I hate this... but I love you

~ jego matka była Egipcjanką, którą ojciec poznał podczas jednej z licznych podróży,

~ jego ciemna skóra jest pokryta połączoną i nierównomierną plątaniną znamion, z których najwięcej znajduje się na torsie oraz przedramionach, ale sięgają też jego twarzy. Jest to nie tyle sam biały tatuaż, co... skaryfikacja zalana białym tuszem dla lepszej widoczności,

~ od małego brzdąca sprawiał problemy wychowawcze i był na każdym kroku przyrównywany do starszego brata, który układał się w rękach rodziców jak ciepła plastelina i ostatecznie skończył jako dobrze ułożony - czy też ulepiony - młody dżentelmen. I faktycznie zyskał tym w oczach staruszków i innych dorosłych poklepujących go z dumą po ramieniu, ale wraz z tym niesamowitym darem przyszedł też kolec nienawiści wbijany gdzie tylko się da przez rudą żmiję,

~ nikt prócz Cyrusa nie wie, że bunt młodszego z braci to coś więcej niż uroki dorastania, ale niepokojące zapędy sadystyczne. To on był gałęzią, która poharatała małemu C. jego śliczną buźkę i jako dodatkową opłatę wzięła jedno z oczu. Od tamtego momentu ulubionym owocem Lysandra jest liczi, które często je na oczach białowłosego,

~ nigdy nie poczuł nad sobą mocnego bata, więc zakorzeniło się u niego poczucie bezkarności. Dodatkowo ciężko go podejść czy zaskoczyć, bo ma diabelnie szybki refleks,

~ często wybywa z domu na całe noce i nikt nie potrafi odpowiedzieć co dokładnie robi i jak zarabia. Czasem wracał z siniakami, raz z pieniędzmi, raz z błyskiem w oku, który gości w jego spojrzeniu cholernie, cholernie rzadko. Podobny Cyrus po raz ostatni widział obojgiem oczu.

Spoglądał z zaciekawieniem na swoje palce. Mijane latarnie uliczne, których blask wlewał się przez boczną szybę samochodu, cyklicznie oświetlały jego twarz, równie szybko gasnąc. Kiedy na przemian nadchodziły chwile jasności i chwile ciemności, krew cieknącą po jego palcach na przemian robiła się rubinowo czerwona i czarna jak smoła. Kto by pomyślał, że ludzkie włosy mogą być tak ostre, że przy gwałtownym ruchu rozcinają skórę...? Choć raczej nie wszystkie – filigranowej budowy chłopak, który umilił mu większość wieczoru, miał czuprynę pełną zdrowych, lśniących, płowych włosów. Niestety były cholernie grube i ostre, nieprzyjemne w dotyku, nadające się tylko do oglądania. Nawet kiedy ich końce szurały po jego podbrzuszu i udach, Lysander czuł się tak, jakby po ciemnej membranie okalającej jego ciało ślizgały się ostrza małych sztylecików – a to psuło całą atmosferę. Ostatecznie więc uroczy Zwierzak dostał zapłatę mimo niewypełnienia zadania, a brak orgazmu do kupy z wydarzeniami ostatnich dni – śmiercią rodziców i kretyńskim testamentem – pogłębiał tlącą się w rudowłosym agresję i chęć umoczenia furii w głębokich szklanicach z kolorowymi drinkami.
Skończyło się na tym, że jego motocykl pozostał pod opieką barmanów na tyłach lokalu, a on wracał do domu taksówką, z wywalczoną oślim uporem butelką wódki u boku, co chwila rozdrapując sobie tworzące na palcach strupy krzepnącej krwi. Ostatni łyk przed krótkim spacerem upił, kiedy auto zatrzymało się przed wielką bramą rezydencji i kierowca podał cenę. Rudzielec ze znużeniem cisnął w niego zwitkiem banknotów i eleganckim krokiem pijanego wydostał się z klatki na kółkach, po czym zadzwonił domofonem wiszącym obok furtki. Ochronie i ich pilnej kamerze nawet nie musiał się przedstawiać – wpuszczono go bez zwłoki. Pozostało jeszcze minąć diabelsko długi podjazd, z dwóch stron otoczony stojącymi na baczność, rozłożystymi drzewami, oraz kończący się zgrabną pętelką prowadzącą do głównego wejścia.
Wielkie drzwi ustąpiły przed nim równie łatwo co brama i Lysander Cavendish wkroczył do domu, bez zdejmowania butów kierując się w stronę salonu, by wsadzić już niepokojąco ciepłą wódkę do wiaderka z kawałkami lodu, który już czekał w barku. Po drodze średnio skutecznie próbował zsunąć z siebie ramoneskę i nie wyszarpnąć przy tym za dużo kudłów. I próbował nie rozdeptać przy tym krążącego po salonie brata.
Na widok zgrabnej, długonogiej i białowłosej łani, której peleryna z jasnych kosmyków z pewnością była miękka jak aksamit, na ciemnej gębie młodszego z braci wykwitł wstrętny uśmiech.
- Już dawno po dobranocce, a ty nadal tutaj...? – parsknął i cisnął ramoneską o oparcie sofy, kierując się w stronę barku, lekko chwiejnym krokiem.

