Garnitur do pary

Pierwsze plotki, przekazywane między sobą półgłosem, dotyczące jakiegoś niejasnego wydarzenia mającego miejsce na piętrze zarządu usłyszał przypadkiem. Przechodził jednym z uznanych za główne korytarzyków wydzielonych przez ścianki boksów, wracając od dyrektora PR, kiedy niezamierzenie wyłapał strzępek rozmowy między dwiema pracownicami.
- Co ty mówisz, ale że co się stało? Kto o tym mówił?
- Nie wiem co dokładnie, przecież nie będę się tam wypytywać. Kate mi powiedziała w kafeterii, podobno jakaś draka przy zarządzie.
- Draka, tam to ciągle są jakieś draki, może spotkanie mają. Nic wielkiego.
- Jakby było spotkanie, to na dole nie byłoby asystentek. Mówię ci, że coś się stało, sekretarka…
Więcej już nie usłyszał i szczerze powiedziawszy, wcale się tym nie interesował. Po pierwsze dlatego, że biurowe plotki w jego hierarchii wartości zajmowały pozycję poniżej zera i mimo tego, że mógł robić różne rzeczy, były po prostu poniżej jego godności, a po drugie miał dziś jeszcze mnóstwo spraw do uporządkowania. Mnóstwo ludzi do ochrzanienia. Niedługo miała ruszyć nowa kampania, terminy goniły a okazywało się, że podczas gdy on powinien mieć już większość rzeczy ładnie domkniętych i czekających na emisję, wszyscy byli jeszcze w czarnej dupie.
Jeśli było coś, czego nienawidził w tej robocie, to tylko tego, że nie miał wpływu na każdy etap pracy. Pilnował terminów, dosadnie o nich przypominał, walczył z podwykonawcami i kontrahentami, składał wszystko do kupy, ale ostatecznie każda część musiała zostać zrobiona przez odpowiednich ludzi, którzy - jak to ludzie - mieli to do siebie, że zawalali terminy. Bardzo upierdliwa przywara, jego zdaniem. Bo kto później świecił oczami? Oczywiście, że on. Zgoda, jego team zazwyczaj wywiązywał się ze swoich zadań, wprowadzenie cotygodniowych podsumowań na których omawiał dobrze wykonaną robotę i to, co trzeba będzie nadrobić w przyszłym tygodniu było dobrym pomysłem, ale reszta nie miała się już tak świetnie. Może i był surowym szefem, może i potrafił się wydrzeć na ludzi, ale mimo wszystko, gdy zaszła taka potrzeba, bezpośrednio się za nimi wstawiał i doceniał ich zaangażowanie. Pracowanie dla niego było stresujące, ale zdecydowanie rozwijające. Przeżyłeś w takim zespole - to przeżyjesz już wszystko.
Przeszedł przez open space wyłożony standardową, jasnoszarą wykładziną, jaka chyba była obecna w każdym open space’ie na świecie, przeciął skrzyżowanie prowadzące do wind, wkroczył w mały korytarzyk mijając już tylko otwarty pokoik jego sekretarki i zamknął się w swoim gabinecie. A był to gabinet przez duże G; pokój był podłużny i znajdując się na rogu budynku, miał całkiem sympatyczną, wielkomiejską panoramę rozpościerającą się za oknami całego dłuższego i drugiego z krótszych boków. Na ścianie przeciwległej do okien zamontowano szklane przepierzenie z drzwiami, oddzielające pomieszczenie od korytarza. Sięgało ono mniej więcej do jednej trzeciej jej długości, reszta była już wymurowana oddzielając go od Beth, jego sekretarki. Pod tą ścianą ciągnął się rząd wysokich prawie pod sam sufit otwartych regałów, na których stały segregatory z dokumentami wprost niezbędnymi mu do pracy i kilka kupek znalazło sobie miejsce na podłodze tuż przy nich. W głębi pomieszczenia, po prawej stronie od drzwi, pod oknami stały fotele i kanapa, rozdzielone stolikiem na którym również poukładane były dokumenty. Obok kanapy na trójnogu stała wielka biała tablica ze schematem linii tak zawiłych, że chyba tylko sam jeden Nate mógł się w tym połapać, druga podobna wisiała na ścianie tuż obok przepierzenia a na niej z kolei widniało kilka wykresów spadkowo-wzrostowych.
Dość proste, ale za to duże biurko, na którym stały trzy monitory, kupka papierów dotyczących przyszłej kampani oraz ogólnych danych bieżących działań, lampka, cały koszyczek długopisów i markerów oraz duże, nauszne słuchawki z mikrofonem umiejscowione było po lewej stronie od drzwi, tyłem do krótszej ściany pod którą również stały regały z dokumentami i bliżej niezidentyfikowanymi materiałami na nośnikach papierowych. Musiały być jednak ważne, skoro marketingowiec trzymał je pod ręką, ale nikt nie próbował nigdy dociec co zawierają.
Pod oknami, po lewej od biurka, na niewysokim stoliku stał ekspres do kawy i kilka filiżanek oraz dwie butelki z wodą a także - oczywiście - swoje miejsce znalazło kilka rzeczy do zrobienia „na później”. To było miejsce trochę podobne do czarnej dziury - co tam zaległo, nigdy nie zostało ruszone ponownie aż pewnego dnia znikało i nikt więcej do tego nie wracał.
Gdy tylko Nate przekroczył próg pokoju, zamknął na chwilę oczy i próbował odnaleźć swój zen. Skup się. Po kolei. Najpierw przejrzeć teksty, potem zestawić je z poprzednią kampanią sprzed roku, zobaczyć co nie zagrało i opracować nowy plan. Potem zebrać dane o socjalach z tego miesiąca, dane sprzedażowe ze wschodniego sektora, dobrze, do zrobienia. Dotychczasowe wyniki kampanii przeciw alergiom do podsumowania na piątek, potem sprawdzić prace nad outdoorem… Prezentacja dla zarządu na koniec miesiąca poczeka, jest czas. W porządku, całkiem nieźle.
