Tam, gdzie mieszka zło

Cytat :

Źródło

Imię i nazwisko: Quentin Brown
Data urodzenia: 1 października 1802
Data zgonu: 19 lutego 1826 (23 lata)
Przyczyna zgonu: upadek ze schodów (nieszczęśliwy wypadek)
Wzrost: 68" (ok. 173 cm)
Waga: 143,5 f (ok. 65 kg)
Budowa: szczupła
Karnacja: jasna
Kolor włosów: blond
Kolor oczu: szare
Inne: zagraniczne pochodzenie (?)

Z kroniki policyjnej: od 10 roku życia stajenny pana Lovecrafta; pianista; uważany przez otoczenie za porywczego i kłótliwego (patrz: zeznania H. Lovecrafta, jego małżonki i syna); wykazywał seksualne zainteresowanie mężczyznami (patrz: zeznania służącej Mary Williams); potencjalny romans z [zamazane] (?) (patrz: zeznania służącej Mary Williams)

Koła dorożki zatrzymały się, chrzęszcząc o zziębniętą ziemię. Późno popołudniowy wiatr przesunął gałęziami pobliskich drzew, strącając z nich parę brązowiejących liści, które przeleciawszy się nieco, opadły wprost pod rozłożony dla panienki schodek. Kate wysiadła z powozu i odwróciła się w stronę podążającego za nią ojca. Dopiero gdy obie okute w ciepłe buty stopy pana Benethwalla zakorzeniły się w ziemi dziewczyna zdecydowała się rozejrzeć, obdarzając posiadłość i jej okolice zaciekawionym spojrzeniem. Robert spojrzał na nią z zadowoleniem, ciesząc się, że dom nie doczekał się pełnego dezaprobaty komentarza i skinął na woźnicę by wraz z stojącym już w drzwiach służącym zajął się rozpakowywaniem bagażu.
-Jaśniepanie, panienko...-Pan Jenkins skłonił się nisko, mijając ich szybkim krokiem. Kate dygnęła szybko, zaraz ponownie odwracając się na ojca, jakby chcąc sprawdzić, czy on również powita oddanego sługę jak należy. Robert spojrzał na nią z delikatnym rozbawieniem tlącym się w oczach i skinął mijającemu go mężczyźnie, zaraz sprawdzając, czy jego córka jest zadowolona. Była. Wiatr delikatnie poruszał ciemnymi kosmykami nielicznych wyrwanych z pięknej fryzury kosmyków, ciepłe, jesienne słońce padało na jej jasną, w tej chwili pełną wewnętrznego zadowolenia twarz i odbijało się ledwie dostrzegalnie w jasnych, inteligentnych oczach. Brunet uśmiechnął się i wyciągnął rękę, wskazując na dom.
-Za pozwoleniem...-Zaprosił ją, a ona, odwzajemniwszy gest, chwyciła go pod ramię i ruszyła w stronę werandy.

Przechodząc przez foyer skręcili w prawo, wchodząc do dobrze oświetlonego, zachowanego w klasycznym wystroju salonu, pełnego zastawionych książkami regałów, miękkich, dopiero co odsłoniętych spod płótna foteli i ku ogromnej uciesze Kate, zaopatrzonego w ustawiony w półokrągłej części, fortepian. Nie myśląc wiele dziewczyna wyplątała się spod ojcowskiego ramienia i ze stukotem obcasów na drewnianej podłodze, ruszyła w stronę instrumentu.
-Ależ papo, on jest piękny!-Zachwyciła się na głos, gdy tylko samodzielnie i z rozmachem obdarła swoją prywatną miłość z płutnianego odzienia. Materiał opadł na podłogę z cichym szelestem, lądując nieopodal Robertowych butów. Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem i splótłszy ramiona za plecami, podszedł do córki, by móc wraz z nią cieszyć się pięknym przedmiotem, oświetlonym niemal magicznie przez wpadające przez szklane okna, listopadowe słońce.
-Cieszę się, że ci się podoba. Muszę przyznać, że prezentuje się lepiej niż pamiętałem.-Zapewnił spokojnie, przesuwając ręką po lakierowanym drewnie.-Kto wie, może ktoś dbał o niego gdy dom stał pusty?-Zagadnął, uśmiechając się tajemniczo i posyłając córce pełne rozbawienia spojrzenie. Dziewczyna fuknęła oburzona, zaraz rozglądając się podejrzliwie.
-Nie drwij papo! co, jeśli ten dom naprawdę okaże się nawiedzony? ...Rozejrzała się raz jeszcze i westchnąwszy ciężko, przeniosła spojrzenie na swojego niemożliwie niefrasobliwego ojca.-Zezłościsz ducha i cóż wtedy zrobię?-Zapytała, starając się zagrać na jego opiekuńczej nucie. Niestety, bez skutku. Pan Benethwall uśmiechnął się jedynie nieco szerzej i wzruszywszy ramionami, pogładził córkę po włosach, zaraz postępując parę kroków na przód i również przesuwając spojrzeniem po pomieszczeniu.
-Ależ to banalnie proste, kochanie.-Oznajmił spokojnie, posyłając jej jedno ze swoich cudownie kojących spojrzeń i przesunął opuszkami palców po dopiero co odsłoniętym fotelu.-Jeśli faktycznie uda mi się obrazić nieistniejący byt, co nawiasem mówiąc mógłbym dopisać do listy swoich niebywałych talentów, przeprosisz go grzecznie i poprosisz, by zostawił naszą zastawę w spokoju i nie straszył biednej pani Jenkins-Wyjaśnił tonem człowieka wykładającego coś banalnie oczywistego i zakręciwszy się wokół własnej osi rozejrzał znów, oczekując reakcji.
-Papo!- Jego córka zmarszczyła brwi, wykrzywiając lekko usta i westchnęła ciężko, zaraz podchodząc do niego i krzyżując ręce na piersi. Nic się nie stało.
-Widzisz? - Podjął, widocznie zadowolony z siebie i uśmiechnął się przepraszająco.- Jeżeli ten dom faktycznie okaże się nawiedzony, co mówiąc szczerze jest mniej prawdopodobne niż to, że twój futrzasty przyjaciel i ja kiedykolwiek zawrzemy rozejm...Cóż, wtedy zyskasz nowego, interesującego przyjaciela, którego, w stosownym momencie będziesz mogła zapytać czy nie mógłby przekazać mamie pozdrowień i nie zapytać, gdzie, na boga, schowała moją ulubioną papierośnicę? Słowo daję Bates nigdzie nie mógł jej znaleźć, a szukał chyba wszędzie...-
-Papo jesteś niemożliwy!- Kate żachnęła się wchodząc mu w słowo i roześmiała delikatnie, nie mogąc nadziwić niewłaściwości własnego ojca. Gdyby tylko ludzie z jej otoczenia mogli zobaczyć jego prawdziwe, pozbawione sztywnych konwenansów oblicze...
-Ależ muszę taki być!-Oburzył się zaraz, obejmując dziewczynę w talii i przyciągając czule do swojej piersi.- Jak inaczej miałby się odbyć twój nastoletni bunt, gdyby zabrakło w nim niechęci do jedynego ostałego rodziciela!?
-Papo! jak możesz!?
-Żartuję, żartuję, proszę, tylko nie patrz tak na mnie, bom gotów niechybnie dołączyć do naszego nieistniejącego towarzysza.
Ich śmiech przerwało pojawienie się pani Jenkins, która dygnąwszy na tyle, na ile pozwalały jej stare kości, powitała gospodarzy i zgarnąwszy zabrane z fortepianu prześcieradło, zaproponowała państwu zwiedzanie sypialni. Kate zgodziła się natychmiast, jednak Robert postanowił wykorzystać moment i udać się na fajkę. Wyszedł więc na werandę i odpaliwszy tytoń, zacisnął nieco zęby na drewnianym ustniku, zaciągając się zimnym powietrzem.
-Gdzieśkolwiek jest, jesliś jest, lituj mej żałości,
A nie możesz li w onej dawnej swej całości,
Pociesz mię, jako możesz, a staw sie przede mną
Lubo snem, lubo cieniem, lub marą nikczemną.-Wymamrotał, spoglądając gdzieś w przestrzeń z właściwym sobie, cynicznym rozbawieniem.

