Czy to już czas...?

♬ Bracia Lumière byli jego dalekimi kuzynami.
♬ jest dyrektorem kina la Nymphe, które przekazał mu ojciec niedługo przed śmiercią. Kino powstało w 1878 roku i przekazywane jest kolejnym członkom rodziny.
♬ Miłośnik wszelakiej sztuki, uwielbia podziwiać dzieła, choć niekoniecznie w tłumnym towarzystwie nabzdyczonej arystokracji.
♬ Niekoniecznie podoba mu się fakt, że jego ojczyzna jest okupowana przez brutalnych Niemców. Nic jednak nie ma do tych, którzy zachowują się kulturalnie i nikomu nie szkodzą, choć po cichu przyznaje, że z przyjemnością sięgnąłby po broń, gdyby dzięki temu udało się wyzwolić kraj, poza tym jest zdeklarowanym pacyfistą.
♬ Mimo wysokiego statusu społecznego (jego rodzina w jakimś marnym stopniu wywodzi się z wyższych sfer) nigdy jednak nie korzysta z tych możliwości, ponieważ gardzi arystokracją i toczącą się wśród nich zgnilizną moralną. Z tej też przyczyny rzadko uczęszcza na wszelakie wystawne bale czy imprezy, chyba że ktoś potrafi go ku temu zmusić.
♬ Spokojny, dystyngowany, kiedy trzeba uprzejmy, potrafi być czarujący i szarmancki, aczkolwiek nierzadko uznawany za wielkiego ekscentryka, który nie lubi przebywać z ludźmi.
♬ Większość czasu spędza na zgłębianiu wiedzy z rozmaitych dziedzin, czytaniu książek czy prowadzeniu kina właśnie.
♬ Rzadko gdziekolwiek wychodzi, nie ma też wielu znajomych, tylko trzech zaufanych przyjaciół.
♬ Ze względu na swoją orientację, a także podejście ówczesnego społeczeństwa do tego nie obnosi się ze swoimi preferencjami, wręcz stara się nie angażować w żadne ryzykowne znajomości.
♬ kiedyś był zaręczony, ponieważ pragnął "normalnego" życia, takiego jakiego powinien chcieć mieć każdy mężczyzna, ale po roku zerwał zaręczyny.
♬ wizja braku potomka nieco go martwi, ponieważ jako jedyne dziecko swoich rodziców nie bardzo ma komu przekazać rodzinny interes, a oddanie kina komukolwiek wydaje się niemal barbarzyńskie.
♬ romantyk; marzy mu się prawdziwa miłość, ale doskonale sobie zdaje sprawę, że nie jest to realne.

× Tak naprawdę nie jest czystej krwi Niemcem. Jego matka jest Amerykanką, a urodę odziedziczył właśnie po niej. Stąd brak podobieństwa do typowego Niemca.
× Jego rodzina od lat służy w wojsku, wierząc, że to co robią dla państwa jest słuszne. Jedynie Daniel miał pewne zawahania, niemniej musiał pójść w ślady ojca i stać się patriotą.
× W stu procentach oddał się swojej służbie, przez co zapomniał o życiu miłosnym. Nawet nie próbował z nikim być. Nie było na to zwyczajnie czasu. Chociaż nie. Miał w swoim życiu jeden ważny epizod. Niestety, ale ten epizod od ładnych paru lat już nie żyje.
× Z drugiej strony od jakiegoś czasu ma problem z podnieceniem. Z tego co wie fachowo nazywa się to impotencją. Zastanawia się, czy kiedykolwiek uda mu się z tego wyleczyć.
A nuż to już te lata?
× Na szyi zawsze nosi dwa nieśmiertelniki, które stanowią wartość sentymentalną dla Daniela. Dodatkowo na barkach posiada tatuaż, który również ma swoje ukryte znaczenie.
× Lark to jego "pseudonim" z wojska, by samo nazwisko za bardzo nie zostało zbluzgane przez swoje niemoralne czyny. Tak generalnie jego zakresem obowiązków było torturowanie więźniów oraz ich przesłuchiwanie, a pozycja w niemieckich wojskach była nie aż tak ważna, ale szanowana. Głównie przez to, że powierzone mu zdanie robił dobrze. W dodatku często też walczył w obronie państwa, a lubował się w cichym i skutecznym zabijaniu.
× Obecnie już nie służy w wojsku, a to tylko dlatego, że mocno kuleje na prawą nogę, przez co jest bezużyteczny na polu walki. Mimo to został poproszony, aby pojechał do okupowanej Francji, by zdawał relację wojsku z perfektywny szarego obywatela.
× Na pierwszy rzut oka Daniel wydaje się pozbawioną emocji osobą, skrywającą również wiele sekretów. Nie jest jednak zbyt otwarty na nowe znajomości. Śmiało można powiedzieć, ze na stare lata stał się zgorzkniałym introwertykiem.
× W wolnej chwili lubi grać na fortepianie. To go uspokaja.
× Nie ma zbyt wiele zainteresowań. Lubi jednak oglądać filmy w kinach oraz czytać kryminały.
