Sexy, naughty, richie

o Sexy, naughty, richie.

Uke i seme studiują na ten samej uczelni. Uke dostał się na uniwerek dzięki stypendium a Seme jest... koszmarnie bogatym, młodym dziedzicem. Myśli, że wszystko można kupić i może robić co chce bez konsekwencji. 
Zdziwi się, gdy na jego drodze pojawi się wściekły uke i sprowadzi go do parteru. 
Seme zapragnie mieć dla siebie tego pyskatego, krnąbrnego i okropnie prawego słodziaka.

Alistar Smith.


- Nie martw się babciu, wszystko będzie dobrze. Jestem już dużym chłopcem. - powiedział ciemnowłosy młody mężczyzna, przewracając przy tym oczami. Poklepał starszą kobietę po plecach, potem cmoknął ją w policzek i ruszył w stronę wyjścia.
- Ali! Śniadanie! - krzyknęła kobieta pokazując na starannie zapakowany pakunek.
- Dzięki, babciu!
- Ten chłopak zapomni kiedyś własnej głowy. - zamruczała do siebie kobieta kręcąc z dezaprobatą głową.
Razem z babcią prowadził mały sklepik ze zdrową żywnością. To było ich jedyne źródło dochodu, przez co żyli bardzo skromnie.
Kiedy niebieskooki dostał stypendium na jednej z najlepszych uczelni w kraju , kobieta dosłownie pękała z dumy.
Jej mały wnusio spowodował po raz kolejny sprawił, że chodziła z dumnie uniesioną głową.

Na uczelnie dojechał rowerem. Nie lubił jeździć komunikacją miejską, wkurzały go tłumy ludzi w godzinach szczytu.
Dlatego niemal od razu zirytował się na widok grupki dziewczyn piszczących do siebie coś w stylu " oh jaki on wspaniały" i... blokujących wejście na uczelnie.
Żeby się przecisnąć między nimi, musiał zejść z roweru.
Był ciekaw, kto robi takie zamieszanie z samego rana.

Wcześniej, jako najpopularniejszy chłopak w liceum, Olivier miał właściwie życie usłane różami. Darzony sympatią przez uczniów i równie mocno przez nauczycieli, wszystko przychodziło mu łatwiej. Z taką właśnie łatwością dostał się na studia, dzięki urokowi osobistemu, lub temu, że jego ojciec zafundował uczelni nowe skrzydło laboratoryjne.
Cóż, nie było tajemnicą, że oprócz tego, że był nieziemsko przystojny, był też szalenie bogaty. Robiło to z niego idealnego kandydata na chłopaka, każda dziewczyna więc chciała, by zwrócił na nią uwagę, nawet na chwilkę, ale żadna nie mogła zainteresować go na dłużej niż kilka dni. Krążyły też plotki, że może młody dziedzic woli płeć brzydką, bo i owszem, zdarzało się, że spotykał się z mężczyznami w myśl zasady “żeby życie miało smaczek, raz dziewczynka, raz chłopaczek”.
Niedziwne, że gdy tylko przekroczył progi uczelni, każdy słyszał już jego nazwisko. Sława z liceum dopadła go i tu. Nie, żeby miał coś przeciwko, absolutnie przeciwnie.
Dał się złapać grupce dziewczyn już na wejściu do uczelni, aby zaprosiły go na imprezę w ten weekend. Oczywiście dał się na nią namówić, a w czasie, gdy z nimi rozmawiał zdążyła się zebrać wokół niego spora grupka plotkujących ludzi. Jakby był kimś sławnym. Może powinien poważnie rozważyć te podsuwane mu pomysły, by zostać modelem?Ciężko było mu odmówić wyjątkowości, ale on właściwie nawet cieszył się z takiego obrotu spraw, nie lubił być zwyczajny.
Na szczęście zadzwonił dzwonek i Olivier mógł udać się na swoje zajęcia. Wybrał miejsce właściwie na końcu sali, choć nawet gdyby usiadł w pierwszej ławce i smażył na niej naleśniki, uszłoby mu to na sucho.

