Imperfection

Dzisiejszego wieczora w Inferno było wyjątkowo tłoczno. Może ze względu na pogodę a może dlatego, że piątek to weekendu początek i do Głębian oraz Skrzydlatych dołączyli co odważniejsi ludzie, którym nie straszne było niekiedy iście diabelskie zachowanie stałych bywalców. Nie, nie chodziło wcale o rozróby - te zdarzały się tu wyjątkowo rzadko a to za sprawą stróża porządku i barmana w jednym; Cal, chociaż może nie był najroślejszą z istot, to zdecydowanie też do chuderlaków nie należał i miał w sobie jakiś taki stanowczy dar dawania do zrozumienia, że trzeba się go tu słuchać, bo można srodze pożałować. Ciemnobrązowe tęczówki w barowym świetle wydawały się prawie czarne a śmiałek, który odważyłby się patrzeć w te oczy trochę dłużej, mógłby nie bez racji zauważyć, że zajmowały nieco więcej białkówki niż u człowieka. Tegoż samego koloru włosy sięgające mu mniej więcej do ramion, z jednym czerwonym pasmem na skroni nosił niedbale zmierzwione a od uszu, wzdłuż mocno zarysowanej szczęki oraz na brodzie miał tatuaże, które z daleka wyglądały jak równo przystrzyżony zarost. O dominację na jego twarzy walczyły zawzięcie dwa rodzaje wyrazu: jak gdyby był wiecznie znudzony lub podkurwiony i mieszały się ze sobą w różnych proporcjach. Języka też nie oszczędzał kiedy trzeba było komuś przypomnieć, że nie jest jedyną istotą na świecie a już na pewno nie w tym barze. Cóż, demony trzeba było trzymać krótko. O dziwo jednak barowy kontuar nie świecił pustkami a wręcz przeciwnie i wydawało się, iż nikomu pyskaty barman nikomu nie przeszkadza. Nic dziwnego, Cal robił najlepsze drinki używając całego potężnego arsenału różnorakich napojów stojących na lustrzanej ścianie za jego plecami a trzeba było przyznać, że miał z czego wybierać; Reth, demon będący właścicielem tego lokalu, zdobył chyba wszystkie możliwe napitki ze wszystkich wymiarów. Cokolwiek, co miało taki czy inny wpływ na poprawę nastroju ludzi, demonów i aniołów znajdowało się za plecami barmana, który bezbłędnie wybierał odpowiednie butelki a patrzenie jak łączy te wszystkie płyny było swojego rodzaju pokazem artystycznym. Śmiało można było zaryzykować stwierdzenie, że jego autorskie kompozycje były najlepsze na całej Ziemi i prawdopodobnie w połowie Głębi oraz Niebios. Nic dziwnego, że lokal praktycznie cały czas był pełen od otwarcia do zamknięcia, dusz pragnących ukoić swoje nerwy czy emocje nie brakowało a innym potrzeba było po prostu rozrywki.
Zdawać by się mogło, że jasnowłosy kelner ubrany w grafitową koszulę, czarne spodnie i przewiązany w pasie czarny fartuch zatrudniony jest tutaj wyłącznie dla kontrastu. Srebrne, prawie białe włosy miał luźno związane z tyłu głowy tak, że z powodu ciągłego ruchu niektóre kosmyki wymsknęły się z wiązania i opadały swobodnie na ramiona. Jakby tego nie zauważając, poprawiał je sobie za każdym razem, gdy odebrawszy zamówienia wsadzał w wiązanie długopis niczym szpilkę do włosów.
Mirt należał do aniołów służebnych, które z tych czy innych względów zdecydowały się opuścić cokolwiek upokarzające warunki bytowania w Królestwie. Z oczywistych względów raczej nie cieszyły się łaską wśród swoich pobratymców wyższych rang a już na pewno nie te, które nie dość, że odmówiły służenia w Górze, to jeszcze sprzymierzały się z demonami. W tym wypadku ciężko to było nazwać sprzymierzaniem się, on po prostu wziął sprawy w swoje ręce mając dość tego, że wyższe kasty traktowały go albo jak powietrze albo zwracały nań uwagę tylko wtedy, gdy potrzebowały służby. Na Ziemi przynajmniej lubił swoją pracę a że była wśród demonów? Co z tego. I chociaż może nie wyglądał, to zawsze jakoś dziwnie chcąc albo nie chcąc wkręcał się w „nieodpowiednie” towarzystwo. Czasem mógłby tego żałować, ale taką już miał naturę, że ze wszystkich doświadczeń zawsze wyciągał jakieś pozytywy i bynajmniej się nie zrażał.
To dzięki Calowi zaczął tu pracować i póki co mógł śmiało przyznać, że nic lepszego jeszcze mu się nie zdarzyło. Okej, może i spotka się kiedyś z konsekwencjami swoich wyborów, ale niech go Głębia pochłonie jeśli żałował. Tak, zdecydowanie lubił te pracę. Miał też swoisty dar do nawiązywania kontaktów nawet z na oko najbardziej butnymi i zacietrzewionymi demonami. Zawsze potrafił odpowiednio zagadać, rozsiać trochę pozytywnej energii i – odpowiednio do swojej rangi – zatroszczyć się o potrzeby klientów. Wyglądało na to, że wcale się nie męczył bardziej tańcząc niż chodząc między stolikami. Tu się pochylił i o coś zapytał, tam zagadał, gdzie indziej spędził kilka chwil więcej, nie na tyle jednak, by kazać innym klientom czekać na swoje zamówienia.
Zaskakująco dobrze wyłapywał też prośby o uwagę nawet jeśli pozornie nie patrzył się nawet w tamtym kierunku. Tak jak teraz, gdy jasnowłosy demon poprosił o powtórkę zamówienia, podniósł się na palcach, uśmiechnął i uniósł dłoń na znak, że zaraz poda. W drodze do baru zgarnął jeszcze klika szklanek ze stolików, jakby to był odruch bezwarunkowy i z gracją na chwilę zniknął na zapleczu. Prócz niego i Cala w barze pracował jeszcze jeden kelner i dwie kelnerki, ale on jako jedyny był skrzydlatym. Nikomu to jednak nie przeszkadzało, jako że to miejsce to było całkowite ground zero i dopóki spełniał swoje obowiązki a nawet dzięki niemu urosła spora grupka lokalsów odwiedzających ten bar regularnie, to wszystko grało jak trzeba.
Widząc że Cal ma niezłą tabakę za barem, sam zajął się zamówieniem dla swoich klientów. Jasne, nie był taki świetny jak demon, ale podstawowe drinki wychodziły mu bardzo dobrze a czasem, w razie potrzeby pracował razem z nim za kontuarem. Kolejny pozytywny aspekt tej pracy – uczył się mnóstwa ciekawych rzeczy a na dodatek zdawało się, że był jedyną osobą, którą ciemnowłosy demon lubił. W każdym razie był w stosunku do niego mniej sardoniczny i nawet go słuchał. Gdy załoga musiała załatwić coś z Calem, to delegowała do tego Mirta.
-Cal, kim jest ten czarnowłosy skrzydlaty przy czwórce? To ci specjalni goście na których czeka szef? – zapytał po cichu korzystając z okazji, że musiał sięgnąć po butelkę z drugiej strony demona. Może i otwarcie nie wyraził zainteresowania nowoprzybyłym, gdy jasnowłosy demon składał zamówienie, bo to byłoby co najmniej nieprofesjonalne, ale skłamałby gdyby powiedział, że go to nie interesowało. Nawet jeśli na to nie wyglądało, Mirt miał oczy dookoła głowy i ciemnowłosa postać go zafrapowała.
Cal podniósł wzrok we wskazanym kierunku, bez parzenia nalewając coś do kieliszka koktajlowego, po czym również automatycznie sięgnął po stojącą obok szafirową, kryształową karafkę i dolał kapkę równie niebieskiego płynu.
- Ten tam? Zdaje się, że to jeden z tych upadłych Aniołów Miecza. Czasem któryś tu zagląda, bo ten chciwy skurwiel Mamon daje najlepsze zlecenia. Oczywiście jeśli uda ci się wyjść z nich cało- – odpowiedział dorzucając do drinka absurdalnie wyglądającą w tym otoczeniu wisienkę i podał kieliszek demonicy siedzącej na ukos od nich, nie racząc jej nawet słowem. Mamon, jako zwierzchnik Retha a ty samym i ich samych włożył sporo wysiłku w to, by ta ziemia była traktowana jako niczyja. Wszystko rzecz jasna dla własnej korzyści i jak widać się opłacało. Reth z kolei wkładał nie mniej wysiłku w to, by ten stan rzeczy utrzymać. A może należałoby powiedzieć, że zgodnie z wszelkimi zasadami hierarchii w imię których szefowie nie robili prawie nic, obsługa przybytku wkładała w to ten wysiłek.
- Co ty mówisz, członek Szarańczy?? – nie chciał mówić tego głośno, więc wyszedł z tego trochę niedowierzający szept. Naturalnie słyszał o tej elitarnej jednostce, kto by nie słyszał, i jasne, przychodziły tu różne istoty, ale jeszcze mu się nie zdarzyło nikogo takiego spotkać. -Ha, w moim rewirze! – dodał nie wiedzieć czemu z dumą i zanim Cal zdążył cokolwiek dodać, postawił szklanki z rżniętego kryształu na tacy i z uśmiechem ruszył do stolika.
- Czy w czymś jeszcze mogę panom pomóc?- zapytał płynnie zestawiając szklanki na stół i zabierając puste na czarną tacę z wytłoczonym płomieniem. Położył jeszcze obok czarnowłosego równie czarny ręczniczek z takim samym emblematem wyhaftowanym na materiale. Usługi w barze mieli kompleksowe, wszystko dla zadowolenia klienta. - Na wypadek gdyby zechciał się pan osuszyć. Proszę wybaczyć zwłokę – powiedział i posłał obydwu przyjazny, niewymuszony uśmiech.

Początki pracy w takim miejscu zrazu były trudne. Może nie jakoś szczególnie wyczerpujące fizycznie, ale żeby móc się odnaleźć  i wypracować pewne nastawienie i sposób pracy, musiało minąć trochę czasu. Kiedyś na pewno nie zniósłby takiego intensywnego spojrzenia anioła postawionego tak wysoko w hierarchii, ba, ze znoszeniem różnego rodzaju spojrzeń i przygadanek od demonów też miał problem. No, kiedyś postawionego tak wysoko w hierarchii, ale nie bądźmy drobiazgowi. Upadli z Mieczy nadal mieli swoją reputację i co z tego, że może nieco mniej chlubną.
Teraz jednak (chociaż nadal był wewnętrznie pod wrażeniem, nie można go było winić) ze spokojem odwzajemnił spojrzenie tak, jakby to zrobił z każdym innym klientem. Oczywiście obecnie anioł go intrygował bardziej niż ktokolwiek w barze, ale może to była ta wpisana w niego skłonność do interesowania się złymi rodzajami istot, która ostatecznie przygnała go na Ziemię i to prawdopodobnie z wilczym biletem. Kiedyś kiedyś wszystko było prostsze, bardziej klarowne. Wszyscy wiedzieli, co mają robić, dobro było dobrem a zło złem, było czarno biało. Tylko że taki stan rzeczy już od dawna nie obowiązywał, wszystko stanęło na głowie można było nawet spotkać demony porządniejsze od skrzydlatych. Ale najgorszym sortem byli ci, co na najwyższych stanowiskach ciągle mówili o moralności i zasadach a byli takimi samymi szujami jak ich upadli pobratymcy. Nawet gorszymi, tamci bowiem nie próbowali usprawiedliwiać się w taki sposób i zasłaniać “większym dobrem”. Czasami heretycko zastanawiał się, kto tu jest gorszy.
- Z pewnością do tego nie dojdzie, nie na mojej zmianie - odparł demonowi przenosząc na niego spojrzenie. - Mogę pójść poszukać szefa, ale jestem pewien, że niedługo każe na siebie czekać. Pewnie już by się tu zjawił, gdyby coś mu nie przeszkodziło, mamy zajęty wieczór. Proszę mu wybaczyć.
