Nightcall.

Dorian musiał opuścić głowę, kiedy tylko usłyszał głos Jamesa, w innym przypadku ten mógłby zauważyć jak jego policzki nabierają lekkiego koloru, a oczy zachodzą mgłą. To było takie znajome, to uczucie, kiedy serce podskakiwało mu do gardła, by za chwilę wpaść w szaleńczy bieg. Spotykał się potem z wieloma mężczyznami, ale żaden nie wywoływał w nim takiej reakcji jak James po choćby godzinie spędzonej osobno.
A teraz jego organizm, na fali fałszywego przyzwyczajenia, bo czegóż by innego, reagował jak niegdyś w sposób głupi, zdradliwy i zupełnie nieadekwatny do sytuacji.
— Mogłeś chociaż odpisać — wymamrotał i zabrzmiało to tak, jak brzmiało zawsze wtedy, kiedy Adler po wyjeździe nie miał czasu zerknąć na telefon. Głos pełen wyrzutów, do których nie miał żadnych podstaw ani tym bardziej praw. Vane przygryzł wargę i rozluźnił się lekko. Dziś nie było sensu się spinać, ich współpraca była wystarczająco stresująca, nie musieli sobie jeszcze dokładać na każdym kroku, a ten wspólny obiad miał być wstępem do udanej współpracy. Przecież to nie tak, że nie mogli się dogadać. Przeszłość została z tyłu, pozamykali pewne rozdziały i nie wracali już do nich.
Wyrzucił peta i przydeptał butem ruszając za Adlerem. Szybko się z nim zrównał wciskając ręce w kieszenie, a głowę w ramiona, by ograniczyć ilość kropli wślizgujących się pod ubranie.
Żaden nie zaproponował poczekania na autobus czy chociażby wzięcia taksówki. Żaden nie zabrał kierowcy, choć ci byli na każde ich wezwanie, Vane miał możliwość wyciągnięcia o drugiej w nocy swojego szofera z łóżka jedynie po to, by ten podrzucił go do oddalonego dziesięć metrów sklepu, a sądząc po statusie i osiągnięciach Adlera, ów również nie powinien był mieć z czymś takim problemów. Jednak żaden z nich nie zdecydował się na transport, zupełnie jakby chcieli do minimum ograniczyć liczbę osób, które widziały ich razem.
Dorian czuł się jakby robili coś złego.
Jakby jedyną osobą, która powinna była ograniczyć kontakt z Jamesem był on sam.
— Nawet nie będę pytał w jakich okolicznościach słyszałeś o tym miejscu i kto co tutaj robił — uśmiechnął się ciągając z ramion wilgotną kurtkę i przeczesał palcami mokre włosy. Podobało mu się tutaj, sam nie wiedział czy bardziej wystrój, czy chodziło o słodki zapach przypraw, kawy i kadzidełek zmieszany ze sobą czy o sączącą się leniwie z głośników muzykę.
Zajęli jakieś miejsce, Dorian wybrał jakiś kącik, choć wybór miejsca zostawił Jamesowi. Niedbale rzucił na wolne krzesło kurtkę i zostawił go samego kierując się do łazienki. Pochylił się nad umywalką wpatrując się w swoje odbicie w lustrze. Z kabiny wyszedł jakiś mężczyzna, przeszedł obojętnie obok, dopiero po chwili chyba skojarzył znajomą twarz. Zanim zdołał cokolwiek powiedzieć, Doriana już nie było.
Spotykanie się z ludźmi… delikatnie mówiąc wytrącało go z równowagi. Jego życie w ostatnich latach stało się skomplikowane… Wszyscy patrzyli jak porusza się na oślep nad przepaścią, czekali na jeden fałszywy ruch, na silniejszy podmuch wiatru. Czekali aż znowu spadnie, bo jego dno było trampoliną do szczęścia dla innych. Wiedział, że nikt nie czeka na jego sukces, bo porażka i osobista tragedia była znacznie bardziej opłacalna.
— Uch, nawet nie wiesz jak dawno nie piłem dobrej lat… — …te. Urwał wpatrując się tępo w przyniesiony przez kelnera napój. Dlaczego, do diabła, przeszłość musiała się mieszać z teraźniejszością? Dlaczego ten kretyn musiał zachowywać się tak, jakby zupełnie nic się nie stało, jakby wciąż pamiętał wszystko o Dorianie, znał każdy jego gest, jakby potrafił przewidzieć następne słowo, a przy tym dawał do zrozumienia, że nie ma to jednocześnie żadnego znaczenia. — Mmm… Możemy coś od razu zamówić? Nic dzisiaj nie jadłem, mój agent patrzy mi na ręce, jak tylko znajduję się w pobliżu jakiegoś jedzenia. — Prychnął i przewrócił oczyma wsadzając nos w swoją kartę — gdyby nie on, nie udałoby mi się schudnąć do tego filmu — dodał po chwili jakby czuł potrzebę bronienia swojego kochanka. Adler nigdy nie lubił, gdy Dorian poświęcał się do ról bardziej niż powinien, ciągle zwracał mu na to uwagę. Vane normalnie był dość szczupły, więc naprawdę…
— Dzięki, że zgodziłeś się na spotkanie — Odezwał się wreszcie, gdy złożyli zamówienie i mury w postaci menu zostały im zabrane, więc nie mogli się już więcej przed sobą chować. — Chciałem obgadać kilka scen, wiesz… —zawahał się, ale nie musiał mówić tego na głos. Pocałunki, seks. Jakakolwiek bliskość. Pewne rzeczy mogli zagrać dublerzy, ale kiedy film opierał się na namiętności i pożądaniu?
— Nie wszystko możemy udawać — dodał po chwili mocno skrępowany.

