Monochrom

First topic message reminder :


Umierał. Jego serce było słabe i gotowe stanąć w każdej chwili. Nic więc dziwnego, że chwycił się ostatniej deski ratunku jaką była oferta nieśmiertelności w zamian za wieczną służbę.
Gdy się przebudził jego rodzina była martwa, a on na rękach miał ich krew.
Krew i ciemność stały się jego tarczą i bronią. Nie wierzy w nic poza powinowactwem krwi jakie łączy go z braćmi i z wampirami, które stworzył. Swoje uczucia przelewa na monochromatyczne obrazy od wielu wieków.

Wampir: Last Dragon
Towarzysz niedoli: Evil Thoughts

Wampir z tej odległości bez problemu mógł odczytać pragnienia anioła. Nawet ich nie ukrywał. Wyciągnął więc dłoń i dotknął jego policzka przejeżdżając po nim najpierw wskazującym palcem, jego wierzchem, a później całą dłonią. Kciuk dotknął kącika warg i tam został na chwilę. Później przesunął nim po jego dolnej wardze. Wiedział, że ten dotyk nie jest odpowiedzią na pełne pragnienie anioła ale tyle był gotów mu dać w tym momencie. Delikatny dotyk dłoni.
- Jestem ciemnością, bólem i krwią. Na tym opiera się moja magia i moje dziedzictwo. Nie obronisz się przede mną Michaelu. Wiesz o tym doskonale. Wątpię czy nawet próbowałbyś się mi przeciwstawić.
Ta myśl chyba najbardziej mnie martwi.
Mówił przyglądając się mu.

Aż zamarł widząc ruch jego ręki. Pozwolił mu na wszytko i tylko zerkał na jego ruch dłoni. Sapnął czując jego kciuk na wardze i nawet przytuli się policzkiem do jego dłoni. Sam swoją ręką złapie za jego wierzch dłoni. Na jego słowa uśmiechnął się tylko szerzej.
- Anioły potrafią odczytać emocje i intencje osób je otaczających dlatego trudno nas zaskoczyć... Kiedy bym musiał obroniłbym się... - odparł do niego pewnie.
- Poza tym... Mój dawny chłopak był demonem. Często tracił panowanie nad sobą w swej demonicznej formie. Nigdy jednak nie uczynił mi krzywdy, a nawet powstrzymywałem go by nie ranił innych. Jak mówiłem, nie jestem bezbronny. Nie obawiaj się więc, że mnie zranisz... - odparł do niego spokojnie ale anioły nawet wyższych kręgów nigdy nie były majętne na ziemi. Uważały posiadanie dużej ilości pieniędzy za złe, a jak już je mają to często prowadzą fundacje charytatywne.

- Naprawdę myślisz, że opowiadając o swoim eks zachęcisz mnie do tego bym cię przeleciał?
Nie odsunął ręki ale patrzył na niego i jego wargi wygięły się lekko na wzór uśmiechu. Nie przebił się jednak on jeszcze przez chmurę negatywnych myśli i emocji otaczającą go.
Kciuk zatrzymał się na środku jego dolnej wargi i nacisnął na nią lekko otwierając jego usta. Ręka przesunęła się na kark chłopaka przysuwając go do wampira zaś sam Merkucio pochylił się i pocałował go namiętnie.

- Po prostu informuję cię, że mam jakieś doświadczenie. - mruknął z uśmiechem do niego dając mu do zrozumienia, że i bardziej agresywne bestie w życiu miał przy sobie i nic mu nie było. Sapnął czując gdzie jego kciuk się zatrzymał i z chęcią uchyli usta wpatrzony w niego jak w obrazek, ale gdy tylko ten przybliży go i sam to zrobi, a do tego pocałuje to Michael aż stęknie mu w usta jakby był spragniony. Dawno bowiem nie miał nikogo blisko. Nie aż tak. Niezbyt ufał, niezbyt go fascynowali... Wampir był wręcz idealny. Z chęcią odwzajemni pocałunek przysuwając się nieco bliżej dla wygody i oprze ręce o ramiona wampira. Przymknie swoje oczy obdarzone długimi rzęsami. Pachniał kwiatowo, delikatnie, ale kusząco.

