Jesteś diabłem

Skazać kogoś na wieczne życie, to przewrotne okrucieństwo. Kaina nieustannie dręczy pragnienie krwi, ale to nienasycenie niczym w porównaniu z wrażeniem osamotnienia i pustoty. Ileż razy już musiał patrzeć, jak ukochane przez niego istoty obracają się w proch. Widział upadki imperiów i narodziny nowych porządków. Od tak dawna obserwował to nieustanne dążenie ludzkości do władzy i piękna. Z rozbawieniem przyglądał, gdy śmiertelni marzyciele zaczynali gonić za kolejną złudą. W końcu wiedziony egoistycznym pragnieniem, postanowił podarować komuś podobny los.



TOM
Anno Domini 1200 - Zadar, miasto leżące obecnie w Chorwacji (Dalmacja).

Czwartą krucjatę zaczęto planować już pod koniec 1199 roku. Papież starał się zapewnić pomoc państwom łacińskim w Palestynie, bowiem poprzednia (III) krucjata dała rezultaty w najlepszym razie połowiczne i stawało się jasne, że łacinnicy bez dalszej pomocy nie wytrzymają muzułmańskiego nacisku.


Pierwszym organizatorem i przywódcą przyszłej krucjaty został młody hrabia Szampanii - Tybald III. W czasie jego rządów hrabstwo to osiągnęło status jednego z najzamożniejszych i najpotężniejszych posiadłości Francji. Było również liczącą się siłą militarną - Tybald mógł wystawić z hrabstwa ponad 2000 rycerstwa.
(Następnie udział w wyprawie zadeklarowali: Ludwik - hrabia Chartres i Blois, Baldwin z Flandrii, Szymon z Montfort ze swymi braćmi, kasztelan Brugii - Jan z Nesle, hrabia Hugon z Saint-Pol z Pikardii, i hrabia Gotfryd z Perche wraz ze swoimi wasalami. Wśród krzyżowców zabrakło jednak głów koronowanych.)

28 listopada 1199 r. różni przedstawiciele francuskiej szlachty zebrali się na dworze Tybalda. Odbyły się zawody, a następnie wybrano młodego hrabiego na dowódcę krucjaty. Tybald zmarł jednak rok później (rzekomo podczas oblężenia Zary) i na stanowisku dowodzącego zastąpił go Bonifacy z Montferratu.



CIMCIRIMCI


W tę noc zaoferowano Tybaldowi dowództwo nad wyprawą, za którą nagrodą będzie zbawienie. Gdy po uczcie udał się do swoich prywatnych komnat, zastał w nich niespodziewanego gościa. Mężczyzna o niespotykany w tych stronach, orientalnym typie leżał na ogromnym łożu, zarzuconym skórami upolowanych zwierząt. Przypominał samego diabła, gdy leniwie podrzucał czerwone jabłko i wyraźnie na niego czekał.
Wyglądał na to, że dobry pan postanowił wypróbować swego rycerza i zmusić go do zmierzenia się z tą przewrotną siłą nieczystą już teraz.
Nieznajomy posłał w kierunku Tybalda uśmiech, w którym ukazał kły niczym u dzikiego zwierzęcia albo piekielnej bestii.
– Mój drogi hrabio, podobno przypadł ci zaszczyć wywijania Bogiem jak biczem. Gratuluję. – Mężczyzna przyjrzał się połyskującej skórce czerwonego, dorodnego jabłka. Przetarł ją kciukiem, a następnie rzucił owoc w kierunku gospodarza, licząc na jego refleks. Niespodziewany gość nie raczył zmienić wygodnej, swobodnej pozycji. Niemal pieszczotliwie pogładził narzutę o długim, białym włosiu. W jego stroju wyraźnie widoczne było upodobanie do bogactwa i piękna. Wyglądał na istotę tyleż samo niebezpieczną, co próżną.
– Pozwolisz, że będę mógł patrzeć jak ustroisz mord w moralne szaty? Chce widzieć, jak usprawiedliwisz rzeź jakimś gładkim frazesem. Powiedźmy, że oferuję ci moje usługi. Niegrzecznie będzie odmówić.
Przesunął językiem po ostrych zębach. Nie był rozdwojony jak u węża, którego postać tak upodobał sobie diabeł, a różowy, wilgotny i zwinny jak u ladacznicy.