Spodziewał się, że Cyrus po śmierci matuli gładko wejdzie w jej rolę – że będzie się martwił i troszczył na siłę, i przede wszystkim będzie myślał, że jest mądrzejszy od brata i że robi to dla jego rzekomego dobra. Był to jeden ze stosunkowo krótkiej listy powodów dla których Lysander odkładał termin powrotu do domu najdłużej jak się dało. Rudzielec już widział w zalanej alkoholem wyobraźni jak długie, jasne ręce oplatają smukłą kibić i młody mężczyzna drży i płacze nad tym, co może akurat w tej chwili dziać się jego młodszemu braciszkowi w wielkim mieście późną nocą. I chyba nie było to aż tak dalekie od prawdy, skoro w salonie zatopionym w niegasnącym świetle żarówek spotkał swoje małe przekleństwo, które dotąd najwidoczniej nie zamierzało się kłaść jak reszta służby...
Sądził, że zbędzie go krótkim dogryzieniem, po czym utoruje sobie tym samym cisze aż do poranka i czystą drogę do barku, sprytnie choć trochę już wyświechtanie, ukrytym w globusie. Na tym jednak jego zgadywankowa dobra passa się skończyła, bo białowłosy podniósł cichy i prawie-zdecydowany bunt, który złamał się szybko jak licha zapałka – to porównanie ma też drugie zastosowanie: zapał Cyrusa do kłótni równie szybko zapłonął, co zgasł.
- Tak – rzucił z nerwami wyrywając łapę z rachitycznej klatki smukłych palców blondyna. - ”Fun”... co? Zgaduje, że dążyłeś do czegoś światłego i potrzebnego do omówienia właśnie, kurwa, teraz. Właśnie w tym momencie.
Warczał, pochylając się do barku po przyjemnie wychłodzoną butelkę swojego ulubionego Goldenwassera, w którym w alkoholu utopione były cieniutkie płatki złota, które falowały przy przelewaniu. I śmiesznie lepiły się do języka. Już miał wydobyć to cudeńko z klatki dla procentów, kiedy na moment zamarł i zerknął na brata spode łba – to jedno spojrzenie wystarczyło, by zmienił zdanie i wyciągnął z barku... Rum. Bardzo tani rum. Najtańszy w mieście - który miotał jak szatan.
- Albo mam lepszy pomysł. – Zamknął barek z trzaskiem i oparł się o niego bokiem, stając w twarzą w twarz z godnym zamiennikiem jego matki. Sięgnął do kieszeni spodni i najpierw wydobył stamtąd lekko pogniecionego skręta, którego wsunął sobie między spierzchnięte wargi, a potem (tym razem z tylnej kieszeni) zgarnął elegancką zapalniczkę Zippo. - Zamkniesz się. – Odpalił skręta i zatrzasnął srebrne cudeńko, zaciągając się z lubością. Specyficzny zapach, skryty w dymie wyciekającym mu z ust, w bliskiej odległości kręcił w nosie; Lysander nie pozwolił jednak Cyrusowi się odsunąć i dosłownie wcisnął mu w mostek ciężką butelkę ciemnego rumu. - ...albo to wypijesz i pozwolę ci mówić dalej. Nie zamierzam zamieniać z tobą nawet słowa więcej póki nie skazisz swoich cnotliwych 'usteczek' najgorszym alkoholem, jakie to miasto ma do sprezentowania.