× Nie zapominajmy, że Lark perfekcyjnie zna się na broni białej (palnej nigdy nie był miłośnikiem, a każdy debil potrafi strzelić ze strzelby) + zna brutalne style walki.
× Jak łatwo można się domyśleć, to czasem chodzi u lasce, choć stara się jak najmniej pokazać, że jest kaleką pomimo irytującego bólu w nodze.
× Na ciele ma mnóstwo blizn. Szczególnie na torsie i plecach. Również ma bliznę na prawym poliku po kontakcie z jakimś ostrzem lub nożem.

Okupacja Francji wyjątkowo nie leżała na jego patriotycznej duszy, ale nie był też typem bojownika, który układał się z szemranymi typami w podziemiach, żeby zdobyć broń. Zasadniczo odkąd wzięto jego kraj siłą, starał się nie wychylać. Nawet gdy Niemcy wprowadzili cenzurę, nawet gdy zaczęli domagać się jedynie niemieckich filmów, nawet gdy zamknięto teatr znajomego, a jego samego wywleczono na oczach przechodniów i wrzucono do ciężarówki. Nie zrobił nic. Nie potrafił, nie był wojownikiem, nie umiał się bić i nawet nie chciał tego robić. Dlatego za każdym razem, gdy Alaude wysyłał mu listowne zaproszenie na spotkanie dyrektorów kulturalnych instytucji w celu znalezienia rozwiązania dla ich problemu, zazwyczaj odmawiał. Zazwyczaj, aż do dzisiaj, gdy udało im się go wziąć podstępem i niczego nieświadomy Jean-Baptiste udał się niby na spotkanie z obłożnie chorym Alaude, tym przebrzydłym kłamcom, który nie miał najmniejszych skrupułów, by go oszukać w ten okropny sposób. Nic jednak nie mógł na to poradzić, a skoro już przebył ten kawał drogi, to zdecydował się łaskawie zostać i ten jeden jedyny raz wysłuchać co mają do powiedzenia. Zasadniczo to spodziewał się podobnych bredni, ale nie miał serca przerywać ich płomiennych, ale wyjątkowo dziecinnych wypowiedzi o sięganiu po broń i pójściu szturmem na Niemców, oni artyści, ludzie którzy nie mieli zielonego pojęcia o konstrukcji broni czy użytkowaniu jej, nie mówiąc już o obmyśleniu planu i zaskoczeniu żołnierzy.
Wreszcie spotkanie się skończyło, ale ten przeklęty Alaude musiał go zatrzymać, by opowiedzieć mu jakąś głupią historyjkę o tym jak poznał miłość swojego życia podczas pobytu w Lyon. Nie interesowało go to, ale z uprzejmości jedynie potakiwał, gdy ukradkiem spoglądał na zegarek. Teraz spieszył się do domu. Niestety ich kryjówka była znacznie oddalona od kina i żeby bezpiecznie dotrzeć przed godziną policyjną musiał naprawdę się wysilać. Na jego nieszczęście czas biegł nieubłaganie, a do godziny zero było chyba jeszcze z sześć minut, natomiast do przejścia pozostały mu dwie krótkie ulice. Nie miał szans. Nie, gdy na jego drodze wyrośli jakby spod ziemi dwaj wojskowi, którzy najwyraźniej nie byli zadowoleni, że ktoś ma czelność szlajać się po ulicach o zmroku.
- Gdzie się tak śpieszysz? Nie wiesz która godzina? Punktualności też was musimy nauczyć? Głupie żabojady. – huknął jeden z nich, a ten drugi mu zaraz zawtórował.
- Dokumenty, migiem.
Spojrzał na nich z przerażeniem zaraz wbijając wzrok w ziemię. Nie chciał się kłócić. Wiedział, że to nic nie dawało, że lepiej z nimi nie dyskutować, pokazać dokumenty, uprzejmie się ukłonić i na wszystko potakiwać, nawet gdy za każdym razem mieszają Cię z błotem.
- D-Dobry wieczór, Panowie. – ręce mu się trzęsły, gdy przetrząsał kieszenie w poszukiwaniu portfela z dokumentami. - Tuż za rogiem jest moje kina, właśnie spieszyłem do domu, by zdążyć na czas. – grał na zwłokę, bo nie mógł znaleźć tych przeklętych dokumentów, choć wiedział, że je specjalnie przekładał do… i wtedy go olśniło. Marta, gospodyni, która pomagała mu w domu postanowiła wyczyścić jego płaszcze, wszystkie. I tak, by nic się nie stało wyjęła jego portfel z dokumentami, gdzieś na szafkę, a gdy wychodził w pośpiechu do Alaude kompletnie o nich zapomniał. Zbladł w jednej chwili i niemal nie zzieleniał z przerażenie.
- Szybciej! – szturchnął go ten pierwszy, który zaczął się denerwował i najwyraźniej nie należał do najcierpliwszych ludzi na świecie, a Jean widział już całe swoje życie przed oczami, bo jak to tak powiedzieć, że nie ma dokumentów? A właściwie to ma tylko, że w domu, bo gosposia postanowiła zrobić porządek.