TOM
Tybald odprawił służbę przez wejściem w zacisze swoich komnat. Miał dość gwaru i pragnął wypocząć. Ostatnie kilka godzin spędził na wystawnej uczcie, jednak nie miała ona absolutnie nic wspólnego z przaśną zabawą. Był to moment historyczny, planowany na jego dworze od przynajmniej trzech lat i niemal wszystko udało się rozegrać zgodnie z planem.
Troyes odwiedziło dzisiaj wielu zacnych gości, z czego młody hrabia był niezwykle zadowolony. Widział, jak dumna było jego matka, mogąc przebywać w towarzystwie Innocentego trzeciego.
Wśród czcigodnych gości pojawiło się również wiele innych osobistości.
Na honorowym miejscu siedziała Berengaria, wdowa po Ryszardzie Lwie Serce, który przewodził poprzedniej wyprawie krzyżowej, będąca jednocześnie rodzoną siostrą jego młodej żony - Blanki (nikt wtedy jednak nawet nie podejrzewał, jak wpływowym człowiekiem stanie się Blanka, po śmierci męża).
Młody hrabia nie miał ochoty na żadne towarzystwo, wielogodzinne rozmowy polityczne wymęczyły go na tyle, że odprawił nawet swoją piękną żonę.
Chciał tryumfować w samotności, nacieszyć się myślą, że już nie długo poprowadzi IV wyprawę krzyżową w stronę Jerozolimy ku chwale Boga!

- Na Boga! - Wykrzyknął głośno zaskoczony, widząc obcego mężczyznę w swoich komnatach, lecz kolejny okrzyk "STRAŻ!" uwiązł mu w gardle. W mroku błysnęły białe, nienaturalnie długie kły nocnego gościa. Wciągnął głośno powietrze przez nos, po czym zacisnął oczy i padł na kolana na kamienną posadzkę. Przycisnął mocno ręce do siebie i w panice zaczął się modlić.
- Sancte Michael Archangele, defende nos in proelio; contra nequitiam et insidias diaboli esto praesidium.



CIMCIRIMCI
Zarechotał rozbawiony reakcją rycerza. Było coś zachwycającego w gorliwości, z jaką szeptał on słowa modlitwy. Cudowna i dziecinna wiara w tego obojętnego skurwiela. Kain zdążył z niej wyrosnąć. Teraz jago dojrzałe uczucia w stosunku do Boga oscylowały między uprzejmym zainteresowaniem a wyniosłą pogardą. Zsunął się zwinnie z łóżka, by z bliska popatrzeć na ten spektakl.
Taki duży chłopiec, a taki naiwny.
Pomyślał z niemałym rozczuleniem, zmierzając do niego lekkim krokiem.
– Mój drogi Tybaldzie, wy chrześcijanie, to na kolana i od razu do rzeczy – posłał mu diabelski uśmiech, a kły znów błysnęły w mroku, choć uśmiech był raczej zmysłowy niż groźny. Gdyby rycerzyna tak chętnie i z tym zaangażowaniem odmawiał inne modlitwy. Obyłoby się bez wstawania z kolan.
Kain odkopnął na bok dojrzałe, czerwone jabłko, którego mężczyzna nie przyjął (czegoś ci mężczyźni od czasów jego ojca się nauczyli), a następnie obszedł go dookoła, nie kryjąc się ze swoją natrętną fascynacją. W końcu nie wytrzymał i cichutko, wprost do ucha tego cudnego chłopca szepnął.
– Obawiam się, że nie słyszy – rozejrzał się na boki, jakby spodziewał się dostrzec w pomieszczeniu kogoś trzeciego. – A skoro Bóg nie jest zainteresowany, a diabeł oferuje ci swoje usługi, to może jednak rozważysz jego propozycję?