Poukładał sobie wszystko i siadł ciężko za biurkiem, przez chwilę zawiesiwszy się na obserwowaniu widoków za oknem po drugiej stronie gabinetu. Nic szczególnego tam się nie działo, ale przestrzeń całkiem dobrze oczyszczała umysł. Po chwili sięgnął po słuchawki, które trzy czwarte czasu w pracy miał na głowie, wybudził komputer i puścił głośno muzykę, bo najlepiej pracowało mu się kiedy nie słyszał niczego dookoła. Większośc ludzi pewnie nie potrafiłaby sie przy czymś takim skupić nawet na obieraniu ziemniaków, nie mówiąc już o porządkowaniu myśli, ale na niego wpływało to nad wyraz pozytywnie.
Między innymi przez to współpracownicy i szefostwo mogło widzieć w nim człowieka ekscentrycznego, czasami może nawet za bardzo zuchwałego biorąc pod uwagę jego postawę na spotkaniach dyrektorskich, podczas których chyba jako jedyny nie siedział elegancko pod równo zawiązanym krawatem, tylko zsuwał się w fotelu a krawat w najlepszym razie był poluzowany o ile nie zdjęty. Ogólnemu wrażeniu nie pomagało lekkie kręcenie się na boki, jakby był dzieckiem czekającym tylko na to, aż posiedzenie się skończy, bo nudziło się niemiłosiernie. Jego wyniki dla firmy jednak były na tyle dobre, że przymykano oko na ten niedbały i bezpośredni sposób bycia. Bardzo bezpośredni, bo Nate bez ogródek i szczerze mówił co mu nie pasuje i co myśli a tyczyło się to zarówno pochwał jak i reprymend.
Tego ekstrawaganckiego image’u dopełniały zazwyczaj roztrzepane, jasne włosy, z rzadka tylko zaczesywane w tył oraz rękawiczki, które nosił zawsze. Zimą i latem, na zewnątrz i wewnątrz pomieszczeń i nikt tak naprawdę nie miał pojęcia dlaczego. Jedyną odmianą był albo ich kolor i materiał albo to, że gdy było wybitnie ciepło, zakładał takie bez palców. Nigdy też, niezależnie od temperatury, nie pokazał się nikomu w koszuli lub bluzce z krótkim rękawem. Takiemu człowiekowi nie można nie przyczepić łatki ekscentryka, ale na szczęście dla Nate’a, miał na to całkowicie wyjebane.
Ledwo siadł do pracy nad tekstami i analizą tych ubiegłych, które według zarządu nie przyniosły spodziewanych rezultatów, (tylko nikt nie wziął pod uwagę tego, że zdarzają się kampanie, które bez przyczyny oddziałują słabiej i nikt nie raczył go posłuchać, że po analizie rynku to może być słaby czas akurat na taką, jaką chcieli wtedy puścić) a muzyka się wyciszyła i w słuchawkach zabrzmiał dźwięk telefonu. CMO odetchnął żeby upuścić trochę frustracji i naciskając guzik na obudowie odebrał połączenie, ale już po chwili jego frustracja znalazła nowy kanał ujścia gdy dział kreacji poinformował go, że prawdopodobnie będą mieli obsuwy z kręceniem spotu reklamowego.
- Czy ty, kurwa, jaja sobie ze mnie robisz? Co ma znaczyć to, że się „nie wyrobicie”? A od kiedy mieliście informacje, że te spoty będą potrzebne do akceptacji na przyszły miesiąc, od wczoraj? No, i czyja to wina? - aż wstał zza biurka i zaczął krążyć po gabinecie gestykulując żywo, jakby rozmawiał z tą osobą twarzą w twarz. Nie były to gesty wyrażające aprobatę.
- Jasne. Mamy umowę z agencjami i kto teraz będzie płacił, jak będziemy mieli opóźnienia? Oooo, nie zmuszaj mnie, żebym tam do ciebie zszedł Steve, nie chcesz tego. W następnym tygodniu mam znaleźć u siebie draft, nie wiem jakim cudem to zrobicie, ale spoty mają być na następny miesiąc. Nawaliliście, to teraz bierzcie dupy w troki i nie interesuje mnie ile osób będzie musiało nad tym pracować, wystarczająco trudno było zabookować to studio w tym terminie. Mogę ci obiecać, że dopilnuję tego, że nie zawalimy kontraktów, więc lepiej zacznij działać - rozłączył się i oparł rękoma o biurko, zwieszając głowę i rzucając pod nosem soczyste „Ja pierdolę, ale chaos”. Zazwyczaj był całkiem opanowanym człowiekiem, ale to, co działo się przy tej kampani wyzwalało w nim wszystko, co najgorsze. Znaczy, mogło być jeszcze gorzej, ale zdecydowanie nie było dobrze.
Wrócił na krzesło, ponownie włączył muzykę i odchyliwszy głowę, zamknął oczy siedząc tak chwilę żeby ochłonąć i nie myśleć nad wszystkimi konsekwencjami, które lawinowo zaczynały mu stawać przed oczami. Świat by się nie zawalił, oczywiście, ale ani nie chciał musieć narażać koncernu na finansowe straty, ani nie chciał odkryć, że jego godziny układania wszystkiego w czasie i z odpowiednim wyprzedzeniem są po prostu olewane ciepłym moczem. Gdyby kazał im wszystko robić na już, natychmiast, wtedy owszem, musiałby się pogodzić z ryzykiem opóźnień, ale tak? Nikt nie myślał, że jego praca była tylko małą składową całości a tę całość to on musiał później zebrać do kupy i on za nią odpowiadał. Życie.
Mniej więcej w połowie dnia, kiedy był w trakcie zestawień, do jego biura wszedł Tom Barnes z działu IT z którym, jednym z nielicznych, Nate nie miał jeszcze żadnych problemów w pracy. Co więcej, całkiem lubił tego gościa i od czasu do czasu razem z paroma innymi osobami wychodzili sobie na piwo.
- Tom, serio, nie mam teraz czasu, cokolwiek ode mnie chcesz - powiedział zsuwając słuchawki na szyję, kiedy zauważył ruch przy drzwiach i natychmiast wrócił wzrokiem do kartek żeby zapisać coś, co nie mogło mu umknąć. Śmiałkowie przerywający mu bloki pracy nigdy nie popełniali drugi raz tego samego błędu chyba, że było to niezbędnie konieczne. Tom był jednym z wyjątków.