Do sali wpadł w ostatniej chwili, wiec nie rozglądał się za bardzo po studentach. Przez swoje rozstargnienie usiadł tuż obok bożyszczy nastolatek.
Alistar nie wiedział, że wspaniały Charles nie lubi, gdy inni siadali tak blisko niego. Nie rozumiał wiec tych wszystkich oburzonych spojrzeń rzucanych w jego stronę.
Co jest? Uniósł brew charakterystyczny sposób i błysnął swoimi fioletowymi oczami. Tak. Miał naturalnie, zależnie od światła - fioletowo/niebieskie ślepia, co dla niektórych mogło wydawać się dziwaczne.
Zerknał na swojego sąsiada i wtedy zrozumiał o co chodzi.
Prychnął. Też coś. Nie czaił o co tyle zamieszania.

Zdziwił się. Delikatnie mówiąc, bo wręcz zatkało go, gdy jakiś chłopak usiadł na miejscu obok niego. I jeszcze zerkał na niego, jakby zupełnie nic nie zrobił. Olivier jednak nie zdążył nic powiedzieć, bo do sali wszedł akurat wychowawca.
-Na początek mamy kilka spraw organizacyjnych - wyciągnął plik papierów i podał osobie z pierwszej ławki, by ta wzięła swój komplet i podała dalej.
-Choć teraz i tak wszystko macie w tych swoich internetach, to ja jednak wolę i tak dać wszystko do ręki, by potem nie było, że czegoś nie ma na stronie - powiedział surowo. Lata spędzone wśród młodych dorosłych nauczyły go, że dzieciaki używają każdej wymówki, by móc się wymigać.
-Musimy wybrać też samorząd klasowy, póki co tymczasowy, na trzy miesiące, jeśli będziecie chcieli będziecie mogli po tym czasie dokonać zmian, lub zachować przedstawicieli klasy. Więc? Jacyś chętni? - Zapytał nauczyciel smętnie. Wszystkie spojrzenia zwróciły się w stronę Oliviera. No tak, jasne było, że sprawy z profesorami najlepiej będzie załatwiał właśnie on.
-Dobra, to kto głosuje na mnie - Odezwał się do klasy, na co właściwie wszyscy unieśli rękę. Nauczyciel skinął głową uznając sprawę za załatwioną. Im szybciej się z tym uporają, tym lepiej.
-Potrzebujemy jeszcze zastępcę - znów zgłosiło się dosyć sporo ludzi, ale wykładowca najwyraźniej nie miał zamiaru przeprowadzać nie wiadomo jak długiego głosowania.
-To może rozsądnie będzie wybrać stypendystę, pana Smitha. - powiedział smętnie. - Przechodząc do kolejnej sprawy, skarbnik...

Przewrócił oczami.
"Dobra, to kto głosuje na mnie? "
Co za zrozumiały buc. Ktoś powinien utrzeć mu nosa.
Pan Smith.. co?! Przecież to on!
- Ale.. - zaczął chcąc się sprzeciwić, niestety nikt go już nie słuchał.- no świetnie. - Mruknął stukając palcami o blat stolika. Bedzie musiał współpracować ze szkolnym księciem, gorzej chyba być nie może.
Zerknął znudzony na Oliviera. Skurczybyk był wkurzająco przystojny. Nie lubił go za to podwójnie.

Funkcję tę Olivier będzie pełnił zapewne jedynie reprezentacyjnie, a wszystkie obowiązki po nim dostawać będzie cała reszta, którą on po prostu wyznaczy. Te tam, plakaty o szkodliwości palenia i tak dalej, przecież to jasne, że on się nie będzie tym zajmował. Słysząc ciche oburzenie ze strony chłopaka, który przysiadł się bardzo blisko niego, uświadomiło go, że to właśnie on został wybrany do tej zaszczytnej funkcji.
-Witaj partnerze - pochylił się w jego stronę i przeczesał włosy dłonią, a jakaś wpatrująca się w niego dziewczyna westchnęła głośniej, gdy chłopak wykonywał ten gest. Przy okazji spojrzał też na jego oczy, które wydały mu się całkiem interesujące. Kiedyś z pewnością będzie miał okazję przyjrzeć się im z bliska, gdy chłopaczek będzie ubiegał się o jego zainteresowanie. Bo nie wątpił, że tak właśnie będzie.

