Po pierwsze - otwórz oczy!

First topic message reminder :

X to student, który jest święcie przekonany o swoich racjach. Nikt mu nie powie jak ma żyć. Problem w tym, że jest trochę bardzo samotny. Nie dość, że miał problemy w przeszłości, bo jego rodzice młodo zmarli, to jeszcze nie układa mu się z żadną kobietą, jego życie idzie zupełnie innymi torami niż planował. Ma niby kumpli, jakoś sobie radzi. Wśród nich jest Y, odkrywa on w sobie pociąg do X ale... na jego drodze stoi wiecznie banda dziewczyn! Któregoś wieczoru pod wpływem środków odurzających dochodzi do czegoś więcej między X i Y. X oczywiście to wypiera, nie chce się z tym pogodzić, odpycha od siebie tego przyjaciela jak tylko się da, ale Y w to brnie, nie daje się odsunąć.

Na to oświadczenie, nie mógł powstrzymać się przed uniesieniem brwi niemalże w pełnym podziwie dla takiego faktu.
- I każdy Włoch taki jest? Powinienem to jakoś sprawdzić? - Spytał i choć zachował przy tym niemalże kamienną twarz, wkrótce potem nie mógł powstrzymać delikatnego uśmiechu kryjącego się w kącikach jego ust. Droczenie się z Gaspare, obserwowanie jego reakcji, nawet wysłuchiwanie deklaracji, choć niekiedy dość trudne do przyjęcia tak po prostu, zazwyczaj były dla niego wyjątkowym źródłem jakiejś dziwnej satysfakcji, potępianego od wewnątrz wzruszenia, które sprawiało, że stopniowo faktycznie miękł. Nie mając też tej woli, aby faktycznie Ricciego skreślać, pozwalał mu się do siebie zbliżać coraz bardziej z każdym zdecydowanie nieobojętnym spojrzeniem i każdym określeniem podkreślającym to, że Eugene faktycznie nie był dłużej sam. Więcej, był z mężczyzną. Jego spojrzenie, zazwyczaj będące wybitnie wręcz wyzywające, na chwilę stawało się dużo łagodniejsze, niemalże zagubione pod tą świadomością. Nie potrzebował jednak wiele, aby z powrotem stać się sobą.
- Na pewno już tylko lenistwo. Mogę wtedy robić co najwyżej rzeczy nie wymagające zanadto aktywności. Możemy zagrać w coś jak te wszystkie gry o prawdomówności, jeśli to nie zrujnuje całego tego wyjazdu. - Powiedział z pełnym przekonaniem tonem, który jasno wskazywał, że choćby Gaspare faktycznie zamierzał coś znowu wymyślić, Francuz ma zupełnie inne plany. - Nie wiem w ogóle czy już przypadkiem mnie nie nadwyrężyłeś. Powinieneś oszczędzać siły kogoś tak delikatnego jak ja. - Dodał niby marudnie, prawdopodobnie nie pozostawiając wątpliwości co do tego, że znów tylko żartował. Nie trzeba było znać go nie wiadomo jak dobrze, żeby wiedzieć, że Lavoie absolutnie do delikatnych ani szczególnie wrażliwych nie należał.

Spojrzenie Gaspare po tych słowach mówiło wszystko. Na szczęście temat został szybko zmieniony. Eugene kusił swoją propozycją. Było wiele rzeczy, o które zawsze chciał zapytać. Na które nie pozwoliłby sobie w normalnych okolicznościach. W swojej otwartości nie bał się też tego o co mógł zapytać francuz.
- Możemy zagrać ale tylko jeśli jesteś na to gotowy.
Powiedział dając mu jednocześnie do zrozumienia, że wie o jego niedotykalskich strefach i, że może nie być gotów się w nich obnażyć.
- Może w ramach twojej delikatności pogramy w karty?
Zaproponował alternatywę.

Uśmiechnął się nieznacznie pod nosem, gdy tylko dostrzegł jego spojrzenie, nie mogąc się wręcz powstrzymać.
Wkrótce potem jednak nieco spoważniał. Jakkolwiek rozumiał, że Gaspare chciał być wobec niego ostrożny, czasem odnosił wrażenie, jakby prawnik postępował z nim jak z jajkiem. Całkowicie irracjonalnie czuł się wtedy, jakby faktycznie ktoś uznawał go za zanadto delikatnego, a to dawało efekt odwrotny do zamierzonego. Był zbyt dumny na takie rzeczy.
- Gdybym nie był gotowy rozmawiać z tobą otwarcie, raczej bym tego nie proponował. - Powiedział z lekkim wzruszeniem ramion choć całkowicie spokojnie, mimo wszystko z nieco wojowniczą, jakże typową dla siebie nutą w głosie.
- Możemy. W sumie dawno z tobą niczego nie wygrałem, więc może czas to nadrobić. - Odparł z lekkim, nawet nieco bezczelnym uśmiechem. Zaraz też sięgnął do kieszeni, jednak nie znajdując w nich tego, czego szukał, zaklął pod nosem po francusku.
- Nie wziąłem ze sobą żadnych papierosów.

Teraz to Ricci się uśmiechnął widząc jego minę.
- Sklep? Kupimy tobie fajki i karty.
Zapytał z uśmiechem nie schodzącym z twarzy.

Gdy wrócili do pokoju tak jak obiecał odsunął łóżko od ściany i poprzestawiał trochę meble żeby mogli swobodnie pograć w karty. W sklepie zaopatrzyli się też w jakieś wymyślne wino którego nazwy Gaspare nie znał za to Eugene pragnął mocno.
- Wino też otworzyć?
Zapytał francuza.