Nie wiadomo na ile Mirt w to wierzył, ale po pierwsze swojego szefa się nigdy nie oczernia (niektórzy - jak na przykład Cal - by się z tym niekoniecznie zgodzili) a po drugie Mamon miał całkiem dobrą orientację kto aktualnie przebywa w barze nawet jeśli nie był osobiście na miejscu. To był ważny punkt, zrozumiałe więc, że musiał być obłożony jakimiś zaklęciami umożliwiającymi kontrolę. Zarówno ze względów biznesowych jak i bezpieczeństwa. W teorii każdy mógł tu przyjść, ale w praktyce były osoby niemile pożądane, które przy pierwszej okazji a nawet i bez niej zrobić niezły burdel. Zdarzało się to już w przeszłości i za każdym razem odbijało na interesach Mamona. Każdy też wie, że wkurzony arcydemon, który praktycznie trzyma Ziemię w kieszeni to prosta droga do kolejnej rewolucji. Co z tego, że od czasu do czasu musi się wysługiwać najemnikami, w końcu nie chodziło o to, by samemu załatwiać sprawy, tylko żeby je załatwić jak najmniejszym wysiłkiem własnym.
- Oczywiście, zaraz coś panom przygotuję - odpowiedział uprzejmie z niezmiennym, lekkim uśmiechem na ustach. Naprawdę wyglądało, jakby był w swoim żywiole i te wszystkie godziny spędzone na sali wśród ludzi i nieludzi zupełnie go nie męczyły. Gdy dłoń czarnowłosego mężczyzny dotknęła jego ręki, uniósł tylko na niego spojrzenie i całkiem dyplomatycznie tego nie skomentował. Nie raz i sto niektórym klientom za bardzo się kleiły rączki, szczególnie jak już sobie popili w późniejszych godzinach nocnych, chociaż to demony przeważały w tej statystyce. Gdyby miał robić o to awantury, to nigdzie by pracy nie znalazł. Póki nie posuwają się poza granice przyzwoitości - co było dość płynną definicją zależnie z której strony na to spojrzeć - to nie miał o to pretensji.
-Gdyby… - zaczął skinąwszy na bok głową, ale nie dokończył, bo w tym samym momencie miał już obok siebie szefa. Tak jak przewidywał, Mamon nie kazał na siebie szczególnie długo czekać.
Może i wyglądał jak pośledni człowieczyna, który nie posiada zbyt wielu przymiotów, ale ci, którzy dla niego pracowali wiedzieli jak potrafi być niebezpieczny. Na pewnym szczeblu, oczywiście. Do pięt może dorastał Mrocznym, ale niewiele wyżej. Można było powiedzieć, że on po prostu miał inne cele w swojej egzystencji niż na przykład Lucyfer czy Asmodeusz, chociaż z tym ostatnim paradoksalnie powinien utrzymywać dobre stosunki. Rozrywka i pieniądze idą ze sobą w parze. W każdym razie powinny wedle wszelkich zasad logiki, ale niestety gdy w grę wchodziła demoniczna duma i chęć władzy, logika uciekała w popłochu na krańce świata.
- Naturalnie - odparł szefowi nawet nie mając zamiaru zostawać przy nich i ich interesach. Czasami im mniej się wiedziało, tym lepiej, ale ciekawość często zwyciężała i może bardziej przez przypadek niż z własnej chęci wyciągnięcia czegoś od klientów, słuchał co ci mieli do powiedzenia. Niektórzy lubili się zwyczajnie wygadać.
W drodze powrotnej do swojego stanowiska obserwacyjnego przy barze podszedł jeszcze do dwóch stolików by się upewnić, że niczego więcej gościom nie trzeba. Tak, był trochę ciekawy po co szef ściągał aż ex oficera zastępów, ale cóż, to nie była jego broszka. Mimo wszystko jednak czasem popatrywał w stronę rozmawiającej trójki, której słowa ginęły w ogólnym gwarze. Doskonałe miejsce na szemrane sprawki, nikt cię przynajmniej nie podsłucha.
- …
Dopiero po chwili doszło do niego, że Cal coś mówi.
- Słucham? - odwrócił się przez ramię do demona przecierającego akurat ladę z drogiego, ciemnego drewna.
- Lepiej trzymaj się od tej dwójki z daleka. Będzie chryja, mówię ci i lepiej być od tego jak najdalej. Jak Mamon wyciąga taki kaliber, to robi się grubo nawet jak na niego - demon powtórzył spokojnie, chociaż gdyby to był ktoś inny pewnie w ogóle by się nie kłopotał.
- A mówisz mi to, bo…? - jasnowłosy przechylił się zawadiacko w tył jakby chciał na niego spojrzeć do góry nogami. W ramach przyzwoitości oczywiście, w końcu był w pracy i nie mogło to wyglądać jakby się obijał. Zaraz i tak pewnie ktoś będzie chciał się czegoś napić no i rzecz jasna miał podać Skrzydlatemu i jego kompanowi jeszcze jakiś napitek. Zazwyczaj całkiem umiejętnie dobierał trunki do zamawiających, choć zdarzały się i mniej trafne wybory. Takie życie.
- Bo lubisz pakować się tam, gdzie nie trzeba. Nie potrafię zrozumieć, dlaczego po prostu nie trzymasz się z daleka od takich istot. Im groźniej wygląda, tym się bardziej interesujesz.
- Tak jak od ciebie, hmm? - odrzekł uśmiechając się przymilnie, na co Cal tylko przewrócił oczami. - Bądź tak miły i podaj mi butelkę Łez Jednorożca, dzięki - nie czekając na odpowiedź odbił się od lady i poszedł po kolejne dwie szklanki by cały zestaw był w pogotowiu na wypadek, gdyby szef skończył swoje interesy. Nim to nastąpiło zdąrzył jeszcze pomóc Calowi z mniej wymagającymi zamówieniami i przy okazji zabawić rozmową gości przy barze, kiedy żaden z przynależących do jego sekcji stolików nie wymagał atencji. Przyjacielskość przyjacielskością i serwis serwisem, ale do baru nie przychodzi się, by gadać z kelnerem tylko ze sobą. No, może czasami, było tu kilku takich.
Mina Mamona nie była z kategorii tych, które nastrajały specjalnie optymistycznie, ale na szczęście zazwyczaj jego humory nie odbijały się na nich bezpośrednio. I tak szef bywał tu tylko przy specjalnych okazjach, takich jak ta. Całości interesu doglądał ich przełożony Reth, który był mniej powściągliwy w wylewaniu na nich swojego niezadowolenia. Kilkukrotnie on i Cal prawie by się pożarli, ale kończyło się to bez rozlewu krwi. Nie żeby Cala trudno było sprowokować.
- Zrób sobie przerwę i idź do nich, chcą żebyś z nimi posiedział. I lepiej, żeby wyszli stąd w dobrych humorach - powiedział Mamon przechodząc obok Mirta, który niósł do stolika tak ufnie zamówiony przez to duo alkohol. Skrzydlaty odpowiedział skinieniem głowy bo i też nie była to specjalnie dziwna prośba a on nie miał nic przeciwko temu. Gość chce, to gość dostaje, od tego tu w końcu byli.
- Proszę bardzo, specjalne życzenie. Łzy Jednorożca - czerwone, trochę korzenne i zdecydowanie mocne, dobre na dłuższe spotkania - wyjaśnił rozstawiając obydwu panom szklanki i stawiając karafkę na środek. Sekundę wahał się, czy zebrać puste szklanki i je odnieść, czy tu zostać i zdecydował się na to drugie. W końcu nic się nie stanie jak sobie chwilę postoją. On sam też wolał stać, bo jakoś tak już mu to weszło w krew że tu zamienił zdanie, tu dwa, na luzie i bez wrażenia że się wcinał w czyjeś rozmowy, więc z przyzwyczajenia po prostu stanął przy stoliku. Potrafił wyczuć kiedy ktoś był pozytywnie nastawiony do rozmowy a kiedy lepiej było zostawić gości samym sobie.
- Mam nadzieję, że interesy poszły pozytywnie, szef bywa trochę wybuchowy, ale nie trzeba zwracać na to uwagi.- Trudno bowiem było nie zauważyć tego uniesienia się obu stron, chociaż to eks oficer się unosił nad demonem, Mamom co najwyżej mógł się unieść werbalnie. - Słyszałem że w czymś mogę panom pomóc?

- Dziękuję, nie piję w pracy. W ogóle raczej nie piję, niektórzy nie mają do tego dobrej głowy, ale z przyjemnością panom potowarzyszę - odparł będąc pod wrażeniem wychylonej przez Anioła Miecza na raz porcji Łez, uchodzących raczej za napój, który pito powoli i w małych ilościach. On sam na pewno by stracił dech a już na pewno by go ścięło. Nie wspominając już potwornym samopoczuciu jakie by go czekało potem. Jego kasta nie była widać stworzona do rozrywek. Inaczej niż ta dwójka bo demon najwyraźniej też potrafił nie wylewać za kołnierz.
- Mirt, miło mi - również się przedstawił, wyciagając rękę do anioła, demonowi odpowiedział również skinięciem. Christo, teraz w końcu mógł przyporządkować imię do twarzy, bo faktycznie jego występki w Królestwie odbiły się głośnym echem nawet w Głębi. Póki co to była ostatnia tak spektakularna acz nie chwalebna degradacja zarówno na górze jak i na dole. Większość pewnie kojarzyła tylko sam epizod; ot, był sobie szanowany, potężny anioł który zleciał z hukiem ciagnąc za sobą nadszarpniętą reputację jak kometa ogon, ale mało kto pamiętał jego imię. Mirt, z racji pracy w takim miejscu miał trochę szersze pojęcie o znaczących, szemranych osobnikach niż przeciętny, pracujący na chwałę Pana w każdym kręgu skrzydlaty.
Nikt za to nie mógł przejść obojętnie obok tej gęstej aury, która otaczała byłego dowódcę. Chociaż niewidoczna, zdawała się być prawie namacalna i emanująca ostrzeżeniem. Poczuł to dobitniej kiedy uścisnął mu rękę i aż dreszcz prześlizgnął się mu po kręgosłupie włażąc między każdy kręg, chociaż miał nadzieję, że nie dał po sobie tego poznać. Trudno było stwierdzić, czy był to dobry czy zły dreszcz. Do tej pory tylko parę razy odczuł taką emanację. Ostatnim razem gdy Mamon zrobił zamknięte spotkanie w jednej z bardziej eleganckich sal na zapleczu, zbierając razem kilku książąt i markizów Głębi i samo dobrowolne przebywanie w pobliżu można już było poczytać aniołowi za grzech. Spotkanie to, jak łatwo się było domyślić gdy w jednym miejscu zbiera się więcej niż trójka Mrocznych, chyba nie zakończyło się tak korzystnie jakby każdy sobie tego życzył.
Otrząsnął się wewnętrznie z tego elektryzującego powitania i uśmiechnął do demona w odpowiedzi na jego słowa.
- Dziękuję, to miłe. Sądzę jednak, że wystarczy jak popatrzycie na siebie nawzajem - odrzekł spokojnie wcale nie zmieszany, zajmując miejsce na krześle. No dobrze, trochę go to intensywne spojrzenie wyższego rangą anioła deprymowało i chociaż nauczył się już radzić sobie z różnymi sytuacjami i osobnikami, to chyba miał zaprogramowaną wewnętrzną pokorę przed tymi nad sobą.
- Och, w to nie wątpię - powiedział całkiem w to wierząc, ale pomyślał, że prawdopodobnie powinien, bo chociaż Mamon może nie wyglądał zastraszająco i nie był mistrzem walki, ale był wyjątkowo sprytny i miał liczne znajomości. Nie zostawało się jednym z większych ziemskich potentatów za ładne oczy. Którymi nota bene też nie grzeszył.
- Zamiłowanie?
Czy mógł to nazwać zamiłowaniem? Po prostu zawsze tak było, tak został stworzony i tak żył, by pracować. To nie była kwestia wyboru i zadowolenia czy niezadowolenia ze stanu rzeczy, przynajmniej jeśli chodziło o ten jeden aspekt. Owszem, mógł być niezadowolony z otoczenia czy istot dla których pracował i tak też było w Pierwszym Kręgu, ale nie miał nic przeciwko pracy jako takiej. Lubił ją, czerpał z niej satysfakcję i nie sprawiała mu większych trudności, może tylko od czasu do czasu.