Dom, choć piękny, nie cieszył się najlepszą reputacją. Odkąd opuścili go państwo Lovecraft, pierwsi właściciele posiadłości i należących do niej terenów, wprowadzało się doń kilku gospodarzy i wszyscy dość szybko go opuścili; zdaje się, że najbardziej wytrwały wytrzymał niespełna pół roku.
W okolicy plotkowano, jakoby w domu lęgło się zło. Lokalni mieszkańcy unikali tego miejsca, a niektórzy zarzekali się, że widzieli, jak w pustym domu pali się światło. Byli tacy, którzy twierdzili, że w oknach widują czyjąś sylwetkę, albo że słyszą krzyki lub muzykę. Ich plotki spowodowały, że dom przez sześć ostatnich lat stał pusty. Jedynie od czasu do czasu pojawił się jakiś bogacz, który oglądał wnętrza, zachwycał się nimi i deklarował kupno, zwykle jednak było to zanim dowiedział się, co mówią pogłoski. W konfrontacji z nimi większość potencjalnych kupców wycofywała się z pierwotnych deklaracji. Postęp w nauce był ogromny, ale ludzie w tych czasach nadal wierzyli w całe mnóstwo dziwactw.
Kiedy pan Bennethwall – z Londynu przyjechał i myśli, że wszystko mu wolno; słuchaj tylko, jak popisuje się szlachetnym akcencikiem – oglądał dom, agent nieruchomości był podejrzanie uśmiechnięty i wyjątkowo niecierpliwy, jakby gdzieś mu się śpieszyło. Najchętniej zakończyłby oględziny tego miejsca po kilku minutach, w ogóle nie pokazując góry. Jego nerwowość wydawała się o tyle zabawna, ponieważ tam naprawdę nic się nie działo. Najdziwniejszą rzeczą, jaka ich spotkała, były zamknięte drzwi jednej z mniejszych sypialni.
  – Nie wiem, gdzie mam klucz. Pewno trzeba będzie wymontować zamek, ale to żaden problem, zresztą na pewno można otworzyć je wytrychem przy odrobinie chęci. Nie ma tam w każdym razie nic szczególnego, sypialnia jak inne z przejściem do łazienki, widoczek na jezioro – zapewniał pan Berrigan, nerwowo szurając nogami.
Do pokoju nie weszli, ale dom był na tyle okazały, a jego cena na tyle korzystna, że ta drobna niedogodność nie zniechęciła Londyńczyka. Wtedy jeszcze nie było mu nic wiadomo o związanych z posiadłością legendach, ale nawet, gdy je pozna, wciąż będzie nastawiony sceptycznie. Pan Bennethwall nie wierzył w zjawiska paranormalne. Był człowiekiem nauki. Czasy średniowiecza i palenia na stosie czarownic dawno już minęły, przynajmniej tu, w Anglii. Ludzie we wsiach są trochę zacofani i lubią sensacje, bo brakuje im ich w codziennym życiu. Tak można było podsumować wszystkie te ludowe wierzenia.
Od oględzin minęły dwa miesiące. Transakcja została sfinalizowana, a dom odświeżony i przystosowany do zamieszkania. Służba od tygodnia starannie sprzątała każdy zakamarek, oczekując na przybycie państwa.
Betty Jenkins i jej syn, Adam, byli związani z Bennethwallami od bardzo dawna. Adam miał niewiele lat, kiedy zaczynał służbę. Betty wiodła kiedyś zupełnie inne życie, a jej dziecko bynajmniej nie zostało poczęte z miłości. Bennethwallowie pomogli jej wyjść na prostą i w zamian za okazaną dobroć pracowała dla nich wyjątkowo gorliwie.
Ciekawe, że pomimo tej gorliwości w korytarzu u stóp schodów widniała na dywanie jakaś brzydka, brązowa plama.

Kate tymczasem zwiedzała górę. Dom był duży, znacznie większy niż ten, który mieli w Londynie. Czuła się jak księżniczka, przemierzając długie korytarze i zaglądając do kolejnych pomieszczeń. Podobno mieli aż cztery sypialnie, w sam raz dla niej, papy, służby i jeszcze dla gości, ale zaraz, cóż to? Szarpnęła klamkę ostatnich drzwi na piętrze, a te nie ustąpiły. Dziewczę zmarszczyło brwi, ponowiło próbę, a wreszcie klęknęło i zajrzało do środka przez dziurkę.
Dlaczego ktoś zamknął te drzwi na klucz?
  – Pani Jenkins! – Zajrzała do kuchni, gdzie Betty szykowała dla nich posiłek. – Jedne z drzwi są zamknięte.
  – Te tutaj, panienko? – Służąca wskazała palcem sufit w miejscu, gdzie mniej więcej znajdował się pechowy pokój.
  – Zgadza się! – potwierdziła Kate. – Zamknęła je pani?
Betty zagarnęła za ucho siwy kosmyk, który wymknął się z upięcia, a potem machnęła ręką.
  – Trzeba będzie zmienić ten zamek, bo ciągle się zatrzaskują.
  – Same?
  – To bardzo stary zamek, panienko. Starczy trzasnąć i już.
  – Nie ma klucza?
  – Może jaśniepan jest w posiadaniu.
Kate natychmiast pobiegła na taras, gdzie ojciec palił fajkę.
  – Papo! – zawołała z przestraszoną miną. – Papo! Pani Jenkins mówi, że drzwi na górze się same zatrzaskują.
Minął ich Adam, dźwigając bagaże.
  – Trzeba zmienić zamek, jaśniepanie – wtrącił uprzejmie i uśmiechnął się do Kate. – Byle przeciąg i nie można się dostać do środka. A otworzyłem na chwilę okno, bo na poddaszu szybko się robi zaduch.

-Straszne kochanie. Jak teraz Baltazar będzie w stanie pojawiać się wszędzie bez pytania i paskudzić w buty mniej kochanych członków rodziny!?-Oburzył się, zaraz uśmiechając pięknie i postępując krok w bok by nie oberwać piorunem ciśniętym z oczu.
-Papo, doprawdy! Nie musisz od razu mieszać do tego Baltazara.-Kate skrzyżowała ręce na piersi i spojrzała na ojca, niezadowolona.-Z resztą, pomyśl o tym praktycznie, cóż będzie, gdy któryś z naszych gości zatrzaśnie się na całą noc w sypialni? A jeśli wybuchnie pożar?-Zapytała przerażona, uświadamiając sobie, jak wielką klęską towarzyską okazałoby się podobne wydarzenie. Robert popatrzył na dziewczynę z niedowierzaniem i westchnąwszy ciężko wyjął fajkę z pomiędzy ust, zaraz spoglądając na nią raz jeszcze, gdy uświadomił sobie przekaz podprogowy jej jakże przejmującej troski.
-Planujesz pożar, kochanie?-Zagadnął uprzejmie, unosząc przy tym pytająco brwi.
-Nie, ale duch może przepłoszyć kogoś i...-Zaczęła jednak ojciec przerwał jej znów, unosząc na chwilę rękę z fajką.
-Jakiego "kogoś" konkretnie, Kate?-Zapytał zaraz posyłając dziewczynie pełne niedowierzania spojrzenie. Nie mógł uwierzyć, że ta młoda, fakt faktem inteligentna dziewczyna już zdążyła wpakować go w jakąś kabałę. -Nie zamierzasz chyba powiedzieć mi, że...
-Zaprosiłam gości do naszej nowej posiadłości na bal przebierańców z okazji święta upiorów? Ależ skąd ojcze, nigdy nie poważyłabym się na nic podobnego!-dziewczyna uśmiechnęła się pięknie, demonstrując śliczny komplecik śnieżnobiałych zębów i oparła nonszalancko o barierkę werandy. Robert wpatrywał się w nią przez dłuższy moment nie mogąc zdecydować się między niemiłosiernym opieprzem, jaki zdecydowanie się jej należał, a pobłażliwym uśmiechem kogoś, kto po prawdzie spodziewał się czegoś podobnego od dłuższego czasu. Ostatecznie, jej matka potrafiła zachowywać się dokładnie tak samo, nie raz i nie dwa wykorzystując względy, jakimi darzył ją na śmierć zakochany mąż. Ostatecznie mężczyzna westchnął jedynie bardzo, bardzo ciężko i zaciągnąwszy się tytoniem, popatrzył gdzieś w dal.
-Gdyby tylko matka mogła zobaczyć, jak przebiegłą, niebezpieczną, rozpasaną i bezczelnie wykorzystującą moją miłość pannicą się stałaś...-Powiedział w końcu z zawodem i zmęczeniem, na co Kate pobladła nieco, czując jak w jej serce wbija się lodowy sopel. Już-już otwierała usta by zaprzeczyć i przeprosić, gdy wtem, na twarzy mężczyzny wykwitł dobrze znany jej uśmiech.-Suszyła by mi głowę tygodniami, pytając jakim cudem zdążyłaś tak szybko stać się tak podobna do niej samej sprzed lat...-Dokończył wesoło i położywszy jej dłoń na ramieniu, ucałował ją w czoło. Kate patrzyła na niego chwilę, nie bardzo wiedząc co powiedzieć, a w końcu uśmiechnęła się wesoło i pokręciwszy głową z niedowierzaniem oderwała się od barierki i przytuliła do ojca.
-Śmiej się papo, śmiej, lecz kiedyś przerosnę i ciebie, a wtedy nie będzie na świecie już nikogo, kto stanie mi na drodze!-Oznajmiła z pewnością i pociągnęła go za rękę w stronę domu. -Tymczasem...
-Tymczasem pójdziemy na górę żebym mógł na własne oczy zobaczyć niepokornie stawiające ci opór drzwi. Biada im, aż dziw, że nie sięgnęłaś jeszcze po siekierę.-Mruknął i odłożywszy na prędce fajkę, podążył za miłością swojego życia.