Dorian nie mógł bez końca unikać patrzenia w oczy dawnemu kochankowi. Kelner krążył wokół nich co chwilę starając się zerkać na nich ukradkiem, ale wychodziło mu średnio i Dorian zaczął się irytować. Już wcześniej jego nerwy były napięte jak struny, najlżejszy, nieuważny dotyk mógł sprawić, że pękną. Tylko Adler wiedział jak się z nim obchodzić… Kiedyś. Kiedyś, zanim szarpnął wszystkimi pozbawiając Doriana pozbawionego tchu.
Vane posłał mężczyźnie wściekłe spojrzenie, na co ten zatrzymał się w pół kroku i zawrócił do kuchni.
— Nie przepadam za słodkim — zmarszczył brwi w odpowiedzi na wzmiankę o deserze. Nie jadał ciast od dłuższego czasu, bycie na ciągłej diecie eliminowało większość przyjemności, wśród których słodycze były największym wrogiem. — Mniejsza, domówimy coś potem. A co do dublerów — Dorian zamyślił się i zamieszał swoją latte długą łyżeczką, którą po chwili wyjął i wsadził sobie do ust oblizując ją dokładnie. Przez chwilę milczał skupiając na sobie nie tylko spojrzenie Jamesa. — Podejrzewam, że i tak by nie przeszli, bo ten film to takie soft porno z aspiracjami i fabułą, ale wciąż za dużo w nim kontaktu fizycznego. Dublerzy nie mają sensu o tyle, że musieliby zagrać większość. — uderzył łyżeczką o zęby i wargę, wciąż się nią bawił. Kelner obserwował go z taką miną, jakby miał zamiar tę łyżeczkę złapać jak tylko wyjdą i samemu wylizać albo sprzedać na Ebayu na astronomiczną kwotę. — I nie musisz mnie uspokajać, nie stresują mnie. Pewnie nie wiesz, ale grałem w kilku gejowskich filmach i mam małe doświadczenie, i rzadko kiedy korzystam z pomocy dublerów. Praktycznie nigdy, chyba że scena przerasta moje fizyczne możliwości, ale staram się przygotować do filmu w każdym możliwym aspekcie. — Drgnął gdzieś w środku, ale udało mu się zachować kamienną twarz. Widziałeś i czułeś. Kurwa. Dojrzały Dorian, oaza spokoju, samozaparcia i wstrzemięźliwości miał ochotę na samą myśl o tym co ich czekało wsadzić sobie rękę w spodnie. Żeby James mu…
Możliwe, że policzki nabrały lekkiego koloru, ale Dorian zanurkował w swojej kawie. W samą porę, bo na stolik wjechały zamówione dania; kelner odważył się i zanim podał im sztućce poprosił obu o autografy. Vane nie robił problemów i nie wszczął awantury, podpisał się i udał, że nie widział błysku flesza gdzieś z rogu sali. Jednocześnie jednak wstrzymał oddech i lekko przybliżył się do Jamesa, jak dawniej. Jak wtedy, gdy mógł na niego liczyć w każdej sytuacji.
— Um… tak… To będzie zabawne. Spotkanie po latach, co? — Miało to wyjść zabawnie i lekko, ale w rzeczywistości nieudany żart zawisł między nimi złowrogo. Żadnemu nie było do śmiechu, a już na pewno nie Dorianowi. — Spoko, nauczę się roli na pamięć, żeby nie walnąć w ciebie jakimś dziwnym tekstem podczas sceny pocałunku. Albo jak będziesz na mnie leżał — Nie, to również nie wyszło dobrze. Pamiętał wcześniej kręcone sceny, nieważne jak luźno podchodzili do nich aktorzy, to wciąż było leżenie na sobie całkiem nago i symulowanie pewnych ruchów. Boże… Będzie się musiał zaopatrzyć w jakieś leki rozluźniające i otumaniające, by jakoś to przetrwać… z godnością…
— Z pozdrowieniami od menedżera, wino na nasz rachunek. — Zadowolony z siebie kelner położył na stole drogie, czerwone wino oraz dwa kieliszki. Skłonił się i odszedł zadowolony z siebie nie widząc twarzy Doriana, który miał minę, jakby coś w niego uderzyło. Wszelkie kolory odpłynęły s jego twarzy i odsunął się wręcz na krześle.
— Przecież nie piję. Wszyscy wiedzą, że nie piję… — powiedział szeptem. Na bankiecie bardzo uważał, by nikt go nie zobaczył, a teraz… — Wyrzucą mnie z ekipy, jeśli pojawi się plotka, że… — spojrzał na Jamesa z wyraźnym przerażeniem łapiąc go za rękę, domagając się reakcji, pocieszenia… czegokolwiek… ale w tym momencie po raz kolejny błysnął flesz aparatu, a Vane nie panując nad sobą, jak zwykle działając pod wpływem emocji złapał wino i rzucił nim o ziemię.
— Jak możesz przynosić komuś wino, wiedząc, że jest na cholernym odwyku! Tak, na odwyku! Oddawaj to! — skierował się teraz do osoby, która zrobiła zdjęcie. Facet był postawny i dwa razy większy od Doriana, ale to aktorowi wcale nie przeszkodziło w rzuceniu się na niego. — To wy mi zniszczyliście życie, tymi wszystkimi zdjęciami. Nie piłem, usuń to zdjęcie, i poprzednie też!
Nieszczęście wisiało w powietrzu.

Atak nieopanowanej histerii wisiał już w powietrzu, wystarczyły ułamki sekund… Ale nie nastąpił. Pojawiło się za to gwałtowne spięcie mięśni i chwilowe trudności w oddychaniu. Dorian musiał użyć całej swojej siły w to, by nie zapaść się nagle w przeraźliwie znane ramiona. Całe lata cholernej walki z samym sobą i nałogami, całe lata pełzania po dnie i wspinania się mozolnie w górę. Wywalania setek gazet z fałszywymi oskarżeniami  i głupimi plotkami. Całe lata oduczania się numeru telefonu Jamesa, zapominania jego dotyku, głosu i zapachu, porannych nawyków. Żeby w ułamku sekundy poddać ciało pod jego dotyk.
Miał wrażenie, że już nigdy nie przypomni sobie jak oddychać, zakaszlał lekko czując wręcz ból w okolicach mostka. Mimowolnie odsunął się od Jamesa, bo jego bliskość sprawiała, że czuł się rozwalony bardziej niż przed momentem. A to nie pomagało w ukojeniu nerwów i uspokojeniu się.
Jego ręka przesuwająca się w dół kręgosłupa… Vane miał ochotę wygiąć się ku niej niczym kot spragniony pieszczot, do tego stopnia, że wręcz go to sparaliżowało. Tyle pracy…!
A jednak wystarczył tembr jego głosu, spokojny ton i spojrzenie zdolne kruszyć kamień, tylko James, James Adler był w stanie uciszyć najprawdziwszą burzę w jednej chwili. I nic się znowu nie liczyło, gdyby tylko to było takie proste… Naprostowanie dróg, odbudowanie spalonych mostów… odebranie setek połączeń, które zignorował i cofnięcie wiadomości, które wysłał…
— Tak, poplamiłem koszulę… — powiedział cicho wycofując się odrobinę. Nie chciał patrzeć ani na kelnera, ani na mężczyznę, który zrobił zdjęcie, zostawił ich Jamesowi, który jak zawsze był czarujący i ujmujący. Doskonały w sklejaniu tego, co Dorian rozpierdolił.

— Przepraszam, ja naprawdę nie wiedziałem… nie jestem żadnym reporterem, chciałem mieć tylko wasze zdjęcie… nie zamierzałem sprzedać go do żadnej gazety. Uwielbiam pana, panie Adler, tak samo jak pana Vane’a… nie stać mnie na prawników — mężczyzna wyglądał na szczerze skruszonego, ale trudno było stwierdzić czy naprawdę nie udawał. — Usunę zdjęcie — Podsunął Adlerowi swojego smartfona i na jego oczach wcisnął DELETE.
Dorian jak zwykle miał skłonności do histerii.
Kelner zerkał na nich co chwila pozornie zajęty sprzątaniem bałaganu. Rozbite szkło chrupało mu pod nogami, a wino znajdowało się dosłownie wszędzie. To raczej nie był jego wymarzony dzień w pracy, podobnym klientom pewnie pluł do posiłków i Adler naprawdę musiał mieć maksimum uroku osobistego, by uspokoić całą tę sytuację oraz ludzi biorących w niej udział.

Dorian z nieskrywaną ulgą zamknął za sobą drzwi łazienki. Miał gdzieś umoczony winem rękaw, samo zbliżenie go na wysokość twarzy powodowało reakcję zbliżoną do torsji zmieszaną z niezrozumiałym pragnieniem. Miał ochotę się napić, jak cholera. Zdarzało mu się to podczas trwania odwyku i po tym co właśnie zaprezentował, gdy kilka dni wcześniej pokazał się Jamesowi na bankiecie w stanie wyraźnie wskazującym… Nie, to wszystko była jego wina.
Vane pochylił się nad umywalką i przemył lodowatą wodą twarz, potem pod strumieniem zanurzył rękaw koszuli próbując wywabić plamę. James go tu wysłał.
James przyjdzie i nie pozwoli, żeby Dorian wyszedł z łazienki sam narażony na ostrzał oskarżycielskich spojrzeń.  Na pewno.