Wiele razy zastanawiał się nad swoim wyborem przeżywając moralne rozterki. Chciałby być od nich wolny, ale niestety nie potrafił tego w sobie wyłączyć. Tego poczucia że zdradził Królestwo i wszystkie wartości by zacząć zadawać się z upadłymi i demonami. Wiele rzeczy które zrobił po opuszczeniu góry definitywnie było dyskredytującymi go w oczach Świetlistych grzechami i choć z jednej strony nie żałował, z drugiej ciężka kula goryczy podchodziła mu do gardła jak sobie o tym pomyślał. Czasami nachodziły go wątpliwości co do słuszności swoich czynów, ale bardzo starał się ich nie uzewnętrzniać. Czasami nawet zagłuszać, ale to było błędne koło.
Tak, pod wieloma względami w Królestwie było dużo lepiej. Jakoś tak cieplej wewnętrznie, spokojniej, tak NA MIEJSCU. Z drugiej jednak dobrze było zrzucić te popielate szaty niewidzialnego osobnika, kropli w oceanie klasy Aniołów Służebnych i zamienić je na ziemskie ubranie. Może nie wyróżniające, może nie kolorowe, może nie specjalne, ale nie była to nijaka szata i stało się ono symbolem jego własnych wyborów. Jednakże w słowniku jego kasty nie było pojęcia “własny”, więc łamiąc tę zasadę automatycznie stał się persona non grata i ani chybi poniósłby za to karę nie mając szansy na żadne odkupienie. Plusem pracy dla Mamona było to, że przynajmniej był w jakiś sposób kryty. Oczywiście nie podejrzewał, że ktokolwiek kiedykolwiek by go specjalnie szukał, ale kto wie na kogo można się było natknąć na Ziemi lub podczas tych rzadkich wycieczek do Limbo. Mamon za to miał dzięki temu u siebie wabik na klientów. Paradoksalnie wiele demonów najzwyczajniej w świecie lubiło, kiedy usługiwał im anioł bo wierzyło, że tak być powinno i dziejową niesprawiedliwością jest, że te pierzaste dupki uchodzą wszem i wobec za lepszych od nich. Mirt jednak nie miał uprzedzeń względem demonów, traktował je tak jak każdego. Na początku, po przybyciu na ziemię miał z tym problem, bo rzeczą nie do pomyślenia w Królestwie był kontakt z otchłańcami. W ogóle Anioły Służebne nie były od myślenia. To Mirt chyba również miał jakąś skazę, może pod tym względem coś łączyło go z Christo.
- Nie wiem, chyba tak już mam zapisane w swoim jestestwie, po to mnie stworzono - odpowiedział rozbrajająco szczerze, co zresztą było zgodne z prawdą. Po co miałby kłamać? - Poza tym lubię poznawać nowe osoby, każdy dzień to jakieś małe wyzwanie, nowa przygoda - których tam na górze zupełnie nie było. No, przynajmniej nie dla nich. Jasne, mógłby w obrębie swojej przynależności społecznej próbować ustawić się jakoś wyżej, tylko że po pierwsze wcale mu nie zależało, by być wyżej a po drugie nawet mniej mu zależało na tym, by jakiś arystokrata o moralności gorszej od demona mógł kazać mu robić wszystko. Demony przynajmniej nie starały się udawać, że nie są obłudne.
Na pytanie o to “gdyby” zdziwił się wyraźnie, bo w pierwszej chwili nie wiedział zupełnie o co chodziło. Już miał odpowiedzieć, że nie, to nic ważnego, chciał tylko dać do zrozumienia że w razie czego to wystarczy dać znać, ale usłyszał za sobą niezadowolony głos demona. Na wszystkie Bramy, zapomniał poprosić kogoś, by miał na chwilę oko na ten sektor. Tak to jest jak się rozkojarzysz na moment.
Nikt chyba nie zdążył zareagować a Anioł Zniszczenia już był przy demonie i próbował zintegrować go ze ścianą. A gdy dodatkowo jeszcze przesłonił się skrzydłami, nawet pechowy demon mimo częściowego zamroczenia musiał być pod wrażeniem. Mirt podejrzewał, że wytrzeźwiał w trybie natychmiastowym.
Pierwszym dźwiękiem, który rozległ się po tej grobowej ciszy, był charakterystyczny szczęk broni typu pump action, najpopularniej używany przy krótkiej strzelbie typu Vanitas, kaliber 20. Zarówno sama broń jak i proch w nabojach były specjalnie opieczętowane zaklęciami mogącymi wyrządzić niemałe szkody każdej istocie poruszającej się zarówno po Królestwie jak i po Głębi. Broń cholernie droga i cholernie skuteczna.
- Ej, Świerszczu! - zaraz potem poniósł się po sali głos i teraz to Mirtowi zrobiło się gorąco. Zaskakująco dobrze radził sobie w sytuacjach konfliktowych jak na pacyfistę, ale wizja Cala ścierającego się z Christo była czymś, czego na pewno nie chciałby oglądać. Demon może i nie był takiej postury jak eks oficer, ale często w wypadku demonów wygląd zewnętrzny nie determinował siły, chociaż anioł nie sądził, by dał radę któremukolwiek z Aniołów Miecza. To jest bez użycia broni, Vanitas bowiem była naprawdę skuteczną bronią tłumiącą wszelki opór a jednym z warunków koniecznych do przekroczenia progów Inferno był brak jakiegokolwiek oręża. Z całą surowością i dokładnością to egzekwowano, więc jedyną osobą uzbrojoną na sali był w tym momencie ciemnowłosy barman stojący z nieporuszona miną przed barem. Ta anielska manifestacja nie zrobiła na nim żadnego wrażenia, jako chyba na jedynej istocie obecnej przy zajściu. Nawet demony siedzące w najdalszych zakątkach ciekawie ale ostrożnie wyciągały głowy by zobaczyć, co się dzieje, reszta kelnerów zamarła między stolikami i obserwowała rozwój wypadków. Dziwnym trafem na linii Cal - Christo zrobiło się bardzo pusto mimo tego, że demon trzymał strzelbę wycelowaną w podłogę. Jeszcze.
- Nie robimy tutaj rozrób, jasne? Jak chcesz się lać, to wysuwaj na zewnątrz albo do Limbo i gówno mnie obchodzi kim jesteś, możesz sobie być nawet samą Jasnością.
Według Mirta Cal miał mocno zaburzony instynkt samozachowawczy, ale jakimś cudem nadal chodził po tym padole. Może miał jakiś karnet na wskrzeszenia.
Jak na ironię zakrawa fakt, że nagle przy Christo i biednym kliencie pojawił się Mirt. Może nie tylko Cal miał problemy z instynktem, ale on po prostu nie mógł dopuścić, żeby doszło do konfrontacji a znając zaciętość barmana, skończyłoby się to tragicznie.
- Nie powiem, że nie chcę się wtrącać, bo chcę, ale może jednak damy radę załatwić to na spokojnie? - zapytał i posłała bądź co bądź, swojemu przyjacielowi przeciągłe spojrzenie, niewerbalnie przekazując mu, żeby nie robił nic głupiego i dał spokój. Demon jednak nie wyglądał, jakby miał zamiar ruszyć się z miejsca, przynajmniej dopóki Christo nie przestanie dusić mu klienta.
Od anioła biła taka aura, że już pomijając fakt rozbieżności klasowej, Mirt po prostu obawiał się wejść mu w drogę by nie aktywować jakiegoś wybuchu. Nie miał pojęcia, czego może się spodziewać po upadłym oficerze, ale jego wewnętrzny obowiązek okazał się silniejszy.
- Przyznaję, że to trochę moja wina, powinienem do pana kogoś podesłać, więc może w ramach rekompensaty zgodzi się pan przyjąć od nas drugą butelkę na nasz koszt i zapomnimy o sprawie? Naprawdę nie trzeba tego załatwiać w taki sposób - tu zwrócił się już do Christo kładąc mu dłoń na przegubie ręki, która ściskała demonie gardło, kątem oka widząc jak Cal unosi broń chcąc go najwidoczniej ubezpieczać w razie jakiegoś nagłego ataku. Wyraz twarzy miał dyplomatycznie spokojny a głos chociaż nie był rozkazujący, to na pewno miał w sobie coś z chłodnej stanowczości. - Nie psujmy sobie wieczoru takim incydentem, nikt na pewno nie miał niczego złego na myśli. Uznajmy fakt za niebyły i wróćmy do swoich spraw. Nalegam - spojrzał sugestywnie zarówno na Cala jak i na Christiaela, demon pod ścianą zaś chyba podzielał jego zdanie, że sprawę należy jak najszybciej i jak najpolubowniej zakończyć, bo wydobył z siebie coś, co brzmiało jak "Asz...am.."

Cal, postawę jaką prezentował Christo, nazwałby z pewnością “głupią brawurą TYPOWĄ dla tych pierzastych kurczaków”, ale na całe szczęście nikt go nie zapytał o zdanie, bo wydarzenia mogłyby potoczyć się w zupełnie innym kierunku. O ile z tego Anioła Zniszczenia wprost emanowała chęć konfrontacji, o tyle Cal wyglądał, jakby z takimi istotami i sytuacjami mierzył się codziennie i był tym raczej znudzony. Widać jednak było, że z chęcią podjąłby to niewerbalne wyzwanie nawet gdyby miał przegrać. Obydwaj musieli być trochę szurnięci.
Szczęknął zamek zabezpieczanej broni, która wylądowała na kontuarze, cały czas jednak będąc trzymaną przez demona. Ten w końcu uśmiechnął się prawie równie paskudnie jak sam Christo.
Mirt bezgłośnie wypuścił powietrze, które nieświadomie dłuższą chwilę trzymał w płucach obserwując, jak między tamtą dwójką prawie przeskakują iskry. Wiedział, że Cal nie zachowa urazy, ale przy kolejnej wizycie anioła w barze - o ile ta nastąpi - będzie miał na niego oko.
- Skoro nie chcesz, to nie rób - odpowiedział wprost skrzydlatemu, pokazując swoją nieco inną stronę i wcale się nie zmieszał pod tym spojrzeniem jasnych oczu. To nie było tak, że Mirt pozwalał sobie wejść na głowę a przynajmniej nie prywatnie. To, że nie reagował na różne werbalne zaczepki było tylko i wyłącznie wpisane w kodeks pracy w tym miejscu i wcale a wcale nie brał tego do siebie. Doskonale potrafił oddzielić swoją pracę od swojego czasu wolnego i chociaż był raczej bezkonfliktowy, ten dobrotliwy ton głosu i wyraz twarzy potrafił czasami zniknąć zastąpiony spokojną stanowczością. Praca z taką klientelą wymagała jednak pewnej elastyczności, bo jak w każdym biznesie wszystko sprowadzało się do zysków a maksyma “nasz klient, nasz pan” miała zastosowanie w każdym wymiarze. Mirt miał szczęście, że przy okazji zwyczajnie lubił różnorodność.
Prawdopodobnie całe życie miał więcej szczęścia, niż rozumu i tak, przez to czasami znajdował się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiednim czasie z nieodpowiednimi osobami, ale przynajmniej by nie żałował. Wszystko było znacznie lepsze od monotonii Pierwszego Kręgu a jeszcze na pewno miał tyle rzeczy do odkrycia i wysłuchania. Niemal każdy dzień potrafił go czymś zaskoczyć. Tak jak ten.
Nie zdążył zaprotestować gdy na jego dłoni pojawiły się pieniądze, bo szef wcześniej dał do zrozumienia, że ci goście mają po prostu dostać to, czego będą chcieli, nie było więc mowy o żadnych rachunkach. Christo zbyt szybko odwrócił się a Mirtowi pozostało tylko obserwować jak odziana w czerń sylwetka kieruje się do wyjścia.
- Dobra ludzie, nie robić widowiska, nic nie zaszło! Wracajcie do swoich spraw - zawołał Cal, bo ktoś najwidoczniej musiał przełamać tę zaklętą ciszę. Jakby tego właśnie potrzebowały, istoty ziemskie, niebiańskie i głębiańskie ocknęły się z transu i powoli gwar rozmów znów zaczął rozbrzmiewać na sali. Wpierw ostrożnie, po chwili już wszystko wróciło do normy i bar znów podjął swój rytm. Demon oparł strzelbę o ramię i ruszył z powrotem za kontuar.
- To gówno ratuje ci dupę i interesy! - odwarknął Mamonowi przechodząc obok niego, zupełnie nie przejmując się brakiem szacunku do zwierzchnika. Cala albo się akceptowało takim, jaki był, albo nie. Nie było półśrodków i sposobu na to, żeby go zmienić. Mamon jednak musiał to jakoś przełknąć, bo ten demon, choć bywał narwany i wybuchowy i nierzadko opryskliwy, to jednak był bardzo użyteczny.