W odpowiedzi na takie zachowanie pokazał mu środkowy palec i odwrócił głowę w bok.
Może i nie płacił czesnego, ale nie uważał się przez to za kogoś gorszego. Miał wybitne osiągnięcia w nauce i to był powód do dumy a nie do wstydu.
Następnym razem musi zwracać uwagę na to gdzie siada.
Partner. Też coś.
Jeśli myśli, że będzie wykonywał jego rozkazy to się grubo mylił.
Ciekawe co mu wyskoczy jak go wygoogluje. Słyszał tylko, że pochodzi z bardzo bogatej i wpływowej rodziny.

Na gest drugiego chłopaka uniósł brwi i parsknął śmiechem. Wydało mu się to nieco śmieszne, ale cóż, przecież nie będzie mu nic mówił. Z resztą jego powitanie chyba nie było złośliwe, prawda? No i proszę, stypendysta, chłopak musiał być zdolny. Zdecydowanie był interesującym okazem. Ciekaw był czy jak przychodzi co do czego, to jeż jest taki niesforny.
*
Gdy po załatwieniu kilku spraw organizacyjnych zajęcia się skończyły, a studenci wyszli z sali, Olivier skierował się w stronę uczelnianego bufetu. Zamówił stamtąd tylko kawę i usiadł przy wolnym stoliku, a do niego, w bezpiecznej odległości przysiadły się dziewczyny, zdecydowanie z tych najlepszych w całej szkole i nawet kilku chłopaków. Czuł się znów jak liceum, a przecież tyle miało się zmienić. Oczywiście oprócz jego popularności. Żartował z tymi ludźmi, a oni śmiali się z każdej rzeczy, którą powiedział, co było już dla niego nieco uciążliwe.

Cóż... Smith zawsze był raczej samotnikiem.
Przez większość czasu czytał jakieś książki a po powrocie do domu pomagał w rodzinnym interesie.
Co prawda babcia martwiła się o to, że jej wnuczek nie ma przyjaciół, ale chłopak zawsze odpowiadał, że jego przyjaciele to książki.
Na długiej przerwie usiadł na parapecie, bo stoły były już pozajmowane. Wyciągnął z torby kanapkę i telefon ze słuchawkami. Starał się nie rzucać w oczy i jak do tej pory dzięki jego filigranowej budowie ciała, całkiem nieźle mu to wychodziło.
Nie zdawał sobie sprawy z tego, że przez wakacje wypiękniał. Z dzieciaka stał się seksownym i niezwykle urodziwym, młodym mężczyzną.
Ideał nie jedego geja.

Kątem oka obserwował siedzącego na parapecie buntownika, pana Smitha. Promienie słońca wpadające przez okno oświetlały jego sylwetkę i wydawał sie przez to jeszcze bardziej interesujący. Skończył właśnie swoja kawę i wręczył siedzącej obok dziewczynie banknot, by poszła i kupiła mu kolejną.
-Resztę możesz sobie zachować, skarbie. - powiedział do niej niskim głosem, a dziewczyna posłusznie i wręcz z uśmiechem poszła po kawę dla niego. W tym też momencie spojrzał na pana Smitha, który widocznie pomyślał o tym samym, bo ich spojrzenia się spotkały, a Olivier uniósł nieco dłoń i pomachał mu oszczędnych ruchem, uśmiechając się przy tym uśmiechem, od którego dziewczyny mdlały. Gdzieś ukradkiem słyszał nawet o zakładach, która pierwsza zacznie się z nim spotykać na studiach. Pewnie dlatego tak bardzo mu się teraz podlizywały.

Czując na sobie czyjeś spojrzenie podniósł wzrok do góry i wtedy zobaczył gwiazdkę szkolną. Czemu mu się przyglądał? Zaskoczył z parapetu i by pokazać jak bardzo go nie interesuje ruszył w stronę wyjścia.
Nie denerwowało go to, że wszyscy skaczą dookoła niego i wchodzą mu w tyłek?
To było słabe. I wcale mu nie zazdrościł, bo Ali był chłopakiem który lubił spokój.
Jedyne czego mu brakowało to kasy. Bo ich biznes nie był szczególnie i czasem było ciężko.

