Niebezpieczna miłość

Ostatnie kilka miesięcy było dla niego ciężkie, gdyż do sieci wyciekł jego adres zamieszkania, a co się z tym wiązało wiele fanów zaczęła go nękać swoją obecnością. Postanowił więc zmienić lokum i wyjechał do oddalonego, niewielkiego miasteczka. Domek znalazł w bardzo dobrej cenię, dodatkowo był on też bardzo piękny, a i ogród miał bardzo duży, zadbany. Eh, domyślał się też, że by to miejsce zostało w takim stanie musi zatrudnić ogrodnika, bo każda roślina doniczkowa, nawet kaktusy w końcu umierała przez jego zapominalstwo.  Przyjechał do nowego domu wcześniej niż jego meble, a sam miał ze sobą tylko laptop i ciuchy. Podszedł do drzwi i otworzył je patrząc na te cudowne wnętrze. Niesamowite, pobudzające jego wenę. Przeszedł się po nim by następnie wyjść na ogród, gdzie usiadł na ławce i przyjrzał się pięknej roślinności. Przymknął oczy i wsłuchał się w szum wiatru. Było bardzo... cicho. Nie sądził, że kiedykolwiek będzie mógł wsłuchać się w dźwięki ciszy w swoim własnym domu. Chyba łatwo się przyzwyczai do nowego miejsca. Dodatkowo mieszkał na skraju miasteczka i miał bardzo blisko do lasu i jeziorka. Czego chcieć więcej? Zapalił papierosa i czekał na meble. Słysząc dzwonek do drzwi zmarszczył brwi, bo nie słyszał by coś jechało, ale leniwie ruszył do domu by otworzyć niespodziewanym gościom, którzy okazali się być sąsiadami. Co prawda został tylko przywitany i dano mu ciasto, bo państwo Rosse śpieszyli się do kościoła, ale to było zaskakująco miłe. Podziękował więc i ruszył do środka gdzie usiadł na schodach. Dopiero, gdy przyglądał się temu ciastu zrozumiał, że jest głodny, dlatego też zjadł kawałek.
- Bleh... nienawidzę ciasta cytrynowego - westchnął i odłożył ciasto na schody. Sięgnął telefon i zadzwonił by dowiedzieć się, kiedy będzie mógł się tu urządzić. Świetnie, meble dziś nie dojadą. Wstał i ruszył do miasta by poszukać jakiejś restauracji lub baru, gdzie miałby coś zjeść. Cokolwiek, bo inaczej zostaną mu tylko sklepy spożywcze lub tę nieszczęsne ciasto cytrynowe.

Sethowi udało się zamknąć projekt wcześniej niż zakładał. Dzięki niezastąpionej pomocy Aarona stojącego mu nad głową i wydzwaniającego bez przerwy Marshalla po raz pierwszy od dawna wyrobili się grubo przed ostatecznym terminem.
Miłe uczucie, ale nie zamierzał przywiązywać się do niego jakoś specjalnie. Złożył projekt i włączył przeglądane najczęściej portale plotkarskie od razu wyszukując interesujące go artykuły - żadnych nowych, a starych było tyle, co kot napłakał. William Queen unikał imprez i skandali, nie bywał na ściankach i nie robił ustawek, by rozreklamować swoje książki. Nigdy nie musiał tego robić. Seth wpatrywał się dłuższy czas w nieco rozmazaną twarz postaci sfotografowanej na ulicy i skrzywił się lekko. Ta jego obsesja zaczynała wymykać się spod kontroli i zaczęła stawać się irytująca.
"Zachowujesz się jak nastoletnia psychofanka Justina Biebera", wytknął mu ostatnio Aaron, kiedy po seksie zaczął przeglądać zdjęcia Williama zapisane na telefonie. Roześmiał się wtedy i wykręcił się jakąś całkiem sensowną wymówką, ale tak, obiecał sobie, że odpuści. Był dorosłym facetem, w nieźle zapowiadającym się związku, miał świetną pracę i zarobki, o jakich większość ludzi może tylko pomarzyć. Zerknął przez okno i uśmiechnął się. Jakiś czas temu wynajął ekipę do wybudowania basenu i już nie mógł się doczekać, kiedy będzie mógł w nim popływać.
Zamknął laptopa, wziął portfel i wyszedł z domu, by zrobić jakieś zakupy. Lodówka, jak zwykle, świeciła pustkami, kiedy wpadał Aaron albo Marshall, zawsze przychodzili z własnym żarciem albo zamówioną pizzą.
Choć z początku planował po prostu zrobić większe zakupy, zwyciężyło lenistwo. Odłożył je na później... na jutro... na kiedyś... i postanowił wpaść do pobliskiej restauracji, by zamówić coś na wynos. Po drodze trącił kogoś, wymamrotał coś pod nosem i poszedł zamówić swój tradycyjny zestaw. I czarną kawę. Dużo czarnej kawy.