Dorian odczekał kilka pierwszych minut pochylając się nad umywalką i wpatrując w swoje pobladłe odbicie. Kogo widział James patrząc na niego? Widział przeszłość, kogoś, na kim mu zależało i kogo kochał w tych przyćmionych, podkrążonych oczach? Czy czasem sobie… przypominał? Czy po prostu widział w nim zmęczonego życiem, zniszczonego nałogami i wspomnieniami faceta, którego najzwyczajniej w świecie było mu żal, nad którym się po prostu litował?
„To drugie”, stwierdził po kolejnych kilku minutach, gdy pewność, że mężczyzna nie przyjdzie do niego, urosła do bardziej oczywistych rozmiarów i nie wiedzieć czemu bardzo go to… Chwilowa euforia, która zaczęła się w nim budzić, gdy James wstawił się za nim bez mrugnięcia okiem, nagle oklapła, zniknęła bez żadnego śladu. Jakby nagle zgasło w nim coś, co na krótką chwilę przebudziło się po raz pierwszy od wielu lat.
Zaprał koszulę restauracyjnym mydłem i wysuszył pod suszarką do rąk, mimo wszystko przez cały czas zerkając w stronę drzwi. Na moment serce mu zamarło, gdy te się otwarły, ale to tylko jakiś obcy mężczyzna wśliznął się do środka nie poświęcając Dorianowi nawet krótkiego spojrzenia.
Vane westchnął i uznawszy, że minęło już wystarczająco dużo czasu, by dać Jamesowi dziesięć szans na przyjście do niego albo poderwanie wszystkich obecnych w restauracji, opuścił łazienkę. Gotów do poniesienia konsekwencji i serii przeprosin, został zmieciony jednym spojrzeniem i jednym gestem. Pociągnięty na zaplecze i na tyły restauracji, z obijającą się gdzieś w tyle głowy myślą, że nie przeprosił, że zrobił z siebie diwę, i że… Że James po nim posprzątał. Jak, kurwa, zwykle. Jak wtedy, gdy ogarniał go nawalonego podczas jednego z wywiadów, którego udzielali poważnej gazecie tłumacząc go wysoką gorączką i skutkami ubocznych leków. Jak wtedy, gdy Dorian zwiał z sesji zdjęciowej przez okno w kiblu twierdząc, że fotograf próbował go macać, podczas gdy ten po prostu próbował wyciągnąć mu kij z tyłka i ustawić w odpowiedniej pozie całkiem niewinnie. Jak wtedy, gdy zaliczył stłuczkę po wypaleniu trawy i James przyjechał po niego i wziął na siebie odpowiedzialność.
Zawsze go ratował. Zawsze, pieprzony Kapitan Ameryka z sercem na dłoni, kurwa jego mać. Nic dziwnego, że nie potrafił bez niego oddychać.
— Chciałem przeprosić! — zaoponował zabierając mu rękę trochę zbyt panicznie. Zmarszczył brwi i odetchnął — Znaczy, ciebie też przepraszam. Jestem strasznie drażliwy na tym punkcie, gdyby ktoś zobaczył, że piję miałbym kłopoty. Gdyby zrobił nam zdjęcie z butelką wina na stole nikt nie zatytułowałby artykułu „Spotkanie starych przyjaciół” albo „Adler smakosz eleganckich trunków”, tylko „Vane znów pije”. — przewrócił oczami zdając sobie sprawę, że nie dalej jak parę dni temu napił się wina na bankiecie dotyczącym promocji filmu. Ale wtedy nikt poza Jamesem go nie widział.
Ruszyli powoli, chłód upewnił Doriana w tym, że nie do końca dokładnie dosuszył koszulę, ale nie miało to żadnego znaczenia. Nie musiał zwracać na takie rzeczy uwagi. Nie w tej chwili, gdy wpatrywał się w drugiego mężczyznę, który naprawdę, ale to naprawdę dokładał wszelkich starań, żeby poprawić mu humor. Na próżno, bo takie zachowanie wciskało go coraz głębiej w mały ciasny i ciemny kąt, wpychało w ramiona depresji i trudnego do przeskoczenia żalu i tęsknoty. Ale doceniał to, naprawdę.
— Pięćdziesiąta piąta. Na początku. Niedaleko — rzucił niedbale nawet nie próbując udawać, że nie chce, żeby Adler go odprowadzał. Kurwa, spotkali się po latach, po tym co przeszli, i mimo wszystko, znowu pozwalał sobie na to, żeby James tak naturalnie wskoczył na miejsce jego oparcia, kogoś, kto zawsze jest. — Ech, co — Gdy sens słów mężczyzny dotarł do niego, Dorian zatrzymał się jak wryty. Znowu lawina wspomnień poruszona nieopatrznym słowem. — Pamiętam go — powiedział ostrożnie — Tak samo jak to, że kiedyś po pijaku faktycznie chcieliśmy to zrobić — kącik jego ust drgnął, ale trudno byłoby nazwać to uśmiechem — ale racja, wyglądasz jak gwiazda porno. No i marzenie naszego znajomego kamerzysty prawie się spełni, ostatecznie i tak będziemy na granicy pornosów. Pomijając fakt, że wszystko będzie udawane — Nie mógł się powstrzymać przed drobną złośliwością, ale myśl, że wkrótce będą… Nie, nie myśl o tym, nie teraz.
Gwałtownie złapał Adlera za ramię, jak zwykle w ten porywczy dla siebie sposób, i przyciągnął do siebie. Serce zabiło mu mocniej, kiedy ich ciała obiły się o siebie, więc prewencyjnie niemal w tej samej chwili sam od niego odskoczył. Na pytające spojrzenie Jamesa odpowiedział swoim wskazując mu latarnię, która niemal wyrosła im na drodze, a idący tyłem nie miał prawa jej zauważyć.
— Ech, wracając do naszej rozmowy — tym razem Jamesowi nie mogło się wydawać, te miękkie usta rozciągnęły się w delikatnym uśmiechu, i nawet jeśli ten nie obejmował oczu, to wciąż nadawał jego twarzy… Prawie wyglądał jak dawny, szczęśliwy Dorian, zgubiony gdzieś lata temu. — Skoro żaden z nas nie zamierza korzystać z pomocy dublerów, to może ustalmy jakieś hasło, czy coś, gdyby któryś z nas nie dawał rady — Bardziej ja niż ty — Albo jak się zrobi krępująco czy coś. I… tu mieszkam. Niedaleko, co? Ale możemy się jeszcze przejść do sklepu, zrobiłbym zakupy, a ty dobrze wyglądasz w roli mojego ochroniarza. Postawię ci piwo za fatygę, ale nie zaproszę do środka, bo półnaga sprzątaczka, którą zwykle wynajmuję ma dziś wychodne i nie zdążyła posprzątać. — Gadał, gadał, gadał. Jak bardzo musiał być zdenerwowany, to wiedział tylko James, który wciąż musiał pamiętać, jak gadatliwy się Dorian stawał, gdy czymś się stresował.

