Miłość to rodzaj służby wojskowej.

Znajomi określali go jako cierpliwą osobę. I Walter był cierpliwy, gdy w gwarze roześmianych żołnierzy popijał spokojnie piwo. Był cierpliwy jak ciągnęli go do kolejnych miejsc, bo to konkretne już im się znudziło. I był równie cierpliwy, gdy namolnie wpychali mu w ramiona wyjątkowo rozochoconą kobietę. Był cierpliwy do czasu. Traktował ich z niemal ojcowską pobłażliwością, za każdym razem gdy wychodzili na przepustkę i musiał odbębnić samczy rytuał przejścia od szybkiego chlania piwa, głośnych rozmów, po wynajdywanie obiektów na jedną noc, a kończąc na rozstaniu u wrót hotelów miłosnych. Bardzo lubił z nimi przesiadywać, ale przepustki były jedynym czasem, kiedy mógł być naprawdę sobą i dać upust swoim pragnieniom, które przez wstrzemięźliwość nawet werbalną wydawały się o wiele większe niż te kolegów.
Wreszcie nadeszła wyczekiwana chwila, rozeszli się w różne strony i Walter mógł ruszyć w doskonale znanym sobie kierunku. Mógł zadzwonić do kogoś, z kim już kiedyś miał przyjemność być, ale tym razem stwierdził, że ma ochotę na odrobinę adrenaliny.
Wraz z wkroczeniem do baru włączył mu się instynkt drapieżcy, krocząc przez duszny i gwarny lokal bacznie się rozglądał w poszukiwaniu ofiary. Jeszcze nie wiedział czy miał ochotę na jakąś uroczą i delikatną laleczkę, z którą nie będzie miał najmniejszego problemu, czy jednak zdecyduje się na mężczyznę, który wymaga nieco więcej uwagi niż postawienie drinka.
Standardowo usiadł przy barze, prosząc o whisky. Długo nie musiał czekać na towarzystwo, chociaż to jakie się pojawiło tak niespodziewanie, było zdecydowanie nieoczekiwane i raczej niechciane. Nic jednak nie mógł zrobić, nie zamierzał uciekać i zachowywać się jak jakiś idiota. Wyprostował się wreszcie, wyciągnął rękę w górę i zawołał w kierunku bruneta.
- Chris! Tutaj! – pomachał kilka razy w kierunku młodego, aż tamten uchwycił jego spojrzenie i mógł być pewien, że żołnierz szybko do niego trafi. Czy się stresował? Jak cholera, ale nauczony przez wojnę nie zamierzał się odsłaniać, póki nie było wyraźnego zagrożenia. Musiał to dobrze rozegrać.

Nie mógł się już z tego wywinąć. Z resztą… nie zamierzał. Nie był tchórzem i zdawał sobie sprawę, że prędzej czy później wyjdzie to n jaw i szczerze mówiąc jeszcze nie wiedział czy mu ulżyło, że jako pierwszy dowie się Chris, czy jednak nie.
- Siadaj. – poklepał stołek obok siebie.
Christophera określiłby jako sympatycznego, lojalnego, charyzmatycznego i… niewinnego. Jeszcze wiele musiał się nauczyć o tym świecie i najwyraźniej powoli to do niego docierało, gdy tak rozglądał się po lokalu. Walter z niejaką przyjemnością obserwował zmiany zachodzące na obliczu młodzieńca. Żaden stały bywalec nie rozglądał się w ten sposób, po części jak spłoszona zwierzyna, a po części jak Alicja w Krainie Czarów, gdzie wszystko wydaje się nowe i ciekawe. Świeżaki najczęściej prezentowały tylko tę pierwszą część, będąc tym samym łatwą zdobyczą dla bardziej doświadczonych bywalców. On sam przyglądał się temu z niejasnym dla siebie zainteresowaniem.
- Ta dzisiejsza młodzież. – wykrzywił usta w szelmowskim uśmiechu.
- Kiedyś się przekonasz, że nie chodzi o ilość, ale jakość. – i sugestywnie uniósł szkło z alkoholem do ust, upijając znaczącą ilość. - Pij, pij. Korzystaj ile możesz. – Walter zdążył już się nacieszyć urokami pijaństwa i szalonych młodzieńczych lat, które miał już dawno za sobą. Teraz był ustatkowanym żołnierzem, który jako jedyny podczas ich przepustek czy wyjść do wojskowej kantyny się nie upijał. Wystarczyło, że przyjemnie szumiało i to było dla niego odpowiednim zwieńczeniem kosztowania alkoholi.
- John nie wcisnął Ci jednej ze swoich panienek? – zaczął, bo ostatni raz jak go widział, chyba z godzinę temu, to zostawił go w towarzystwie Johna, pierwszego kobieciarza w ich ekipie, który absolutnie każdemu musiał znaleźć panią na wieczór. A kiedy sprzedawał jedną ze swoich koleżanek Chrisowi, Walter postanowił się ulotnić póki miał jeszcze czas.