- Panie władzo j-ja... – zająknął się, czując jak pocą mu się dłonie, a pod naporem niezadowolonych spojrzeń żołnierzy maleje jeszcze bardziej, niemal zwijając się w kulkę na chodniku. - Jestem dyrektorem kina, tego tuż za rogiem, Jean-Baptiste de la Cassière. Moja gosposia musiała wyjąć dokumenty jak płaszcz p... – nie słuchali. Wyższy wreszcie złapał Francuza za fraki i z całej siły miotnął nim o ścianę, przyciskając do niej drobniejsze ciało.
- Zamknij mordę. Dokumenty albo komisariat. – wszyscy doskonale wiedzieli co oznaczał komisariat i gdy tylko padło to słowo Jean poczuł jak mu się zakręciło w głowie.
- Panowie, to nieporozumienie... Proszę. - jęknął wyraźnie przerażony.

Nigdy nie spodziewał się tego, że sprawy w Niemczech nabiorą tak gwałtownego obrotu. Z dnia na dzień postanowiono napaść na Francję, aby wziąć ją pod swoje rozkazy. Aby mieli władzę nad tym cholernym państwem. Wojna była okrutnym rozwiązaniem i Daniel jako były żołnierz wiedział to aż za dobrze. Szczerze mówiąc wcale nie był za tym jakże wspaniałomyślnym planem, ale jako obywatel niewiele miał do powiedzenia - poza tym i tak nikt go nie słuchałby, a gdyby tylko chciał protestować, poszedłby na odstrzał tak jak inni, którzy mieli odwagę się sprzeciwić władzy. Dlatego wolał się nie wychylać i skorzystać chociaż trochę z życia, skoro już i tak był na emeryturze.
Tyle że nikt nie bierze pod uwagę tego, że Ty masz jakąkolwiek emeryturę.
Dlatego tkwisz w okupowanej przez Niemców Francję, robiąc za szarego obywatela. Za zwykłą plugawą przykrywkę, która ma na celu obserwować poczynania tych biednych ludzi. Zdobyć ich zaufanie, tylko po to, aby móc zdradzić miejsce kolejnej kryjówki lub wspaniałomyślnego planu obrony czy propagandy. Było mu to cholernie w niesmak, ale bądź co bądź był na tyle zmęczonym życiem, że nie miał ochoty tkwić w celi za bycie upartym. Albo w jakieś komorze gazowej. Czasem jednak żałował, że nie wybrał tej cholernej architektury, tylko pozwolił ulec presji i poszedł w ślady swojego ojca. Teraz stąpa po kruchym lodzie, gdzie zaraz pod nim znajduje się morze zalane krwią Niemieckich ofiar.
Jego ofiar.
Tego wieczora księżyc chował się za pojedynczymi chmurami na ciemnym niebie, nie oświetlając drogi tym, którzy tego naprawdę potrzebowali. W mieście panowała kompletna cisza, a to wszystko przez to, że Niemiecka władza wprowadziła do Francji tak zwaną godzinę policyjną. I nieważne, że do domu brakuje Ci zaledwie minuta piechotą - jeśli zostaniesz złapany po czasie, konsekwencje tego "wybryku" będą naprawdę surowe. Wiedział to każdy głupi, a mimo to znajdzie się paru odważnych, którzy grasują niebezpiecznymi ulicami tego miasta. I na szczęście bądź nieszczęście Francuza nie był jedyną osobą, która śpieszyła się do domu.
Daniel wyjątkowo wyszedł z mieszkania, aby móc trochę obeznać miasto, w którym przyszło mu aktualnie być. Jako jedyny nie przejmował się tak zwaną godziną policyjna, bo doskonale wiedział, że go coś takiego nadzwyczajnie świecie nie obejmuje. Dlatego też na spokojnie wracał sobie z pubu do domu będąc już lekko wstawiony. Nagle z jednych ulic zaczął słyszeć pewne odgłosy. Te odgłosy wydawałby mu się cholernie znajome, niemniej nie dosłyszał, o czym konkretnie "rozmawiali", dlatego też nie miał skrupułów, aby zacząć iść w tamtym kierunku.
Panie władzo j-ja...
Zamknij mordę.
Czyżby ktoś miał kłopoty?
Jeśli ktoś nie potrafi dostosować się do zasad...
Wszedł w głąb ulicy w momencie, kiedy Francuzem zaczęli rzucać o ścianę. Przez to nie zdążyli zrobić nic więcej, bo kątem oka dostrzegli postać Daniela. Z początku nie wiedzieli, że to on, dlatego od jednego z nich mógł usłyszeć głośne...
- Kto Tu jest? Kolejny, który domu nie potrafi znaleźć o odpowiedniej godzinie!? My szybko nauczymy Was odpowiedniej dyscypliny! - ale zaraz po tych słowach, których notabene nie skończył mówić, drugi żołnierz szturchnął go strzelbą, mówiąc do niego coś w ojczystym języku, szeptem. Spojrzeli po sobie porozumiewawczo, utkwili dezorientujące spojrzenie na Francuza, po czym raz jeszcze rzucili go o lodowatą ścianę budynku, sprzedając parę kopniaków na pożegnanie.