Pewien rodzaj rozbawienia wkradł się na skupioną i poważną dotychczas twarz Doriana. Vane prychnął wręcz krótki, urywanym śmiechem i natychmiast zasłonił sobie usta, jakby ów wybuch miał mu w czymś zaszkodzić. Pozornie do niego nie pasował, do smutnego, porzuconego i załamanego chłopca, ale przez ułamek sekundy jego jasne oczy znów były jasne i pełne tych znajomych iskierek.
— Jak uważasz. Mogę rzucić zwykłe „spierdalaj”, ale mówię to w filmie tyle razy, że pewnie nie odróżniłbyś tego od scenariusza. — westchnął idąc za Jamesem jak potulny kociak za matką. Nie potrafił mu się sprzeciwić, powiedzieć NIE, nawet jeśli patrzenie na niego zbyt bolało. Jakby sytuacja z restauracji nie wymagała zimnego prysznica i długiego lizania rozdrapanych nagle ran, nie, nie, kiedy mógł je drapać dalej znając konsekwencje późniejszego bólu i dotkliwszego swędzenia. Celowo wchodził w paszczę lwa, specjalnie lgnął do ognia wciąż jeszcze pamiętając ból poprzednich poparzeń. Ale kiedy patrzył w jamesowe oczy, w jego znajomy uśmiech, nie potrafił o tym myśleć. To wszystko było tego warte, nawet jeśli w życiu nie chciałby już tego dla siebie.
Nie. Nienawidził go.
Zostawił za sobą i nigdy nie chciałby do tego wracać.
Ale, patrząc prawdzie w oczy, Adler był najlepszą i najprawdziwszą rzeczą, jaką Vane kiedykolwiek mógł posiadać.
— Pakujesz je dla mnie czy dla siebie? — zmierzył Jamesa wskazując mu rzeczy, które wsadzał do koszyka. — Nie potrzebuję twoich rad, nie jem dużo, firma cateringowa przywozi mi specjalnie zbilansowane posiłki. — Właśnie widać było efekt tychże posiłków, wychudzony Dorian będący cieniem nawet samego siebie. Jego skóra zdawała się być wręcz półprzezroczysta, tym bardziej zaskakiwał fakt, jak wiele siły potrafił włożyć w uścisk.
Nieoczekiwanie właśnie zacisnął palce na nadgarstku Adlera i wciągnął go w alejkę z żarciem dla zwierzaków. Na jego zaskoczone spojrzenie odpowiedział przyłożeniem palca do ust.
— Mój agent… — westchnął pochmurniejąc. Sprzeczka z poprzedniego dnia wciąż wisiała nad jego głową i nie miał ochoty na kontynuację, a ta niechybnie by nastąpiła, gdyby James zobaczył go w towarzystwie… Jamesa. O tej godzinie Dorian powinien kończyć swój posiłek i iść na siłownię dla utrzymania formy, zakupy w osiedlowym sklepie i koszyk wypchany słodyczami i winem (bo to podrzucał cały czas) nie świadczył najlepiej o nowych zwyczajach. Na dodatek koszula Vane’a, choć uratowana w restauracyjnej łazience od trwałej plamy, była niechlujna i pomięta.
Dorian przysunął się do Adlera tak, że niemal stykali się klatkami piersiowymi i spojrzał na niego nieco z dołu.
— Dzięki za pomoc. — Dorian uśmiechnął się bezczelnie i wcisnął Jamesowi do ręki plik banknotów. Czyżby domyślał się, że Adler sowicie zapłacił właścicielowi restauracji i fotografowi w ramach zadośćuczynienia? Może widział jak mężczyźni ukradkiem liczyli pieniądze i połączył fakty? Zanim jednak James mógł zaprotestować, Vane uciekł mu z zasięgu wzroku i skierował się w stronę agenta.
Wyglądało na to, że zaczęli się kłócić, Dorian wyglądał przy mężczyźnie jak zbity pies. Agent złapał go za ramię i mocno szarpnął niemal siła wypychając ze sklepu, ale na zewnątrz objął go mocno i pocałował. Do domu wrócili obejmując się, choć Dorian nie mógł odżałować wina pozostawionego w koszyku Adlera.
Rugby, tak?
Szkoda, że nie działało, kiedy trzepał sobie pod prysznicem.

Dorian, niczym feniks z popiołu, wstawał każdego ranka. To odradzanie i wieczne zapominanie. Zdolność tłumienia, wieczne pozory i wyjątkowo skuteczna maska; tylko to pozwalało mu przeżyć kolejny koszmarny dzień. Potrafił napełniać płuca powietrzem jeszcze tylko dlatego, że już dawno zapomniał, że można się łudzić w jakiejkolwiek kwestii.
Opuszczenie gardy, zwieszenie ramion i pochylenie głowy było po prostu prostsze i mniej bolesne. Przez ostatnie lata tę uległość opanował do perfekcji i, co gorsza, ta zupełnie mu w życiu wystarczała. Był z Jamesem, bo tak było wygodniej. Bo ten nim kierował. Mówił kiedy się uśmiechać, kiedy płakać, kiedy przepraszać i kiedy i co udawać. Mówił mu co zrobić, co ubrać i co powiedzieć.
Całkowita bierność, która była mu obca przy Adlerze, teraz całkowicie opanowała jego życie. To było proste i bezpieczne Opłacalne. Zwracające się w setkach tysięcy dolarów za wywiady, sesje i bankiety.
Próbował to sobie powtarzać wpatrując się w oczy byłego kochanka na środku planu.
Cisza z jego strony po raz kolejny trwała za długo i po raz kolejny musieli przerwać zdjęcia.
Vane miał wrażenie, że zwróci wczorajszą kolację. Śniadania nawet nie ruszył i wyglądał rzeczywiście jak przerażony, doprowadzony do granic bohater, którego grał.
Poprawka.
Wcale nie musiał grać.
To było kolejna próba, a Dorian miał wrażenie, że zaraz zemdleje z nerwów. Na samą myśl, że w następnej scenie, że lada chwila… Kurwa mać…
Włożył cały wysiłek w zachowanie chłodnego wyrazu twarzy i mało nie padł słysząc „dobrze, dalej” w miejsce spodziewanego „stop”.
Odgarnął włosy i uśmiechnął się w pewny siebie, bezczelny sposób, przez cały czas wpatrując się w twarz Adlera. Postaci, którą grał.
— Nie powinien pan… Nie powinieneś… — zrobił krok w tył nabierając powietrza, gdy ramię filmowego szefa objęło go w pasie. Kamera zrobiła ujęcie na jego twarz, więc spuścił wzrok starając się nie myśleć o tym, że jego zwykle blade policzki tym razem nie potrzebowały żadnej charakteryzacji dla imitacji zawstydzenia. Drgnął czując na swoim powietrze ciepły podmuch powietrza…
Rugby… Rugby! Rugby, kurwa!
Złapał Adlera za krawat przyciągając do siebie i przylegając do jego ciała własnym tak ściśle, jakby byli dwoma przeciwnymi biegunami magnesu. Rozchylił usta pozwalając językowi byłego kochanka wsunąć się do ich wnętrza i pozwolić mu na sianie spustoszenia nie tylko w jego ciele, ale i umyśle. Możliwe, że w którymś momencie zupełnie zapomniał o scenariuszu, ale nikt im nie przerywał, nikt nie mówił dość, tylko patrzyli… Patrzyli na ten nagły ogień, na upokorzenie Doriana, na rozpacz i tęsknotę, na chwytanie się Jamesa i przeszłości resztką sił. Westchnął pozwalając, by pocałunek przeradzał się w coś głębszego, intensywniejszego, żeby…
— Ekhm… — Chrząknięcie usłyszał niemal przy swoim uchu. Niemal odskoczył od Jamesa; odepchnął go zdecydowanie i spojrzał na reżysera z autentyczną paniką w oczach.
— Vane, doceniam twoje zaangażowanie, ale to jeszcze nie ten moment. Jesteś molestowany przez szefa. Chcesz coś osiągnąć, niekoniecznie przez łóżko, przynajmniej nie na tym etapie. Zachowanie szefa cię dezorientuje i obrzydza. Próbujesz go odepchnąć i przywołać do rzeczywistości. On ma żonę, poukładane życie. Ty nie chcesz wyjść na dziwkę. Gotowy?
Vane kiwnął głową, ale na widok zbliżającego się Adlera poczuł, że kręci mu się w głowie. Sam krzyknął „stop” i wybiegł z planu.
Reżyser skwitował to jedynie krótkim wzruszeniem ramion. Pracował już niegdyś z Vane’m i wiedział, że o ile jego zachowanie bywa kłopotliwe, o tyle zyski z filmów z nim potrafią to wynagrodzić. Zarządził półgodzinną przerwę.
Dorian wyleciał na zewnątrz ignorując szare, smarkające deszczem niebo. Drżącymi rękami usiłował rozpalić papierosa, ale na próżno.
Nie przewidział tego, sądził, że może być ponad to. Że sobie poradzi, że nie będzie uczuć i wspomnień. A tymczasem zupełnie zapomniał o scenariuszu i fabule i… I wcale nie uspokajało go to, że James mu nie przerwał, że kontynuował i pozwalał mu na to wszystko.
 