Kiedy dotarli na miejsce Robert położył dłoń na klamce i nacisnął. Drzwi faktycznie ani drgnęły, sprawiając wrażenie albo śmiertelnie obrażonych, albo zatrzaśniętych w sobie.
-No dobrze...- Brunet spróbował jeszcze raz, dla pewności, a widząc wyczekujące spojrzenie córki, pokiwał głową jakby właśnie rozwiązał jakąś niesamowicie skomplikowaną tajemnicę. -Faktycznie zamknięte. Poproś Adama, żeby dał ci moje wytrychy. Zobaczymy czy uda mi się coś zdziałać.-Obiecał bez entuzjazmu, na co Kate od razu rzuciła mu się na szyję i ucałowawszy go w policzek, pobiegła na dół szukać syna służącej. Robert tym czasem oparł się plecami o ścianę i, zupełnie z nudów. Nacisnął klamkę raz jeszcze. Drzwi skrzypnęły z niezadowoleniem i, ku ogromnemu zaskoczeniu pana Bennethwalla, otworzyły się, ukazując mu wnętrze pokoju.
-A to ci dopiero...

O ciarki mógł przyprawić nieprzyjemny dźwięk, który dobiegł w tym momencie zza pleców gospodarza. Jeśli tylko mężczyzna odwrócił się ku jego źródłu, ujrzał niemożliwie nastroszonego kota swojej córki. Zwierzę zasyczało, cofnęło się o kilka kroków, a potem błyskawicznie odwróciło się, by zbiec ze schodów na sam dół, po drodze sycząc raz jeszcze.
W pokoju oczywiście nikogo nie było. Przez uchylone okno do środka wpadało chłodne jesienne powietrze. Betty schludnie pościeliła szerokie łoże i postawiła na parapecie kwiaty. Na wewnętrznej stronie niedomkniętych drzwi potężnej szafy wisiało lustro, a w środku nie było nic; żadnego zwierzęcia, żadnych duchów, nawet żadnych ubrań.
Pokój był bardzo ładny, miał widok na jezioro, chociaż coś sprawiało, że nie czuło się w nim szczególnie dobrze. Może te stare chłodne tapety albo ten dziwny portret wiszący na ścianie. Tak czy inaczej na pewno nadałby się dla gości, wszak był dość przestronny, aby pomieścić tu nawet i kilka dodatkowych łóżek.
Dla przykładu pokój w zachodniej wieżyczce był zupełnie inny niż ten, nieco mniejszy, ale nadzwyczaj przytulny. Po części umiejscowiony od zachodu zapewniał więcej światła aniżeli ten północny; i może tak naprawdę to było przyczyną tych mieszanych uczuć.
Jeżeli pan Bennethwall postanowił zajrzeć do łazienki, to i tam nie ujrzał niczego szczególnego. Była wysprzątana, a siedząc w wannie, można było spoglądać przez okno w kierunku rozciągającego się na wschodzie wrzosowiska. Któż nie doceniłby takiego widoku. Kupno tego domu było strzałem w dziesiątkę.
Intruz pewnie tak myślał. Quentin był niezadowolony. Przyjechali w zeszłym tygodniu i panoszyli się, jakby byli u siebie. Wchodzili tu. Wszędzie zaglądali. Dotykali. Odkrywali. Sprzątali. Penetrowali każdy zakamarek, ale to był dom Quentina.
Nie pomieszkają tu długo. Nie są pierwszymi, którzy próbowali. Już wkrótce nie będą zakłócać jego spokoju. Przestaną hałasować. Wyniosą się.
Quentin minął intruza, przyglądając się intensywnie jego twarzy. Opuścił pokój.
Na dole służba przygotowywała już zastawę. Stara Betty biegała w tę i wew tę, upewniając się, że niczego nie brakuje. Zapaliła świecę. Kiedy poszła po talerze, knot dymił, ale się nie palił. Nieszczególnie przejęta zapaliła świecę raz jeszcze, a potem poleciła Adamowi prosić jaśniepana i panienkę na posiłek.
Zajrzała pod szafkę, gdzie schował się nastroszony kot, i próbowała wywabić go jedzeniem, ale zwierzę nie chciało wyjść.
Wkrótce pan i panienka Bennethwall zasiedli do obiadu, który przebiegał spokojnie. Przepłoszony kot w końcu wypełzł spod szafki i przyszedł do jadalni, by upomnieć się o swoje.
Już właściwie kończyli drugie danie – Betty była wspaniałą kucharką, więc było czym się delektować po długiej podróży – kiedy nad głowami usłyszeli trzask.
Czyżby przeciąg zamknął gwałtownie jakieś drzwi? Może ktoś znów otworzył gdzieś okno?
Na to kot nawet nie zareagował, ale zaprzestał już zwiedzania. Chyba utracił zainteresowanie wyższym piętrem.
Ciche kroki na schodach powiedziały Bennethwallom, że służba udała się na górę.
Betty stanęła przy nieszczęsnych drzwiach. Szarpnęła klamkę, a te nie ustąpiły. Spojrzała z rezygnacją i niepokojem na syna.
  – Ja nie wiem…
  – Okno – odparł spokojnie Adam, z natury bardziej sceptyczny. – Wszędzie są pootwierane. Trzeba zamykać drzwi, jak się wietrzy.
  – To pozamykaj już okna. Przewietrzyło się, będzie tylko zimniej.
  – W kominku się pali. Zaraz się nagrzeje.
Rozeszli się każde w swoją stronę, nie podejmując dalszych prób otwarcia drzwi.

Fortepian był perfekcyjnie nastrojony – jakby zadbał o niego muzyk lub stroiciel. Jego dźwięki były czyste, a klawiatura chodziła zaskakująco lekko jak na czas nieużytku. Być może poprzedni właściciel zadbał o instrument, by podnieść wartość domu; prawdę powiedziawszy, nikt inny nie miałby w tym większego interesu.
Oprócz Quentina, dla którego muzyka była największą miłością. Wpadł w szał, kiedy usłyszał dźwięki swego instrumentu. Natychmiast zjawił się za plecami intruzów, a w pokoju dziennym zrobiło się tak zimno, jakby ktoś otworzył wszystkie okna… w mroźny zimowy poranek.
Niezidentyfikowany powiew przewrócił kilka stron zapisów nutowych, a chwilę później trzasnęły drzwi wejściowe, gdy Adam wrócił z drewnem.
  – Zostaw to – wycedził Quentin. – To moje. Nie masz prawa.
Nikt, oczywiście, nic nie usłyszał. Tylko ten chłód i kot czyhający przy drzwiach, by dać w długą.
Quentin odwrócił się i popatrzył w jego stronę. Obnażył kły w okrutnym uśmiechu. Ruszył w stronę zwierzęcia, a to natychmiast nastroszyło się, zasyczało wściekle i rzuciło się panicznie w stronę schodów.
Betty Jenkins natychmiast przybiegła w fartuchu i popatrzyła za kotem, a potem zauważyła brązową plamę na dywanie u stóp schodów. Wyglądała okropnie. Kot zszedł na dalszy plan. Przecież już się jej pozbyła! Cóż, najwidoczniej tylko pozornie i kiedy dywan wysechł, okazało się, że brud siedzi głębiej. Trzeba będzie cięższych środków, albo może nowego dywanu. Bóg raczy wiedzieć, po czym taka plama.
Na widok gospodarza w salonie ukłoniła się nerwowo i pośpiesznie zeszła mu z oczu.