Zaraz też podeszli do niego chłopcy ze starszych roczników, zbić pionę bo hej, kto by nie chciał przyjaźnić się z bogatym dzieciakiem, u którego można urządzać imprezy, zamiast w ciasnych pokojach w akademiku. I choć Olivier doskonale zdawał sobie sprawę z powodu dla którego jest rozchwytywany, nie przeszkadzało mu to. Poza tym byli to kumple z jego liceum i był w ich wieku, bo na studia poszedł dopiero po trzyletniej przerwie po skończeniu liceum. Nie chciało mu się od razu wracać do szkolnej ławki, trochę podróżował i robił inne ciekawe rzeczy. Był więc trzy lata starszy od uczniów, którzy szli na studia od razu po szkole. Oczywiste więc było, że poza zajęciami będzie się trzymał razem z ludźmi ze starszych roczników, musiał jakoś przebrnąć te początkowe lata studiów z “dzieciakami”.
-Stary, słyszałem, że byłeś w Indiach, są tam jakieś dobre laski - Pryszczaty blondyn zarechotał, a Olivier tylko przeczesał dłuższe pasma włosów.
-Steve, i tak żadna by cię nie chciała - odpowiedział z politowaniem, na co cała reszta wybuchła głośnym śmiechem. Tak, dobrze było znów być w centrum uwagi.

W tym czasie Ali podszedł do jedynej osoby z którą miał jakiś wspólny język. Do swojej kuzynki Sofie.
- Hey. - przywitał się posyłając w jej kierunku delikatny uśmiech. Dziewczyna była od niego rok starsza.
- Babcia kazała zapytać czy wpadniesz w sobotę na obiad.- zamruczał opierając się o ścianę obok dziewczyny.
- Nie mogę. Bedzie impreza. Muszę się wyszykować. To będzie biba stulecia. Może też przyjdziesz? Ahaha, dobra nie było pytania. - odpowiedział śmiejąc się na widok jego miny. Poczochrała mu włosy w matczyny sposób.
- Aaaaliii jesteś taki słodki. Mogłabym cię zjeść.
- Nawet nie próbuj, wiedźmo. - burknął urażony tymi słowami. Na te słowa dziewczyna znowu roześmiała się w głos, ku zażenowaniu chłopaka. Sofie była taka głośna!

*Dwa dni później, Środa 13:25*

-Nie będę się z tobą umawiał, Lizzy, nie jesteś wystarczająco dobra. - Przeczesał włosy bez ani jednego znaku zakłopotania. Zdarzało się, że że dziewczyny pierwsze próbowały się z nim umówić, ale takie zwykłe odprawiał z kwitkiem. Odwrócił się na pięcie i ruszyłw stronę budynku szkoły, a po chwili dookoła niego zjawiał się towarzysząca mu świta, która została kawałek obok, gdy dziewczyna chciała porozmawiać na osobności.
-Cholera, jeszcze to zjebane spotkanie samorządu, z całych tych korzyści, to jest wrzód na dupie - Tę jedną przerwę w tygodniu, Musiał pojawić się jako reprezentant klasy na zebraniu samorządu szkoły.
-Wyślij tego prymuska - podsunął mu ktoś.
-Taki mam zamiar. - Odpowiedział Olivier.
Znalazł chłopaka czekającego przed salą, w której mieli mieć zajęcia.
-Smith - rzucił, by zwrócić jego uwagę. - Pójdziesz za mnie na zebranko. Dziena - Kiwnął głową i poszedł korytarzem dalej nie zważając na jego odpowiedź. Dla niego sprawa była już załatwiona.

No nie. Nie mógł w to uwierzyć. Po pierwsze pamiętał jego nazwisko, a to chyba było już coś. Po drugie...
Co za chuj!
Ruszył za nim i zastąpił mu drogę nie mając zamiaru robić tego co mu każe.
- Zapomnij. Ty jesteś przewodniczącym, nie mam zamiaru wykonywać twoich obowiązków. Weź się do roboty! - syknął patrząc mu prosto w oczy iskrzącymi oczami.
- I z łaski swojej jeśli chcesz by ktoś ci w czymś pomógł, używaj słowa "Proszę", buraku! - Dodał oburzony faktem jak się do niego odzywa. Jak do sługusa! Kim od był do diabła, żeby mu rozkazywać?!