Pocałunek tylko jeszcze bardziej rozbudzał pragnienia wampira. Nie było to nic dobrego. Przynajmniej jego zdaniem. Odsunął się od niego i bardzo powoli ściągnął ręce chłopaka z swoich ramion odkładając je na parapet.
- Michaelu. Powinieneś pamiętać, że wampir to drapieżnik. Żywimy się na takich jak wy. Zabijamy by żyć. Tylko od mojej kontroli zależy czy przekroczę cienką linię między zabiciem ofiary, a jej uwolnieniem.  Nie chcę byś stał się ofiarą aniele. Szukasz przygód ale gwarantuję ci, że przygoda w łóżku z wampirem to jeden z gorszych wyborów. Wiem, że mnie pragniesz w ten sposób. To jest wręcz namacalne. To wzajemne przyciąganie między nami. Nie chcę cię jednak zranić. Preferuję malować cię i podziwiać z daleka niż pozwolić na konsumpcję tego pożądania.
Merkucio sam nie wiedział jak długo będzie w stanie opierać się temu. Naturalnym było dla wampira, że wykorzystywał zainteresowanie swoją osobą i fascynację by zdobyć posiłek. Musiał więc postępować wbrew swoim instynktom przetrwania gdy odsuwał go od siebie.

Gdy go odsunął stęknął cicho niezadowolony z tego. Nie chciał przerywać. Pragnął go tylko jeszcze bardziej. Chciał tej bliskości. Wysłuchał go jednak uważnie nadal wpatrując się w jego oczy.
- Nie przeszkadza mi to. Wiem w jaki sposób i czym się żywicie. Wiem jednak, że starsze wampiry potrafią nad tym panować. Wiem, że nie przystoi mi tak się zachowywać. Kusić. Ale naprawdę chciałby chociaż spróbować. Nie zrobisz mi krzywdy... Obronię się gdy wyczuję zagrożenie. - odparł do niego spokojnie mając trochę przygnębione spojrzenie. Nadal jednak nie zmienił obiektu obserwacji. Chciał go poznać. Móc z nim bliżej pobyć. Po prostu go zafascynował i nie zamierzał tak łatwo odpuścić.

Uśmiechnął się pod nosem. Był przekonany, że w końcu się złamie jeśli Michael będzie naciskał. Dlatego tak uparcie starał się go przekonać do rezygnacji.
- Od jutra pojawi się tutaj moja podopieczna. Nie będę więc miał dla ciebie czasu. Spotkamy się za parę dni Michaelu.
Sięgnął po niego jeszcze raz by go pocałować. Wysunął nawet kły by mógł poczuć zagrożenie płynące z ich ostrości. Po chwili zniknął zamieniając się w cień i uciekł by zapolować. Utrzymywanie kontroli przy tym aniele kosztowało go sporo energii.

Następnych parę dni w posiadłości gościła jedna z jego córek krwi zaniepokojona pytaniem swojego mistrza o anioła. Ponieważ chłopak naprawdę nie stanowił zagrożenia postanowiła i tak sprawdzić czy Merkucio jest bezpieczny. Ilość zamachów na pana Lopez rosła nie tylko ze względu na wygryzanie konkurencji z rynku ale i chęć zajęcia jego pozycji w wampirzej gildii. Uważano go za najsłabszego gdyż był pacyfistą. Totalna bzdura.
Kiedy więc znów zaprosił Michaela obraz wysechł i był gotowy. Pozostałe zaś tworzące swego rodzaju demoniczną kolekcję zabrała jego córka by wystawić je w galerii i sprzedać.

Westchnął z zasmuceniem na jego słowa, że jednak przez parę dni nie będzie mógł się z nim spotykać. Na pocałunek jednak zamruczy mimo jego kłów i odwzajemni nawet z chęcią jednak gdy wampir zniknie spuścił wzrok nie wiedząc co robić. Nie zamierzał jednak się poddać...