- Ty nigdy nie masz czasu. - Z tym stwierdzeniem Nate nie mógł się nie zgodzić. - Poza tym, ja tylko na chwilę, słyszałeś, co się stało? - boleśnie stereotypowy informatyk, ubrany w szary sweter spod którego wystawał kołnierzyk białej koszuli, w okularach na nosie minę miał taką, jakby dokonał odkrycia stulecia i był z siebie naprawdę zadowolony.
- Jeśli to nie zwiększone budżety albo pokój pełen szczeniaczków, to mnie nie interesuje - rzucił z roztargnieniem, na co Tom zrobił minę, jakby wysoce nie aprobował faceta mówiącego o szczeniaczkach. Otrząsnął się z tego i na jego twarz znów wpłynął wyraz bezbrzeżnego zadowolenia.
- Prezes chyba trochę tego - nie dokończył, ale przyłożył palec wskazujący do skroni i zakręcił nim młynka na co Nate przerwał pracę i uniósł lekko brwi. - Podobno zrobił demolkę w gabinecie i całe piętro teraz leje po gaciach.
- Co? Co ty gadasz, nasz prezes? Silverton? - Jakoś nie był w stanie wyobrazić sobie tego człowieka siejącego zniszczenie. Chociaż, z drugiej strony ludzie też pewnie nie wyobrażali sobie kilku rzeczy na jego temat. Niemniej jednak ten opanowany, poważny człowiek miałby ześwirować i rozwalać pokój? Trudno było w to uwierzyć.
- Jakby co, nie wiesz tego ode mnie - Barnes niczego więcej nie wyjaśnił i chyłkiem wycofał się z pokoju zostawiając Nate’a z wieloma pytaniami bez odpowiedzi. Też miał ochotę parę razy z tego czy innego tytułu coś zniszczyć i owszem, nawet zdarzyło mu się parę razy po spotkaniach rodzinnych, ale nigdy w pracy.
Chwilę rozważał, czy dobrym pomysłem będzie zapytać u źródła co się stało, ale uznał, że jutro może będzie lepszy czas. Poza tym, musiał dziś skończyć to, co sobie zaplanował.
Kilka godzin później, gdy biurowiec prawie doszczętnie opustoszał nie licząc pracowników ochrony i może kilku niedobitków rozstrzelonych na różnych kondygnacjach, którzy tak jak Nate siedzieli po godzinach, wjechał windą kilka pięter żeby kupić sobie coś do jedzenia w jednym z automatów. Przy tym z kawą zobaczył Megan, sekretarkę prezesa i nie krył zdziwienia jej obecnością.
- Hej, Meggie, co ty tu jeszcze robisz o tej porze? Nie powinnaś skończyć jakieś dwie godziny temu? - zagadał, bo lubił tę kobietę i aż się dziwił, że tak się dobrze trzymała przy zarządzie, bo to nigdy nie była łatwa praca. Nie, żeby w jego opinii Silverton był jakiś niewdzięczny, ale kilku członków zarządu potrafiło traktować ludzi, jakby należeli do nich.
- A, dzień dobry panie Havell - odpowiedziała zabierając kawę z podajnika, wyglądając na mocno zestresowaną. Niestety, mimo usilnych próśb Nate’a, Meg jakoś nie potrafiła tytułować go po imieniu. Rozmawiała z nim swobodnie ale tego jednego nie udało mu się nigdy przeforsować, więc przestał zwracać na to uwagę.- Ja… No, trochę nie wiem, co mam robić? Bo wie pan, prezes, siedzi w gabinecie i nie wiem, czy do końca wszystko z nim w porządku, siedzi tak już parę godzin, tak na podłodze i właściwie to sama nie wiem czy kogoś powinnam wezwać, czy coś? - spojrzała na niego pytająco, ale Nathan nadal nie bardzo rozumiał o co chodziło. Skojarzył to z plotką od Toma, ale uznał, że ok, prezes sobie porzucał jakimiś rzeczami i tyle a teraz Meg mówi, że on nadal tam jest? Siedzi na podłodze? Jakoś trudno mu to było sobiezwizualizować.
- Wiesz Meggie, staram się, ale nie bardzo nadążam. Uspokój się trochę, na pewno nic się nie dzieje.
- To chodź ze mną i sam zobacz…! - zdawało się, że cokolwiek tam się stało, to było dla niej trochę za dużo. Nate wzruszył lekko ramieniem i zrobił minę mówiącą „W porządku”, po czym ruszył za sekretarką do wind. W międzyczasie starał się jakoś nie wścibsko dowiedzieć, co właściwie zaszło, ale jedyną odpowiedzią jaką dostawał było „Zobaczysz”.
Przeszli przez korytarzyk oświetlony tylko bocznymi kinkietami, mijając ciemne pokoje a kiedy minęli zakręt i stanęli w odległości, marketingowiec zrozumiał. To nie była jakaś tam frustracja, nawet ten kawałek gabinetu który widział w bardzo nikłym świetle padającym z korytarza przez oszkloną ścianę wyglądał, jakby w środku przeszło tornado. To był regularny napad jakiegoś kumulowanego szału czy czegoś podobnego i wcale się nie dziwił, że Megan była tak zdenerwowana. Widok siedzącego na ziemi prezesa, patrzącego się… na coś, czego Nate nie mógł dostrzec był upiorny. Może faktycznie trzeba by po kogoś zadzwonić. Ale jeszcze nie teraz.
- Meg, słuchaj - położył jej przyjacielsko rękę na plecach - Idź do domu, ja tam do niego zajrzę, w porządku? Jeśli trzeba będzie, to się wezwie odpowiednie służby, nie stresuj się tak. Może być? Możemy tak zrobić?
Może to była jego wyobraźnia, ale kobieta wyglądała, jakby spadł jej z serca ciężki kamień mimo, że praktycznie nie zmieniła wyrazu twarzy. Przynajmniej z początku, bo po chwili podczas której chyba musiała sobie to przemyśleć, uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością.