Mirt natomiast lekko machnął ręką dając Regisowi do zrozumienia, że nic się nie stało i nie było tematu, więc przeprosiny były zbędne.
- To nic, naprawdę. Twój przyjaciel ma po prostu temperament, musi być ciekawie, prawda? - spojrzał jeszcze raz na drzwi, jakby spodziewał się w nich ponownie ujrzeć wspomnianego anioła. -  Oczywiście - dodał w odpowiedzi, z roztargnieniem wsadził monety do kieszeni i tylko zgarnął ze stolika puste szklanki, po czym z tacą ruszył w stronę baru. Zerknął po drodze na poturbowanego demona, ale tym już się zajął towarzysz. Zdecydowanie wyglądał, jakby potrzebował się czegoś napić, nie codziennie staje się przecież oko w oko z czarną furią.
- Słucham? - słowa Mamona wprawiły go w zdumienie, bo zarówno “Mamon” jak i “podwyżka” nigdy nie występowały w jednym zdaniu a nawet i w jednej książce. - I mówi mi to szef jakbym miał jakikolwiek wpływ na powodzenie realizacji tej umowy - powiedział odstawiajac szklanki na bok do późniejszego umycia. Nie przywiązywał wagi do tych słów, bo ani nie chciał się nastawiać ani nie wiadomo było, co z tą umową, którą nawet w razie wypełnienia, Mamon prawdopodobnie będzie negocjował. On sam raczej nie podjąłby się pertraktacji z kimś takim jak Anioł Zagłady, ale Mamon był Mamonem. Z nim nigdy interesów łatwo się nie robiło, chociaż i tak były najbardziej lukratywne. Najtrudniejsze, fakt, ale i wynagrodzenie powiedzmy że jak na te czasy w miarę godziwe.
- Nie znamy się, czemu mieliby robić coś takiego? - nie wiadomo, czy rzucił to bardziej do siebie, czy do szefa. - Nie, Cal ma tak na co dzień - odparł, ale odstawił tacę i poszedł za bar do demona, który może faktycznie wyglądał trochę bardziej bojowo niż wcześniej. I trochę dosadniej wyrażał swoje opinie na różne tematy.
- Dzięki za wsparcie, ale możesz już spasować, wiesz? Nie wkurzaj się tak, dziś na pewno nikt już nie wystawi głowy - powiedział kładąc mu dłoń na ramieniu.
- Nie wkurzam się -  ten mruknął w odpowiedzi, ale wyraz jego twarzy mówił co innego. - Dość mam tych anielskich chujków, co to myślą, że mogą wszystko. Jakby jeszcze się nie przekonali, że nie zawsze wygrywają, sukinsyny jedne, niech ich Czeluść pochłonie.
Cal miał dość jasne i nieskrywane poglądy na temat arystokracji Królestwa, podzielane pewnie przez większość mieszkańców Otchłani. I vice versa, z tym że aniołowie nie byli tak wybredni i gardzili wszystkimi demonami.
- Dobrze, dobrze, wiemy. Idź sobie zapal, zastąpię cię przez chwilę.
Mirt nawet nie musiał się specjalnie wysilać, żeby uspokoić przyjaciela, po prostu sama jego obecność jakoś tak na niego działała. Może poza pewnymi wyjątkami, kiedy demon naprawdę, ale tak naprawdę się wkurwiał. Wtedy pracy dyplomatycznej było trochę więcej, ale ostatecznie -o dziwo -jeszcze nigdy nie przegrał, podczas gdy każda inna istota zarobiłaby w pysk. Conajmniej.
Wyciągnął z kieszeni jedną z podarowanych mu monet i ze zdziwieniem stwierdził, że to same korony Gabriela. Już szekle lucyferiańskie były tu rzadkością, zazwyczaj płacono w innych walutach, ale koron nie widział już dawno.
- Wiesz co? Wyjdziemy sobie dziś gdzieś po pracy.

Wybór miejsca, które wybrali na wyjście nie był podyktowany niczym poza dwoma czynnikami: godzinami otwarcia i bliskością od Inferno. I tak im się udało, bo - co zaskakujące - zamknęli się dziś wcześniej niż zwykle w piątkową noc. Dziwy wielkie, że zarządzając tak Mamon pozbawił się części zwykłych dochodów, ale nikomu nie przyszło do głowy pytać go o powody. Dają wolne - to bierz i milcz.
Wymiana niebiańskich koron też nie była problemem, gdy miało się za szefa demona operującego chyba wszystkimi walutami świata a który zdecydowanie uznawał wyższość celestialnych monet nad tymi zwykłymi ziemskimi blaszkami i papierkami. Mirt za to uznawał każdą walutę, która była w stanie uczynić życie na ziemi co najmniej przyzwoitym. Cal zdawał się podzielać te poglądy, bo chyba sam rzadko zaglądał do Głębi.
Weszli więc nad ranem do klubu, który Mirt ocenił jako za głośny ale do zniesienia o ile nie będą siedzieć gdzieś przy głośnikach. Pierwszy przybytek do którego skierowali wpierw swoje kroki okazał się z niewiadomych przyczyn zamknięty, powędrowali więc przed siebie i trafili w to miejsce. Mogli sobie pozwolić na dłuższy spacer, jako że deszcz w końcu przestał padać a powietrze w mieście od razu zrobiło się znośniejsze i z pewnością odświeżające. Po tylu godzinach w barze aż się chciało trochę pochodzić.
Rozumiał potrzebę ludzi by się bawić, ale na litość, czy naprawdę nie istniała inna muzyka, którą można by puszczać w klubach? Wnioskował, że o czwartej nad ranem jedynie taka bezosobowa kakofonia była dopuszczalna i akceptowalna przez społeczeństwo. A może po prostu już nikt nie zwracał na to uwagi.
- Nie mam pojęcia, ale widziałeś jego minę? Myślałem, że padnę. Szkoda, że nikt tego nie uwiecznił! - po drodze przed pierwszą salę anioł zaczął śmiać się ta, że o mało się nie popłakał i musiał uwiesić się na ramieniu towarzysza, żeby się nie przewrócić. Ubrany był w ten sam uniform, który nosił w barze z wyjątkiem kelnerskiego fartucha. Włosom też dał trochę odpocząć i rozpuścił je swobodnie. Cal za to ubrany był całkiem nie klubowo w czarną bluzę z kapturem i przetarte jeansy oraz zwykłe, jednolicie czarne adidasy. Właśnie wyrzucał do jednej ze stojących, wysokich popielniczek niedopałek i uniósł rękę z uwieszonym na niej Mirtem, niemalże podnosząc go do pozycji pionowej.
- Przesadzasz, to nie było takie zabawne - zripostował bez złośliwości i wbrew swoim słowom uśmiechnął się lekko.
- Bo nie słyszałeś tej rozmowy. Jak słowo daję, to było dobre. W porządku, już mi lepiej - przetarł palcem oko i wskazał brodą drugi poziom na który prowadziły wachlarzowe schody. - Poszukam miejsca na górze, o tej porze powinno się coś znaleźć a ty sobie tam weź co chcesz. I nie odpuszczę ci tego sprawozdania ze spotkania z Sethem. Nie myśl sobie, że zapomniałem - powiedział i pokiwał znacząco głową na potwierdzenie. Cal spojrzał w sufit i niemo wydał z siebie coś, co brzmiałoby jak „bla bla bla”, za co zarobił sójkę w bok.
- Dla ciebie co?
- Nic. Albo nie, weź sok żurawinowy - odparł kierując się już na schody, ale odwrócił się widząc, że demon stoi w tym samym miejscu, jakby na coś czekał. - No co? - zapytał, ale po chwili zrobił taką minę, jakby coś sobie uświadomił.- O nie, nie zaczynamy tematu. Nawet nie próbuj mnie przekonać do niczego innego. Idź już bo czas tracisz, zobacz jaki tłok przy barze. Zanim ci coś podadzą to zdążę się zestarzeć - dodał, po czym obdarzył głębianina wyszczerzem i ruszył w górę. Ten wzruszył ramionami jakby mówił „jak sobie chcesz” i poszedł w stronę kontuaru. Dziwnym trafem Cal nigdy nie miał większych problemów, by dostać się gdzieś przez tłum ludzi. Ci jakoś zawsze sami usuwali mu się z drogi kiedy tylko włączały im się ośrodki niepokoju na widok kogoś takiego.
Mirt miał rację, że górne piętro było trochę mniej zatłoczone, bo większość osób świetnie bawiła się na dole na parkiecie wspomagana szczodrymi ilościami napojów wyskokowych i Pan wiedział czego jeszcze. Czwarta rano to idealny czas by zapomnieć o zmęczeniu i puścić wszystkie hamulce, w końcu po to istniała sobota by odsypiać piątkowe szaleństwa. Jeszcze tylko raz przemknęła mu absurdalna decyzja Mamona, ale zaraz stracił zainteresowanie tematem i ucieszył się z paru dodatkowych godzin wolnego. Usiadł na jednej z kilku wolnych, małych skórzanych kanap, które stały po dwie przy niskich metalowych stoliczkach i zamykając oczy odchylił głowę do tyłu splatając dłonie na karku. Sofy ustawiono bokami do ściany a tyłami do siebie, więc tworzyło się coś na kształt małych lożyczek. Te prawdziwe, duże, z podświetlanymi blatami stołów i dające znacznie większą dozę prywatności znajdowały się na dole bliżej dwóch barów, ale tam nawet nie próbował zaglądać, bo zawsze były zajęte. Tu na górze też było w porządku a i zgiełk jakby był trochę mniejszy.  

Do głowy by mu nie przyszło, że może dziś ponownie spotkać tego czarnego anioła z baru a tak po prawdzie to nie sądził, że zobaczy go jakoś w najbliższym czasie. Chociaż, skoro miał jakiś interes z Mamonem, to może by się jeszcze pojawił w Inferno.
Sam nie wiedział, co miał o nim myśleć. Na pewno czuł respekt tym szczególniej że to, czego był świadkiem było w jakimś sensie spektakularne. Może nie chodziło o samą akcję jako taką, ale… Nawet ciężko byłoby mu to opisać. Całą energię? Ogólne wrażenie? O to, jak namacalnie można było odczuć nienamacalne? Nawet ludzie musieli to odczuć. Ciężko było przejść koło kogoś takiego obojętnie i chociaż szedł o zakład, że Cal by tego nie przyznał, też musiał być pod jakimś wrażeniem.
Oczywiście dochodziła też do tego ta jego nienaturalna skłonność do interesowania się osobami, którymi żaden porządny anioł interesować się nie powinien. Może po prostu był tak znudzony pracą i przebywaniem w Królestwie, że teraz wszystko, co odbiegało od standardów wydawało się znacznie ciekawsze. Co z tego, że pewnie z przewidywaniami marnie się to dla niego kiedyś skończy. Może nie wyglądał, ale pod pewnymi względami lubił ryzyko i był niezdrowo ciekawy jak długo uda mu się wychodzić bez szwanku. Miał w czasie swojej egzystencji kilka podbramkowych sytuacji w których o dziwo znalazł się z nie swojej winy, ale zawsze w ten czy inny sposób mu się upiekło. Niektóre znajomości nie skończyły się dobrze, ale przynajmniej były ciekawe.
Na dodatek nie było co kłamać, Christo był wyjątkowo pociągającym aniołem i choć anioły zazwyczaj brzydotą nie grzeszyły, to niektóre po prostu były… majestatyczne. Nie tylko pod względem fizjonomii, ale też i swojej energii, aury jak kto wolał. Była niebezpiecznie magnetyczna.
Właściwie to powinien ją wyczuć, ale chyba jednak był trochę zmęczony po dzisiejszej nocy, więc dźwięczny głos go zaskoczył. Otworzył oczy by spojrzeć w lodowatą toń w której można by się utopić, gdyby ktoś miał na tyle odwagi, by patrzeć w nią tak długo. Nie zmienił jednak pozycji i odpowiedział głosem spokojniejszym, niż się spodziewał.
- Wielu rzeczy inni się po mnie nie spodziewają - stwierdził zagadkowo zgodnie z prawdą i wyprostował się a nawet pochylił się trochę w przód, opierając między nogami ręce o kanapę, jak mały dzieciak siedzący na murku. Miał doskonałą świadomość tego, że wyglądał trochę infantylnie i zazwyczaj ani ludzie ani inne istoty niespecjalnie brały go na poważnie, widząc w nim tylko uśmiech i tę wpisaną w niego uczynność, co z jednej strony było całkiem pożyteczne gdy musiał się wykręcić z tego czy owego. Ale za tym ciepłym spojrzeniem czaiła się chłodna inteligencja.
