Mózgowiec

Geniusz pracujący na uczelni przez przypadek wplątuje się w sprawę spec służb. Pomaga ją rozwiązać agentowi śledczemu. Agent coraz częściej prosi go o pomoc.


Envira - Geniusz
Last - Agent

Thomas pracuje w wydziale zabójstw agencji rządowej. Jeśli ktoś naprawdę nabrudzi teczka trafia na jego biurko. Po wzorowej służbie w wojsku został przyjęty z otwartymi ramionami do biura śledczego. Ma córkę Emily, z którą się widuje raz w tygodniu o ile pozwalają na to obowiązki

Nie lubił takich spraw. Śmierdziały. Bardziej niż laboratorium chemiczne, do którego właśnie wchodził. Czekał aż ostatni studenci je opuszczą i dopiero wszedł pukając w biurko.
- Michael Tiedemann? Agent Soker. Możemy porozmawiać?
Wyciągnął swój portfel i pokazał legitymację. Facet jego zdaniem wyglądał jak jeden z tych psycholi odciętych od rzeczywistości. Przyszedł tutaj po przeczytaniu jego artykułu w piśmie naukowym. Miał nadzieję, że nie pożałuje.

Spojrzenie jakie mu posłał mówiło, że wręcz pali się do pomocy... ironicznie oczywiście.
- Odesłał mnie do pana... pana przełożony. Podobno jest pan najlepszy na uniwersytecie i jako jedyny zamawia pan hurtowe ilości tego czegoś.
Położył na jego biurku plik o analityków z biura na którym wymienione było parę substancji. Nazwa tej o którą mu chodziło było tak długa, że nawet nie próbował jej wymawiać ani zapamiętywać.
- Trzecia od góry.
Dodał żeby było wiadomo, o którą substancję chodzi. Usiadł na ławce. Czuł, że to będzie ciężka przeprawa.
- Żeby była jasność pracuję w wydziale zabójstw. Zanim do pana przyszedłem sprawdziłem ewentualność sprawstwa. Wiem, że nie pasuje mi pan do profilu. Stąd moja obecność. Ktoś mi broi na podwórku panie Tiedemann, a moje mózgi gówno mi mogą powiedzieć. Potrzebuję... większego mózgowca.
Bardzo chciał zapalić. BARDZO. Niestety palenie w śmierdzącym laboratorium chemicznym na bank doprowadziło by coś do wybuchu.

Nie wiedział czy powinien się cieszyć, że przełożony cenił posiadanie przez niego umiejętności, czy przeklinać go zwalenie mu na głowę agenta. Niechętnie pogodził się z losem, ukradkiem spoglądając na
― Jak miło, że skreślił mnie pan z listy podejrzanych. ― Uśmiechnął się cierpko, by po chwili poszukać okularów w szufladzie. Gdy wreszcie udało mu się je wygrzebać, jednym ruchem wsunął je na nos. ―"Mózgowiec"... Naprawdę wystarczy zwyczajne "profesor", dziękuje. A teraz spójrzmy...
Michael z góry zakładał, że będzie to coś na tyle znanego i prostego, że spokojnie mógłby zaśmiać się z niekompetencji służb. Jednak gdy zaczął czytać, jego brwi uniosły się w szczerym zdziwieniu.
― Ciekawe...Nie spodziewałbym się zobaczyć tego tutaj ―rzekł bardziej energicznie, nie spuszczając wzroku z kartki. W końcu postanowił zaszczycić wzrokiem agenta Stokera. ― To jest inaczej cykutoksyna. Wyjątkowo paskudna trucizna, atakuje układ nerwowy. Człowiek jest sparaliżowany, ale w pełni świadomy swojej powolnej agonii. Paskudne, prawda? ― Ale za to dość zaskakujące. Na tyle że Michael zapomniał o swoim zmęczeniu, lustrując kartkę z żywym zainteresowaniem.
― Ale wracając... Normalnie występuje w Szaleju jadowitym. Wystarczy podać niewielką dawkę do jedzenia czy herbaty i bam, po paru dniach mamy trupa. ― Michael szybko zrozumiał sens swoich ostatnich słów: ― Znaczy się ofiarę. Niemniej był to miły wysiłek dla mózgu. Jeśli to już wszystko... ― Michael spojrzał znacząco na drzwi, licząc że agent zrozumie wiadomość.