- Dobrze. Dziękuję - odpowiedziała i trochę chyłkiem poszła do swojego biura obok gabinetu, pewnie żeby pozbierać rzeczy.
Nathan zaś wrócił do siebie, zgarnął swoja torbę i kartę z identyfikatorem, której nigdy nie nosił na wierzchu by chwilę później minąć ochronę na dole i wyjść z budynku. Na piętro zarządu wrócił może po pół godzinie i bez ceregieli wszedł do prezesowego gabinetu. Od wewnątrz wszystko wyglądało jeszcze gorzej, tu naprawdę doszło do jakiegoś załamania nerwowego. Szkoda mu było człowieka, bo Silverton mimo swojej wiecznie profesjonalnej postawy był osobą, którą dało się lubić. Nie rozmawiali może wiele i zazwyczaj to tylko przy okazji jego wizyt podczas których udowadniał, że przydzielony przez dział finansów budżet jest absurdalny albo podczas przerw kawowych na spotkaniach dyrektorskich, ale kiedy już prezes trochę opuścił gardę czuło się, że jest sympatyczny. Może zmęczony różnymi sprawami, ale kto by nie był mając na głowie… wszystko?
- Pshhh - parsknął na te niedorzeczne słowa i była to reakcja, której zapewne CEO nie spodziewał się usłyszeć od pracownika. - Jeśli chcesz zwinąć ten interes w ciągu roku, to proszę bardzo - dodał i podszedł do niego chrzęszcząc przy tym rozgniatanymi odłamkami… czegoś. Stanął przed szefem, odgarnął butem szczątki nieznanego pochodzenia na boki i usiadł bez ceregieli, stawiając na podłodze dwa piwa - jedno dla siebie, jedno dla niego - i rzucając między nie talię kart. Nie skomentował tego, co działo się dookoła, bo nie było czego komentować. Jeśli facet miał jakiś kryzys, to piwo zawsze było dobrym rozwiązaniem.
- Odwrotnie. Przełóż z drugiej strony - doradził z pół-uśmiechem, obserwując wysiłki szefa.

Oho, czyli jednak coś było grubo nie tak, skoro sam prezes mówił takie słowa. I to oczywiście wcale nie tak, że Havell miał dookoła siebie dość namacalny przykład na to, że nie takmusiało być nawet całkiem sporo rzeczy, skąd. Nie wyciągajmy pochopnych wniosków z tak błahej rzeczy jak zdewastowane mienie, słowa mają większy ciężar, prawda? Ale są właśnie takie słowa i zachowania, które w odpowiednim kontekście naprawdę nabierają swojej wagi i mogą wywierać na innych znacznie większe wrażenie, niż zdemolowany gabinet. Tak właśnie było w tym przypadku, bo Nate mógłby się spodziewać nagłego wylewu frustracji spowodowanej presją stanowiska, ale dołączając do tego obraz swojego dyrektora siedzącego na podłodze i w niepasującym do sytuacji skupieniu oglądającego film instruktażowy w internecie, wypowiadającego takie słowa, tym tonem był zdecydowanie bardziej niepokojący. Żartem, nie żartem, ale w każdym żarcie tkwiło ziarno prawdy.
- Hola szefie, ja lubię tę pracę, wcale nie chcę szukać następnej, więc może jednak dojdziemy do jakiegoś kompromisu - odpowiedział żartobliwie, pojednawczo unosząc dłonie w górę. Nie czuł się specjalnie nieswojo, nawet znajdując się w takim położeniu a próba zachowawczego postępowania po pierwsze prawdopodobnie wyszłaby żałośnie, bo udawanie kogoś, kim się nie było zawsze tak się kończyło a po drugie mogłaby tylko dodatkowo zirytować przechodzącego załamanie człowieka. W każdym razie on czułby się zirytowany, gdyby ktoś zaczął traktować go protekcjonalnie, więc postanowił być po prostu sobą. Wcale nie irytującym. Ani trochę.
Nie zareagował oburzeniem ani na pogardliwą reakcję na swoją dobrą radę ani na przytyk, bo miał całkiem długi staż w znoszeniu takich, nawet znacznie bardziej zajadłych, ze strony swoje rodziny. Ojca i brata, by być dokładnym. Metody były dwie: albo przemilczeć i powtarzać sobie, żeby nie dać się im sprowokować, odmawiając im tej złośliwej satysfakcji, albo się celnie odciąć, co mogło ich na jakiś czas przymknąć. Silverton nie był jednak ani jego ojcem ani jego bratem, więc siedział  spokojnie, nic sobie nie robiąc z tych zamierzonych lub nie docinek. Podejrzewał, że to mogło być czymś w rodzaju reakcji obronnej, ale w tym kontekście psychologiem był raczej słabym i nie miał zamiaru udawać, że było inaczej.
- Oh, jestem całkiem dobry w wiązaniu - odpowiedział życzliwie, próbując powstrzymać uśmieszek, który chciał mu wpełznąć na usta. Udało mu się połowicznie.
- Ja wiem, - zaczął polubownym tonem - ja wiem skąd szef może odnosić takie wrażenie i tak, pewnie powinienem się lepiej prezentować na spotkaniach. Ale tak między nami, robię na złość Richardsonowi. Kawał skuu...bańca z niego - dodał niby-konspiracyjnie, jakby właśnie byli dwójką dzieciaków siedzących w bazie z koców, co w tych okolicznościach było nawet trochę powyżej abstrakcji. - Zresztą, Jones nie lepszy. Gdyby byli tak ogarnięci jak ich wygląd, to nasza mała firma byłaby piękniejsza i ludzie szczęśliwsi.
Odprowadził go wzrokiem do biurka a później rozejrzał się nienachalnie po pokoju, jakby nie siedział wśród szczątków dóbr doczesnych, tylko był w gościach na przyjęciu. Krąg widzenia zawężał mu się do obszaru oświetlonego światłem filtrowanym przez szklaną ścianę, ale nie trzeba było być geniuszem, żeby się domyślić, jak źle wygląda całe pomieszczenie. Wzruszył w duchu ramionami i z lekkim zdziwieniem przywitał postawiony nieopodal siebie kryształowy kieliszek. Wyszukanie. Czego innego mógłby się spodziewać? Chociaż… teraz te piękne, szklane naczynia wydawały mu się wręcz absurdalnie kontrastujące z otoczeniem. Nawet to, że prezes, mimo wszystko, pofatygował się po nie jakby chciał w swoim biurze odpowiednio przyjąć petenta. I dobrze, absurdy w życiu były potrzebne, przynajmniej jemu.