- Ja nie spodziewałem się, że cię jeszcze dziś zobaczę a tu proszę. Niespodzianki, niespodzianki. I nie, twój przyjaciel nie sprawiał  problemów, nikt nie sprawiał już żadnych problemów. Poza tym, nawet gdyby, to chyba jest wystarczająco dużym demonem by odpowiadać za siebie? - podsumował i spojrzał w bok, za Christo w momencie, gdy ten też się odwracał. Przez chwilę poczuł zimny skurcz w żołądku bojąc się, że znów może zazgrzytać, ale na szczęście obydwaj podeszli do sprawy w barze z dystansem. Cal zazwyczaj nie chował żadnej urazy, bo jeśli jakieś miał, to załatwiał je natychmiast. Zazwyczaj.
- Nie wiem z jakiego powodu w ogóle miałbyś się o niego martwić, pierzasty - odparł przechodząc ostentacyjnie obok anioła i postawił butelkę szkockiej dla siebie oraz szklankę z czerwonym sokiem dla Mirta na stoliku. - Jedyną szaleńczo niestabilną osobą tutaj jesteś ty. Twoja reputacja dawno cię wyprzedziła i nie jest jedną z najchwalebniejszych. Idź więc może wyżywać się gdzie indziej a na przyszłość przed wizytą w Inferno popal sobie trawkę z Fatimy na uspokojenie, bo jak w końcu wkurwisz Mamona, to możesz zapomnieć o dobrych zleceniach u kogokolwiek. Pierwsza przyjacielska rada gratis, nie ma za co - skończył dając do zrozumienia, że Christo ma się wynosić z ich okolicy, najlepiej na promień nie mniejszy niż odległość do słońca.
Mirt się nie wcinał, bo skoro Cal wygłosił taki - jak na niego - monolog, to znaczy że musiał upuścić trochę pary. Demon miał trochę racji, bo jeśli Mamon czegoś nie lubił, to strat. Może jeszcze nie był zły za ten wyskok, bo miał w perspektywie jakiś kontrakt o którym wspomniał, ale następnym razem może nie być już taki wyrozumiały.
- No dobrze, dobrze, już. Było, minęło, wszyscy żyją, jest wspaniale. Cal, daj mi sekundę, zaraz wrócę. Postaraj się jeszcze nikogo nie podrywać - skrzydlaty uniósł się z miejsca i ruchem głowy poprosił Christo żeby się oddalili. Względny spokój spokojem, ale najwyraźniej mając pod bokiem dwie tykające bomby lepiej było minimalizować ryzyko.
- Dlaczego poprosiliście dla mnie o podwyżkę? - zapytał opierając się plecami o ścianę w jakimś załomie, gdzie muzyka nie była aż tak głośna. Chyba dalej korytarz prowadził do jakichś pomieszczeń, może łazienek. Grunt, że było tu spokojniej i poza zasięgiem wzroku demona pozostawionego na kanapie. Skrzyżował przy tym ręce na piersiach i wydawać się mogło, że miał do tamtych pretensję o taki czyn.
- Ani ja nie jestem nic wam winien ani wy mnie, nie znamy się i nie widzę powodów, dla których mielibyście robić coś takiego. To bardzo miłe i bardzo zbyteczne.

- Pff, chciałbyś. Sorry skarbie, nie zasługujesz nawet na ręczny. - Cal rozparł się na kanapie zakładając rękę za oparcie, z szyderczym uśmieszkiem lustrując twarz anioła. Ten "skarb" w odniesieniu do oficera był tak absurdalny, że aż obraźliwy. Nie boi się Mamona? Dobrze, niech i tak będzie, może kiedyś naprawi sobie ten skrzywiony mechanizm myślenia długofalowego. - Może jest, może nie- dodał jeszcze i również stracił zainteresowanie Christo, uwagę swoją skupiając na butelce. To prawda, że ludzkie trunki niespecjalnie mogły ich ruszyć, ale Cal zwyczajnie lubił smak szkockiej. Może gdyby wypił kilka butelek, przyniosłoby to jakiś skutek. Mirt był chyba jedynym znanym mu przypadkiem anioła czy demona, który reagował na ludzkie procenty.
Nie wydawał się też dotknięty uwagą o przydatności, bo wyznawał filozofię, że nie trzeba się bez potrzeby męczyć. Nigdy nie dał Mamonowi do zrozumienia, że chce załatwiać jego brudne sprawy i chociaż bronią posługiwał się całkiem niezgorzej, to było za wiele zachodu. On, w przeciwieństwie do niektórych, był bardzo wygodnicki. Z drugiej jednak strony może Christo powinien uważać następnym razem, gdy pojawi się w barze, bo nigdy nie wiadomo, co znajdowało się w tych wszystkich butelkach za barem i co przypadkiem mogło trafić do czyjegoś drinka. Może Demon nie miał predyspozycji do walki wręcz, za to miał szereg innych, przydatnych umiejętności połączonych z wiedzą.
- Nie robię problemu, po prostu chcę wiedzieć. Wybacz, jeśli nie do końca wierzę w altruizm na tym świecie, jakoś go nie za wiele nawet wśród aniołów.
Dziwnym trafem patrzenie w oczy temu aniołowi było łatwiejsze z większego dystansu, z tak bliskiej odległości angażowało to więcej siły woli i finalnie musiał spasować i spojrzeć gdzieś w bok. Później nie potrafił stwierdzić, czy to ze strachu przed nim samym czy że go ten wzrok w jakiś dziwny sposób zahipnotyzuje. Kolejny dreszcz, podobny do tego, który poczuł w barze, przeszedł mu po kręgosłupie i aż mimowolnie zacisnął trochę mocniej szczęki. Bardzo cenił sobie swoją strefę osobistą, którą potrafił utrzymać nawet w zatłoczonym barze i od dawna już nikt jej nie naruszał w tak bezwstydny sposób. Z wewnętrzną ulgą więc przyjął to, że Christo znów się odsunął. Nie, żeby było to niemiłe, ale zaczęło się robić niebezpieczne.
- Rozmowy ze mną są darmowe, nie jestem kurtyzaną żeby mi za nie płacić. - Najwyraźniej miał w sobie więcej dumy niżby wskazywało na to jego pochodzenie. To był kolejny z jego grzechów, które nie spodobałyby się arystokracji. W końcu nie był od tego by się buntować czy mieć swoje zdanie na jakiś temat, tylko od służenia. Szkoda wielka, że w końcu przestał się na to zgadzać. Na ziemi może było marniej, ale przynajmniej mógł być sobą. Jeśli według kodeksu zrobił coś złego i miał za to płacić, była to wyłącznie jego wina i nie żałował ani trochę. Wewnętrzna chęć zrobienia Górze na złość była w nim silniejsza. Przykre było to, że nie mógł połączyć służenia Jasności i bycia sobą, prawa i przepisy były nie do przeskoczenia. W wielu zakazach nie widział niczego złego, wiele czynności czy poglądów nie wydawało się ZŁYCH, ale według Władzy najwyraźniej takimi były.
- Nie zrozum mnie źle, nie chcę cię obrażać. To był miły gest i tak, dziękuję ci za niego - opuścił jedną rękę i drugą potarł ramię trochę w zakłopotaniu. Uświadomił sobie, że właśnie objechał kogoś, kto uczynił bardzo miły i niespodziewany gest, ale po prostu bardzo nie chciał być niczyim dłużnikiem. Nie znał tego upadłego, nie znał jego intencji i skąd miał wiedzieć, że kiedyś nie pojawi się po jakąś spłatę długu czy coś w tym rodzaju. Chciał stanowić sam o sobie. Zawsze. Mógł pracować z demonami i dbać o ich interesy, ale przynajmniej sam o tym zdecydował.

- Nie, jestem przekonany, że jesteś świetny w zmuszaniu innych do rozmowy. Pytanie tylko brzmi, co tak naprawdę chciałbyś usłyszeć - odparł z jakąś melancholią kiedy podniósł na niego spojrzenie. Różnica była kluczowa, albo usłyszałeś to, co chciałeś usłyszeć albo usłyszałeś szczerość. Może było to dla postronnych dziwne, ale jakoś nie przerażały go te nagłe zmiany nastroju Christo. Po części takie miał usposobienie a po części w przeszłości widać miał do czynienia z wybuchowymi osobami i znosił to na spokojnie.
- Wiem, Christiaelu - przypomniał sobie jego pełne imię i to dlatego nie mógł wcześniej skojarzyć dokładnie osoby i historii. Jak większość, znał jej ogólny zarys ale to imię usłyszał może raz, dawno, dawno temu i wyleciało mu z głowy. Nawet gdy ten przedstawił się w barze, coś mu nie do końca grało. Właściwie to czy on go kiedyś już nie widział? Gdzieś? W starych czasach?
- Nie uważam za stosowne zwracać Mamonowi czegokolwiek bo i tak nic, co posiada, tak naprawdę nie należy do niego. To ty na siebie uważaj. Mam nadzieję, że wasze interesy skończą się pomyślnie -pożegnał się z nim tymi słowami nie wiedzieć, czy odczuwał ulgę gdy ten odszedł, czy nie. Nie, zdecydowanie odczuwał niepokój, czuł go gdzieś w klatce piersiowej jak obijał się o żebra; niby lekki jak powietrze a jednak miał znaczący ciężar.
Wracając do stolika zastanawiał się, czemu miałby się martwić o dopiero co poznaną przed kilkoma godzinami osobę. Takich skrzydlatych czy demonów przychodzących do baru by zrobić z Mamonem jakiś interes było mnóstwo. Czasem ich obsługiwał, czasem nie, ale nigdy głębiej nie zastanawiał się w co ci się pakują i nawet niespecjalnie go to interesowało.
- Coś ty taki struty? Mówię ci, żebyś lepiej trzymał się od niego i jego ziomków z daleka. Tacy zawsze ściągają na siebie problemy. Obyśmy już ich szybko nie spotkali - Cal po raz kolejny wyraził swoje zdanie na temat tego całego dzisiejszego przedstawienia, naprawdę żywiąc nadzieję, że nieprędko znów zobaczy jakiegoś napuszonego pierzastego z gatunku “Co-To-Nie-On”.
- Nie sądzę, Cal. Inni po prostu źle go oceniają - odpowiedział siadając i z roztargnieniem sięgając po szklankę.
- A skąd ty niby możesz wiedzieć?
Mirt posłał mu przeciągłe, poważne spojrzenie.
- Bo ciebie też tak oceniają.
***
Nazajutrz praca rozpoczęła się normalnym rytmem; sprzątanie, przygotowania do obsługi, trochę plot z zeszłego wieczora którymi trzeba się było podzielić póki Mamona nie było w pobliżu. Zazwyczaj nie mieli tego problemu, bo demon zjawiał się tylko, gdy miał jakiś interes do ubicia i nie ingerował za bardzo w pracę baru o ile przynosił zakładane dochody. Czasami tylko osobiście dawał do zrozumienia, że ten czy inny klient ma zostać obsłużony jak sam Pan Ciemności i biada im, jeśli będzie jakaś wtopa.
Popołudnie było spokojne, więcej demonów zaczęło się pojawiać koło ósmej wieczór by o dziesiątej znów mieli komplet. Fama o wczorajszych zajściach i gościach rozeszła się echem i póki co chyba wszyscy obawiali się jakiejś głośniejszej rozmowy czy zwyczajnych wybryków.
Mirt jak zwykle krzątał się między stolikami roztaczając przyjacielską aurę, chociaż od czasu do czasu popatrywał na drzwi a uśmiech na kilka sekund znikał z jego ust. Wydarzenia wczorajszej nocy siedziały w nim i rozsiewały nieprzyjemny niepokój, chociaż przecież cała sprawa go nie dotyczyła, on tu był tylko trybikiem w maszynie i nic mu do interesów Mamona oraz jego zleceniobiorców. Mimo wszystko spodziewał się zobaczyć dziś ciemnowłosego anioła i gdy o szóstej rano po porządkach zamykali bar, czuł się zawiedziony, że ten się nie pojawił. Zawiedziony i dziwnie strwożony. Starał się jednak tego nie okazywać, bo Cal znów zacząłby truć swoje i chociaż Mirt był cierpliwy, to kolejny raz nie chciałby wysłuchiwać jego stanowiska. Co on się tak uwziął na tę dwójkę, nie lepsi już tu przychodzili.