-Zauważyłeś papo, jak zimno się nagle zrobiło?-Kate spojrzała w stronę ojca z oczyma lśniącymi od ekscytacji i lęku. Robert mógł dostrzec wewnętrzną walkę dziewczyny w tym krótki, szybkim spojrzeniu które mu rzuciła, nim odwróciwszy wzrok zajęła się układaniem nut. Po raz kolejny już, mężczyzna zachwycił się wewnętrznie odwagą swojej córki i jej niesamowitą dla młodych w jej wieku ciekawością świata. I brakiem cynizmu, oczywiście. Dla niego samego magia, dobra czy zła, zdawała się jedynie naiwną mrzonką ludzi pragnących w swym nudnym życiu nieco tajemniczej odmiany. Nie w wypadku jego córki, rzecz jasna. Ona jedyna wydawała mu się ta czysta, tak niewinna...Przynajmniej gdy chodziło o duchy i baśnie. Uśmiechnął się dumnie, obejmując ją ramieniem i przytulił do siebie, odchylając na chwilę głowę by spojrzeć na służącego.
-To tylko przeciąg. W domach z dala od miasta to zjawisko jest całkowicie normalne, przywykniesz w tydzień lub dwa. Z resztą, Adam zaraz rozpali ogień i znów zrobi się ciepło.-Zapewnił opiekuńczo, posyłając Adamowi dość jednoznaczne spojrzenie.
-Natychmiast, jaśniepanie.-Chłopak skłonił się lekko, w jednej chwili przystępując do dzieła. Kate popatrzyła na niego chwilę, a następnie powróciła wzrokiem do fortepianu.
-Może to właśnie on jest nawiedzony?-Zastanowiła się na głos sprawiając, że Robert zaśmiał się niefrasobliwie, nieco rozświetlając pomieszczenie swoją szczerą reakcją.
- W takim razie powinien cieszyć się, że dotyka go ktoś tak piękny jak ty, Kate.-Zapewnił i spojrzawszy na panią Jenkins, poprosił by podała im herbaty. Dziewczyna odwzajemniła gest, zaraz spoglądając tajemniczo na fortepian i przesuwając opuszkami po jego lakierowanej powierzchni.
-Mężczyzna zaklęty w fortepian, papo?- Zagadnęła i przesunęła spojrzeniem inteligentnych oczy od Adama do fortepianu i znów.-Jakże pięknie romantyczna wizja się za tym kryje? Niemal dziwne, że to ty jesteś jej twórcą.-Droczyła się, pogrywając już nie tylko na instrumencie ale i na nerwach ojca. Pan Bennethwall popatrzył na nią z udawaną urazą, odrywając się na chwili od półki z książkami, w której najwyraźniej szukał konkretnej pozycji.
-Co też pleciesz, kochanie, kiedy żyła jeszcze twoja matka byłem wielkim romantykiem!-Powiedział dumnie, stając jak do portretu z głową uniesioną wysoko i ręką zaciśniętą na marynarce.-nie było kobiety w londynie, która nie zazdrościła twej matce...
-Wciąż nie ma, papo. Nawet tutaj jest przynajmniej jedna młoda kobieta zauroczona twoją osobą.-Odparło dobrotliwie, odwracając się na chwilę od fortepianu by móc na niego spojrzeć. Robert uśmiechnął się mile połechtany i odchrząknął, zaraz podchodząc do dziewczyny i gładząc ją po głowie.
-No już, jeśli myślisz, że wybaczę ci potajemne przyjęcie, jesteś w ogromnym błędzie. Jeśli jednak zagrasz dla starego ojca...-Urwał, udając, że sięę zastanawia.
-I nie będziesz zazdrosny o mojego nowego towarzysza?-Zapytała ucieszona, zerkając znacząco w stronę fortepianu.
-Nie na tyle, byś nie mogła grać.-Obiecał.
Następnie zasiadł w jednym z obszernych, obitych miłym w dotyku materiałem foteli i sięgnął po jedne z tomików Williama Blake'a

Na nic zdało się gonienie kota, który wyraźnie reagował na jego obecność. Intruzi przykleili się do fortepianu Quentina. Nie chcieli odejść. Kładli na instrumencie swoje lepkie ręce.
Najwyraźniej wiedzieli o jego obecności. Czuli też jego chłód. A przy tym wszystkim – lekceważyli go.
Nikt nie lubi być lekceważony. Zwłaszcza we własnym domu.
Quentin stał na brązowej plamie u stóp schodów, patrzył do salonu i drżał z wściekłości, gdy dziewczyna odwróciła się do instrumentu; chyba naprawdę zamierzała grać.
Prowokowali go. Grali mu na nosie, ani trochę się nie bojąc. Ich racjonalne umysły dotychczasowe wydarzenia interpretowały jako zupełnie naturalne. Nadejdzie jednak taki dzień, że nie będą mogli uciekać w bezpieczne przekonania.
Żaden drżący dźwięk nie wybrzmiał jeszcze w chłodnym powietrzu, kiedy klapa fortepianu nagle opadła. W tej samej chwili w pomieszczeniu zrobiło się jakby cieplej.
Betty zaniosła państwu herbatę i uklękła w korytarzu, by przystąpić do kolejnej próby wyczyszczenia plamy. Tym razem użyła naprawdę dużo mydła i szorowała tak gorliwie, że niemal wytarła w dywanie dziurę. Plama zaczęła znikać jak poprzednio, ale być może znów było to tylko złudzenie spowodowane namoknięciem materiału. Gdy się wyprostowała, mogłaby przysiąc, że brązowe ohydztwo było wreszcie przeszłością.
Zostawiła to wszystko i poszła odpocząć do czasu kolacji. Adam porządnie rozpalił ogień i dom począł wypełniać się przyjemnym ciepłem.
Quentin odpoczywał. Nie pogodził się z obecnością intruzów i nie pogodzi się nigdy, tego był pewien już teraz, ale nie miał dość sił, by wykurzyć ich od razu. Każda interakcja ze światem fizycznym wymagała od niego ogromnego wysiłku, za który później płacił czasem przepełnionej rozmyślaniami bezczynności.
Myślałoby się lepiej, gdyby dom był pusty, ale znów zaczynał tętnić życiem, a Quentin nienawidził życia; jego własne odebrano mu tak młodo i bezpowrotnie. Teraz tułał się po ciemnych (do czasu) pokojach, uwiązany do domu, w którym spędził większość życia i w którym skonał, zatopiony we wspomnieniach, jedną nogą tkwiąc w zaświatach, drugą gdzieś tu, wśród żywych, beztroskich, radosnych i nieświadomych zagrożenia lokatorów.
A William? William zapewne wciąż cieszył się życiem i dobrym zdrowiem. Wyjechał i zapomniał o wszystkim, co ich łączyło. Wyjechał i zapomniał o Quentinie. O swojej zbrodni. O swojej karze. O plamie na dywanie.
William był wolny, a Quentin nie. I nie wiadomo, dlaczego, ani jak długo jeszcze to potrwa.
Ani czy ktokolwiek inny trwał w takim stanie. Kiedyś myślał, że jego pokuta może się skończyć wraz z życiem Williama, ale teraz odnalezienie go byłoby trudne, jeśli nie niemożliwe.
Quentin żył więc samotnie i przywykł do swojej ciszy od czasu do czasu wypełnianej dźwiękami jego muzyki. I znów musiał o nią walczyć. Przecież nie mógł odejść, więc musieli oni.

Kiedy późnym wieczorem, już po kolacji, Betty przechodziła przez foyer, mimo elegancji z trudem powstrzymała przekleństwo.
Brązowa plama wróciła, a więc pewnie trzeba będzie wyrzucić dywan.
  – Czym, u diabła, go pobrudzili? – zwróciła się z rezygnacją do Adama.
  – Nie wiem. Wygląda trochę jak krew – mruknął i z pewną zgrozą popatrzył na szczyt schodów. – Porozmawiam z jaśniepanem i, jeśli pozwoli, wyprawię się jutro do miasta i kupię nowy.