- Następnym razem skończysz gorzej Plugawy Francuzie - a na zakończenie swoich dosadnych i pogardliwych słów, splunęli na niego, odchodząc z uniesioną głową w stronę tajemniczego mężczyzny. Z nim również chwilę "porozmawiali", choć ta rozmowa była zupełnie inna niż ta, którą odbył Jean, po czym tak samo jak Francuz, oberwał parę razy i zostawili ich na ziemi. Powinni się cieszyć, że skończyło się tylko na tym. Chwilę trwało aż Daniel dojdzie do siebie po takim ataku, ale wiedział, że musieli to zrobić. W końcu nie wsadzą go do więzienia.
- Żyjesz? - powiedział doniośle przez chrypę, zaraz kaszląc parę razy, czując jak nadal nie może złapać oddechu. I to nie przez to, że został jakoś bardzo pobity. Jego noga dawała o sobie znać, a jej ból potrafił być czasem niezwykle irytujący. Mimo to postarał się zebrać w sobie i wstać, a gdy tylko mu się to udało, podszedł bardzo wolnym krokiem, wręcz kulejącym do nieznajomego, aby dowiedzieć się, czy w ogóle przeżył ten atak. Nie dotarło do niego jak bardzo został pobity. Jeżeli skończył tylko na omdleniu, to będzie dobrze.

Najwyraźniej solidnie go pobili, skoro od samego początku widział w mężczyźnie Niemca, choć z wyglądu niewiele miał z nim wspólnego. Podczas służby w wojsku najbardziej wyróżniał się swoją urodą na tle innych, gdyż mając obywatelstwo niemieckie, Daniel wcale do Niemca podobny nie był. Amerykańskie korzenie matki sprawiły, że dzięki oryginalnej urodzie mógł być osobą neutralną i nie zostać wyzwany i skopany za to, że pochodził z bardzo nieczystego kraju. Oczywiście to był moment, kiedy nie miał na sobie munduru. Powinien dziękować naturze za tak łaskawy gest z jej strony.
W zasadzie to nie pierwszy raz widział osobę, która panikowała na jego widok, bo nie raz nie dwa spacyfikował kogoś, kto gardził jego rozkazami, niemniej był to pierwszy raz, gdzie nie był powodem rzekomej paniki. Czuł się z tym nienaturalnie dziwnie i aż z początku nie wiedział co powinien zrobić. Zostawić go? Zacząć uspokajać? Próbować wytłumaczyć, że w sumie przyszedł mu pomóc, nie go zabić? Ciężko w ogóle było przedrzeć się przez powłoczkę strachu, który swoją drogą bardzo dobrze rozumiał. Co prawda na jego miejscu nie srałby w gadzie kiedy dostałby parę razy po mordzie - co swoją drogą sytuacja z przed kilku chwil potwierdza jego słowa - jednak potrafił zrozumieć to, że nie każdy posiada nerwy ze stali, a obawiać się śmierci może każdy. Szczególnie w tak ciężkich i trudnych czasach. Czasem zastanawiał się, czy tylko on został znieczulony na okazywanie nieproszonych emocji i potrafiłby przyjąć kulkę w łeb bez większego marudzenia czy skamlania. To chyba właśnie ludzie nazywali spaczeniem zawodowym.
Pomimo tego, że ciężko było dojść do mężczyzny, głównie przez upierdliwą nogę, to sam fakt, że widział w nim zło wcielone było na swój sposób irytujący. Co prawda mężczyzna jeszcze o tym nie wiedział, że tak naprawdę gra nieczysto, był tym całym złem, ale czy w ogóle musi się o tym dowiedzieć? Raczej Daniel nie jest otwartą księgą, z której wszystko można wyczytać. Dlatego też spokojnie czekał aż mężczyzna "wyszaleje się" , aby ostatecznie móc pochwycić go za ramię, niezbyt mocno, aby nie odebrał to jako atak.
- Nie chcę Ci zrobić krzywdy - odezwał się z równym spokojem co na niego patrzył, dając mu powoli dojść do siebie. Dojść do momentu, w którym uświadamia sobie, ze tak naprawdę jest już po wszystkim i przez krótki moment może poczuć się bezpiecznie - Mieszkasz tam za rogiem? Mógłbym Cię odprowadzić, bo to jest właśnie droga do mojego mieszkania - dodał po dłuższej chwili, kiedy Francuzowi pomógł wreszcie wstać. Zrobił to z niemałym trudem, powstrzymując w gardle cisnące się na język przekleństwo od fali bólu, która przeszła jego ciało.

Fakt faktem. Nawet jeśli z urody nieszczególnie przypominał Niemca, to nie potrafił wyzbyć z tonu twardego akcentu, który za sobą nosił język niemiecki. Nieważne jak dobrze będzie odgrywał powierzoną mu rolę, tak czy siak ciężko będzie zamaskować mu znajomy i charakterystyczny dla ucha akcent. Mimo wszystko cieszył się, że owe zadanie nie jest na tyle proste, na ile mogłoby się wydawać. Zdobyć zaufanie jako turysta jest łatwo, ale jako turysta będący Niemcem? Jeśli mu się to uda, to będzie tylko świadczyło o rzetelności wykonywanego polecenia. Jednak czy w ogóle chciał te zadanie wykonać...?
