Mój mąż homofob

Czerwcowy poranek witał zatłoczony Nowy Jork lejącym się z nieba żarem. Na szczęście Thony krył się przed upałem w objęciach samochodowej klimatyzacji, więc nie zapacał jaskraworóżowej koszuli, która miał dziś na sobie.
Zdążył wyjechać z domu jeszcze przed drugą turą porannych korków, ale przez to był na miejscu sporo przed czasem. Nie rozpaczał z tego powodu, i tak dzisiaj wziął sobie wolne, mógł więc zmarnować trochę czasu.
Swoje krzykliwe, czerwone ferrari zaparkował możliwie najbliżej budynku urzędu żeby maksymalnie skrócić czas przebywania na słońcu kiedy już opuści przyjemnie chłodne wnętrze.
Rozejrzał się przez szyby, szukając wzrokiem mężczyzny, którego kojarzył ze zdjęcia, ale nigdzie go nie dostrzegał. Parking był niemal pusty. Thony westchnął ciężko i opadł na fotel, wlepiając oczy w samochodowy sufit, jakby szukał na nim wsparcia, albo chciał się do niego pomodlić.
Nie specjalnie cieszył go brak Richarda, któremu akurat dzisiaj musiało coś wypaść i wystawił swoich kumpli na zapewne niełatwe próby porozumienia się samodzielnie. I to w takiej chwili! Tym bardziej żałował więc, że z kolei Francisowi nie udało się dotrzeć wcześniej żeby przynajmniej mogli wyskoczyć na drinka i choć trochę się poznać.
Cóż, zapewne będą mieli teraz masę okazji do wspólnego picia...
Thony może i wyglądał na zrelaksowanego, ale wcale nie był. Owszem, podchodził do sprawy "małżeństwa z rozsądku" bardzo lekko, ale to wciąż była całkiem gruba sprawa. Po pierwsze nie do końca legalna, a po drugie kłopotliwa. Oczywiście wierzył Richardowi, który mówił, że Francis jest odpowiedzialnym i poukładanym facetem, ale nadal nie mógł być tego w stu procentach pewien. Jednak nie byłby sobą, gdyby spuszczał nos na kwintę. W duchu liczył, że jego narzeczony okaże się całkiem w porządku i te kilka miesięcy, które przymusowo ze sobą spędzą, będą fajną przygodą.
Zerknął na wyświetlacz telefonu, weryfikując godzinę. Zbliżała się dziesiąta, a to znaczyło, że pora ruszyć się z samochodu wprost w objęcia morderczego słońca.
Wysiadł i w odruchu przygładził związane w luźny koński ogon, włosy. Niestety grzywkę miał nadal zbyt krótką, by mógł ją zebrać, więc opadała mu na czoło i policzki, przydając jego twarzy delikatności. Ogólnie nie należał do postawnych facetów o typowo męskiej urodzie. Był raczej smukły, choć wysoki, trzymał się prosto i miał w ruchach pewną manierę. Dużo gestykulował i to w taki sposób, który większość ludzi określiło by jako... pedalski. Cóż, był pedałem i nie krył się z tym. Więcej nawet, czuł się ze sobą dobrze i dobierał sobie przyjaciół w taki sposób, by im to nie przeszkadzało. Problem polegał na tym, czy jego przyszłemu mężowi będzie to w smak. Właściwie, Thony sądził, że aparycja i maniery, które posiadał, bardziej uwiarygodnią całe to niezbyt legalne przedsięwzięcie. Ale czy Francis się z nim zgodzi? Cóż, zaraz miał się dowiedzieć.
Podszedł do gmachu urzędu i stanął na schodach, przed wejściem, kryjąc się w cieniu. Oparł się tyłkiem o poręcz i skrzyżował nogi, spojrzeniem niebieskich oczu lustrując parking. Nie musiał długo czekać. Ledwie zdążył zająć pozycję, a pod urząd podjechała taksówka, z której po krótkiej chwili wysiadł mężczyzna, w którym rozpoznał swojego przyszłego męża. Na żywo był... cóż. Thony miał słabość do tego typu facetów. Francis był postawny, wysoki, miał szczery uśmiech i grzywę włosów w kolorze ciemnego blondu. Był... boski.
I był hetero.
Totalnie i niezmiennie.
Ciekawe na jak długo?
Skarcił się za te myśli i za przesadnie szeroki uśmiech, który rozciągnął mu wargi, kiedy tylko Francis ruszył w kierunku schodów.
Thony wyprostował się i splótł dłonie za plecami, wypinając pierś, przez co do złudzenia przypominał wdzięczącą się dziewczynę.
- Frans! - Zaszczebiotał, schodząc kilka stopni. - Tak się cieszę, że już jesteś! Jestem taki szczęśliwy! Nie mogę się doczekać! - Podniósł głos całkiem umyślnie, sprawiając, że kilka osób wchodzących właśnie do urzędu, uśmiechnęło się pod nosami. Thony zamierzał trzymać się roli od samego początku i to szczególnie w pobliżu urzędników. Dlatego gdy tylko Francis zbliżył się wystarczająco, wyciągnął do niego rękę i chwycił go za dłoń, zbliżając się... zdecydowanie bardziej niż dyktowały dobre maniery, ale przecież, mieli uchodzić za szczęśliwą parę, czyż nie?
Wzniósł spojrzenie na twarz mężczyzny i mrugnął do niego porozumiewawczo, dając znać, że to wszystko jest jedynie przedstawieniem.
- Gotowy?

To był kiepski pomysł. Nie. To był najgorszy pomysł w całym jego życiu - a trzeba uczciwie przyznać, że miał takich trochę na swoim koncie, szczególnie z czasów liceum i studiów. Później, gdy już poszedł do pracy, stał się porządnym, nienagannym, dojrzałym mężczyzną w garniturze, ale do tego czasu hulaj dusza, piekła nie ma!
Tak. Oczywiście. Nigdy jednak nie przeszło mu przez myśl, że będzie brał ślub tylko po to, by dostać stałą pracę, z dala od swojej rodziny i swojego rodzinnego miasta. Wyśmiałby każdego, kto zasugerowałby mu coś takiego. A gdyby jeszcze ten nieznajomy inny powiedział, że wyszedłby za mężczyznę... Zdecydowanie wiązanka przekleństw i przejście do rękoczynów nastąpiłyby niemal natychmiast.
A jednak.
Richard zapewnił go, że nie będzie swojej decyzji żałował, że znalazł mu świetnego faceta (f a c e t a) i te nieszczęsne kilka miesięcy miną jak z bicza strzelił. Richard oczywiście nie był w jego sytuacji i nie musiał udawać homoseksualnego mężczyzny - to jednak było kwestią zupełnie drugorzędną, przynajmniej zdaniem przyjaciela.
Tak, Francis panikował. A kiedy panikował, miał w głowie gonitwę myśli, a na ustach bełkot. Taksówkarz pewnie z wdzięcznością dla losu przyjął dotarcie do miejsca docelowego - urzędu. Młodemu architektowi towarzyszyły zgoła odmienne myśli - związane przede wszystkim z pragnieniem poproszenia mężczyzny o szybkie i sprawne obrócenie się i odprowadzenie go z powrotem do hotelu. A potem na lotnisko.
Dlaczego, do cholery, uznał to za dobry pomysł? Co on wtedy miał w głowie?
- Dotarliśmy - powtórzył taksówkarz głosem sugerującym uprzejme zniecierpliwienie.
Sorel wcale nie chciał wysiadać.
Ale był dorosły. Odetchnął, wyprostował się, przeczesał włosy dłonią, zapłacił za przejazd i wyszedł z pojazdu. Nie był bardzo przerażony, a... tylko trochę. Troszeczkę.
Szukał wzrokiem mężczyzny ze zdjęć które podesłał mu Richard i próbował w jakiś sposób wyobrazić sobie jego zachowanie. Jak bardzo był... gejem?
Wysoki okrzyk całkiem autentycznie go przeraził. Jasnowłosy potknął się na najbardziej płaskim fragmencie chodnika na jakim mógł, niemalże wpadając w ramiona swojego przyszłego męża. Tak, ten kolorowy, zdecydowanie zbyt zniewieściały, tryskający entuzjazmem i radością mężczyzna był człowiekiem, z którym za chwilę złączy go węzeł małżeński.
Już sam dotyk dłoni i przekroczenie pewnej strefy komfortu spowodowały, że ciało młodego, zdecydowanie heteroseksualnego człowieka spięło się i zesztywniało, niemo krzycząc "uciekaj!". Francis rzecz jasna nie mógł sobie pozwolić na takie zachowanie - ale Bóg mu świadkiem, że chciał! Uśmiechnął się z wysiłkiem, krzywo, do swojego nowego towarzysza.
Jak tylko dorwie Richarda to mu powie, co sądzi na temat wydawania go za najbardziej przegiętego osobnika w całym mieście.
- Witaj - mruknął tonem, który śmiało uszedłby za grobowy. Zresztą, nawet zmarłego by nie oszukał swoją fenomenalną grą aktorską.
Zerknął rozpaczliwie na zegarek. Czy zdążyłby się jeszcze wycofać? Znaleźć kogoś innego? Kogokolwiek? Na pewno pod urzędem spacerowały jakieś młode, niezamężne dziewczyny, które przyjęłyby go z otwartymi ramionami... Że też ktoś taki jak on musiał decydować się na ślub tak idiotycznie aranżowany. Zupełnie, jakby nie mógł znaleźć sobie panny w normalny sposób!
Nie mógł jednak ryzykować, że coś się nie powiedzie. Nie miał też na tyle środków finansowych, by móc "wykupić' czyjeś tymczasowe partnerstwo i akt cywilny. Musiał zadowolić się pomocą Richarda i jego przyjaciela.
To był cholerny błąd i on o tym wiedział. Było już jednak za późno.
Przetarł twarz dłonią, westchnął ciężko i zmusił się do odrobinę bardziej naturalnego i zmęczonego uśmiechu.
- Wybacz. Dalej jestem zmęczony podróżą, przyleciałem wczoraj w nocy i chyba nie odespałem tego... - Zawiesił na chwilę głos. Mieli udawać, tak? - A wiesz przecież, jak źle znoszę podróże. - Wywrócił oczami, a następnie skinął głową w stronę wejścia. - Idziemy?
Miał całkiem przyjemny głos, gdy pojawił się w nim entuzjazm - podobnie jak uśmiech i błysk w oku, sprawiające że ciężko było przejść obok niego obojętnie. Zapewne niejedna dziewczyna wodziła za nim spojrzeniem - co tym bardziej nie pasowało do tak desperackiej i niemal spontanicznej decyzji. Anthony nie znał jednak całej prawdy i wszystkich powodów, które stały za postanowieniem o wyjeździe za granicę młodego Sorela.