Początkowo sądził, że udało mu się wprowadzić rozmowę na właściwe tory i nawet jeżeli Chris go przyłapał na gorącym uczynku, to rozejdzie się to jakoś po kościach.
- On jest niemożliwy. – roześmiał się głośno. - Mam wrażenie, że wziął sobie za punkt honoru, żeby każdemu znaleźć odpowiednią panienkę.
Przyzwyczaił się do takich rozmów i czuł się z tym komfortowo, nawet tu i teraz, rozmawiając z Chrisem o prostytutkach czy laskach na jedną noc, siedząc pośrodku baru dla gejów. To było coś normalnego co robili zawsze, tak spędzali czas i nie widział powodu, żeby to nagle zmieniać, a tym bardziej, że nie chciał tego robić. Już nawet nie chodziło o udawanie, ale dlaczego miałoby się cokolwiek zmieniać, skoro był tym samym facetem?
- Nie będziemy tego robić. – jego głos się wyostrzył. To było coś czego się poniekąd obawiał. Nie chciał być atrakcją dla swoich kumpli, nie interesowało go oświecanie ich w temacie homoseksualizmu i przytaczania anegdotek z jego prywatnego życia, nawet jeżeli oni robili to ze swoim, to ich sprawa.
- Słuchaj, wiem, że dla Ciebie to wszystko jest nowe i ciekawe, i uważasz, że wypytywanie mnie jest na miejscu. Nie jest, Chris. Zastanów się dlaczego nikt nie wie, poza tym, że to niczyja sprawa. – westchnął ze zrezygnowaniem, bo wcale nie chciał na niego napaść, ale jakoś nie potrafił udawać dobrodusznego, starszego brata, gdy młody wpychał się ze swoimi buciorami w jego życie.
- Poniekąd. Swój swojego wyczuje. – na cholerę to powiedział? Ale skoro chciał wiedzieć i już zadał to pytanie, to niech będzie, że dostanie odpowiedź.

Spodziewał się wielu rzeczy po swoim chłopcu. Zażenowania, spąsowienia, zdenerwowania, irytacji, ale z pewnością nie… tego.
Mlasnął krótko, mieląc w głowie zaistniałą sytuację. Tego jeszcze nie grali i Walter musiał przyznać, że czuł się trochę nie na miejscu z tym wszystkim, a już tym bardziej nie wiedział jak powinien zareagować, a jeżeli to czy w ogóle.
To było nawet zabawne, przyglądać się szamoczącemu się chłopakowi, który teraz autentycznie wyglądał jak złapana w sidła sarenka. Doprawdy, rozczulający widok.
Walter miał jednak serce i nie pozwolił na długie katusze swojego kompana. Im tamten zdążył przypomnieć sobie gdzie wsadził portfel, wyciągnął z kieszeni odpowiednią ilość gotówki, z napiwkiem oczywiście, płacąc tym samym za siebie i młodego. A skoro rachunek był uregulowany, podniósł się ze stołka.
- Wystarczy na jeden wieczór. Idziemy. – zarządził, jak miał to zresztą w zwyczaju i prawie dało się dosłyszeć w jego głosie nutę typowo żołnierskiej komendy.
Skinął na odchodnym głową do barmana, bo tak się zdarzyło, że nie raz ucięli sobie miłą pogawędkę i zdążyli się już zakumulować.
Złapał swoją sierotkę za rękę i ciągnąć za sobą wyprowadził z lokalu. Puścił go kilka uliczek dalej, bo jakoś nie na rękę było mu robić scenę w tamtym rejonie.
- Uspokój się, nic się nie stało. – klepnął go mocniej w policzek, tak dla ocucenia. Miał też szczera nadzieję, że chłodne powietrze również zadziała na korzyść całej sytuacji.
- Zaprowadzę Cię do hotelu. Dość atrakcji jak na jeden wieczór. – przyglądał mu się uważnie, bo coś mu się wydawało, że dla Chrisa wbrew pozorom nie było to takie „nic” jak mogłoby się wydawać i albo za bardzo mu zaszumiał alkohol w tamtym lokalu, albo chłopczyk miał bardzo długą i wyboistą drogę nowej edukacji seksualnej przed sobą.

