Among the Stars

Jager kiwnął niemal niezauważalnie głową, aprobując wybór Nemo. Mimo to nadal pozostawał niezadowolony z faktu, że android postanowił tutaj nadal robić za gadułę. Postanowił jednak nie zwracać mu uwagi, a także ignorował zaskoczone spojrzenie Rusta. Byli tu w interesach i na nich należałoby się skupić. Wciąż pozostawała kwestia, którą należało omówić.
―Ile mamy czasu? ― zapytał kapitan, mrużąc oczy.
― Tydzień. ― odparł jak gdyby nic ich klient, by zaraz bezceremonialnie sięgnąć po szklankę Nemo. ― Zajmę się tym. Nie ma co tego marnować. No i nie chcemy by twój "właściciel" się na ciebie wściekał, prawda? ― dodał, puszczając androidowi oczko, a potem spojrzał na kapitana. Jager nie skomentował tego, choć czuł się już zirytowany tym, że Rust tak często zwracał uwagę na Nemo. W dodatku trzeba by robotowi wyjaśnić parę spraw, o których nie należy zbytnio wspominać innym ludziom.
― Na samo dostanie się planety zejdzie nam z dwa dni ― zauważył kapitan, sprowadzając rozmowę na właściwe tory.  
― Czyli zostaną wam dokładnie trzy dni na włamanie się, zgarnięcie tego, co trzeba i powrócenie tutaj. Jak dla mnie, to dla takich profesjonalistów aż za nadto. Wchodzicie i wychodzicie z łupem.
O tak, bo to przecież takie proste, pomyślał z przekąsem Jager. Jednak nie mieli za dużego wyboru. Potrzebowali pieniędzy, a nagroda była kusząco wysoka. Taka okazja może im się długo nie powtórzyć. Dlatego mężczyzna zgodził się w końcu na postawione warunki, pieczętując to szybkim uściskiem dłoni nad stołem. Chwilę później do ich stolika podeszła włochata, potężna istota, podając Rustowi niewielką, podłużną skrzynię. Klient odblokował ją i uchylił na tyle, by najemnicy mogli zobaczyć pożądane przez nich pieniądze. Obcy zasłaniał ich stolik przed wścibskimi oczami.
― Zaliczka. Reszta po robocie. ― Rust zamknął skrzynkę, która zaraz pomknęła prosto w ręce kapitana.― Powodzenia. I lepiej mnie nie zawiedźcie.
Jager z resztą zaczęli zmierzać ku wyjściu, gdy niespodziewanie, poczerwieniały już nieco na buźce, Rust chwycił Nemo za ramię.
― Słuchaj, chłopcze. To moja wizytówka. Jeśli kiedyś chcesz się wyrwać z okowów swojego kapitana, to nie wahaj się ze mną kontaktować. Z taką buźką mógłbyś nieźle zarobić. ― Niewielka holograficzna wizytówka trafiła do rąk androida, a ich klient nie omieszkał bezczelnie przejechać wzrokiem po sylwetce Nemo.
Jager patrzył na to, nagle nabierając ochoty, by wyrwać kartę z ręki chłopaka i wbić mężczyźnie między oczy. I zrobiłby to. Zamiast tego poczekał cierpliwie, aż android do niego dołączy.
― Aleksi, weźmiesz to na statek. My idziemy spotkać się z Erwinem. ― Kapitan podał skrzynkę wielkoludowi, który tylko mruknął, co na zgodę. Gdy ten odszedł Jager zajął się wreszcie Nemo. ― Cokolwiek ci ten zbok tam dał, wyrzuć natychmiast. I najlepiej zapomnij o wszystkim, co ci powiedział ― polecił tonem bardziej surowym niż początkowo zakładał.