Anthony parsknął nieprofesjonalnie, a potem zasłonił usta wierzchem dłoni, choć oczy wciąż mu się śmiały. Po chwili zmitygował się zupełnie i zaszczebiotał z troską:
- Nic ci nie jest? Wiem, że wyglądam szałowo... - wywrócił oczami. - ...Ale żebyś na mój widok potykał się na prostej drodze? - Zagryzł wargi, powstrzymując uśmiech.
Na odpowiedź, że to wszystko przez trudy podróży, uśmiechnął się jednak szeroko, naprawdę ciepło. Po części w odpowiedzi na zniewalający uśmiech towarzysza, a po części na jego próby wpasowania się w scenariusz związku szczęśliwej, homoseksualnej pary. Francis był rozkoszny ze swoimi próbami trzymania się roli, w której bardzo wyraźnie, wcale nie chciał być. Thony niemal mu współczuł.
Biedny heteryk.
- Odeśpisz w domu. A teraz chodźmy! - odparł radośnie, swoim entuzjazmem tuszując konsternację towarzysza. Splótł ich palce, a potem pociągnął mężczyznę za sobą, do chłodnego wnętrza urzędu. Trzymając go za rękę, musiał przyznać, że miał naprawdę... męskie dłonie. Takie duże i silne. Idealne. Poza tym, był przystojny, miał przyjemnie brzmiący głos i ogólnie był ucieleśnieniem seksapilu. Thony westchnął w duchu. Zanosiło się na ciężkie pół roku ślinienia się do ciastka, które ma się we własnym domu, a którego nie można choćby polizać...
Idąc przez długi korytarz do odpowiedniego pokoju, Thony wzmocnił uścisk na dłoni towarzysza i drugą dłonią objął jego biceps, tuląc się do jego ramienia jak prawdziwy zakochany i szczęśliwy gej. A co! Mógł sobie przynajmniej po dotykać podczas tego teatru. Chociaż coś z tej mało intratnej umowy mu się przecież należało. Jego serduszko wcale nie chciało być tak altruistycznie jak pragnął.
Ścisnął palcami twardy biceps. Boże i do tego Frans był jeszcze dobrze zbudowany i pachniał świetnie... Tym razem Thony nie westchnął, a jęknął w duchu.
To będzie katorga.
- Na pewno masz wszystkie papiery? - zagaił, unosząc spojrzenie i uśmiechając się słodko. - Mam nadzieję, że nie będziemy długo czekać na ceremonię. - Wzniósł oczy do nieba, czy raczej do sufitu i westchnął z rozmarzeniem jakby myślami był już gdzieś daleko, daleko w radosnej, wspólnej przyszłości.

Co go, na Boga, podkusiło? To był fatalny pomysł. Nawet ślepiec by nie dał się przekonać o prawdziwości tej ich szopki. Gołym okiem musiała być widoczna nienaturalna sztywność w postawie i kroku Sorela. Nie był przyzwyczajony do takiej bliskości męskiego ciała – że o czułościach nie wspomnieć. Nawet to, iż jego towarzysz nie był najbardziej umięśnionym i najlepiej wyposażonym (chociaż, tak naprawdę, SKĄD MÓGŁ O TYM WIEDZIEĆ) facetem pod słońcem, nie zmieniało faktu.
Francis. Był. Przerażony.
Zapewne w innej sytuacji, zupełnie innej, podszedłby do zachowania Anthony’ego z większą akceptacją. Nie był homofobem… a przynajmniej nie chciał się za takiego uważać. Po prostu nie czuł się komfortowo, gdy był obiektem westchnień mężczyzny. Nawet, jeśli tylko udawali, wciąż wywoływało w nim to pewien dysonans. Nieprzyjemny ucisk w brzuchu. Zdenerwowanie. Nie mógł powiedzieć, by przywykł do tego uczucia – starał się raczej być tym spokojnym, opanowanym, czarującym przystojniakiem, któremu można było zaufać i który – choćby się waliło i paliło – zrobiłby to, do czego się zadeklarował. Lubił uchodzić za godnego zaufania i faktycznie starał się, by być taką osobą.
Nigdy by nie przypuszczał, że znajdzie się w takiej sytuacji.
Nigdy też nie sądził, że jeden przegięty facet sprawi, że straci całe opanowanie.
- Oczywiście - zapewnił, słysząc pytanie, sięgnął jednak do zarzuconej na drugie ramię torby i wyjął teczkę z dokumentami. Skupił się na tym problemie, próbując stłumić rosnące zaniepokojenie.
A co, jeśli urzędnik się nie zgodzi? Jeśli zauważy, że oszukują? I deportuje kanadyjskiego kretyna, który sądził, że wydyma amerykańskie prawodawstwo? Potrzebował tej pracy. Desperacko jej pragnął. Nie mógł tak po prostu jej stracić, przez własne obawy…
Ale jednocześnie, niech to cholera, czuł się tak, jakby znajdował w mackach ośmiornicy. Miał szczerą ochotę strzepnąć dłonie mężczyzny ze swojego ramienia. I za nic w świecie nie mógł tego zrobić.
To będzie koszmar. Kilka miesięcy nieludzkiego koszmaru.
A co, jeśli Anthony okaże się wcale nie tak miłym i niewinnym facetem? Jeśli będzie się do niego… dobierał? Co on wtedy zrobi?
Pragnął zapaść się pod ziemię. Dlaczego. Uznał. To. Za. Dobry. Pomysł?!
...
Dzięki Bogu, nie było dużej kolejki. Nerwy Francisa by chyba tego nie wytrzymały.
Wdech… i wydech...
Uniósł wolną dłoń i przesunął po miękkich puklach swojego towarzysza, głaszcząc go zaskakująco łagodnie, biorąc pod uwagę napięcie reszty ciała. Był trochę niczym pies, który szykował się do ucieczki – ale gest, którym obdarzył Thony’ego, był całkiem pieszczotliwy.
- To sama formalność, przecież o tym wiesz - mruknął, serwując swojemu „narzeczonemu” kolejny, ciepły uśmiech.
Gdy usiedli, czekając na swoją kolej, odrobinę się uspokoił i rozluźnił.
- Dokładnie to samo mu mówiłem! - rzucił nagle stojący obok nich, ciemnowłosy, mocno opalony przystojniak o zabójczo czarnych oczach, śnieżnobiałym uśmiechu i… ni mniej ni więcej, a różowym garniturze. Energicznym ruchem wskazał na stojącego obok niego chłopaka, wprawdzie o podobnym kolorze skóry, ale też niewątpliwej zieleni na twarzy, rozczochranych, przydługich włosach i z oprawkami częściowo przyciemnionych okularów. Młodszy mężczyzna nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia lat – a w tym konkretnym momencie, przypominał raczej dzieciaka, który pragnął zawołać mamę, a nie dojrzałego mężczyznę biorącego ślub z ukochanym.
- Ale nie ma dziewczyn! Jak weźmiemy ślub bez świadków?! - zapiszczał z protestem okularnik, wyglądając tak, jakby znajdował się na skraju histerii. - Sal, to nie jest zabawne, to poważna sprawa! Co my zrobimy? Co my zrobimy?!
Franic Sorel oficjalnie znalazł się w piekle wypełnionym gejami.

Dopiero po chwili Thony załapał, że twarde mięśnie bicepsa, które z taką przyjemnością obmacywał, nie są wynikiem ciężkich zmagań na siłowni, a bardzo mocno spiętego ciała. Francis był napięty jak struna. Denerwował się, być może bardziej dotykiem towarzysza niż całą ślubną szopką. Thony odpuścił więc, choć z ciężkim sercem. Nie chciał jednak przesadzić, mając na uwadze heteryckość narzeczonego. Mieli przecież wyglądać naturalnie.
Odsunął się, ale splótł palce ich dłoni i uśmiechnął się troskliwie.
- Cieszę się - odparł, widząc teczkę z dokumentami.
Thony starał się wyglądać na podekscytowanego i szczęśliwego, co wychodziło mu całkiem zgrabnie. Zdenerwowanie maskowały jego maniery - żywa gestykulacja, przesadnie słodkie uśmiechy i infantylne szczebiotanie. Jednak w głębi duszy, denerwował się okrutnie. Francis mógł nie zdawać sobie z tego sprawy będąc za bardzo skupionym na sobie, ale dla Thony'ego ta sytuacja nie była ani prosta ani przyjemna. To nie tak, że żałował swojej decyzji, ale będąc tak bliskim jej kulminacji, zdał sobie sprawę, że to już. To dzieje się naprawdę ze wszystkim swoimi konsekwencjami i będzie trudniejsze niż zakładał, nie tylko ze względu na to, że jego narzeczony był diabelnie przystojny i bardzo hetero, ale dlatego, że to po prostu nie mogło być łatwe. Miesiące życia pod jednym dachem z kimś, kto wcale nie musiał go polubić, kto mógł sprawiać problemy... Miesiące udawania, życia złudzeniami...
Westchnął głęboko, odrobinę drżąco, a zdając sobie sprawę, że być może Francis zauważył jego zdenerwowanie, zaśmiał się nerwowo.
- O boże, denerwuję się. Zobacz jak mi ręce drżą - wyciągnął przed siebie dłonie i faktycznie, nie kłamał, ale starał się wszystko zamaskować żartem. Chciał żeby Frans odebrał to jako doskonałą grę. Chciał uchodzić w jego oczach za kogoś doskonale przygotowanego i pewnego swojej decyzji, bo czy tak nie byłoby Kanadyjczykowi łatwiej? Jeśli będzie wiedział, że Thony ma wszystko pod kontrolą, może poczuje się swobodniej?
Młody pan Winter miał dobre serce. Może nawet za dobre i za miękkie. Tak starać się dla obcego faceta!
Dotyk palców spadł na niego nieoczekiwanie i przez chwilę aż wstrzymał oddech. Został... pogłaskany. Jakby Francis naprawdę chciał go uspokoić.
Spojrzał na niego i uśmiechnął się, odrobinę nieśmiało, bo na chwilę opuścił gardę.
- Tak, ale to wielki krok - odparł zaskakująco miękko i poważnie, lecz nim Frans skupił się na nowym obliczu swojego przyszłego męża, ten znów uśmiechnął się szeroko i wachlując się dłońmi jak kobieta przed omdleniem, westchnął głęboko. - Nic na to nie poradzę, że się denerwuję. Ale to dobre zdenerwowanie, po prostu nie mogę przestać się cieszyć. Jestem taki szczęśliwy! - Oczy Thony'ego autentycznie zaszkliły się od łez. Miał dodać coś jeszcze, ale jego uwagę skupiła dwójka mężczyzn, stojąca nieopodal, czy raczej ich przerażenie.
Biedaczyska. To w sumie smutne, że ludzie z taką łatwością zawodzą innych w tak ważnym dniu... Na myśl przyszedł mu Rich, którego dzisiaj zabrakło. On też nie wykazał się empatią. Beznadziejny przyjaciel.
I nagle Thony'ego coś tknęło. Głęboko zaczerpnął powietrza, prostując się gwałtownie. Wpadł na świetny pomysł. Chwycił Francisa za rękę i pociągnął go do siebie, nachylając się do jego ucha.
- Mam pomysł. Słyszałeś tamtą dwójkę? - Lekko machnął dłonią w kierunku przerażonej pary. - Może jeśli pójdziemy na ich ślub, przestaniemy się tak denerwować własnym? - Uśmiechnął się, pełen jakiejś nowej, radosnej energii. - Chodź. - Pociągnął Fransa i podszedł mężczyzn, nawet specjalnie nie czekając na odpowiedź towarzysza.
- Cześć - zagaił, lekko klepnąwszy okularnika w ramię. - Ja i mój narzeczony słyszeliśmy, że macie kłopoty. Może będziemy mogli pomóc?