On nie bawił się w związki, nie czuł takiej potrzeby. Może i miał kilka spotkań z kobietami, a także bliższych kontaktów, ale po dwóch nocach się kończyło, bo on... nie był zbytnio uczuciowy. Czy mu przeszkadzało to? Jak najbardziej nie. Lubił samotność i spokój, co prawda nie miał przyjaciół, ale jego redaktor często umilał mu czas wspólną kawą, lub rozmową o książkach. Co prawda sam Will nie był zbyt.. wygadaną osobą, ale o książkach mógł mówić godzinami. Niestety teraz nie miał z kim o tym porozmawiać, a redaktor będzie zapewne otrzymywać teksty tylko i wyłącznie przez internet, mimo, że obiecał co jakiś czas go odwiedzać.
Szedł nieco powolnie, mimo że był głodny, bo z reguły był dość leniwym melancholikiem. Błądził po mieście, aż w końcu trafił na jakąś restauracyjkę. Wszedł do niej, chcąc podejść do obsługi, ale ktoś go trącił. Westchnął i spojrzał na osobnika zmęczony.
- Nic się nie stało. - powiedział, głos miał nieco zachrypnięty i dość niski. Niestety nie należał on do tych "seksownych", jak i również przyjemnych dla ucha, przynajmniej w jego odczuciu. Zawsze w różnych wywiadach uważano, że brzmi jak wiecznie znużony życiem.
Nie myśląc już o mężczyźnie który chwilę temu go trącił, bo po co ma sobie zawracać i tak wiecznie bolącą głowę? Sam nie wiedział co zamówić, więc tylko polecił się kelnerki i usiadł przy pierwszym lepszym stoliku. Nawet w restauracji nie było jakoś bardzo tłoczno, więc nie musiał brać jedzenia do domu by nie wzbudzać zbyt dużego zainteresowania jego osobą. Sięgnął odruchowo po fajkę, ale kelnerka przypomniała, że nie wolno tu palić. No tak... Westchnął więc i wyciągnął swój notatnik opisując to miejsce, bo kto wie czy nie użyje tego w jednej z książek? Bardzo często tak miał, że opisywał miejsca, osoby lub sytuację, które widywał i to nie tylko jakieś bardzo nadzwyczajne, jak i również te bardziej codzienne. To jeden z powodów, przez które jego książki były tak bardzo realistyczne i wciągające, bo poza niesamowitą fabułą miały też elementy czegoś, czego każdy może być światkiem.