Jager szedł do przodu, próbując zapomnieć o wcześniejszej irytacji. Nie lubił bezczelnych ludzi takich, jak Rust, a tym bardziej braku profesjonalnego załatwiania spraw. Jeszcze na dodatek mężczyzna musiał wziąć za obiekt swych zboczonych fantazji właśnie androida. Mógł się tylko domyśleć, jakie rzeczy nagadał robotowi. Ten przynajmniej go tym razem posłuchał.
Kapitan był tak pochłonięty tymi myślami, że ledwo dotarły do niego przeprosiny Nemo. Dopiero na ziemię przywróciło go przyjemne ciepło, które wsunęło się do jego dłoni. Jager stanął gwałtownie, przez chwilę odruchowo ciągnąć rękę do siebie. Przestał, gdy tylko napotkał zadowoloną twarz swojego androida.
― Nemo, co ty- ― Kapitan nie krył zaskoczenia w głosie, patrząc na ich złączone ręce. A dokładnie na tą mniejszą, nieskazitelną i przyjemną w dotyku dłoń androida. Rysy na jego twarzy nieco złagodniały, by wreszcie pokręcić z niedowierzaniem głową. Skąd mu się to nawet bierze? Może niedługo uzyska odpowiedź na to pytanie. Mimo to ostatecznie wyswobodził się z uścisku. W końcu ciągle pozostawali na ruchliwej ulicy. Już wystarczało, że sam Nemo zwracał uwagę mijających ich przechodniów. ― Dobra, dobra, ale tylko na trochę ― poddał się wreszcie, widząc minę robota. Chwycił zdecydowanie za dłoń chłopaka i pociągnął w wybraną stronę. Kapitan musiał przyznać, że gest ten, choć dosyć niespodziewany, to rzeczywiście go trochę uspokoił. Szli tak przez znacznie dłuższy czas niż sobie założył wcześniej Jager.
Chyba mięknę na starość.

Tłum zaczął się w końcu przerzedzać, a oni dotarli do jednej z niższych, a co za tym szło, biedniejszych części miasta. Budynki były w opłakanym stanie, gdzieniegdzie wręcz przeżarte rdzą. Mijani przez nich przechodnie zwykle byli poubierani w jakieś łachmany, niekiedy rzucając w ich stronę podejrzliwie spojrzenie. Jager przyglądał się badawczo okolicy, chcąc zapamiętać jak najwięcej otoczenia. Robił to z pewnego rodzaju przyzwyczajenia, wiedząc, że zawsze powinno się być gotowym na ewentualne niedogodności.
Mieszkanie, do którego Erwin wysłał koordynaty, znajdowało się w jednym z mniejszych budynków na drugim piętrze. Jager kazał iść Nemo pierwszemu po schodach. Te trzeszczały z każdym ich krok, drżąc przy tym niepokojąco. Gdy dotarli na miejsce, od razu mogła im się rzucić w oczy już czekająca sylwetka blondyna. Ten odbił się od ściany, by przywitać się z kapitanem, kompletnie ignorując androida.
― A gdzie nasza wielka masa? ―  zapytał Erwin.
― Zabezpiecza naszą zaliczkę. Czy rzeczywiście jest to jeden z najlepszych robotyków? ― Kapitan spojrzał nieufnie na poniszczone już stalowe drzwi.
―O tak, choć do towarzyskich nie należy. ―Erwin zrobił krok do tyłu, dając im miejsce na przejście. ― Myślę, że nasza nowa zabawka zdecydowanie go zainteresuje. ―To mówiąc rzucił niechętne spojrzenie w stronę Nemo. ― Powodzenia.
Jager kiwnął głową, popychając androida lekko do przodu. Zastukał kilkakrotnie o metalową powłokę drzwi, mając nadzieję, żeby te nie zaraz poleciały wprost na nich.