Francis bardzo usilnie starał się nie wpatrywać w swojego narzeczonego z nadmiernym zdumieniem. Oczywiście, miał świata poza nim nie widzieć, ale też powinien być przyzwyczajony do wszelkich aktorskich zagrywek kolorowo ubranego długowłosego, z którym miał przez niezły kawałek czasu dzielić zarówno mieszkanie, jak i życie. Odsuwanie się i wbijanie w niego zszokowanego spojrzenia raczej nie były zbyt wskazane – mimo to, nie potrafił tak szybko przejść do porządku dziennego z kobiecymi ruchami i piskliwymi dźwiękami Anthony’ego. Amerykanin ewidentnie był typowym, wręcz stereotypowym gejem. Osobnikiem, który pasował do heteroseksualnego Sorela jak pięść do nosa. A jednak… jednak byli tam. Razem.
Albo Thony był niesamowicie perfidnym chujem, albo jednym z najbardziej przyjaznych i dobrodusznych mężczyzn pod słońcem. Tylko w przypadku tych dwóch możliwości decyzja o poślubieniu kompletnie nieznanego faceta miała jakikolwiek sens.
Ach no tak, mógł być też jeszcze desperatem.
Wspaniale.
Z tych ponurych rozważań wyrwała go nieoczekiwana propozycja człowieka, któremu poświęcał zdecydowanie zbyt wiele czasu w myślach.
- Słucham? - spytał z niezrozumieniem, podnosząc spojrzenie z ich złączonych dłoni i wpatrując się w towarzysza ze zdumieniem. Z ręką na sercu musiał przyznać, iż niezależnie od tego, za jak dobrego faceta się uważał, nigdy nie przyszłoby mu do głowy zaoferowanie świadkowania kompletnie obcej – i zupełnie-nie-hetero – parze.
- Pomóc? Pomóc?! Musielibyście chyba mieć magiczne zdolności! - Okularnik był już nie tylko na skraju ataku paniki, ale w ogóle załamania nerwowego. Ni mniej ni więcej, a łzy czaiły się w jego brzegach powiek. Nie myślał już wcale rozsądnie – i zapewne dla niego oferta nieznajomego wydała mu się bezsensowna.
Jego towarzysz w różowym garniturze był znacznie bardziej rozgarnięty, ponieważ natychmiast poszerzył uśmiech, wyciągnął dłoń przed siebie i entuzjastycznie się przedstawił:
- Mam na imię Salvadore, a to Matthew. Możecie mi mówić Sal. Będziemy bardzo zobowiązani za każdą pomoc. A szczególnie mi amado. Rozumiecie, to jego pierwszy ślub - Wskazał lekko głową na swojego roztrzęsionego kompana, puszczając do nich oko.
Francis niemal natychmiast polubił – bardzo gejowskiego – osobnika, któremu właśnie ściskał dłoń. Sal miał w sobie coś takiego, co sprawiało, że nie sposób było nie zapałać do niego sympatią. Otaczała go aura ciepła i… czegoś miękkiego, co sprawiało, że człowiek podskórnie chciał spędzić z nim trochę czasu i pozytywnie się naładować.
Pomoc dwójce mężczyzn w tarapatach nagle wydała się znacznie lepszym pomysłem niż chwilę wcześniej.
- Francis. To też mój pierwszy ślub, więc rozumiem. - Odwzajemnił uśmiech. - Chętnie was wesprzemy. Nasz przyjaciel też nas wystawił. - Wzruszył ramionami, zaraz wzdychając ciężko i wywracając oczami, jakby mówił coś w rodzaju „ach ci znajomi, tacy niemądrzy”. Roześmiał się cicho, ciepło, obejmując Anthony’ego za ramię i lekko przyciągając do siebie – tak, by podkreślić z kim jest i w jakim celu.
- Naprawdę? - zapiszczał z zaskoczeniem najmłodszy mężczyzna.
- Widzisz? Nie ma się czym martwić, problem z głowy – a do tego w końcu nie będziesz mógł mówić, że kumplujemy się wyłącznie z moimi znajomymi. - Sal uśmiechnął się radośnie, chwytając Matthew za ramię i zamykając w swoim mocnym uścisku, całując go czule w czoło.

Thony był dobrotliwym i prostodusznym człowiekiem. I zgodził się głównie z tego względu. Nooo... może fantazjował czasem o tym, jak to przeciąga przystojnego heterykna na stronę homo, ale to w żadnym wypadku nie był główny powód tkwienia w tej sytuacji! Naprawdę!
Nie zareagował na zdziwienie Francisa. Kiedy tamten zadawał pytanie, już był ciągnięty ku zestresowanej dwójce, którą Thony obrzucił oceniającym spojrzeniem.
Biedny okularnik. Taki przerażony. Aż przykro było na niego patrzeć, nie to co na jego towarzysza. Salvador był natomiast słodziutki. Gdyby nie cała ta szopka z małżeństwem, Thony na pewno na dłużej zawiesiłby oko na przystojnym Hiszpanie. Doskonale się prezentował i było w nim coś... coś takiego, obok czego ciężko było przejść obojętnie. Młody okularnik miał szczęście, że znalazł sobie taką partię.
Thony uśmiechnął się czarująco i uścisnął wyciągnięte dłonie, witając się.
- Anthony - przedstawił się, a zaraz potem rzucił Fransowi oburzone spojrzenie. - Mogłeś mnie przedstawić. To niegrzeczne. - Lekko uderzył go w ramię otwartą dłonią, ale szybko przeniósł spojrzenie na Salvadora. - No tak, bo ja co tydzień się żenię. - Wywrócił oczami, znów nawiązując do tego, że Franc w swojej wypowiedzi w ogóle nie brał go pod uwagę. Jakby przyszli tu oddzielnie.
Idąc jednak tokiem rozważań ilości przeżytych ślubów, Thony zastanowił się jak wiele razy ten przystojniak się żenił, skoro to Matthew pierwszy raz brał ślub. Czyżby Sal był naciągaczem? A może też był tu dla wizy? Thony starał się nie uprzedzać do ludzi, wiec odgonił dziwne podejrzenia, skupiając się na prezencji Hiszpana.
- Swoją drogą, świetny garnitur, kochanie. Ten róż doskonale podkreśla twoją oliwkową cerę - zaszczebiotał, gestykulując entuzjastycznie. Miał ochotę podyskutować jeszcze o doskonałym doborze strojów i kolorów, ale Francis przygarnął go do siebie jak swoją własność, sprawiając, że Thonemu szybko wyparował z głowy Hiszpan w różu. Oho, przypomniałeś sobie o mnie? Odruchowo objął Fransa w pasie, pomimo tego, że przecież było strasznie gorąco. Lekko wpił mu palce w bok, prostując i zaciskając je delikatnie, ale w na pewno wyczuwalnej pieszczocie.
- Ale do rzeczy - odchrząknął. Przywołał na twarz powagę, która i tak w zestawieniu z komicznością przesadnej gestykulacji i mimiki, wydawała się zupełnie... niepoważna. - Będziemy wam świadkować. Dzisiaj przyszliśmy tylko złożyć papiery, ale gdyby się okazało, że możemy dopełnić formalności dzisiaj, to też jesteśmy bez świadków. A zależy nam na czasie. Więc możemy pójść na układ... - Drgnął nagle, jakby sobie o czymś przypomniał i nagle odwrócił się do Fransa gwałtownie. Oparł dłoń na jego piersi, patrząc mu ze strachem w oczy. Był blisko, może nawet zbyt blisko, bo poczuł oddech mężczyzny na swoich ustach. - Kochanie, obrączki! Nie możemy wziąć ślubu bez obrączek! Boże, a jak powiedzą nam, że to dzisiaj? - Zaczął wachlować się dłonią. Wiedział, że przesadza, ale robił to specjalnie. Wierzył, że przesada ukryje większość niedoskonałości ich kłamstwa. Kilka razy westchnął głęboko i już po chwili podjął na nowo, jakby właściwie nic takiego się nie stało. Był bardzo... aprobujący. Mówił dużo, szybko i gestykulował żywo, skupiając na sobie uwagę większości czekających petentów.
- Ale, ale! Dlaczego nie krzyczycie na mnie, że jestem egoistą? Przecież wasz ślub jest najpierw! - Położył dłoń na ramieniu okularnika i uśmiechnął się szeroko. - Dajcie znać i zaraz się zjawimy, ale najpierw podpiszemy papierki, zgoda? - Nie czekał na odpowiedź. Puścił Fransa i poprawił okularnikowi krawat. - Świetny dobór kolorów. - Mrugnął do niego i odwracając się do Sala, dodał jeszcze - jesteście taką śliczną parą!
- Następny!
Głos zza drzwi zawiadomił, że przyszła kolej na dopełnienie większości formalności, więc Thony zakręcił się, wziął narzeczonego pod ramię i pociągnął w kierunku drzwi.
- To nasza kolej. Zaraz wracamy! - zawołał radośnie, gdy znikali w biurze.

Francis wewnętrznie się skrzywił, słysząc słodki pisk i zachwyt nad ubiorem Hiszpana. Daleko mu było do przyzwyczajenia do takiego poziomu homoseksualizmu – tudzież kobiecości. Nie czuł się pewnie w tej sytuacji, więc zdecydował się zareagować – nawet, jeśli zaraz potem zaczął żałować swojej spontanicznej reakcji. Liczył raczej, że Thony uzna jego ruch za niewerbalną sugestię, by się uciszył, a nie zaczął go m a c a ć.
No ale nic. Trudno. Sorel podjął taką a nie inną decyzję odnośnie swojej przyszłości i musiał z nią żyć. Takie objęcie pewnie i tak nie było wystarczające, by zapewnić urząd o ich intensywnej i niegasnącej miłości, więc… nie takie rzeczy będzie robił przez najbliższe kilka miesięcy.
Przez ciało blondyna przeszedł dyskretny, ale wyczuwalny dreszcz.
A potem, został kompletnie zbity z tropu. Nie spodziewał się tego pytania – i, szczególnie, tak dużej bliskości. Oczy powiększyły mu się w zaskoczeniu, i gdyby nie przesadna gestykulacja towarzysza, zapewne nawet ślepy by uznał, że miłość to zdecydowanie nie jest to, co w tym momencie Frans odczuwał wobec swojego narzeczonego. Raczej… przerażenie.
Gdzieś tam, w środku tego umięśnionego, pewnego siebie mężczyzny, siedział mały, przerażony chłopczyk, dygoczący na myśl o tym, że zostanie pocałowany.
Niesamowicie dojrzała obawa.
Francis poruszył ustami, próbując wydusić z siebie jakąś odpowiedź, ale zupełnie bezskutecznie – dlatego żadne uspokojenie zdenerwowanego Anthony’ego nie przyszło, a on musiał zająć się przerażoną parą, by zataić ich ewidentne niedopasowanie.
I nagle, znów wszystko przyspieszyło, a oni znaleźli się za drzwiami biura i dawali papiery, odpowiadali na pytania i podpisywali rzeczy. Na szczęście tam nikt nie oczekiwał zbyt wylewnych wybuchów uczuć, maślanych spojrzeń i cukierkowych zapewnień, wobec czego Francis poradził sobie całkiem sprawnie i znów wydawał się być opanowanym i męskim mężczyzną. Nawet nie mrugnął, gdy kilka razy zetknął się dłonią ze swoim narzeczonym, ani wtedy, gdy stuknęli się kolanami. To, co było spodziewane i mieściło się w granicach – niemal – aseksualnych kontaktów, nie wywoływało w nim przerażenia. Nie gardził, ani nie brzydził się gejami, po prostu… do nich nie należał i jego męskość w chwilach zetknięcia się z kimś bardziej kobiecym odrobinę przestawała sobie radzić.
Ale się starał. I zabójczo uśmiechał.
Co zaskakujące, dostali propozycję wzięcia ślubu w tym samym dniu – tak, jak przewidział chwilę wcześniej Thony. Dzięki temu, że blondyn został wcześniej ostrzeżony i przez myśl przeszła mu taka ewentualność, oznajmił z uśmiechem, iż oczywiste, że skorzystamy. Gdy tylko wyszli z biura, Frans lekko zbliżył się do towarzysza i spytał przyjemnie cichym i przez to zabójczo seksownie niskim głosem:
- Wiesz, gdzie tu w pobliżu jest jubiler?
Puścił do Wintera oko, uśmiechając się z subtelnym zakłopotaniem.