Michael więc te parę dni zajął się pracą. Nadal jednak myślał o wampirze co ten na pewno będzie wyczuwał. Uczucie to nie zmalało przez te parę dni wolnego od siebie. Anioł czasami grywał w samotności w nocy nieco dalej od posiadłości. Musiał ćwiczyć w końcu. Gdy więc w końcu będzie mógł przyjść ubierze się ładnie i pobiegnie na spotkanie z uśmiechem. Nie wiedział, że wampir jest kimś naprawdę bardzo ważnym, do tego jest na niego sporo zamachów... Nie interesował się zbytnio wcześniej tymi tematami jak i nie lubił słuchać opinii innych. Więc gdy przyjdzie na miejsce spotkania uśmiechnie się pogodnie i podejdzie do Merkucio.
- Witaj... - mruknął cicho ale w sumie taka rozłąka tylko pogorszyła sytuację.

- Obraz jest gotów.
Wampir i jego nieodłączna lampka wina znów zaprosili chłopaka na taras. Obraz stał na sztaludze na środku. Merkucio nie mógł jednak zobaczyć reakcji chłopaka na końcowy efekt. Dzieło miało prostą srebrną ramkę zgrywającą się kolorystycznie z użytym przez wampira pigmentem. Słońce chowało się jeszcze za górami więc sporo ludzi chodziło w koło posiadłości i po winnicach. Do czasu aż nie zapadnie całkowita ciemność będą chcieli korzystać z ciepła.
- Czemu uciekasz od swoich współlokatorów ze swoją muzyką?
Zapytał. Oczywistym było, że niewiele umknie jego uwagi.

Uśmiechnął się szerzej słysząc o obrazie. Z chęcią więc wyjdzie na taras by podziwiać dzieło wampira. Wodził po nim wzrokiem i nawet podejdzie by delikatnie przejechać po płótnie opuszkami palców. Bardzo się mu podobał.
- Piękny. Podobają mi się kolory, które użyłeś. Tak wspaniale kontrastują. -mruknął do niego wpatrzony w obraz z zachwytem. Odwróci się jednak do wejścia, gdzie w cieniu stał wampir.
- Nie lubię grać publicznie. W moją muzykę przelewam emocje. Nie chcę też by ktoś się mną zainteresował, albo moimi skrzypcami... - odparł spokojnie przechodząc się z tarasu z powrotem do wnętrza pomieszczenia by być bliżej wampira. Nadal się uśmiechał, bo jednak wampir go obserwował. Cieszył się w sumie z tego.

Uśmiechnął się i zwrócił głowę w jego stronę.
- Nie chcesz by ktoś się tobą interesował, ale robisz wszystko by zdobyć moje zainteresowanie. Och ptaszyno...
Westchnął na koniec. Wyciągnął rękę i poczekał aż położy swoją dłoń w niej. Pocałował jego palce.
- Będę zaszczycony jeśli uraczysz mnie swoją grą i śpiewem
Zasugerował najspokojniejszy sposób w jaki mogą spędzić ten wieczór. Miał już w głowie obraz jaki chciałby namalować. Był też przekonany, że anioł nie odmówi nawet bardzo odważnej pozie.

- Taki jest mój zamiar... - odparł do niego niewinnie ale nie chciał zbędnych adoratorów. Wampir mu wystarczał. Poza tym reszta nie była interesująca jak wampir. Z chęcią jednak poda mu rękę uśmiechając się ciągle pogodnie nadal zadowolony ze spotkania.
- Nie mam nic przeciw... Jednak wolałbym moją grą... Mam ją bardziej dopracowaną. - mruknął spokojnie jednak nie zabrał ze sobą swoich skrzypiec. Musiałby po nie iść jeśli wampir mu pozwoli chyba, że pozwoli użyć mu magii. Zazwyczaj nie korzystał z niej ale nie chciał też tracić czasu.

