Addicted to love

First topic message reminder :

Historia opowiada o młodzieńcu, który wyprowadził się do Włoch z perfektywną lepszego, ciekawszego życiem. A także o mężczyźnie, którego życiorys znacząco różni się od przeciętnego Kowalskiego. To opowieść o tym jak z nieobowiązującej i z pozoru niewinnej relacji ich mniej lub bardziej skomplikowane historie powolnym tempem staną się jednością.




— Posiada własne, pięciogwiazdkowe kasyno w Sanremo, gdzie także mieszka,
— Współpracuje z jednym największym gangiem mafijnym we Włoszech,
— Z rodzeństwa ma starszego o kilka lat brata, jak i również młodszego brata i siostrę, którzy są bliźniakami. Jego Madre od dawna nie żyje, natomiast jego staruszek również powoli liczy swoje lata,
— Z natury jest miły i pomocny, choć miewa także swoją mroczną część charakteru,
— Czasy szkolne i studia zakończył na dość wysokim poziomie; także uczęszczał do najlepszych szkół i uczelni w swoim Państwie,
— Jego rodzina jest dość majętna, on sam już dorobił się całkiem sporej sumy pieniędzy, żyjąc w wygodnym luksusie,
— Posiada kilka mieszkań; apartamentowiec, w którym na co dzień zagrzewa swoje miejsce, jedno w kamienicy i kolejne w zwykłym bloku mieszkalnym i totalną ruderę "na wypadek gdyby",
— Ma swoje za uszami, choć na chwilę obecną jego kartoteka jest w miarę czysta,
— Uzależniony od tytoniu, whisky i naprawdę dobrej brandy. Lampką wytrawnego, czerwonego wina do obiadu czy kolacji także nie pogardzi,
— Nosi sygnet na palcu serdecznym u lewej dłoni. W prawym uchu posiada także kolczyk, a na plecach, bliżej barek posiada tatuaż, który z czasem stał się nieprzyjemnym piętnem jego przeszłości,
— Na ciele posiada kilka blizn, które są przeszłością po tym, co go spotkało i w czym dokładnie brał udział. Niechętnie o nich opowiada na pierwszych randkach,
— Miłośnik gadów, przez co w swoim apartamentowcu posiada jedno, szczególne pomieszczenie dla stworzeń, które gromadzi z przeróżnych zakątków świata,
— Rozwodnik, a ze swojego małżeństwa posiada siedmioletnią córkę, która zamieszkała z matką i ówczesnym partnerem.

— Oh, no proszę. To może nie lepiej zainwestować w klimatyzację? — zaśmiał się gardłowym śmiechem, doskonale rozumiejąc jego tok myślenia. Osobiście sam lubił drewno i nawet sam poświęcił praktyczny wystrój nad... tym bardziej wizualnym. Ale go było stać na coś takiego jak dobra klimatyzacja i w jego domu gorące dni nie były większą przeszkodą.
— Nie lubię stereotypów, ale niestety dość częsty temat, jeśli ktoś nie chciałby prowadzić z Tobą głębszej rozmowy — przyznał szczerze, jeszcze mocniej utwierdzając go w tym przekonaniu. Uprzedzenia nie biorą się bez powodów, to mimo wszystko nie lubił kiedy ktoś jeden do jednego porównywał czyjąś narodowość.
Popijał wolno alkohol, czarując chłopaka swoim ciemnym spojrzeniem czy lekkim uśmiechem, również czerpiąc przyjemność z tej niezobowiązującej rozmowy. Miła odskocznia od codziennego, dorosłego życia, które nieraz bywało przytłaczające.
— Ach tak? Trochę ich było i nie wiem, czy wieczór nam starczy, abym opowiedział wszystkie możliwe — zażartował, choć wcale z prawdą to się nie mijało. Rzeczywiście Włoch mógł się popisać barwnym życiem. Od szkoły podstawowej, po dzień dzisiejszy. Był ciekaw, kiedy tak naprawdę nabierze większego spokoju życia, bo póki co nic nie zapowiadało się na to, aby rzeczywiście coś takiego miało miejsce.
Zadumał się jedną chwilę, gdy "pytanie badawcze" padło z ust chłopaka. Poprawił się na swoim siedzisku, a tym samym pasmo włosów gdzieś-tam uciekło mu zza ucha, a palcami przejechał po ładnie wystrzeżonej brodzie, wyraźnie zastanawiając się nad zadanym pytaniem.
— Azja wydawała się najbardziej intrygująca, choć Meksyk i Kolumbia też przyciągnęły moją uwagę i mógłbym odwiedzić te miejsca raz jeszcze — odparł z nieco szerszym uśmiechem, niemniej nie rozwijając się jakoś szczególnie mocniej. Wcale nie musiał wiedzieć, że w większość z nich był w celach czysto biznesowych — Ale nie chciałbym wrócić do Białorusi i Rosji. Kulturę mają tam... nietypową — zaśmiał się po dżentelmeńsku, dopijając resztki swojego alkoholu, bo jakoś przez tą rozmowę szybciej skończyła mu się brandy w szklance. Odstawił ją na stolik przed nimi, a uważne spojrzenie na nowo wlepił w towarzysza.