Dlaczego on musiał być taki seksowny?
Thony z uwielbieniem i zazdrością, spoglądał na uśmiechającego się do urzędniczek Fransa. Teraz robił to bezczelnie, bo przecież mógł, bo tak wypadało i dzięki temu tym bardziej nie przyjdzie nikomu do głowy, że nie są razem. Thony grał, ale były momenty (na przykład właśnie teraz), kiedy patrzył na swojego narzeczonego z autentycznym podziwem. I coraz śmielej wróżył sobie trudne małżeństwo. Jak mógł pozostać obojętny wobec takiego ciacha? Czy Rich zrobił mu to po złośliwości? Przecież zdjęcia nie oddawały tej charyzmy, tego słodkiego uśmiechu, brzmienia głosu, szerokich ramion i zabójczo seksownego tyłka.
Bóg mu świadkiem, że musiał się bardzo opanowywać, żeby ręka nie zawędrowała w okolice tych kształtnych półkul.
Gdy wyszli z gabinetu, Thony westchnął z ulgą. Pierwszy raz pokazał, że i on się denerwował, ale nie zrobił tego świadomie. Po prostu musiał trochę ochłonąć. Wszystko szło zgodnie z planem, ale całość wydawała się dużo trudniejsza i kłopotliwa niż zakładał, i to nie jedynie przez wyjątkowy urok Fransa.
Już miał się odezwać, kiedy tuż przy uchu usłyszał głos towarzysza.
Jezu, autentycznie poczuł słabość w kolanach. On to zrobił specjalnie? Boże, proszę żeby zrobił to specjalnie! Niech w skrytości będzie gejem!
Thony spojrzał na Fransa, przełykając ślinę i mając nadzieję, że nie było po nim widać, jakie wrażenie sprawiła na nim taka głupota.
- Jeden salon widziałem na rogu - odparł, lekko zduszonym głosem, przez chwilę wydając się zbity z tropu, a przez to mniej ekspresyjny. A może wszystko było winą tego, że straciła całą energię, bo przy wypełnianiu dokumentów szczebiotał jak szalony, zabawiając urzędniczki? - Chodź, załatwimy to szybko i wrócimy do naszych nowych kolegów.
Gdy przechodzili przez ruchliwą ulicę, by dotrzeć do jubilera, Thony nie kleił się już tak bardzo. Zresztą nic dziwnego, było piekielnie gorąco. Kroczył obok Francisa w bardzo przyzwoitej odległości.
- Wolisz standardowe złoto, czy coś innego? - zapytał, otwierając przed nim drzwi klimatyzowanego pomieszczenia.
Nie musieli długo czekać na ekspedientkę. Młoda, może dwudziestoparoletnia kobieta, uśmiechnęła się profesjonalnie, kiedy tylko weszli do środka.
- Dzień dobry, w czym mogę panom pomóc?
- Szukamy obrączek - Thony odparł niemal od razu, obdarzając kobietę ujmującym uśmiechem. Znów wydawał się być sobą.
- Proszę, niech panowie usiądą. Przedstawię ofertę. - Wskazała w głąb sklepu, na dwa krzesła stojące naprzeciwko gabloty z błyskotkami.
Po tym jak zajęli miejsca, Thony nachylił się, oglądając obrączki. Nie sądził, że kiedyś będzie wybierał taką biżuterię. Czuł się... dziwnie, ale uśmiechał się jak zwykle, próbując odegnać poczucie wyobcowania.
- Nie muszą się panowie śpieszyć. Jeśli coś się panom spodoba, proszę powiedzieć.
Thony spojrzał na Fransa uśmiechając się do niego ciepło.
- Któraś wpadła ci w oko, kochanie? Możesz wybrać jakie chcesz - zapewnił, a mówiąc dalej, zwrócił się do kobiety. - Cena nie gra roli.

Francis nie był na tyle spostrzegawczy, by dostrzec zmiany w zachowaniu swojego towarzysza. Jego kolorowy narzeczony wciąż bombardował stonowane i nieinwazyjne postrzeganie świata u blondwłosego architekta, dlatego chwilowa cisza bądź zdenerwowanie wciąż wydawały się niewielkie w porównaniu do całej… otoczki Anthony’ego. Mężczyzna jednak nie był całkiem ślepy emocjonalnie, dlatego przez ułamek sekundy poczuł, że coś… coś jest nie tak. Zanim jednak zdążył się zastanowić nad tą myślą, nie, przebłyskiem intuicji, Winter wrócił do swojego normalnego „ja” i okazja przeminęła.
- No tak, ma to sens, żeby był tak blisko - zaśmiał się dźwięcznie, wywracając oczami i chowając dłonie w kieszeniach ruszył obok swojego bardzo-gejowskiego towarzysza, chociaż przez te kilka kroków sprawiając wrażenie całkowicie wyluzowanego.
Rzeczywistość była jednak znacznie bardziej skomplikowana.
W głowie Francisa rozbrzmiewały wszystkie możliwe alarmowe dzwonki. Szedł z gejem! Kupić! Obrączki! Na ślub! Co on najlepszego wyrabiał!? Czy aż tak było mu potrzebne to obywatelstwo?!
To ostatnie pytanie odrobinę ostudziło panikę myśli u heteroseksualnego mężczyzny. Wiedział oczywiście, że to było jedyne rozwiązanie. Powinien być wdzięczny Richardowi, że dał mu taką możliwość – i wręcz całować Thony’ego po rękach za zgodę na to szaleństwo. Winter może i wyglądał na całkowicie zrelaksowanego, ale dla niego – przynajmniej z tego, co wiedział Frans – to również był pierwszy ślub. I to było oszustwo. Obaj mogli mieć z tego powodu wielkie problemy. Powinien zacząć się zachowywać bardziej przyjaźnie i wyjąć ten kij z dupy, przestając dygotać o swoje analne dziewictwo.
Tak. Łatwo powiedzieć.
- Hm? - mruknął pytająco, spoglądając z pewnym zdezorientowaniem na swojego narzeczonego. Odleciał gdzieś myślami, podczas gdy ten zajmował się sprawami przyziemnymi – kolejny plus dla heteroseksualnego pana! - W zasadzie chyba lepsze byłoby srebro…? - mruknął ostrożnie, jakoś tak mając wrażenie, że złoto jest bardziej gejowskie, niż był gotów zdzierżyć. Nigdy wcześniej tak nie pomyślał, ale gdy raz pojawiło się to w jego głowie, już nie potrafił zachować neutralności. - Chyba, że wolisz inaczej - mruknął tuż przed tym, jak jubiler ich przywitał. Byli zakochaną parą, na litość boską, kłótnia o obrączki nie była dobrym początkiem związku!
Usiadł na wskazanym miejscu i przyjrzał się wyłożonej ofercie. Musiał przyznać, że było lepiej, niż początkowo się obawiał. Pierścionki wydawały się… Tak, neutralne. Wprawdzie były dwa, oba męskie, ale… miał wrażenie, że może z tym żyć. Po raz pierwszy tak naprawdę dotarły do niego konsekwencje jego czynu – nie mógł, a musiał z tym żyć. Ostatnie sekundy na wycofanie się mijały i już zaraz, za niedługo, będą razem w dupie… Ach, niedobre porównanie, gdy weźmie się pod uwagę orientację jednego z partnerów.
- Cena nie gra roli? - powtórzył cicho, na tyle, by nie został usłyszany przez ekspedientkę (która zresztą wydawała się maksymalnie oddalona i bezproblematyczna, jak tylko mogła). W jego głos wdarło się ewidentne niedowierzanie zmieszane z oburzeniem. Dla niego grała! Nie żeby był biedakiem, ale w tym momencie na nadmiar pieniędzy nie mógł narzekać… a w zasadzie, tak, zasadniczo bliżej było mu do biedaka, niż szastającego na ultra drogie obrączki przystojniaka.
Oczywiście, w pewnym sensie zdawał sobie sprawę z sytuacji Thony’ego, ale wydawało mu się to wysoce niewłaściwe, by to mężczyzna zapłacił w całości za ich wspólną ślubną biżuterię. Jego męska, heteroseksualna duma cierpiała.

W zasadzie, kruszec, z którego zrobione były obrączki nie był dla niego istotny, toteż wzruszył niefrasobliwie ramionami. Sam nie nosił biżuterii, sądził, ze mu nie pasuje, ale gdyby miał wybierać...
- Srebro jest ładne, ale jest też tanie. Nie chcę, żeby ktoś pomyślał, że oszczędzamy na ślubie. - Mrugnął do Fransa wesoło. - A ja nigdy nie oszczędzał bym na moim ukochanym - zaświergotał, a potem dał się zauroczyć pięknem pokazywanych przez kobietę obrączek.
Ekspedientka obdarzyła Thonego kolejnym, profesjonalnym uśmiechem nie zdradzając choćby cienia większego zainteresowania tym, co powiedział o cenie. Przyjęła do wiadomości i zostawiła ich samych sobie.
- Jasne, że nie. O nic się nie martw. - Thony wydawał się tak samo niefrasobliwy jak chwilę wcześniej, zdając się kompletnie nie przejmować niezadowoleniem Francisa. Miał wystarczająco dużo oszczędności, by szastać pieniędzmi. Poza tym, jak już wspomniał, nie chciał uchodzić za skąpego. Mógł wykosztować się na swój pierwszy w życiu ślub, co z tego, że udawany!
Machnął na ekspedientkę, która nie zdążyła nawet dotrzeć do głównej lady, a już musiała zawrócić.
- Interesuje nas białe złoto. To będą te, prawda? - Wskazał palcem na część wystawy, a kobieta kiwnęła głową.
- Mamy bogatą ofertę białego złota... - zaczęła, wyciągając część z błyskotek na szklaną ladę. Obrączki zanurzone w miękkość poduszki ekspozytora połyskiwały pięknie.
Thony wskazał kilka z zestawów. Głównie bardzo delikatne i nieozdobione przesadnie.
- Podobają mi się te i te, nie są zbyt szerokie, nie będą przeszkadzały. I są ładne, proste… - Thony łagodnym, zdawać się mogło naturalnym ruchem, chwycił dłoń narzeczonego i uniósł ją na wysokość lady, przed którą siedzieli. W pieszczotliwym geście przesunął kciukiem po jego palcach. - Pasowałaby tobie. - Szepnął miękko, a potem z figlarnym uśmiechem wzniósł spojrzenie na twarz Francisa. Musiał przyznać, że blask jubilerskich lamp pięknie odbijał się w jego oczach. - Co ty na to? - zapytał, puszczając jego dłoń i wyciągając kółeczka, które wcześniej wskazał. Podsunął jedno pod nos narzeczonego, kompletnie ignorując przyczepiony do niego świstek papieru z ceną i prawdopodobne skonfundowanie, które mogło odbić się na twarzy Francisa spowodowane nie tylko lekkim podejściem Thonego do pieniędzy, ale też dotykiem.