- Myślę... Myślę panie profesorze, że... chciałbym pana zaprosić do naszego laboratorium. Jak pan słusznie zauważył trucizna jest paskudna. Paraliż. Innymi słowy ofiary są świadome tego co z nimi robi oprawca. Niestety po samej toksynie nie jesteśmy w stanie go wyśledzić. Składniki zamawiają wszystkie większe instytuty i laboratoria. Kwestia wiedzy jak to połączyć. I do czego dodać. Jak pan widzi po raporcie... Moi ludzie nie mają problemu z toksyną. Wiem za to, że jest pan jednym z ludzi którzy potrafią ją zrobić.
Baczne spojrzenie agenta w końcu spoczęło na twarzy naukowca wręcz próbując go przyszpilić.
-Mam siedem zmasakrowanych ciał. Ślady wskazują, że 90 % ran zadano za życia. W połączeniu z toksykologią przed panem daje to oczywisty obraz. Zazwyczaj 7 jest jedną z magicznych liczb seryjnych morderców. Muszę go znaleźć przed następnym morderstwem albo zmianą metody. Przerwa wynosi już dwa tygodnie. Morduje w odstępie miesiąca do dwóch. Resztę chętnie omówię z panem w siedzibie wydziału zabójstw.
Thomas nie żartował. Chciał wciągnąć profesora w swoje bagno i czuł, że mu się to opłaci. Postanowił więc być niezłomnym w tym postanowieniu. On łapał tych zwyroli niezależnie od ceny.

Z początku Michael uznał słowa agenta za dowód, że ten postradał zmysły. Nie dość, że ten zabierał mu jego drogocenny czas, który mógłby przeznaczyć na coś bardziej znaczącego, to jeszcze składa tak osobliwą propozycję. Profesor już chciał wyrazić swój sprzeciw, gdy agent zaczął opowiadać o szczegółach swojego śledztwa. Nie był pewny czy to podawane informacje, czy sama postawa mężczyzny sprawiła, że po jego ciele rozchodziły się nieprzyjemne dreszcze.
― Nie jestem zbyt odpowiednią osobą na takie rzeczy ―zaczął, próbując brzmieć równie pewnie, co wcześniej, jednak efekt był zupełnie odwrotny. Fakt, że był obecnie przybity do muru, sprawił, że z jego ust zaczęły wychodzić słowa, nad którymi nie do końca panował:― Co prawda wykonanie takiej trucizny z tak precyzyjnymi parametrami jest dość interesujące... ― Po dłuższej chwili Michael chwycił dokumenty i oddał je wprost do rąk agenta Stokera, nie spuszczając z niego wzroku.
― Powiedzmy, że zajrzę sprawdzić to całe wasze laboratorium, a przy okazji was mało kompetentny personel. A teraz, jeśli pan pozwoli. ― Jego wzrok znacząco skierował się ku drzwiom.

Agent potrafił rozpoznać kiedy nie jest mile widziany. Nie o to jednak teraz chodziło. Teraz cel był inny. Na kartce ze swojego notesu napisał numer oraz adres i wyrwał.
- To naprawdę pilne panie Tiedemann. Jeśli się Pan nie skontaktuje znów pozwolę sobie odwiedzić Pana.
Specjalnie nie dodał gdzie. Był gotów nachodzić go gdziekolwiek będzie trzeba. Potrzebował tego człowieka i teraz był o tym przekonany. Wręczył mu kartkę i upewnił się, że widzi w jego oczach zrozumienie dla powagi sytuacji. Uśmiechnął się lekko. Typowy mózgowiec.
- Do zobaczenia.
Powiedział i potulnie opuścił salę. Oczywiście nie wrócił do domu. To byłoby zbyt ludzkie. Soker kiedy wchodził w sprawę nie odpuszczał aż do jej rozwiązania. Czasami wręcz świrował, ale dzięki temu nawet po 5 latach udawało mu się złapać złoczyńcę. Udał się wiec do źródła swojej obecnej wiedzy. Baru Tacos gdzie umówił się z Paulo Luigi. Obecnie najpopularniejszym szmuglerem substancji nielegalnych w mieście. Facet nigdy nie podawał nazwisk, ani nikogo nie wkopał sam mając czyste ręce, ale precyzyjnie co, kiedy i do kąt dotarło.