Właśnie tego typu słów Dorian panicznie się bał. Oznaczały bowiem, że jego, jak sądził, solidna fasada okazała się równie ulotna co dym z papierosa. Tak naprawdę nie miał już gdzie uciekać. Został zapędzony pod ścianę i szafował się ucieczką wzdłuż niej ze świadomością, że prędzej czy później będzie musiał się zatrzymać i stanąć twarzą w twarz ze wszystkim, co od lat spychał na samo dno podświadomości.
Przełknął nerwowo ślinę i odpowiedział Jamesowi niedbałym kiwnięciem głowy starając się nie myśleć o tym czy usta Adlera są równie nabrzmiałe i wilgotne co jego własne.
Nerwowo ścisnął hotelową słuchawkę i spojrzał na swojego partnera rozwalonego na kanapie przez wielkim plazmowym telewizorem i raczącego się Bourbonem podczas oglądania jakiegoś tandetnego porno. Przewrócił oczami.
— To chyba nie jest dobry pomysł. — szepnął tak, by agent go nie słyszał.
— Vane, skarbie, jak już skończysz rozmawiać zadzwoń i zamów coś do jedzenia — Ton głosu mężczyzny wywołał ciarki na plecach u Doriana. Nie lubił takich wieczorów, nie lubił, gdy James agent spychał go do roli zwykłej podrywki z baru i ignorował go, gdy chciał rozmawiać albo wyjść.
— Dobra, przyjdę. — powiedział jeszcze ciszej i zanim odłożył słuchawkę, rzucił do niej z naciskiem — Poczekaj.
Nie mógł odwlekać tej rozmowy, gdyby odmówił, nazajutrz i tak stanąłby twarzą w twarz z Adlerem. Lepiej uporać się z tym od razu i…
Mógł z nim przecież porozmawiać na planie podczas przerwy. Po skończeniu zdjęć. A nie o pierdolonej dziesiątej w nocy, kiedy nie wypadało już dzwonić, a co dopiero spotykać się z byłymi kochankami.
Żołądek Doriana zacisnął się w supeł. Jakaś część jego pragnęła, by partner rozbudził się i zabronił mu wychodzić, ale nie; ten wlewał w siebie coraz więcej alkoholu i ledwie zaszczycił spojrzeniem ubierającego się Doriana. Burknął coś do niego, ale nawet nie podniósł się z kanapy.

Vane z duszą na ramieniu pojechał windą na samą górę do restauracji, z której rozciągał się widok na całe miasto. Do diabła, nie mogli pogadać w lobby albo w korytarzu?
O czym chciał rozmawiać Adler?
To pytanie nie dawało mu spokoju i nie ucichło w jego głowie nawet, kiedy go zobaczył. Poczuł znajome ukłucie ekscytacji i pożądania, jak niegdyś za każdym razem, gdy szli na spotkanie.
— Jestem na chwilę, James jest w pokoju — zaznaczył na wstępie. Usiadł naprzeciwko Jamesa i grzecznie podziękował za menu, skorzystał tylko z wody z cytryną, choć w tym momencie najchętniej zamówiłby co najmniej wino. — Przyjemnie tu, nie jedliśmy tu jeszcze. Zawsze zamawiamy jedzenie do pokoju, albo jemy w restauracji na dole. No… mniejsza… — Dorian rozglądnął się. Przygaszone światła pozwalały na rozkoszowanie się widokiem gwiazd, delikatna muzyka sączyła się z głośników. Poza nimi było jeszcze kilka par, ale nikogo nie kojarzył.
Dopiero po chwili pozwolił sobie na zatrzymanie spojrzenia na twarzy Jamesa. W tym przytłumionym świetle jego zielone oczy nabrały nieskończonej głębi i jakiegoś takiego wyrazu…
Dorian poruszył się niespokojnie.
— Wiesz, nie możesz mnie ściągać o takich godzinach, zwłaszcza że jutro widzimy się na planie. O czym chciałeś… porozmawiać? — Dzielił ich od siebie co najmniej metr stołu. Ale mimo to Vane miał wrażenie, że James słyszy każde uderzenie jego serca.

Powietrze można było kroić nożem, choć słabo wyczuwalna wieczorna bryza lekko poruszała ich włosami, zwłaszcza tymi należącymi do Doriana. Zbyt długimi, niesfornymi lokami, które przesuwały się po twarzy tworząc cienie i każdemu spojrzeniu nadając zupełnie inny, niezwykły wyraz.
Pasujesz do tego wnętrza.
Jak do każdego, w którym znajdował się Adler. Vane po prostu pasował do niego, dopełniali się i uzupełniali. Bardziej i lepiej niż ktokolwiek inny. Odpowiadali na swoje oddechy i uderzenia serca. Każdym gestem wpasowywali się w siebie tworząc jedność pomimo dwóch ciał.
Dorian podwinął mankiety koszuli, którą założył wychodząc; zbyt elegancką jak na wmawianie sobie, że nie przyłożył się do swojego wyglądu przed wyjściem, i że mu nie zależy.
Napił się wody i oblizał usta wpatrując się w Jamesa, wsłuchując się w muzykę, uśmiechając się mimowolnie w ten swój typowy sposób, który prawie nigdy nie obejmował oczu.
— Co za tani tekst, James, myślałem, że stać cię na więcej — powiedział miękko i wezwał kelnerkę, by jednak zamówić jakieś lekkie danie. W apartamencie nie było niczego poza owocami, orzeszkami i litrami smakowej wody, agent bardzo pilnował jego diety. — M ó j James nie jest specjalnie romantyczny, większość czasu spędza na pracy albo na bankietach charytatywnych. I woli bardziej wyrafinowane miejsca od tego. — powiedział cicho Dorian i machnął ręką nad swoją głową — Wiesz… bez tego wiatru i chłodu. I możesz zamówić alkohol jeśli masz ochotę. Nie przeszkadza mi to.
Miał wrażenie, że czas się zatrzymał. Cisza była krępująca, choć dawniej potrafili milczeć godzinami w najgłębszym zrozumieniu. Jakby zapomnieli o tamtych czasach, gdy wystarczała obecność. Teraz… teraz o było za dużo. Za duże obciążenie, za wielki bagaż, który ciągnęli za sobą.
Vane zakrztusił się wodą, nie spodziewając się takiej bezpośredniości.
— Chcesz się ze mną… Jezu, James, zwariowałeś? — spytał drżącym szeptem czując jak ziemia ucieka mu spod nóg, a w głowie zaczyna się kręcić. Również nachylił się do Adlera wpatrując się weń uważnie. Z dziwnym pragnieniem i… bólem.
— Też to czułem? Co czułem? Powiedz mi, James, gdy jesteś tak pewien… — Dorian podniósł się niespodziewanie. Adler przez ułamek sekundy mógł mieć wrażenie, że go spłoszył, że Vane teraz odwróci się i po prostu odejdzie, ale nie, nic bardziej mylnego.
Obszedł stolik i stanął za Jamesem łapiąc go za rękę i ciągnąc za sobą w stronę tarasu. W stronę miejsca, gdzie muzyka grała głośniej, a gwieździsta noc tworzyła najpiękniejszy sufit świata.
Oparł się o barierkę plecami i przyciągnął do siebie Adlera dłonie kładąc na jego biodrach.
— To rzeczywiście trochę niezręczne, że chcesz mnie pieprzyć. Tak samo jak to, że... — Dłonie przesunęły się z bioder na pierś blokując tym samym Jamesowi mocniejsze przylgnięcie do Vane’a. — Co chcesz z tym zrobić? — spytał takim tonem, jakby ostatnim czego oczekiwał była werbalna odpowiedź.