Robotyk okazał się być staruszkiem, który bardziej przypominał obłąkanego aniżeli geniusza. Jednak mężczyzna szybko rozwiał wątpliwości kapitana, gdy spojrzał na Nemo wzrokiem, jakby widział przed sobą prawdziwe bóstwo. Jager kiwnął tylko głową na znak, żeby android poszedł za staruszkiem i zaraz oboje znaleźli się w środku. Wewnątrz pracowni robotyka panował chaos, większość jej przestrzeni była zagrodzona różnymi częściami. Mimo to dawało się w niej choć minimalnie poruszać.
Kapitan założył ręce na piersi, uważnie przyglądając się poczynaniom staruszka. Ten był kompletnie pochłonięty Nemo, którego jeszcze chwila, a rzeczywiście zacznie wynosić ponad niebiosa. To zdecydowanie wzbudzało w nim zdumienie, ciekawość, ale również pewnego rodzaju niepokój. Jeśli rzeczywiście Nemo był tak unikatowy, jak w ogóle trafił do tamtego sklepu? Czy sprzedawca miał pojęcie, co posiadał? Czym się różnił od reszty modeli? Ale przede wszystkim kapitana nurtowało jedno pytanie. Do czego był zdolny?
Nie było mu długo się nad tym zastanawiać, gdyż robotyk niespodziewanie przejawił chęć kupna robota. Po tonie jego głosu można było stwierdzić, że nie żartował, tak samo z ceną. Jager mrugnął zaskoczony, przez chwilę kompletnie nie wiedząc co powiedzieć. Gdyby byli tu inni członkowie załogi, chociażby Vex czy Erwin, pewnie od razu zachęcaliby go do pozbycia się androida za jak najwyższą cenę. Czysty zysk. Coś, czego każdy najemnik pragnął. Tylko tym razem sytuacja przedstawiała się inaczej. Wiedział o tym, a jego wzrok przeniósł się na robota. Wreszcie kapitan westchnął głośno i podszedł bliżej, kładąc obie dłonie na ramionach Nemo
― On nie jest na sprzedaż ― rzekł twardo, patrząc prosto w pomarszczoną twarz staruszka. Kciukiem machinalnie zaczął masować ramię androida. ― Nie jest i nie będzie. Chciałem się z tobą spotkać w innej sprawie, starcze. Dokładnie dotyczącą tego, co przed chwilą mówiłeś. O tym, że ten model to unikat... ― Jager zmrużył oczy, puszczając Nemo i stając obok niego. ― Sam mogę to zauważyć. Widzę, że nie jest jak inne androidy, które do tej pory spotykałem. Nie żebym miał w tym jakieś bogate doświadczenia. Dlatego chcę wiedzieć więcej. Co czyni go wyjątkowym, o co chodzi z tym uczeniem się od właściciela, o którym wspominał sprzedawca. W skrócie... potrzebuje twojej fachowej wiedzy dotyczącą nich.
Pozwól mi choć trochę zrozumieć Nemo.

Staruszek nie krył się z pogardą do kapitana, dając mu dosadnie do zrozumienia, że widzi go tylko jako zwykłego ignoranta. W normalnych okolicznościach Jagera by to nawet mogło bawić, ale tym razem nie czuł nic innego niż tylko zirytowanie. Nie po to zapuścił się do tej obmierzłej nory, by teraz wyjść z niczym.
Jednak zanim kapitan zdecydował się na inne, mniej przyjemne sposoby na przekonanie staruszka, inicjatywę niespodziewanie przejął Nemo. Android nie tylko sprytnie dobrał słowa, ale wykorzystał też fakt, że staruszek miał do niego słabość. Wywołało to u kapitana dosyć mieszane uczucia. Ostatecznie jednak stwierdził, że nie miał też na co narzekać. Przynajmniej tamten zacznie gadać, a na tym mu głównie zależało.
― Tak czarujący jak ja? Wiem. A teraz do rzeczy ― odparł, nie omieszkając przy tym uśmiechnąc się triumfalnie. ― Chcę wiedzieć wszystko.