Srebro jest tanie... Francis aż się skrzywił, w ostatniej chwili zakrywając spontaniczny grymas dłonią i udając, że pociera palcami nos. Że też trafił mu się nie tylko człowiek na tyle empatyczny i pomocny, by wziąć ślub z nieznajomym, ale też w ogóle nieprzejmujący się kwestiami finansowymi! Młody architekt czuł się przy nim jak skończony chuj – nie dość, że wykorzystując jego uprzejmość na jednym polu, to jeszcze (jak nic!) musząc oprzeć się też na innym. Przywykł raczej do sytuacji, w których to on za wszystko płacił, uśmiechał się po dżentelmeńsku i czarował, a nagłe znalezienie się na miejscu obiektu westchnień nie tylko sprawiało mu dyskomfort, ale w ogóle dezorientowało.
No i ten dotyk! Nie spodziewał się go! Rzecz jasna, nie uciekł dłonią, poddał się delikatnej, niemal niewyczuwalnej pieszczocie, ale ta tylko wzmogła jego niepewność. Czuł się nie na miejscu, cholernie niewłaściwie, jakby nagle całe jego życie uległo zmianie i w jednej chwili był sobą, pewnym siebie Kanadyjczykiem, który świetnie potrafił czarować słowami i uśmiechem, diabelnie dobrze projektował i był gotów wyjechać do innego kraju i zdobyć niemal-nielegalnie wizę, a w drugiej stał się kobietą. Niewinną, zagubioną niewiastą, która potrzebowała męskiego oparcia, silnego ramienia, które ją wesprze w trudach życia.
Był zagubiony, wręcz głupi.
Poczuł, że się rumieni.
Miał ochotę zapaść się pod ziemię.
Chrząknął nerwowo, opuszczając dłoń w dół, chowając ją pod stołem i splatając palcami z drugą, usilnie próbując zdobyć jakąkolwiek kontrolę zarówno nad sobą, jak i sytuacją. Gdzieś tam na granicy racjonalności zdawał sobie sprawę, iż jego reakcje może i były upokarzające, ale mieściły się w granicach naturalności męsko-męskiego związku. Bez dwóch zdań były lepsze od jakiejkolwiek agresji lub postawy obronnej.
- Ładne - przyznał ostrożnie, ze słyszalną w głosie rezerwą i skinął głową. Zaraz jednak zacmokał, dostrzegając cenę na niewielkim zwitku ofoliowanego papieru.
Powiódł szybkim spojrzeniem po pozostałej biżuterii, z pewną zgrozą dostrzegając nie tylko liczby przerastające jego możliwości, ale w ogóle będące nieźle wygórowane. Cóż, z drugiej strony, poszli do jubilera przy urzędzie stanu cywilnego, czego innego się spodziewał?
- Jesteś pewien? - spytał ostrożnie, ciszej, niespecjalnie zwracając uwagę na wartość estetyczną obrączek. Wydawały mu się odpowiednio neutralne, niespedalone i nierzucające się w oczy – to wystarczyło. Nie potrzebował wyjątkowego kruszcu, kamieni, ani innych dziwnych rzeczy.
Wyciągnął dłoń i chwycił tę należącą do towarzysza, przytrzymującą wciąż pierścionek przed jego nosem. Uśmiechnął się ciepło, gładząc delikatnie kciukiem skórę Thony’ego.
- Jesteś absolutnie pewien? - spytał, posyłając mu długie, rozczulające spojrzenie.
Owszem, było to dlań dosyć nienaturalne, odrobinę nie na miejscu, ale to była jego nowa rzeczywistość i musiał przywyknąć w jakiś sposób do tego, że po drugiej stronie stołu już nigdy (no, przynajmniej przez jakiś czas) nie będzie miał kobiety.

Nagły dreszcz przebiegł po kręgosłupie Thonyego, kiedy Frans przesunął kciukiem po wrażliwej skórze jego dłoni.
OJezusMaryjaiWszyscyŚwięci.
Anthony głęboko zaczerpnął powietrza, szeroko otwierając usta, bo przecież chciał coś powiedzieć. Powinien coś powiedzieć! Ale nieoczekiwana zmiana ról w kwestii możliwego onieśmielania drugiej strony, wyraźnie zbiła go z tropu. Nie spodziewał się dotyku i głosu, tak jak wcześniej nie spodziewał się gorącego szeptu. Zamarł więc, zrobił "rybkę", a jego policzki zaróżowiły się wyraźnie, pięknie współgrając z krzykliwym różem koszuli. Dopiero po dwóch, czy trzech sekundach patrzenia w oczy Francisa, zmitygował się, uśmiechnął i pokiwał entuzjastycznie głową, aż zawiązana na karku kitka z blond włosów, zaczęła podskakiwać jak szalona.
- Jestem absolutnie pewien. Są idealne! - wyswobodził rękę z jego uścisku i zwrócił się do ekspedientki, która taktownie odwróciła wzrok, pisząc coś na komputerowej klawiaturze. - Proszę pani, weźmiemy te! - Wysunął ku niej obrączkę, którą wciąż trzymał w dłoni, a kobieta pokiwała głową.
Dobranie rozmiaru zajęło im dosłownie chwilę i już po kilku minutach, Thony wystukiwał pin na terminalu płatniczym, a wybrane obrączki tkwiły w papierowej torebce, zapakowane w gustowne pudełko wyłożone pluszem.
Gdy wyszli na skwar południa, Thony odetchnął głęboko, jakby to wewnątrz klimatyzowanego sklepu jubilerskiego było mu duszniej niż na zewnątrz. Potem przeciągnął się, przygładził włosy i w końcu spojrzał na towarzysza.
- To co? Gotowy na najpiękniejszy dzień w swoim życiu? - zażartował, trącając Fransa łokciem w bok i nie czekając na odpowiedź, ruszył do przejścia dla pieszych.

Późniejsze kilkadziesiąt minut minęło Thonyemu jak sen. Wszystko toczyło się zbyt szybko, by mógł porządnie zastanawiać się nad konsekwencjami. Wydukał przysięgę, wcisnął na palec Fransa symbol jedności i podpisał papiery. To po prostu zdarzyło się i teraz siedział w samochodzie, zaciskając dłonie na kierownicy. Na jego serdecznym palcu błyszczała obrączka z białego złota, bliźniaczo podobna do tej na dłoni jego pasażera.
Stało się.
Wzięli ślub.
Zyskali też numery telefonów pary gejów, którym świadkowali i którzy świadkowali im, obiecując spotkać się za jakiś czas na przyjacielskim piwku... i to by było na tyle, życie toczyło się dalej. Niebo nie spadło na ziemię, ludzkość nie wyginęła, wszystko było po staremu. Ruszyli więc do domu, próbując odnaleźć się w nowej (jedynie dla nich) rzeczywistości. Ruszyli do domu, który od dzisiaj mieli zwali naszym.
Thony był dobrej myśli, przynajmniej na początku. Wizja pomocy przyjacielowi Richarda wydawała się słuszna i na tyle ciekawa, by chciał się jej podjąć, ale gdy teraz siedział w fotelu swojego samochodu i jechał z Fransem u boku, konsekwencje wyborów zaczęły do niego docierać. Czy naprawdę mógł przez kilka lat udawać szczęśliwe małżeństwo? Wcześniej perspektywa tego wydawała mu się ciekawą przygodą, ale teraz...? I czy naprawdę będzie potrafił nie zakochać się w nim, mając go na wyciągnięcie ręki? Francis był doskonały w każdym calu, był cholernym jego typem. Jak miał żyć z nim pod jednym dachem i udawać, że nie jest zainteresowany?
Jedynym plusem było to, że w obecności innych ludzi, mógł grać dowolnie i udawać kochające się małżeństwo.
To będzie jedyny czas, gdy będzie mógł go dotknąć...
Jezu. Co za bzdury! Thony westchnął głęboko, próbując odgonić od siebie ponure rozważania. Niepotrzebnie traktował to tak poważnie, przecież nie był pesymistą. Powinien traktować to jako wyzwanie i przygodę życia!
- Po podróży i tych wszystkich wrażeniach na pewno jesteś zmęczony i głodny, hm? Wolisz zjeść gdzieś po drodze, czy zamówimy coś do domu? - zagaił, zerkając kątem oka na... małżonka. Gdy złapał jego spojrzenie, uśmiechnął się zachęcająco.

Reakcja Thony’ego szczerze zaniepokoiła towarzyszącego mu heteryka. W jego głowie natychmiast zabrzmiały ostrzegawcze dzwonki alarmowe. Czy zachował się niewłaściwie? Sprawił, że mężczyzna pomyślał o czymś… o czym nie powinien? Zasugerował mu coś, w jakimś tajemniczym, homoseksualnym języku, o którym on rzecz jasna nie miał żadnego pojęcia? O co chodziło, o co chodziło, o co chodziło…
Schował dłonie do kieszeni spodni zaraz po tym, jak skończyli z niezbędnymi przymiarkami, podniósł się i oddalił w kierunku drzwi wyjściowych – czekając rzecz jasna na swojego przyszłego męża, ale jednocześnie nabierając do niego odpowiedniego dystansu fizycznego. W głowie wręcz szumiało mu od nadmiaru rozważań, które były pozbawione sensu i z każdym kolejnym coraz bardziej abstrakcyjne. Był tak daleko od swojego typowego, kokietującego panny dżentelmena, wizerunku że czuł się nie tylko zagubiony, ale wręcz spanikowany. Gdy spróbował zachować się tak, jak… cóż, jak najlepiej potrafił, coś poszło nie tak.
To, że przyodziany w różową koszulę, jakże stereotypowy gej, udawał iż wszystko było w porządku, tylko przekonało go bardziej, że coś było nie tak. Był niczym miłośnik teorii spiskowych, który nakręcał się coraz bardziej, zamiast uspokajać.
Zaczynał być przerażony.
Dziękował bogom za to, że najpierw miał za zadanie świadkować podczas cudzego ślubu, a nie od razu po wyborze obrączki – zakładać ją na cudzy palec. Potrzebował chwili na uspokojenie się, zebranie do kupy i stłumienie chociaż na moment całej tej histerii, która budowała się w nim z każdą kolejną mijającą chwilą w towarzystwie Anthony’ego. Mógł prześledzić uroczystość, wyłapać te kilka momentów, w których za moment on będzie musiał brać udział, a poza tym skupić się na uspokajaniu przyspieszonego oddechu i bicia serca. Gdy doszło do ich ceremonii, był zdolny zdobyć się nawet na kilka uśmiechów, bez żadnych kłopotów przeprowadził proces zaobrączkowania, podpisał wszystkie konieczne dokumenty i nawet dotarł bez żadnych problemów do auta swojego nowego – pierwszego i jedynego miejmy nadzieję – męża.
A potem znów zaczął panikować.
Od tego momentu nie było już ucieczki. Nie było uników. Nie było żadnych kobiet na jego drodze. Przez następne kilka lat miał żyć wspólnie z mężczyzną, o którym nie wiedział zbyt wiele, który był zadeklarowanym gejem i który musiał mieć… swoje potrzeby.
Czemu akurat ta myśl pojawiła się w jego głowie, tego nie umiał wyjaśnić. Zakrył na moment oczy, odwracając lekko głowę, by jego towarzysz nie dostrzegł miny, jaką niewątpliwie w tym momencie musiał robić. Nigdy nie uważał się za homofoba, a rozwiązanie zaproponowane mu przez Richarda przyjął z, no cóż, no po prostu przyjął. To nie była chwilowa, spontaniczna decyzja, nie była żadna wielka próba, nie był to wynik jakiegoś zakładu. To była dorosła, dojrzała decyzja, której konsekwencji był świadom i pomimo to ją podjął.
Rzeczywistość jednak wydawała mu się straszniejsza, niż jeszcze chwilę wcześniej.
Przez chwilę jechali w milczeniu, każdy pogrążony w swoich rozmyślaniach i bolączkach. Powinni rozmawiać, poznawać się, ustalać rzeczy, ale wszystko jeszcze przez jakiś czas było ponad ich siły. Francis w skrytości ducha cieszył się, iż nie tylko jego ta sytuacja przerosła.
Zamknął oczy, przetarł twarz dłonią, a potem obrócił się z powrotem w stronę przedniej szyby, skupiając swoją uwagę na pojawiających się w zasięgu wzroku sklepach, wystawach, budynkach i ludziach. Teraz to było jego miasto. Jego miejsce.
Miejsce, w którym miał wymarzoną pracę i męża.
- Słucham? - spytał nieprzytomnie, wbijając spojrzenie w swojego towarzysza podróży. Usłyszał głos, tak, ale zanim dotarło do niego znaczenie wypowiedzianych słów, te niemal rozmyły się w powietrzu. Zamrugał i odwzajemnił niepewnie uśmiech.
To było dobre pytanie.
Z jednej strony, Sorel wolał pozostać w miejscu publicznym, w którym jego towarzysz nie mógł posunąć się do niczego, co byłoby… ogólnie pojętą przesadą, tak… Ale z drugiej strony, Frans nie był pewien, czy był już gotów na udawanie szczęśliwego małżeństwa. Miał wrażenie, że potrzebuje jeszcze trochę czasu, chwili oddechu, ustalenia pewnych zasad, może nawet wyczucia (lub wyuczenia się) sposoby zachowania Thony’ego. Nie był pewien, czy jest gotów ruszyć do walki z rzeczywistością od razu, na pełnej, cóż, kurwie.
- Myślę, że możemy coś zamówić. Albo zrobić, jeśli nie cierpisz na brak żywności w domu. - Wzruszył lekko ramionami, podejmując ostatecznie decyzję, zaraz jednak czując, że jej żałuje. Prawda jednak była taka, że znalazł się w sytuacji niemożliwie podobnej do dylematu wagonika. Nie było dobrego rozwiązania. Mógł tylko zdecydować, ilu ludzi po drodze zabije. Metaforycznie rzecz ujmując.
W tym momencie powróciła do niego znów ta jedna, konkretna, niechciana myśl. Nie potrafił się jej pozbyć, nie potrafił wybić jej ze swojej głowy. Chrząknął, gdy zatrzymali się na światłach i ostatecznie zdecydował się złapać byka za rogi. Im szybciej to z siebie wydusi, tym lepiej.
- Nie ustalaliśmy tego, oczywiście, ale wydaje mi się, że byłoby fair wobec ciebie, gdybyśmy ustalili nasz związek jako otwarty. Z twojej strony, prawda. Znalazłeś się w tej sytuacji, w pewnym sensie, z mojej winy i nie chcę, żeby to było dla ciebie bardziej problematyczne, niż musi. Obiecuję nie być bardzo zazdrosnym mężem. - Zaśmiał się cicho, nerwowo, milknąc wreszcie, bo dotarło do niego, jak bardzo zaczął bredzić i jak bardzo oderwany od aktualnej sytuacji musiał się ten temat wydawać Anthony’emu. Nie rozmawiali przecież właśnie o seksie, o wspólnej pracy, o mieszkaniu, a o posiłku. No nic. Co się stało, to się nie odstanie. Najważniejsze, że to z siebie wydusił i nawet się bardzo nie zaczerwienił.
Nie był jednak zdolny zbyt długo utrzymać spojrzenia przystojnego szatyna, dlatego znów spojrzał przed siebie, obserwując z uwagą przechodzących przez światła pieszych. Tak. Fascynujące.