Dobrze wiedział, do czego to prowadziło. Do czego mogło doprowadzić. Z całą wyrazistością widział konsekwencje i mimo podszeptów zdrowego rozsądku leciał w to wszystko niczym ćma do światła. Ale taki zawsze był Dorian. Od zawsze lgnął do wszystkiego, co było zmienne, niestałe, zbyt gorące i bolesne. Co mogło mu zaszkodzić, złamać i zniszczyć, bo w swoim życiu coraz rozpaczliwiej poszukiwał sensu, czegoś rzeczywistego i dobrego.
Bo cały ten show biznes był jednym wielkim gównem zaprogramowanym na kilka uśmiechów, wyuczonych słów i garniturów spod ręki najlepszych projektantów. Bo całe to pierdolone życie kończyło się za drzwiami, za które nie mieli wstępu paparazzi, bo wszystko kończyło się w miejscu, gdzie piedestał zmieniał się w twardą ziemię, o którą trzeba było potłuc sobie kolana podczas klękania i otwierania ust w geście posłuszeństwa.
Vane ze świstem nabrał powietrza starając się nie ulegać panice, kiedy barierka mocniej wbiła się w jego plecy w jasny sposób określając granice. Nie mógł cofnąć się jeszcze bardziej, nie mógł pozwolić na zmniejszenie dystansu.
Na szczęście Adler nie próbował złamać jego przestrzeni osobistej, on zawsze wiedział jak go uspokoić, w jaki sposób złapać za rękę, by wyrwać z otępienia i dodać otuchy. Nawet teraz, po latach, oczekując od niego odpowiedzi i podjęcia decyzji, nie robił tego w taki sposób jak James agent, dla którego nie istniało po prostu słowo „nie”.
— Po co to robisz? — spytał cicho Dorian starając się nie myśleć o tym, jak niewiele wystarczyło się ruszyć, by otrzeć się o to sprężyste, ciepłe ciało. By popierdolić to wszystko, oprzeć głowę na jego piersi i zatracić się w jego oddechu i biciu serca. — Kurwa. Kurwa. — Vane potarł skronie i westchnął.
James praktycznie go nie dotykał, ale same jego słowa sprawiały, że czuł podniecenie. Większe niż na planie filmu podczas pocałunku, większe niż kiedykolwiek z obecnym partnerem.
Chryste, wystarczyło powiedzieć „tak” i rzucić się w przepaść głową w dół. Co by wtedy było? Kolejny skandal? Kolejne rozstanie, kolejne wyrzuty i awantury? Kolejne zdrady?
Był prawie bliski wyrażenia zgody, ich oddechy mieszały się ze sobą, wargi muskały raz po raz. Dorian tylko czekał… Och jak tego pragnął.
Ale ta myśl…
Wspomnienie rozstania i tamten ból? Powolne umieranie i brak chęci, by podnieść się rankiem z łóżka? Jak mógł dla kilku ulotnych chwil bez obietnicy czegokolwiek wyrzec się wszystkiego, na co pracował latami? Poza tym pojawiła się ta jedna perfidnie złośliwa myśl: że będzie mógł mu odmówić, że tym razem to on odejdzie.
Nachylił się do Jamesa, miękkimi wargami przesuwając wzdłuż jego małżowiny, lekko całując płatek ucha.
— Opowiedz o tym mojemu chłopakowi, James. O tym, że chciałbyś mnie pieprzyć. W jaki sposób byś to zrobił. Opowiedz mu o tym, że waliłeś sobie pod prysznicem do myśli o mnie, że pieprzyłeś się ze mną tyle razy, że nigdy nie zdoła zatrzeć twojego wspomnienia. — Vane zassał płatek ucha i lekko musnął wargi Jamesa. — Nie. — powiedział cicho, ale jakby świadom, że jego oczy, ciało i przyspieszony oddech przeczyły słowom, powtórzył głośniej — Nie. I będę wdzięczny jeśli przestaniesz mi składać podobne propozycje. To, że kiedyś byliśmy ze sobą nie ma żadnego znaczenia. Nigdy nie miało — przy ostatnich słowach glos Doriana niebezpiecznie drgnął, a on sam wykręcił się w ramionach Jamesa i wychylił przez barierkę patrząc w dół. — Nigdy więcej nie proponuj mi czegoś takiego.