TOM
Młody Tybald zacisnął mocno oczy i zaczął głośno powtarzać modlitwę - tak, żeby zagłuszyć nieproszonego gościa. Przekonując się, że niewiele w ten sposób zdziałał zamilkł, jednak nie otworzył jeszcze oczu. Boże, czymże zgrzeszyłem, że wystawiasz mnie na taką próbę? - powtarzał w myślach jak mantrę.
Otworzył oczy i odważył się podnieść swoje wystraszone ludzkie spojrzenie w kierunku stojącego naprzeciwko niego nieznajomego. Czuł jak po plecach spływał mu zimny pot, a ręce drżały. Strój jego gościa ociekał bogactwem; z oczu wyzierała pycha. Tybald nie widział nigdy kogoś tak pięknego i pewnego siebie na pierwszy rzut oka - a myślał, że wiele już w swoim życiu widział.
- Jesteś, więc biesem? - Tybald ośmielił się odezwać, w dalszym ciągu oszołomiony tym niezwykłym spotkaniem. Nie miał odwagi wykonać żadnego gwałtownego ruchu, toteż dalej tkwił na kolanach, nieopodal łóżka, na którym jeszcze przed chwilą leżał zagadkowy gość.
- Jesteś może - podjął karkołomną próbę zrozumienia tego, co się przed chwilą tutaj odjebało - biesem, który nosi imię Lucyfer?



CIMCIRIMCI
Powoli tracił cierpliwość do tego człowieczka. Zmrużył na niego niezadowolony oczy i jeszcze raz okrążył niczym drapieżnik swoją ofiarę.
– Skarbie, nawet dziwki wiedzą, że za darmo się nie pada na kolana, więc może skończ z tym przedstawieniem? – Usiadł z powrotem na łóżku w lekkim rozkroku, jakby dwuznaczna sytuacja modlitwy, którą z łatwością można było odwrócić w erotyczną zabawę, nieprzyzwoicie go bawiła. Ten sam żart bawił go nawet wielokrotnie powtarzany, co pewnie było ogromnym grzechem w oczach tej przewrotnej istoty.
– Nie jestem Lucyferem, ale pewnie mógłbym podać sobie z nim rękę. Mamy… problem z regulaminami i nie umiemy się dostosować. Zgadnij moje imię, a obdarzę cię nieśmiertelnością i bogactwem. – Oparł dłonie na udach, wychylił się w jego stronę i czekał z zainteresowaniem, co też jeszcze wymyśli jego nowy przyjaciel.
Dobrze, że rycerz nie próbował sięgnąć po broń. Widać z mieczem ku uciesze tego z góry wolał wyżynać tylko bezbronne wioski ludzi, którzy odważyli się inaczej nazwać Boga. Przeciwko rozlewowi krwi Kain nic nie miał, przeszkadzała mu tylko ta cała ideologia wokół sprawy. Po co psuć dobrą zabawę szlachetnymi intencjami?




TOM
Okej, spokojnie - zczaił aluzję - żadnego klękania!
Tybald powoli, lekko się ociągając wyprostował plecy i podniósł się do góry, ciągle jednak przyklękając na jedno kolano. Spojrzał ponownie w stronę tej bestii - mary nieczystej, jakby próbując się upewnić czy tamten nie żartował. Dopiero po chwili wnikliwej obserwacji taktycznej podniósł się na równe nogi. Chcąc chyba zagrać twardszego niż był w rzeczywistości położył prawą dłoń na rękojeści miecza. Zupełnie tak, jakby jego gość nie miał okazji zobaczyć jak moment wcześniej prawie narobił w gatki ze strachu. Cóż, może miał wewnętrzną potrzebę zrekompensować to swojemu ego. A to ci dowcipas.
- Jesteś może - podjął próbę jeszcze raz - biesem, który nosi imię Belzebub?
Gdyby Tybald wiedział co to jest teleturniej, pewnie czułby się jak w jednym z nich. Jakichś pieprzonych diabelskich milionerach - zgadnij to Cię ozłocę. Nie była to jednak jedyna rzecz, której nie wiedział. Kompletnie nie zdawał sobie sprawy z tego, że ta piekielna randka w ciemno będzie się za nim ciągnąć w planie milenijnym.
Ośmielił się nieco bardziej. Pozwolił sobie przenieść wzrok ze swoich butów na niespodziewanego nocnego gościa i przyjrzeć mu się nieco uważniej.