Niemal nie zwrócił uwagi na trąconego przez siebie mężczyznę. Był niższy i szybko, razem ze swoją burzą płomiennych włosów, oddalił się do stolika, więc Seth postanowił sobie nie zawracać nim głowy. Obdarował kelnerkę uroczym uśmiechem i zapłacił za zamówienie bezczelnie korzystając z karty stałego klienta zrobionej własnoręcznie przez dziewczynę, która z własnej kieszeni dopłacała do jego zniżki. Seth zwracał uwagę, był atrakcyjny, świetnie zbudowany, sympatyczny chłopak z sąsiedztwa. Przynajmniej raz na jakiś czas, gdy pojawiał się w okolicy rezygnując z dostaw pod sam nos i pragnąc odrobinę poegzystować wśród innych ludzi. Poczekał grzecznie na swoje zamówienie gawędząc z kelnerką i dopiero gdy je odebrał i obrzucił przytulne wnętrze wzrokiem, dostrzegł sylwetkę, na widok której niemal upuścił swoją idealną kawę. To nie mógł być przypadek. Nikt nie mógł być podobny do tego stopnia, bo William Queen był w oczach Setha najbardziej idealną osobą na świecie. Spędził godziny na uczeniu się każdego pieprzyka i znamienia ze zdjęć. Ułożenia jego włosów. Sposobu, w jaki przygryzał wargi, kiedy nikt nie patrzył.  
Ale co ktoś taki miał robić w dziurze takiej jak ta?
Seth niejednokrotnie próbował wyrwać się na spotkanie autorskie, ale jak dotąd nigdy mu się to nie udało. Minusy posiadania trzyosobowej firmy, w której było się zarówno filarem jak i podstawą. Zlecenia nie mogły czekać.  
Poczuł dreszcz przemykający zdradliwie wzdłuż kręgosłupa i dużo wysiłku kosztowało go, by się uspokoić. Nie wiedział. Co ON tu robił i na jak długo tutaj był, ale nie mógł przegapić podobnej szansy! Z drugiej strony przeczytał wystarczająco dużo artykułów, by wywnioskować z nich jedno – Will nie lubił być w centrum zainteresowania, unikał gazet i ciekawskich fanów. Seth musiał więc być ostrożny.  
— Mogę się przysiąść? — spytał bezczelnie wślizgując się na miejsce naprzeciw Williama. — Przepraszam, potrąciłem cię, nie chciałem wyjść na dupka — uśmiechnąć się rozbrajająco i obrzucił chłopaka zaciekawionym spojrzeniem — Nie jesteś stąd — stwierdził lakonicznie sięgając do swojego kubka z kawą. — Jesteś przejazdem?
Seth potrafił być czarujący, tak jak w tej chwili. Nikt nie mógł zarzucić mu nic ponad zwyczajną cierpliwość mieszczucha znudzonego życiem, który raz na kilka lat miał okazję poznać kogoś nowego, bo wszyscy inni w tym zapyziałym mieście znali się już od dawna.

Znowu nie czuł, że ktoś na niego patrzy, nigdy nie umiał się tego nauczyć. W szkole zawsze był niezauważalny, olewany i samotny, dlatego gdy zyskał sławę, nie umiał się przyzwyczaić do zainteresowania jego osobą. Dlatego też nic nie świadomy skupiał się na dynamicznym zapisywaniu w piękne słowa tego, co go otaczało. Mimo, że w teorii obserwował bacznie to pomieszczenie, to nie widział ludzi, którzy tu byli. Nie dostrzegł chłopaka który się zbliżał, był tylko on, kartka papieru, długopis i to pomieszczenie. Na pierwsze pytanie nie odpowiedział, możliwe że nawet go nie usłyszał, dopiero szuranie krzesła i chłopak siadający na przeciwko sprawiło, że leniwie uniósł głowę i swoimi szarymi oczami spojrzał na niego.
Na początku było tylko długie milczenie po jego pytaniach, rudzielec przyglądał się mu bardzo długo. Po ciszy dało się słyszeć głośniejszy oddech by w końcu otworzył usta.
- Mieszkam. Od dziś. Dopiero się wprowadziłem do domku niedaleko lasu. Całkiem ładna okolica. - mówił powoli i bardzo spokojnie, jak zawsze nie znużonym głosem, co było u niego bardzo charakterystyczne. Na wzmiankę o dupku nie odpowiedział, w końcu ta cecha jest bardzo ludzka i bardzo często spotykana. Znowu sięgnął do paczki z papierosami i już chciał zapalić ale przypomniał sobie znowu, że tu nie wolno. Chyba mógł zjeść w domu. Zaraz jednak przyszła jego porcja, więc podziękował cicho i zaczął powoli jeść ,patrząc w pewien niewidzialny punkt na stole.