***
Huknęło i niemal wszystkie głowy odwróciły się, by zobaczyć źródło tego hałasu. Nawet ci, którzy nie mieli pojęcia kim był czarnowłosy upiór poczuli, że lepiej byłoby nie przebywać w tej chwili w tym miejscu. Kilka co mądrzejszych dusz umknęło chyłkiem zaraz po tym, jak Christo przeszedł do baru i stopniowo coraz więcej osób zaczęło brać z nich przykład.
Cal, widząc wkraczającego Christiaela westchnął tylko, jakby miał już tego typa i jego pretensji powyżej uszu.
- A skąd ja, kurwa, mogę wiedzieć? Co ja jestem, stenotypista, czy jak? Był, to był - odpowiedział i wzruszył ramionami jakby zupełnie go to nie obchodziło, zanim jeszcze pojawił się szef. Miał chwilę refleksji, czy by się jakoś nie uzbroić, ale po pierwsze pewnie nic by to nie dało a po drugie Mamon kazał mu zbastować, więc tylko się cofnął od kontuaru i skrzyżowawszy ręce na piersi przypatrywał się im z umiarkowanym zainteresowaniem.
Mirtowi natomiast prawie ześlizgnęła się z ręki taca z trunkami i jakimiś przekąskami, kiedy drzwi grzmotnęły o futrynę. Trochę po paru dniach mu przeszło w związku z tą całą sprawą i nawet udawało mu się z powodzeniem o tym nie myśleć podczas pracy, więc to go zaskoczyło. Zresztą obojętnie, czy drzwi wyważył Christo czy zrobiłby to ktokolwiek inny, takich dźwięków raczej się nie spodziewasz na porządku dziennym.
Nogi wrosły mu w podłogę, gdy zobaczył i odczuł szał upadłego, zmierzającego w linii prostej w stronę baru i stojącego za nim demona, który był w połowie robienia jakiegoś drinka. Obserwował całą sytuację z boku, na prawo od baru i chociaż stał kawałek od niego, to trudno było nie zauważyć w jakim stanie był Christo. Nie tylko psychicznym ale i fizycznym. Widać nie wszystko potoczyło się pomyślnie. Nie wiedział, czego dotyczyło zlecenie, ale coś musiało się nieźle zepsuć. Cichaczem, jak to tylko kelner-ninja potrafił, przesunął się niezauważenie dalej od całego zajścia. Przede wszystkim miał przemożną ochotę opatrzyć anioła i miałby bez względu na to, czy to był Christo czy nie. Słysząc, jaki numer wykręcił Mamon nie zdziwił się, ale znaczna doza pogardy wlała mu się do serca. Na pewno sprzedał kogoś nie raz i nie dwa, ale tym akurat Mirt się przejął. Regis był bardzo sympatycznym demonem, zupełnie nie jak większość jego rodzaju.
Nie mógł się wtrącić bo prawdopodobnie by to popamiętał a i była to jedna z pierwszych i podstawowych zasad, że do interesów szefa się nie miesza, ale aż go coś wewnątrz skręcało, gdy obserwował rozwój wypadków. Jego anielskie ja nie potrafiło otwarcie znieść takiej podłości.
No i co, za chwilę Christo przyłoży Mamonowi a przynajmniej będzie próbował. Mamon głupi nie był, więc musiał wcześniej przewidzieć to, że anioł przyjdzie wściekły, kiedy dowie się o tym przekręcie, więc na pewno w jakiś sposób się zabezpieczył, ale z kolei Anioł Zagłady nie był pierwszym lepszym aniołem, więc zaraz tu się rozpęta piekło a w środku zostało jeszcze całkiem sporo ciekawskich osób. Co jeśli Mamon będzie chciał wykorzystać fakt, że tamten był w kiepskiej kondycji?
A on sam nic nie był w stanie zrobić. Jak zazwyczaj zawsze coś mu przychodziło do głowy, tak teraz czuł zupełną pustkę. Gdyby się odezwał, tylko pogorszyłby sytuację. Spojrzał na Cala, ale ten niby od niechcenia, acz bacznie obserwował wymianę zdań między szefem a aniołem. Strefa Neutralna Strefą Neutralną, ale zdawało się, że w tym momencie niektórzy o tym zapomnieli. I nie winił ich za to. Mamon pewnie by zniknął, zanim Christo by go dopadł, ale pytanie brzmiało, czy sam nie chciał go w jakiś sposób unieszkodliwić.
Wszystkie te myśli przemknęły mu przez głowę w ciągu kilku sekund potrzebnych mu do osiągnięcia objawienia. Wystarczy jakoś odwrócić ich uwagę, na chwilę. Mamon może spasuje i nie dojdzie do konfrontacji.
Jedną ręką sięgnął za siebie i z wewnętrznej, tylnej kieszeni spodni wyciągnął powoli malutką, cienką fioleczkę. Jak mógł zapomnieć, że zawsze miał ze sobą kilka przydatnych artefaktów. Może nie wybitnie groźnych, ale przydatnych w kryzysowych sytuacjach, których już w życiu trochę miał. Jak to mówią, przezorny zawsze ubezpieczony.
Łza La Salette może nie była specjalnie destrukcyjna, ale z odpowiednią ilością energii i zaklęciem wytwarzała niewidzialny acz dość trujący opar pachnący intensywnie liliami. Przebywanie w nim nikogo by nie uśmierciło a dla ludzi było zupełnie nieszkodliwe, ale dla innych istot skutki zatrucia były tak intensywne i mało przyjemne, że nikomu jeszcze do głowy nie przyszło, by dobrowolnie przebywać chociażby przez trzy sekundy w czymś takim. Nieraz on sam przechodząc ulicą i czując zapach zwyczajnych lilii z kwiaciarni miał ochotę zwiewać jak najdalej.
Złamał bezgłośnie szyjkę i wylał Łzę na podłogę, po czym wrócił na swoje poprzednie miejsce a nawet trochę bliżej i dopiero wypowiedział bezgłośnie odpowiednią formułkę starając się skupić energię dokładnie w miejscu, gdzie spadła, co nie było proste zważywszy na to, że go nie widział i nawet nie chciał patrzeć w tamtym kierunku. Po kilku kolejnych sekundach, kiedy już myślał, że coś spartaczył, na tyłach sali zaczęło się poruszenie i już po chwili zmieniło się w lekki popłoch.

Po zniknięciu Mamona cała załoga przesunęła się bardziej w stronę zaplecza, gdzie opary były mniej intensywne i dochodziło do nich więcej świeżego powietrza. Nie spanikowali, próbując zachować się odpowiednio i profesjonalnie i nie opuszczać miejsca pracy w kryzysowej sytuacji, ale widać było, że niektórzy byli trochę zdezorientowani całym zajściem. Kolejną sprawą warunkującą pracę w tym miejscu była adaptacja do sytuacji stresowych. Bardzo stresowych i bardzo zagrażających życiu. Praca dla Mamona, jakakolwiek by ona nie była, zawsze była trudna na jakiś sposób.
- A mrok ci w dupę stary cepie! Burdel robi a później weź opanuj. - Cal na swój sposób był lojalny, ale miał niewyparzony język i zazwyczaj trudny temperament. Widać Mamon wykalkulował, że przynosi mu więcej zysków niż strat, więc godził się na te drobne niedogodności, cała reszta musiała się przyzwyczaić do sporadycznych zjebek z tego czy innego powodu lub nawet bez powodu.
Kiedy największa fala przetoczyła się przez bar, kelnerzy i kelnerki ruszyli by pootwierać okna i wywietrzyć pomieszczenia. Ci, którzy byli tu w czasie zajścia pewnie już nie wrócą, ale zawsze była nadzieja, że przyjdą nowi i ta noc nie będzie całkiem stracona. Teoretycznie mogliby zamknąć, bo Mamon już się tu nie pojawi, ale z tyłu głowy mieli jakąś obawę.
- Shhh. Poza tym lepsze to niż Płatki z Guadalupe - uciszył go półgębkiem, bo nie chciałby jednakowoż, żeby przypisano mu tę zawieruchę. Sądził, że większą przysługę wyświadczył Christo niż szefowi, ale kto to wiedział. W każdym razie miałby grubo na pieńku z Mamonem za przerwanie spotkania i wtrącanie się w nie swoje sprawy. Pewnie nawet nie byłby zachwycony gdyby odkrył, że z nieznanych powodów Mirtowi zależało bardziej na interesach Christo niż jego. Tak jak osoby i umowy Mamona go nie obchodziły, tak w tym wypadku było inaczej.
- Przyzwyczajaj się, mam podejrzenie że przez najbliższy czas będą się tu działy różne rzeczy. Po prostu trzymaj się z daleka od szefa i jego kontrahentów a będzie dobrze - klepnął go po plecach i oddał tackę a samemu poszedł za bar grzebiąc po szafkach. I tak zmitrężył trochę czasu, ale było to konieczne. Oj tak, ostatnim razem tak intensywnie tu było kiedy dwóch oficerów Harab Serapel miało jakieś spięcie z Mamonem. Że ten demon jeszcze chodził po Głębi.
- Cal, jakby co, to mnie kryj. Że nie wiem, wypluwam płuca za barem czy cokolwiek. Pewnie nie będzie takiej potrzeby, ale wiesz - poprosił z głową w szafce. W końcu znalazł kilka podłużnych szarych serwet które teoretycznie miały być chyba bieżnikami, ale w miejscu takim jak bar nie miały racji powodzenia.
- Nie muszę znów tego mówić, prawda? - demon najchętniej zagrodził by mu drogę, ale nie miałoby to najmniejszego sensu. Prawie od samego początku wiedział, że to przegrana sprawa a poza tym nie był jego niańką, mógł robić co chciał. Tylko że tyle razy ktoś tu przychodził poturbowany i nikt z tego powodu afery nie robił.
- Przepraszam, ale i tak cię nie posłucham. Nazwij to imperatywem anielskim czy jak chcesz, przykro mi. Nie martw się - podniósł się i położył mu w przelocie rękę na ramieniu. Może nie powinien go obchodzić stan kogoś, kto z własnej woli pracuje z Mamonem, ale to jedno spojrzenie które wyłapał kilkanaście chwil temu nie dawało mu spokoju. Było tak bardzo przytłaczające.
- Anioły to jednak są głupie - westchnął pod nosem z rezygnacją, ale zaraz przybrał swój zwyczajowy wyraz twarzy i ton głosu - No dobra, dość obijania się po kątach, ustawiać te krzesła i stoły! Noc się jeszcze nie skończyła! Ruchy, ruchy! - zagrzmiał zza baru, co podziałało na kelnerów lepiej niż bicz.
Mirt natomiast wyszedł przed bar i rozejrzał się dookoła, ale zobaczył tylko jakieś pojedyncze osoby, które nadal dochodziły do siebie. Musiały być najbliżej Łzy i dźgnęło go poczucie winy, ale niestety nie miał innego wyjścia. Podszedł do nich z pytaniem czy wszystko w porządku, ale jedna część nie była zbyt rozmowna a druga za to warcząca, założył więc że nic im nie będzie.
Zajrzał za jeden róg, przeszedł się wzdłuż, ale że w alejce nikogo nie było, zmuszony był się wrócić i sprawdzić jeszcze z drugiej strony. Wprawdzie był prawie pewien, że anioł też gdzieś się ulotnił, bo po co miałby zostawać w okolicy, ale musiał się upewnić. Wyszedł za drugi winkiel i w pierwszej chwili wziął jakąś czarną kupkę za śmieci, ale śmieci same z siebie się nie ruszają.
- To było tak bardzo nierozsądne posunięcie… - powiedział klękając pewnie na wilgotnym bruku obok poturbowanego anioła. Chciał mu nawrzucać za taki brak wyobraźni, ale tego nie zrobił. Zamiast tego bez zbędnych ceregieli i pytań ściągnął z niego kurtkę, oderwał cieńszy pasek z jednej z serwet, obwinął zranione ramię drugą i przewiązał, żeby się trzymało. Metodycznie i spokojnie, w pełnym skupieniu.