CIMCIRIMCI
Kain był bliski zrobienia pierwszego w dziejach ludzkości facepalma. Zamiast tego jednak uniósł brew wysoko, nieco pobłażliwie spoglądając na dłoń zaciśniętą na rękojeści miecza. Tybald wyglądał na kogoś, kto lubi sobie podramatyzować.
– Mam zdjąć buty, żebyś się upewnił, że nie chowam w nim racic? – Tupnął eleganckim, egzotycznym obuwiem o długich czubkach w podłogę. Było w jego urodzie coś wyraźnie wschodniego, ale żadnych bezbożnych rogów czy złamanych skrzydeł. Tylko oczy miały diabelski błysk, a na ustach wciąż igrał grzeszny uśmiech.
– Jestem pierwszym i przystojniejszym synem Adama. Nieprzyjacielem Boga. Wielbicielem ludzkości. Przyjmij mnie na służbę, zacny rycerzu – przedstawił się, znów kładąc wygodnie na łóżku. Oparł przedramiona o miękki materac, a następnie klepnął dłonią miejsce obok siebie, jakby zachęcał gospodarza do zajęcia go.
Ani modlitwy, ani groźna postawa nie zrobiły na nim wrażenia. Choć naiwna głupota człowieka wydawała się mieć swój urzekający urok. Tylko dlatego jeszcze z nim igrał, zamiast pozbawić życia.



TOM
Jego gość ewidentnie był rozbawiony; Tybald zmarszczył brwi, nie ko końca rozumiejąc źródło tego dobrego humoru. Przestąpił lekko z nogi na nogę mierząc Kaina zaniepokojonym spojrzeniem. Wzrok zatrzymał na pobłyskujących w świetle, wyraźnie dłuższych kłach i siłą woli powstrzymał, by nie zrobić kroku w tył.
- A nie chowasz... mości diable? - W tonie jego głosu zabrzmiało autentyczne zdziwienie. Lekko zawahał się, nad zwrotem grzecznościowym jakiego powinien użyć. Młody hrabia był wykształconym człowiekiem, licząc miarą jego czasów (może stąd to zdziwienie). Osoba diabła jawiła mu się niemal jak z obrazów Memlinga - powykrzywiane kończyny, szpiczaste uszy, rogi i jakiś paskudny grymas. Zamiast tego leżał na jego łożu (ewidentnie bez skrępowania) młody, piękny mężczyzna ubrany z niezbędnym przepychem i patosem. Tylko te jego kły, które - jak zauważył - nosił z niekrytą dumą i nieludzkie, błyszczące spojrzenie.
Zgodnie z wolą mężczyzny, hrabia wykonał dwa kroki w jego stronę - oczywiście z niezbędnym zawahaniem i ociąganiem, jakżeby inaczej. Tybald bał się nowego znajomego, jak diabeł święconej wody, a z drugiej strony fascynował go ten jego zwierzęcy magnetyzm.
- Chcesz powiedzieć, że nosisz imię Kain? - Pozwolił sobie zapytać, mimo wszystko nieco zdziwiony takim obrotem spraw, przysiadając lekko na skraju łóżka. Skrzypnęło, a głownia przypasanego miecza z brzękiem odbiła się od posadzki.