- Szef wybaczy, ale ja po chamsku z gwinta, jakoś w ten sposób jest bardziej swojsko. Jeszcze tylko odpowiednia muzyka, gwar ludzi i poczułbym się jak w barze - powiedział unosząc butelkę w nienazwanym toaście i wypił za niego, jakikolwiek by nie był. Piwo - było. Drewno - porozrzucane wszędzie, ale było. Dwóch gości po pracy - byli. Kryzys - był. Rozproszone światło - było. Trochę wyobraźni i proszę, wszystko pasowało!
Nate zupełnie nie zachowywał się ani nie wyglądał, jakby oczekiwał od szefa słów wyjaśnienia. Nie siedział w napięciu, nie obserwował go uważnie, nie wieszał w powietrzu niemych pytań. Nie osądzał, nie wyrażał dezaprobaty, nie wygłaszał mów w stylu “przecież to nie przystoi!”. Bardziej jakby wbił do kumpla na chatę, żeby spędzić z nim czas, bo ten miał jakiś problem, ale niekoniecznie musieli o nim rozmawiać. Równie dobrze mogli sobie siedzieć w milczeniu i pić piwo, CMO nie był człowiekiem, dla którego cisza była krępująca, ale lepiej było pić piwo i na przykład zagrać sobie partyjkę czy dwie, gadając o zupełnie nieistotnych rzeczach. Mimo tego, że Silverton był jego przełożonym i mimo tego, że nie znali się specjalnie, to Nate’a najwidoczniej nie powstrzymywało, żeby solidaryzować się z facetem w kryzysie. Na pewno krążyło o nim po firmie wiele niepochlebnych opinii i “renoma” znacznie go wyprzedzała, ale może przy końcu nie taki diabeł straszny.
Zaśmiał się krótko w butelkę i pokręcił głową, słysząc słowa o kobietach i skandalach.
- O szefie, żeby to było takie proste…- odparł, nawet jeśli to nie było skierowane bezpośrednio do niego. Więc to nie o pracę chodziło, ale sprawy domowe. W każdym razie nie tylko o pracę. Szlag. Sprawy domowe zawsze były bardziej skomplikowane.
- To, chyba nie chodzi tylko o to, czego człowiek nie robi, ale przede wszystko o to, co robi, tak myślę - dorzucił mimochodem, odstawiając butelkę na podłogę, trzymając ją jednak cały czas za szyjkę i kiwając nią lekko na boki. Istniało ryzyko wylania, ale temu gabinetowi nic już nie było w stanie zaszkodzić. Na pewno nie trochę piwa na wykładzinie. I prawie by je wylał, gdy niespodziewanie szef przysunął się bliżej i sięgnął do jego krawata. Przez jedną, żałosną i niedorzeczną chwilę przemknęło mu przez myśl, że być może Silvetronowi coś na tyle poprzestawiało się w głowie, że może być niebezpieczny. Nie tylko dla siebie, ale też i otoczenia a właśnie w tamtej chwili on sam do tego otoczenia się zaliczał. Myśl tak głupia, że sekundę później sam nie wierzył, że przewinęła się przez jego mózg. Przecież patrząc na tego człowieka, na jego zmęczone i zrezygnowane oblicze nieudolnie chowane za maską opanowania, nie można go było posądzać o zdolność do takich akcji, można mu było tylko współczuć. Człowieka takiego charakteru, jakiego Nate’owi zdawało się, że prezes jest posiadaczem, do takiego stanu nie doprowadziłoby byle co. I nie w krótkim czasie, więc te problemy musiały sukcesywnie narastać, aż w końcu stały się nie do wytrzymania. Każdy w końcu miał jakieś granice.
- Mam życie i całkiem je lubię, ale jesteśmy na kilka tygodni przed dużą kampanią, więc zgodnie z powszechnie znanym fenomenem zachodzącym w takich przypadkach, doba magicznie się skraca.
Patrząc za swoim krawatem lądującym na papierach, powstrzymał się od komentarza, jakoby coś było z nim nie tak, że nie nadaje się do wiązania, czy też pan CEO zwyczajnie się go brzydzi. Uznał, że takie słowa, nawet o humorystycznym zabarwieniu, nie byłyby odpowiednie. Czasem - rzadko, bo rzadko - zdarzało mu się ugryźć w język.
W pierwszej chwili poczuł się nieswojo nie przez sam fakt zostania żywym wieszakiem, ale przez to, kto przed nim siedział. Tylko przez chwilę, bo doszło do niego, że Silverton też był człowiekiem a nie tylko chodzącym tytułem i miał prawo do swobodniejszych zachowań. Zderzenie z drugą stroną swojego dyrektora było po prostu chwilowym szokiem i ten fakt potrzebował chwili, by zagnieździć się w umyśle Nate’a i zaskoczyć na właściwe miejsce.
Nie wiedział co właściwie go tak rozbawiło, bo prezesowa rada wcale śmieszna nie była, ale roześmiał się, jakby mężczyzna powiedział niezły żart. I kto tu zachowywał się dziwnie?
- W przyszłości, tej bliższej i pewnie dalszej też, nie mam zamiaru się żenić, prezesem również nie mam zamiaru zostawać. Mówiłem już, lubię to, co robię i to jest moje miejsce. - I nikt - jak chociażby jego ojciec - nie będzie mu wybierał zawodu i układał życia.
Siedział spokojnie, obserwując skupionego na zadaniu Silvertona i czasem zezował w dół by zobaczyć, co tam się tworzy, ale nie mógł dojrzeć niczego poza jego dłońmi, wrócił więc wzrokiem do twarzy.