Mimo wszystko nie powinien go tak surowo oceniać na powitanie. Jeszcze nic nie zrobił, a w myślach szczerze go nienawidził za to, że stara się z nim porozumieć w jego ojczystym języku. Jeśli mężczyzna okaże wobec niego niechęć ze względów oczywistych, zawsze może pójść na ugodę i przerzucić się na brytyjski angielski. Chociaż przy takim wyborze trudno powiedzieć, co w jego przypadku byłoby gorsze.
Potaknął na jego słowa, a kiedy był pewien, że rzeczywiście nic mu nie było, puścił go, z początku niepewnie, bo sam nie wiedział, czy nie potrzebował skromnej pomocy w postaci podpórka. Szybko jednak odgonił od siebie te myśli, żeby tylko nie pokazać swoich słabości, skupiając się w pełni na nowo poznanym człowieku. Na razie nie miał wobec niego opinii. Wiedział tylko tyle, że był strasznie nieufny, co było aż za bardzo zrozumiałe. Wpatrywał się w niego, może zbyt intensywnie, oczekując od Francuza konkretnej odpowiedzi. I mimo tego, że noga go rwała jak diabli, to uparcie stał i czekał, przenosząc jednak ciężar ciała na tą zdrową nogę. Zawsze to odrobiny bólu mniej. Już nie wspominał o piekących żebrach. Na pewno będzie miał parę siniaków do swojej bogatej kolekcji blizn i ran.
Zaśmiał się cierpko.
- A co jeśli jestem? Co wtedy zrobisz? - spytał z czystej ciekawości, nie ujawniając po sobie prawdy, że był, a raczej powinien być szpiegiem. W dodatku szybko było można zauważyć, że na żartach, w dodatku takich słabych nieszczególnie się znał. Gdyby było można czytać z niego jak z otwartej księgi, z pewnością mężczyzna wyczułby emanujące rozdrażnienie od Daniela. Bo w końcu irytował go fakt, że tak bezczelnie go dyskryminuje. Co z tego, że robił za hipokrytę. Swoje za uszami miał, ale ten człowiek jeszcze tego nie wiedział.
Nie czekając zbyt długo na jego odpowiedź, bez słowa ruszył w stronę wspomnianego wcześniej kina, biorąc z początku głębszy wdech. Pierwszy krok był zawsze najgorszy. Później szło już z górki. Mimo to zaczął coś grzebać po kieszeniach, jakby szukał czegoś konkretnego. I nieważne jak bardzo się starał, nie potrafił znaleźć leków przeciwbólowych, o których zapomniał lub wyleciały mu w wirze walki.
- Jeśli to nie problem, to możemy iść nieco wolniej? - spytał subtelnie, wiedząc, że nie da rady iść szybszym marszem, a nawet normalnym krokiem. Zdecydowanie koledzy wykorzystali fakt, że ma problem z nogą i porządnie go w nią uderzyli, przez co skutki tego są właśnie takie, a nie inne. Zabawne, że akurat właśnie tam celowali.
- Przedstawisz mi się? Czy wolisz pozostać incognito? - zerknął na niego kątem oka, dając mu łaskawie wybór. Nie potrafił być delikatny, nawet w słowach. Czuć było od Daniela twardym i szorstkim charakterem, który nie lubił sprzeciwów. Z pewnością był zupełnym przeciwieństwem Jeana, co było na swój sposób interesujące. Przy zabawie znajdź między sobą 100 różnić... bawiliby się doskonale, a pomysłów z pewnością nie brakowałoby.

Nie chciał wyjść na kogoś gburowatego, ale ciężko było ukryć fakt, że był Niemcem i niegdyś służył dla niemieckiego wojska. I ciągle ich wspomaga. Po usłyszeniu takich słów nie mógł sobie odmówić na szczyptę złośliwości, którą pokierował w stronę nieznajomego, dodając mu kolejnego stresu. Nie znali się, więc musieli uważać na to, co mówią w swoim towarzystwie. Francuz powinien wiedzieć to najlepiej, podczas gdy jego kraj jest okupowany przez inny. Dodatkowo nie tak dawno obaj zostali złapani po godzinie policyjnej. Niech ma nauczkę, bo przy następnym razie ktoś może nie być na tyle wyrozumiały co Daniel, o ile jego zachowanie można nazwać słowami wyrozumiałości. Na domiar tego uśmiechnął się, kiedy mężczyzna w zdenerwowaniu i panice przepraszał go za swój beznadziejny żart o niemieckiej policji. No, może nie był aż taki beznadziejny, ale na pewno niestosowny.
— Spokojnie. Zwracam Ci tylko uwagę. Masz szczęście, że mówiłeś to do mnie, bo gdybyś użył tych słów wobec nich... — nawet nie chciał kończyć. Każdy wiedział, co to dokładnie znaczyło. Nawet on, ten, który w teorii robił za szpiega oberwał tak, jakby był zwykłym cywilem. Celowali w najgorsze możliwe punkty, pokazując, że w ten sposób nie znali litości. Wiedział to dobrze, bo sam taki był. Z pewnością gdyby nadal robił za wojskowego, Francuz już dawno oberwałby za zniewagę Niemca.