- Przydałby się jakiś uzdrowiciel - powiedział do siebie z rezygnacją przechylając się na różne strony by zobaczyć, gdzie jeszcze ewentualnie ten mógł być ranny. - Boli cię jeszcze gdzieś? Urząd Uzdrowień raczej nie wchodzi w rachubę. Miałem gdzieś kiedyś jakąś pobłogosławioną maść, gdzie ona może być - to mruczał do siebie, to pytał anioła, jakby zupełnie nie przyjmując faktu, że ów może wcale nie chcieć od niego pomocy. Za późno.
Wziął drugi kawałek materiału i zaczął lekko przecierać mu zmęczoną twarz. Widać było, że był wykończony. I niby jak chciał się postawić Mamonowi w takim stanie?

Akurat Mirt w tamtym momencie miał większe problemy niż analizowanie jego wyglądu pod kątem reputacji, image’u czy czegokolwiek w tym guście, o to Christo mógł być spokojny. Świadczyć o tym mógł fakt, że słowa anioła doszły do niego dopiero po tym, jak go przyciągnął za rękę. Zmarszczył nieco brwi, jakby to zupełnie mu się nie podobało i wyglądał, jakby miał ochotę zacząć go strofować. Co też zresztą uczynił.
- I mówisz mi to po tym jak przyszedłeś do Mamona chcąc rozerwać mu gardło, będąc w takim stanie że nawet ja mógłbym cię znokautować. Ty się zastanów, czy jesteś Aniołem Zniszczenia czy Samozniszczenia - może i trochę przesadził z tym nokautowaniem, ale przekaz był nad wyraz jasny. - Przed chwilą nawet cię tu nie było myślami a mówisz mi, że wystarczy. Mam chyba oczy, takie rzeczy to sobie możesz wciskać innym. - Nie przejął się zbytnio ani jego słowami ani jego postawą, dalej robiąc swoje. Jasne, gdzieś tam wewnętrznie nadal czaił się respekt, może trochę strach, ale tylko nieśmiało wyglądał na chwilę zza rogu gdzieś hen, hen daleko za tu i teraz.
- Na kłopoty to byłem przygotowany od pierwszego dnia, kiedy zacząłem pracę w tym barze. Nie da się nie mieć kłopotów pracująć wśród takiej ilości demonów, więc nie musisz mnie straszyć.
Nie była to całkowita prawda, bo niby sobie uświadamiał, że to nie będzie bułka z masłem, ale tak naprawdę nie był przygotowany na niektóre zdarzenia, które miały miejsce w Inferno i poza nim. Kiedy myślał, że już nic go nie zaskoczy - niespodzianka! Coś nowego i niespodziewanego miało miejsce.
- A poza tym byłem w to wciągnięty już od momentu, kiedy usiedliście w moim sektorze, za późno na żale. Teraz zrób mi tę przyjemność i oszczędź oddech na ważniejsze rzeczy.
Pomógł mu wstać, skoro tak bardzo mu na tym zależało, ale przecież niespecjalnie mieli inne wyjście. Christo miał rację, trzeba się było stąd wynieść dla własnego dobra, bo nigdy nic nie wiadomo. Ostatnim, czego by sobie dziś życzył to kolejna konfrontacja. Jemu samemu udzielił się nastrój anioła i też rozejrzał się bacznie. Na szczęście dookoła było pusto i dało się słyszeć tylko zwyczajne dźwięki nocnego życia miasta.
Dyplomatycznie przemilczał temat Łez, bo musiałby kłamać a nie chciał potwierdzać tego głośno na wypadek, gdyby ktoś niepożądany jakimś cudem to usłyszał. Iris wiedział, Cal pewnie się domyślał, ale na tym kończyło się grono wiedzących. Mamon bywał tu za rzadko i nie poświęcał im aż takiej uwagi, żeby kogokolwiek podejrzewać. Miał nadzieję.
- Och na Bramy Światłości, zachowujesz się irracjonalnie i chyba zaczynasz bredzić. Wiem, że to nie twoja wina, ale proszę, skup się na nie umieraniu - rzekł w odpowiedzi zarówno na jego zachowanie jak i słowa a nawet na to, że próbował się roześmiać. Pewnie już organizm zaczynał mu odmawiać posłuszeństwa, więc nie miał mu tego za złe, ale teraz naprawdę były ważniejsze rzeczy na których trzeba się było skupić.
Dostać się do jego mieszkania. Tylko jak? Nie był w stanie zrobić żadnego portalu, taksówki odpadały z wiadomych przyczyn, na piechotę też daleko nie zajdą, nie w stanie w jakim był były oficer. Może stał na nogach z małą pomocą, ale każdy krok będzie dla niego trudniejszy i na dodatek pewnie bolesny.
- Poczekaj tu chwilę, przytrzymaj się kontenera. Zaraz wrócę - podprowadził go kawałek i puścił się truchtem znów do baru, tylko od strony zaplecza modląc się do wszystkich świętości, żeby nie było tam Retha. On bywał nawet gorszy od Mamona.
Na szczęście jego modlitwy zostały wysłuchane, bo nikogo nie zastał po drodze, przepłukał tylko ręce i podszedł do barmana.
- Cal, czy mógłbyś proszę pożyczyć mi auto? - zapytał z błagalną nutką wiedząc, że ten nie będzie zachwycony. Nie był zachwycony niczym, co wiązało się z Aniołem Zagłady a już szczególnie nie po dzisiejszym zajściu, które pewnie w jakiś sposób odbije się echem na nich wszystkich. To tylko kwestia czasu.
- Słucham cię? - demon zapytał takim tonem, jakby się przesłyszał i na dodatek posłał mu takie spojrzenie, pod którym większość istot by odpuściła. Na jego nieszczęście Mirt był w mniejszości.
- Proszę cię, bardzo, tylko na trochę, obiecuję że zwrócę go w takim samym stanie, odwdzięczę ci się, to ważne, Cal, przecież nie proszę cię o nic zazwyczaj, tylko raz - wyrzucił z siebie prawie na jednym wydechu starając się być przy tym konspiracyjnym. Wiedział, że Cal wie po co mu auto (przynajmniej po części) i wcale nie chciał w tym uczestniczyć.
Szkoda tylko, że kiedy Mirt robił tak bardzo proszącą minę, ciężko było mu odmówić nawet nieznajomym, co dopiero osobie, która znała go już dość długo. Opierał się chwilę próbując tym razem być stanowczym, ale coś nie wyszło. Westchnął tylko ciężko i wyciągnąwszy kluczyki z kieszeni, podał mu je z ciężkim i surowym spojrzeniem.
- Wisisz mi. Dużo.
Mirt podskoczył jak dzieciak, uwiesił się krótko na szyi demona, dał mu w przelocie całusa w policzek (budząc tym dreszcz grozy w Irisie) i wyleciał przez zaplecze. Samochód Cala, nie najnowsze, ale zadbane Audi, stało dwie ulice od baru, więc minęło kolejne parę minut, nim Mirt się do niego dostał i dojechał do miejsca, gdzie zostawił Christo.
Nie miał raczej problemów z adaptacją do elektronicznych i mechanicznych ziemskich nowinek, toteż prowadzenie samochodu tylko z początku było dla niego skomplikowane. Sam żadnego nie posiadał, ale jeszcze nie zapomniał, jak się to robiło.
Wysiadł w pośpiechu, otworzył drzwi i pomógł Christo wsiąść do auta.
- Mów, gdzie mam jechać.

W stresie Mirt wykazywał zarówno większą odwagę jak i głupotę niż na co dzień. Czasami później zachodził w głowę jak on mógł zrobić to czy tamto i - co ważniejsze - jak mu wszystko uszło na sucho. Bywał dość uparty, ale w swoim uporze starał się być racjonalny i pozwalał sobie na niego rzadko. Dużo spokojniej żyło się przymykając oczy na niektóre sprawy, nawet jeśli miało się inne zdanie.
W wypadku Christiaela jednak racjonalizm odchodził jakoś na drugi plan i gdyby chciał się nad tym zastanowić, na pewno by to dostrzegł. Nawet nie wiedziałby czemu, od czasu do czasu w jego życiu wydarzały się takie sytuacje, których ani nie potrafił wytłumaczyć ani nie wiedział, jak właściwie się w nich znalazł. Chyba właśnie przez głupotę.
- No patrz, dobrze by było, żebyś mój udział w tym też zachował dla siebie - odparł dość zuchwale i bez zastanowienia, skupiając się na drodze. W barze w stresowych sytuacjach jakoś umiał sobie radzić na spokojnie, ale to był jakiś wyjątek od reguły. Później, jak się uspokoi i jeśli w ogóle sobie przypomni swoje słowa, będzie mu dość głupio.
Chyba jeszcze nigdy schody nie wyglądały tak przerażająco. Naprawdę starał się pomóc, ale przecież nie był w stanie go tam wnieść a obserwowanie jak każdy krok przychodził mu z coraz większym trudem było wewnętrznie bolesne. Nie miał pojęcia ile czasu minęło zanim weszli na górę, ale zdawało się, że eony a metaliczny zapach krwi stawał się przytłaczający. Kolejny raz mieli szczęście, że nie natknęli się na nikogo po drodze. Dopiero gdy Christo znalazł się na łóżku, Mirt odczuł jaki był przez ten czas spięty. Nawet szczęka go rozbolała.
- Kiedy ten ktoś ma przyjść? Lepiej, żeby się pośpieszył - ocenił z niepokojem stan jego ramienia. Prowizoryczne opatrunki już dawno przesiąkły i straciły przydatność, więc zdjął je ostrożnie czując jak krew skapuje mu przez palce. Mimowolnie przeszły go ciarki i jak najszybciej poszukał kosza na śmieci. Bezczelnie, bo bez pytania, zgarnął z łazienki dwa ręczniki, zmoczył je w zimnej wodzie i wrócił do sypialni.
- Będzie pewnie bolało, przepraszam - uprzedził i chociaż starał się to zrobić by jak najmniej naruszać jego ramię, musiał ściągnąć z niego koszulkę. Z kurtką mógł się już pożegnać, bo została pod barem.
Kiedy uporał się już z tą czynnością, jednym ręcznikiem przemył mu jeszcze raz twarz i położył go aniołowi na czole, drugi rozłożył mu na klatce piersiowej i ramionach, żeby choć trochę go ochłodzić, bo żar aż od niego bił. Wyszedł jeszcze na chwilę do kuchni skąd dało się słyszeć krótki rumor poszukiwania po szafkach, po czym pojawił się z kubkiem z wodą.
- Napij się trochę - przysiadł obok niego i pomógł mu się lekko podnieść, żeby ten choć trochę przepłukał gardło. Wcale mu się to wszystko nie uśmiechało, ale skoro Christo powiedział, że się z kimś skontaktował, to pozostawało mu czekać.
- W porządku a teraz to naprawdę zaboli - przeprosił i ucisnął mu ranę, żeby choć trochę zatamować krwawienie póki nie zjawi się ten ktoś i - miał nadzieję - pomoże.

- Shhhh. Już powiedziałem, że na to za późno. Jeden problem na raz, resztą się będę martwił w swoim czasie, jeśli zajdzie taka potrzeba - uścisnął jego rękę chyba żeby dodać mu w jakiś sposób otuchy i nawet się nie skrzywił, gdy ten odwzajemnił uścisk być może trochę za mocno. Najwyżej się dorobi jakiegoś siniaka, nic wielkiego i w gruncie rzeczy nic nowego. Kości nadal miał całe, to najważniejsze. Co do śmiertelnej znajomości? Cóż, na coś umrzeć było trzeba, chociaż nie śpieszno mu było do niebytu.
Na rozbłysk światła zasłonił ramieniem oczy, drugą ręką jednak nadal uciskając najpaskudniejszą z ran. Było ich zresztą sporo, ale już mu nawet brakowało w środku miejsca na zgrozę, więc po prostu musiał przyjąć, że pomoc nadejdzie. Nie spodziewał się tylko kto będzie tą pomocą służył.
Dopiero kiedy w jasności zmaterializowała się postać Archanioła, odstąpił od łóżka i z pełnym szacunku półpokłonem odsunął się pod ścianę. Był to chyba odruch bezwarunkowy, bo chociaż Archaniołowie byli przedostatnią kastą, to i tak stali niebo wyżej od niego. A już szczególnie jeden z TYCH Archaniołów, każdy anioł w niebie o nich słyszał. Mirt dodatkowo doceniał go za jego uzdrowicielskie moce i całą wiedzę w tym temacie. Mieszały się w nim dwa rodzaje uczuć; z jednej strony był prawie wniebowzięty - ha ha - że mógł go zobaczyć z tak bliska i naprawdę było co podziwiać. Chociaż Christo był na swój dziki sposób pięknym aniołem, tak Rafael po prostu emanował tym szczególnym pięknem Jasności, które było zarówno zewnętrzne jak i wewnętrzne.