CIMCIRIMCI
Leniwie przysunął się nieco bliżej do swojej ofiary. Zaciągnięcie Tybalda do łóżka okazało się wcale nie takie trudne. Zawsze tak jest z tymi największymi świętoszkami. Kain poszedł więc krok dalej i niedbałym gestem położył dłoń na kolanie nieszczęsnego rycerza. Czuł się odrobinę jak stary satyr, dobierający się młodziutkiej służki o różowych policzkach i pełnych wargach.
Chciał spojrzeć na jego usta i ocenić, czy są warte pocałunku, ale jego chciwe spojrzenie zatrzymało się na odsłoniętej szyi. Oblizał się łakomie, myśląc o tym, jak przyjemnie byłoby skosztować tego silnego mężczyzny.
Teraz jego twarz nabrała diabelskiego i upiornego grymasu, gdy wyobrażał sobie, jak powolutku chłeptałby krew z jego rozerwanego gardła. Odwrócił głowę z westchnieniem godnym nieszczęśliwego potępieńca, a jego dłoń w ramach pocieszenia zaczęła gładzić udo mężczyzny.
– Chce ci powiedzieć, że jesteś bardzo ładnym chłopcem, choć nieco głupim. Potrzebujesz rozważnego przyjaciela, który się tobą zaopiekuję. Kogoś… takiego jak ja – zerknął na niego z przerażającym uśmiechem. W tym czasie jego dłoń zdążyła zawędrować w górną część uda Tybalda i niebezpiecznie zsunęła się na jego wewnętrzną część.

Tybald siedział w bezruchu, patrząc zahipnotyzowany w błyszczące złote oczy niespodziewanego gościa. Jego głos był przyjemny dla ucha, młody hrabia mógłby go słuchać godzinami (a nawet latami, wiekami...). Patrząc na niego, można by nawet pomyśleć, że wpadł w swoisty trans.
Dopiero natrętne łapsko przesuwające się wzdłuż jego uda przywołało go do rzeczywistości. Głośno wypuścił powietrze przez nos, po czym gwałtownie odskoczył w tył. Trudno stwierdzić, czy zadziałał na niego sam dotyk, czy fakt, że ów dłoń była dużo zimniejsza od ludzkiej skóry.
Za sprawą tej istoty z piekła rodem zawodziły go nawet zmysły. Przesunął dłoń po swojej piersi i zacisnął na wiszącym na szyi złotym krzyżu.
Zamrugał gwałtownie, jakby to miało mu pomóc wrócić do rzeczywistości po czym ponownie odważył się spojrzeć na diobła.
- Czego oczekujesz w zamian? - zapytał nieufnie. Młodzieniec może faktycznie był ładny, może nawet nieco głupawy, ale wiedział jedno - na świecie nie ma nic za darmo. A już na pewno nie od diabła. Tacy jak on, lubili wieść na pokuszenie i zarażać nieczystymi duchami. Tybald był uczony, że jest on przeciwnikiem prawy i ojcem kłamstwa, jednak nie do końca potrafił mu się oprzeć.

Wodził za nos Sokratesa. Wytresował samego Attylę, a miał sobie nie poradzić z tym nadobnym baranem bożym? Westchnął rozczarowany, gdy ten cnotliwie umknął spod jego przejmująco zimnych dłoni. Najniewinniejsza dusza mu nie ucieknie. Należało tylko postępować ze zwierzyną ostrożnie. Kroczek po kroczku. Z czułością i cierpliwością.
– Tego czego sam pragniesz. Chce krwi niewiernych – oznajmił obojętnym tonem, przy czym uśmiechnął się doprawdy cudnie. Tę metaforę zapewne traktował całkiem dosłownie. – I ich złota – dodał przekonany o tym, że ludzie jednak  lubią przeliczać wartości duchowe na dobra materialne.
Oparł dłoń na materacu i przechylił się w stronę hrabiego, który umknął mu na krawędź łóżka. Drapieżny uśmiech na jego bladych wargach tylko jeszcze bardziej się poszerzył. Piękny rycerzyk godny księcia zbrodni.
– To jak? Umowa? – Zagadnął, wyciągając do niego rękę z lekko odgiętym małym palcem, gotów do złożenia siostrzanej przysięgi.
Nauczył się tego od Lucyfera. Raz nawet w ten sposób dał się wrobić w zakład, w efekcie którego musiał się ożenić na rok. Na szczęście po upływie stu dni sam upadły anioł się nad nim zlitował i pozwolił, żeby diabli wzięli tę upierdliwą kobietą prosto do gorącego kociołka.