Walter często łapał się na tym, że sprawiało mu przyjemność oglądanie jak chłopak się miota i to nie tylko teraz, ale również w koszarach, podczas misji czy na treningach, gdy powiedział coś niewłaściwego lub przecenił swoje zdolności. Rzecz jasna doskonale to maskował, udając rezolutnego i pomocnego starszego kolegę, który zawsze spieszył na pomoc w odpowiednim momencie, niczym rycerz na białym rumaku. Zasadniczo daleko mu było do szlachetnego rycerza, ale młody miał coś z księżniczki w opałach, zwłaszcza teraz, gdy ponownie miotał się jak piskorz złapany w sieć rybacką.
- Teraz nigdzie samego Cię nie puszczę. – czy on naprawdę musiał mu za każdym razem ojcować? Chłopak dawał mu doskonałą szansę na wywinięcie się z tego bagna, odwrócenie się na pięcie i znalezienie jakiegoś miłego chłopca, dzięki któremu zapomniałby o tym całym szaleństwie.
- Za dużo wypiłeś. – i tak mógł pomachać oddalającej się wizji ostrego rżnięcia, na jakie miał ochotę, gdy sam zapuszczał się coraz mocniej w niekoniecznie bezpieczne dla siebie rejony niesienia pomocy Chrisowi.
- Ok. Ale idę z tobą. Nie, to nie podlega dyskusji. – uniósł tylko lekko głos, jakby młodzieniec zdecydował się zaoponować.
Ruszyli we wskazanym wcześniej kierunku, chwilę później, jak ten młody zasuwał, jakby go sami diabli gonili!, dotarli do jakiegoś małego hoteliku. Nie wyglądał on najlepiej, ale to tylko jedna noc i nie raz już spali w o wiele gorszych warunkach, jak to w wojsku.
- Dobry wieczór. Jeden pokój. – kobieta w recepcji nawet nie uniosła brwi w uprzejmym zdziwieniu. Najwyraźniej nie takie rzeczy widziała na własne oczy i zdążyła się przekonać, że klientom nie zagląda się przez dziurkę od klucza. Zamiast tego podała klucz, przyjęła pieniądze i życzyła spokojnej nocy.
Walter postępował niemal identycznie. Nie pytał Chrisa o zdanie, nie czekał i nie wdawał się w dyskusję. Krótko i żołniersko kazał mu iść za sobą, do pokoju. A że w wojsku stał w hierarchii nieco wyżej, to nie spodziewał się buntu.
- Umyj się i kładź się spać. – rzucił klucz na stolik, gdy weszli do pomieszczenia, uprzednio je zakluczając. Rozejrzał się po skromnie, ale schludnie urządzonym pomieszczeniu z podwójnym łóżkiem. Nie zamierzał z niego skorzystać, zamiast tego usiadł na wypatrzonym przez siebie fotelu. Bo to właśnie na nim zamierzał spędzić dzisiejszą noc.