Na długo po tych wydarzeniach, kiedy przeminęła i kolacja i rozmowa z Adamem, większość domowników udała się na spoczynek. Nawet Kate, która zdawała się niewyczerpanym gejzerem energii odpuściła sobie przesiadywanie z ojcem do późna i razem z Baltazarem udała się na górę by zadomowić się we własnej sypialni. Pan i pani Jenkins zniknęli niedługo potem, kończąc swoje obowiązki i oddając się zasłużonemu odpoczynkowi. Jedynie Adam pozwolił sobie zostać trochę dłużej, przydając się zresztą nieocenienie jako cichy i niemal niezauważalny dokładacz ognia. Robert bardzo doceniał jego wysiłek.
Około północy młody chłopak postanowił zniknąć prawdopodobnie chcąc wyspać się przed mającą nadejść następnego dnia podróżą do londynu, zostawiając pana Bennethwalla samego sobie. Mężczyzna siedział więc samotnie w dużym salonie, otoczony przez książki i świecie. Co jakiś czas odkładał jakiś tom i przystępował do następnego lub czytał dwa na raz porównując ich treść ze sobą i rozmyślając nad czymś intensywnie, zupełnie nie zauważając upływającego czasu. Jedyne chwile, w których schodził na moment na ziemię następowały w momentach, w których należało ponownie dokarmić grzejący go ogień. Co jakiś czas jego uwagę przykuwały dziwne czy bardziej lub mniej niepokojące dźwięki, jednak za każdym razem jego bystry umysł znajdował dla nich całkowicie zwyczajne i zupełnie nie przerażające wytłumaczenie.
Około drugiej w nocy dołączył do niego Baltazar. Kot zszedł miękko po schodach omijając nieprzyjemną plamę i zasiadł na oparciu jednego z foteli spoglądając na Roberta z typową dla siebie, kocią pogardą. Mężczyzna oderwał wzrok od książki i popatrzył na kota z niedowierzaniem.
-Czegokolwiek ode mnie nie oczekujesz paskudny gadzie, nie domyślę się, jeśli nie przemówisz ludzkim głosem...

W domu stopniowo ucichło. Bardzo szybko okazało się, że nie całkowicie. Drewniane konstrukcje i ówczesne instalacje miały to do siebie, że były źródłem całej gamy dźwięków. To coś zastukało, to trzasnęło, to zaszurało lub zaszeleściło. Kiedy zerwał się silniejszy wiatr, jego wycie w rozlicznych szczelinach brzmiało niekiedy jak ludzkie szepty. Wszystkie te dźwięki można było jednak racjonalnie wytłumaczyć. Kto wie, może właśnie one były powodem tych plotek.
W nocy zrobiło się bardzo zimno. Nie była to już pora spania przy otwartych oknach, zwłaszcza, gdy wiatr tak hałasował. Gałęzie drzew uderzały rytmicznie o szyby. Traciły już pierwsze liście.
Było już po drugiej, kiedy w sypialni Kate gwałtownie otworzyło się okno. Prawdopodobnie było niedomknięte i pchane przez gwałtowny wiatr w końcu mu ustąpiło, wpuszczając zimny żywioł do środka. Mocno gruchnęło o ścianę, ale na szczęście szyba się nie potłukła.
Gdyby leżąca w łóżku dziewczyna się obudziła, a z dużym prawdopodobieństwem chłód, a przede wszystkim hałas, do tego doprowadziły, i postanowiła zamknąć, to nie pozostałoby tak długo; otworzyłoby się ponownie, choć nie na jej oczach, i otwierałoby za każdym razem, ilekroć ktoś by spróbował je zamknąć.
Zimny wiatr bez ustanku szarpał firanami i zasłonami, kołysząc nawet żyrandolem.
Quentin stał na lewo od okna ze zdenerwowaną miną.
Nie chciał jej tutaj. Nie da jej spokoju. Nie pozwoli spać, dopóki miał na to siłę. Rozdrażniła go impertynencja, z jaką nowi lokatorzy traktowali te meble i przedmioty, z jaką poruszali się po wnętrzach. Podobne odczucia miałby gospodarz, gdyby jego goście nagle zaczęli przetrząsać szuflady i samowolnie częstować się poukrywanymi łakociami.
A więc tak, otworzył to okno. Przekręcił rączkę okiennicy i pozwolił, by wiatr trzasnął nią o ścianę. To było złośliwe, ale oni też nie szczycili się najlepszymi manierami.
Chciał, żeby go zauważyli. Dotąd nikt nie przejmował się jego obecnością. Służba uporczywie wchodziła do jego pokoju, wietrzyła, próbowała ścierać plamę na dole. I nie bała się gasnących świec ani uczucia chłodu. A to denerwowało Quentina.
Mógłby zrobić coś bardziej oczywistego, zepchnąć kogoś ze schodów, może objawić się w lustrze, ale nie chciał, by mieli pewność. Gdyby wieść o zjawiskach paranormalnych rozniosła się po okolicy, Quentin nie pozbyłby się intruzów. Chciał przepłoszyć tę rodzinkę, ale nie tak, by rozniosło się to po świecie; nie tak, by nie można było przypisać zachodzących w domu zjawisk naturze i wybujałej wyobraźni.
Ale przecież to nie był pierwszy raz. Potrafił straszyć w sposób subtelny, a nawet sprawiało mu to cichą, sadystyczną przyjemność.

Kiedy okno uderzyło o ścianę już po raz kolejny, Kate westchnęła ciężko, wyraźnie poirytowana i uniosła się na łóżku, szczelniej przykrywając puchową kołdrą. Zapaliwszy stojącą na etażerce lampę, dziewczyna spojrzała na futrynę z dezaprobatą, próbując usilnie zrozumieć, dlaczegóż to, uparte okno nie chce się zamknąć.
-Złośliwość rzeczy martwych, doprawdy.-Powiedziała, powoli wysuwając blade nogi spod pierzyny, by zanurzyć palce stup w puchatym dywanie. Faktycznie, nawet w środku nocy, ten dom pozwalał jej poczuć się królewsko. Rzadko kiedy Kate myślała o sobie jako o córce arystokraty. Jeśli jednak będzie dalej rozpieszczana z równą wytrwałością, prawdopodobnie stanie się nie do zniesienia. Przynajmniej tak przypuszczała. Wyprostowała się dumnie, sama przed sobą odgrywając niezadowoloną księżniczkę, używając kołdry jak wielkiego, bogatego płaszcza i puchowego dywanu, jako czerwonego deptaka przygotowywanego dla monarchów. Wolnym, w jej mniemaniu dystyngowanym krokiem podeszła do niesfornych okiennic i zmierzyła je stalowym spojrzeniem pełnym wewnętrznego niezadowolenia.
-Cóż za niegościnne maniery panują tutaj u was na wsi, moje drogie-Odezwała się do nich, tak, jakby były jej dwórkami. Oczywiście, okiennice nie odpowiedziały. Zawiał za to wiatr, który swym zimnym dotykiem wywołał dreszcz u młodej arystokratki. Dziewczyna otuliła się swym bogatym płaszczem i oparła ramionami o parapet, wpatrując z delikatnym uśmiechem w ciemność za oknem.
-Oto już jesień i pora umierać,
pożółkłe liście wiatr strąca i miecie,
drżące gałęzie do naga obdziera,
chór, gdzie sto ptaków modliło się w lecie.
Ja jestem zmierzchem dnia, który się skłania
ku zachodowi i w ciemności brodzi.
Noc, siostra śmierci oczy mi przysłania
i wkrótce z całym światem mnie pogodzi.-Wymamrotała płynnie, zaraz wzdychając i spoglądając tęsknie w stronę łóżka. - No tak, tak, tylko ja bym chciała jednak spać. Szanowne panny okiennice...-Zaczęła, jednak urwała, przypominając sobie o czymś. Niemal natychmiast rozejrzała się z niepokojem po swojej sypialni i wypuściwszy powoli powietrze, mruknęła coś pod nosem. -A co mi szkodzi?-Rzuciła i wyprostowawszy się dumnie w swoim przebraniu królewny uniosła godnie głowę i przesunęła na pozór spokojnym spojrzeniem po przestrzeni pokoju. -Szanowny panie duchu...-Zaczęła znów, siląc się na mało wariacki ton.-Jeśli tu jesteś, oczywiście...-Dorzuciła jeszcze, jakby oczekując jakiegoś potwierdzenia.-Zamierzam teraz zamknąć te okiennice i, jeśli nie masz nic przeciwko, wolałabym, żebyś ich nie otwierał. Śmiertelnice takie jak ja często marzną w noce takie jak te...
-Natomiast naprawdę niewiele z nich gada do siebie w środku nocy...-Robert oparł się ramieniem o framugę i uśmiechnął z rozbawieniem, wpatrując w zszokowaną córkę. Tuż obok niego siedział pozornie obojętny Baltazar.
-Ależ papo!-Dziewczyna zakryła się pierzyną, wyraźnie obruszona. -Nie gadam do siebie, ale do ducha. Zależy mi żeby nie otwierał okien.-Powiedziała, starając się jakoś racjonalnie wytłumaczyć. Ojciec popatrzył na nią z szyderczym politowaniem i zerknął w stronę okna.
-i działa?
-jeszcze nie wiem...-Przyznała zakłopotana, również spoglądając w stronę okna. Oczywiście wiedziała, że nic nie ma prawa się wydarzyć, jednak w tej chwili gotowa było zrobić co trzeba, żeby tylko duch dał jej jakiś znak na to, że nie zwariowała. Jej, albo jej ojcu. Już bała się myśleć, ajk wiele kpin czeka ją na śniadaniu... O ile wstanie, oczywiście.