Uniósł nieco brwi. Serio, stawiał mu się? Żałosne.
-A ty jesteś zastępcą. A tak się składa, że ja akurat nie mogę się pojawić, więc obowiązek spada na ciebie. - Nie miał zamiaru tłumaczyć mu dłużej, dlaczego to on powinien się tym zająć, przecież to pewne, że Oliver tam nie pójdzie, więc będzie musiał się tam pojawić ktoś inny. Nie sądził też, ze to miała być “pomoc”, po prostu wydawał polecenia. Jeszcze patrzył mu tak zawzięcie w oczy.
Olivier parsknął.
-Dla twojego dobra, radzę ci się tam pojawić.

- Pocałuj mnie w dupe. Nigdzie nie idę. - odpowiedział uznając temat za zamknięty.
- Ja też nie mogę się pojawić na zebraniu. A to pech. - dodał odwracając się na pięcie i ruszając w kierunku swojego ulubionego miejsca - biblioteki.
Nie bał się tego zapatrzonego w siebie, bogatego, zrozumiałego dupka.
Co mógł mu zrobić? Donieść na niego wykładowcy? Ile oni mają lat?
Pięć?
Prychnął pod nosem.

Olivier oczywiście nie poszedł na spotkanie, mając zupełnie wywalone na konsekwencje.
A skoro Alistar również się nie pojawił nie było tam reprezentanta ich klasy. Wychowawca z pewnością nie był zachwycony tym faktem.
-Myślałem, że mam do czynienia ze studentami, a nie z dziećmi z podstawówki.
Olivier oczywiście nic sobie z tego nie robił, w końcu to nie jego problem. Zgłosił się na to stanowisko tylko, by czerpać korzyści z uprzywilejowań, a obowiązki? Pff, przecież ktoś inny się tym zajmie. Jak nie Smith, to znajdzie sobie kolejną owieczkę, która będzie dużo bardziej potulna. Gdy jednak wykładowca wspomniał o nieobecności reprezentanta klasy, wszystike spojrzenia uczniów skierowały się na Alistara właśnie, co zauważył też profesor.

Aż parsknął. Serio? Więc każdy wiedział, że to on ma odwalać całą robotę za Olivera?
Uniósł gustownie brew do góry.
- Ja nie jestem przewodniczącym. - przypomniał im nic nie robiąc sobie z tych oskarżyścielskich spojrzeń. Miał gdzieś czy go lubili czy nie.
Znajomi nie byli mu potrzebni, miał przecież swoje ukochane książki.
Wykładowca założył ręce na piersi i spojrzał na rozpieszczonego gnojka.
- Mam nadzieję, że to zwykłe nieporozumienie. - usłyszeli nim profesor wrócił do wykładów. Ali znał odpowiedź na każde pytanie psorka, co tylko wkurzało innych. Drobny młodzieniec nawet nie musiał się zastanawiać, odpowiadnie przychodziło mu z łatwością.

Olivier wyszedł z zajęć wcześniej, na co nikt nie zwrócił większej uwagi, nawet wykładowca, widocznie tych bogatych uczniów traktuje się ze specjalnymi względami. Nie chciało mu się siedzieć i słuchać tego przemądrzałego Smitha. Zamiast tego wyjął z szafki deskę i już na szkolnym korytarzu, rozpędził się i przejechał. Musiał przewietrzyć umysł od tych bzdur.

- Gwiazdko, źle się czujesz. Możesz po mnie przyjechać? - usłyszał pijany, niewaźny głos swojej kuzynki. Westchnął. Same z nią problemy. Jak to mozliwe, że tak bardzo się różnili?
- Gdzie jesteś?