Święci zawsze byli solą w oku upadłych aniołów. Szatan to przecież oskarżyciel ludzkości, a święci są dowodem, że myli się on w ocenie rodzaju ludzkiego. Dlatego ludzie święci byli zawsze przedmiotem szczególnego zainteresowania piekielnych służb specjalnych i pewnie na każdego była zakładana osobista „teczka.  A jego oficer prowadzący prężył się przed nim na łóżku w swoich diabelskich, kocich pozach. Tybald wiedział jedno na pewno - diabeł jest wrogiem ludzkiej natury, a jego głównym celem jest doprowadzenie wielu ludzi do piekła. Jeżeli ktoś godzi się na grzech, wtedy otwiera drzwi serca dla szatana, który później kieruje jego życiem i niszczy.
Ewa nie przyjrzała się wystarczająco uważnie naturze węża i nie domyśliła się, że on kłamie - a teraz zbieramy tego owoce. Zaplanowana demoralizacja dzieci przez tak zwanych masonów. Jest to dalszy ciąg złośliwego działania tego odwiecznego oszusta. On chce nas wprowadzić do doliny śmierci; w skali całego świata zatwierdzić zabójstwo dzieci nienarodzonych oraz zboczenie homoseksualizmu.
Tybald tylko czekał, aż zobaczy rozdwojony język wyzuwający się zza nienaturalnie ostrych zębów i nienaturalnie kuszących warg.
- Ja pragnę powieźć siły, by wspierały Hiszpanów w walce z wrogami chrześcijaństwa… - poprawił go jakby niepewnie – czy i w tym możesz mi służyć?
Na chwilę wbił nierozumny wzrok w wyciągniętą w jego stronę rękę – miał okazję by lepiej przyjrzeć się jego alabastrowym dłonią. Były chłodne i pełne gracji. Nie trzęsły się tak, jak nieco zniszczone i szorstkie dłonie młodego hrabiego. Nie mogą się jednak powstrzymać, jego wzrok prześlizgując się po kształtnych wargach i równym nosie, wrócił do tych zwierzęcych ślepi. Kain w jego oczach wyglądał trochę jak rzymski pomnik – przynajmniej na tyle, na ile Tybald miał pojęcie o rzymskich pomnikach…

Poruszył znacząco małym paluszkiem, ale wątpił, żeby rycerz miał jakiekolwiek pojęcie o przysięgach na mały paluszek. Pewnie w głowie były mu tylko pojedynki o honor i wątpliwej urody niewiasty. Szkoda krwi na te bzdury. Kain jednak powoli zaczynał tracić cierpliwość i zaczynał rozważać powrót do dużo mniej absorbującego sposobu pożywania się. Bez gry wstępnej.
– Jasne – odpowiedział szybko i bez zastanowienia, co mogło zbudzić uzasadnione podejrzenia ładniutkiego hrabiego. Przysunął się do niego jeszcze odrobinę bliżej, a materac lekko ugiął się pod ciężarem smukłego ciała. – Odrobina twojej krwi za zwycięstwo nad tymi okropnymi niewiernymi i klepnięcie po plecach od samego króla Hiszpanii. To wyjątkowo sprawiedliwa oferta, jak na samego diabła. – Dodał z tym cwanym uśmiechem jarmarcznego handlarza. Nie zabrał jeszcze dłoni, ale powoli tracił cierpliwość, a grymas na jego twarzy zaczynał bardziej przypominać szczerzenie tych ostrych, białych kłów.
– Godzisz się albo cię zabiję – wyjaśnił, nie pozostawiając już rycerzowi żadnych wątpliwości, co do charakteru ich cudnie romantycznej, nocnej schadzki. – Ale wolałbym, żebyś się zgodził.