- Po co gonić za pieniędzmi, kiedy nie ma się czasu ich wydawać? Rozumiem pracowanie, bo się to lubi, ale wszystko trzeba jakoś wypośrodkować. Wyjść gdzieś, zabawić się, pobyć z ludźmi - wzruszył ramionami jakby mówił: “albo cokolwiek!”. Praca dla pieniędzy z których nie zrobisz użytku? Bez sensu. On też potrafił przesiadywać po godzinach, ale nie odmówiłby sobie wyjścia na miasto od czasu do czasu. Mógł też siedzieć w domu i oglądać seriale, ale liczył się fakt, że spędzał czas tak, jak lubił a nie pracując z wymyślonych powodów. Nie potrzebował pieniędzy dla samego faktu posiadania, to było bliższe ideologii jego ojca, ale dość wcześnie odkrył, że ma z nim niewiele punktów wspólnych, by nie powiedzieć: jeden. Krew.
- Poza tym, to głupota. Im więcej pracujesz, tym mniej odpoczywasz. Im mniej odpoczywasz, tym gorzej pracujesz. Gdzie tu jest sens? Kiedy szef ostatnim razem był w klubie? W kinie? W barze? Jestem pewny, że dobrze zorganizowany grafik i od razu byłoby lepiej. Założyć sobie jakieś przynajmniej dwa wieczory w tygodniu dla siebie i się tego trzymać, albo co drugi wieczór zająć się tym, co się lubi. Ja na przykład biegam, działa.
Zaczął gadać, patrząc się przez okna, żeby nie skupiać całej swojej uwagi na Silvertonie, a raczej jego dłoniach przy swojej szyi, próbujących uporać się z wiązaniem. Ani sytuacja ani osoba nie były odpowiednie do myśli, jakie przelatywały mu przez głowę w związku z tym, chociaż naturalnie nie mógł odmówić prezesowi tego, że był przystojnym mężczyzną. To nie było tak, że leciał na każdego a już na pewno nie posunąłby się do tego, żeby uderzać otwarcie do któregoś ze swoich szefów, no bo to raczej oczywiste, ale - jak każdy chyba - pewne części ciała miał nieco bardziej wrażliwe. Na przykład szyję. Dodając jeszcze kogoś majstrującego przy krawacie na tej szyi to już w ogóle. Podobny poziom myśli jak gdyby pan prezes postanowił dobrać mu się do rozporka. CEO oczywiście nie mógł tego wiedzieć a Nate chciał zachować twarz, także wykorzystał chwilę gdy tamten się namyślał, by poluzować krawat i zobaczyć z czym właściwie był problem. Tak, od razu lepiej. Wcale nie chciał sobie wyobrażać tego bardzo ładnego, eleganckiego i miękkiego z wyglądu krawata owijającego mu się wokół szyi. Nie. Wcale. I wcale tego nie robił.
- No dobrze, to teraz węższą część od tyłu z prawej przez środek węzła, po lewej wokół krawata, przełożyć od góry, z prawej przez węzeł i tyle. Ale nie sądzi szef, że to wiązanie jest trochę… Pretensjonalne? - spojrzał na niego powątpiewająco, bo w czym niby podwójny Windsor był gorszy? Piękna klasyka, każdemu pasuje. Po co marnować energię na tego kłosa (który nota bene i tak był sto razy lepszy od Boutonniere, ale jednak)? W ogóle to można było marnować tę energię na inne wiązania, nawet ciaśniejsze.
Chryste, opanuj się człowieku.
Objechał się w myślach, dając sobie dwa mentalne policzki i wziął się do kupy.
To ani czas ani miejsce, człowiek przed tobą w rozsypce, z żoną ma problemy a ty taką manianę odwalasz.
Słyszał już w tle dźwięk dzwonka i wypowiadane jak mantrę “shame”, które udało się zagłuszyć dopiero po chwili, kiedy przyzwoitość doszła do głosu. Rozejrzał się po bliższej części gabinetu jakby czegoś szukał i zaraz wstał, z tym na wpół zawiązanym krawatem dyndającym mu u szyi. Podniósł z podłogi lampkę, przyjrzał się tyle o ile żarówce, którą ocenił na sprawną i podszedł z nią do kontaktu będącego najbliżej ich miejsca przesiadywania. Podłączył, włączył i od razu w ich bazie z koców bez koców zrobiło się nieco widniej.
- Myślę, że teraz ci będzie łatwiej - powiedział siadając i od razu dopijając resztę swojego piwa.

- Pewnie mógłbym, nie wydaje mi się, żeby cokolwiek, co zrobię, zostało przyjęte ze zdziwieniem. Przynajmniej na moim piętrze - uśmiechnął się, przez chwilę rozważając, czy faktycznie może nie posunąć się któregoś dnia nawet o krok dalej i nie przyjść na przykład w dresach, ale uznał, że to jednak byłoby już za dużo, nawet jak na niego. Był, jaki był, ale pracował na poważnym stanowisku, w poważnej firmie i nie miał zamiaru dawać ludziom powodów do oczerniania wizerunku jej lub zarządu jakoby koncern przyjmował do pracy wariatów. Mimo wszystko pomysł był niepokojąco śmieszny, może właśnie dlatego, że tak kontrastowy. Nawet jeśli ludzie w głębi duszy potwierdziliby swoje przypuszczenia, że pracują z wariatem, chciałby zobaczyć ich miny. Już nawet zaczął wstępnie obstawiać, kto próbowałby zachować kamienną twarz a komu by się to nie udało.
- Lubię garnitury, to jedna z najlepszych rzeczy, jaka mogła się przydarzyć modzie, więc tak łatwo z nich nie zrezygnuję - odparł szczerze, bo chociaż nie był to najbardziej komfortowy strój do noszenia przez większą część dnia, to miał w sobie coś takiego, co kazało znosić lekkie niewygody. No, i przynajmniej noszone przez niego rękawiczki dobrze wpasowywały się w styl, nie siejąc zgorszenia jakim mogłoby być połączenie ich na przykład z koszulką w serek.
