Filantropa i Królika fajne post-apo.

» Vince Dawson
» Wiek trzydzieści lat • Urodzony piątego grudnia «
» Orientacja biseksualna • Stan cywilny zaręczony «
» Kolor włosów czerń • Kolor oczu błękit «
» Wzrost sto osiemdziesiąt trzy centymetry «
» Znaki szczególne blizna na lewym policzku i ramieniu; tatuaż przedstawiający łeb wilka na prawym ramieniu «

» Alice Moore
» Wiek szesnaście lat lat • Urodzona ósmego maja «
» Wzrost sto sześćdziesiąt pięć centymetrów «
» Kolor włosów ciemny blond • Kolor oczu zieleń «
» Znaki szczególne szczupła, niemal chłopięca sylwetka; niemowa «

Słońce barwiło już horyzont czerwienią, gdy natknęli się na bar. Mężczyzna, wyczerpany podróżą, przeszedłby obok lokalu obojętnie, nie zwróciwszy na niego większej uwagi, gdyby nie jego towarzyszka. Dziewczyna chwyciła go za ramię, a uścisk miała mocny, nieprzystający do niepozornej aparycji. Zatrzymał się w miejscu.
   - Tak?
   Alice wykonała kilka szybkich gestów, płynnie przechodząc od słowa do słowa. Zmarszczył brwi. Dziewczyna migała z taką ekscytacją i pośpiechem, że umknął mu nawet moment, kiedy zwyczajnie wskazała palcem bar.
   - Zwolnij. Nie wiem, o co ci chodzi.
   Wzniosła oczy ku niebu; Vince znał tę minę. W ich niewerbalnym słowniku widniała pod pamięć już nie taka, co, staruszku? lub nie wierzę, że nadal się nie nauczyłeś. Zawsze mylił te dwie. Allie pociągnęła go za ramię tak, by stanął twarzą do lokalu, a on poddał się jej bez sprzeciwu. Przed nimi z popękanego chodnika wyrastał budynek o podobnej fakturze, wciśnięty pomiędzy zabity deskami salon fryzjerski a inny klub, równie obskurny, lecz przy którym kręciło się o wiele więcej krzykliwie ubranych, usiłujących wyglądać na starszych niż w rzeczywistości nastolatków. Vince nie potrafił zdecydować, czy to dobry znak, upewniło go to jednak w przekonaniu, że trafił pod właściwy adres.
   Budynek ginął pod masą plakatów reklamowych i neonów; on wpatrywał się w jeden, wiszący tuż nad drzwiami. Jaskrawoczerwony, z zepsutym, migającym L.
   - To chyba tutaj. – Popatrzył na Alice, a ona uśmiechnęła się do niego zaczepnie. No jasne, przecież ja zawsze mam rację.
   Weszli do środka, spięci, niepewnie rozglądając się dookoła. Lokal był niemal pusty; nieliczni, zapewne stali bywalcy siedzieli przy stolikach, pochyleni nad kuflami, pogrążeni w myślach lub prowadząc rozmowy przyciszonymi głosami. Z głośników rozwieszonych pod sufitem sączyła się muzyka, młody wokalista wyśpiewywał czystym głosem swoją oderwaną od rzeczywistości, naiwną balladę o miłości.
   Usiedli przy barze, oświetlonym przytłumionym, białym światłem. Alice zdjęła kaptur. Z podkrążonymi oczami i włosami spiętymi w kucyk na czubku głowy wyglądała na jeszcze młodszą. Znudzona barmanka o ładniej, nieinteresującej twarzy obrzuciła ją lekceważącym spojrzeniem, po czym wróciła do równego rozprowadzania brudu po wyszczerbionym kuflu.
   - Nie serwujemy tu dziecięcego menu, skarbie.
   Dziewczyna zmarszczyła brwi, jakby z niezadowolenia, lecz mężczyzna wiedział, że z powodu muzyki i szumu rozmów zwyczajnie nie dosłyszała słów kobiety.
   - Nie – Vince pośpieszył z odpowiedzią, nim barmanka zdążyła zinterpretować jej minę jako oznakę nadchodzącego buntu – ale słyszałem, że można się u was napić z posrebrzanych szklanek.
   Barmanka przerwała swoje pasjonujące zajęcie i zmierzyła go wzrokiem. Być może nie przypominał ich zwyczajnej klienteli; był zbyt zestresowany, wymęczony, zbyt „nowy.” Z drugiej strony, nie powinna się dziwić. Po ostatnich wydarzeniach zapewne nie on jeden poczuł potrzebę, by się dozbroić. Albo była wyjątkowo taktowna, albo jej to nie interesowało, gdyż nie zapytała, skąd wie.
   - Szef jest u góry. – Skinęła głową w stronę drzwi przy barze. Vince wstał i machnął dłonią do Alice. - Pojedynczo – wtrąciła barmanka, zatrzymując Allie. - Ona zostaje.
   Mężczyzna otworzył usta, by zaprotestować, lecz Allie uciszyła go gestem. Dotknęła podbródka czubkami palców. Poradzę sobie. Wahał się przez chwilę. Ona nie była już mała, a on potrzebował tej broni. W końcu doszedł do wniosku, że tu, wśród ludzi, będzie bezpieczniejsza niż z nim na górze. Skinął głową, obrócił się na pięcie i zniknął za drzwiami dla personelu.
   Długo nie wracał. Alice siedziała przy barze, opierając policzek na dłoni i popijając wodę ze szklanki o cieniutkich ściankach. Z nudów zaciskała na niej palce, sprawdzając, czy pęknie, gdy stołek obok niej zaskrzypiał nagle pod czyimś ciężarem. Podniosła głowę, zaskoczona, i napotkała spojrzenie wpatrującego się w nią mężczyzny. Paskudna blizna przecinała jego prawy policzek, przez co uśmiechał się tylko połową twarzy.
   - Pozwolisz postawić sobie następnego? – Zerknął na jej prawie pustą szklankę, błędnie identyfikując przeźroczystą ciecz. Pokręciła głową, odwróciła się i wbiła wzrok w blat, mężczyzna jednak nie ustępował; albo nie interpretował sygnałów, albo miał je wybitnie gdzieś. Nieustannie próbował ją zagadywać, z każdym słowem nachylając się coraz bardziej, a ona marszczyła nos, czując bijący od niego smród alkoholu. - Nie bądź taka – zachrypiał, objął ją ramieniem w pasie i wsunął kciuk za krawędź jej spodni.
   Zareagowała instynktownie; wyszarpnęła nóż zza paska i przystawiła go napastnikowi do gardła. Nie miała w tym wprawy, nie oceniła dobrze odległości i czubek ostrza przeciął delikatną skórę, a wtedy z mężczyzny razem z krwią uleciało dobre samopoczucie. Chwycił ją za nadgarstek, wykręcił rękę i zrywając się ze stołka, docisnął jej twarz do brudnego blatu.
   - Ty mała dziwko... – W klubie zawrzało. Barmanka coś krzyknęła, kilka osób wstało od stolików, a Alice poczuła ciężką lufę na skroni.