Obserwował go z pewnym rozleniwieniem, jak drapieżnik, który po dłuższym polowaniu uwięził ofiarę, która jeszcze nie jest świadoma niewoli w jaką popadła. Mieszał zamówioną przez siebie kawę, choć wcale jej nie posłodził.
Gdyby to była normalna znajomość, jakiś przypadkowy facet, Seth już dawno pozostawiłby po sobie puste krzesło. Chodziło jednak o Williama, o TEGO Williama, którego skrawki życia śledził na każdy możliwy sposób. Wciąż nie mógł uwierzyć w to, że ma go przed sobą, na wyciągnięcie ręki zaledwie, kiedy przez kilka lat nie mógł dotrzeć na żadne spotkanie z nim. Roześmiał się w duchu, świat naprawdę musiał być bardzo mały.
William tu będzie mieszkał. Ba, mieszka. W tej małej, zapyziałej dziurze. Przyjechał szukać spokoju czy nowej inspiracji do kolejnej fenomenalnej książki? A może przyjechał z kimś…? To już się mniej Sethowi podobało, choć nie miał ku temu żadnych podstaw. Nie znali się, William nie znał jego, zazdrość i jej podobne odczucia były paradoksalne.
— Niedaleko lasu? W tym domu, który stał pusty? — Mężczyzna niemal zakrztusił się kawą. Przechodził tamtędy setki, tysiące razy. Sam mieszkał niewiele dalej i to była jedyna droga, którą mógł się dostać do centrum. — Hm, tak, to ładna okolica. Sam też mieszkam w pobliżu. — uśmiechnął się ciepło postanawiając, że nie da po sobie poznać, że wie kim jest nowy mieszkaniec miasta. Nie chciał go spłoszyć ani przestraszyć, ale nie oznaczało to, że pozwoliłby mu wymknąć się z rąk. Wolał udawać.
— Gdybyś chciał, żeby ktoś oprowadził cię po mieście, to ja chętnie. W okolicy nic się nie dzieje, to raczej… — przez chwilę szukał odpowiedniego słowa — senne miasteczko. Gdzie diabeł mówi dobranoc. Ach, w ogóle, przepraszam, jestem Seth. — wyciągnął w jego kierunku dłoń starając się wyłączyć myślenie rozhisteryzowanej nastolatki, że zaraz dotknie swojego idola. Wyglądał na naprawdę godnego zaufania młodego mężczyznę: uśmiechał się ciepło, był zadbany, przystojny, dobrze ubrany. Nie było absolutnie żadnego powodu, by się go obawiać.

Pomysł, że William mógłby mieszkać z kimś było dość... dziwne. Gdyby sam usłyszał takie pytanie zapewne by się rozśmiał... w duchu. Bardzo, bardzo głęboko w duchu. Był jedynakiem, a od trzech lat jego matka nie żyła, o czym było bardzo głośno w mediach. Na jego nieszczęście, bo to on miał ten wypadek i tylko on przeżył jako pasażer ich samochodu, ale zadziwiająco szybko się pozbierał, przynajmniej w oczach mediów. Co prawda do teraz czuł ból w sercu, jednak nie płakał, nie wspominał, nie było to w jego stylu, jednak jego książka wydana pół roku po wypadku była zadziwiająco wzruszająca, z tragicznym wręcz zakończeniem, co w sumie niby dla jego dzieł nie było czymś nowym, prawie nigdy nie dawał nieprawdopodobnie szczęśliwym zakończeń. W tej jednak książce, która po śmierci rodziców wzbudziła niesamowity pogłos medialny, wprowadził samego siebie i co dziwniejsze uśmiercił swoją postać, poprzez wypadek samochodowy spowodowany przez głównego bohatera, równie tragicznego, porzuconego przez żonę, z chorym synem. "Tylko geniusz byłby w stanie uśmiercić w powieści samego siebie", bardzo często wspominał sobie te słowa wypisane przez jednego z krytyków.
Wracając do sedna, z rodziną nie mógł się wprowadzić, dlatego pytanie go to by rozśmieszyło, nie był ani ciekawą, ani atrakcyjną osobą, by ktokolwiek mógł chcieć z nim być, a przynajmniej on tak uważał. Nie szukał nikogo, spędzał całe dnie przed komputerem pisząc i zatracając się coraz bardziej w swoim świecie.
Znowu jakby nie słyszał jego słów, milcząc całkowicie, po czym spojrzał na niego. Znowu zaczął coś notować, tym razem opis mężczyzny, który go zaintrygował nieco.
- Gdyby nie był pusty, nie mógłbym w nim zamieszkać. - spostrzegł nie komentując kolejnej części bo... niezbyt go interesowało miejsce zamieszkania młodzieńca, co prawda wyglądał na dobrego człowieka, ale Will nie szukał znajomych.
Znowu po słowach Setha panowała chwilowa cisza, tym razem dużo krótsza jednak.
- William Queen. - przedstawił się bardziej oficjalnie z nawyku, nie by się chwalić i zamyślił chwilkę. W sumie nadal nie wie gdzie tu jest jakiś market do zrobienia zakupów i bank, więc... - Jeśli to nie problem. - złapał jego rękę i uścisnął ją delikatnie. Jego dłonie były smukłe i zgrabne, skóra zadziwiająco delikatna, a cera bardzo blada. Po raz pierwszy szare, zmęczone oczy spojrzały wprost na mężczyznę.