Uśmiechnął się rozbawiony, tym „Nie jestem aż tak pijany”, bo przecież był i między innymi dlatego został odprowadzony do hotelu. Zasadniczo powinien go odprowadzić do pokoju, popatrzeć jak się posłusznie kładzie i pójść w swoją stronę. Zazwyczaj tak też robił, to nie był pierwszy raz, gdy niańczył chłopaka, ale zdecydowanie pierwszy, gdy ktoś z wojska odkrył jego tajemnicę. I go pocałował. To chyba było najgorsze w tym wszystkim.
Wreszcie, pomiędzy tym całym idiotycznym biadoleniem, Chris powiedział coś wyjątkowo interesującego, na tyle, żeby przykuć jego uwagę. Nadstawił uszy słuchając teraz z zaangażowaniem, a już szczególnie zainteresował go zwrot: „...a czego ja Ci zazdroszczę.”.
- A czego tak właściwie mi zazdrościsz, Chris? – ruszył tę nieodpowiednią strunę, bo jakoś miał wrażenie, że gdy to zrobi to usłyszy coś co mogłoby mu umilić ten czas lub zobaczy jak młodzieniec ponownie miota się ze samym sobą, pokazując swoją zdecydowanie bardziej urokliwą stronę.
- Nie musisz się tak o mnie martwić. Jestem już dużym chłopcem. I umiem panować nad swoją chucią. – zaśmiał się wyraźnie rozbawiony troską kompana. To było zaskakująco miłe, ale poniekąd i zabawne, że Christopher podchodzi do tego wszystkiego tak poważnie. Miał wrażenie, że gdyby to chodziło o któregokolwiek innego kumpla, to nie reagowałby w ten sposób, jakby niezaliczenie panienki nie było końcem świata, ale brak męskiego partnera już tak. Ciekawił go ten tok rozumowania. Chciał wiedzieć dlaczego tak na to wszystko patrzy, nawet jeżeli wcześniej zganił go za zapędzanie się w jego orientację.

Wciągnął powietrze ze świstem, charakterystyczne dla osób, które ewidentnie się zirytowały, ale bardzo starają się tego po sobie nie pokazać.
- Chris, nie ma czegoś takiego, że Ci przeszło. Albo pociągają Cię mężczyźni, albo nie. To nie jest coś co może Ci przejść jak opryszczka. Nikt Cię z tego nie wyleczy. Jasne, możesz być bi, ale jeżeli nie doznałeś żadnej traumy, to twoja orientacja w magiczny sposób się nie zmieni. – naprawdę nie lubił tłumaczyć takich rzeczy i zawsze równie mocno go irytowało, że istnieli na świecie ludzie, którzy kładli innym ludziom do głów takie bzdury jak to. Przejdzie Ci z wiekiem, on tak ma, ale mu minie, pozna fajną dziewczynę, założy rodzinę i będzie normalny. Te i inne frazesy doprowadzały go do szału. Bo coś takiego nie istniało, to wszystko były brednie ludzi mieszkających w ciemnogrodzie, gdzie nie chciano się dokształcać i przyjmować faktów, tylko wierzyć we wróżki i zabobony.
- Wybacz. – wreszcie się uspokoił. - To nie twoja wina, że żyjemy w takim społeczeństwie. – już nie raz naukowcy udowodnili, że w większości przypadków, to nie dzieci wyrastają na idiotów same z siebie, ale przyjmują postawy i sposób myślenia narzucany przez rodziców, a nawet taki, który jest bardzo subtelnie przemycany, całkiem przypadkiem, ukradkiem, ale jednak.
- Powinieneś przekonać się, a nie wmawiać sobie, że tak nie jest. Być może miałeś takie wrażenie, czasem tak jest, ale to nie działa na zasadzie – przejdzie/nie przejdzie. Tylko albo jest, albo nie ma. A z ćwiczeń psychologicznych wiemy, że wyparcie to nasz wróg, prawda? – uniósł uprzejmie brew jak wyjątkowo cierpliwy nauczyciel stojący nad swoim niesfornym uczniem, który nie może zapamiętać jakiejś banalnej formułki, którą tłuką od miesiąca. A z wyparciem ma problem co trzeci żołnierz, więc był to dla nich chleb powszedni, to i zajęcia z polowym psychiatrą.
- Zamiast o tym biadolić, powinieneś przestać być taką pizdą i zrobić ze sobą porządek. Nie wiem, wejrzeć w siebie czy coś, nie wiem jak to jest z tymi co mają problemy z samoakceptacją. Zaprzeczanie swoim popędom pewnie jest strasznie męczące, to tak jakbyś zaprzeczał temu kim tak naprawdę jesteś. Tylko po co? – przyglądał mu się z zainteresowaniem, gdy się rozbierał. No, jeszcze nie w taki sposób jakby mógł, ale od zawsze podobało mu się ciało Chrisa i sam chłopak. Był w jego typie. Ale nigdy nie ośmieliły się go traktować jak obiekt seksualny.

