Zatańczysz jak ci zagram...

Zatańczysz jak ci zagram...
Wszyscy wiedzą, że z odpowiednią ilością pieniędzy i wpływami można osiągnąć wszystko. Więcej pieniędzy, większe wpływy, władzę, bogactwa, co tylko się zapragnie. Ci stojący na czele tego wyścigu mogą mieć wszystko, co sobie zażyczą - włącznie z innymi ludźmi. To tylko kwestia wykorzystania wpływów, kontaktów... i zasobów.

Nocny klub "Wisteria" to z pozoru lokal jakich całkiem sporo - wysokiej klasy przybytek, z nienaganną obsługą obu płci, z rozrywkami maści wszelakiej, oczywiście w pełni legalnej. Prawda jednak jest zupełnie inna. Głównym przeznaczeniem tego miejsca jest dobijanie targów, robienie interesów mniej lub więcej szemranych, najmowanie ludzi od brudnej i/lub mokrej roboty... obsługa jest dobierana starannie, tak by zaspokoić wymagania klientów pragnących rozrywki po negocjacjach. Sęk w tym, że bycie kelnerem czy barmanem wcale nie zabezpiecza przed zapędami bywalców. Odpowiednia opłata, odpowiedni argument... i zdobycz wpada w ręce drapieżnika, nierzadko na dobre. Wówczas po prostu zatrudniają kogoś nowego na to miejsce.

Jeden z nowych nabytków, X, ściągnął na siebie właśnie taką uwagę Y, jednego z rekinów tego światka. Nieświadomy prawdziwych zasad panujących w klubie, nie ma pojęcia, że jego dotychczasowe życie już niedługo się skończy... podobnie jak dni jego wolności.

- niedoszły student ekonomii, aktualnie kelner w nocnym klubie "Wisteria"
- sierota, matka zmarła niedawno, ojczym nie chciał mieć z nim nic wspólnego poza zrzuceniem na niego swoich odpowiedzialności; utrzymuje się sam jak może, mieszka w malutkiej kawalerce w kiepskiej dzielnicy – na nic innego go nie stać
- ma na karku długi zaciągnięte przez ojczyma, musi je spłacać za niego, przez to pracuje długimi godzinami za średnie pieniądze i niczego nie może odłożyć na przyszłość, żyje z dnia na dzień
- stara się stronić od alkoholu, ale w jego pracy to czasami zło konieczne; od narkotyków trzyma się jednak z daleka
- biseksualny, nigdy jednak nie był w związku z kimkolwiek, zadowala się podziwianiem z daleka

- Oi, Max, dwie marguerity do stolika 8, potem to wiaderko do loży 14, zbierz w drodze powrotnej zamówienia z parkietu i stolików pokazowych! - blondyn odwrócił się na głos menadżera zmiany i skinął mu głową z małym, nieco zmęczonym uśmiechem. Chwile na zapleczu były wytchnieniem, mógł być znowu sobą, a nie Irysem, uroczym i niewinnym blondynkiem którego karnacja i wygląd mogły prawie każdego klienta naciągnąć na pokaźne wydatki. Dobrze, że kelnerzy nie należeli do grupy pracowników tego drugiego rodzaju. Przynajmniej nigdy nie słyszał o takich przypadkach, nie był też ich świadkiem...
- Jasne, już idę - odpowiedział i zabrał tacę z drinkami oraz przygotowane wiaderko z lodem i butelką szampana, upewnił się że ma notesik i długopis w kieszeni dość obcisłych ciemnych jeansów i ruszył na teren klubu. Od stolika 8 doszło zamówienie na dwie rundki kamikaze, loża 14 wydawała się być póki co zadowolona... przespacerował się po parkiecie, zapisując co sobie kto zażyczył, po czym wziął głębszy oddech i zaczął kluczyć między stołami pokazowymi. Sporo klientów oglądało pokazy jego koleżanek, zebrało się zamówień... wszystko starannie pozapisywał i rozejrzał się uważnie ponownie, czy czegoś nie przegapił.
Przy jednym z już obsłużonych stolików siedział teraz ktoś nowy, chyba wcześniej był w którejś loży... Max od razu przywołał na twarz piękny uśmiech i podszedł do wzywającego go klienta. Szybko otaksował go spojrzeniem - może go stać na większość menu, jeśli nie wszystko... i grzeszył też zdecydowanie wyglądem. Blondyn spokojnie by przyznał, że ciemnowłosy mężczyzna był najprzystojniejszym gościem, jakiego widział od dłuższego czasu w Wisterii.
- Dobry wieczór, czego sobie pan życzy? - spytał dostatecznie głośno by go było słychać przez dudniącą muzykę, nachylając się też odpowiednio nad fotelem w którym siedział klient. Notesik i długopis miał już w pogotowiu.