Kiedy dziewczyna zwróciła się bezpośrednio do niego, patrząc w miejsce, w którym stał – co wynikało oczywiście z przypadku, bo nie mogła go widzieć –  Quentin przez chwilę miał wrażenie, jakby wrócił do świata żywych i został przyłapany na niekulturalnym zachowaniu. Poraziło go to; niemalże poczuł ten ludzki zimny dreszcz towarzyszący nagłym i nieprzyjemnym wypadkom. Ten moment skrępowania nie trwał jednak długo. Wiedział, że dziewczyna nie miała prawa go widzieć, nawet jeżeli czuła jego obecność. Quentin nie należał już do tego świata i nigdy nie będzie. Nie mógł się z nią porozumieć jak człowiek z człowiekiem. Nie mógł stanąć przed nią i stanowczo wyprosić ją ze swojego domu. Nie mógł wytłumaczyć, dlaczego to takie ważne, by odeszli.
Nie mógł powiedzieć, że kocha Szekspira i że czytał jego rozliczne poematy w bibliotece Lovecraftów, zanim jeszcze przyszli mieszkańcy przekształcili ją w kolejną sypialnię. Lovecraftowie mieli sporą kolekcję tych dzieł i powieźli je ze sobą w świat, zostawiając tylko te kilka zakurzonych tomików i wydartych stron, które Quentin ukradł i zachował dla siebie.
  – A jeśli kochasz, choć prawdę dostrzegniesz, kochasz tym bardziej, im rychlej odbiegniesz – szepnął, patrząc na Kate, której wzrok teraz już ewidentnie przenikał przez niego bez zrozumienia. Nic nie słyszała. Nic nie widziała.
Kot poszedł za panem i nawet się nie nastroszył. Nie zobaczył bowiem Quentina. Nagle z jakiegoś powodu spojrzał w prawo, w głąb ciemnego korytarza, tam, gdzie nie sięgało księżycowe światło i znajdowała się ta pechowa sypialnia. Jego oczy się rozszerzyły, ale już po chwili zwierzę jakby nigdy nic weszło do sypialni Kate i otarło się z cichym skrzekiem o nogi swojej drogiej pani.
Tam w ciemności, gdzie przed chwilą patrzył kot, było coś dziwnego. Pan Bennethwall usłyszał ciche stęknięcie desek podłogi, jak gdyby te ugięły się pod ciężarem czyjejś bardzo ostrożnie postawionej stopy. To brzmiało zupełnie tak, jakby ktoś tam się skradał, ale było tak ciemno, że nawet gdyby naprawdę ktoś tam stał, nie dałoby się go wypatrzyć.
Gdy już wydawało się, że to tylko kolejny przypadkowy dźwięk starego domu, tym razem oboje, zarówno pan Bennethwall, jak i jego córka, usłyszeli cichy trzask zamykanych drzwi pechowej sypialni.
A to ciekawe, ponieważ służba dbała o to, by pokoje na piętrze były zamknięte. Nawet jeżeli drzwiami poruszył wiatr, nie powinny być otwarte.

Trzaśnięcie drzwiami sprawiło, że Kate podskoczyła przerażona i zaskoczona jednocześnie, zaraz spoglądając nierozumiejącym spojrzeniem w stronę znajdujących się za ścianą drzwi. Czy to możliwe? Czyżby faktycznie przeprowadziła poniekąd połowiczną rozmowę z duchem, który zlitowawszy się nad jej opinią w oczach ojca postanowił dać niemożliwy do przegapienia dowód swej niepodważalnej obecności? Czy wypadało mu podziękować? Lub może dać do zrozumienia, że ich pierwszy dialog okazał się  niemal zrozumiały?
W głowie młodej arystokratki zaszumiało od nadmiaru myśli i pytań pozostawionych bez odpowiedzi. Naprawdę rozmawiała z duchem? Znaczy oczywiście, poniekąd dlatego własnie odezwała się na głos, tytułując adresata swoich głośnych myśli "szanownym panem duchem" jednak czy faktycznie spodziewała się odpowiedzi? Podświadomie mogła uważać to jedynie za nieszkodliwą zabawę, teraz jednak, musiała się nad tym poważniej zastanowić. Nim jednak na jej twarzy pojawiło się skonfundowanie, dziewczyna uznała, że zajmie się tym następnego dnia, zamiast tego maskując swoją niepewność wymownym spojrzeniem w stronę nieporuszonego, wciąż wyraźnie sceptycznego ojca.
-Widzisz, papo! Sam słyszałeś!-Oznajmiła dumnie, okrywając się triumfalnie kołdrą. Robert parsknął z politowaniem, spoglądając na córkę z delikatnym protekcjonalizmem.
-Chyba nie chcesz mi powiedzieć, kochanie, że uznałaś ten zupełnie przypadkowy dźwięk za...
-Odpowiedź? Ależ tak! Najwyraźniej pan duch poszedł już do siebie. Jestem niemal pewna, że jeśli tym razem zamknę okiennice...
-Będą działać tak jak powinny? Na boga, córko! Jeśli funkcjonalne działanie sprzętów jest dla ciebie dostatecznym dowodem na istnienie materii pozawymiarowej, dziwne, że nie uszyłaś jeszcze ubranek dla krasnoludków i nie zebrałaś zimowych zapasów cukru na przybycie stada jednorożców.-Zakpił perfidnie, widząc jak dziewczyna zaciska zęby i mruży oczy w niepokojąco podobnym do matczynego, ostrzegawczym spojrzeniu.
-Drwij ile chcesz papo, jeszcze się przekonamy!-Powiedziała, biorąc Baltazara ręce i tuląc go do piersi. Widząc, że Kate nie najlepiej zniosła jego żart Robert westchnął ciężko postanawiając zejść z tonu i jakoś ją ugłaskać. Przekroczył próg i zamknął okiennice, zaraz całując córkę w czoło.
-Już dobrze, moja droga. Jeśli twoje nocne rozmowy ze sprzętami sprawią, że mniej wydam na konserwatora i fachowców, nie mam nic przeciwko. Każdy sposób jest dobry, jeśli działa.-Przyznał i pogładziwszy dziewczynę po włosach, udał się w stronę wyjścia. -Dobranoc,
Kate.-Rzucił jeszcze, zamykając za sobą drzwi. Dziewczyna westchnęła ciężko i pogładziła puszystą sierść kota, by dodać sobie otuchy.
-Dobranoc...


Następnego ranka, po niewiarygodnie udanym i pozbawionym kpin śniadaniu Robert udał się do miasta wraz z Adamem pozałatwiać parę palących spraw z dywanem na czele.
Pani Jenkins zajmowała się domem niemal do południa krzątając się to tu, to tam, zaś jej mąż usilnie i wyjątkowo nieskutecznie próbował rozpracować drzwi na końcu korytarza. Odczekawszy stosowny moment, Kate zeszła na dół, przerywając lekcję gry na skrzypcach i zagadnęła panią Jenkins o plamę na podłodze. Kobieta zezłościła się wyjątkowo, nie wiedzieć czy z powodu pytania, czy faktu, że plama bezczelnie nie zniknęła. Dziewczyna nie dowiedziała się więc niczego pożytecznego poza tym, jak gospodyni próbowała się jej pozbyć i których środków do tego użyła. Niepocieszona, Kate wybrała się więc na spacer do wioski, mając nadzieję na uzyskanie informacji od miejscowych przekupek. Oczywiście, żadnej jeszcze nie znała, jednak z jej hartem ducha i niewymownym pragnieniem wiedzy, brak miejscowych koneksji nie wydawał się być dużym problemem.
I faktycznie, nie minęła nawet godzina, a miejscowe starowinki, zachwycone i w pełni oczarowane nową sąsiadką zaczęły same z siebie pobąkiwać o nowym lokum arystokratki. Dziewczyna nie czekała długo i z całą swoją wyćwiczoną w Londynie uprzejmością i taktem popytała miejscowe o rozchodzące się z całą pewnością plotki.