Jego niefrasobliwe podejście do ubioru na spotkaniach wynikało jedynie z chęci dogryzienia osobom, które większą wagę przykładały do wyglądu, niż rzeczy naprawdę istotnych dla firmy. Oczywiście, czasami i jemu przeszkadzał zawiązany pod szyję krawat czy idealnie ułożony kołnierzyk, więc bez żalu te niedogodności niwelował, pozwalając sobie na więcej luzu. Tym bardziej, że zazwyczaj i tak siedział w swoim gabinecie, więc nie istniała obawa - dajmy na to - kompromitacji przed potencjalnymi inwestorami, którzy akurat byliby na wizytacji. Gdyby ci zaszli w okolice jego gabinetu, strój akurat byłby najmniejszym powodem rady do zmartwień; znacznie gorsze wrażenie mogły wywrzeć rzucane przez niego przekleństwa albo „bardzo emocjonalne i ekspresyjne wyrażanie swoich poglądów na dany temat” dolatujące zza drzwi.
- Oczywiście, nic nigdy nie jest proste. Nawet jeśli wydaje ci się, że coś na takie wygląda, możesz spokojnie założyć, że udowodni ci coś zupełnie odwrotnego. A jak przegrasz zakład? Lepiej dla ciebie. Nie twierdzę, że trzeba od razu zakładać porażki, ale lepiej nie dziwić się komplikacjom.
Jak to mówią, pewna była tylko śmierć i podatki, cała reszta to jedna wielka zmienna. Może nie miał racji, ale nauczony przykładem swojego życia nie wierzył w stałość rzeczy i był przygotowany na ewentualne załamania. Nie przyjmował ich z uśmiechem na ustach i szeroko otwartymi ramionami, ale nauczył sobie z nimi radzić na tyle, by nie wpadać w paranoje i nie wyczekiwać, kiedy coś w końcu zacznie się psuć. Wręcz odwrotnie, zamiast czekać aż małe pęknięcie przerodzi się w wąwóz, od razu przystępował do naprawy. Przy odrobinie samozaparcia ze wszystkiego można było wyciągnąć naukę i docenić, że przeciwności tylko człowieka umacniały. Naturalnie do takich wniosków dochodziło się później a nie w trakcie problemów, ale lepiej późno, niż wcale.
- Hmm, Bali, brzmi jak jedno z miejsc, gdzie chciałbym się znaleźć - rzucił dygresję, odchodząc trochę od meritum, ale prawda była taka, że niewiele w życiu podróżował a już na pewno nie w tak egzotyczne miejsca. Miał możliwości, ale dziwnym trafem zawsze się to odwlekało na później. Widocznie plany o podróżach do ciepłych krajów trafiły na ten mentalny odpowiednik kupki papierów przy ekspresie do kawy.
- Rozumiem. Właściwie, to całkiem godne podziwu i miłe w stosunku do twojej żony. Chyba większość kobiet marzy o stabilizacji i poczuciu bezpieczeństwa, te frazesy nie wzięły się znikąd, ale słabo znam się na kobiecej psychice, więc nie jestem najlepszym doradcą. W każdym razie, to się chwali - osądził, spokojnie przyglądając się emocjom przewijającym się przez skupioną na wiązaniu twarz prezesa. Tak, uważał że to bardzo odpowiedzialne i nie trzeba było kwestionować takiego wychowania. On swoje własne w dużej mierze zakwestionował po latach i choć zgadzał się z tym, że jeśli zakładasz rodzinę to powinieneś dbać o jej dobro, to nie zgadzał się z tym, że posiadanie jej było priorytetem zaraz obok dobrej, prestiżowej pracy. Jeśli ktoś się spełniał w takim modelu - świetnie, gratulacje, owacje na stojąco, ale życie w ten sposób na pokaz, jak chociażby robił to jego brat? Nie, dziękuje, postoi.
- Szefie, coś mi się wydaje, że za bardzo próbujesz odnaleźć ten mityczny sens. On jest jak święty Graal - wszyscy słyszeli, nikt nie widział - uśmiechnął się łagodnie widząc tę rezygnację emanującą z postawy Silvertona. Prezesa wielkiej firmy, jej budowniczego i zarazem filaru. Człowieka, który wyglądał, jakby wziął na siebie trochę za dużo i teraz załamał się pod ciężarem przyjętej na siebie odpowiedzialności. Załamał, ale może jeszcze nie został zmiażdżony. Oby.
- Poza tym, dziś wszystko będzie się wydawało bez sensu. Jutro też jest dzień i na pewno będzie w jakimś stopniu lepszy. Jeśli jednak chcesz znać moje zdanie, to twoja praca ma duży sens. Pomyśl o tych wszystkich badaniach i innowacjach które przyczyniły się do polepszenia jeśli nie świata, to chociaż kraju, o ludziach którym dzięki temu pomogłeś. Których rok, tydzień, dzień albo chociaż godzina stała się lepsza. Ta walka wcale nie jest bezsensowna. Nie powinieneś na siłę szukać sensu w celu, bo czasem sens rodzi się w małych rzeczach po drodze, tylko dostrzegasz go później. Co więcej, twoja firma mogła pomóc zatrudnionym w niej ludziom, ci ludzie mogli pomóc innym ludziom, to jest jak reakcja łańcuchowa, więc i w tym jest sens. Zostawię cię z tą myślą, możesz do niej kiedyś wrócić.
Jakkolwiek Nate był w stanie zachowywać się nadzwyczaj swobodnie w różnym towarzystwie i różnych sytuacjach, czasem może wręcz zbyt swobodnie, to jednak potrafił być poważny i racjonalny, gdy zachodziła taka potrzeba. W tym wypadku obrał strategię rozluźniania atmosfery ze względu na okoliczności, ale mimo wszystko zachowywał świadomośc powagi sytuacji. Niby to wszystko nie musiało być jego problemem, w końcu był tylko nieco-ponad-szeregowym pracownikiem, ale z dużą dozą prawdopodobieństwa można było założyć, że przyszedłby do każdego będącego w takiej sytuacji. Poza Richardsonem. I Jonesem. Tych dwóch gości jakoś nie mógł ścierpieć i na zebraniach zużywał cały nagromadzony od poprzedniego spotkania zapas silnej woli, by się z nimi o coś nie pożreć albo nie rzucać zgryźliwymi uwagami. Dziecinne czy nie, zawsze miał wielką ochotę ich słownie poniżyć, sami się podkładali do tego stopnia, że wychodząc z sali konferencyjnej Nate czuł się wręcz jakby grzeszył, nie wykorzystując tych wszystkich szans.