Thony rzucił krótkie spojrzenie towarzyszowi, kiedy okazało się, że tamten nie usłyszał pytania. Powtórzył je więc i w końcu doczekał się odpowiedzi.
- Mogę coś ugotować. Nie chwaląc się, ale te ręce... - Uniósł prawą dłoń i poruszył jej palcami w powietrzu. - ...Potrafią tworzyć cuda nie tylko w CADzie.
Thony zwykle się nie przechwalał, ale lubił pracę i radził sobie w niej doskonale. Miał na swoim koncie kilka dużych projektów, które przyniosły mu spore pieniądze. Jego nazwisko było rozpoznawane w branży, a firma, która go zatrudniała, starała się bardzo, by nie odszedł do konkurencji. A choć podejście do wydawania kasy i do pracy, czy właściwie do życia ogólnie, Winter junior miał zawsze raczej lekkie, to znał wartość pieniądza oraz ludzkich starań. Jego mama mówiła o nim zawsze: "To dobry, utalentowany chłopak. Trochę postrzelony, ale o złotym sercu. O sobie myśli na samym końcu" I to oddawało go doskonale. Już dawno mógłby porzucić obecne miejsce pracy i założyć coś własnego, ale kochał współpracowników, wspólne projekty i nudne spotkania. Ogólnie bardzo lubił ludzi. To właśnie ta miłość do bliźniego (i odrobinę to postrzelenie), popchnęła go do pomocy Fransowi.
Właśnie zastanawiał się co też mógłby ugotować na lunch, kiedy usłyszał chrząknięcie. Spojrzał więc na kompana pytająco, a sądząc po poważnej minie, jaka zdobiła oblicze Kanadyjczyka, nie było to nic przyjemnego. Spoważniał więc i on, ale gdy Fans wydusił z siebie to, co chciał powiedzieć, Thony parsknął głośno, a potem wybuchnął gromkim, ciepłym śmiechem. Jednocześnie nacisnął gaz i ruszył przez skrzyżowanie, wciąż się śmiejąc.
Nie spodziewał się, że coś takiego będzie Francisa niepokoić. Jemu wydawało się to oczywiste, dlatego nawet o tym nie pomyślał, ale skoro już poruszyli ten temat, miał zamiar ukoić obawy męża.
- Spokojnie, nie spinaj się - rzucił pogodnie. - Nie sądziłem, że w ogóle mógłbyś być o mnie zazdrosny. - Mrugnął do niego zaczepnie. - Przecież i ja tobie nie będę zaglądał do łóżka. Ale przez kilka pierwszych miesięcy lepiej, żeby nie widzieli nas całujących się pod blokiem z kimś obcym. - Zerknął na Francisa z ukosa, odrobinę poważniejąc. - Trzeba uważać na ludzi. Sam wiesz, jak jest. Nie każdy jest przychylny. - Wywrócił oczami - Wystarczy pretekst żeby wszystko wzięło w łeb. Zalecam ostrożność. - Wyszczerzył się i skręcił w mniej ruchliwą uliczkę.

Słowa Anthony'ego w normalnej sytuacji zapewne rozbawiłyby młodego Kanadyjczyka. W obecnym kontekście i sytuacji wydawały się całkiem pozbawione erotycznego zabarwienia i mogły wywołać jedynie uśmiech, ale myśli Francisa błądziły po zupełnie innych rejonach. Mężczyzna był spięty, wręcz rozdarty, ciężko było mu odnaleźć się w kolejnych rozważaniach, które w jakiś magiczny sposób wypływały na powierzchnię jego umysłu i mieszały w nim. I mieszały. I mieszały.
Wszystko nagle było aluzją, zagrożeniem i nawiązaniem do homoseksualnego stosunku. Nawet nie relacji, a fizycznego zbliżenia.
Sorel po raz pierwszy w życiu czuł się tak naprawdę homofobem. Nie wiedział, w jaki sposób uciszyć to uczucie. Nie miał nawet pojęcia, czy w ogóle się da tak zrobić. Był w końcu heteroseksualnym mężczyzną, który nie miewał wcześniej żadnych głębszych znajomości z osobami o innych preferencjach, a co dopiero mówić o tak bliskiej i fizycznej relacji, w jaką sam się wplątał.
Właśnie dlatego mówił o seksie.
I został wyśmiany.
Było mu cholernie głupio z tego powodu i czuł, że z każdą kolejną mijającą chwilą coraz bardziej czerwienieje. Miał szczerą ochotę zapaść się pod ziemię.
Znowu.
Gdyby nie było to tak deprymujące i zawstydzające, zapewne dotarłby do niego absurd sytuacji i ciągła powtarzalność jego idiotycznych obaw. Był jednak zbyt zdenerwowany na samoświadomy dystans do siebie oraz sytuacji.
- Chodzi mi o to... Wydaje mi się, że... - Francis chrząknął nerwowo, unikając dalej patrzenia na swojego towarzysza i podziwiając mijane budynki. Musiał się wziąć w garść. Musiał. W końcu był dorosły, do cholery. - Że istnieją takie rzeczy jak otwarte związki. I fakt, iż obściskiwałbyś się z kimś obcym nawet pod blokiem, nie byłby niczym strasznym, również w świetle prawa. Nie mogą nam nakazać wierności. - Wzruszył lekko ramionami, nabierając ze świstem powietrza do płuc. To był cholernie ciężki temat. Kompletnie nie przemyślał poruszania go, ale już się pojawił i nie mógł z niego wycofać. - Ja, z drugiej strony, raczej nie powinienem się z nikim umawiać na numerki, skoro wolę dziewczyny. To znacznie bardziej mogłoby zepsuć nasze kłamstwo - powiedział, czy w zasadzie nawet stwierdził. Nie było w jego głosie żadnego rozdarcia ani wątpliwości, ale wyraźnie czuć było lekkie zażenowanie całą rozmową, czy nawet samym sobą. Nadal czuł, że trochę bredzi i plącze się w rozważaniach na głos, ale chciał to wyjaśnić raz, a dobrze.
By nigdy więcej do tego nie wracali.
By przypadkiem Thony'emu nie przyszło na myśl, by zacząć się do niego dobierać w chwili większego głodu i desperacji. W jego interesie było posiadanie zaspokojonego seksualnie męża - w końcu nie był gotów na żadne faktyczne wypełnianie obowiązków małżeńskich. Tony musiał nie tylko sobie poradzić bez niego w zaspokajaniu się, ale w ogóle powinien sobie tak radzić, by przypadkiem... nie strzeliły mu żadne głupie rzeczy do głowy.
Tak. Właśnie tak.
Francis chrząknął. Szczerze miał ochotę zapaść się pod ziemię.

Thony nie miał zamiaru go wyśmiewać. Po prostu rozbawiła go nieporadność i konsternacja w poruszaniu tak oczywistego tematu, który nie powinien sprawiać rozmówcom dyskomfortu.
Wychodziło na to, że Frans czuł się bardzo niepewnie w obliczu rozmów o związkach, co było dla Thonyego niepojęte, ponieważ sam był bardzo otwartym i szczerym człowiekiem. Dziwił się, że ludzie mogą czuć się zażenowani w przypadku rozmów o seksie czy nawet uczuciach. A może chodziło tu o odmienną orientację? Może to nie rozmowy o związkach i seksie onieśmielały Fransa, a rozmowy o związkach i seksie z gejem? To nagle wydało się Thonyemu prawdopodobne. Oczywiście trochę też zabawne i odrobinę smutne jednocześnie. Bo co za różnica z kim wolało się sypiać? Seks był seksem, miłość miłością. Zasady były te same.
- Nie wiem jak u was w Kanadzie, ale u nas poligamia jest nielegalna - zażartował, wciąż starając się rozluźnić nieśmiałego towarzysza. - Niby są otwarte związki, niby są ludzie biseksualni - zauważył, udając zdumienie, nawiązując do tego, że Frans nie mógł się umawiać z dziewczynami będąc w związku z gejem. - Niby nikt nie powinien wtykać w to nosa, ale chyba zapominasz, że na razie jesteśmy na widelcu. Obserwują nas. Musimy być wiarygodni. - Zatrzymał się na kolejnych światłach i spojrzał na Fransa, uśmiechając się ciepło. - Przecież to tobie powinno bardziej na tym zależeć. Ja nie ucierpię za mocno jeśli sprawa wyjdzie na jaw, a ciebie deportują. - Odruchowo, zapewne w geście pocieszenia, wyciągnął dłoń i poklepał mężczyznę po kolanie. - Po prostu na razie darujmy sobie randki z innymi ludźmi, co ty na to? I tak byłoby głupio, gdyśmy zaraz po ślubie skakali w bok. Ale doceniam, że martwisz się o moje życie seksualne. Spokojnie, nie ucierpi za mocno... - To było drobne kłamstwo. Młody pan Winter nie narzekał na swoje powodzenie. Był przystojnym, dobrze zarabiającym architektem. Z łatwością mógł sobie kogoś przygruchać, ale większość leciała jedynie na niezłe ciało i kasę. Anthony nie miał szczęścia w prawdziwej miłości.
Światła zmieniły się, więc odwrócił wzrok od rozmówcy i ruszył.
Nagle tknęła go całkiem prawdopodobna myśl, że być może Frans nie martwił się o jego uczucia i potrzeby, ale o swoje. Może obawia się, że wyposzczony gej zacznie korzystać z praw jakie daje mu małżeństwo i zmusi go do praktyk seksualnych, albo co gorsze, zgwałci! No tak, geje są jak zwierzęta. No przecież - pomyślał z gorzkim rozbawieniem. Potem westchnął i przywołał na twarz szelmowski uśmiech.
- Nie będę się do ciebie dobierał, jeśli o to się martwisz. No chyba, że sam będziesz chciał. - Mrugnął do niego zaczepnie, kolejny raz żartem starając się rozładować atmosferę.