Katy miała urodę, ale przede wszystkim niesamowity urok osobisty, który pozwalał jej zjednać wiele serc. Nie dziw, że kupiła wszystkie te spragnione sensacji, proste kobieciny.
Najwięcej mówiła panna Rickman, podstarzała wdowa z brodawką na czubku nosa, która bardzo wierzyła w przesądy i nie wydawała się najbardziej wiarygodną osobą na świecie. Zanim zaczęła mówić o nawiedzonej posiadłości, opowiedziała między innymi, jak to mąż upierał się, by krzyż wisiał nad drzwiami i ot – spadły na nich chrystusowe męki, poczciwy Henryk zachorował na gruźlicę i odszedł przedwcześnie, zabierając ze sobą ich jedyną córkę.
  – Ale – zaskrzeczała – tam to od lat gnieździ się szatan. Szatan! – machnęła rękami, jakby próbowała zobrazować tym gestem ogrom diabelskiej postury. – Wszystko zaczęło się od tych przeklętych Lovecraftów, co się tu sprowadzili jeszcze w zeszłym wieku. Stary Lovecraft miał w garści bank, to i stać go było na luksusy. Postawił sobie dom, a potem sprowadził jakąś francuską łachudrę, jakby wcale nie obchodziło go, że wszystkie to ladacznice. A bo jak czyste można mieć serce, jak się należy do tego przeklętego narodu. I nie dziwota, że ten ich bachor okazał się potworem. Widywało się go, jak się prowadza z mężczyznami. Toż to bluźnierstwo. Na Boga! Jeszcze nie tak dawno to by go za to do więzienia zamknęli albo spalili na stosie. Tylko teraz takie liberalne czasy, taka moda, że się do grzechu zachęca, zamiast karać. Ja mówiłam Lovecraftowej. Mówiłam i jemu, jakiego to synalka spłodził z tą raszplą. Nie słuchali. Mówili, żebym nosa nie wtykała w cudze sprawy, o! I oto, do czego doszło! Nie tylko z niego parszywy pederasta, ale i morderca.
Kobieta pokiwała głową, jakby chciała potwierdzić własne słowa; najwyraźniej coś w minie Kate wskazywało na niedowierzanie.
  – Tak, tak! Dobrze panienka słyszy! Morderca! Powiedz jej, Hanno!
  – Tak, tak – powtórzyła pani Moore, kobieta koło pięćdziesiątki o podobnie nieskomplikowanej naturze jak jej przedmówczyni. – Ci przeklęci Lovecraftowie przynieśli miastu same nieszczęścia. Długo próbowali wmawiać ludziom, że to jaki wypadek był z tym dzieciakiem. Ja to młoda byłam jeszcze. Mało pamiętam, ale…
  – Ja pamiętam. Oo, nikt by im w to nie uwierzył, że wypadek – kontynuowała wdowa Rickman. – Za dobrze wiedzieliśmy jakie z tego ich Williama ziółko. Tak, zabił w tym domu chłopaka. Ze schodów go zepchnął i biedak roztrzaskał sobie głowę. To był służący ponoć. Ja to nawet nie wiedziałam, że u nich robił, dopóki się tam policja nie zjechała. A tak myślę – przyciszyła głos – że to żaden był służący, tylko drugi taki dewiant.
  – Może to on tam straszy. – Hanna wzruszyła ramionami. – Kto go tam wie.
  – Ja to myślę, że nie chłopak, tylko szatan. Już od początku działy się złe rzeczy. Może stary Fryderyk postawił dom na jakiej mogile. Nie wiadomo. Ale coś go opętało, żeby wziął tę francuską dziewkę, i się zaczęło.
  – Ale uciekli dopiero po tym morderstwie – zauważyła Hanna.
  – A prawda – przyznała wdowa Rickman. – Pewnego dnia zniknęli i nic po nich nie zostało. Nawet się z nikim nie pożegnali. Przechodził kto i patrzy, że dom na sprzedaż. Uciekli i przepadli jak kamień w wodę.
  – Albo igła w stóg siana – wtrąciła młodsza gawędziarka. – I potem już nikt tam nie zamieszkał. Nie na długo, w każdym razie. Dam ja sobie rękę obciąć, że ci nowi też tam za długo nie pomieszkają.
  – Kto w ogóle wpada na pomysł, żeby kupić takie miejsce. Ten dom to już tylko do rozbiórki.
  – Może nie wiedzieli.
  – Kiedy wszyscy o tym mówią. Tyle lat minęło, a tam nadal słychać hałasy. Ruszają się przedmioty.
  – Ehkm. – W drzwiach kawiarenki zatrzymał się przystojny młodzieniec. Zdjął z głowy cylinder, posłał Kate uśmiech i zgiął się lekko w pokłonie.
  – Panicz Hall. – Twarz wdowy Rickman nabrała jeszcze brzydszego, ostrzejszego wyrazu.
  – Pani Rickman. Znów pani straszy przyjezdnych tymi głupotami. Doceniam pani wkład w ożywienie ruchu turystycznego, ale ta historia wszystkim się już znudziła. – Panicz Hall zbliżył się do Kate, nie spuszczając z niej uważnego spojrzenia. – Thomas Hall… – wyciągnął dłoń, by ująć i niemalże ucałować jej drobną rączkę. Od razu wyróżnił się tymi nieskazitelnymi manierami. – A panienka to…

-Poniekąd ruch turystyczny...-Odparła dygając i uśmiechnąwszy się do mężczyzny, zabrała rękę, zaraz chowając ją w ciepłej mufce. Nie była pewna, czy to odpowiednia pora na ujawnianie faktu, że to właśnie ona mieszka teraz w starym domu i zupełnie nie ma zamiaru się z niego wyprowadzać. Nie kiedy właśnie trafiła na podobną zagadkę. Ba!Na prawdziwą przygodę. Ostatecznie, jeszcze wczorajszej nocy ucięła sobie pogadankę z - jak się okazuje- najprawdziwszym z prawdziwych duchów. Bądź wyjątkowo spersonalizowanym przeciągiem....
Cała ta historia wydawała się tak bardzo ludzka. Zakazana miłość, brak akceptacji społecznej, potajemne schadzki, śmierć tajemniczego służącego, nagły wyjazd właścicieli...
I to wszystko w jej własnym, prywatnym domu!! Któż by uwierzył, gdyby opowiedziała o tym przyjaciołom? Nawet jej ukochany ojciec, niech bóg ma go w opiece, zapewne nawet po wysłuchaniu tej niezwykłej historii machnął by ręką, uznając to jedynie za paplanie spragnionych atencji miejscowych starowinek. Fakt faktem, ona sama do końca nie była pewna co do samego ducha, jednak cała reszta wydawała jej się jak najbardziej autentyczna. Ostatecznie, każdy ma jakiegoś trupa w szafie, a ten najwyraźniej całkiem przypadkowo spadł po schodach i narobił hałasu w całej okolicy...Któż by przypuszczał.
-Bardzo dobrze, moja droga, bardzo dobrze!-Pani Rickman natychmiast pochwaliła jej ostrożność, uśmiechając się triumfalnie w stronę w jej mniemaniu bezczelnego młodzieńca. -Taka urocza, młoda dama powinna zachować wszelką ostrożność! Wszelką ostrożność powiadam,
przy ludziach małej wiary takich właśnie jak panicz Hall! Mój Henryk, świeć-panie-nad-jego-duszą,zawsze powtarzał, że w tej okolicy kobiety powinny...
-Tak tak!-Dodała skrzętnie pani Moore.-Od razu przypomina mi się historia tej dziewczyny, którą znaleziono w studni...Nago!-Nowy temat zdawał się zaabsorbować obie kobiety na tyle, że zupełnie zapomniały o stojącej przecież tuż obok Kate. Dziewczyna westchnęła cicho i zrozumiawszy, że nie dowie się już niczego pożytecznego dygnęła nisko, oświadczając, że musi jeszcze udać się na pocztę. Przekupki, zupełnie tym faktem niewzruszone, pożegnały ją uprzejmie i ruszyły tylko w sobie znanym kierunku, dywagując dalej nad ciałem znalezionym w studni.