Zaczęli iść dalej, a przez większą część drogi oboje milczeli. Nie było w tym nic dziwnego, bowiem żadnej z nich nie miał nic konkretnego do powiedzenia. Jeden z nich był cholernie obolały, a drugi zestresowany i tylko marzył o tym, aby znalazł się w ciepłym łóżku. Cieszył się jednak, że w jakimś stopniu go słucha, bo zwolnienie tempa marszu zdecydowanie przysporzyło mu trochę ulgi. Na znak tego odetchnął cicho i nim się obejrzał, byli już na miejscu.
— Mogę Ci mówić tylko Jean? Nie zdołam zapamiętać całej godności na długo — kłamał, ale był ciekaw tego, w jaki sposób zareaguje mężczyzna na wieści o zapamiętywaniu. Swój wzrok wbił na święcący napis kina, starając się zapamiętać każdy szczegół jak najlepiej, po czym spojrzenie chłodnych i mętnych oczu przeniósł na twarz mężczyzny — Zaprosisz mnie do środka? — bezpośredniość była wstrętną cechą tego mężczyzny. Widział wyraźnie, że nie chciał go u siebie w mieszkaniu, a mimo to chciał chamsko się wprosić. Ciężko powiedzieć, czy to ból w nodze zmuszał go do takiej decyzji (zawsze mógł na moment sobie usiąść), a może ma w tym zupełnie inny interes. W każdym razie miał nadzieję na osiągnięcie swojego celu, a francuz nie poczuje się na tyle urażony czy zrażony, aby mu odmówić.

Z pewnością mógł być bardziej wychowany od Daniela, choć jego trzymały rygorystyczne zasady, które wpajali mu od najmłodszych lat. Pewnie nie wybacz sobie, że tak paskudnie nie przedstawił się mężczyźnie. Musiał zmusić go do subtelnego upomnienia, przez co Lark uniósł delikatnie kąciki ust ku górze, zupełnie jakby starał się uśmiechnąć. Choć wcale nie przypominało to sympatycznego uśmiechu, ale przynajmniej chciał się postarać, aby taki był.
— Przepraszam najmocniej, jestem Daniel Fischer — oznajmił, nie czując zbytniej potrzeby przedstawiać się inaczej, tak samo nie widział sensu, aby zdradzać swoje drugie imię. I tak mężczyzna nie byłby wstanie wypowiedzieć tego imienia — nawet Niemiec ma z nim niemały problem, a co dopiero Francuz — Możesz mi mówić Daniel — dokończył, nie chcąc o sobie słyszeć jak o panu. Swoje lata co prawda miał, ale mężczyzna również nie wydawał się młody. Bez sensu byłoby, gdyby jemu kazał mówić do siebie w formie grzecznościowej, a on sam używałby jego imienia jakby byli najlepszymi kolegami z klasy.
Chwilę czekał aż mężczyzna zdecydował podjąć się ostatecznej decyzji, która była dla niego cholernie trudna. Wcale mu się nie dziwił — w końcu jego kraj był okupowany przez Niemców, a on sam nim był i ani trochę nie zamierzał się z tym kryć. Bolał go jednak fakt, że wrzucał Daniela do stereotypowego worka, ograniczając tym samym swoją wizję. Póki co nie chciał dla niego źle, a nawet mu pomógł. Przypadkiem, bo przypadkiem, ale jednak. Powinien mu dziękować, że nie jest właśnie zaciągany do więziennych kart i katowany. Powinien? Tak, zdecydowanie powinien to zrobić. Może nie oczekiwał po nim miłosierdzia, ale zaproszenie na ciepłą herbatę... Na pewno jego introwertyczna dusza poczułaby się miło.
Wszedł zdecydowanie do środka, a przekroczenie obcego progu drzwi zaczęło go przyprawiać o lekki dyskomfort. Osobiście wolał być już w domu, posiedzieć sam w ciepłej kąpieli i z książką w ręce, ale niestety potrzebował chwilowego odpoczynku. To nie te lata, gdzie z postrzeloną nogą bądź ręką był wstanie przemierzyć dobre 5 kilometrów i wyjść z tego zwycięsko. Z drugiej strony czuł się w obowiązku spełnić zadanie, które zostało mu nałożone. Robił to niechętnie, ale musiał.
Nie był chętny na poznawanie nowych ludzi, dlatego na jego słowa tylko przytaknął, w żadne sposób ich nie komentując. Oddał mu płaszcz, aby mężczyzna mógł przewiesić go w odpowiednim dla niego miejscu, po czym udał się za nim w stronę kuchni bądź salonu. Nie wiedział, gdzie go dokładnie prowadzi, ale zauważył, że odkąd przekroczył próg swojego mieszkania, poczuł się bardziej pewny siebie w jego obecności. Ciekawe.  