- Masz oczywiście rację. W obu kwestiach. - Francis przytaknął, jeszcze dodatkowo potwierdzając swoje słowa ruchem głowy. Ciężko było kłócić się z racjonalnymi argumentami, które z taką łatwością wyrzucił z siebie Winter. Prawdę powiedziawszy, miał on w stu procentach rację. To właśnie Frans powinien bardziej się martwić całym tym przedstawieniem i jego powodzeniem. Im bardziej wierni sobie i zakochani się wydawali, tym lepiej dla nich. Teoretycznie uzgodnili różne kwestie dotyczące ich przeszłości (i bliskiej oraz dalekiej przyszłości), ale żadne skoki w bok faktycznie mogły im jedynie zaszkodzić.
To jednak nie zmniejszało jego obaw.
Kolejne słowa Anthony’ego tylko częściowo go uspokoiły. Oczywiście, zdawał sobie sprawę z tego, że mężczyzna tylko żartował, bo po prostu tak się zachowywał, to miał w sobie jako naturalną cechę charakteru, ale… Mimo wszystko czuł, że aż tężeje na myśl o jakimkolwiek dobieraniu się.
Zaśmiał się krótko, sztucznie, a potem skupił wzrok na widoku za szybą, próbując odsunąć od siebie wszystkie irracjonalne (a jednocześnie bardzo racjonalne) obawy. Nie powinien poświęcać im czasu, nie w sytuacji, w której nie mógł sobie pozwolić na przesadny dystans i przerażenie. W ich (!) czterech ścianach miał pełne prawo na unikanie kontaktu fizycznego, ale już poza nimi – w żadnym wypadku. Będą musieli zachowywać się jak zakochana para, a jeśli wbije sobie do głowy jakieś nierozsądne niepokoje… nie, nic dobrego z roztrząsania seksualnych aspektów ich relacji nie mogło wyjść.
Potarł palcami nasadę nosa, westchnął ciężko i ponownie rozsiadł się na fotelu, próbując podejść do całego problemu bardziej racjonalnie.
Obaj byli dorosłymi facetami. Mogli takie sprawy załatwić rozmową – a jeśli doszłoby do jakichkolwiek rękoczynów, Francis poradziłby sobie ze swoim mężem zapewne bez większego kłopotu. Zresztą, Winter nie wyglądał jak człowiek, który lubił rozwiązywać konflikty przemocą, albo narzucać się, gdy był niechciany. Może i Sorel nie znał go bardzo dobrze, ale z tego, co o nim wiedział, nie mógł wywnioskować niczego złego. Był niemal pewien, że Thony był człowiekiem bardzo ugodowym i przyjaznym.
Niemal.
Te ponure rozmyślania przerwał mu ni mniej ni więcej, a koniec ich podróży. Anthony sprawnie zaparkował auto i poprowadził swojego towarzysza (i współlokatora) w miejsce, które miało na najbliższe kilka lat stać się ich wspólnym domem.
Francis szczerze liczył, że nie zacznie swojej przygody z Winterem od ataku tęczowych flag, różowych ścian i mebli w kształcie fallusów. Nie był pewien, czy jego zszargane nerwy zniosą taki afront.
Włożył dłonie do kieszeni w podświadomie obronnym geście, kuląc się lekko w sobie i przemierzając kolejne części apartamentowca, by wreszcie zatrzymać się przed niepozornymi, zupełnie neutralnymi drzwiami. Kilka przekręceń klucza i… już. Znaleźli się w środku. Frans przygotował się całym sobą na atak, który… nigdy nie nadszedł. Powitał go porządek, chłód i wysublimowanie.
Gdy rozpoczęła się wycieczka po ich wspólnych czterech ścianach, był milczący i zdystansowany. Badał mieszkanie tak, jak badałby je dziki kot – z odpowiedniej odległości, położonymi po sobie uszami i podejrzliwym spojrzeniem. Każda kolejna chwila, każde następne pomieszczenie, utwierdzały go jednak w przekonaniu, że ma do czynienia z całkiem normalnym i schludnie urządzonym apartamentem.
To było… zdumiewające.
Ostatecznie skończył jak ten kretyn, wypatrując z uwagą jakiejkolwiek wystającej skądś tęczowej flagi, buttpluga albo pejcza. No przecież to niemożliwe, żeby Thony był całkowicie normalny!

Zapewnienie towarzysza jakoś nie bardzo go przekonało, tym bardziej, ze sam towarzysz nie wydawał się pewny swoich zapewnień, niemniej Thony nie ciągnął tematu. Pozwolił mu swobodnie przebrzmieć, zresztą za chwilę skręcili w ulicę, przy której mieszkał, więc zyskali nowy temat do rozmów.
Młody pan Winter zaparkował samochód na podziemnym parkingu apartamentowca. Otworzył bagażnik, pomógł wyjąć z niego rzeczy należące do Fransa, a potem wraz z kompanem wjechał windą na dwudzieste piąte piętro.
Mieszkanie Thonyego było urządzone ze smakiem i pomimo chłodnych barw, wielkich okien i chromowanej stali, zdawało się całkiem przytulne. Duże wnętrza nie straszyły przesadnymi zdobieniami, ale widać było, że ich mieszkaniec lubił sztukę współczesną. Wiele obrazów zdobiło ściany, a kąty wypełniały fikuśne rzeźby.
Po tym jak przekroczyli próg i wyszli z przedpokoju, powitał ich rozległy salon połączony z jadalnią i kuchnią. Część wypoczynkową oddzielał od aneksu kuchennego umieszczony w ścianie kominek, którego płomień można było podziwiać wszędzie, nie ważne w jakiej części parteru akurat się przebywało.
Thony objął pomieszczenie gospodarskim gestem.
- Salon - obwieścił - tam po prawej masz drzwi do łazienki. - Wskazał, przechodząc przez pomieszczenie. - Jest też jedna na górze, razem z pokojami. Jeden z nich zaadoptowałem na biuro dla ciebie, żebyś mógł w spokoju pracować nad projektami.
Poprowadził towarzysza schodami na piętro i wskazując konkretne drzwi, informował o przeznaczeniu pokoi. Przy ostatnich się zatrzymał.
- Tu jest moja sypialnia. - Otworzył drzwi przestronnego, widnego wnętrza z widokiem na panoramę miasta. Panował w nim domowy rozgardiasz. Łóżko było zasłane niedbale, a szuflady dużej, białej szafy, pouchylane. Thony wziął się pod boki i zwrócił twarzą ku Francisowi. - Nie musimy jej dzielić, choć mam całkiem spore łóżko. - Faktycznie, mebel mógł pomieścić spokojnie cztery osoby. - Ale sądzę, że powinieneś trzymać w szafie część swoich rzeczy, w razie jakiejś niezapowiedzianej kontroli. Więc, tamto skrzydło jest twoje. - Wskazał na drzwi od szafy gestem, który mógłby uchodzić za karykaturalnie kobiecy. - Na co dzień możesz spać w pokoju obok... - Zmilkł i na chwilę powstała między nimi niezręczna cisza. Thony nie był ślepy, dostrzegał zaszczucie w postawie swojego towarzysza. Żeby więc dłużej go nie stresować, westchnął głęboko, klasnął w dłonie i uśmiechnął się szeroko. - To ty się rozgość, a ja przygotuje lunch. Umieram z głodu. - Wywrócił oczami, znów nie szczędząc przesadnej gestykulacji. - Zejdź jak będziesz gotowy.
Po tych słowach zostawił Francisa w korytarzu na piętrze i zszedł na dół. A gdy znalazł się sam w kuchni, westchnął ciężko i rozmasował sobie kark dłonią. Jakoś udzielał mu się nastrój męża, aż poczuł potrzebę wzięcia długiej, gorącej kąpieli pomimo panującego na zewnątrz upału. To jednak musiało poczekać.
Zakasał wyimaginowane rękawy, odpalił jakąś lekką, popową muzykę pogłaśniając ją całkiem porządnie i wziął się do roboty.
Przygotowując grillowanego indyka z warzywami, tanecznym krokiem przemierzał kuchnię, kompletnie poddając się czynności. Także już po kilku chwilach z jego głowy wyparowała niezręczność.

