Ground Control to Major Tom

Yriel Vurk Oh no there ain't no rest for the wicked, until we close our eyes for good Ten humanoid to przedstawiciel rasy Arthronów, których rodzimą planetą jest Merves, sklasyfikowane jako T-136. Skończył 43 lata, co czyni go młodym dorosłym i w świetle międzygalaktycznego prawa stawia go jako jednostkę w pełni odpowiedzialną za swoje czyny. Posiada typową, ciemną karnację, w odpowiednim świetle wchodzącą nieco w granatowo-brązowe tony. Mierzy 198 centymetrów wzrostu, mieszczące się w średniej jego gatunku. Ma dość ostre rysy twarzy, zwieńczone dodatkowo stosunkowo grubymi brwiami, pod którymi osadzone są oczy o jasnobłękitnych tęczówkach, ledwie odcinających się na tle białek. Pokrywające twarz drobne, błękitne piegi są fosforestencyjne - pod wpływem gwałtownych emocji mogą świecić lekką poświatą. Jego uszy są nieco większe niż Ziemian i szpiczaste, zapewniając mu skuteczniejsze wyłapywanie dźwięków. W chrząstkę lewego z nich wbity jest niewielki kolczyk. Ma subtelnie ostrzejsze zęby niż ludzie, niemniej nie na tyle, by bez rozchylania ust rzucało się to jakkolwiek w oczy. Jego kły są wydrążone w środku - znajdują się w nich drobne kanaliki jadowe, stanowiące pozostałość po dalekich przodkach Arthronów. Niemniej Yriel w dalszym ciągu jest w stanie skorzystać ze spuścizny swoich pra-pradziadków i choć produkowany przez niego jad nie jest mną tylle mocny, by być śmiertelnym, może różnorako oddziaływać na ukąszone przez niego istoty. Jest atletycznej, smukłej budowy. Nie stosuje co prawda żadnych treningów mogących rozbudować jego tężyznę, niemniej liczne podróże zapewniły mu wystarczająco dużo wysiłku, by zachował wystarczającą dozę mięśni. Z tyłu jego pleców da się dostrzec giętki ogon, doskonale nadający się do chwytania nim niezbyt ciężkich przedmiotów.

Gdy przemykał zatłoczonymi ulicami miasta, starając się odszukać wzrokiem drogę, która miała zaprowadzić go z powrotem do jego statku, przez myśl przemknęło mu, że właściwie brakowało mu tej specyficznej, miejskiej atmosfery. Niezależnie od tego, na jakiej planecie się znajdował, zgiełk powodowany przez najróżniejsze byty był zawsze podobny. Po niemal miesiącu spędzonym na Dork, znanym ze swojego niegościnnego klimatu sprawiającego, że gestość zaludnienia nie przekraczała nawet w najpopularniejszych regionach 0.08 osoby na kilometr kwadratowy, była to nie tylko ogromna, ale również w pewnym sensie przyjemna odmiana.
Uchylił się w ostatniej chwili, unikając wpadnięcia w galaretowatego kosmitę, wykrzykującego za nim słowa, których co prawda nie był w stanie zrozumieć, niemniej dałby sobie ogon uciąć, że nie należały do najbardziej cenzuralnych.  
Załatwienie swoich spraw i dobicie handlu z kupcem, dla którego przewoził kilka drobnych przedmiotów nie zajęło mu co prawda zbyt długo, lecz postanowił skorzystać z okazji i zatrzymać się na trochę w mieście. Nie musiał wynajmować noclegu, własny statek sprawdzał się wystarczająco dobrze w tej roli, toteż mógł pozwalać sobie na podobne fanaberie bez martwienia się o uszczuplające się fundusze.
Nie spieszył się zbytnio. Chcąc po raz ostatni przed odlotem rozejrzeć się po mieście, wybrał okrężną drogę, kilkukrotnie w dodatku gubiąc się chwilowo w tłumie. Nie martwił się o swój środek transportu, był pewien, że zabezpieczył go wystarczająco, by nikt niepożądany nie dostał się do środka. Zresztą, nie przypuszczał nawet, że ktokolwiek by próbował. Z zewnątrz nie wyróżniał się niczym na tle setek innych, zaparkowanych na miejscach obok. Przeciętny cywilniak, dopiero od środka nieco podrasowany poprzez Yriela i dostosowany do jego potrzeb.
Znalazłszy się w środku, nie podejrzewał nawet, że coś mogło być nie tak. Zrzucił z siebie gruby szal, dość już znoszony i posiadający ślady po licznych wyprawach, rzucając go niedbale na oparcie fotela, doszedłszy do wniosku, że później go sprzątnie.
Pojazd nie należał do największych, niemniej posiadał wystarczająco dużo miejsca, by mimo walających się po nim gratów zapewnić pełną swobodę swojemu właścicielowi. Wyposażony był zarówno w aneks kuchenny, małą łazienkę oraz sypialnię mógł pełnić rolę skromnego, przenośnego mieszkanka.
Podszedł do kokpitu, wklepując niespiesznie nowe koordynaty lotu i po wzniesieniu się poza atmosferę, przełączył na autopilota. Doszedł do wniosku, że pora zająć się przygotowaniem jakiegoś posiłku. Nie był co prawda wybitnym kucharzem, ale jego zdolności wystarczyły mu, by przetrwać jakoś długie podróże nie żywiąc się jedynie jedzeniem instant.