Dość szybko poznał gospodynię Jeana, która wyglądem nie grzeszyła. Nie sprawiła jednak większego wrażenia na mężczyźnie, uznając ją za zwykła gospodynię domu. Niemniej zauważył wymalowany lęk na twarzy kobiety. Nie było widać po nim, że był Niemcem, a nawet nie zdążył do niej nic powiedzieć. Aż tak bardzo był przerażający? Aby przełamać lęk dziewczyny postanowił się do niej uśmiechnął, ale tym mógł ją jeszcze bardziej przestraszyć, bo on i uśmiech to dwie sprzeczności. Odchrząknął cicho, odprowadzając kobietę spojrzeniem do kuchni i ponownie udał się za mężczyzną, który tym razem doprowadził ich do salonu. Usiadł sobie na fotelu, przyglądając się otoczeniu i odczuwając pewną ulgę w nodze. Po raz kolejny między nimi zamarła martwa cisza i aż szkoda było ją przerywać.
— Nie jestem tutaj zbyt długo... — zaczął powoli, chcąc przełamać niekomfortową ciszę — dlatego byłem ciekaw, czy znasz miejsca, które poleciłbyś mi w ramach zwiedzenia czy odwiedzin. I ładne masz mieszkanie — spytał z widocznym zainteresowaniem, chcąc mu również pokazać, że był zwykłym cywilem, który tylko przebywa we Francji. Nawet ciężko powiedzieć, czy aby na pewno był Niemcem — co prawda akcent robił swoje, ale nie dało się powiedzieć, że był nim w 100%. To mogło sprawić, że stres gospodarza nieco zmaleje, przez co nie będzie aż taki spięty i zechce z nim porozmawiać o czymś luźnym, nie wchodząc na tematy religijne czy polityczne.

Zdążył zauważyć, że ciężko będzie mu przełamać stereotypowość, którą zaczął darzyć go mężczyzna. Dlatego uznał, że nie będzie miało większego sensu starać się ją przełamać. Przynajmniej nie na razie. Obaj mieli ciężką chwilę za osobą i razem odczuwali pewien stres i dyskomfort, który wchodził im na obecny nastrój. Z tą różnicą, że Daniel był i będzie przyzwyczajony do czegoś takiego. Miał nerwy ze stali, więc nie okazywał tego w taki sposób, w jaki robił to francuz — nie bez powodu był niemieckim żołnierzem i pomimo swojej emerytury ciągle im pomaga. Czasem tylko zastanawiał się, czy naprawdę było warto, gdy widział ten lęk i stres w oczach innych.
Tak, zdecydowanie było warto.
Słysząc wypowiedź mężczyzny zaczął się zastanawiać jak wiele ludzie są wstanie poświęcić, aby wracać do domu o tak później i nieprzyzwoitej dla nich porze. Kobieta też nie wydawała się być zalęknięta samym faktem, iż niemieccy żołnierze mogą czekać na kogokolwiek tuż za rogiem. Skąd pewność francuza, że nikt ich nie śledził? Chyba naprawdę cały ten stres zawładną jego umysłem, że nawet lekcja tego, co miał niedawno nie dała mu do zrozumienia, że w zasadzie powinni trzymać się zasad, które zostały im narzucone, nawet jeśli tego nie chcą. Z zamyślenia wyrwał go dźwięk zamykanych drzwi przez uroczą kobietę oraz głos mężczyzny, który oznajmił, że mógł się częstować na wproszoną (nie wiem jak to odmienić aby było fajne) herbatę.  
— Nie boisz się, że i ją może to spotkać? — spytał ze stoickim spokojem, obserwując uważnie jego drżącą dłoń, jak i również jego zachowanie. Pewnie nie zdawał sobie sprawy z tego, że w tym momencie go testował, a nawet jeśli, to nawet lepiej będzie, gdy on to zrobi niżeli ktoś inny. Przecież nie o wszystkim musi mówić władzy.
Słuchając jego dalszych wypowiedzi, skusił się na gorącą herbatę, którą przygotowała jego gosposia. Nalał sobie do małej filiżanki, odruchowo także nalewając i gospodarzowi, nie chcąc mu przerywać głupim pytaniem, czy woli obecnie kawę czy herbatę. Odstawił dzbanuszek na swoje miejsce, a gorący napój wziął do ręki i zaczął go powoli popijać nie słodząc ani grama cukru.
—Przez? — uniósł jedną brew, uzupełniając w ten sposób swoje pytanie, po raz kolejny testując jego psychikę i silną wolę. Nie chciał wyjść na tego wrednego, ale nie mógł nic poradzić, że jego natura polegała właśnie na tym. Zawsze mógł wyjść na tego, który był po prostu ciekawy.
— W sumie to niewiele rzeczy mnie interesuje, więc ten bogaty wybór, który mi zaprezentowałeś na pewno się przyda. Chętnie zainteresuję się budowlami, które mi wymieniłeś, gorzej z obrazami, o których wspomniałeś. Ale najbardziej zaciekawiłeś mnie operą i kinem. Co jest warte obejrzenia, co nie zostało ocenzurowane? — nie zamierzał ukrywać faktu, że wie o takich rzeczach. Mężczyzna doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że był, jest i będzie Niemcem, nieważne jak bardzo chciałby, aby nim nie był. Każdy obywatel też wiedział, że Francja na chwilę obecną jest okupywana przez nich, przez co w kraju panowały czysto nazistowskie zasady. Odstawiając filiżankę z herbatą, spojrzał na niego uważnie, nie okazując zbyt wielu emocji.