Czas szybko mijał przy dobrej rozmowie i nawet sam nie wiedział, którą szklankę z rzędu już zamówił. Ale jak na ilość wypitą trzymał się całkiem nieźle. A przynajmniej nie było po nim widać faktu, że w ogóle coś wypił.
— A powiedz mi proszę, jak u Ciebie z pracą wygląda? Znalazłeś coś już? Podejrzewam, że z Twoją ikrą nie jest to wielkim problemem — odparł, nie do końca zdając sobie sprawy z tego, że chłopak nie do końca radził sobie ze znalezieniem czegokolwiek.

- To pozwolę sobie go porzucić. – odparł, nawet nie starając się specjalnie powstrzymywać kącika ust wędrującego ku górze. W końcu mieli o czym z Giovannim rozmawiać i całkiem przyjemnie im to wychodziło. Szczególnie, gdy Anglik nie zastanawiał się nad tym, czy rozmowa nie szła jednak za bardzo w stronę flirtu.

- Ach tak? – uniósł brew rozbawiony i przekrzywił nieco głowę w odruchu. Opowiadanie o podróżach aż za bardzo kojarzyło mu się z chodeniem z rodzicami do ich znajomych za dzieciaka, by oglądać ich zdjęcia z wakacji. Na szczęście nie musiał podejrzewać mężczyzny o podobne przynudzanie. A nawet jeśli... mógł po prostu cieszyć się widokiem i smakiem wina na języku. – Mam napięty grafik, ale jeśli będzie potrzeba, podzielimy to na kilka spotkań. – zaśmiał się lekko.

- Nadal się rozglądam. – przyznał szczerze, ale ominął szczegóły, by nie chwalić się szczególnie, że na razie pytał głównie po hotelach czy okolicznych restauracjach. I między innymi w barze, w którym właśnie byli. Nie miał co sam siebie oszukiwać, że bez skończonych studiów, żadnych konkretnych kursów i płynnego włoskiego liczy na bardziej ambitną pracę, szczególnie w San Remo, które było raczej niewielkim miastem turystycznym... ale nie musiał przecież mówić tego Giovanniemu na samym starcie. Tym bardziej, że ten posyłał w jego stronę tak czarujący uśmiech wraz z miłymi słowami. Było też na pierwszy rzut oka widać, że brunet na pewno ma jakąś dobrą pracę, skoro ciągle chodził tak elegancki, co zwyczajnie onieśmielało nieco chłopaka. Zresztą... Anthony ciągle był po uszy w remoncie, to nie było aż tak dziwne, że jeszcze nie znalazł konkretnej roboty. A w każdym razie chciał trzymać się tej wersji.
- A co? Może szukasz jakiegoś miłego praktykanta? – zaśmiał się grzecznie, choć raczej w żartach. A może i nie? Giovanni w sumie wyglądał na takiego poważnego pana biznesmana. Ale Anthony przecież nie chciał wyłudzać pracy przez wzgląd na ich znajomość. – Robię całkiem dobrą kawę. I umiem odnawiać meble. – dodał, puszczając mężczyźnie oczko, by nie brał tej radosnej oferty tak całkiem poważnie.