Materac łoża się pod Kainem delikatnie ugiął, lecz nie wydał żadnego dźwięku. Zielono-złoty misternie rzeźbiony baldachim rzucał na nich półcień. Twarz mężczyzny wyglądała upiornie i Tybald nie bardzo umiał skupić swoje myśli na czymś innym – tym bardziej wymagających przysięgach i obietnicach. Z mroku jego twarzy wyłamywały się tylko błyszczące nienaturalnie oczy i błyskotki. Złote bransoletki odbijając płomień świecy rzucały na ścianę tańczącą łunę.
Tybald poczuł, że zaschło mu w gardle i przeklął w myślach te ich diabelskie sztuczki. Tydzień temu dziesięć krów z jednej szampańskiej wsi przestało dawać mleko. Chciał dopytać czy to także jego sprawa, ale brakło mu śmiałości.
Z zamyślenia wyrwało go dopiero postawienie sprawy na ostrzu noża.
- Godzę się! – Rzucił może trochę zbyt gwałtownie i głośno, żeby można było udawać, że się nie wystraszył.
- Godzę się na wszystko – odkaszlnął i dodał już znacznie pewniejszym tonem.Tylko mnie nie zabijaj, pliska.
Ostatkiem silnej woli powstrzymał się, żeby nie odsunąć się od niego jeszcze dalej. Może i mężczyzna faktycznie wprowadzał nieco strachu w jego młode życie, ale przecież ponowne zwiększenie dystansu byłoby takie niegrzeczne! Kain był od niego sporo niższy i drobniejszy, a jednak podporządkowywał sobie całą przestrzeń komnaty.  Swoim zachowaniem, mimiką, gestami jednoznacznie dawał do zrozumienia, kto się bardziej liczy.

Gdy groźby przestały być potrzebne, twarz młodzieńca ponownie się rozpogodziła i nabrała niemalże przymilnego wyrazu. Kain wyciągnął rękę, żeby uspokajająco wygładzić policzek spłoszonego rycerza. Poczuł pod lodowatymi palcami szorstką skórę, która przyjemnie drapała. Miał dłoń kobiety, jakby przez te setki lat nie był zmuszony dzierżyć w nich miecza.
– Świetnie. Jeśli coś mi się stanie, to na twoją armię spadnie zaraza – doprecyzował jeszcze znów pokonując minimetr w stronę swojej ofiary. Bóg co prawda groził w piśmie, że jeśli ktoś skrzywdzi Kaina to spotka go kara, ale Najwyższy nieszczególnie specjalizował się w dotrzymywaniu słowa.
Kłamstwa przychodziły jednak wiecznemu chłopcu równie łatwo jak groźby. Palce wykreśliły linię szczęki i przy brzęczeniu złotych bransoletek znalazły się na jego szyi. Kain bez trudu wyczuł rozkosznie przyspieszony puls. Krew silnego mężczyzny w kwiecie wieku musiała smakować doskonale, o czym miał się już za chwilę osobiście przekonać.
– Ale jeśli mnie ugościsz i posłuchasz moich rad, to przysięgam, że za pięć lat rzucę ci Konstantynopol, a papież osobiście zrobi ci laskę – wsunął palec pod jego podbródek i zdecydowanym gestem zmusił go odchylenia głowy w tył oraz zaprezentowania apetycznie wyglądającej szyi.
– Sam rozumiesz… każdy pakt z diabłem musi zostać przypieczętowany krwią.