Staruszek, jakkolwiek zasuszonym złośliwcem mógł być, zdecydowanie posiadał istotną dla niego wiedzę. Kapitan słuchał uważnie jego słów, coraz bardziej zdając sobie sprawy z jednego. Wpadł. Przez swoją nieprzemyślaną decyzję. Trafił mu się prawdopodobne jedyny w takim rodzaju android. Czuł, że Nemo był inny, wyjątkowy. Jager zaczął masować skroń, próbując przetworzyć zdobyte informacje. inteligencja. Rozwinięte nanosensory. A to wszystko w jego rękach. Niepokojące? Owszem. Znowu jego wina? Jakżeby inaczej. Ale czy ekscytujące? O tak. Cholernie. W końcu należał do niego.
Odwrócił się w stronę Nemo, tego cudu, unikatu, ale i obiektem strachu. Robot, który teraz był jak niewinne dziecko. A kim będzie później, to zależało od kapitana. Ze zwykłego poczucia samotności narobił sobie dodatkowej odpowiedzialności.
― Wystarczy. Idziemy Nemo. ― Nie czekał aż android zdąży zareagować. Chwycił go za rękę i po rzuceniu garścią pieniędzy, zaczął ciągnąć chłopaka w stronę wyjścia, ignorując głośne oburzenie robotyka.
Na zewnątrz nadal czekał Erwin, wyraźnie już znudzony. Widząc kapitana, od razu się ożywił, ale jego mina momentalnie zrzedła, gdy tylko zobaczył androida.
― A myślałem, że problem zażegnany ― westchnął medyk, łypiąc na niechcianego robota. ― Co teraz?
― Wracamy na statek ― zarządził krótko Jager. Erwin skinął, zmierzając ku schodom, a kapitan spojrzał na Nemo. Jego ręka machinalnie zmierzwiła włosy androida. ― W co ja się wpakowałem?
Zsunął dłoń na policzek Nemo i nie przerywając kontaktu wzrokowego, pochylił się w jego stronę... i nagle go uszczypnął. Mocno. Widząc grymas, który wykrzywia tę piękną twarzyczkę, Jager uśmiechnął się, szybko podnosząc ręce w obronnym geście.
― Przepraszam Nemo, musiałem sprawdzić ― rzucił, robiąc niewinną minę. Poklepał go lekko po ramieniu. ― Ale spisałeś się, nie powiem. Idziemy, Vex i Aleksi już pewnie usychają z tęsknoty.

Jager nie ukrywał, że uważał za niezadowolenie androida za zabawne jeśli nie urocze. Parsknął tylko, mierzwiąc włosy chłopakowi. Lepiej żeby Nemo mógł doświadczyć pierwszy raz ból w taki sposób niż w trakcie bardziej przykrego doświadczenia. Niemniej kapitanowi dalej odbijały się echem słowa starca. Myślące i czujące maszyny. A jedna z nich w jego rękach.
― Cóż drogi Nemo. ― Kapitan objął ramieniem swojego androida z szerokim uśmiechem na twarzy. ― Trochę mnie kosztowałeś. Dlatego teraz wypada polecieć w pewne miejsce i zarobić co uczciwą pracą. ― A już na pewno uczciwie oddadzą skradzioną rzecz zleceniodawcy.
Powrót na statek przebiegł bez większych nieprzyjemności. Jager postanowił odwiedzić jeszcze na szybko rynek, by kupić parę drobiazgów dla androida, a dokładnie ciuchów. Na oko wybierał te, które jego zdaniem by pasowały, a czasem nawet brał po prostu jakąś garść z nadzieją, że android co tam dla siebie znajdzie. Pożyczanie ich na dłuższy okres od Erwina nie wchodziło w grę, gdyż wisiała możliwość, że doktorek z frustracji zechce jeszcze wrzucić Nemo do zsypu. Teraz też było to prawdopodobne, ale jak na razie ograniczał się jedynie do rzucania nienawistnych spojrzeń w stronę androida. Załoga musiała się do niego w końcu przyzwyczaić. Nie było innej opcji. Kapitan dostał coś, a raczej kogoś cennego, unikalnego i nie zamierzał się teraz tego pozbywać. Nawet jeśli wiązała się z tym dodatkowa odpowiedzialność.