Pijany Cavendish miał w sobie jeszcze mniej cierpliwości niż zwykle – zapewne kiedy indziej po prostu pozwoliłby temu tchórzowi pierzchnąc i udał się na przegrywową noc z butelką do swojego pokoju, pozwalając się odprowadzić pełnej wyrzutów litanii członka rodziny, ale dziś nie była taka noc. Dziś był jak krwawy bożek, który wymagał bezkompromisowej ofiary dla zaspokojenia potężnego głodu. I strachu. Rodzice nie żyli, życie się sypało, przyszłość nie tyle nie malowała się kolorowymi barwami, co nie malowała się... wcale, jakby w ogóle jej nie miał. Był bardzo zły i jeszcze bardziej przerażony – a to wybuchowa mieszanka, której odrzut był gotów strzaskać meble, kiedy Cyrus jednym nierozważnym krokiem wręcz wpadł na granice wytrzymałości Lysandra.
- Pij to, ty durna szmato! – wypalił bez ostrzeżenia, opuszczając odpalonego skręta na dywan. Z rąk leciały mu też inne rzeczy – na przykład ciśnięta przed siebie zapalniczka, która minęła blondyna na centymetry i z głośnym trzaskiem rozbiła szkło w witrynie pełnej eleganckiej zastawy. Zastawę na centralnej półce też pobiła, a już zwłaszcza spory talerz na drewnianym stojaku, na którego porcelanowej powierzchni odmalowano scenę spotkania dwojga kochanków w ogrodzie. Na tym destrukcyjne zapędy rudzielca się nie zakończyły, bo udało mu się jednym krokiem pokonać utworzony przez Cyrusa dystans i złapać chudzielca za fraki tuż pod szyją. Nie wiele brakowało, a rozbiłby ciałem brata resztę zastawy, kiedy jebnął nim o mebel tak, że blondyn mógł wyraźnie poczuć resztki tkwiącego w ramie szkła, które wgryzły się w jego skórę mimo cienkiej bariery z ubrań.
- Jasne, że nie możemy tak dłużej funkcjonować, wstyd mi, że jestem tak blisko spokrewniony z tak mizernym i nieśmiesznym żartem, jak ty – warczał, z twarzą przy twarzy swojej ofiary. Wsuwając mu kolano między uda przyszpilił go mocniej do witryny, podczas gdy ręce na moment zajęły się nerwowym odkręcaniem butelki. - Będziesz robił dokładnie to, co ci mówię – zawsze i wszędzie. Jak mówię ci, że masz pić, to nie ważne czy jest to ambrozja, olej silnikowy czy kwas – pijesz to, dziękujesz i błagasz o jeszcze. Rozumiesz? Otwórz usta. – Złapał brata za szczękę i umiejętnie wciskając palce w jego policzki zmusił go boleśnie do minimalnego rozwarcia szczęk i to wystarczyło by przytknąć wylot butelki do jego warg, i przechylić ją, by wlała się palącą zawartością wprost w jamę ustną brata. - Taak... Przełknij wszystko. Spróbujesz coś wypluć, a pożałujesz, że się urodziłeś.

Nie dało się ogarnąć słowami satysfakcji jaką czuł - rozpływającej się jak miód po jego kościach wychłodzonych wieczornym powrotem do domu. Nic – ani ogień, ani kołdra, ani napalona suka z klubu, z którego dopiero co wrócił - nie było w stanie rozgrzać go w kilka sekund tak mocno, jak widok czerwieniącej się twarzy jego własnego brata, który właśnie krztusił się wlewanym mu w gardło alkoholem. Czy Lysander słysząc charakterystyczny bulgot, wydobywający się z gardła Cyrusa, odsunął szyjkę butelki? Nie, zdawało się, że nawet przechylił szkło mocniej, by więcej palącego płynu spadło jak z rynny wprost między dziewicze wargi blondyna. Nieważne, że rum wypływał mu kącikami ust, moczył koszule i wpływał za kołnierz, lepił kosmyki włosów do szyi i policzków. Nieważne, że próba zaczerpnięcia wdechu kończyła się bolesną i palącą potrzebą wykaszlenia płynu z dróg oddechowych. Nieważne, że podłogę eleganckiego salonu poza mozaiką odłamków szkła zaczynała znaczyć rubinowa farba krwi. To wszystko było nieważne, liczyło się to, że Lysander znowu dostał i zrobił to co chciał – i nawet odepchnięty tylko odsunął się o dwa szybkie kroki, nie ściągając zadowolonego spojrzenia z przygarbionej figury zanoszącego się kaszlem Cyrusa. Karminowe wargi wygięły się w stanowczo zbyt szerokim uśmiechu i rudzielec oparł się nonszalancko bokiem o fotel.
- Co, drapusia? Spokojnie, nałykaj się powietrza, bo zaraz druga runda - może tym razem wejdzie jak woda. – Zaśmiał się okrutnie, nawet nie czekając z komentarzami, aż ofiara będzie w pełni gotowa się odgryźć. W końcu rum nie obszedł się łagodnie ze strunami głosowymi nadając delikatnemu mężczyźnie zadziornej chrypki, a dodatkowo skazując go na męczenie się z pulsacyjnie zaciskającymi się i spuchniętymi od środka obręczami gardła. Musiała go palić nawet przełykana ślina. Lysander sam pociągnął łagodnego łyka wprost z butli i trzymając ją za szyjkę, zakręcił denkiem kółko. - Ja, zabić? Mojego ukochanego braciszka? Śmiesz sobie żartować, Sir Cavendishu. Po prostu pomagam ci szybciej dojrzeć, tak żebyś pokazał mi, że masz jaja bez ściągania spodni. Chyba, że faktycznie mam sam sprawdzić czy są prawdziwe, jak w przypadku twojego oka... – przypomniał, odrywając się leniwie od fotela. Jego ciałem, mimo pozornie powolnych ruchów, co jakiś czas szarpały dreszcze sygnalizujące duży napływ dodającej mu sił adrenaliny wciskanej wprost do rwącej rzeki krwiobiegu. Znowu miał w oczach to, czego Cyź miał pełne prawo bać się od dziecka. - I „idioto”? Jesteś całkowicie pewien, że to powiedziałeś, czy może się przesłyszałem?