Dorian tracił grunt pod nogami i nie miało to nic wspólnego z wysokością na jakiej się znajdowali. Dotychczas piękny widok panoramy miasta zamienił się w milczącą groźbę, a każda próba wzięcia głębszego oddechu kończyła się fiaskiem. Dorian zaczął mieć wrażenie, że coś zaciska się na jego szyi utrudniając oddychanie i choć zdawał sobie sprawę, że to jest tylko w jego głowie, że to nic więcej jak panika w odpowiedzi na celne strzały Jamesa, to rzeczywiście każdy wdech zaczął przypłacać bólem.
Barierka, do której uciekał, stała się naraz ścianą klatki. Przez moment Adler miał okazję zobaczyć to charakterystyczne spojrzenie, gdy Vane zerknął w dół i w ciągu sekundy przez jego twarz przewinął się cały wachlarz najrozmaitszych emocji. Jego ręka drgnęła, gdy zaciskał palce na chłodnym metalu i wychylał się nieco za bardzo. Ale James nie musiał podchodzić i łapać go wpół, James nie musiał niczego.
James musiał jedynie odsunąć się i darować sobie te wszystkie słowa, które wypluwał w stronę Doriana, którymi wyrywał z niego najodleglejsze wspomnienia.
Nigdy nie byli idealną parą, zawsze się kłócili, ale po każdej kłótni wynagradzali ją sobie nawzajem liżąc własne rany. Te zadane dzisiaj nie mogły zagoić się jednak zbyt szybko.
— Kurwa, James. Po co mnie tu zawołałeś? Myślałem, że chcesz się dogadać i przedyskutować pewne kwestie, ale to niczego nie ułatwia, przynajmniej nie mi. Chcesz trochę rzygania wspomnieniami? — wyraźnie było widać, że słowa Adlera bardzo go poruszyły. Nawet jeśli próbował chować ręce w kieszeniach opierając się placami o barierkę, to wciąż widać było, że drżą. Tak samo jak jego wargi.
James nie miał prawa poruszać takich kwestii.
Nikt nie miał prawa ich poruszać.
Nikt nie musiał wiedzieć, że chaotyczne i rozpaczliwe wyznania Doriana spotykały się jedynie z chłodem i brakiem odzewu.
To był chwyt poniżej pasa.
— Ale teraz nie jestem z tobą — ochrypły głos Doriana załamał się nagle i wyraźnie, jakby nadmiar emocji przekroczył dopuszczalną skalę i próbował wylać się na zewnątrz każdym możliwym sposobem. Vane cofnął się o krok spłoszony, ale barierka wbijająca się w nerki stanowczo uniemożliwiła mu dalszą ucieczkę. — To ty mnie zostawiłeś wybierając swoją pieprzoną karierę, więc nie masz prawa mówić takich rzeczy. Kurwa, James, po cholerę kazałeś mi tutaj przyjść? — Był roztrzęsiony. Nie radził sobie ani z bliskością byłego kochanka ani z tym, że ten odwracał się do niego plecami. Nie było lepszej opcji, nie było mniejszego zła. Było jedno wielkie gówno, z którego nie dało się wyjść. A Dorian tonął, tonął bardziej rozpaczliwie niż zawsze. Bo tym razem nie mógł krzyczeć, bo nie było niczego, do czego mógłby uciec. Do niedawna po prostu schodził do hotelowego baru i pił dopóki jego głowa nie dotknęła blatu; potem budził się w dziwnych miejscach, u obcych ludzi, z głową lekką od jakichkolwiek wspomnień i samopoczuciem tak kiepskim, że nie liczyło się nic poza nim. Potem przez chwilę myślał, że związek z Jamesem agentem pomoże mu się pozbierać, ale im dłużej z nim był…
Gdyby nie pojawił się Adler, być może coś by z tego było.
Dorian, dotychczas stojący całkiem spokojnie nagle odchylił się gwałtownie do tyłu. Jego ciało wygięło się w niebezpieczny łuk nad barierką, jedna chwila, ułamek sekundy. I twarz aktora, który już teraz wyglądał jakby jego twarz zderzyła się z twardą powierzchnią chodnika w dole.

- Twoimi czy moimi? – wypluł z siebie, zanim zdążył się powstrzymać, bo widocznie tyle lat powierzchownego zachowywania spokoju, dalej nie wpłynęło na jego temperament. Kurwa. Nie powinien tego mówić. Nie miał prawa tego mówić, nie kiedy to on podjął decyzję. Kiedy go zostawił, niszcząc wszystko co zbudowali, nawet jeśli nie było to nic pewnego czy stałego, to było ich. To byli oni.
Nie był tym rodzajem faceta, co wchodził do życia innych z brudnymi butami, kłamstwami i bajkami, dając poczucie bezpieczeństwa, aby je nagle zabrać. Tylko dlatego, ze mógł.
Nie był. Nie mógł być.
A jednak właśnie, mimo wszystko, się staczał do niego.
Po cholerę przyszedł? Powiedział mu! Powiedział mu to i mógł mu powiedzieć o wiele, wiele więcej. Przez krótką chwilę przez jego twarz przebiegł znajomy impuls, znajome wykrzywienie i powaga, kiedy naprawdę miał dużo do powiedzenia. Kiedy miał tyle do wyrzygania z siebie, że nawet Dorian nie zdołałby tego udźwignąć z całym swoim dramatem, płakaniem i upadaniem do rynsztoku.
Ale zdołał udźwignąć ciężar swojego agenta na sobie, oddając się każdej nocy za swoją pieprzoną karierę, więc może wcale nie był taki delikatny.
Mógł być naprawdę okrutny. Wiedział to on sam, wiedział to Dorian, ale nie wiedział tego świat.
Odwrót był najlepszym wyjściem. Najlepszym, bo albo by się zabili, albo zaczęli pieprzyć, w zależności od scenariusza. I której opcji by James nie wolał, tak decyzja dalej należała do Doriana. Tylko do niego. Tak jak to pieprzone picie, głodowanie i wychylenie się przez barierki.
Jego ciało drgnęło, kiedy Dorian wychylił się. Nie spadł, nie miał prawa spaść z barierką ustawioną sporo powyżej jego pasa, a tym bardziej z półpiętrem, metrowym zabezpieczeniem na podobne przypadki. Na szaleńców, którzy w ułamku sekundy podejmowali decyzję albo nawet tych, którzy się wahali. Którzy tracili równowagę po alkoholu, zdrowe zmysły i rozum.
Dorian oficjalnie nie był samobójcą, ale... Ale pewne rzeczy nigdy nie były dopowiedziane. Nie były jasne.
Nie były, bo nie chciały być. James wolał o tym nie myśleć, chociaż wizje dopadały go w środku nocy, prześladując i męcząc. Zawisając nad nim, czając się z tyłu głowy.
Mimo wszystko, w ten obrzydliwy sposób, był wdzięczny za Agenta. Bez niego - być może - nie byłoby już Doriana. Gdyby nie on, Dorian mógłby być martwy. Mógłby próbować się zabić, dokładnie tak samo jak robił to po jego odejściu, skazując siebie na powolne samobójstwo ćpaniem i piciem.  
I mimo wszystko był teraz też wdzięczny za pojawienie się Jamesa, objęcie dłonią ramienia Doriana, szarpnięcia go ostro, przyciągnięcia do siebie i wysyczenia prosto w jego twarz agresywnych słów. Co on robi. Dlaczego go nie było na dole. Powinien przy nim być.
Powinien być dosłownie przy jego nodze, gdzie było jego miejsce, James dopowiedział w głowie, zaciskając oczy. Odwracając się, póki agent go nie widział, odchodząc, nawet jeśli nie pragnął niczego tak mocno, jak znaleźć się przy jego boku.

I to by było na tyle. Kolejna gorąca wymiana zdań bardziej przesycona seksem, erotyzmem i uczuciami niż ostatni rok pieprzenia się z agentem. Dorian zacisnął usta mogąc liczyć jedynie na widok pleców Jamesa. Pierdolonego Jamesa, który nie miał żadnego prawa znów zjawiać się w jego życiu. Który nie miał prawa mówić, że chciałby się z nim pieprzyć.
Nie miał prawa do niczego, od chwili, gdy wyjechał. Gdy zerwali.
I Dorian powinien był o tym pamiętać, przecież do dzisiaj nie potrafił stanąć na nogi po tym wszystkim. Lata leczenia i walki z nałogiem diabli wzięli w chwili spotkania z Adlerem. Cały ten związek był puszką Pandory, która przez odrobinę nieuwagi została otwarta.
— Kurwa, miałeś zamówić pierdolone żarcie i nigdzie nie wyłazić wieczorami bez ochroniarzy — syknął agent prosto w twarz otępiałego Doriana niemal opluwając go śliną. — Dobrze wiesz, że te jebane hieny tylko czekają aż ruszysz sam dupę, nie mam zamiaru znów sprzątać, gdy zrobisz coś głupiego.
Nie przebierał w słowach. Ten James nigdy nie przebierał w słowach, nie potrafił mówić tak pięknie jak Adler. Nie potrafił budzić uczuć, umiał tylko łamać i krzyczeć.
Dorian skrzywił się, gdy mężczyzna szarpnął go za ramię odrobinę zbyt mocno. Jakaś kelnerka przyglądała się im ukradkiem próbując cokolwiek usłyszeć, ale na próżno. Agent wiedział na ile mógł sobie pozwolić publicznie, zawsze się hamował. Zawsze zatrzymywał się o krok przed granicą, która mogłaby wywołać plotki.
— Wrócisz teraz grzecznie na górę, a ja upewnię się, że nikt nie narobi nam kłopotów i wezmę coś do jedzenia.
Posłuchał go, bo to była dobra, bezpieczna opcja. Bo nie mógł zrobić niczego innego, bo James powiedział mu co robić, by nie patrzeć za odchodzącym byłym kochankiem. Za którym miał ochotę pobiec, by wyrzygać mu jeszcze trochę gorzkich słów, żeby go zranić i skrzywdzić, żeby obiecać mu coś i tę obietnice złamać.
Wsiadł do windy jak w transie, nacisnął guzik i stanął tyłem do ogromnego lustra będąc pewnym, że nie chce zobaczyć tego, co mogłoby się odbić w szklanej tafli.