Docierając na statek, cała trójka mogła zauważyć Vex oraz Aleksiego, którzy akurat byli zajęci kłóceniem się ze sobą przy otwartej klapie.
― No proszę, a już myśleliśmy, żeście się gdzie zgubili ― odezwał się Aleksi, gdy tylko ich zauważył, tym samym ignorując podirytowaną towarzyszkę.
― Jeden by mógł ― burknęła ta pod nosem. ― Jak rozmowa z klientem?
― Wyjątkowo owocna, choć z narzuconym wyjątkowo napiętym terminem. Także pakujcie co trzeba i za niedługo wyruszamy. Szczegóły podam w trakcie.
To wystarczyło, by członkowie załogi zaczęli się sprężać. Erwin wyminął ich, wchodząc od razu do środka. Tak samo zrobiła Vex, mrucząc, że przyjrzy się sprawom w maszynowni. Aleksi jako jedyny został na zewnątrz, chcąc wnieść leżące obok skrzynki. Kapitan także postanowił nie tracić czasu i wprowadził Nemo na pokład, kierując się wprost do swojej kajuty. Szybko otworzył drzwi, uśmiechając się do chłopaka.
― Weź to i zrób sobie mały pokaz mody. Muszę załatwić parę rzeczy, dobra? ― To mówiąc Jager podał androidowi kupione ciuchy i wepchnął do środka. ― Wrócę za niedługo. ―Puścił mu szybkie oczko i zamykając drzwi, pobiegł w stronę kokpitu. Miał nadzieję, że to trochę zajmę Nemo, kiedy on będzie mógł zająć się statkiem.
Czas grał cholernie na ich niekorzyść. Jeśli chcieli wykonać zlecenie w tydzień, jak to chciał ich klient, to nie można było zwlekać. Dlatego Jager czym prędzej zajął się sprawdzaniem systemów, stanem silników czy działek. Po korytarzach przebiegali co jakiś czas to Aleksi czy Vex, dając mu krótkie raporty o sytuacji maszyny czy sprzętu. Kiedy wydawało się, że wszystko ważne zostało sprawdzone, cała trójka zjawiła się w kokpicie jak na zawołanie. Kapitan tylko mógł być dumny z takiej załogi. W końcu to też nie było ich pierwsze rodeo.  Szybko usadowił się w siedzeniu pilota, wyznaczając kurs. Silniki zagrzmiały głośno, by zaraz wzniosły jego słodką maszynę do góry. Jego ręce automatycznie skierowały stery do przodu, tym samym z wolna opuszczając planetę.
― Wszystko wygląda w porządku. Możemy wykonać skok ―poinformowała Vex. ― Mam nadzieję, że chociaż wziąłeś coś interesująco.
― Jeśli interesującego możesz nazwać włamanie do siedziby senatu, to oczywiście ― powiedział Jager zwyczajnie, jakby rozmawiali o pogodzie. To wystarczyło, by dziewczyna przez moment odwróciła ciekawy wzrok w stronę kapitana.
― Wspaniale. Zawsze jestem chętny odwiedzić miejsce pełne sztywniaków, co zwykle myślą bardziej kutasem niż mózgiem ― skomentował Erwin.[/b]
― Podziękujemy panu za pańskie doświadczenia z senatorami ― rzucił Aleksi, na co doktor od razu zgromił go spojrzeniem.
― Uspokójcie się. Mamy tydzień, licząc także samą podróż ― oznajmił kapitan, wrzucając końcowe dane do skoku. Po chwili odprężył się wygodniej na krześle, patrząc po kolei na każdego członka załogi. ― Także dobrze będzie obmyślić plan działania, nie sądzicie?