- Więc idź po swoje skrzypce. Chyba, że zadowolą cię te w salonie. Są to jedne z lepszych i nowocześniejszych ale daleko im do klasycznego brzmienia Stradivariusa.
Dał mu pozwolenie na opuszczenie jego boku. Puścił też jego rękę. Jeśli chciał użyć magi, też nie zamierzał interweniować. Zostawił to już w decyzji samego Michaela.

Później gdy grał przyglądał mu się i słuchał. Podobały mu się jego nuty i sposób w jaki trzymał instrument i smyczek. Wbrew wszystkiemu każdy muzyk miał swój indywidualny styl. Gdy przerwał by odpocząć bił mu krótkie brawo. Zresztą nie tylko on. Z tego miejsca był doskonale słyszany na dole. Bili je więc i ludzie chodzący po podwórzu.
- Masz talent, nie wirtuoza, ale zdecydowanie przyjemny dla uszu. Czuć w twojej muzyce twoją duszę.

Wysłuchał go i skinie głową by jednak skorzystać z tych, które naszykował Merkucio. Nie grał nigdy na innych więc w sumie chciał spróbować. Sprawdził więc ich nastrojenie, ewentualnie poprawił i już po chwili zaczął grać. Jak zawsze lekko przymykając oczy, jakby był zamyślony i skupiony. Oddawał się cały muzyce. Jak wampir kochał malować, Michael uwielbiał grać. Zajmował się tylko szkicowaniem. Dużo razy próbował malować ale nie wychodziło mu to tak dobrze jakby chciał.

Nie przerywał grania dość długi czas. Ośmielił się zadowolić wampira dłuższym kawałkiem. Improwizacją. Był to dość energiczna melodia wyrażająca z całą pewnością pasję i zanteresowanie wampirem. Mimo iż była grana wprost z jego głowy, jak mu dusza mówiła, była płynna i dobrze skomponowana. Gdy jednak zakończył uśmiechnie się do wampira lekko słysząc owacje nawet z dworu.
- Zawsze gram całym sobą. Gdy tylko pierwszy raz sięgnąłem po skrzypce wiedziałem, że to będzie coś co pokocham. Coś czym będę mógł się wyrazić. Tak jak ty swoimi obrazami.

- Sztuka pozwala nam ujawnić siebie. Uwolnić się. Chciałbym cię namalować jeszcze raz. Zgodzisz się? Tym razem chciałbym pokazać twoją bardziej namiętną stronę.
Sam ton jakim wampir wypowiedział swoje słowa mógł przyprawić go o ciarki. Brzmiało to tak jakby chciał wydobyć na wierzch wszystkie jego erotyczne fantazje.
- Na razie jednak usiądź i odpocznij. Opowiedz mi o swojej podróży. Trwa już dość długo prawda?

Wysłuchał go i pokiwał głową z uśmiechem.
- Oczywiście. - odpowiedział zadowolony jego propozycją, bo nie miał nic przeciw. Bardzo podobał mu się ten obraz więc i dla kolejnego się odda. W końcu tak to wampir o nim nigdy nie zapomni. Usiadł jednak spokojnie i westchnął cicho.
- Nie mam konkretnego celu. Zwiedzam świat poznając kultury i różne dzieje sztuki, ale tak. Trwa już dość sporo czasu. Czasami myślę, by przestać, ale nie wtedy nie widzę powodu czemu miałbym... - mruknął rozbawiony nieco swoimi myślami.

Uśmiechał się lekko.
- Szukasz swojego miejsca na świecie.
Zaczął go pytać o kolejne etapy jego podróży. O to gdzie podobało mu się najbardziej i, który z krajów go zaskoczył. Sam miał wiele wspomnień ze swoich podróży. Wymieniali się więc doświadczeniami aż nastała noc. Zrobiło się od razu chłodniej.
- Wejdźmy może do domu. Na pewno chętnie zjesz coś innego niż to co podają w stołówce dla pracowników.- Stwierdził i odwrócił się do służącego. - Przygotuj kolację dla dwóch osób.
Podniósł się i podał służącemu jeszcze obraz. Wszystkie jego dzieła trafiały chwilowo do jednego pomieszczenia. Co jakiś czas jego córki wywoziły je i sprzedawały w galerii. Nie był jednak pewien czy ten chce sprzedać.
-Pragnąłem cię namalować. Nie chcę sprzedawać tego obrazu. Czuję jednak, że niezbyt właściwe jest zwyczajne powieszenie go.
Przyznał się do swoich rozterek.

