Czekoladowe jajka

   Przemieszczał się ostrożnie i niemalże bezszelestnie, tak samo czujny przy każdym skoku. Z przyzwyczajenia patrzył pod nogi, żeby nie zaskoczyła go żadna z prowizorycznych pułapek przyszykowanych przez niegrzeczne szkraby, jak i rozglądał na boki, żeby nie dosięgnął go wzrok żadnego z tych podstępnych, łazikujących po nocy urwisów. Jak zwykle był przyszykowany na wiele komplikacji, szczególnie tych drobnych. Ale na pewno nie na taką.
   Wysoko postawione uszy wychwytywały każdy szelest w odległości kilkudziesięciu metrów, chroniąc go przed zagrożeniem w najróżniejszej postaci, jednak świst powietrza w czasie przemieszczania się zaburzał odrobinę odbiór innych dźwięków, które mogły oznaczać kłopoty. Lucie był jak zwykle bardzo wyczulony na najmniejszy szmer, lecz nie był wstanie dosłyszeć wystrzału na czas, gdy kicnął w stronę krzaka, żeby schować w nim smakowitą czekoladę. Nagle poczuł dziwny ból. Zadrżał, chwytając przedmiot, który wbił mu się w skórę i wyrywając go z trudem. Spłoszony spróbował jeszcze uciec, zrobił kilka kroków, z każdym coraz ciężej sapiąc. Wreszcie upadł na ziemie, a wszystko wokół zaczęło wirować. Zacisnął palce. Było mu tak słabo. Dostatecznie słabo, żeby zemdlał.

   Obudził się zestresowany, nawet nie wiedział kiedy. Zrywając się do siadu, trzasnął czołem w jakiś pręt. Z początku nie skojarzył faktów, ale po otworzeniu oczu wszystko stało się jasne. Jego królicze serducho podskoczyło mu momentalnie do gardła. To nie był ogródek. To nie była nawet otwarta przestrzeń. Był zamknięty!
   Przestraszony sięgnął dłońmi krat i zaczął mocno szarpać. Klatka była zbyt mała, żeby mógł przyjąć jakąś normalną pozycję, więc robił to na wpół leżąco. Okoliczności przerażały go coraz bardziej, nie miał pojęcia gdzie się znajduje, ani kto go zamknął. Bał się tego dowiadywać. Nie było wyboru, musiał się stąd wydostać. Już.
   Próbował na każdy sposób. Bił, popychał, drapał, nawet spróbował przegryźć. Wszystko do czasu, aż nie usłyszał czyiś kroków. Wtedy szybko położył głowę, udając, że śpi. Obejmował się ramionami. Będzie… dobrze.

Zsunął w popłochu brwi, ale pomimo tego wciąż nieumiejętnie udawał, że jest pogrążony we śnie. Zadygotał, gdy zorientował się, że jego małe, nędzne oszustwo zostało natychmiastowo zdemaskowane, w dodatku jest nagrywany. Spojrzał się na osobę, która go schwytała, opuszczając uszy. Rozpoznał w niej małego Tony’ego, co niegdyś przyłapał go o poranku na rozkładaniu jajek, jako jedyny zresztą. Dziś był dorosłym mężczyzną. Czego mógł chcieć od Króliczka? Wciąż widział jego uszy?
- Wypuść mnie. Proszę. – odpowiedział, kuląc się w ciasnej klatce i wciskając w jej zimne pręty. Jak najdalej od siedzącego obok rozmówcy. Bardzo nie chciał go urazić, jednakże nie potrafił przebywać w zasięgu jego rąk. Pragnął stąd uciec, zażenowany, że w tym roku nie zdążył obskoczyć podwórek w swoim rejonie. Czuł się winny. Wolał żeby nikt na niego teraz nie patrzył, bo najchętniej zapadłby się pod ziemię.

   Nie wiedział czego dokładnie spodziewał się po dorosłym mężczyźnie, który z jakiegoś powodu nie miał skrupułów porwać go w czasie świat, ale na pewno nie tego, że tak szybko mu odmówi. Lucie aż zadrżał na dźwięk tych zimnych, ostrych jak brzytwa słów, które przebiły go na wskroś. „Nie”? Po prostu „nie”? Co to znaczy, że polował na niego 30 lat? Te pułapki, te podchody… to nie była dziecięca zabawa? To nie był żart?
   Zagryzł mocno wargi, jeszcze bardziej wpijając w tył klatki, gdy Anthony chwycił go za nogę i bez trudu pociągnął. Króliczek nie mógł zrobić zupełnie nic, patrzył bezradnie jak kawałek metalu zakleszcza się gdzieś pomiędzy jego łydką a stopą. Kuło… Po co to wszystko? Czemu ma tu zostać?
   Miał tyle pytań, ale bał się je zadawać, zupełnie nie rozumiejąc powodu dla którego jest więziony. Ciągle spłoszony nie wyszedł z klatki, dokąd nie został sam w pomieszczeniu. Dopiero wtedy się odważył. Spojrzał na łańcuch i pociągnął go, po chwili z automatu próbując skoczyć, jednak tylko się przewrócił i sprawił nieprzyjemny ból. Dalej już w pozycji siedzącej próbował rwać, później grzebał przy kajdankach rękoma, nawet starał się wyślizgnąć nogę, ścierając ją do krwi. Wiele godzin szarpał. W pewnym momencie zaczął krzyczeć, wołając o pomoc. Wszystko na nic.
   Czas płynął. Lucie bał się, że zostanie tutaj zapomniany, nie wiedział czy jeść. Głód jednak uczynił swoje i w końcu przełamał się, opróżniając talerz. Nowa dawka energii zachęciła go do wznowienia walki. I walka trwała kolejne godziny.
   Aż wreszcie oparł się o ścianę, zmęczony i obolały. Czerwone stróżki ściekały mu po pięcie i palcach, także tych u rąk, ponieważ nimi również starał się podważyć twardy uwiąż. Przytrzymując sobie głowę, brudził jasne kosmyki pojedynczymi kropelkami. Patrzył. Drżał. To miejsce było potworne, tak strasznie nie chciał tu być. Nie chciał, ale musiał zaczerpnąć oddech, bo piekące rany doprowadzały go do szaleństwa. Zastanawiał się czy musi stracić stopę, żeby stąd zwiać. I czy jeśli faktycznie poświecenie jej przyniesie pożądany efekt. Ostatecznie… pomieszczenie, w którym przebywał nie należało do zwyczajnych. Pewnie było zamykane na klucz.
   Nagle usłyszał charakterystyczne kroki, znajome mu. Wystraszony, wrócił od razu do klatki, chowając w niej. Jak każde żyjątko posiadał potrzeby fizjologiczne, które wstrzymywał od rana, było mu okropnie niekomfortowo. Zamierzał błagać, żeby Anthony go wypuścił. Zrobi co zechce, ale pragnie odzyskać wolność!