Jeszcze dobrze nie zdjął butów, a już opróżnił jedną trzecią butelki jakiegoś półwytrawnego wina, które agent zostawił na wierzchu. Zanim doszedł do fotela, na który padł, zdążył wypić całość niespecjalnie przejmując się z gwałtownym protestem żołądka.
— Kurwa… — westchnął wiążąc włosy w niedbałego kucyka. — Kurwa… — powtórzył, gdy drzwi się otwarły i stanął w nich pijany agent, który od razu zauważył pustą butelkę u stóp Doriana.
— Coś ty zrobił?
— No nie mów, że ci to przeszkadza — Dorian podniósł się z miejsca i podszedł do agenta niemal od razu zabierając się za rozpinanie guzików jego koszuli, paska, spodni.
Nie, Jamesowi nie przeszkadzało. Upuścił reklamówkę z jedzeniem na wynos i chwycił z całych sił włosy Doriana i docisnął jego twarz do swojego krocza w prosty sposób dając mu do zrozumienia, czego od niego oczekiwał. Pieprząc go w te pierdolone usta, które nie nadawały się do niczego innego  w takie noce jak ta. I jeśli rżnąc go potem zrobił mu kilka siniaków i mniejszych zadrapań, to Dorian w ogóle tego nie zauważył. Tak samo jak tego, że dostał w twarz, gdy James zauważył, że jego kochanek nie jest ani trochę podniecony.

Poranek był więcej niż koszmarny. Dorian obudził się z potwornym bólem głowy i suchością w ustach. Pierwsze kilka kroków w pozycji wyprostowanej spowodowało gwałtowny bunt organizmu i Vane kilkoma susami znalazł się w toalecie pochylony nad muszlą. Kilka razy nim szarpnęło, ale nie był w stanie nawet zwymiotować; może choćby dlatego, że praktycznie nie miał czym.
Wziął szybki prysznic i związawszy mokre włosy w niedbałego kucyka, opuścił mieszkanie i pojechał na plan z Jamesem.
— Zostaw to mnie — Agent przerwał niezręczną ciszę, gdy zauważył, że Dorian przeglądał się w samochodowym lusterku z niepokojem dotykając lekko brązowiejącego siniaka na policzku. — Zrobią ci makijaż, a kamera i tak tego nie uchwyci. — Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem i gwałtownie zaparkował na prywatnym parkingu z tyłu studia. Zgasił silnik i złapał Doriana za kark przyciągając go do siebie. — Cholernie mnie taki kręcisz, ale następnym razem bardziej się postaraj. — rzucił z pogardą i pozwolił swemu podopiecznemu wyjść. Sam został w środku odpalając papierosa i spoglądając za długonogim Vane’em idącym przez parking.
Jego pierdolona przepustka do wielkiego świata. Niestabilna i rozchwiana przepustka. Z zajebiście zręcznym językiem i głębokim gardłem. I ciasną dupą. Mógł go zniszczyć i wznieść na wyżyny. Mógł z nim zrobić wszystko gdyby zechciał. I dlatego nie podobało mu się, że ktoś był w stanie wyprowadzić gnoja z równowagi i odebrać mu kontrolę.
Musiał nad nim bardziej popracować, poświęcić więcej uwagi przesiać jego kontakty. Dopilnować.

Asystentce Dorian nie odpowiedział na pytanie, ale Adlera nie mógł zignorować. Obrzucił go obojętnym spojrzeniem i wzruszył ramionami.
— Wypadek przy pracy, ćwiczyłem scenę i nie skoordynowałem ruchów — rzucił tak beztrosko, że gdyby tylko wysilił się do udawanego uśmiechu, uwierzyłby mu każdy. Nawet James.
Ale teraz James nie wierzył i Dorian o tym wiedział.
Przez chwilę widział w oczach byłego to wszystko, za co go niegdyś kochał. Wiedział, że gdyby teraz powiedział słowo, James rozpierdoliłby cały świat, byle tylko dowiedzieć się, kto skrzywdził Vane’a. Ale to minęło, całe to wrażenie zniknęło, rozpłynęło się tak samo jak ich związek. Nie było nawet nad czym płakać.
Teraz Adler miał swoją kobietę i idealne życie, nie było sensu oglądać się na zgliszcza spalonych mostów. Kąciki ust Doriana uniosły się, a on sam roześmiał się po chwili. Trudno było nie wierzyć w szczerość jego reakcji, nawet asystentka zaczęła mu wtórować i zanosząc się śmiechem od niechcenia ganiła go za nieostrożność. Vane bez problemu budował bezpieczną i ładną fasadę, za którą krył ból i swoje uczucia. I ciężką rękę swego partnera. Jego wulgarne słowa i brutalne traktowanie. I Adler naprawdę był ostatnią osobą, która miała prawo o tym wiedzieć.
— Nie rób takiej miny, James, bo zmarszczek już nie ukryje żaden makijaż — powiedział lekko zachrypniętym głosem, wywołując tym samym kolejną salwę śmiechu makijażystki i paru statystów spragnionych sensacji. Minął go starając się utrzymać wyprostowaną postawę tak długo, jak to było konieczne. Marzył o papierosie i łóżku. O pełnej butelce.
I na pewno nie o ramionach Adlera, jedynej bezpiecznej przystani. Rozpaczliwie pragnął jego bliskości i może byłby coś zrobił lub powiedział, ale gdy się odwrócił, jego wzrok padł na agenta, który właśnie dołączył do towarzystwa i witał się z reżyserem.
Kurwa.
Nie chciał grać przy nim, nie dzisiaj. Nie scenę kłótni i pocałunku. Nie chciał przy nim grać niczego pewien, że zdradzi się byle ruchem.
— James Adlerrr — Agent niespodziewanie znalazł się przed drugim z głównych aktorów na moment przesłaniając Dorianowi widok i wprawiając jego serce w niekontrolowane drżenie. A ten czego chciał? Domyślił się czegoś? Mężczyzna uścisnął rękę aktora nie zważając na jego niechęć do tego gestu — James Morrison, agent pana Vane’a. Przepraszam, nie mieliśmy okazji, by poznać się osobiście. Uwielbiam cię, byłeś genialny w „Drodze donikąd”, oglądaliśmy ten film z Dorianem milion razy.
Dorian wyglądał jakby odpłynęła z niego cała krew i jakby miał zemdleć lada chwila. Mimo że nic takiego się nie działo, nic mu nie groziło. Nic poza pierdolonym pocałunkiem w jednej z zaplanowanych dzisiaj scen i…
O niczym innym tak nie marzył jak o kilku łykach jakiegoś napoju wyskokowego.