Sensual you, tormented me (Wiedźmin)

Life - wiedźmin
Evil Thoughts - wampir


Czarna noc, jak czarny ja. Kolejny płomień wygranej i kolejny skrzek umierającej nienawiści. Samotny wędrowiec, kuglarz miecza o pustej duszy, guście arystokraty. Nie wstydzę się siebie, mego zawodu, mej siły. Wstydzę się swego wyglądu, niespranych plam z kołnierza zbyt eleganckiej do mojej pracy kurtki.
Gust ma się jeden, jak jedno życie, a ludzie przychodzą i odchodzą, jest ich tyle, że nie warto zwracać większej uwagi na ich nieprzychylne spojrzenia.
Jaki ma więc sens odczuwanie wstydu?
To artyzm. Gdy artysta nie ma zbyt wiele do zaoferowania, gdy niewiele mu zostaje, ostatnim, co robi, to tworzy coś na sobie, z siebie, od siebie. Jestem dziełem, moja klinga pędzlem.
Nie rozumieją, ale nie potrzebuję ich zrozumienia.
Jestem jedynym wiedźminem z jednym mieczem o dwuręcznej masie.
I nadal żyję, ekscentryczny artysta.

- Pokój?
- Tak, pokój.
- A stać cię?
- Mogę dać dziesiątaka.
- Dorzuć pięć, panie wiedźmin, bo to burda okropna dla nas, sami rozumiecie?
- Mówiłem, że mogę dać dziesiątaka. To już o pięć więcej. Proszę tylko o zwykłą klitkę, macie takie na górnym piętrze. Na pewno - dodał pospiesznie, nie chcąc wychodzić na szpiega. Prawdę mówiąc, faktem było, że wcześniej, już po zmroku, urządził sobie mały spacer po górnej części miasta. Z dachów miał lepszy widok i nie dbał, gdy ktoś się żegnał na jego widok albo pospiesznie odwracał wzrok.
Teraz jednak ten szczwany lis, karczmarz, wydawał się być górą. Musiał czuć, że akurat ten wiedźmin nie zrobi rozróby, że w razie niepowodzenia po prostu przemilczy sprawę.
- Dwanaście - syknął w końcu przez zaciśnięte zęby ten nalany człowiek o obleśnie pulchnych, "pięknych" wargach.
Na to wiedźmin mógł się już zgodzić. Skinął głową, transakcja została dokonana pospiesznie, lecz jeszcze szybciej odnalazł drogę na górne piętro, pod pachą trzymając wcześniej już zakupiony dzban kwaśnawego piwa, pół pieczonego kurczaka i bochen mocno pachnącego, chrupiącego chleba.
Kolacja była syta, satysfakcjonująca dla pustego brzucha. łóżko raczej ciasne, musiał zrezygnować ze spania ze swoim mieczem u boku. Potężna klinga została na podłodze, blisko łóżka, jak zawsze - na wszelki wypadek w zasięgu ręki.
Maska i amulet zostały zdjęte. To było tak bezproblemowe miasto, że jedynie nocne zbity mogły zakłócić jego spokojny sen. Na to wskazywały jego wyczulone zmysły.
I całkowicie spokojny od wejścia przez bramy amulet.

Vess słyszał o ataku na jednego z członka jego rodziny. Był zaskoczony tym, że ktoś ośmielił się zabić jego krewnego. Jego rodzina bowiem nie należała do tych, która stwarzałaby kłopoty... Do tego zamieszany był w to jeden z wiedźminów! Zawsze starali się żyć tak, by żaden go nie nawiedził i nie wierzył, by jego bratanek aż tak sobie nagrabił by umrzeć. Wampir wybrał się więc w podróż do ostatnio widzianego miejsca, gdzie przebywał ów wiedźmin.
Zajęło mu sporo czasu by dowiedzieć się i dotrzeć do miejsca pobytu łowcy potworów. W końcu osoba z takim mieczem była rozpoznawalna. Wtedy już łatwo przyszło dotrzeć do karczmy, w której się zatrzymał. Wampir posiadał sporo pieniędzy. Przekupienie kilku chłopów nie było problemem.
Po cichu udał się schodami na górę do pokoi po czym zmysłami wyczuł gdzie ów wiedźmin śpi i zmieniając się w mgłę wejdzie do pokoju od razu po tym się na niego rzucając by przygwoździć go do łóżka ciężarem ciała.
- Sporo cię szukałem łowco... Zapłacisz mi za śmierć bratanka!