Gorzej trafić nie mógł. Impreza u tego bufona. Wstęp wolny. Tłum ludzi. Jak miał znaleźć tutaj tą wariatkę?
Wyszedł na dwór, biba przy basenie trwała w najlepsze. Tłumy młodych, nawalonych i naćpanych młodych ludzi. To nigdy nie kończyło się dobrze.
- No, no, no. Kogo my tu mamy? Pan mądraliński! Może sprawdzimy jak nasz kujonek radzi sobie z wodą?!
Kurwa.
Nim zdążył jęknąć już był w basenie. Kiedy wynurzył się na powierzchnię wyglądał jak jakiś tryton, albo inny syren morski.
Kto by pomyślał, że ten niepozorny gnojek ma takie ciało? Mokre rzeczy przylgnęly do skóry nie pozostawiając wyobraźni pola do popisu.
Alistar może i był miłośnikiem książek, ale też pracował fizycznie i dużo się ruszał. Dzięki temu miał gibkie, silne i smukłe ciało.

Impreza trwała w njalepsze i choć alkohol lał się strumieniami, Olivier miał mocną głowę i był jedynie lekko pijany, kiedy usłyszał głośny plusk dochodzący od strony ogrodu. Przedarł się przez pląsający w salonie tłum i wyjrzał przez szklane drzwi otwarte na oścież.
-Chyba trochę za zimno na kąpiele, co? - Krzyknął śmiejąc się i po chwili zauważył, że pływający człowieczek to nikt inny jak jego “partner”. To zdecydowanie poprawiło mu nastrój. Wszyscy śmiali sie z niego w najlepsze i nikt nie spieszył by pomóc mu wyjść z basenu. Jednak chłopak doskonale sobie poradził i to nawet nie używając drabinki. Olivier przeczesał włosy. Widocznie był całkiem silky i nawet nieźle zbudowany.
-Kolejka dla kujonka - krzyknął w głąb domu, a chwilę po tym ktoś wyszedł niosąc plastikowy kubek wypełniony alkoholem dla Alistara. Z przyjemnością patrzył jak chłopak stawał się właśnie główną atrakcją wieczoru. Teraz, gdy mokra koszulka przylegała do jego ciała zakręciło się nawet wokół niego kilka dziewczyn. Młodzieniec nie był jednak zachwycony, co więcej wyglądał na nieco wkurzonego. Olivier zdjął z siebie bluzę i podszedł do niego, kładąc mu ją na głowę.
-Wytrzyj się, bo się przeziębisz i kto się nam będzie wtedy tak mądrował? - Znów rozległa się fala śmiechu, kiedy stał nad nim z założonymi rękami.

Posłał mu wściekłe spojrzenie spod rzęs i wepchnął mu w ręce jego bluzę. Wkurzało go, że musiał patrzeć na niego z dołu. Ile ten dupek ma wzrostu?! Dwa metry?!
- Poradzę sobie. - warknął próbując go wyminąć. Faktycznie było mu coraz zimniej. Syknął i pozbył się mokrej koszulki, która tak nieprzyjemnie lepiła mu się do ciała.
- Aaaawww jaki sexy brzuch! - pisnęła jakaś laska ku zażenowaniu Alistara. Co to za typiara?
Brzuch jak brzuch.
A że twardy, bez grama tłuszczu i z wąską talią to niby coś niezwykłego?
Czas tykał, a on dalej nie znalazł Sofie.
- Znajde kuzynkę i wychodzę. - dodał probując dać nogę z tej imprezy.

Ktoś w przelocie zabrał mokrą koszulkę Alistara, zapewne z intencją zrobienia z tego czegoś śmieszkowego.
Tak jak Olivier się spodziewał, Alistar nie był typem imprezowicza. Przyszedł jedynie po kuzynkę, trochę szkoda, bo chciałby zobaczyć co by się stało, gdyby tamten dał się ponieść. Ale w sumie czy chodzenie na imprezie bez koszulki nie było taką właśnie oznaką? Że dał się ponieść? Mały ekshibicjonista. Olivier mówił mu, że takim wychylaniem się poza szereg powinien uważać. Był właściwie ciekaw, która z dziewczyn jest jego kuzynką. Mógłby ją później w jakiś ciekawy sposób wykorzystać. Pozwolił mu więc przejść, tylko po ty, by zaraz ruszyć za nim i dowiedzieć się kim jest ta tajemnicza dziewczyna. I tak nie miał nic ciekawszego do roboty na tej imprezie, a takiej intrygi nie mógł przepuścić. Z resztą, kiedy Alistar znajdzie dziewczynę, Olivier i tak nie pozwoli im tak po prostu wyjść.