— Może to głupia propozycja, ale nie chciałbyś pójść w zasugerowane przez Ciebie miejsca ze mną? Wydajesz się bardzo zestresowany, mam nadzieję, że nie z mojego powodu — ale doskonale wiedział, że to była jego sprawka. W dodatku tak bezczelnie zaprosił go na wspólne wyjście w ramach rekompensaty, której nawet nie było. Czekał na to aż zgodzi się na jego sugestię, bo wątpił, że miał na tyle odwagi, aby odmówić mu wspólnego wyjścia. Nie sądził, że będzie mógł to wykorzystać w taki sposób. Ten wieczór z sekundy na sekundę wydawał się być coraz bardziej interesujący, że aż przestawał żałować, iż nie wrócił od razu do domu.

Prowadzenie tej farsy było czymś wybitnie nieprzyjemnym, nie żeby nie był przyzwyczajony do tej sztuczności i wszechogarniających pozorów. Swego czasu chciał się przekonać na własnej skórze czym jest ta prawdziwa francuska arystokracja, do której rzekomo należała i jego rodzina. Nie wspomina jednak tego okresu zbyt dobrze. Było to trochę jak zderzenie się ze ścianą. Jakby on patrzył w prawo, a reszta w lewo. Nie rozumiał tamtego świata, ale nie to spowodowało, że nie chciał do niego należeć. Nie podobały mu się gierki, pozory i udawanie przed sobą, jeśli zaraz za swoimi plecami obgadywało się innych niczym młode panienki podczas pobierania nauk. Teraz czuł się podobnie. Musiał trzymać się pewnej etykiety, nie mógł otwarcie wyrażać swojego niezadowolenia, a co najważniejsze we własnym domu czuł się jak więzień.
- Dziękuję za troskę, ale niepotrzebnie się martwisz. – doskonale zdawał sobie sprawę, że to nie rycerski pobudki skusiły Niemca do zadania takiego pytania, niemniej jednak uprzejmość wymagała od niego takiej, a nie innej odpowiedzi. - Moja gospodyni mieszka w kamienicy obok. – co właściwie nie było wierutnym kłamstwem, ale i nie było całą prawdą. Niemniej jednak wystarczyło dla przypadkowego gościa i brzmiało całkiem sensownie. Zasadniczo nie skłamał za wiele, a jedynie nie dopowiedział kilku istotnych faktów, o których z całą pewnością nie powinni wiedzieć wścibscy Niemcy.
- Minister kultury zdecydował, że podczas tak burzliwego okresu lepiej będzie, jeżeli co wartościowsze dzieła zostaną bezpiecznie ukryte, gdyby Anglicy zdecydowali się wkroczyć do Francji i ją ograbić. – aż sam się zdziwił ze swojej pomysłowości. Zwłaszcza odnośnie Anglików, którzy mieli podwójny sens, ze względu bycie głównym wrogiem Niemiec, ale i znaną wszystkim niechęć Anglii wobec Francji ze wzajemnością, która trwała od stuleci. Brzmiało to całkiem sensownie, zwłaszcza ze była to naprawdę powszechna tendencja, jeżeli szło o dzieła sztuki podczas wojny. Naprawdę zostały zgarnięte przez zachłannych Niemców, ale oficjalna informacja w mediach była bardzo podobna do tego co wymyślił na poczekaniu Jean.
- Zasadniczo w kinie nie obejrzysz nic poza niemieckimi filmami. Kilka dni temu weszło rozporządzenie stanowiące o tym, że przez najbliższe tygodnie nie wolno puszczać nic francuskiego. – a w kinach puszczano głównie narzucone przez niemieckie ministerstwo kultury i propagandy filmy, które specjalnie tworzono na potrzeby przekonania francuskiego obywatela do słuszności niemieckich poglądów. - Trudno mi doradzić, gdy nie wiem który z filmów już widziałeś. – a tym bardziej nie chciał się rozwodzić nad wspaniałością ich kinematografii, gdy wcale tak nie myślał.
Spiął się jeszcze bardziej na moment. Nie spodobała mu się ta propozycja, a już bardziej fakt, że nie mógł mu odmówić, choćby z grzeczności. Nie miałby również powodów, dzięki którym mógłby go zbyć. Nie życzył sobie jego towarzystwa, a mimo to Niemiec w ten niekulturalny sposób coraz bardziej mu się napraszał, zmuszając do ciągnięcia tej przeklętej farsy.
- Nie wiem czy znajdę wolną chwilę. Przez to rozporządzenie mamy dużo roboty w kinie, trzeba zmienić repertuar… W ciągu dnia jestem zajęty w kinie, a wieczorem… wiadomo. Przez najbliższych kilka dni będę bardzo zapracowany. – i miał nadzieję, że to wystarczy, by spławić tego namolnego Niemca.