Z drugiej strony był przez chwilę przerażony, że gdy ten skończy z Christo, przyjdzie wymierzyć mu jakąś sprawiedliwość za jego postępki. Było to bez dwóch zdań absurdalne, bo ktoś taki nawet nie zdawał sobie sprawy z istnienia jakiegoś anioła służebnego, który postanowił zmienić rodzaj swojej egzystencji, ale strach przed władzą pozostawał.
Odważył się patrzeć na niego tylko przez chwilę nim przyjął typową dla swojej klasy postawę wobec zwierzchników, nad którą nawet nie myślał. Posłusznie podszedł jednak, gry Rafael go przywołał i biorąc te wszystkie buteleczki starał się ich nie upuścić. Było to z jego strony niedopuszczalne, ale nawet nie zdołał nic odpowiedzieć na podziękowanie. Odstawił maści i płyny zgodnie z życzeniem i przyparł Christo do łóżka za ramiona dokładnie we wskazanych miejscach, minę mając trochę przerażoną. Chwilę mu zajęło zanim zmusił swoje ciało do jakiegokolwiek, minimalnego rozluźnienia wmawiając sobie metodycznie, że musi się skupić na zadaniu, ważnym zadaniu gdzie w grę wchodziło przecież zdrowie jednego z Aniołów Zniszczenia. Może i upadłego, ale według hierarchii nadal bardzo wysoko postawionego. Aż dziwne, że w stosunku do Christo Mirt potrafił się zachowywać swobodniej, niż w stosunku do Archanioła.
W jakiś niewytłumaczalny sposób pomogło mu w tym spojrzenie w dół na wymizerowaną, poranioną twarz. Choćby chciał, to nie mógłby go zostawić jeśli nie ze względu na nic innego, to na swoje sumienie. Owszem, nikt nikomu nie był nic winny, ale jednak.
Kilka chwil po tym, jak Rafael rozpoczął leczenie, Mirt myślał że tam zemdleje. Adrenalina z niego trochę zeszła i blokowane do tej pory wrażenia znów zaczęły powoli napływać. Na szczęście nie cała, bo dzięki temu był w stanie z większym lub mniejszym powodzeniem utrzymać Christiaela powtarzając sobie, że cokolwiek by się nie działo, ma robotę do zrobienia. Kilka razy wprawdzie zmiękły mu kolana, ale dotrzymał do końca. Mirt niestety nie był stworzony ani do walki ani do aż tak krwawych widoków, poza tym był zwyczajnie zmęczony i zaczynał to powoli odczuwać. Cieszył się, że nic nie zjadł, bo niechybnie by to zwrócił. Może gdyby miał częściej do czynienia z takimi sytuacjami, to zniósłby to lepiej. Z drugiej strony chyba dobrze, że nie miał. Niestety, każdy miał jakieś słabości.
Koniec pracy Archanioła Uzdrowień był dla Mirta jak zbawienie. Dzielnie radził sobie ze wszystkim, ale jak na jeden dzień, to trochę było dla niego za dużo tych wrażeń. Dopiero po minucie był w stanie przenieść uwagę z leżącego na łóżku Christo na Rafaela i znów się zestresował, że ten odbierze jego zachowanie jako brak szacunku. Zbita, wijąca się kula w jego żołądku pozwoliła mu na powiedzenie tylko „Tak, panie”, kiedy przyjął zarówno maści jak i leki i teraz to już absolutnie nie było mowy o żadnym zostawieniu oficera samemu sobie. Nie, żeby miał taki zamiar, ale słowa Rafaela były pieczętujące. To śmieszne, że zszedł na Ziemię, żeby uwolnić się z Pierwszego Kręgu i choć minęło trochę czasu, nadal nie panował nad niektórymi odruchami. Sprzeciwianie się władzy było łatwiejsze poza zasięgiem jej wzroku.
Uspokoił się nieco dopiero gdy Strażnik Zachodu zniknął, musiał wziąć kilka głębokich oddechów żeby w ogóle się ruszyć. Spojrzał na swoje dłonie trzymające medykamenty, które były we krwi, koszulę miejscami miał we krwi i nawet fragmentami włosy też jakimś cudem - lub raczej koszmarem - zabarwiły się na rdzawo. Wijąca się kula znów próbowała podpełznąć do gardła, ale wysiłkiem woli udało mu się ją powstrzymać.
Odłożył małe naczynka na komodę, która oparł się sile, z jaką pojawił się Rafał i bez zastanowienia wytarł ręce w koszulę, byle by się tylko jej pozbyć w tamtym momencie. Zabrał ręcznik, który uprzednio spoczywał na czole Christo a później wylądował gdzieś na podłodze, poszedł do łazienki by go zmoczyć a przy okazji umyć ręce i wrócił, kładąc go na powrót na jego miejsce.
- Odpocznij teraz, musisz dużo leżeć, nigdzie mi się nie ruszaj. Wrócę za jakiś czas, ale muszę załatwić jeszcze parę rzeczy - nie do końca wiedział, czy ten go słyszał, ale nawet jeśli nie, to dobrze, bo znaczyło to, że znalazł ukojenie we śnie. Ściągnął mu tylko ciężkie buty i przykrył nogi znaleźnym kocem w razie, gdyby zrobiło mu się zimno.
Wyszedł na klatkę schodową i zrobił krok na schodach, ale w końcu kolana się pod nim ugięły i siadł na pierwszym schodku. Był mocno zdziwiony, że nikt z sąsiadów nie przyszedł ani nie wezwano policji, bo był przekonany, że krzyki Christo będzie słychać dwie przecznice dalej. Czyżby Rafael zajął się też i tą kwestią, w jakiś sposób odgradzając ich od reszty?
Posiedział chwilę dochodząc do siebie i starając się wykrzesać w sobie jeszcze energię do działania powtarzając sobie, że jeden problem na raz. Musiał działać metodycznie i teraz priorytetem było dostanie się do mieszkania i przebranie. Później musiał znaleźć jakąś myjnię, gdzie będzie mógł przeprać tapicerkę w samochodzie Cala bo o ile demon miał do niego naprawdę dużo cierpliwości i traktował go ze swojego rodzaju sympatią, to to pewnie byłoby już przekroczeniem granicy z jego strony na którą nie mógł sobie pozwolić. Później musiał tu wrócić i zastanowić się co zrobić z pracą. Dziś już tam nie wróci, ale kolejne dni?
Stop, jeden problem na raz. Tak. Złapał za balustradę, podniósł się, związał włosy i włożył je choć częściowo pod koszulę. Było po drugiej w nocy, więc marne szanse, że kogoś tu spotka, ale krew znacznie mocniej odcinała się na jasnych włosach, niż na grafitowej koszuli.
Dojechał do swojego mieszkania, które znajdowało się zdecydowanie dalej od baru, ale dzięki autu i pustym ulicom podróż nie zajęła dużo czasu. Zdjął z siebie uniform, który od razu wylądował w koszu, wziął szybki prysznic i umył zabrudzoną częśc włosów, bo tylko na tyle miał czas. Założył całkiem zwykłe granatowe jeansy i gładki, ciemny golf, bo po tym wszystkim zaczął odczuwać nieprzyjemny chłód, którego nie wygnała nawet ciepła woda. Gorzej mu poszło z miejscem, gdzie mógłby wyczyścić samochód i to pochłonęło mu koło dwóch godzin, ale grunt, że się udało, więc jeszcze przed zamknięciem baru udało mu się odstawić auto. Skupianie się na wykonywanych po kolei zadaniach uspokoiło go na tyle, że znów był tym samym, zwykłym Mirtem z tym samym, zwykłym uśmiechem, gdy oddawał Calowi klucze.
- Był któryś z szefów? - zapytał z małą obawą, bo chociaż wierzył, że demon by coś wymyślił na jego nieobecność, to dzisiejszej nocy wolał im nie podpadać. Na szczęście dowiedział się że nie, nikogo nie było więc już się też pewnie nie zjawią kiedy do zamknięcia zostało niewiele i nawet co wytrwalsi klienci zaczęli się zbierać do domów by za kilka godzin rozpocząć walkę z kacem. Barman na pewno był ciekaw co się działo odkąd Mirt zniknął z baru, ale dyplomatycznie nie pytał, przynajmniej na razie. Nie, żeby obchodziła go kondycja szefowego wroga, ale był ciekawy w ogólnym tego słowa znaczeniu.
- Dziękuję Cal, naprawdę. Zadzwonię do ciebie na razie jeszcze muszę coś załatwić. Uważaj na siebie.
Na ostatnią uwagę demon zaśmiał się trochę szyderczo, ale on się po prostu tak śmiał.
- To raczej ty na siebie uważaj, Mirt. Tu się zaczyna dziać coś dużego i niedobrego. Ja sobie poradzę. A ty lepiej pamiętaj, co ci mówiłem. Idź już zanim się wkurwię, wtedy Mamon będzie twoim mniejszym zmartwieniem.
W odpowiedzi Mirt się tylko uśmiechnął i posłał mu całusa na odległość, bo doskonale wiedział, że Cal nie cierpi tego gestu i uważa go za bardziej obraźliwy w takiej sytuacji niż danie w mordę.
Zaczęło już świtać gdy stanął pod obrośniętą bluszczem kamienicą z torbą wypchaną zakupami zrobionymi w całodobowym markecie. Minęło tylko kilka godzin a zdawało mu się, jakby tu był sto lat temu. Wspiął się po schodach na poddasze i wszedłszy do mieszkania usłyszał, jak deszcz znów zaczął bębnić o dach. Przynajmniej w jednym miał szczęście dzisiejszej nocy, jeśli nie liczyć nieobceności szefów.
Christo nadal spał, co uznał za dobry znak, więc po cichu zajął się ogarnianiem tego bałaganu, który wywołał Archanioł. Nie miał pojęcia, co gdzie stało i czy miało jakieś swoje ustalone miejsce, ale grunt, że przestało walać się po podłodze. Kiedy uporał się z chaosem zarówno w sypialni jak i w przedpokoju, poszedł do kuchni i rozładował siatkę. Czuł się niezręcznie tak się rządząc w czyimś mieszkaniu, ale niespecjalnie miał wyjście. Znaczy, oczywiście że miał, mógł siedzieć i nic nie robić, ale to mijałoby się z zadaniem zaopiekowania się rannym, który by wrócić do sił musiał też przede wszystkim jeść, nie tylko odpoczywać. Nie miał pojęcia co ten lubił lub czego nie, więc postawił na produkty najbardziej chyba wszechstronne, z których da się zrobić zarówno śniadanie jak i obiad oraz kolację. Bułki niestety nie były pierwszej świeżości, bo wszystkie piekarnie, choć na pewno pracowały od bladego świtu, swoje sklepy miały jeszcze pozamykane. To jednak nic, trochę masła, patelnia i jakoś to będzie. Do tego boczek, każdy lubił boczek, może ser, jajka, pomidory… Dobrze będzie. Póki co jednak zabrał się za zrobienie sobie kawy, bo chociaż może niezupełnie działała na niego pobudzająco, to po prostu lubił jej zapach i smak.
Wrócił do sypialni kubek z kawą stawiając sobie na komodzie obok fotela, który wydawał się być tylko dekoracją w tym pokoju a nie pełnoprawnym, używanym meblem a szklankę z wodą na stoliku nocnym obok łóżka. Zdjął ręcznik i sprawdził, czy Christo nadal ma tak wysoką gorączkę, ale ta na szczęście już powoli ustępowała. Niemniej po raz kolejny schłodził materiał, zwilżył mu nim twarz i ułożył na czole. Dopiero wtedy zgarnął jedną z książek ze stosiku, pierwszą z brzegu i przetransportował się na fotel, Spojrzał w lewo, przez okno w lukarnie obserwując przez chwilę szary i mokry świt oraz krople deszczu spływające po okalających ramę liściach bluszczu. Niebo było stalowoszare i wyjątkowo smętne, ale dźwięk deszczu bijącego o dachówki miał w sobie coś kojącego. Przeniósł wzrok na skrzydlatego i przyglądał mu się chwilę z enigmatycznym wyrazem twarzy, po czym wziął się za lekturę.