- Nie wiem jak się to sprawdza. Ja nie miałem tego problemu. – trochę głupio mu się zrobiło, że tak naciskał na młodzika, chociaż niewiele mógł mu pomóc. Odkąd pamiętał interesowali go mężczyźni i nie miał złudzeń, że go pociągają. Jedynym problemem było zaakceptowanie tego i próba wpasowania z problematyczne społeczeństwo.
Rozumiał go na wielu frontach. Był przerażony myślą, że musiałby nagle ze wszystkimi walczyć, zawieść zaufanie rodziców, zniszczyć ich marzenia, obijać się o nienawiść i złość innych ludzi, którzy nie byli wstanie zaakceptować innych. Słuchanie tego wszystkiego było bolesne, tak bardzo bolesne, że ktoś bojąc się być sobą musi się zatracać w kłamstwie i niszczyć swoją osobowość, a wszystko przez takie a nie inne społeczeństwo, w którym żyli i praktycznie nie mieli na nie wpływu. Siedział chwilę w pokoju, trzymając w rękach koszulę. Wreszcie połozył ją na boku i ściągnął wierzchnie warstwy odzienia i skarpetki. Ułożył ubrania na krześle, a sam poszedł do łazienki.
- Nie musisz od razu wskakiwać komuś do łóżka. – zamknął za sobą drzwi, chociaż wcale nie zamierzał manifestować tym, że Chris nie ma już drogi ucieczki.
- Wystarczy, że dojdziesz do tego czy podoba Ci się dotyk mężczyzny, czy Cię pociąga, czy chcesz być dotykany, czy Cię nie obrzydza. – zbliżył się do swojego podwładnego, objął go w talii, a drugą dłoń wplótł we włosy. Nie czekał na reakcję czy pozwolenie. Pocałował go krótko, ale z pasją. Smakując jego ust, delektując się tą krótką przyjemnością. Nie odsunął się jednak i nie wypuścił go z objęć, spoglądał w dół z zainteresowaniem.
- Czujesz się zgorszony? – sunął dłonią wzdłuż nagiego boku, pieszcząc nagą, wyćwiczoną skórę na plecach. - Chcesz żebym Cię dotykał czy Cię odrzucam? – ponownie się nad nim nachylił, zmuszając Chrisa do konfrontacji, w tym samym czasie, zahaczając raz po raz palcami o gumkę bokserek, jeszcze się nie zapędzając, ale niebezpiecznie blisko lawirując dłonią w okolicach jego bioder a już zwłaszcza zgrabnych pośladków.

Początkowo planował dać kompletną rozkosz młodzieńcowi tu i teraz, ale szybko zrezygnował ze swoich planów. Nie pamiętał czy działał pod presją chwili, czy faktycznie przemyślał swoją decyzję zważając choćby na wygodę pośród twardych kafelków.
Brutalnie przerwał dogadzanie swojemu partnerowi, podniósł się z kolan, a gdy był już na wysokości swojego partnera, złapał go pod udami i podrzucił do góry, kładąc jego ciężar na klatce piersiowej. W ten sposób przeniósł go do części sypialnianej, na szczęście łóżko znajdowało się tylko kilka kroków dalej. Walter był silnym, sprawnym żołnierzem, ale w tej nieporadnej pozycji, ze średnio stabilnie zawieszonym partnerem nie wiedział ile udałoby mu się przejść bez rozwalenia mu łba o posadzkę, gdyby przypadkiem mu spadł. Na całe jego szczęście obyło się bez ofiar, a Chris zamiast na nieczułej podłodze, opadł na stosunkowo miękki materac, no przynajmniej taki jakiego można się było spodziewać w hotelu o niskim standardzie. Nadal było to lepsze niż podłoga w łazience.
Zanim dołączył do niego, ściągnął z siebie spodnie. Nie był przekonany czy pójdą tego wieczora na całość, właściwie nie planował tego ani niczego z tych rzeczy, ale po prostu średnio był przygotowany na wprowadzanie Chrisa w nowy świat. Szybko jednak odepchnął od siebie te myśli, gdy ledwie spojrzał w dół, na kusząco ułożonego młodzieńca, nagiego, prężącego się na pościeli. Chrzanić to!
Ułożył się nad nim, zawisł patrząc się świdrującym wzrokiem na przystojną twarz chłopaka. Wpił się jeszcze raz w lekko rozchylone usta. W tak zwanym międzyczasie, złapał ich członki w dłoń i zaczął pocierać, sunąc ręką w górę i dół, mocno zaciskając palce w tym szalonym uścisku.