Atmosfera w bogatym i stopniowo coraz bardziej zniszczonym salonie gęstniała jak śmietana. Albo jak zsiadłe mleko, które mokrymi grudami pokrywało ściany, szyby okien i nagie odcinki skóry dwóch pojedynkujących się kogutów. Grudami poskładanymi z gorącego dyszenia, wściekłych spojrzeń, bólu pochodzącego z napiętych mięśni i ostatecznie z niezdrowego podniecenia wywołanego całym tym niszczycielskim poruszeniem.
Lysander myślał, że tylko on tak ma – zwykle to był tylko on. Ten bawiący się najlepiej właśnie wtedy, kiedy inni bawili się najgorzej, albo doznawali nierzadko nieodwracalnej krzywdy. Zapalony fan krwi, brutalności, tłuczonego szkła, mocnego i kiepskiego alkoholu, mocnych i kiepskich papierosów, oraz mocnych i… Mocnych kochanków. Zawsze białowłosych - absolutnie zawsze - właśnie takim lubił pakować chuja do gardła tak głęboko, że czuł jak mięśnie machinalnie zaciskają się, w następstwie krztusząc każdego z tych biedaków. Dopiero wtedy orgazm był najlepszy - zrodzony w złości i chorej satysfakcji. I nawet teraz – w tym durnym salonie – krew huczała rudzielcowi w uszach tak głośno, że byłby mu stanął, gdyby miał przed sobą wijącą się na rurce, odurzoną narkotykami, białowłosą szmatę. A miał pokrytego krwią, wciąż ubranego, białowłosego braciszka.
...i przysiągłby, że w jego spodniach zrobiło się znacznie ciaśniej.
I nagle niebezpiecznie wysoki poziom zadowolenia nie malał mimo obrzucania go wyzwiskami.
- Wciąż taki grzeczny… Nawet kiedy znowu i znowu dostajesz wpierdol aż do krwi, besztasz mnie gorzej niż mamusia – zakpił, choć musiał przyznać, że spodobał mu się ten subtelnie niebezpieczny uśmieszek, który przeciął niewinną buźkę braciszka jak blizna. Ten obraz wypalił się przyjemnie w czaszce rozhukanego rudzielca, odbił się wręcz jak kawałek sztuki rzeźbiony zgrabnym dłutem utalentowanego rzeźbiarza. Oczywiście jeśli założyć, że dłutem była pięść Cyrusa, która kilka razy wybiła na skórze Lysia swoje racje. Długowłosy wybuchł śmiechem, choć cios w brzuch na kilka sekund dosłownie wycisnął mu ze świstem powietrze z płuc.
- Ty, kurwa, idioto! – Chyba aż za dobrze się bawił, bo przez jego ton przebijał się humor i niezdrowa fascynacja, która zalśniła również w jasnych oczach.- No dawaj, mocniej! Tak długo na to czekałeś, w ko... - ...ńcu to ciekawy rodzaj zemsty za te wszystkie lata nieustającego stresu i napięcia, dokończyłby zakrwawiony i rozciągnięty na nieuprzejmie potraktowanej kanapie, ale barykada z ust zakończyła jego zjebany monolog i zastąpiła go wachlarzem zduszonych, kompletnie nieartykułowanych dźwięków. Warknął wprost między wargi napastliwego kochanka i wyrwał się bez opanowania w jego stronę, wręcz wgryzając w jego usta i dołączając do szaleńczego pocałunku. Szarpnął mocno za białą, zbrukaną krwią koszulę Cyrusa i dwa perłowe guziczki uderzyły o jego brzuch, wyrwane ze swoich dotychczasowych miejsc.
- Ściągaj to... – sapnął, wmasowując językiem własną krew w ochłap jęzora braciszka, wręcz siłą nie pozwalając mu z siebie zejść. Teraz już było za późno, mały, anielsko cudny szmaciarz był już Jego.