Max nie pokazał po sobie żadnej reakcji na dość... obcesowe poczynanie klienta wobec tancerki, zwłaszcza że dziewczyna też nie zrobiła tego, co normalnie byłoby pierwszą reakcją - czyli wezwanie ochrony by odeskortowała klienta na zewnątrz, a po drodze poinformowała go o dodatkowej opłacie za złamanie zasad klubu i zbytnie spoufalanie się z jedną z pracownic bez uprzedniego negocjowania takiego spoufalania się. Jednak... nieco go to zmroziło. To musiał być ktoś naprawdę wpływowy... bo o ile każdy nowobogacki mógł się odstrzelić w skrojony garnitur i sypać gotówką na skinienie, to tylko ktoś o konkretnych możliwościach mógł sobie pozwolić na taką swobodę. Tak więc nic po nim nie było widać, kiedy już stał przy kliencie i z nim rozmawiał.
- Jestem Irys, proszę pana - przedstawił się z uśmiechem i szybko przekartkował swój notesik na oczach klienta, sprawdzając zamówienia by móc mu konkretniej odpowiedzieć. Siłą woli powstrzymał się od reakcji na spojrzenie mężczyzny, wędrujące po nim od stóp do głów. Czemu coraz mniej mu się to podobało?...
- Hmmm, jeśli chodzi o zamówienia, to mam ich łącznie siedemnaście, dwanaście do załatwienia szybko, przy barze, i pięć do przekazania do kuchni. Pyta pan może, by wiedzieć ile będzie musiał pan czekać na swoje? - przeniósł spojrzenie z notesika na klienta, nadal utrzymując ten sam piękny, ciut naiwny, ale nadal profesjonalny uśmiech na twarzy.

Blondyn zamrugał lekko, na chwilę tracąc z przystojnej twarzy uśmiech, ale zaraz przywołał go z powrotem. Był on jednak nieco wymuszony... miał szczerą nadzieję, że to nie było to o czym myślał. To, o czym słyszał tylko w plotkach, szeptanych po kątach... że jeśli klient był dostatecznie wpływowy i kasiasty, mógł sobie zażądać pełnego zakresu usług nie tylko od tancerek, ale i od innych pracowników...
Ale może to niekoniecznie to. Nie mógł się tak od razu nastawiać negatywnie, jeśli ten klient złoży skargę na jego paranoiczną odmowę, to nie będzie z nim dobrze. Kelnera zawsze sobie znajdą na jego zastępstwo... nowego bogatego klienta już niekoniecznie.
- Będę musiał porozmawiać z kierownikiem zmiany, w porządku? - odpowiedział spokojnie, bardzo starając się nie pokazać po sobie swojego niepokoju. - Jest nas na zmianie trochę mało, a gościmy wielu klientów, nie możemy sobie pozwolić na mniej niż sprawną i szybką obsługę. Jeśli mógłbym poprosić może o pana godność, by wiedzieć co przekazać kierownikowi? Postaram się wrócić do pana z odpowiedzią najszybciej jak się da... - zgrabnie uniknął kwestii zmonopolizowania jego uwagi przez klienta, dając mu jednocześnie konkretną i dość ogólną odpowiedź.