- To jasne, że są sprawy, które wymagają bezpośredniego, natychmiastowego załatwienia, ale szczerze mówiąc, świat się nie zawali jak reszta poczeka dzień czy dwa. Przy odrobinie dobrej woli da się wygospodarować więcej czasu dla siebie, nawet będąc prezesem. Po to wynaleziono telefony i maile. Taki co najmniej tygodniowy urlop dobrze by szefowi zrobił - powiedział, a słysząc pobrzmiewające w głosie Silvertona rozbawione zdziwienie, podśmiał się serdecznie. - Skoro to kwalifikuje mnie na CEO, to z moimi innymi umiejętnościami powinienem już zostać prezydentem! Jutro z samego rana, zaraz po śniadaniu, upomnę się o należny mi urząd. Nie mogę przecież tak tego zostawić, prawda? A tak poważnie, to przypadek a nie geniusz. Kiedyś z nudów uczyłem się, jak wiązać krawat na piętnaście sposobów.
To nie nuda a złośliwość była wtedy motywacją, ale niespecjalnie czuł się w obowiązku wyjaśniania zawiłości swojego życia prezesowi.
Tym razem nie został wzięty z zaskoczenia, więc był przygotowany na powtórkę z sytuacji. Przynajmniej tak mu się z początku wydawało, kiedy wmawiał sobie, że potrafi nie skupiać się na tych palcach muskających kołnierzyk jego koszuli. Że normalny człowiek nie widziały w tym nic złego i nie wyobrażał sobie z tego tytułu Bóg wie czego. Bądź normalny, Nate, nie bądź dziwakiem. Przez chwilę nawet zawiesił się nad uzmysłowieniem sobie tego niemożliwie nierealnego, prezesowego naywku przygryzania wargi w skupieniu, bo nie sądził, że ktokolwiek może tak robić, nie tak naprawdę. Takie zabiegi były dobre w filmach i pasowały do laski, która w przygłupi sposób flirtowała z facetem, ale przed sobą miał żywy przykład na to, że jednak takie zachowania są możliwe w prawdziwym życiu. Dołączając do tego obraz poważnego prezesa nie można się było nie uśmiechnąć i stwierdzić, że na swój sposób było to urocze.
Chociaż starał się czerpać zen ze wszechświata i usilnie przypomnieć sobie jak robiło się te wszystkie rzeczy związane z medytacją i odcięciem się od myśli na jodze (bo miał w życiu taki epizod, kiedy postanowił wypróbować właśnie ten rodzaj ćwiczeń), w końcu zaczęło mu się robić niepokojąco ciepło i gdyby Silverton wiązał ten krawat chociaż pięć minut dłużej, po prostu musiałby się odsunąć, żeby nie postawić się w niekomfortowej sytuacji. Zasysany z energii kosmicznej zen wcale nie uchronił go od kilku wcale przyjemnych obrazków pojawiających mu się w głowie, które po raz kolejny okazały się być zupełnie, ale to zupełnie nieadekwatne do jego położenia.
Na szczęście dla niego CEO był pojętnym człowiekiem, więc gdy spinka zajęła swoje miejsce, odetchnął bezgłośnie z ulgą. Nie miałby nic przeciwko temu, gdyby nie to, że to ani człowiek ani czas na jego własne, małe zboczenia. O ile prościej by się bez nich żyło. I nudniej.
Kiedy Charles odstawił karafkę, sięgnął do niej natychmiast (chociaż nie aż tak szybko, by wyglądało to podejrzanie albo niegrzecznie) i jednak skorzystał z przyniesionego dla niego kieliszka, nalewając do niego whisky tak na łyk, który od razu wypił. Nie był pewien, czy zrobiło mu się od tego lepiej, ale to był odruch.
- Czy ja wiem, nie przepadam za nim - odpowiedział odnośnie tego konkretnego węzła. Jasne, że jego zachowanie na spotkaniach nie było pretensjonalne, w niektórych oczach mogło być co najwyżej ordynarne. - Ale możemy się umówić tak, że przyjdę raz w jeansach i z goździkiem* pod szyją - dodał odstawiając szkło na bok, po czym po kolejnych jego słowach, wyciągnął do Silvertona rękę.
- W takim razie, Nate - przedstawił się oficjalnie, tak, jak to się czyniło przy przechodzeniu na „ty”. Nie zdjął jednak rękawiczki, jak wymagałaby kultura, ale nigdy tego nie robił, więc po tylu latach nawet przestał się przejmować, że mogłoby to być odebrane jako przejaw grubiaństwa. W tej materii ludzie mogli sobie myśleć co chcieli.
- Bycie prezesem tej firmy wcale nie jest życiową porażką, ten tytuł powinien raczej być powodem do dumy. Każdy, kto twierdzi inaczej, po prostu zazdrości. Naprawdę ktokolwiek jest w stanie pozbawić cię tej pracy? Przecież masz większość udziałów, to jest decydujący głos. Żeby nie było, nie śledzę cię, tylko giełdę. Poczytałem trochę zanim tu przyszedłem.
Tak, i pomyśleć, że mimo wszystko nadal śledził notowania, nawet jeśli ta giełda - a raczej praca na niej - była ostatnim gwoździem do trumny w relacjach z ojcem.
- Jak mówiłem, jutro będzie lepsze, nie ma co wyciągać pochopnych wniosków. Umówmy się, każdemu może się coś wyślizgnąć z ręki od czasu do czasu, nie ma powodów do rozdmuchiwania sprawy. - Było to chyba najbardziej eufemistyczne określenie otaczającego ich dzieła zniszczenia, na jakie ktokolwiek mógł wpaść. Dość dobrze jednak oddawało Nate’owe podejście do sprawy, które rysowało się ni mniej, ni więcej jako „stało się, to się stało, na chuj drążyć temat?”.

*Carnation knot