Kiwnął głową w odpowiedzi, bo tak było. Nie wiedział gdzie się podziać. Wszystko go interesowało. Opowiadał z chęcią i pasją swoje podróże. Nie okłamywał go jednak w niczym, ani nie naginał faktów, z chęcią też słuchał opowieści wampira. Był ich bardzo ciekawy. Miał ich więcej z racji sporego wieku. Gdy jednak zrobiło się chłodniej z chęcią wejdzie do domu.
- W sumie to zjadłbym coś dobrego... Byłbym wdzięczny...- mruknął cicho nie okłamując, że jedzenie w stołówce wspaniałe nie jest.
- Cieszy mnie, że nie chcesz go sprzedać. Chcę by należał do ciebie, nie muszą inni go oglądać. - odparł z promiennym uśmiechem ale nie zależało mu na podziwianiu. Wystarczy, że Merkucio postanowił go uwiecznić. To był dla niego komplement.

Wszedł z aniołem do salonu i sam usiadł na kanapie. Włączył kominek elektryczny przechodząc obok niego. Zasłony były zaciągnięte. O ile wampir nie potrzebował światła to Anioł tak. Nie chciał jednak by ktoś obserwował ich z zewnątrz.
- Bądź moim gościem. Podadzą nam tutaj kolację więc nie musimy się stąd ruszać. I jest zdecydowanie cieplej niż na tarasie. Chcesz napić się wina?
Merkucio pił zastraszające ilości wina. Połowa jednak stanowiła krwawe wino dzięki, któremu nie czuł wampirzego głodu. Było ono gęstsze niż zwykłe więc nie dało się go pomylić.

Rozejrzał się z zachwytem po wystroju salonu. Lubił bardzo biel. Była uniwersalna i nadawała nowoczesnego wyglądu. Z chęcią usiadł na kanapie obok wampira.
- Dziękuję Panie. - mruknął z uśmiechem i również poprosi wino. Bardzo lubił je pić. Nie przepadał jednak za piwem. Jedynie jeszcze jakoś drinki znosił. Rozsiadł się wygodniej więc skoro nie musieli się ruszać. Wodził wzrokiem po pomieszczeniu, bo było dla niego nowe.
- Skoro jesteś wampirem... Starym... Twój ród jest spory?

Do kieliszka dla Michaela nalał zwykłego wina. Podał mu go. Przyglądał się jego rekcjom kiedy oglądał to miejsce. Usiadł znów obok niego.
- Nie chcę ci o tym opowiadać. Świat wampirów pełen jest brutalności. Krwi i niewolnictwa. Wziąłem za cel wprowadzać w moim rodzie ład, porządek i harmonię. Oddać naszej rasie więcej człowieczeństwa. Musi ci wystarczyć, że jestem mistrzem i nie ma nikogo nade mną w moim rodzie.
Oczywistym było, że młody wampir nie może być mistrzem. Moc wampira i jego umiejętności chociaż od początku potężne, rosły też z wiekiem. Rozwijały się. Ewoluowały w zależności od potrzeb.
- Rozumiem, że cię to interesuje. Myślę jednak, że wystarczy gdy zdzwonisz do pierwszej osoby wiedzącej coś o mojej razie i podasz nazwisko to dowiesz się wszystkiego. Nie chcę sam o tym mówić.
Ród do którego Merkucio i jego bracia należeli to Braterstwo Krwi. W różnych zakątkach świata słychać było inną nazwę. Jedno było niezmienne od śmierci mistrza około 300 lat temu na szczycie stanęło trzech braci krwi a klan rozrósł się do pozycji najpotężniejszego i najliczniejszego w obecnym świecie. Wampiry dobrowolnie oddawały się w opiekę wampirzym mistrzom.
- Może w to miejsce porozmawiamy o czymś przyjemniejszym? Jak długo przemierzasz świat samotnie aniele? Opowiadałeś mi o swoim kochanku ale nie wiem czy był ostatnim. Oddałeś się kiedyś komuś całym ciałem i duszą?