Mieszkanie Thony’ego było urządzone z pomysłem, gustownie i całkowicie przyzwoicie. Brakowało w nim jakichkolwiek elementów świadczących o orientacji gospodarza, nic nie straszyło ani nie szczuło, chociaż niekoniecznie wystrój odpowiadał prywatnym preferencjom Sorela. Jako gość, który do tego sam się wprosił, nie zamierzał jednak narzekać, zresztą przypuszczał, że mieszkając razem ze swoim mężem, z czasem i tak odrobinę wpłynie na wygląd apartamentu. Francis musiał z niesmakiem stwierdzić, iż jego obawy wynikały z niczego więcej, jak krzywdzących stereotypów i nie zostały potwierdzone w żaden, dosłownie żaden sposób.
Był po prostu bucem. Biedny Anthony, który nie wiedział, w co się wpakował.
Zaglądnął ostrożnie do sypialni, stwierdzając i tam brak jakichkolwiek budzących odrazę, nieprzyzwoitych elementów wystroju. Jedyne, co go zaskoczyło, to olbrzymie łóżko. Chcąc nie chcąc poświęcił kilka chwil na ostrożną, wypełnioną obawami, analizę sytuacji i potencjalnych przyczyn, dla których młody architekt potrzebowałby tak dużego… tak… cóż… właśnie…
Chyba jednak wolał się w tę kwestię nie zagłębiać. Pomysły, które przychodziły mu do głowy, wywoływały tylko większy dyskomfort, który musiał się w końcu ukazać na jego twarzy i zostać dostrzeżonym przez gospodarza.
Francisowi zrobiło się głupio, że poczuł ulgę, gdy mężczyzna oddalił się do kuchni, pozostawiając go w samotności. Wreszcie mógł odetchnąć, przestać się pilnować i poddać całkowitej panice. Na moment zakrył twarz prawą dłonią, wstrzymując oddech i po prostu krzycząc w duchu. Był nie tylko trochę przestraszony, ale szczerze przerażony samą sugestią, że mógłby spędzić w łóżku Wintera nawet moment, a co dopiero NOC. Z NIM. Nawet bez podtekstów brzmiało to jak coś, co znacząco wpłynęłoby na jego postrzeganie siebie jako zwykłego, przeciętnego, heteroseksualnego mężczyzny, nie cierpiącego na brak powodzenia u płci przeciwnej.
Oczywiście, status posiadania męża też odrobinę zmieniał jego osobę. Nad tym jednak wolał się nie zagłębiać.
Gdy poczuł, że brakuje mu powietrza w sposób co najmniej niekomfortowy, głośno odetchnął, odsuwając jednocześnie rękę od twarzy. Chwycił część ze swoich (niewielu) bagaży i energicznym krokiem ruszył ku wskazanej wcześniej szafie. Tam zabrał się za układanie swoich ubrań, wieszanie i – z najwyższą ostrożnością – zaglądanie do drugiej połowy, w próbie oceny tego, jakim człowiekiem był Thony. To, iż wizja bardzo-hetero-architekta nie pasowała do rzeczywistości, Frans zdążył już samodzielnie zauważyć. Chciał ułatwić im wspólne mieszkanie, pozbywając się (powoli) kolejnych, zbędnych stereotypów i traktując młodego Wintera w sposób, na który ten zasługiwał. Uprzejmy i przyjazny, a nie wypełniony dystansem i obawą.
Ponieważ poznał już jego mieszkanie, ubiór (i ewentualny porządek w szafie lub jego brak) mógł mu powiedzieć coś więcej o osobowości Thony’ego. Czy faktycznie zawsze ubierał się w tak wyzwolony i kolorowy sposób, czy tylko na specjalne okazje? Czy posiadał stroje, które można było uznać za seksowne, czy raczej takie, na których widok cisnęło się słowo pedalskie?
Gdy skończył umieszczanie własnych, zdecydowanie nie-gejowskich ubrań, ułożył na dnie szafy niepotrzebne i puste bagaże, a potem ruszył ku drugiemu pomieszczeniu. Swojej własnej sypialni nie przyglądał się nadmiernie uważnie – po prostu postawił pod ścianą torbę ze swoimi, architektonicznymi sprzętami, elektronikę podpiął do gniazdek (przez podróż niemal wszystko mu się rozładowało), a później ruszył na dół, do kuchni, by dowiedzieć się…
- Czy mam czas wziąć prysznic, czy powinienem ci jakoś pomóc? - spytał, zatrzymując się niewiele za schodami, opierając prawym ramieniem o ścianę i wpatrując w zręczne ruchy swojego gospodarza. - Muszę cię jednak ostrzec, moje zdolności kończą się gdzieś na etapie włączania mikrofalówki. Lub ewentualnie tostera. - Uśmiechnął się przepraszająco, jednocześnie w myślach ściskając sobie prawą dłoń i gratulując.
W końcu zachował się jak normalny człowiek. Jeszcze nie mąż i zakochany partner, ale człowiek, który nie jest przerażony faktem, iż kontakt z osobą o innej niż jego orientacji natychmiast zmieni go w… w… kogoś, kim nie jest. Mocno przegiętego i głupkowatego… P… P…
Zirytował się na siebie w duchu. A tak dobrze mu szło!
- Ciekawie się tu urządziłeś. Zatrudniłeś kogoś, czy to wszystko to twój pomysł? - spytał, wskazując skinieniem głowy na bliżej nieokreślone miejsce w salonie. - Już wiesz, gdzie damy nasze zdjęcia z ceremonii? - rzucił po chwili, nawet z delikatnym… rozbawieniem w głosie!
Postępy Frans, postępy- pogratulował sobie.

Szafa Thonyego była pełna różnorakich ubrań. Widać było, że nie bał się kolorów, ale w niczym ubrania te nie przypominały damskich łaszków i daleko im było do stereotypowych pierzastych szali, cekinowych koszulek czy lateksowych spodni. Pan Winter junior miał całkiem zwyczajny gust jeśli chodziło o kroje oraz też całkiem pokaźny zestaw garniturów, koszul i krawatów, co sugerowało, że lubił też ten klasyczny rodzaj stroju. Jego garderoba więc, choć różnorodna kolorystycznie, ułożona była całkiem schludnie. Patrząc po niej, a także po panującym w mieszkaniu porządku, można było wywnioskować, że Thony dbał o przestrzeń, w której żył.
Gdy Frans zszedł na dół, mógł podziwiać jak biodra świeżo upieczonego męża kiwają się w rytm muzyki, kiedy on miesza w woku apetycznie pachnące warzywa. Czarny fartuch chronił różową koszulę mężczyzny przed zabrudzeniem i jakkolwiek Frans chciałby znaleźć coś pedalskiego w noszonym fartuszku, nie było na nim nic nadzwyczajnego. Zwykły, prosty fartuch, bez jednej falbanki, za to z napisem "Nie ma to jak w domu", wyszytym białymi, fikuśnymi literkami na przodzie. Ale to Frans mógł dostrzec dopiero, kiedy Thony się odwrócił.
Oblizując palec, uśmiechnął jednym tylko kącikiem ust. Widok Fransa, nonszalancko opierającego się o ścianę, przyspieszał puls. Czy ten facet w ogóle zdawał sobie sprawę z tego jak bardzo emanował seksapilem?
- Zostań, zostań. Prawie skończyłem. Siadaj. - Oblizanym wcześniej palcem gestykulował, a potem wskazał na stół. Odwrócił się do szafki, wyciągnął talerze i wciąż tanecznym krokiem, ustawił zastawę na blacie. Słysząc usprawiedliwienie towarzysza, spojrzał na niego znad stołu, unosząc jedną brew, zapewne w geście zdziwienia.
- To niedobrze. To znaczy, że źle się odżywiasz - zauważył i wrócił do rozkładania sztućców. - Wielu ludzi ignoruje naukę gotowania, a jest przecież bardzo istotnym elementem zdrowego życia. Nauczę cię kilku prostych przepisów, skoro i tak razem mieszkamy... - Odwrócił się do kuchenki, zdjął z patelni grillowej pierś z indyka i przełożył na półmisek. To samo uczynił z warzywami.
- Mój. Projektuję wnętrza hobbystycznie - odparł, wciąż stojąc tyłem do Fransa, zaraz jednak postawił przygotowane danie na stole i wziął się pod boki jak zadowolona gosposia. Wszystko było gotowe, nic tylko siadać i wcinać.
Słysząc pytanie, roześmiał się i rozejrzał po wnętrzu. Białe ściany z chęcią przyjęłyby mozaikę barwnych zdjęć. Było jeszcze sporo miejsca na drobne szaleństwa. - Nie, jeszcze nie. Możesz wybrać ścianę, a nawet ramki! Mogą nawet nie pasować do wnętrza, niech stracę! - Wciąż ze śmiechem, oparł dłonie na oparciu krzesła. - Ale najpierw zjemy, co? Umieram z głodu.
Rozwiązał fartuch z tyłu, a potem ściągnął go przez głowę i rzucił na wolne krzesło. Zaraz po tym usiadł i poczekał aż Frans zajmie miejsce na przeciwko.
- Potrzebujesz przewodnika po okolicy? - zagadnął, gdy zaczęli wypełniać talerze gorącym daniem. - Pewnie już wspominałem, ale mam wolne, więc jak chcesz, to pokażę ci drogę do pracy i okoliczne sklepy, żebyś nie musiał błądzić, jeśli czegoś będziesz potrzebował. Znam też kilka dobrych barów, o ile w ogóle pijesz i bywasz w takich miejscach. - Wzniósł spojrzenie na Fransa i uśmiechając się wsunął sobie do ust, przed chwilą nabitą na widelec, fasolkę szparagową.

Anthony może zachowywał się jak człowiek, który heteroseksualność pozostawił już dawno za sobą, przez co emanował przegięciem i lekkim sfeminizowaniem w sposób, którego nie dało się przeoczyć, ale – najwidoczniej – nie odciskało to piętna na jego guście. Fakt, iż preferował penisy, nijak nie wpływał na pozostałe aspekty jego życia.
Z jednej strony, wydawało się to oczywiste, ale z drugiej, odrobinę zaskoczyło Francisa. Jego poglądy, jakkolwiek oparte na krzywdzących stereotypach, okazały się być zakorzenione znacznie głębiej, niż przypuszczał. Schodząc do swojego męża, a później obserwując jego poczynania w kuchni, zdecydował się wymusić na sobie zmianę podejścia. Poglądów z dnia na dzień nie zmieni, a im szybciej zacznie, tym lepiej dla ich relacji (oraz, rzecz jasna, udawanego małżeństwa).
Już jedne z pierwszych słów Thony’ego wystawiły jego postanowienie na dużą próbę. W pierwszym odruchu natychmiast zakwalifikował zachowanie swojego towarzysza jako typowo kobiece i niemal oznajmił, iż nie potrzebuje żadnej nauki, skoro przecież Winter radzi sobie tak dobrze. Wystarczy, że on będzie mu przygotowywał posiłki i… po problemie.
Sorel ugryzł się w język. Nie dość, że myślał jak homofob, to jeszcze szowinista. Skąd się to w nim brało? Nigdy wcześniej nie miał takich problemów, potrafił dogadać się właściwie z każdym i prędzej łagodził konflikty, niż je wywoływał. Dać mu obrączkę i bogatego męża, a od razu zmienił się w zakompleksionego chuja, który musi własne problemy ukrywać przy pomocy raniących słów.
Był na siebie zły i dlatego podwoił wysiłek, by zachować się jak normalny, sympatyczny facet, traktujący innych ludzi jak równych sobie i nawet rozmawiający o swoim ślubie bez zgrozy wyrysowanej na twarzy!
Delikatnie tańczący po kuchni Anthony przyciągał wzrok blondyna, który nigdy wcześniej nie miał do czynienia z osobą tak pełną energii i wewnętrznego ciepła, iż zdawała się wręcz promieniować przy każdym ruchu. Jasne, w jakimś stopniu wynikało to z jego przegięcia i mniej męskich ruchów, ale z drugiej, trzeba było być ślepym, by nie zauważyć giętkości jego ciała i niesamowicie płynnych gestów. Wręcz wewnętrznie wibrował, kończąc przygotowania posiłku i Frans musiał przyznać, iż zaraził się tą, wcale nie tak subtelną, ekscytacją. Był ciekaw smaku jedzenia, które zostało przyrządzone przez jego męża i w skrytości ducha cieszył się, iż jednak pojechali prosto do jego, nie, ich mieszkania. Dzięki temu zarówno lepiej pozna Thony’ego, jak i szybciej przywyknie do jego nietypowego sposobu bycia.
- Nie pasować do wnętrza? - powtórzył, unosząc brew wysoko. Usiadł na wolnym miejscu i ułożył sobie serwetkę na kolanach. - Za kogo mnie masz? Jestem architektem, OCD mam we krwi. - Roześmiał się cicho, chwytając widelec i co najmniej entuzjastycznie nabijając kolejne elementy posiłku, by zaraz wsadzić je do ust.
Ni mniej ni więcej, a zamruczał z zadowoleniem i przymknął oczy.
Było dokładnie tak dobre, jak się spodziewał, że będzie. Instynktownie wyczuł, że wśród różnych talentów Wintera, gotowanie nie pozostawało w tyle. Tylko osoba wiedząca, co robi, mogłaby czerpać tyle przyjemności z tak, wydawać by się mogło, prozaicznej czynności.
- Pyszne - mruknął, przez chwilę ignorując zadane pytania i skupiając się w całości na posiłku. Jadł bardzo sprawnie, efektywnie wręcz, co kilka kęsów popijając wodę. Nie wybrzydzał, nie brudził, pochłaniając wszystko, co zostało położone na jego talerzu – a gdy skończył, uśmiechnął się z zadowoleniem i skierował wreszcie wzrok na swojego towarzysza.
- Dawno nie jadłem nic tak dobrego - skomplementował mężczyznę, w zupełnie naturalny i niewymuszony sposób czarując, zarówno przyjemnie brzmiącym głosem, jak i puszczeniem oka i wygięciem warg. Odłożył widelec na brzeg talerza i zamyślił się, delikatnie postukując palcami o blat. - Myślę, że to świetny pomysł. Bary też, chociaż, jeśli już, wolałbym się do nich wybierać z tobą. Rozumiesz - oznajmił, kiwając głową lekko. - Dam radę dojeżdżać do pracy bez auta? - Przekrzywił głowę pytająco.