kawałkach ― mruknął kapitan, nim podszedł do nich pracownik hangaru. Statek trafił na ich listę, a Jager wpłacił zaliczkę.
― I jak? Podoba się? Jeśli wszystko pójdzie dobrze, zostaniemy tu góra dwa dni ― zwrócił się do robota. ― Trzymaj się blisko nas, Nemo. I bądź czujny.
W ten sposób ruszyli, łapiąc transport do wybranej części Eris. Była ona w rzeczywistości miejscem wielu klubów, kantyn oraz burdeli, a gdzie właśnie sobie ich klient zażyczył sobie z nimi widzieć. Kapitanowi niezbyt widziało zabierać się tam androida, ale na kolejne spotkanie, którym miał się zająć Erwin, obecność Nemo była wręcz niezbędna. Dlatego też blondyn musiał się od nich oddzielić, nim dobrze weszli do dzielnicy.
― Niedaleko znajduje się część handlowa ― odezwał się Jager. ― Jeśli będziesz grzeczny, a przede wszystkim nie gadał, to poza ciuchami, kupię ci coś jeszcze. Jedną wybraną rzecz przez ciebie.
― Och, gdybyś mnie też tak rozpieszczał kapitanie ― mruknął Aleksi, który dotąd szedł cały czas z tyłu. Jager spojrzał na niego rozbawionym wzrokiem. Wielkolud zdążył już skupić uwagę na czymś innym. Dokładniej mówiąc na ludzi oraz obcych, którzy to zaczepiali przechodniów, zapraszając do burdeli, by skorzystano z ich usług.

Kapitan spojrzał zaskoczony, czując się nieco niezręcznie z tym nagle zmniejszonym dystansem między nim, a Nemo. Ten musiał chyba to zauważyć, gdyż powrócili do w miarę odpowiedniej odległości.
― Po prostu ich ignoruj ―mruknął, nie za bardzo rozumiejąc jego zachowanie. Może z tego powodu, że Jager nikogo nie zauważał. Wychowywał się w środowiskach takich jak to, a w niektórych miejscach było nawet gorzej. W pewnym momencie zaczął widzieć wszystko z bardziej praktycznej strony. Widzieć ludzi jako swoich potencjalnych klientów, oceniać, na którym mógłby zbić większą sumę.
Tylko że dla robota wszystko to było nowe i Jager zdołał już o tym zapomnieć. Myślał jednak, że android będzie bardziej ciekawy czy zachwycony innym miejscem niż jego statek. A tutaj odkrył naturę tego świata szybciej, niż się spodziewał mężczyzna. To było trochę...niepokojące. Schował targające nim uczucia pod maską uśmiechu, obejmując ramiona androida w opiekuńczym geście.
Cel tej podróży znajdował się w barze. Skąpany w półmroku, oświetlany jedynie słabo się jarzącymi neonami na ścianach. Wewnątrz panowała duchota, a w powietrzu unosił się zmieszany zapach potu, alkoholu czy nawet spalenizny. Szczęśliwie nie było jakiś wielkich tłumów, także bez przeszkód mogli się poruszać po pomieszczeniu. Jager poznał ich klienta niemal od razu. Pamiętał jego twarz z przeprowadzonych przez hologram, rozmów. Siedział niemal na samym końcu, sącząc drinka. Łysy facet po czterdziestce, który wyraźnie odznaczał się szykownymi ubraniami. Do tej pory kazał nazywać siebie Rust i ten, gdy tylko napotkał wzrokiem kapitana, jego oznaczona głębokimi bruzdami twarz od razu wykrzywiła się w szerokim uśmiechu.
― No nareszcie! Wiesz, ile już na ciebie czekam, draniu?! ― burknął niby z wyrzutem, gdy się całą trójką zbliżyli do stolika. Jager wzruszył tylko ramionami.
― Chyba niezbyt długo. W innym wypadku leżałbyś już dawno pod stołem.
Rust zaśmiał się chrapliwie, po czym mężczyźni wymienili silny uścisk dłoni. Gestem zaprosił ich do stolika. Klient zdążył jeszcze zaczepić przechodzącą kelnerkę, prosząc o kolejkę dla nich wszystkich.
― A to rozumiem, twoi partnerzy w zbrodni. ―Rust spojrzał na Nemo oraz Aleksiego, by wzrokiem wrócić znów do androida. ― No proszę, co taki piękniś jak ty, robiłby z taką osobą? Forma buntu przed rodzicami? To źle wybrałeś! Z taką twarzyczką najlepiej zwracać się do mnie! ― Mężczyzna znów zaniósł się gromkim śmiechem i jednym łykiem dokończył drinka.
― To, może przejdziemy do sedna. Czas to pieniądz ― rzekł szybko kapitan, któremu nie podobało się to nagłe zainteresowanie jego androidem.
― No tak. Interesy. ― Rust spojrzał przelotnie na resztę baru, po czym pochylił się   w ich stronę. ― Jak już wspominałem w naszych wcześniejszych rozmowach, to robota idealna dla was. Widzicie, można powiedzieć, że jestem wyjątkowo zapalonym kolekcjonerem przeróżnych staroci, szczególnie tych z czasów ziemskich. Ostatnio siedziba senatu na Gilvar V otrzymała coś, co by mnie interesowało.
Kapitan musiał przyznać, że jak na razie zapowiadało się wyjątkowo interesująco.
― I rozumiem, że pańskie zamiłowanie wymaga, żebyśmy to dla pana zdobyli.
― Otóż to. Liczę na wasz pełny profesjonalizm w tej sprawie i- ach, nareszcie! ― Kelnerka podeszła do nich stawiając każdemu z nich trunek. Aleksi od razu chwycił za swój kubek i go opróżnił. Chwilę później Jager poszedł w jego ślady. Alkohol przyjemnie palił jego gardło. Kątem oka spojrzał na Nemo.
― Nie musisz tego pić, jak nie chcesz... ― mruknął, zastanawiając się, czy androidy nawet mogą pić alkohol. Choć jak na razie Nemo ciągle go zaskakiwał.
― A niech pije. Młode powinny tym bardziej kosztować takich trunków. To nie jak wino, które bardziej jest szczynami aniżeli prawdziwym alkoholem! ―zachęcał Rust, który również chętnie zajął się swoją partią. ― Ale wracając. Prosta sprawa. Zdobywacie, co chcę i macie sto tysięcy. Dziesięć tysięcy zaliczki.