Wysłuchał go spokojnie sącząc do tego smaczne wino ale kiwnie głową rozumiejąc sytuację. Trochę szkoda ale nie zamierzał naciskać. Skoro nie chciał opowiadać jakoś może kiedyś się dowie.
- Rozumiem. Nie każdy chce rozmawiać o rodzinie jednak nie musisz tak się o mnie martwić. Wiem, że świat nie jest przyjazny. - mruknął spokojnie, bo nie raz widział napaści czy morderstwa... Niekiedy nie mógł nic na to poradzić skoro ujawnienie się równało się z obarczeniem winą w wielu przypadkach.
- Nie chcę dowiadywać się od kogoś. Wolę tak cię poznać. - odparł szczerze, bo nie chciał czyjejś opinii na jego temat. Te nigdy nie są szczere.
- Dobrze. Nie widzę problemu... Przemierzam już świat ponad 100 lat. Zwiedziłem niemal cały świat. Ostatniego kochanka jednak miałem gdy jeszcze studiowałem. Był pierwszy i póki co ostatni. Jak wspomniałem był demonem. Szalonym i niszczycielskim jak ogień ale go kochałem. Był dla mnie całym światem jednak odszedł. Po tym nie mogłem jakoś się zmusić by sie do kogoś zbliżyć. Też nie chciałem... Dlatego też często zmieniałem miejsca. - mruknął cicho do niego ale spokojnie. Zawsze bolała go rozmowa o Gregu ale nic nie zrobi. Takie życie już było. Niesprawiedliwe.

Jeden kochanek? Było to aż nieprawdopodobne. Anioł był wręcz niesamowicie namiętną istotą. Czyżby chował to wszystko tak skrzętnie, głęboko? Tylko dla czego? Na pewno było wielu którzy chętnie zamknęli by go w objęciach i dali rozkosz. Dlaczego teraz uparł się na niego? Staruszka z krwią na rękach.
- Co się stało? Wynika z tego, że był twoją wielką miłością.
Sam nie miał w sobie mimo tylu lat na karku odwagi by mówić tak otwarcie o swojej żonie i synu.

Anioł westchnął cicho jednak mimo tragicznych wspomnień z ukochanym nie bał sie o nim opowiadać. Może na początku, ale nie teraz. Minął w końcu wiek. Nie mógł ciągle się skupiać na żałobie. Ale to kwestia osobowości.
- Pewnego dnia gdy miałem dłużej zajęcia i czekał na mnie pod uczelnią, rzucił się na pomoc dziewczynie, która zasłabła na pasach i niemal wpadła pod tira. Osłonił ją swoim ciałem jednak zmarł. Nie zdążył użyć swoim mocy. Nie mogłem go uratować w żaden sposób w szpitalu i to było najbardziej bolesne. Niemoc. - mruknął cicho do niego nieco zaciskając rękę. Gdyby tylko był wtedy silniejszy może inaczej by się to potoczyło. Po tym jednak poczuł się tak dotknięty, że nie mógł nikogo znaleźć...

Uśmiechnął się.
- Umarł jak bohater. Demony mówią, że na takich czeka miejsce w Val-hali.
Wyciągnął rękę i pogładził jego dłoń by dodać otuchy. Chciałby mieć tyle otwartości by mówić o swojej przeszłości tak prosto. Miał wiele przelotnych jednonocnych znajomości od tamtego czasu. Głównie po to by zaspokoić seksualne i krwawe pragnienia na raz.