Dziś dom był cichy i pusty. Quentin mógł się znów poczuć niemal tak, jakby mieszkał w nim sam. Snuł się po pokojach cuchnących życiem, zaglądał w osobiste notatki, przesuwał przedmioty. O poranku służba starannie pościeliła wszystkie łóżka, ale już w południe pościel na każdym z nich była skotłowana lub leżała na podłodze. Plama u stóp schodów nie chciała zniknąć i w końcu pani Jenkins wespół z małżonkiem wynieśli kobierzec na zewnątrz. Ku bezbrzeżnemu zdumieniu służących okazało się, że w jego miejscu nadal była plama. Ciemna, rdzawa czerwień wniknęła w strukturę drewna tak głęboko, iż nie pomogłoby chyba żadne szorowanie. Zostawało tylko ją zamalować lub zakryć nowym dywanem.

Thomas Hall, młody szlachcic, wyprostował się i powiódł za sarenką rozbawionym spojrzeniem. Ot, trafiła kosa na kamień i ten niereformowalny kobieciarz nie dostał tym razem pełnego uwielbienia uśmiechu; panience nie zmiękły kolana.
Zupełnie niezrażony wypadł na ulicę za nią, dłoń trzymając w okolicy lędźwi, a drugą przy sercu. Dwurzędowy płaszcz o srebrnych guzikach powiewał za nim na wietrze.
  – Ależ panienko, jeśliż imię twe to taka tajemnica, nie będę nalegał, byś mi je zdradziła. Będę jednak zachęcać, by zgodziła się panienka skosztować ze mną słodkości w najlepszej miejscowej piekarni. – Wskazał dłonią pobliski sklepik. Kolejka po towary wychodziła przez drzwi i ciągnęła się wężykiem wzdłuż brukowanej ulicy, kończąc się dopiero kilkanaście jardów dalej. – Mam z panem Bakerem pewien układ – pochwalił się z szarmanckim błyskiem w oku – dzięki czemu ominiemy tę uciążliwą kolejkę, jeżeli tylko raczy się panienka zgodzić.
Ledwie wyrzekł te słowa, uliczką przemknęła rozpędzona dorożka. Z jej wnętrza wychyliło się dwóch młodzieńców w podobnym wieku; trzeci, wyraźnie rozbawiony, pędził narowiste konie. Widząc młodego Halla w towarzystwie dziewki zaczęli rechotać i gwizdać. Thomas odpowiedział im niedbałym machnięciem ręki, a jednak postanowił się wytłumaczyć.
  – Zazdrośni są, bo wypatrzyłem panienkę pierwszy – rzekł z uśmiechem, za który wiele dziewcząt dałoby się pociąć. Ale takie dziewczęta nie interesowały Thomasa. Panicz Hall miał wysublimowany gust. Dotąd nie było po prostu dam, które by się weń wpasowały, zadowalał się więc tym, co było w zasięgu ręki. Każda z małomiasteczkowych kobiet marzyła o poślubieniu szlachcica. Kate już na pierwszy rzut oka taka nie była.
Thomas Hall nie był jedynym młodzieńcem, który zwrócił dziś na nią uwagę, nawet jeżeli jako pierwszy do niej podszedł. Nikt jeszcze nie wiedział, kim jest urocza dziewczyna, ale pierwsze plotki zaczynały już obiegać okolicę. Najgorsze będą te, które wyjdą z ust niezadowolonych wielbicielek Thomasa. To w ich interesie będzie leżało oczernienie panny.

-Zastanowię się.-Odrzekła, zerkając na piekarnię i porażającą wręcz ilość ludzi, jaka do niej ciągnęła. -Na tę chwilę chcę dokończyć sprawunki. Może się pan przyłączyć, jeśli pan chce.-Powiedziała, bardziej po to, by mieć jakieś rozsądne towarzystwo, niż żeby zatrzymać przy sobie Thomasa jako takiego. Słysząc rozpędzoną dorożkę dziewczyna odskoczyła, omyłkowo niemal wpadając w ramiona eskortującego ją mężczyzny. Zaraz jednak odsunęła się i chcąc uniknąć kontaktu wzrokowego, powiodła pełnym dezaprobaty spojrzeniem za gwiżdżącymi młokosami. Słysząc słowa Thomasa dziewczyna uniosła jedynie brew, zaraz ponownie spoglądając w stronę, w którą udała się dorożka.
-Zgaduję, że wysiłki pani Rickman nie działają tak dobrze, jakby sobie życzyła...-Zagadnęła, a widząc minę chłopaka uśmiechnęła się delikatnie i wskazała ruchem głowy za dorożką. -W przeciwnym razie bylibyście tu przyzwyczajeni do ruchu turystycznego...-Zażartowała, ruszając dalej w stronę znajdującej się na końcu ulicy poczty. -Swoją drogą, skoro zostałam już wypatrzona i jak zgaduję, na jakiś czas "powierzona" panu, czy wolno mi spytać, czemu obie panie wydawały się być panu tak...nieprzychylne?

Thomas zaśmiał się pogodnie, z rozkoszą stawiając kolejne kroki u boku atrakcyjnej młodej damy. Nie miał pojęcia, że to jej przybycie było ostatnimi czasy źródłem tak wielkiego zamieszania w miasteczku, ale nawet gdyby wiedział, gdzie mieszka Kate, sceptycyzm i tak nie dałby mu się tym przejąć. Był szlachcicem, a zarazem osobą wyedukowaną, toteż temat zjawisk paranormalnych budził w nim powątpiewanie, jeśli nie stanowił jedynie obiektu kpin.
  – To są proste kobiety, panienko. Kierują nimi równie proste pobudki. Zawiść, zazdrość. Najbardziej nie mogą znieść, jeżeli ktoś dorobi się majątku – odpowiedział uprzejmie. – Rozmawiały z panienką z miłymi uśmiechami, a za panienki plecami będą rozprawiać o tym, ile kosztowała panienki biżuteria.
Otworzył drzwi urzędu pocztowego i wpuścił urokliwe dziewczę przodem. Stanął z Kate w kolejce, ale nie wystał tak długo.
  – Dzień dobry, panie Brocke.
  – Panicz Hall! – Wąsaty pan zza lady uśmiechnął się szeroko, łypiąc z sympatią na młodzieńca zza monokla w złotej oprawce. – Zapraszam, zapraszam!
Prości ludzie rozstąpili się niechętnie, by przepuścić arystokratę, który lekkim gestem objął panienkę w pasie, chcąc poprowadzić ją do okienka.
Kate miała okazję niejako podczepić się do renomy niezwykle życzliwego, choć chyba również nieco aroganckiego – sądząc po sposobie, w jaki patrzył na stłoczonych w kolejce mieszkańców, a wcześniej wyraził się o wdowie Rickman i jej przyjaciółce – młodzieńca. Thomas zdawał się szczycić tym wyjątkowym traktowaniem.

-Cóż...-Kate zerknęła za oddalającymi się damami i westchnęła ciężko uznając, że pomimo wybitnie dosadnych i nieuprzejmych słów, Thomas mógł mieć rację.-Mam szczerą nadzieję, że się pan myli.-Zawyrokowała, powracając do niego wzrokiem. Ostatecznie, może nie było tak źle?
Wchodząc na pocztę dziewczyna dygnęła delikatnie, witając się z resztą współtowarzyszy urzędowego boju o kontakt z resztą świata i zajęła miejsce na końcu ogonka, mając zamiar najzwyczajniej w świecie poczekać na swoją kolej.
Widząc zachowanie Thomasa dziewczyna otworzyła otworzyć usta, by zaprotestować jednak nim zdążyła, szła już w stronę okienka otoczona odsuwającymi się ludźmi. Nie chcąc robić scen, Dziewczyna westchnęła jedynie ciężko i spojrzała na młodzieńca z wymowną dezaprobatą, posyłając mu szeptem szybkie : "Nie prosiłam cię o to!" zaraz posyłając zebranym dookoła ludziom przepraszające spojrzenia, mając szczerą nadzieję, że zrozumieją i postawią się w jej sytuacji. Dotarłszy do okienka, Kate odetchnęła lekko i odgarnąwszy z twarzy niesforny pukiel brązowych włosów wyjęła z mufki parę kopert, podając je panu Brockowi i delikatnym uśmiechem.

Po wyjściu z poczty dziewczyna odczekała stosowny moment i odwróciła się w stronę Thomasa, posyłając mu groźne spojrzenie.
-To było wysoce niestosowne!-Powiedziała wzburzona, zaraz marszcząc brwi w niezrozumieniu.-Doprawdy trudno mi zrozumieć kierujące panem pobudki. Wpierw zaprasza mnie pan do cukierni pod pretekstem spędzenia wspólnie czasu, a potem, gdy podobna okazja nadarza się na poczcie, robi pan wszystko, abyśmy jak najszybciej rozeszli się w swoje strony!